чувство (имн.) - на (предл.)

Оваа дијагноза, во јули 2007 и повторно во март 2008, му беше констатирана и со конзилијарно мислење на очни лека- ри-специјалисти од Клиниката за очни болести во Скопје (д-р С. Теодоров, д-р С. Ѓурчинова и прим. д-р Љ. Величкова) – кадешто болнички се лекуваше околу две недели, по што му беше утвр- ден статус на инвалидно лице, поточно „лице со оштетен вид“ со ограничена и битно намалена општа работна способност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова следуваше и редовен амбулантски третман во оваа клиника за офталмологија, а во октомври 2007 со стручен наод и мислење бр. 159-07 на лекарски тим од ЈЗУ Психијатриска клиника (доц. д-р В. Вујовиќ и м-р М. Наумова) – како резултат на чувството на инфериорност и инвалидизираност – беше укажано и на неопходната потреба од туѓа нега на пациентот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Деструкциската уметност е одговорно ангажирање кон преживување на телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Опстанокот, пишува Лифтон, зад себе ја остава „втиснатата смрт“, која е проследена со „јанѕа од смртта, страв од смртта, и со вина на преживеаниот“, вина што изискува „чувство на долг и одговорност спрема смртта“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нив никој не ги учел, освен нивните предци, на добрите работи, сами ги насетуваа: чувството на понизност, чувството на благодарност, способноста за простување, преку тоа ослободување на енергијата меѓу нив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен прв­пат со гладот, со гладот на своето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И како што е добро познато, од таквата состојба на немоќ, се раѓа она чувство на омраза и потреба од одмазда некому за нешто, за било што.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Под притисок на толпата која, сакала да признам или не, ми создаваше чувство на вина, ми се враќаше во мислите она Јосиево прашање од Четвртата книга Царства: „Каков е тој споменик што го гледам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Непрекинувана од други звуци, таа песна само уште повеќе ја потенцираше големата тишина и далечната осама, чувството на носталгија, на тага, од кое, ноќум, еве, не може да се одбрани ни еден градител како мене, ни еден копач на бунар, водач на маска, дури и кога големата идеја веќе се овенчува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не смеев да се препуштам на лоши мисли. Жена ми Агна, во едно писмо ми пишуваше: „Не смееш да се препуштиш на чувството на малодушност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа чувство, судрено со неговото основно чувство на помала вредност, даде катастрофални резултати. Изгуби ориентација.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дишеше длабоко и бурно и така го смири неволниот нагон што неконтролирано, до болка му го стегаше желудникот, но не и чувството на потполна излажаност, не и впечатокот дека заедно со трите транспорти и неговиот живот е заминат во некоја непозната и дефинитивно изгубена насока.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така во следната слика го наоѓаме Константин З. како плива по новиот базен на штипската бања Кежовица, борејќи се со обновеното чувство на покајување што дошол во оваа паланка и во оваа бања, обидувајќи се да го избегне подгледнувањето кон дното на новиот базен, на кое се наоѓаат големи правоаголни мермерни плочи издлабени со стотици аглести знаци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И татковината е само еден идеологем и набљудувањето на нејзиното исчезнување на хоризонтот, исто така дава чувство на слобода.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не, нешто се менува: сега уметникот го опфаќа натаженост, чувство на виновност.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пред самиот излез таа се запира подолго како да посматра еден цртеж, а всушност ја задржува чувството на бојазан да не се рече дека избегала ако излезе веднаш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го влече едно чувство на родител да го стори тоа, да ја посоветува дека не е злато сѐ што свети, да ѝ каже да се пази од оваа разуздена младеж, - тој треба да ѝ каже, зашто сегашниве родители се толку лекомислени и толку незагрижени за челадта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак сета таа случка остави длабока трага во неговата душа, подлабока од засекот на корбачот преку грбот, ги збрка сосем некои негови тврди претстави за човештината, раздвижи различни чувства, а особено го потстакне чувството на револт, кое не можеше да не си најде и надворешен израз во вид на извесна акција.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најпосле му е на дофат таа слика што толку ја бара и што му ја постави неговата љубов како опиплива цел, за да не се повтори уште еднаш она чувство на глува тежина од летоска.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој е делумно одбранбен („Ако сум мртов, никој не може да ме убие”); делумно е обид да се потврди поразителното чувство на вина кое ја измачува индивидуата (отсуство на правото да се биде жив).