Солзи им навираа од очите на моите деца, на моето синче и на моето ќерче, навикнати при враќањето од моите патувања да се радуваат, да ме прегрнуваат.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Со моќноста во играта со зборови знаеше да ги развесели и оние на кои солзите им беа на патот за да капнат.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)