Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Некои од козарите видоа солзи и во очите на своите кози или само така им се чинеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пораки, збогувања, бакнежи, солзи и, така, возот се одлепи од скопската станица. Бил молер, па шивач...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во крчмата под балконот музичарите по стопати им ја пеат на туристите Ел кондор паса а локалните бунтовници покажуваат со погледот кон тенкот пред претседателската палата, шепотејќи ги пребројуваат коските во Сан Франциско и веќе за утре го најавуваат формирањето на највисоката комисија за испитување на потеклото на солзите и на тишината.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И колку беше таа понежна и помила, и на сѐ одвратуваше само со солзи и со молба да се опаметам и поверувам во нејзината невиност - толку посигурен бев дека се преправа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас ги бришев солзите и седнав.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стариот Стојмен само промрморе: „Нека, нека и на вас ќе ви дојде крајот. Еден ден и вас сувава солза и клетва ќе ве стаса!“

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И скришум ја топи перницата со солзи и нема сили да ги запре.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Каде, Росе каде росно цвеќе мое, ја прашувам, си ги бришам солзите и одам по неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му течат солзи и само подзинува човекот, кркори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се созема човекот. Ама сиот е воден во лицето од солзи и од пот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само Перо го сакам, тој е човеко на мојо живот и само со него ќе се мажам, ако се мажам воопшто во животов мој, оооххх.....“ говореше Томаица ронејќи солзи и бришејќи ги со шамивчето. ***

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Доста слуша натажена, дури се поразлигави малку. Се исекна неколку пати во шамивчето, што му направи голем впечаток на дедот Петка, ги забриша солзите и откако си ја кладе раката пред устата, потпрена на лактот и колената, отвори да зборува не полошо од дедовците: — Море, дејди вујко, дејди родителу.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Но стрико му тогаш го подигна од подот, му ги избриша солзите и насмевнато му рече: - Ајде, Зоки Поки, доста плачење. Погледај нешто ваму!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зоки Поки ги избриша солзите и му се фрли во прегратка на стрико си.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

ПОЦКО: (Преплашен како и другите) Леле, коџабаши Панко! Заптии! Што правиме сега? Што има пизма на нас Циганите!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Ги брише солзите и воздивнува тешко.) Оф, јас сиромав!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тој ронеше солзи и ветуваше дека повеќе нема да го прави тоа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Биди со нас во тешките часови на мака и тага, на колебливост и исплашеност и направи ги нашите солзи и страдања полесни.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Се изжалува и се издавува во себе изговорливото свирење; завива кавалот, се потсмирува и заличува на шумолење на зрело пченично класје, се разбранува како немирен лет на сокол, се шири, ту паѓа, ту се подига, разбранува, согорува, истиснува солзи и незапирливо тече, лета кон домашните прагови, кон кратките љубовни мигови, топлите и незаборавни скришни бакнежи.