Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Наташа брзо излезе во градината каде што се наоѓаше визбата, по вино.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не веруваше дури ни во постоењето на халуцинации; според тоа, не го беше видел она што - по негово мислење - не е можно да се види; тоа беше речиси шок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од таа состојба почна да го извлекува повеќе пати повтореното објаснување коешто со леден глас го даваше татко му.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим, збунет, стоеше крај масата; татко му беше крај него; месечината го осветлуваше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кире остана без татко му кој многу го сакаше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајка му Ленка и татко му Мијалче, беа домаќини луѓе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Добро, синко... Што можам да правам, кога од тебе не можев да направам наследник во трговијата, - зажали татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Наутро, додека татко му да го испиеше кафето и да посвршеше некои домашни работи, Гоце одеше во меаната.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Преку денот Гоце или навратуваше во меаната на татко му, за да му помогне во работата, или седеше во дворот под црницата...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- налутено викна татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- А, Гоце, како оди учењето? - го праша татко му. - Добро, многу добро...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- А, така ли? Ти уште знаеш и памет да солиш? - викна татко му, се спушти на него, го собори и почна да го тепа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како дете тој бил многу пргав и непокорен, правел многу белји, та татко му честопати морал да го казнува и со ќотек.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

____ 16) валијата - началник на област - покраина; 17) Чок-јаша - да живее; 18) Аша - долу; 19) Гарибалди - италијански револуционер, борец и јунак; 20) муштулук - подарок (пари или друго) што се дава за радосна вест;

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Заедно учев во Солун гимназија со Даме Груев, - одговори Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Најпосле, одозгора по улицата, ете, ќе се зададеше татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ламбата гореше... Гоце, мајка му, татко му и сестрите седеа дома околу огништето.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, татко му сакал тој да го замени и да ја наследи меаната, та и не сакал да чуе неговиот син да го продолжи образованието.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- викна татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе одам во Македонија, па сакам да го видам и да му однесам абер22) на татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Лут како рис, внатре влезе татко му и викна: - Каде е тој непрокопсаник, неранимајко!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А во училиштето исто така бил прв.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го формира Тајниот револуционерен комитет чија цел е „слободата на нашата мајка Македонија“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- го викна татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го прегрна и татко му. Седнаа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Па ред е - луѓе сме... треба да го видам...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- И затоа, магаре едно, заради тебе јас морам да црвенеам и да плаќам глоба - викна татко му и стана да го тепа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце киниса... Од двете страни го испраќаа сестричките, а назад по него одеа мајка му и татко му.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Рушка донесе вода, сите ги измија рацете и вечераа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мајка му ја беше зготвила вечерата и го чекаше татко му за вечера.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Затоа, тој еден ден, излезе пред татко му и рече: - Време е веќе, татко, за тргнување.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Јас сум му пријател на татко му Грујо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во моментот јас од родословното стебло, знаев по нешто сѐ до предокот Никола Поцо, дека се работело за моќно и старо стебло, но со целосна сигурност можев да зборувам само за последните колена, дека, на пример, дедо ми по татко се викал Стефан, а по мајка Славко и дека татко му на Стефан, мојот прадедо, се викал Митре.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко му таму, во Виндзор, бил од пред Војната.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Постарото, машкото, ја наследи вообразеноста, гордоста, суетата и тврдоглавоста на таткото, па како што растеше, сакајќи да докаже дека е поинаков, постојано ги правеше истите грешки што ги правеше и татко му.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

