соба (имн.) - му (зам.)

Ова со собата му беше посебно драго.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Собата му се заниша.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Собата му е послана и не знаеш на што мириса: на смоквите, на дуњата или на грозјето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја одведоа, потоа собата му стана една огромна челуст полна со неподносливо пиштење на тишината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како бубачки што светкаат или како лебарки што и ноќе ги гледаш како протрчуваат по собата Му се пожалив: „Тате“, реков, „посакувам проклетине труби засекогаш да замолкнат“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)