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Најкарактеристично за новата поплава од инфо-забава е сѐ поприсутното чувство на недоверба.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Личноста може да биде како некој друг, а при тоа да не биде тој некој друг; чувствата можат да се споделуваат, не мешајќи се и не втопувајќи се во чувствата на другиот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ги има стотици во секој сантиметар, а можат да го примаат и да го посредуваат чувството на опиплива стварност.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа се електронски системи, чиишто импулси кожата ги преведува во чувство на допир.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На лицето му се гледа некакво стравотно чувство на осаменост и затвореност во себеси.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа кон типичните обележја на историскиот фашизам припаѓа апелот кон фрустрираната средна класа, која страда под економска криза или под чувството на политичко понижување и којашто се плаши од притисоците на социјалните групи одоздола.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Благодарам што ми подари ново чувство на вина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристално­то саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа психичка драма на топлина и присност помеѓу уметникот и публиката зборува за исцелувачката природа на Бојсовата уметност - за неговата терапевтска мисија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој не знаел што претставувале тие, но нивната таинственост му зборувала дека можат да бидат само нешто добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттука, независно од комбинациите на субјективните и објективните причини, Бојсовите родители не ја исполнија својата прва должност како родители кон своето дете: кај него да создадат чувство на сигурност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Општествената димензија на Бојсовото дело - вклучувајќи ги политичките и образовните активности, кои ги сметал за неделиви од својата уметност - го одразуваат неговиот обид другите страдалници да ги запознае со неговата рана и со можноста за нејзиното излекување со топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Обајцата уметници се обидоа да направат премин од минималисти во максималисти, што на Бојс му појде од рака, но со мал или сомнителен успех.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чувството на штета е присутно во целата уметност на Бојс.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Играјќи се овчар - со стапот (претходник на неговиот „Евроазијски стап“, како што тој и самиот признава), а „едно имагинарно стадо се собра околу мене“ - Бојс станал сопствен родител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој сакал на германската публика да ѝ даде нега која ќе ја излечи од нејзините повоени чувства на лишеност, изолираност и болка, што ѝ ги нанеле очајничките промашувања на нејзината родителска држава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој многу лесно се движел, и во обете насоки, долж континуумите помеѓу стадото и независноста, присноста и индивидуалноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Залудно се трудеше да ја ослободи од тие авети, - да ја ослободи од чувството на човек кој залутал во страшна, непреодна пустина, каде што се секнати сите извори, изгубени секакви надежи... Залудно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ќе останеме, ќе останеме! - неколкупати повтори инженер Александар, со чувство на виновност дека само пред половина час предложи да ја напуштат планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Негативни искуства: Дури и во мали количества, амфетамините го забрзуваат пулсот и крвниот притисок и можат да предизвикаат екстремна вознемиреност, претерана осетливост, нервоза, импотенција и во некои случаи, делириум, паника, халуцинации и чувство на прогонување (амфетаминска психоза).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Личните документи го ублажуваат општото чувство на живеење во Лимб, со личните документи веќе можат да се донесуваат и животни одлуки.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Всушност, тоа е онаа на мајмуните (немам ништо против мајмуните, ова е само метафора).* (249) * заб. на прев. single-мајмун singer - имитирање, изопачување, карикирање Одбегнувањето на повторувањата произлегува од чувството на гордост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потребни се околу 20 до 30 печурки од овој вид за халуциногено искуство, но затоа, само три или четири се доволни да предизвикаат чувство на еуфорија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога тоа ќе се случи, објектот е проникнат со чувство на длабоко значење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Обично ние сме со чувсто на пораз.