По кажувањата на мајка ми, дедо ми Доне (татко му на татко ми) бил многу опак човек и не некој домаќин.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Утредента веќе на оро играле еден до друг.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го спуштија во гробот на татко му. Под сливата што тој ја насади за Митре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нека ми прости Господ (ако не сум кој знае каков верник) ама син му во Канада се помести од умот, ги исплати гревовите на татко му!...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ни Борис Кривошеев имал седумнаест години кога Доника избегала за него од куќата на татко и Тодор во куќата на татко му Муско (Лазо) во Сакулево.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И татко му тоа обично му го зборувал, „џукело една”, но ако сега обратно го прочитаме зборот, тогаш тој значи бог (dog-god). Frater Neo Во тоа време Lazer повеќе личеше на бесно куче отколку на мирен лав.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Диме расправа што го натерало на печалба. Се одделил од татко му.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Љубезниот Хардиг Карел ме водеше од еден до друг експонат, ме вовлекуваше во животот на Гете, ми ги покажуваше првите примероци на „Фауст“, оригиналните манускрипти на Гете, некои негови писма до татко му, до неговиот секретар, додека бил министер во Вајмар и, така, неусетно ми се употполнуваше претставата за животот и делото на големиот Гете...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Тоа се значи тие пари. Тие што, потоа, ги трошиш на ракија, во крчмата”, не попушташе татко му.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”. За Константин З. сè стана безумно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Попладне одеше по куќите и таму ја нудеше својата стока, а благодарејќи на авторитетот што како сиромашен но чесен човек во општината го уживаше татко му, Јаков со своите производи ги снабдуваше и битолските синагоги и некои од еврејските здруженија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му го знам јас и татко му што чешит беше, - се присеќава сега одеднаш дедо Иван за некои гревови на татка му од Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Татко му е дома. Седи замислен на јастак и чури од лулето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој е инаку многу добро момче. Од многу добра фамилија. Јас го познавам лично татка му. - Високиот?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Тате, гледај, - вели тој - утре и јас ќе се преправам, Турчин“. - „Добро, чедо“, - му одговара татко му.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најпосле татко му го затвори дуќанот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Татко му се фрла врз него и налетува на камата) Умри, умри кога повеќе ја цениш сопствената кожа од народната!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Тој бетер од татко му ќе биде.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Им јавија некни дека загинал татко му. Го собориле Германците некаде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се разбира, најмногу е вознемирен татко му, а потоа и кметот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Татко му на Бузо позелене и зајадливо дофрли: „Ха, копилиња посинуваш! Малку ти се твоине.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Чув полјакот ја истепал. - Татко му на Бузо? - Да.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Татко му работеше во туланата и некако ги прехрануваше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На татко му некој зајадливо му зборува: - Сигурно Лангачот е вратен од затвор...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Потаму? Како те донеле во плевнава? - настојува татко му да дознае што подобро.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Васе донесе и некаква книга што татко му ја оставил дома. Во неа имаше сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Секој миг би можеле татко му да го пренесат в град.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тетка Анѓа ѝ кажуваше на мајка ми: татко му на Бузо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А за тоа тој не е виновен: откако умре татко му, мајка му остана сама без ништо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Му недостига уште опашка со врзана конзерва. Ѝ се фалел на Мира дека татко му ќе ја земел куќата на Калча и во неа ќе живееле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А покрај тоа, на сите нам не можат татковците да ни бидат ни полјаци ни пандури во општината, како што е тоа татко му на Бузо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Вчера, кога се вратил дома, мајка му веќе била отидена на клиника, а го пречекала тетка му.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Потоа дошле и стрина му и чичко му и другата тетка и татко му и сите биле многу радосни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Чичко ми веќе двапати паѓа.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Оваа земете ја“ и на тато му ја подаде токму онаа што ја загледував - црвеникаво-кафеавата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ташко ни раскажуваше за настанот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сакавме и ние нешто да пофатиме, но Љупчо не даваше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Рече дека може татко му да забележи дека некој фаќал.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Е па, нека е со радост“, рече продавачот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А добиваше грчеви во стомакот и од јанијата што ќе му ја донесе татко му.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кој те праша тебе, кој ти се плаши? — почна да вика сега татко му и со сила го наседна на столчето баш на кое седеше Адем.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се загнаа татко му и стрико му и го откинаа Муарема со многу извинувања „да не фаќа кусур на детето", бидејќи е лудо и аџамија, не знае што прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас кабул не а чина ни на вој век ни на тој! — заврши Толе лутито и сакаше да излезе, да избега од оваа срамна ропска куќа, но вратите веќе беа фатени — големата од татка му, малата од стрика му.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, одеше, седеше, лежеше, работеше, мислата му беше во Крушевица каде останаа татко му, мајка му и двата сина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги стегнаа татка му и стрика му на Толета, но тие ништо не можеа да кажат, бидејќи ништо и не знаеја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И дај јајца, кокошки, алви, небарем од татка му чивлигот го расипуваме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку го подболува сеќавањето, како млечното запче пред татко му да го поведе кон највисокиот рид во родниот град.