Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
По цел ден нешто делкаше, црташе, ги испишуваше видовите камен или го набљудуваше течението на правецот на Жепа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Всушност, малкумина знаеле дека покрај улавите води на природата, некои се обидуваат да направат течение на духовен немир.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Секое гребење во тишината не само што јасно го наслушувавме туку и појасно го толкувавме отколку изразот на течението на реката.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Меѓутоа има многу идилична местоположба во центарот на градот и гледа директно преку главната улица кон течението на Крива Река.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Најнапред накосо преку Жепа набија во земјата тешки борови греди и меѓу нив два реда колци, ги преплеткаа со праќе и ги натапкаа со иловица, како шанец.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)