снег (имн.) - на (предл.)

Уште кога го видов снегот на Алилово сиот искрвавен ми дојде да извикам Крвави Водици, но за да не ги исплашам луѓето си премолчив, вели Максим гласно и не свртувајќи се назад, спрема Лазора и спрема другите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш отпочна еден бој, во кој многу глави распукаа и целиот снег на брегот на вирот, покрај што беше в час изгазен и со крв се ишара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се навали на наметот со грбот и откако одмори малку, го истапчи снегот на десетина чекори од стражарското место и така отвори партина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одам, брзам но тешко е за одење. Снегот на ридот фаќа до над колена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се насмеа: - „Го гледам снегот на гранките. Мала светлина што блеска и издржува“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го топам снегот на планината, го освојувам врвот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сакав да те одведам на море, ти ветив колиба на планина, а наместо тоа, те поканувам на отворањето на мојата изложба – домашна, самостојна, Новогодишна, во мојата соба за скијање натапкана со конфети, памук и со снег на екранот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Вистина април е, снегот на половина слезен, ама ветерот уште си работи по зимски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КРИСТИНА: Сѐ уште има снег на планините. Високи се. Изворите се брзи, студени, имаат пастрмка.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Седумнаесетмината не биле таква сиромаштија и безработна рамнодушност да се протегнат преку млада трева меѓу кукуреци и качунки и на сонце да си ги одмрзнуваат коските.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од Кукулино пошле по Бели Поклади, веднаш по третиот ден на Рамазан Бајрам, кога по задоцнетиот снег на земјата се собирале мрежести барички.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страсната тага по оставената младост во карпите, ридиштата, доловите, осојнините, припеците, шумите и снеговите на Македонија, се прекршува во зарипнатите и гладни грла на падавичарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не стигна ниту до крај да се израдува на снегот на тротоарот што се топеше под врелината на неговите стапки, кога почувствува дека нешто го ѕвекна по главата. Изгуби свест.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Запри во тихиот снег на мојата рана зима, во црната пештера запри кај сѐ е облечено в бело Во црната пештера похотно те ограбувам, станувам песочно дно со бели округли тежини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Уште не беше време за седење на балконот, но јас сепак таму, до столот на мојата мајка, изнесов стол за себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излегов на балконот, и видов како во вода се претвора снегот на столот на кој некогаш седеше мојата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекавме да живне реката со своите бујни води, од стопените снегови на планинските врвови и падини, да разлистат врбјаците на бреговите на реката, да ги водиме козите на пасење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)