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Неодамна ја продал нивата од татко му во Крушопек па решил да се поднови со ауто.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Со ракописни, подвлечени букви, како наслов, беше напишано: Тешка повреда на авторското право Под насловот беше напишано името на Мирон Донски, на кој Татко му се обраќаше, во својство на директор на Државниот архив.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не измина ни шест часа од разговорот со татко му, а тој пројури на својот облеан во пот и пена коњ низ Челница, главниот влез на старата охридска тврдина.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иван Точко потекнува од старите охридски фамилии: Точковци, по татко му, и Бојаџиевци, по мајка му.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Прибери го коњов, - му рече уште посербез Панде, и, без да седнува да си почине, тргна накај градот по познатата стрмна уличка, по која се искачувал и порано, со татко му, за време на манастирските празници.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Роден е на 9 јануари 1914 год., во Охрид како дванаесетто и последно дете на своите родители Климе и Аспасија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму, во срцето на оваа убава земја, во Париз, крај самата Ајфелова кула, ја започнал со татко му, најпрочуениот мајстор меѓу мајсторите на цела Европа, мајстор Атанас, големата мермерна палата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дури тогаш, по смртта на татко му, откако почна сам да се расправа со сопствениците, Аргир разбра колку биле празни надежите на печалбарот, кој работи туѓи куќи и кому туѓи луѓе без душа и срце, му го мерат и ценат тешкиот труд...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се упати кон шаторите, каде што татко му, доктор Коста и инженерот Александар правеа подготовки за работата што ги очекуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Попладнето, одморени, осушени, нахранети Бојан, татко му и шумарот се упатија в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се чинеше дека некогаш слушал или гледал некаква расправија меѓу татко му и дедо му околу некаква пушка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ни тоа не е малку, газењето низ таков снег е вистински подвиг, но знаеше дека таквиот снег нема да ги запре татко му и дедо му за ден-два да дојдат до колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Татко му најпосле, колку со молење толку и со инаетење, го одведе в град и го запиша во едно средно училиште, каде што се изучувуваа нови градски занаети.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Миха, кој уште со тапанот се научи еднакво да удира со големата како и со малата палка, небаре си го вртеше образот на ударите од животот, го прими својот успех наполно мирно, поправо онака прибрано како што ја прими татко му неговата диплома: дури не се чести ни со чаша пиво, а не пак да стави вратоврска на крута јака и да подигне пенлива шира во лажлива здравица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Лут на себеси дека задремал најаден и напиен, што можеби го потсетуваше на татко му од кого сакаше да се разликува барем во по нешто, Живко се размрда не само расонет туку и отрезнет, па дури и си ги протри дланките од претстојното задоволство откако си ја избриша дремката од лицето: - Ако ја преспавме Битола, нема да го преспиеме Прилеп.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Знаеше дека татко му од специјализациите ги претпочита, првенствено хирургијата или пулмологијата, а потоа и интерната или инфективната медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ додека дома, еднаш сред бел ден, кога се подена тоа прашање, татко му, предвоен доктор, не си ги избриша мустаќите од неделниот ручек и авторитетно заклучи, како само од себе да се подразбира, но и без приговор: - Се разбира, медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А потоа со нормален глас, за да може татко му да го слушне, ѝ рече на Рози дека Милан се гордее со своето вино како што Кети се гордее со своето готвење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бидејки Даниел речиси никогаш не се посомнева дека некој ја одгатнал неговата тајна, никогаш не му падна на ум да погледне во очите на татко му за да открие каков и да било знак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бил изѕидан од татко му, објасни Даниел, пред војната, Кога било многу тешко да се најде работа, а Милан не можел да седи и ништо да не работи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Што учителката? - го запраша татко му. - Ни кажуваше кој каков ученик е.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Сине! - вика татко му и го зграпчува.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сето време додека Митко раскажуваше татко му се потсмевнуваше. - Сега ми е јасно, - рече. - Значи, виновен е телефонот. Да.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Одвреме навреме татко му застануваше и ја остреше косата со каменото точило.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мишко беше нагости кај Цанета, кога се врати татко му од лов.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Митко и татко му седнаа да поразговараат.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Татко му косеше во горниот дел на ливадата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Што?! - се избезуми татко му на Митко и брзо по телефонот ја побара Противпожарната.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Митко се чуди. Што се случило та татко му така чудно се однесува.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Па тоа е татко му! Што ли бара тој.