чаша (имн.) - во (предл.)

И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мене нека испратит Злате и Суло, ќе одам да починам — одговори мудурот и стана со полна чаша во рацете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така, пак. Стојко, да не клаваш цела недева чаша во кандивото, нека седи темница, да видиме дали ќе му дојде умот на вој наш светиа да а варди сермиата!— му нареди на маѓерот Стојка кој водеше сметка да не остане „сајбијата“ темница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За нас, мила! - блеска чашата во неговата рака. Таа не ја крева својата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Морам да признаам дека одвај се воздржав да не му плеснам една чаша в лице.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Но, да ве видам сите со чашите во раце. Да наздравиме за иднината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од терасата на ресторанот, Јана со чашата во рака низ прозорецот ги набљудуваше ликовите на Ѓорѓе и Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ако не мечтаеме за вечноста, ние не сме разумно битие... - рече отец Серафим насмевнато и со поткрената чаша во знак на наздравување.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ѕвечкањето на коцките мраз во чашата во неговата рака го потсети дека повторно пребргу го испил пијалакот, пред да се стопи мразот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
— Ета правда, вели Маша Русланова, а гласот како да ѝ се претура од една чаша во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Офицерите подзапираат во купчиња со преполнети чаши во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од ова со прскањето на петте чаши во текот на една недела треба да ѝ стане незгодно и на самата неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа што тој беше сведок на тоа како таа во меѓувреме скрши неколку чаши во сосема природни временски интервали, тој не обрна никакво внимание.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога подобро се загледа во чашите во барот, имаше впечаток како некој намерно да кршел чаши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За да го потсетам што е вода, нацртав и риба со чаша во устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сега во песокот беа нацртани брод, риба со чаша во устата, една канта со нозе, и една мошне жедна уста.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Вода, - реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ги избриша како никогаш да не биле нацртани на песокот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од чаша во чаша не е баш како од уста на уста ама понекогаш може да ги обнови старите воздишки и да предизвика нови вртоглавици.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Беше лето и имаше месечина, пиевме лимонада држејќи ги студените чаши во рацете, а Тате го читаше стерео-весникот вметнат во особена шапка што ја ставате на глава и која ги врти микроскопските страници низ зголемувачкото стакло штом трипати едноподруго ќе трепнете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)