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Благото чувство на недонаспаност што по цел ден ме држеше, ме правеше нервозен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во својот долг страдалнички живот на Балканот, минувајќи низ круговите на егзилот, покрај чувството на помирувањето со текот на судбината и природниот крај, Татко беше најмногу од сите нас начисто и со невозможноста на враќањето во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мислев на мекушлавците а истовремено почувствував и останав многу изненаден дека токму сега се јавува и она чувство на измаменост од сопствената волја што грдо и неодговорно ми пристапува со оној писклив глас што доаѓа негде од далеку, а сепак од мојата внатрешнина: "Ти си лажго!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Требало да ја совладам далечинава зашто само така можело да се надвладее чувството на празнина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но во еден залет треба да ја прескокнам огромната далечина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Единствената слабост што можев да ѝ ја припишам, и тоа со мала резерва, беше она нејзино чувство на навреденост од животот што и Даскалов мислам го спомна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Берењето на грашокот кај Рози побудуваше измешани чувства на задоволство и тага - задоволство поради бербата на нешто што узреало, а тага поради престанокот, поради крајот на нештата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бавчите или, подобро кажано, плодовите порано обично ѝ будеа фрустрација, чувство на јаловост, но сега, кога и таа самата беше вклучена во тајната на обновувањето на родот, тиквите што раснеа и доматите што висеа како гроздови на ползавците, ѝ разбудија необично чувство на задоволство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја исполни чувство на живост, и тоа ѝ влеа чувство на забава и желба да трча и да скока, како што правеше кога беше мало девојче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети беше вистинска свештеничка во некои примитивни тајни поврзани со земјата и со вегетацијата, и Рози, додека ја обработуваше почвата, реагираше на чувствата на земјата која секогаш комуницираше со оној што ја обработуваше со љубов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сета злокобна должина оддаваше чувство на еластичност и отпорност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се обиде да ја крене главата неочекувана остра болка му ја повлече назад на перницата, каде што остана да се одмора со чувство на тапост и тежина, со придушени удари во слепоочниците, а челичен обрач му го притискаше челото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одвратноста кон алкохолот сега прерасна во чувство на болка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од светот не можеш да се сокриеш, треба светот да се сокрие од тебе. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 79
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Младата генерација сѐ уште е ограничена од остатоците од скриените морални тврдења на нивните претходници, чувствата на автентичност и.т.н.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сега јас пораснав, имам чувство на сопствено достоинство, викендичка со градина и подрум со муниција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сѐ помина сјајно, но јас излегов од кругот со извесно чувство на горчина; ѝ реков на Ина: „Овде се смеат. Но дали ќе се смеат и на друго место?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа е гласот на омразата кон средносталешкиот домаќинлак, кон женствената улога што се одликува со трудољубивост, одговорност, самопрегорна посветеност на семејството, па, наместо тоа, се решава за раскош, уживање, богатство, елегантност и ослободеност од задолжителните општествени стеги – онаа слобода што може да се купи само со пари.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Отфрлајќи ги сите побарувања на семејната божемна невиност и капејќи се во дречлива, неприродна неблагодарност, таа си го виори чувството на надмоќ пред конвенционалните буржоаски канони на моралноста, нормалноста и природноста. ‌Такво чувство на надмоќ над здодевните, нормални луѓе одамна се забележува (се слави или се презира) како одлика на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, Пруст сметал дека единствениот начин геј-мажите да го надминат посакувањето стрејт-мажи и да успеат да се посакуваат меѓусебно, би бил да се прелажуваат, да ги глумат вистинските мажи какви што самите толку катастрофално не успеале да бидат и што е можно подолго да ја одржуваат шарената лага (иако никако нема да им успее да се преправаат многу долго).319 Така било, се разбира, во старите лоши времиња, пред геј-ослободувањето, кога геј-светот сѐ уште бил поларизиран поради поделбата на кралици и трејдови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, дури и по Стоунвол (или особено по него), предосудената тактика да се смажестиш и збучиш за да бидеш пожелен баш и не изумрела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Околу нив жабите ја отпочнаа својата немилосрдна хорска изведба, постепена, им се чинеше - невоедначена како нив, иако заслепени, љубопитно свесни за тоа, малку повеќе отколку свиткувањето на малиот прст, допирот на пивските кригли, заедништвото на Мек Кол - усогласувајќи се себеси во ритам секција на виртуозно дуо за кратки воздишки, извици; тој пуфкајќи повремено од цигарата за време на изведбата, капчето за бејзбол потскокнувајќи безгрижно, таа привикувајќи го нестабилното чувство на заштитеност, никогаш до крај прекршен Пасив; сѐ додека најпосле, попуштајќи под налетите на глупавото крекање на жабите, легнаа не допирајќи се.