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Колку време спиел Ване не може да се знае. Се разбуди во моментот кога татко му влегуваше во собата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Борко и татко му беа на ливадата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Знаеше дека татко му отишол рано на работа, но каде се мајка му и сестра му?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Децата сигурно уште долго ќе се маваа со снег ако на вратата не се покажеше татко му на Цане, чичо Никола.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Вечерта кога седнаа сите да вечераат татко му го запраша: - Што има ново в училиште? - Па, ништо... затегна Бошко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Во мојот стан избувнал пожар! - им рече татко му на службениците во одборот и истрча надвор...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие погрешно се разбраа и еве таа што му соопшти на татко му: - Ало, вие ли сте, другар Велко? - Да, да.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Јас... - Митко сакаше да рече дека е гладен и нека татко му му купи нешто и брзо му донесе, но гласот од слушалката не му даде да доврши. - Што? - Што?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ване лежи онака како што го остави таа, покриен со старото палто од татко му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Братучед ми Методија, откако умре татко му, испофрла од дома сè што на една селска домаќинска куќа каква што беше неговата има, и ја наполни куќата со книги и семсекаков градеки џутур-мутур што во Скопје не му требал.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Лествичникот ништо не сфаќаше од тие наши погледи, но се вцрви од разлози што подоцна ги узнав, оти не знаеше зошто ја спомнувам последната реченица на татко му, а не сакаше ништо од татко му на друг да даде, да дозволи да се служи некој со татковината негова земна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене ми стана јасно зошто Лествичникот, во часот кога татко му умирал на рацете негови, ги украл двата листа од претсмртните ливчиња на Мида и само две ливчиња оставил за нас, другите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отец Стефан врескал, избезумен, на прагот од одајата на татко му, отец Мида.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Треба убаво да си ги отвораш очите".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар само она: дека татко му ме посетуваше трипати и дека трипати си заминуваше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак, во еден момент, во тоа сум сигурен, на Иван му напоменав дека мајка му веројатно имала причини што не му ја разложила тајната со сите поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ми објасни Кожинката дека момчето е интелегентно и дека веќе подолго време го измачувало прашањето кој е татко му, му објаснив на Кожинката дека интелегенцијата на момчето не е предмет на нашето обвинение.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби многу разговори ќе слушне но вистинската приказна, онаа најпосакуваната, за татко му, веројатно ќе го одмине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но веднаш се прашувам: и да спомнев нешто такво, а притоа уште и да укажев на некоја ситница што можела да се подразбере како патоказ или упатство што води кон тој мој Човек и негов татко, дали немаше да уследи нов порој прашања?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Однеси му ги на затвореникот оние страници од весниците каде што се ребусите” му реков, „нека ги решава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А за тоа кој му е татко и како да го бара речи му дека ќе го посоветуваш дури кога ќе излезе од занданата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Честопати помислував дека можеби згрешив; можеби требаше да се обидам да ја разоткријам. Впрочем не ми недостасуваа сили.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тој случај на што ќе личеше моето објаснување дека тој човек е постојано со мене и покрај мене во сите овие години, а тоа значи дека тој бил и со Иван, со неговиот син?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТАША - Не му открив на синот со јасни и чисти зборови кој беше татко му, од каде се појави, на каде се упати и каде исчезна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИВАН

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, во такви околности Иван ги спомна сомненијата околу можните причини за бегството на татко му и за таа можна разделба за која ништо не знаев, ниту пак можев нешто да претпоставувам, а веројатно и Иван не знаеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој бил речиси сигурен дека станува збор за поединец од групата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А Ведран бил еден од борците кој одамна не бил жив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ако веќе сакаш, не сум упатен и во поединостите сврзани со животот на мајка му.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- На Иван мислам. На проблемите со татко му.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вечерта кога седнаа сите да вечераат татко му го запраша: - Што има ново в училиште?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кузман не зажали многу за Пенча кога чу дека татко му го одвел со себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го познавме татко му и останавме зачудени.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На плоштадот го најдовме Пенча и му кажавме дека го бара татко му.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И Селман брадатиот, татко му кому му пратил поздрав, без веќе да жали, бидејки за крвта на брата си беше го фатил, — глава му одзел на Али.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Умешноста со која татко му ги натрупуваше парите, како и опчинетоста со театарот, каде родителите го водеа од дете, му го зацврстија убедувањето дека патетиката и ладнокрвноста можат да бидат убоита комбинацијата ако се употребат во вистинско време и на вистинско место.