- Претеруваш – ѝ реков, а всушност знаев дека е во право, само што ни себеси не сакав да си признаам, а камоли нејзе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Добро, пак ќе зборуваме, ќе видиш – не попушташе Снеже.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ги отворив очите. Беше наведната над мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во сонот неговото најдлабоко чувство беше чувството на самозалажување, зашто тој всушност знаеше што има зад ѕидот на темнината.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)