шише (имн.) - и (сврз.)

Се разбира, не се бореа ни луѓето, коњите, како Крали Марко и Лутаца Богдан, ами ги удираа двете шишиња и чие шише ќе се скрши, таа група се враќаше и се придружуваше кон победничката, така што оваа стануваше поголема.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Младоженецот го крена шишето и со тресокот го удри од подот. Илјади линциња заѕвонија по чардакот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како кога во игротеката ќе застанеше крај импровизираната кујна: таман ќе почнеше божемски да ги мие садовите, девојчињата кои притоа мораше да ги избутка за да дојде до лавабото застануваа до него наредени како пивски шишиња и со чудење го гледаа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Го испи шишето и му го подаде да му донесе другпат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Смуртено стана и донесе шише и две чашки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ЕДИНАЕСЕТТА ПОЈАВА ДОСЕГАШНИТЕ БЕЗ ПАНКО
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Ајде, кога ти велам, дим да те нема, зашто... (Го крева шишето и замавнува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го зема шишето и доаѓа до коњот врзан отспреди.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жените го накреваат шишето и се наткажуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Паун Радевски само го преграбува шишето и ги стеснува зацрвенетите очиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Извади од под сламарицата темнозелено шише и ми го подаде со трепетлива рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Прислужникот само со Буза „поработи“ малку: го приклешти за ушето, ми го сврте како затка од шише и го спика во редицата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сите брзнавме во смеа. Почнавме да ги собираме шишињата и конзервите расфрлани и раздробени по ледината.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не стаса да ја изусти и последната желба: да го стуткаат некако во винско шише и да го пуштат да се изнаплови по морињата, барем така еднаш да види море.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Дед Павел отиде до полицата на која беа поредени чаши и празни шишиња и зеде од зад нив превиткан лист.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Добив писмо преку Црвениот крст“, рече,„од мојот племјаник.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
(Го крева шишето и пие. Пие диво. Откако ќе отпие, го гледа Ивана.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
На децата смеењето им потсмрзна и им досмрзна кога тој пак го наполни шишето и пак, кло-кло-кло и – ги направи четиринаесет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Донесете шише и пипета за да земеме примерок за лабораториски преглед.“ „Веднаш!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мама мија! - повторуваше докторот кревајќи на шишето и слушајќи го сè повнимателно Илка, кој со мака и прекини продолжуваше: - Пред смрт човек сите есапи си ги средува: што можел, што не можел, што успеал, што не успеал...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)