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Украс на планинана, накит ставен врз сината витрина, со посебна намена да ја украсува, со што би се предизвикало чувтсво на восхит, со што би се доживела глетката.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа е чувство на блаженство, бидејќи созареала неговата можност да се оплоди.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Куќите расфрлани насекаде без ред, односно беа изградени таму каде што се нашло малку рамно земјиште, низ удолнините и угорнините, но како целина селото со големите камени куќи беше глетка што при секое доаѓање во него ти предизвикува неповторливи чувства на восхит, убавина, исполнетост...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Онемени излегуваме тивко, носејќи го со нас чувството на осаменост кое со сета своја тежина легна и врз нашите срца и ни се причинува дека некој јачи, вика, повикува, моли...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од празните болнички соби и ходниците во кои владее длабока, мртва тишина што ја поматува само тивкото крцкање на подгниените прозорци со испокршени стакла и врати, бие огромна осама која предизвикува измачувачки немир и чувство на болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме опфаќа чувство на осаменост и разочарување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сето тоа, се разбира, не сакав да ѝ го кажувам на Марина, зашто споредбата со нејзината втора мајка можеби уште повеќе ќе ѝ го загорчеше чувството на очаеност, што сѐ повеќе ја обземаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Без сомнедние и чувство на целосна загрозеност нема вера.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А тоа чувство на оттргнатост од своето, што пред тоа го имаше почувствувано само еднаш, беше последното нешто со кое сакаше да живее.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А и неспокојот одамна не му го напуштил срцето. Неспокојот, чувството на вина и гневот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само за миг да одморам... од силните чувства на нагон, што во мене ги убива беснилото...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Нов свет со црни замки патеки стеснети, опојувања... Во урнатините на мислите умира чувството на убавото...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оставете, во ѕвездено небо гнездо да свијат Две птички во раскошната убавина на природата во опојниот мирис на занесот во разгранетото стебло на животот каде чувството на убавото се негува а мрачната мисла во сенка, тони во бездната на очајот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Чувството на алиенација ја уби во мене желбата и потокот на мислата пресуши и најубавиот плод на господ Бог во олицетворение со феминистички дух …
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Слатката детска насмевка, ги потиснува сите темни дамки, сите мигови што носат чувство на немир, во крошната ја оставам нејзината прегратка, за мирно да спие, со слатки сништа, чедо мое...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Енергијата која ја испуштаа овие зборови создаваше чувство на брзопотезен оргазам, после кој следеше период на долг, посткоитален мир.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Интроспективното трошење пари се разликува од ’обичното’ само по тоа што оној кој троши во првиот случај има малку повеќе чувство на вина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Отсуството на поглед кон небото, или на било какво парче ’надвор’, прениската или превисоката температура внатре (лете во нив си носеше џемпер) и немузикалниот човечки џагор помешан со онаа посебна, безлична музика за шопинг, ѝ создаваше чувство на очај.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Мора да се создаде чувство на нужност, чувство дека ако не сториме нешто околу тоа, сѐ ќе заврши во декаденција, криминал и ентропија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А сега беше вовлечен во тоа и имаше чувство на извалкан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И полека во неговото тело почна да се всадува едно ѓаволско чувство на сопнат, чекорите му стануваа сѐ покуси по таа нагорничавост, а по лицето му израснуваа ситни студени монизда пот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во минути на смирување, кога спокојното размислување го потиснуваше трагичното чувство на безизлезност, Арсо се враќаше кон напрежните свои убедувања дека вистинската смисла на човечкото живеење е во непрекинливата акција, во непреодливата волја на човекот да дејствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Водата блуткаво како пијавица се слизна во грлото и чувство на гаснење му ја наежи снагата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо, со чувство на омраза, но внимателно, ги рони полепнатите пластинки земја од цевката која како сиво подземно животно лежи пред него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ти остана за да го преживееш понизното чувство на стравот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па до приказни проследени со плач и искрено чувство на губиток.