- Шо да ти кажувам. Скријах му се зат тии мунтираните нужници, и цап. Фрљих му се. И пучнах да гу стегам.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Бараме супер херој. Ноќе со плашт темен, наутро без маска, воздухот да го прочисти од реа, од болест и од смрад, од оваа земја. Од секој град...па и село...заразено...
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Овој пат без присуство на другите – беше без маската на апсурдната претстава, во која претходно ја играше улогата на антиверскиот Јаго.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
- Меѓу сите тии чувеци развеселени, пуднапиини, летнани, су маски, без маски, имаше еден, как да ти кажам, ептен накинџорен...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)