тркало (имн.) - на (предл.)

Ако веќе се знае дека животот е сон, времето може ли сонувач да биде?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Какви соништа им се вртат во тркалата на суриите велосипедисти, ролери и други далдисани во здрав живот?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Го стави писменцето в џеб, се сврте, па како со остен да го боцка некој, протрча покрај колибата, и продолжи да трча по патот, сѐ по свежите траги останати од тркалата на џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На тој начин се врти тркалото на животот, но секогаш во нова насока, непозната.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
За Правдољубивиот, опседнат со братоубиствената војна, сиромаштијата на државната благајна и постојаната закана на гордите азиски освојувачи, патрицијот припаѓаше на групата сестрани интелектуалци, но крајно немоќни пред непредвидливото тркало на историјата, кое во деновите на агонијата на Царството, сотираше со вртоглава брзина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сфативме дека далеку сме од нашите места и кога по железниот пат затракаа железните тркала на возот, сфативме дека одиме сѐ подалеку.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме сожалуваа. Бев дете и немав ставено дланка на женска дојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го спуштил стеблото крај легнатото тркало на двоколката, прашал кој ќе му помогне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година умира композиторот на Норма, Белини, и се обвиваат со филц и гума тркалата на парниот автомобил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во Македонија, и на еден дел на Балканот, еден вид чума (Pestis opis) ги сотира седалките на пчелите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме заборавија кога Илчо Просинек почна да раскажува како бил млад роб кај некој трговец Евреин во Солун, слугувал, продавал газија, сапун, сол, суви риби, зашеќерени бадеми и урми, ги миел во саботните попладниња тркалата на стопановиот пајтон, ги тимарел коњите, метел, окопувал јаболкници и лилјачиња, прередувал ќерамиди, хранел пци и мачки и чувал кадрави деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тркалата на машината ќе станат човековите екстремитети, а каросеријата трупот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таму еднаш ја најдов својата мачка, дополу смачкана од тркалата на нечија кола... но, тоа е стара и, воглавно, позната приказна...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Проблемот беше, како тркалото на индустријата да продолжи да се врти, а притоа да не се зголемува вистинското богатство во светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И, ако ми верувате, тој ми ја кладе раката на градите и ме турна толку силно што речиси паднав под тркалата на еден автобус.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во полумрачната соба, сега осветлена само од кружното тркало на ламбата, внимателно ја пипаше, милиметар по милиметар, знаејќи дека никогаш веќе не ќе му се даде да го прави тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Есента веќе одминуваше, ветриштата се заменија со магли и дождови, главната улица се претвори во батак што само тркалата на запрегите можеа да ја плискаат лево и десно, како и широките копита на коњите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Писна глава од воз, силно, страшно, долго. Протатнаа стотина и стотина нозе. Тркалата на возот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Амбар на животот, Охридското Езеро како база за заминување на јагулите во исто време нивна цел, врз основа на вечното враќање; езерото учествува во циклусот на генерациите и неговите струи го вртат тркалото на времето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- А што стана со Високиот? - праша Јован. - Удри со главата на карпата, а неговиот другар падна под предното тркало на камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Нумо длабоко му го отвори своето срце и му се чинеше дека беше единствениот човек со кого можеше и имаше за што да разговора.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А кога камионите ги снемуваше, тој се навалуваше на каменот и гледаше во небото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тукушто ќе избега од нив, еве ги тркалата на некој автобус, еве ги нозете на некој минувач или количка на некое бебе. Ах, каква брканица!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пред големите тркала на црвениот двокатен автобус стои дете, големо само колку нив, вкочането и жолто како зрел лимон.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)