Момчето Момчило ѕирка од чашката на афионот. Петгодишниот Момчило, кој се задуши јадејќи цвеќе.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Куќата чиишто ѕидови се начичкани со цртежи, слики и фотографии на Алберт и неговите пријатели е, инаку, некогашна пиварница и перална на замокот што изгорел до темел во пожарот во `52.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Оттаму, кога ќе се вратам во Колсил, мојата англиска „резиденција“, ги препознавам луѓето и куќите како да се комшиски, а вечеринките, во пријатно друштво, се како необврзана подготовка за „лека ноќ“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Лицето на Момчило не е збунето, неговите очи како да се симнати од коптските мозаици, на дното од кадифената чашка на цветот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Дива горчлива крв во чашката на макот. Патот на инсектите е тих.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)