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пресмета дека освен добронамерниот прекор на татко му, казната ќе биде никаква, а добивката - сигурна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го познавал само татко му, бледоликиот, молчалив капетан.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Момчакот тукушто дочекал полнолетство, а веќе останал сирак – татко му, бледиот капетан, потполно откажувајќи се од пловидбите, исчезнал неосетно, како што и живеел.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Истовремено, ми се причини дека го наслушна својот прекар , по кој, во далечното детство, го довикуваше татко му.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Без роднини, без пријатели, зашто и татко му, по смртта на жена си, живееше самотнички, тој младич ја имаше само тишината.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, беше добро момче и приврзан кон братот, па утредента веднаш отиде кај татко му и му се пожали.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Татко му, народниот херој, во својата работна соба, опкружен со томови од сопствените мемоари, дава интервју за вечерашниот дневник.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како матурант, во аулата на гимназијата. Со пиштолот на татко му.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, татко му, онака слаб, болникав, токму од тоа бледило, од таа магла, од таа смрт го поеше со чувствената меланхолија на музикалниот човек.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Горчин рано го загуби татко му, тукушто влезе во пубертет, и мајката беше онаа силна потпора што го отшколува и што го изведе на вистински пат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дојде, милиот, лекови да му донеси на татко му.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Хајнерле не ја помнеше мајка си. Софи Фројд Халберштат умре кога тој имаше тринаесет месеци; ликот ѝ го знаеше според фотографиите кои ги направил татко му, а слушал за неа од својот неколку години постар брат Ернст.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ја виде нејзината врамена фотографија при неговата прва посета на домот на дедо си, ја препозна и рече дека брат му му кажувал дека таа сега лежи в земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко му молчеше и пушеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајка му и татко му почнаа кафето да го пијат мешано, пола-пола со наут, оти и кафе тешко се наоѓаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Освен на занаетот, татко му почна да го подучува и на старите закони и книги кога наполни пет години.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така го научи татко му, и такви шатори тој правеше сиот свој живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Намуртен, татко му му кажуваше и како оние што убивале, иако се заколнале дека ќе го поништат семето на Венјамин, сепак потоа оставиле нивните девојки да се омажат за Венјаминците, да не се затре сиот израелски род.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ќе треба да фаќаме врски“, му рече мајка му на татко му, а овој намуртено нишна со главата, како да му предложила да ограбат банка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му зборуваше за татко му, за првпат во сите тие години, таму, во дневната соба на нејзиниот маж.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Татко му секогаш некого судеше, некого осудуваше и тоа свое постојано пронаоѓање и жигосување на мааните кај другите му го пренесе заедно со занаетот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За татко му, службеник, и за мајка му, учителка, ваквите професии беа синоним за почитуван и среден граѓанин.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А оној другиот аманет на татко му, за наука, сега му ја дава способноста со ова перо да го напише она што му лежи на душата, си помисли тој и продолжи да пишува: „Тогаш еден меѓу вас, едноставен човек од народот што не го кажа името свое, ми рече: ’Павле, фалејќи ја нашата трпеливост и издржливост, ни кажуваш оти Бог нè сака и нè одбрал да бидеме Негов народ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега, по толку време, не знаеше дали токму некој од нив двајцата, татко му или Гамалиел, неговите први учители, кај него ја всадил онаа безмилосност со која подоцна ги прогонуваше христијаните до смрт, или пак неа отсекогаш самиот ја носел во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Плескаш ли нешто, братче?“ го поттупна братучедот по рамо кога влегоа во колата, „да се прошетаат малку“, како што му рече на татко му.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кое? Па, тоа како татко му му прираснал за срцето на тиранинот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Умре човекот во чии писателски талент не верувал ниту татко му (банкарски чиновник), иако ги собирал сите позитивни критики што излегувале во весниците за неговите творби.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најсетне татко му го најде.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Не, тука немаше место за никаква лутина, а Змејко го имаше и во себе истото тоа чувство, што го тераше татка му да ги стега вилиците така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа далеку во детството и оној работеше во тајфата од татка му, и го викаа Ристан, и можеше да подигне колку за петмина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко беше едно од децата и стоеше со сите разбудени ѕидари на една проѕирка и гледаше низ неа по цели ноќи, сѐ додека не дојдеше по него татко му и не го одведеше до леглото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Попусти беа строгоста на полициската униформа и палката на татко му.