И тогаш ѝ се вивна некој пламен, целата се вџаши.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Всушност тоа мерење на далечините, како и времетраењето на пристигањето и оддалечувањата, беше една од моите посакувани игри.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Токму таа скромност, спремноста секогаш со насмевка да се прифати своето (секогаш мало) место во светот, му го дава на Кејџовото дело оној нежен тон на ведрина и радост, квалитет на нешто вистински хумано, блиско без сентименталност и патетичност, што е можеби негова најособена човечка карактеристика и специфичност на неговото дело.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
А можеби неговиот поглед се беше нафатил да измери уште колку чекори му претстојат до нашата куќа.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Можеби беше нечиста раката на грнчарот, си мислеше, а можеби неговите ножици.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Една млада жена, можеби неговата секретарка, седеше свртена со грбот кон Винстон, го слушаше и изгледаше како спремно да се согласува со сѐ што кажуваше тој.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Можеби неговата појава е неподнослива и страшна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)