Реон два, станица три, блок тринаесетти, кој би можел, и покрај сите прецизни бројки (плус последната – баксузна), да се снајде меѓу овие огромни живеалишта без жители, со празни ходници тесни како црево и лифтови како картонски шупи, освен некој покиснат питач и неговиот потенцијален убиец.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)