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Изборот на Ѓорѓе и Рада беше гргечот, риба која татко му честопати ја носеше дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не е нужно татко му да знае за тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега татко му сигурно ќе сврати по оној осамотен сокак па ќе фати накај крчмата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Татко му за херојство во Руско-турската војна од 1877 година, заедно со орден лично од раката на генерал Скобелев го прими и овој часовник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Надвор, низ дворот се накашлува татко му.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таму зад чалмата на кадијата се покажува само главата со русите разбушавени веѓи и ситните мижливи очи на татко му.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од училиштето до овој привлечен свет на книгите, наеднаш тука, во дуќанчето полно со мрачнина во која господари незадоволството на татко му.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Одзади се издолжува нагоре главата на татко му и Арсо забележува на неговото лице радосно растопување на брчките.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И забележува Арсо дека од некое време наваму челото на татко му се ведри и сурите длапки на лицето му смекнуваат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Младиот човек, со долга коса и брадичка, со лик на испосник, се лечеше на истиот кат, во истата болница, а во белешките на татко му го нашол моето име.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Телевизоров нема добар сигнал и ќе го носиме на Велешко“, им зборуваше, а едниот од нив го креваше во раце, го товараше во гепекот од колата и со татко му тргаше на пат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Другиот ден Бобан доаѓаше право од работа кај татко му, а овој обуен го чекаше со отштекан кабел завиткан во круг и залепен со лента и приказната се повторуваше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мајкиниот гроб е првиот ѕидан гроб во Потковицата и првиот Акиноски гроб во Потковицата, а по него и набрзо потоа дојде оној до него, на татка му...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Освен татко му негов, освен Јаков Акиноски, никој не се најде да каже арен збор за Симиќа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А за неа, за Благуна, да не се грижат, ќе трга сама што си направила.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На закопот дојдоа мајка му и татко му од Солун, делениците од Битола, делениците и сватоштините од Прилеп и некои прилепски првенци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На Имотот, на кој остана сам татко му негов, Јаков Акиноски, син на Владимира, син на Гаврила Акиноски, доаѓаа ретко и само за празници, или преку лето ги испрќаа семејствата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Русокос, висок, тенок и убав како нарисан, уште малечок, во 1947-та, кога татко му Ѓоре Дамчески и деленицата нивни Божин Дамчески Штркот паднаа во затвор, беше се завлекле во Методија Андонов Чентото и Ѓорета го осудија на девет а Божина на единаесет години затвор, мајка му, Илинка Дамческа, на која останаа другите пет деца, алипниот свекор Блаже Дамчески, и сиот немал имот, го даде кај делениците во Прилеп да изучи за ковач, што сосема, сосема не му одговараше на ликата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јончета Ризески Штетата го вратија на земјата на татко му Ангелета Ризески Козето и одново го направија прост селанец, Ордана го отераа на некоја мала станичка во Србија; само Крстета го оставија тука, но да не биде чувар на пругата, како порано, туку го натераа да биде прост работник во десетината на новиот десетар, Дано Плетварчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во меѓувреме, точно на годината од смртта на татко му негов, Максимов, Јосиф се ожени (тогаш и сестрите се омажија, тогаш и тој, Максим, се ожени) и за никоја друга туку за Петра Весилова Митреска, здрава, многу убава и цели десет години помлада од него момичка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По нив, по кочиите со кои се селеа Јуслиовци, сѐ до Алилово, одеа мноштво довчерашни нивни раетини, а од двете страни на кочијата во која седеа тој, Максим, Неби бег и уште некои од децата Муслиоски, одеа неговите: татко му, мајка му Софија Јаковова Акиноска и сестрите - сите три помлади од него: Елена, Теодора и Зоица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто е останато сирак, пишуваше, зашто татко му, Десимир Пенезиќ, загинал во боевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По, сепак, Атанас, тих и срамежлив, го изучи занаетот, израсна во вистински далјан.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа кога избега Митра за него, дека го неќеа жителите на Потковицата, и дека го презираа и него и татка му, татка ѝ нејзин, Ангеле Ризески Козето, како умрена ја редеше, на цел глас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка му, држејќи го за раце него, Максима, и плачејќи го молеше Неби бег тој лично да им го предаде на делениците во Прилеп и да ги моли од нејзино име и од име на татко му лично тие да го испратат до манастирот Трескавец кај стрикото Ефимеј, игумен на манастирот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога сето тоа, управувањето со Имотот, му здотежа на татко му негов, инаку болежлив човек, и тој сè арниса, целото време му поминуваше во играње папаски, дама и табла со Ибрахим бег, татко му на Тахир бег Јаузоски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По сето ова, во Подковицата многу гласови се раширија за Јована Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тогаш се дозна, татко му негов, Јаков Акиноски, го пуштил Симиќа да избега.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога татко му ќе му договори да се жени со жена од фамилија зафатена (како оној несреќник Васа Ладачки на Балашевиќ) Шурда, се разбира одбива.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

