во (предл.) - некаков (зам.)

На екранот се појавува Носко.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета со дланките ги покрива очите и почнува да се тресе во некаков чуден ритам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Движењето или редоследот на движењата стануваат одвишни, дури ни гласот не е доволно соодветен, најновата технологија покажува дека нашето тело полека се менува во некаков линиски код што ќе може да се исчита со сканер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако редовно плаќа членарина таа, генерално, не е запознаена со работата на синдикатот, ниту пак е активно вклучена во некакви синдикални активности.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 Во рамките на фабриката има формирано синдикат на ниво на работодавач, и Ф.И. е негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми трагаше по одговор на прашањето зошто ги убиваат козите во некаков проклет балкански затворен круг во кој секогаш се останува на почетокот, во балканската варијанта на апсурдот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите како да бевме во некаков свет договор со тишината на старата куќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ беше врзано во некаков проклет маѓепсан круг од кој тешко можеше да се ослободат секретарот, градоначалникот и сите други по ред.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Аудио 3-D акустиката може да ја поткрепи илузијата на внурнатост во некаков виртуелен свет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Специфичниот хардвер најпрво наречен ВР комбинира две мали 3-D стереоскопски оптички дисплеи или „eyephones”, една Полхемусова направа за главата поврзана со мониторот, и ракавица или прирачна направа која дава повратна спрега така што корисникот може да манипулира со објектите перципирани во артифициалната средина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тука сѐ така се испреплеткува, та се чини дека владее кошмар и дека сè се сврзало во некаков јазел, од кој никој никого не може да одврзе. Но не и на пладне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дење и ноќе, а се разбира повеќе ноќе, на „Пигал“ се врткаат трговците на убавиот женски свет, кои нудат „уживање“ во некои од локалите и баровите кои, по некое непишано правило, се збутани под земја, обвиени во некакво темникаво црвено светло, каде што луѓето прилегаат на силуети.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие велеа дека ќе работат во некаква електронска индустрија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Видов еден голем споменик, изграден во знак на сеќавање на еден„бернардинец“, кој беше направен така, како да лета над една бездна, сиот во некаков залет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така, еднаш бавно минувајќи по големите алеи на „Елисејските полиња“, меѓу многуте минувачи ми направи впечаток една необично облечена дама, во некакво крзно од чинчила, со разни други модалитети во облеката, но сето тоа така беше прикладно што навистина воодушевуваше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се формираа во дека општеството “шлајфува”, нерешително каде една ксенофобична средина. да тргне, и дека реформите, барем во некаква Околу себе, растејќи, психолошка или идеолошка смисла (а веројатно гледаа само страв.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Зад идејата за народна преродба и национално будење, зад “хрватските пролети” од една страна, како и зад класно мотивираното описменување на масите, под паролата “културата на народот”, од друга, останаа само мрачните гробишта на абортирани интелектуални фетуси - луѓе коишто мислат дека се интелектуалци затоа што оделе во некакви училишта и затоа што му припаѓаат на некој социјален слој.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Постапката на исклучување, пројоцирање на внатреопштествената противречност во некаква надворешна закана за хомогената заедница не може, меѓутоа, да се усклади со демократското искуство.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тогаш ќе беше во ситуација на оние што ги определуваат принципите но се далеку од тоа да ги засегнат во некаков вид подробностите од нивната примена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Жената не одговори. Тропкаше со нога, заслушана во некаков такт.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Досадна работа: да треба неочекувано да останеш на пат во некакво загубено село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едната од нјдлабоките формули за античката естетика е напишана од Плотин: "Искривената земна стварност тежнее за надополнување во некаква убава слика, колку за да се покаже убава толку и за воопшто да биде".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во квечерната тишина само тропотот на магарешките копита одѕвонуваа околу нас и ја разбива мислата дека тонеме во некаква беспатна темничава бездна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Кога би се редел прв - размислував - кога би се редел прв...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Полека тонев во некаква чудесна дремка...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама јас се редам претпоследен - изговорив колку што можам погласно, а во очите сетив жештина и влага.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Да не е дојден да ме кандисуа да се предада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, Толе, ние дојдоме кај тебе по една голема работа, — почна прв Трајко откако го извика Толета насамо под големиот бор, каде пладнуваа Рошковите јаловиња и му го претстави учителот Атанаса, за кого Толе беше слушал дека и тој се меша во некакви комитски работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На тој начин дисциплинираното формално мислење ги овозмо­ жило модерната наука и техника, но на крајот залутало во некаква теоретска и практична слепа улица.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тргна кон мене, преку таа нестабилна трамболина од отпадоци, како и било кој турист цупкајќи* преку синтетскиот тепих во некаков безличен хотел.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Моли влезе во некаква размена со Магнетските кучкини сестри, давајќи ми шанса да го потерам Ралфи низ вратата со торбата нежно притисната во основата на неговиот рбет. Изгледаше како да ги познава.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа беше дискретен повик Татко да се по- врати од книгите, од нивниот сон којшто го повлекуваше во некакво заедничко запирање на времето...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Внатре беше полутемнина: пак (по вторпат тој ден) бевме влегле во некаков килер, во просторијата што служела за оставање непотребни нешта.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Каков е вашиот однос кон времето, и во некаква интимна, мемориска смисла и во историски перспективи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зелениот дијамант можеби бил некаков космички истражувац во некаква си мисија, можеби облик на свест кој се појавил како плод на еволуција кај минералите, можеби некаква организирана и свесна заедница на минерали...