шум (имн.) - на (предл.)

Сега појасно од секогаш го слушавме тивкиот шум на лисјето на тополите во досег со водите на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само наслушнував и, се сеќавам, секој надворешен шум, дури и шумот на една тревка, ми се чинеше пресилен и дека ми пречи да го слушнам длабокиот, скриен ромор на водите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тивката вечер бавно и смирено одекнуваше шумот на неговите стапалки, стапалките на парискиот питач.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На „Галата Ќупри“ најмногу се чувствува шумот на зазбивтаниот живот на овој град, шумот создаден од безбројните автомобили кои се точат како бескрајна река, шумот од заглушувачките сирени на товарните и патничките бродови, чии пристаништа се сместени под самиот мост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Петре го зафаќа своето оро подалеку оттука, на ледината зад манастирската ограда, каде притивнати достигаат гласовите на продавачите а шумот на народот е како шум на река.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во тремот бавен и тежок шум на шајакни влечки. Не е циганката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Надоаѓањето на плимата во мене се допира со шумот на набрекнатите бранови длабоко долу, од каде се извишува саморитмичното движење на водата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЖЕНО Твоето димензионално тело фантастично изобилство на еротика во шумот на сексапилноста...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но зашто тогаш не поминуваше никаков воз по железничка линија, кој би можел да биде бомбардиран, а не допираа ни шумови на моторни возила што се точкаа по Битолско Џаде, појавата на аеропланот силно ги изненади и ги возбуди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
До јамите на неговиот слух достаса шум на дивина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад шумот на нивните наелектризирани крилја останува безнадежна тишина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако во собата се таложат сенки и шумови на дожд, шепот од кој слепоочниците прскаат, не ја палам светилката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И како ништо друго да не беше живот освен меко претрчување на невидлив стаорец и некаков шум на ноќна птица врз покривот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Според законите на возвишената господарка Мортенија, на туѓинците им е забрането движењето на оваа територија, - строго рече оној со црвени очи. – Кои сте и што барате овде?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Шумот на нивните весла се доближуваше кон нас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Климент Камилски, загледан од чардакот кон тврдината, слушајќи го шумот на реката, ја замислуваше како последно одредиште на старите значења на старите османски зборови, неговата мисла се поврзуваше со тврдината, како траен симбол на сѐ што ги разделува луѓето, религијата, нацијата, државата, предрасудите, под лозунгот на обединувањето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски сметаше дека трагајќи по ослободувањето на османските зборови од тврдината, ќе ги ослободи и луѓето од затвореноста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вревата и шумот на моторите ненадејно спласнаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Звучниците пиштеа во долината и го покриваа шумот на водата што истекуваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се пристемнуваше. Иако тешко можеше да го слуша од шумот на моторот, странецот се обидуваше да ѝ објасни...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нејзиниот шепот се губеше во шумот на брановите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Шум на Африка и боја на шумовите на една џунгла смарагдно зелена и зелена како едни очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И шумот на врелата дамка на нејзината дојка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во темната балканска ноќ, која се ритмуваше со шумот на брановите на Езерото, Татко ја продолжуваше потрагата по својата балканска Атлантида, која сигурно некогаш била напуштена и среќниот круг на животот бил завршен, а сега нејзиното повторно откривање беше можно во следењето на патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Шушлакот шуми по сувите лисја во шум на сеопфатна тишина што доаѓа оддалеку.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта по славејот што клука под стреата по шумот на водите по ластарот на лозите зашто уште копнежот клука и времето ме јаде да слезам да истрчам да избегам во просторот во просторот зрачен потопол од сето време.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И сал едноличен шум на стреата како од искони и еден убав мир како пред моите милиони години во библиските шуми додека врне дожд додека чади тревата додека дишам.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
ЗИМСКИ ШУМОВИ Декември изненаден од нечеканиот шум на студот ја свива кожата на градината.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Легнете далеку еден од друг И в соне шум на море кога ќе ве разбуди Лека веќе ви нема.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Зуи внатре шармантниот шум на душата ја влече назад но таа по сѐ изгледа ќе стане од леглото и - по кој знае кој пат - ќе се врати во стварноста без лажна надеж.  За жал, добата на лесно самозаблудување за неа е далечно Минато.  Депресија: квечерина  Раз-сони се.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Шум на водата на жешките сончеви зраци. Лебдеам како прав, како цимет на благото ветре.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Шум на трчање по песокот. Враќање.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Одвнатре, од мене, постојано ме заплискува неуморен шум, шум на океан во плима.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Често се пијанеа, меѓу ѕидините на тврдините, но и такви не можеа да го избегнат шумот на водената пустина. Беа отсечени, се раѓаа и умираа сами, беспомошни.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Камбаната одеднаш молкна како прекината со куршум; во тишината се огласуваа само петлите, добитокот и шумот на езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот тој далечен и наслутен шум на заборавениот говор Тропаат беспрекин сами пред затворените прозорци изгубено тропаат со нозете тапи без поткови ти земјо по тебе лизгава и масна земјо мирна тропаат темно измешани
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И без престан благиот шум на борјето над нив да шумоли ко пеење и паметење и вечен запис врз стеблата и каменот под кој лежат ветените за кои сал дабот, чамот, кленот, карпата, ридот, парчето ’рѓосано железо и штикот скршен ќе раскажува во времињата што допрва ќе дојдат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Првпат тој е наспан и се чуди за тоа што никој не вика, не наредува, нема истрели, туку само шум на планинска река...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На одредени места го извишуваше тонот за да го надгласи шумот на надојдените бранови, кога патувавме на самиот брег.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако ви се случило некогаш да сте избегале од дома и првата ноќ да ве затече сред опустени бавчи, каде што шумот на ветерот ви се причинува како сподавен викот од многу гласови, ќе разберете зашто на Мечета – така се викаше тој – сега му тупка срцето како на врапче затворено в клетка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Можеби го слуша и шумот на брановите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)