страв (имн.) - ти (зам.)

Од сонце страв ти е? Не! Мене ми е страв.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Страв ти е од мене, Светле? СВЕТЛЕ: Малку. АНДРЕЈА: Мене би ми било многу.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Страв ти е да ги гледаш, вели, мислиш после живи луѓе ќе јадат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Зарем ти се плашиш? Страв ти е? Долната усна ѝ трепери.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СИМОН: Страв ти е тебе од темно? Не! Мене ми е страв.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)