И си зеде леб и сирење во сакулето, отиде долу Мелничка река „по риби“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И токму го завршуваше Петруш пазарлакот со свадбарите, еве го Стевана од Гудјаково со еден сир биено сирење во едно цедилце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Барем така, преку рид, преку трап, со пешник леб во едната и парче сирење во другата рака, да се пцуеме, да се караме, а не да пукаме и да се убиваме...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ја оттурна својата порција настрана, го зеде парчето леб во едната деликатна рака, сирењето во другата и се наднесе над масата за да може да зборува без да вика.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Ама, овие од кај невестата купувале сирење во канти и свиња за колење за 29 Ноември преку истиот синдикат.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Мајка ми го правеше најубавото сирење во селото и месеше најдобар леб.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Собранието реши секоја година да се носи храна: жито, грав, маст, сирење во тврдината Пешта, каде што беше седиштето на земскиот коцобашија и неговата чета сејмени.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Козари, испратени од Чанга, му носеа на партискиот секретар младо сирење во мало каче, од кое тој со задоволство со ракијата мезеше со младо кромитче.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)