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лозан Перуника се разбудувал со чувство на доаѓање од свој вилает на кратко спокојство во туѓ атар, од возвишеност во свет на диви мириси и заканувачки гласови околу кои се протега на дива површина многубоен мов со змиолики пипала што се појат со супстанци на сѐ што дише и го одржуваат стравотниот живот врз туѓо уништување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лево од нив, меѓу расфрлени карпи, ги демнел некој невидлив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во својата итроштина жените биле обземени од чувство на победа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе попораснеш малку од нивно бувтање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас не лазев. Дури и не чекорев. Бев пердушест, без чувство на тежина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таква трага оставаат на гола земја пролетни полжави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога Рада стана ценета учителка во местото, чувството на пониска вредност кај Ѓорѓе стануваше сѐ поизразено.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стоеше пред својата капија со измешани чувства на надежта и неизвесноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Допирот и стисокот не беше обичен. Истото ова чувство на мекост ја потсети Ивона на допирот на Викторовата рака. Истата збунувачка топлина и мекост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Замислете серија од сѐ на сѐ дваесеттина вежби за длабоко дишење, како кога вежбате јога, претпоставувам, кулминација која ќе биде комплетно збогување со сиот бол, со сите стравови, неврози, желби, и сензација што сѐ повеќе те обзема и која носи чувство на севкупност и сигурност. Вдишувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
19.50 Замислете нешто што го трга сиот ваш страв и прави да нема никаков стрес. Издишувам. Замислете дека исчезнува и најмалата непријатност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби тоа и не беше одлука туку страв помешан со очај, очај со безнадежност, безнадежност со нејасно чувство на срам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој ја разобличува жизнерадосноста со која пратениците на интелектуалната дејност, наспроти својот илјадагодишен долг, го жигосуваат чувството на универзалното и ги слават различните партикуларизми.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како хероинот полека навлегува во моите бели дробови, така топол бран го исполнува целото мое тело.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Незначително чувство на забрзување. Мирисот на димот на хероинот е тежок и се задржува долго и веројатно не е ништо поразличен од мирисот на сулфурот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ме измачува чувство на немоќност, да допрам до нечија душа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Чувство на евтиност, како изрецкана конзерва од грашок чија испразнетост тркала сирови зрна во туѓите стомаци, не оставаше премногу простор кој може да се иполни со вкусна, топла чорба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Застана пред него осветлена од утреното сонце и со чувство на малолетник фатен во грев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Под грчот на прстите прсна кожата на неговата болна рака, и тој, без чувство на болка и пијан, стана една нова смеа. „Дали си ти навистина поп?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чувството на посебност коешто се воздигнува во народњачките „појачки“ академски кругови и цивка на онаа една жица на фолклорните поети ги задуши сите причини на разумот, а наскоро ќе нѐ остави и на крајот на сите оние причини поради коишто нашиот Тесла на светот му ја подари расветната сфера.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Морници минаа низ телото на Томето, кои ја исполнија со чувство на бескрајна радост и задоволство.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но мене тоа воопшто не ми пречеше. Неговата лојалност кон работата предизвикуваше дури и чувство на сигурност. Добиена телеграма од шефот на државата со порака до новиот шеф на државата обврзуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Човек е во еден вид егзил кој е посебно мачен, зашто е лишен од спомените на изгубената татковина или од надежта дека ќе ја открие вистинската татковина, историската татковина, непостојната татковина, татковината на илузиите, на судирите, на делириумите, на заборавените владетели, на драмата на човековото несовршенство и на погрешната потрага по спасоносните излези...