Застапникот, кој цело време седи некако стуткано како да сака нешто да скрие од некого и со двете раце во скутот, држи листови хартија свиткани на две, колебливо станува од местото со листовите хартија во десната рака, потоа ја крена раката, ги фати листовите со двете раце и почна да чита често неумесно запирајќи или затоа што текстот му е нечитко напишан или можеби му го напишал некој друг.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Можеби му остануваше утехата дека и Мојсие не се врати во ветената земја!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Арафат можеше на своето Пирово враќање од егзил да го жртвува последното што му остануваше, својот веќе разорен живот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
„Тие, птиците“, чу. Не беше сигурен дека ги споменуваа птиците. Можеби му се чинеше само.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ова можеби му беше прво расплакување, по раѓањето, зашто Роден Мегленоски одамне не живееше во селото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога полицаецот се врати, му реков: - Не ја карај бабата. Можеби му е братучетка на Коте...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Може го изгази кола, а можеби му здосади друштвото на двете братчиња и тргна во потрага по нови авантури и нов дом.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Другари се нешта кои можеби му се случуваат на мојот внук, роднините ги среќавам само на свадби и погреби (ги избегнувам и едните и другите), а тебе, тебе би можело да те избегнува само моето бесчувствително минато.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)