Пиеро Манцони отиде чекор потаму, претставувајќи го биолошкото тело на уметникот како уметност: „Во мај 1961 произведов и потоа во 90 конзерви ставив ‘гомно на уметникот’ (по 30 грама во секоја) со природен конзерванс (made in Italy).“ (Manzoni, 1962.)
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Прво, актуелното негирање на фактот дека уметничката креативност во Британија (посебно во Лондон) беше процес на реципроцитет и борба помеѓу уметниците од многу националности.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Но Леонардо да Винчи, uomo univerzale од почетокот на Новиот век, тешко може да биде обвинет за површност и леснотија.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Од крајот на педесеттите уметниците од целиот свет се вградуваат во сопствените трудови - Ханс Најмут (Namuth) го снима Џексон Полок (Pollock) како работи врз платна од коишто се цеди боја; францускиот уметник Жорж Матје (Mathieu) јавно изведе една голема акциска слика; јапонската група Гутаи ги поставува своите тела во кои (акции), а Казуо Шигара слика со нозе и ваја во кал за борење.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Едвај да постои уметник од тоа време чиешто влијание денес би било повеќе пресудно; во таа смисла - во смислата на една неисцрплива величина - можно е да се спореди само со Шекспир.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)