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За Албер Ками, распнат меѓу медитеранските екстази од детството младоста и пресметките со европската историја, ова раздвојување на животот, го предизвикува чувството на апсурдот, кое ќе ја структурира во сегмент од филозофски систем...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Медицинскиот државен удар ја спаси земјата од неговите илузии да го стигне местото во историјата, за кое повеќе немаше моќ, со што можеше да ја загрози стабилноста на малата држава под налетите на исламскиот интегризам кој експлодира во светот по големата петролејска криза во 1973 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Под густите сенки на манастирските палми, во миризливата јасминова градина, во играта на сините бранови, кои му го засилуваа чувството на живеење ја прелистуваше големата книга на животот во која беа впишани големите страници на историјата во која беше активен протагонист и во која додека беше сакаше со сите средства да си избори што повисоко место: изборената автономија, па независност од Мандес Франс и Франција, неговите историски односи и средби со своите современици - мароканскиот крал Мохамед V, саудискиот крал Фејсал, Шарл Де Гол, Тито, Ајзенхауер, Мандела, Кенијата, па дури и Франко, со кого се сретна во 1950 година...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја споделуваше со своите книги својата голема среќа дека на Балканот го пронашол својот вистински собрат по книги, со кого можеше да го сподели чувството на триумфот во поразот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак, тоа неочекувано и мигновено пресретнување на нашите погледи, ја отвори приказната за „НиЕ“, но не како предмет, како досие, и не за ние на кое никогаш не инсистиравме како на заменка на она што заеднички го работевме, туку за ние што произлегуваше од таа работа и кое, очигледно, остануваше и натаму да трае во нас двајцата и покрај тоа што, според моето првично и не докрај оформено сознание по пресретнувањето на нашите погледи, нѐ обземаше чувство на длабока вина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го обзеде чувство на целосна беспомошност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чувството на беспомошност одново го обзеде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го беше совладало чувството на замор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се виде себеси како стои таму, во нејасната светлина на ламбата, сред мирисот на бубалките и на евтиниот парфем, и со чувство на пораз и на отпор, што дури и во тој момент беше помешано со мислата на белото тело на Кетрин, смрзнато засекогаш од хипнотичната моќ на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Следен од непријателски борбени авиони додека летал над Индискиот Океан носејќи важни пораки, тој го приврзал за себе својот митралез како тег и скокнал од хеликоптерот во длабоката вода, заедно со пораките - крај, рече Големиот Брат, за каков што не е можно да се размислува без чувство на завист.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Посака, над сѐ, да имаат некое место на кое би можеле да бидат заедно и сами, без чувство на обврска дека мораат да водат љубов секогаш кога ќе се состанат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чувство на беспомошност го обзеде Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја однесе дома во својата актовка со чувство на вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сакав да те прашам, дали имаш да ми дадеш еден жилет“, рече тој. „Не, ниту еден!“ одговори Винстон брзо, со чувство на вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа систематски ја поткопува солидарноста во семејството, а го нарекува својот лидер со име кое директно му се обраќа на чувството на семејната лојалност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сончевиот зрак на неговото лице и мазното тело на девојката што го допираше неговото, му создадоа силно чувство на сонливост и доверба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа ненадејно, додека ги зацврстуваше бедните крпи околу себе, го надвладеа чувството на сожалување над сопственото уништено тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овој процес треба да биде свесен, инаку нема да биде изведен со потребната прецизност, но исто така треба да биде и несвесен, зашто во спротивно ќе донесе чувство на лажност, па оттука и на вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во сонот неговото најдлабоко чувство беше чувството на самозалажување, зашто тој всушност знаеше што има зад ѕидот на темнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со извесно чувство на задоволство Винстон ја остави четвртата порака настрана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стисокот на ремените околу неговото тело повторно стана цврст, но болката беше исчезнала, а тресењето престана, оставајќи му обично чувство на слабост и на студ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оптоварен со тајни и со амбиции, животното чувство на тој човек се осакатило и, така сакато, го сакати, еве, и мојот живот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега надоаѓаше неговиот бес како компензација за изјаловените страсти и чувството на отфрленост.