Тој падна во Дебарца кај што со Муча на живот и на смрт беше се борел.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Душата нема краишта, бестелесноста на небото не умира зашто смртта беше смешна пред убавината, пред она што луѓето ги правеше луѓе.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Мирна, а силна смрт беше тоа. што е за мене најчудно, единствен покојникот кој не се плашев да го бакнам в чело.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Подот на смртта беше долг осум метри.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Смртта ми се приближуваше, смртта беше пред мене, и јас ги затворив очите пред мојата смрт. 2.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
На почетокот од мојот живот беше болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Она што потоа следеше, беше малку срамно за фамилијата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Не, умре сосем ненадејно: несреќен случај го прекина неговиот живот, а она што се случи по неговата смрт беше и неговата најголема тајна.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Не беше навикнат својата возбуда да ѝ ја пренесува на Мајка и во најкритичните мигови, дури и кога смртта беше пред прагот на нашата куќа. И обратно.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Во тие денови на младоста, кога смртта беше толку далеку, времето не беше време, а староста беше само оддалечен ехо од некоја спилја.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)