ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ја запаливме последната цигара (ѝ дадовме филмско димче на љубовта која беше на умирање).

Тоа беше тивкиот оган на нивната голема љубов која никогаш не згаснуваше, а се смируваше и се зацврстуваше пред новите бранови на егзилското страдање.

Напротив, исто како што едно кампско гледиште на семејните судири овозможува став кон силната емоција што се отуѓува без да биде ниту скептичен ниту редуктивен, така и ефектот на свесно живеење на сопствениот љубовен живот како мелодрама значи негување светоглед кон љубовта кој е расчаран, но не и разочаран.

Но, може да го изразува и неговиот несигурен и амбивалентен однос кон семејната форма и кон самата хетеронормативна култура: неговиот истовремен презир кон хетеросексуалното семејство, кон неговите вредности, кон неговиот симболизам и неговата емоционална клаустрофобија, од една страна, и, од друга страна, неговата натамошна опфатеност во угледниот и достоинствен облик на живот кој семејството го претставува и во стегите на љубовта кои тоа ги воспоставува.

Визијата за љубовта на геј-културата не е цинична.

Далеку од тоа дека е погубен за љубовта, камп-сензибилитетот е резултат и израз на самоспознанието на љубовта.

Ова може да ја одразува интернализацијата на геј-синот на мајчината хетеронормативна моралност и на нејзиното љубовно суспендирање на таа моралност во негова корист, нејзиниот двоен став на отфрлање и прифаќање.

Но, да ја омаловажуваш љубовта е и да ја разблагородиш, да го разбиеш романтичниот монопол врз неа, да ја направиш пошироко достапна, да ја впрегнеш во разновидни општествени примени и да ѝ ставиш крај на спротивставеноста меѓу љубовта и општеството, меѓу љубовта и пријателството, меѓу среќната двојка и заедницата.

Сигурно, таа поделена приврзаност може да го оживее или да го подгрее споменот од детството за мајката замислена и како невидено попустлива и како неприкосновено строга, трогната од близината со сина си, а пак морално или естетски згрозена од неговата настраност.

Како што восочната свеќа се топи пред силниот налет на оганот, така студенилото на човековата душа го топи топлината на љубовта која доаѓа од длабочината на душата – не престануваше старецот. – Манастирон на планината?

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

Твојата љубов која некогаш, кога бев на работ, ме придржуваше.

Но сега не постои ниту раб од кој можам да паднам.

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!

АНТИЦА: Ти благодарам на Љубовта која ја искажуваш кон мене.

Во неа беше собрана сета нејзина чиста љубов која само на еден широкоградно му ја даруваше.

Сигурна сум дека тоа што го носи во стомакот е направено со љубов која подоцна се претворила во кошмар.

За љубовта која што многу ретко има среќен крај и за машката тага растопена во литар со литар (смедеревка&кисела).

Таква е љубовта која заслужува почит и е најконвенционален примерок на совршено сплотени енергии.

Ми дава надеж и љубов која секогаш ја носам со мене.

ВТОРАТА ЖЕНА: Јас истото го барав од тебе, мајко, љубовта која никогаш не ни ја покажа.

Премлада беше, и неискусна, за да ги знае мрачните страни на љубовта кои безмилосно го согоруваат срцето на вљубениот.

Недела Јануари Просто зачудувачки е како луѓето не знаат за љубовта, љубовта која нѐ проверува колку сме свои.

Беше тоа љубов на прв поглед. Љубов која продолжи во брак и во живот на Балканот.

И сега, во оваа тивка ноќ крај реката, која повеќе не беше предизвик да се патува, Татко, посиромашен и за последните илузии, како да беше притеснет од Мајкиниот незаборав, на нивната љубов, на нивното единствено го­диш­но време на љубовта која не престануваше да цути во душата на Мајка.

Колку требаше да се работи за да се заслужи таа насмевка, Мајкината љубов која никогаш не се заборава.

Го погледна милозливо. Си ја покажуваа, во овие залезни години, својата љубов која секогаш постоела меѓу нив, но никогаш не била именувана.

Татко сега малку го смени тонот, излегуваше од милозвучниот круг на љубовта која Мајка веќе си ја чувствуваше триејќи си го, на десната рака, венчалниот прстен.

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.

Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.

И кога ќе не нема повеќе на овој свет зад себе нема да оставиме ништо друго освен нашето име, нашето дело, плодот на љубовта кој е фундамент на постоењето.

Ова дело сведочи и за чинот на една возвишена синовска љубов која може да го трогне секого...

Следните мои книги ќе бидат за тоа како ќе им помагам на другите луѓе со мојот дар и со помошта на љубовта која Господ ни ја дал на нас луѓето.