ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Едвард Сапир тврди дека ‘јазикот е еден водич во општествената реалност’ и дека човечките суштества се на милост и немилост на јазикот кој станал медиумот на изразување за нивното општество.

Веднаш до јазикот е времето а потоа и сѐ друго.

Затоа ова едноставно ги води будистите до идејата за медитација која се користи за да ги оддалечи од јазикот, доведувајќи ги во допир со реалноста.

3. Третото гледиште, можеби почнувајќи со Кондијак и продолжувајќи преку Жак Дерида (Jacques Derrida, 1978), е дека јазикот е реалноста.

Освен албански, за друг јазик е нема, како и ние неми за албанскиот.

Тие живееја во Грција како национално малцинство, а нивниот јазик е словенски.

Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.

Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.

Мојата култура, моите достигнувања се германски.

Пред крајот на животот рече: „Мој јазик е германскиот.

Јазикот е акустички резултат од физиолошкото работење на органите на човековиот говор, на којшто му се припишува извесно значење.

Јазикот е средство со кое ние дознаваме што мисли, што чувствува и што сака нашиот собеседник.

Значи, јазикот е главно физиолошко – психолошка способност на човекот и како таква зависи од сѐ што прави да се менува човекот, т.е. со развивање на еден човек и еден народ се развива и неговиот јазик, со нивното опаѓање – опаѓа и нивниот јазик.

Милоста кон народниот јазик е наш долг и наше право.

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

Доколку нема апсолутен метајазик, ако јазикот е иредуцибилен дури и во науките, тогаш поделбата на науки и поетско не е веќе така едноставна како што се веруваше.

„За Клемперер“, вели авторот на критичкиот осврт Перковиќ, „јазикот е медиум со кој се инфицира злото откако некој смислено и намерно ќе го затрови.

Овој јазик е корисен во обезбедување на храна, живеалиште и општествена позиција, но ги жртвува можностите за координирање на физичките состојби меѓу учесниците во дијалогот.

И уште една најисклучителна особеност на староегипетскиот јазик е важна за правење споредба со работата на сонот.

И херменеутичката филозофија и когнитивната наука сметаат дека јазикот е лоциран во усогласеното однесување и интерперсоналните односи, а не внатре во „умот“ на секој поединечен човек (Winograd i Flores, 1987).

Неговиот јазик е чуден - туѓ, непознат. Со секој збор како да спласнува. Веќе и не го гледам зад масата.

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

Шушка коприната на незаборавот глода свеста гризе совеста јаде жолчката копнее желбата се топи, се впива во лебецот на јазикот а јазикот е совршен акробат во несовршениот циркус на историјата чијашто кожа е дребна бродерија скапоцен марифет народот е и врач, и враг Боже благи.

Јазикот не е сам.  Ако го знаеш тоа, тогаш кажи: во јазикот е битието.

Мажот е желен, жената пожелна и така во недоглед возбудата на раскажувањето живнува јазикот е топол како крв ласцивен кога бликнува опсцен кога засирува јагула-јазик совршен и кога е разголен без кошула без лушпа како од матка изведен!

Нашиот јазик е подзаборавен, вели Михајло Горачинов, оставен на мирување.