На пример, јенки таткото му вели на јенки-синчето-учи синко инаку ќе ти купам едно југо.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Многу пати татко му го поучуаше со кротко, доколку знаеше сиромав Божин, и многу примери му носел ѓоа да се тргни Силјан од тој пусти ајљазлак.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сета улица знаеше дека татко му на Цанета, кларот Дојчин, по вторпат се ожени за една вдовица од периферијата Крњево и таа му донесе со она малку покуќнина и половина дузина деца, меѓу кои и Ганка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Воскликна татко му со тон, уникатен микс од иронија и воодушевување.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

На Александар малку му беше смешно тоа што и кога има цели дваесет и осум години и кога зароботува свои пари, неговите родители, посебно татко му, се уште се грижат редовно да јади, како во времето кога беше прваче.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Бил ранет четири пати, а при крајот на војната бил заробен и депортиран во американски логор во Франција.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Првиот е либералното потекло на неговото семејство, отворено за уметноста (татко му бил скулптор), а вториот родниот град Келн, полн контрасти меѓу католичката буржоазија и „црвениот“ пролетаријат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Џон веднаш го поврзува ова чувство со она што често го чувствувал во присуство на татко му, перфекционист, критичен, претерано сериозен човек, со кого се натпреварувал, но и од кого се плашел.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Низ дијалог, терапевтот и Џон заедно ја идентификуваа „способноста за шегување на сопствена сметка“ како нова димензија во личниот развој на Џон која би му отворила нови хоризонти, недостапни за татко му.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Наеднаш му стана жал за татко му.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дури по една година на тато му успеа да ја наговори мама и да ме зачнат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но желбата за враќање веднаш му спласнуваше кога ќе помислеше каде да се врати: во текот на овие години по неговото заминување му изумреа и мајка му и син му, татко му загинат на фронт, а со жена му Видуша оставена толку години сама, како да продолжи живот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А еднаш кога се преправаше дека ногата му е шината, татко му за да му ја намести, му ја сврте нагло, што тој од болка испушти таков крик кој и сега го слуша во ушите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го слушаше татко му и не му идеше сонот; заспа некаде пред зори.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја гледа Богдан и другата слика од татко му Темелко што ја испратил од Втората светска војна и ја споредува со претходната.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Татко му и мајка му мислеа ако го женат ќе се скроти, ќе се измени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но од жал кон часовникот, татко му набргу продаде нивче за да го врати часовникот назад.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Богдан од радост просолзи. И татко му.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога го донесе татко му, во куќата завладеа силна радост, како мртовец да оживеал.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

По речиси цела година, на еден пазарен ден во градот, Богдан и татко му забележаа едно куче исто како нивното што го водеше некој човек.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Орото го води невестата Видуша, до неа зетот Богдан, до него татко му, мајка му, дедо му, роднини и пријатели и завршува со неколку деца кои го искривиле орото како опашката од гуштер.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А таа ноќ кога татко му реши да го продаде, не можеше да зспие: му го слушаше чукањето последно во оваа ноќ во куќата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И се потсетува на она кога татко му имаше решено да го продаде за да плати некаков долг и кога очите постојано му одеа на него, а душата му ја стегаше жал: го жулкаше, му ја бришеше прашината на стаклото, на кутијата изработена од ореово дрво со разни фигури од билниот и животинскиот свет: цветови, плодови, животни, птици; бројките и стрелките позлатени на таблата порцеланска, а крај секоја бројка нацртани зодијаци и други небесни знаци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ја облакаше облеката од татко му, ставаше вратоврска, паларија, ставаше мустаќи од волна, ставаше луле в уста, ја ставаше сабјата и шлемот што ги донесе татко му кога се врати од фронт и застануваше пред огледалото и се огледуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

По враќањето Којо Пипиле зеде куче за да му прави друштво, да не е сам, зашто и тој немаше никој дома: татко му умре пред да замине, а мајка му откако замина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

По кавги и закани од селаните, татко му Аврам го однесе во душевната болница во градот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А сега да си наздравиме за завршената работа! Ако може да се смета за завршена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но тој на почетокот не можеше да разбере каде и во што целеше Татко при посочувањето на овие две заемки, со сосема различна конотација, но за тоа требаше да се дебатира, откако ќе се исцрпеше сета можна конотација на овие два збора во балканските и во другите европски јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така Татко му сугерираше на Камилски, од претходно изложените заемки да се задржат одделно на зборовите барут и бакшиш, како и во филозофската синтагма: барут бакшиш!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако Татко му насипа на Камилски ракија во чашката, а себеси мастика, рече: Така требаше и да биде!