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Имав чувство на стрептеж, во таа летна ноќ, дека одам во пресрет на некое случување за чија природа не бев свесна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пред Борко имав чувство на вина ако проговорам за моите дилеми околу некоја моја идеја, уште повеќе ако покажев радост од веќе објавен текст.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Па, познато е, на пример, дека кога едното, постарото дете, си зема улога на старател и командант, и уште ако е поддржувано од родителите, кај помалото се јавува чувство на отпор, на завист и, дури, на омраза.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеби тоа било онака како што се случува завидливите да се тешат со својата морална чистота, иако, од кажувањата на Методија, можев да сфатам дека Симон не бил обземен од чувство на неуспех.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зборувајќи, таа правеше грациозни кружни движења со белите раце пред себе, при што се спојуваа точките што требаше да ја означат земјата, небото и нејзиното срце, и јас сетив како ми се олабавуваат мускулите и ме обзема некое чувство на целосно спокојство и убавина, наспроти тоа што се говореше за некаков гроб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Чувството на Лилипутанец е присутно насекаде.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Само што излезе, се врати постојаното чувство на депресија. До кога ова понижување?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Скоро со чувство на вина... Елена ѝ кажа дека студира. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ама, душата ме боли за Костадина... Маж ми е... (Одеднаш ја обзема страшно претчувство). Ако не дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тоа чувство на таа возбуда и восхит со чудото на дотогаш непознатиот јазик на поезијата, со мелодијата негова, со понорноста на тажачка, во моите идни читања сѐ повеќе ми ги доближуваа по јазик и сензибилитет елегичната инкантација и возвишениот Рацинов лирски занес.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ние, со голема тага во душите, со некакво чувство на вина од која никогаш не можевме да се ослободиме, ја молевме, но никогаш не успеавме да ја домолиме, да дојде со нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во просторијата владее тишина поради чувството на неудобност кај публиката и тремата што ги имаше обземено членовите на Дисциплинската комисија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го доживеа крајот на светот. Доби несовладливо чувство на задушување што брзо премина во депресија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чувството на замор му се врати и колку што повеќе возењето траеше, тој толку поизморен се чувствуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со чувство на нестрпливост, се врати дома и веднаш го распрелистува телефонскиот именик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Совладувајќи го чувството на непријатност, авторот, кој знае зошто, се присети на поганото старче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не само што Германија му се допаѓаше туку тоа, исто така, му ја галеше суетата, му будеше чувство на гордост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И втората: (која не би смееле да ја разгледуваме издвоено од првата) ние сме обземени од некое заслепувачко чувство на благодарност кон истата таа разумна владетелка - смртта, бидејќи и овојпат, според наша оценка, (сеедно дали од милосливост или од неупатеност) таа постапила разумно кога својот избор го упатила кон некој друг а не кон нас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сеќава, чувството на бессилие, на недоверба, и некоја лутина што таму, на фронтот негде на Кожув, избликна од него како ненадеен вруток, беше причина да ја напушти воената единица на потполковник Дрангов, да го фати ризичниот пат што водеше низ линијата на фронтот и едно зимско утро во 1915- та да се најде дури на Солунското џаде од каде можеше да се насети и мирисот и здивот на Белото море.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не можев да се ослободам од чувството на виновност поради недоразбирањето што очигледно произлезе од моето сосема случајно поврзување на Јапонките со присуството на девојката в бело во претсобјето на вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се спуштав во подрумот, го отворав сандакот, со она слатко чувство на таинственост и по којзнае кој пат, пребирав по неговата внатрешност.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Иако не сум толку пристрасен целосно да ја поддржам изјавата на Филип Рот дека „писателот треба да си пишува приватни писма до себе“, можеби затоа сум убеден дека првичниот, најситен, фрактален импулс за создавање книжевен текст поаѓа од едно определено интимно чувство на авторот (понекогаш запишано во неколку брзи реченици на некое истргнато ливче), дури и кога тоа се формулира во онаа почетна толстоевска максима: Сите среќни семејства личат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ја познаваше темнината и чувството на паѓање низ вселенскиот простор.