уста (имн.) - му (зам.)

Станува и почнува да вришти. Од устата му шика крв.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мртовчето седна во центарот на кругот; отсекаде гледаа пријатели. Одеднаш запеа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наеднаш ги ококорува очите и ја бутка од себе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Џвакаше од сѐ уште меките и млечни јадра на оревот и на страните од устата му се фаќаше бело.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И устата му остана отворена и искривена од скаменетата незавршена насмевка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека си ја подготвуваше вечерата, устата му се полнеше со вода, а носот се ширеше, вдишувајќи ја пријатната миризба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мастиката му се излева од раката, пепелта од цигарата паѓа на сите страни а од устата му излетуваат колку зборови уште повеќе плунки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката. При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мислел ли секој од нив дека секој друг потврдно ќе гласа, па неговата анатема на Филозофот ќе остане сама, во малцинство, непрепознаена кај логотетот, дека ќе сокрие дека устата му говори слаткоречива лага, а раката пишува вистина злобна?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И немам намера да те убедувам во тоа; ти допрва ќе се увериш, кога ќе чуеш што изрече Филозофот вчера во скрипториумот, и каква хула бесчесна фрли врз Господ Бог Седржителот, со кој устата му е преполна, како и кај секој лукав, лицемерен и притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За него се говореше дека од устата му излегува слово час благоутробно и благо, час строго и праведно, но неотровно, и дека противниците негови обично посрамени заминувале од разговорите со него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Да“ рече неволно, кисело Пелазгиј, а устата му се собра како да изел цела дланка дренки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сане ги оџагорува очите, устата му е отворена, се обидува да се насмее, но и да заплаче; чувствува дека би било несмасно да се смее па на изразот му дава печат на тага.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САНЕ: Мајсторе, лудиот... се фрлил под патничкиот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Од издишката, низ подотворената рибја уста му се цедеше некоја црна леплива магла која ги нагризуваше или наразуваше, како со киселина, очите на секој кој ќе погледнеше во него, волно или неволно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од устата му се излеваше, не темна, туку фосфорна вида и паѓаше во едри капки што светеа како сјајни џамлии.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брчките од долгнавестиот лик му бегаа кон ушите, кон тие сплескани полжавчиња од 'рскавица и кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На устата му останаа поткасани зборовите, што немаше кому да му ги каже: Јас отидов. Навистина отидов јас...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Устата му беше во сенка и само очите како две сини ѕвончиња ја разнесуваа мелодија во самракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Па што мислиш ти! - раскажувачот го насочуваше мракот на своите очи кон правецот од каде што идеше прашањето и долната сува уста му се грчеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш кога ќе зине Витомир, устата му е полна со чад. Небаре оџак што враќа, што не трга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И забите му се наредени ко пченица и цела уста, бре, зошто да кријам, цела уста му е некако ко изворче полно со белутраци. Така ми гледаа тогаш очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние лежиме со повенати раце на ќебињата. До мене лежи Црногорецот Гојко и ништо не му мрда. Само устата му мрда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам: устата му е празна па затоа и смеењето му е празно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Доцна е за други пријатели, вели Јон, било речено, вели, непријателите да ми бидат пријтели, вели и збира плуканици, ама устата му е сува, нема што да подголтне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И крстот е уште меѓу коските. Очните дупки веќе му се испразнети, од устата му наѕира гуштерица, а устата ништо не зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Александар весело климна со главата и самиот се изненади кога устата му се развлече во искрена насмевка.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа го сторил со слама, со трева: „Од денес, врескава муцко, не ќе креваш врева!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се случило- гласчето задремало. Басот устата му ја затнал, иако тоа уста немало.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едната страна на лицето му потемнуваше. Устата му беше натечена во безлична маса, со боја на цреша и со темна дупка во средината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Устата му се лепеше и му горчеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме гледа од под сенчилото на капата и молчи. Устата му пука од врелината.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во устата му стави сребрена пара што му ја даде жена му на Оруш за среќа и долговечност на куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој со полна уста му одговори на Стојана: — Море јас се жени, брату, и се оджени, токо гледај сега побарај ти некое пупулче тебе да те прожениме, да ти се наиграм на свадбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Збориш? Зборам. Со што? Го прашаа со здив кој гори, Тогаш некој тајно проговори: „Зар не гледате, устите му се затворени, Но душата отворена, со душата говори.“
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
„Плукај Том!“ Устата му беше сува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Откинува ново стракче трева, го џвака и, откако устата му се наполнува плунка, ги токми усните и, како гуска што тешко голта, ја подава брадата, си го оптегнува вратот и исплукува низ заби.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Притоа, постојано устата му беше полна со маја Рајна, мајо сердце!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Рајна пак, постојано се бесеше за раката на Анатолиј ако беше близу до неа и не се стеснуваше јавно да го искажува своето задоволство и среќа дека ѝ тргнало од рака, еден заколнат руски беќар да го престори во среќен маж.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа го разбесна војникот, му ја впери пушката, чкрапна и Делин се струполи на земја: низ устата му брзна крв; коњот во дворот за'ржа бесно и напна да го скине оглавот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На крајот устата му зарасна и можеби и целата глава со времето ќе отпаднеше да немаше очи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Набрзо можеше да се види како мозокот тивко, беспомошно болува зад очите, а тогаш мозокот најверојатно и изумре, бидејќи очите речиси му испаднаа од главата и во нив го немаше повеќе оној препознатлив израз, туку израз како кај очите на краба на едниот крај од нејзиниот сплескан труп“. 22 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, јас точно паметам дека Дино ме погледна и престана да ја цица коската, бидејќи ме гледаше сериозно, а паметам јасно затоа што од крајчето на устата му висеше една жила и сигурно немаше така сериозно да ме гледа ако знаеше колку глупаво изгледа во тој момент.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па така, ја подадов раката и реков: - Убаво маче тоа...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Болничарката го внесе ранетиот во бункерот. Тој захрчи, од устата му истече локва крв и нависна на нејзините раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оди, побарај ми ги нозете, вели и од устата му паѓа насмевката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)