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко му тврдеше категорично на Климент Камилски дека една погрешно ставена книга може да влијае на целиот систем, односно на автентичноста и пробивноста на идејата, може дури да го загрози целиот поредок во библиотеката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А што е тоа шиканирање? Праша. Нешто како школување, рече татко му.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Еднаш татко му пак дојде со зелени сенки на слепоочниците.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се враќаше по тоа ѕиркање со бели, развлечени усни и пак слушаше: но на робија, синко, не будали се, пророкуваше татко му.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Чувствуваше темно чукање под превивките и следеше едно минато без грч на лицето: ти ќе си робијаш, синко, говореше татко му.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А ако не се провлечам низ решетките? прашуваше. Ќе дочекаш длабока старост, заклучуваше татко му. Не сфаќаше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не сфаќаше. Сакав, синко, само да те научам што е шиканирање, пијано шмркаше татко му.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Еднаш татко му се врати пијан и со зелени сенки на слепоочниците.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Семејството на Петар е сиромашно, но живеи достојно. Татко му е чевлар.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бидејќи мајката на Јохан беше од Данска, а татко му беше Унгарец.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само јас заминувам, а ти ќе пееш како единствена тишина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чичко Никола, татко му на Мане, ми рече: Јас го знам патот преку планина, така побргу ќе стигнеме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Е тогаш ми стана сосем јасно дека е така.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не ми остануваше ништо друго, освен да чекам, па утредента со татко му да заминам со воз.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во тоа време Мане Шнајдерот од Кавадарци назад во селото го повлече татко му и активно почнавме да работиме за движењето.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И така тргнавме пеш за Прилеп.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Отидов пак во штабот, а тие ми рекоа: Никако со коњ да не одиш, не може, колку курири ни загинаа од балистите, ќе те фатат сигурно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ми беше проблем татко му.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Веднаш потоа ја симнав униформата и се преоблеков во фустан и отидов кај родителите на Мане.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие дошле со полицајците, најпрвин татко му на Маренецот кој беше сигурен дека ќе бидам нивна снаа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога исчезна татко му, мајка му не покажа никакво изненадување, ниту преголема жалост, но затоа во неа настапи некаква ненадејна промена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон, мајка му и татко му си најдоа место на подот, а покрај нив на една клупа еден до друг седеа старец и старица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко му беше веќе исчезнал; колку време пред тоа не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му почина прво мајка му, не цела година подоцна и татко му.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А што да му каже за новородениот син со име на татко му Благоја - Бајко?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Додуша, секогаш сито, ама што му го знаеш? Нели така велеше татко му?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога убаво израсна и мустаќот горделиво го пушти, а мајка му и татко му веќе беа се простиле пред бога, го пратија и на панаѓурот во Скопје.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Зеде од велигденските јајца стокмени за вапцување со варзило, и, како кога го учеше татко му, стариот Благоја, дупна едно јајце, го бележа со рецка за да го познава и го наполни со течен гипс.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но Калија веќе не беше таму. Ја зела чезата, рече татко му Пајко без глас, и штом слушнала дека е тој в џамија, тргнала уште со ден кон манастирот „Свети Никола“ во Кожле.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако требаше, на пример, да оди во бавчите од татко му кон охридското џаде, пред да оди таму тој небаре веќе беше стасан во бавчите и береше јаболка, а и кога ќе се отклонеше назад, тој сѐ уште живееше со сѐ што погледот му беше насобрал оттаму.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Татко му, Мустафа-паша бег, не го знаеше тоа баш најдобро и затоа славата му избега, покрај браќата Иса-бег и Паша-бег.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој син ти бил еден од нашите први учени луѓе, му се фалеа, оти татко му, кралот, беше ти го пратил во туѓина да учи за лекар.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама тогаш стариот Пајко, татко му, рече задумано: „Кај Турцине, гробиштата немаат име, нели попе?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Татко му на Петре, Благоја, Бајко, Блаже, благ како пипер, беше ковач: дојден во манастирот од струмичката нахија, село Градец, небаре го извади Петрета како копија од себе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И самиот Мехмед-паша, внук му, тогаш малечок, сега знаеше како се случи тоа и сигурно страдаше поради татко му.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сфатив дека таму длабоко под вода е гробот на неговата жена и на мајка му и татко му.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Семејниот гроб пак, во кој биле закопани мајка му и татко му, беше под вода. Го спуштивме сандакот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Сега си веќе поголем и можеме со тебе да зборуваме - татко му почна прв.