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бошко заспа со чувство на болка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Пеколот секој сам си го бира !  Ја обзема чувство на изнуденост: софистицирана уцена маскирани киднапери препознатлив глас.  Депресија: доцна попладне Наместо топла попладневна дремка во неа без остаток се влива тегоба со нагон на повраќање небаре влегува низ подотворени порти - дома, а дома цибрина  треска  изѕемнина.  Има хронична несоница.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Обострано и онострано чувство на загрозеност.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Повторно, без да сака, му се јави истото она чувство на губење воздух. Градот го гушеше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Нејзе уште од мала ѝ е всадено чувство на стравопочит спрема чорбаџијата, повеќе на страв, отколку на почит, и тоа чувство ѝ преминало некако во навика, така што нејзиниот страв не е силен но затоа е постојан.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од друга страна, Маргина сепак доби шанса и во тој сплет на амбивалентни чувства околу сѐ што ни се случува, јасно се издвојува чувството на голема благодарност како кон тој фантастичен, долготраен и макотрпен Сорос-проект (кого го демнат милијарда гадни опасности, од кои бирократизирањето е една од најстрашните) така и кон многу конкретни луѓе во македонскиот Сорос центар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност, слушав бои, мирисав бои, гледав звук и текстура како речиси директно чувство на допир со очните јаболчници или оптичкиот нерв.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да ги оствариме соништата, да ја најдеме среќата, да станеме најдобра верзија на нас самите и лица што од секогаш сме сакале да бидеме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Според етички и морални ерупции, хуманистички параметри и животни концепти како и според некаква идеолошка ентропија, се обидуваме да изградиме сопствени верувања и ефермна вистина за смислата и целта на животот, под услов да бидат базирани на чувството на свесност за стварноста која не опкружува и во која живееме, чувството на светост и чувството на единство со сѐ околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме бутна до ивицата и ми го наметна чувството на вина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сакам да викам, но молчам, паднав но ќе станам, одеднаш станав болно свесна за сопственото достоинство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Крутоста, антагонизмот и безнадежноста кај луѓето создава горчливо чувсто на депресија, профанација, суптилен песимизам, малициозни погледи, цинизам, формализам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Настапува супрематијата на апатија и мизантропија, ригидност во покажувањето на емоции и рустични груби чувства во катадневната хиперболична, токсична, сурова реалност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не беше тоа никаква куртоазија, туку силно внатрешно чувство на достигната полнота при едно читање, кое ти го надополнува дотогашниот живот со нешто возвишено кое дотогаш не си го очекувал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мразеше темница, а изгаснатото светло само да го засилуваше чувството на клаустрофобија кое и онака го имаше. Почна да тропа по вратата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Чувството на лебдење се повтори.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Тишина! - викна комесарот. - Ама, најпосле, имајте малку чувство на сериозност и немојте да се смеете со народната помош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кај нив да се создава колективно чувство на храброст, смелост, решителност, самопожртвуваност...”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо ми Крстан на тоа со тон, како да има чуство на вина, помирувачки рече: - Не се противам јас. Знае Петре што зборува.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Како што е на пример недостатокот на чувство на припадност и традиција.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сакањето беше некое чувство на задоволство кога ќе се сретнеа и кога заедно ќе си играа во дворот и градината, иако на крајот играта завршуваше со плачење од страна на Пела.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Беше неверојатно како уште во моментот кога го запознав кај мене будеше некое чудно чувство на сожалување помешано со потреба да се грижам за него и да го милувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Чувство на возвишена убост од преголема емоција, таква каква што има виолината на Паганини кога ја свири најпробојната мелодија, онаа која те приближува кон вечноста, онаа која те прочистува до сржта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неговиот гнев ја преполни чашата, а јас пијана и како без душа ја завршив ноќта во чувство на несреќно и грдо пајче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)