топлина (имн.) - во (предл.)

Оттаму: Нема благородност, благост, топлина во оваа длабока пештера.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се погали така додека господинот Гроздановски не почувствува пријатна топлина во ногата и, одеднаш, му рипна во скутот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ти имаш топлина во себе, топлина од сонцето, впиена, украдена од вулканите, најжежок живот пренесен во тебе, со блесок.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Брат ми веќе беше пијан; се беше вцрвенил во лицето, движењата на телото му беа побрзи од обично, зборуваше со онаа топлина во гласот што ја имаше кога беше момче, а јас дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Доволно пиев,“ рече, и одново плати да му налеат во празната чаша, па се оддалечивме од масите на кои точеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога ја слушаше како зборува со ќерка им, топлината во нејзиниот глас го омамуваше и го потсетуваше зошто воопшто и ја зел за жена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можел, не смеел! Тој миг можел да се нарече самоодрекување на поет и песник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вака размислуваше Томо. Му се зголемуваше топлината во неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште двапати Клотилдина му понуди светилка, но залудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секоја вечер чекаше мракот во неговото сопче да го растера светлината од спротивниот дом и стоеше зад прозорецот како питач, страсно насладувајќи се со онаа мала и драга блискост, со онаа семејна топлина во која уживаа други, во која уживаше и тој, како дете, за време на ретките мирни вечери во нивната куќа, кога мама... мајка му... како оваа овде...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
37 Трчаше до планината на крајот од земјата, додека не го изеде небото, а тогаш низ тишината на заспаните птици слушна како од другата страна на планината се качува џин, прво над гребенот го забележа сјајот што го излачува неговата топлина во ноќта, потоа се појави бледата, ќелава, таткова глава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа ладна белина зрачи топлина во моите задишени плешки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ја остави вечерва својата топлина во туѓа постела.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во главната соба седеше татко Таки ја гледаше ќерка си со голема топлина во очите и и рече: „Ќерко, до сега во мојов живот, ретко кој можел да ме победи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Геометриското саќе е духовната топлина во негативна форма; течниот мед е духовна топлина како позитивна сила на животот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една од неговите последни социоскулптурални „акции“ бил и обидот да го завитка Енди Ворхол со неговата топлина, во што не успеал поради тоа што Ворхол бил непоправливо ладен - замрзнат, црна дупка на ништожеството во која сѐ друго (сето останато) исчезнувало.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е толку геометриски егзактно - замрзнато - како кристал, но може, со помош на физичката топлина на пчелата, повторно да биде растопено - “вратено” - во течна состојба, правејќи ја својата примарна топлина расположива како храна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Немав зборови, на ништо не мислев, само вознемирено и во исто време скаменето гледав во мостот на белото платно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа е сјајот во вашите очи, топлината во вашата душа, таа е светиот шепот и благослов, таа е божја убавина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледајќи на едната страна на мостот почувствував топлина во душава, а во истиот миг студена болка во градиве, очајна вознемиреност ми ги замрзна солзиве, гледајќи ги созлите во очите на страдалниците.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубете со целото ваше срце и душа, без страв дека ќе ви го украдат срцето или ќе ја изгубите душата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го обли топлина во која за малку не се стопија неговата брада, мустаќите, неговата дебела шапка, па и снежната куќа во која живее со своите прекрасни елени.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Го слушнав како со топлина во гласот го изговори моето име и истовремено ми ја пружи раката за поздрав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А за да се има една семејна топлина во домот, едно убаво меѓусебно однесување на сите членови на семејството, потребно е да постои тоа разбирање.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ми бликна топлина во лицето, ќе се растопев од среќа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Едо беше збунет. Не знаеше што да прави, но Инес му го приближи лицето толку многу што тој се исплаши дека жилите на вратот ѝ се претегнуваат и дека дахот го губи; ја почувствува нејзината задишана топлина во образите па во мигот кога бакнежот стана неизбежен, таа, одеднаш, се тргна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Учителката стоеше достоинствено, насмевната и со некоја чудесна мајчинска топлина во гласот, со меко и долнавесто лице, со големи, тркалезни црни очи и едноставно Пела во себе ја замени со Богородица онаква каква што ја знаеше од црквите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)