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Луѓето грицкаа пуканки и таа спласна во некаква мрзоволна опуштеност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во документарецот имавме еден лик - ликот на американскиот антрополог (Митко Панов од Њујорк - извонреден режисер и уметник), некои натуршчици (од некои позафрлени села во Македонија) и Маклабас (фасцинантниот Илија Даскалов од Скопје) кој требаше да се појави во некакви дефокусирани и нејасни снимки како чудна и едвајпрепознатлива аргументација за неговото постоење.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој чувствува: мислата ѝ тоне, и сега, овде, ѝ се плетка во некакви сметки!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дајреџијата не го ни чу, ни виде упрекот на кафеџијата. Предаден на своите преживувања, целиот пливаше во некакво неискажливо блаженство.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наеднаш немаше желба да се бори, да се докажува, постоеше само некаква сила што го влечеше кон леглото, што постојано го држеше во некаков полусон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- И така, нè растера таа проклетата, ме однесе мене дури преку Дунав, онаму, во Влашко, ако си чул, ме заробија, разбираш или не, како добиток не туркаа по возови и вагони, и најпосле не турнаа таму, пак како добиток, ме разбираш или не, во некакви огради од боцкав тел и... и еве го иде Бојан, нема време да ти раскажувам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Девојчето си нижеше во некаква песничка свои зборови, го изразуваше своето убаво расположение.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дали “зелката од стакленикот” е во некаква смешна врска со легендата за децата кои се раѓаат под зелката, или нешто друго, и дали претставува мешавина на алузија и глупост, тешко е да се каже. On demande des moustiques domestiques (demo-stock) pour la cure d’azote sur la cote d’azur.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бојата е светлина која во некаков однос е ограничена со темнината, одовде и произлегува феноменалноста на бојата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Дали за тие црни луѓе за кои зборувате може да се рече дека се во некаква служба?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем на ништо веќе не се сеќавам освен на облакот светлина во кој потонав како во некакво блажено бессознание.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се повлекол во одајата своја па сочинувал нешто цела вечер во некаква книга.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Каде е жената што беше со него?“, и јас видов дека доаѓаат по мене, и сосема спокојно ги затворив очите, и потонав во некаков блажен мрак. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И насетувавме дека тоа е во некаква тајна врска со чудната болест на ќерката негова, која веќе со години (поради надвиснатото проклетство над нашето царство и над кобната одаја со едно нерастајнето слово во неа) лежеше болна од болест чудна, непозната, и искина толку постели колку што имаме години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На почетокот тоа ништо не ми значеше, дури, во извесна смисла го сфаќав и како еден вид понижување, како одмазда која ми ја смислил Јан Лудвик; но по извесно време почнав да тонам во некакви непознати длабочини; мислев дека ќе се онесвестам, оти пред мене почна да се јавува некаква непозната светлина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можев да им поверувам на ушите; свеста ми се виеше, срцето не ме слушаше, душата ми пламтеше во некаков непознат оган.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И откако сѐ испораскажаа како што не е, сите западнаа во некакво чудно, пополноќно размислување, што наликуваше на сон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Сочинението говори за тоа колку течност може да се собере во некаков сад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука никогаш не е досадно, ниту недостасува инспирација.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бидејќи се најдовме во временски теснец, во некаква си говорна трка со времето, веднаш преминавме на одлучувачките прашања, кои, додуша, му се опираат на брзото кажување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од страсната енергија на неговото мислење се пробиваше цврстото уверување дека литературниот дискурс е нераскинливо поврзан со гестот на смелото настапување, со духот на отвореното самоекспонирање.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Седнувам на масата и гледам наоколу, секој предмет, секој агол води во некаква приказна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Гледаше во некаква книга со корици од сино платно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
“ Со што мора да сум искажал не вчудоневиденост од сексуалната ориентација на новиов пријател, која веќе, на мое целосно задоволство, ја имав утврдено, туку сум го искажал наеднаш сменетото чувство за неговото стојалиште во геј-милјето, како во некаков чуден базен каде што оние чинови на возрасен секс во каков што намерававме да се впуштиме се одвиваа на плиткиот крај, без многу опасност дека, од сите положби што ќе ги заземеме, нема да можеме за час да си го вратиме тлото под нозете, додека детските работи како што е слушањето бродвејски албуми... изискуваа од него да се предаде на речиси целосно нурнување во нешто за што мојот прв фобичен изблик потврдуваше дека е прилично длабочко. (22) ‌Бидејќи упатува на едно обликувачко, изолирачко искуство на несподелива сентименталност, настраната привлечност на бродвејскиот мјузикл – која го враќа геј-субјектот во неговото претсексуално, но екстатично уживање во „детските ствари“ и во сите тие срамни, незгодни емотивни премрежиња на самотното детство – им е многу потежок, многу погорлив залак на геј-мажите од возрасните задоволства на геј-сексот кои го потврдуваат идентитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од Жан-Пол Сартр до Сузан Зонтаг, од Естер Њутн до Нил Бартлет, од Д. А. Милер до Ричард Дајер, низа претходни мислители и писатели се мачеле со овие прашања, па се обидов да ги искористам нивните пронигби и да им оддадам признание за дострелите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога тргнав на ова патешествие, бев поамбициозен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но подробностите на нивната отелотвореност и на нивната ѕвезденост (или чудовишност) се сосема различни, а тие разлики се важни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, моралната агонија на која невиниот Били го подложуваат воениот суд и следователната осуда само служи за да додаде нова, скокотлива и потресна димензија на неговото дотогашно совршенство како телесен објект: „ретката лична убавина на младиот морјанин“ се „продуховила сега преку последниве толку жално длабоки искуства“ (375). ‌Тоа зачеточно продуховување на Билиевата прекрасна плот им нуди на вљубениците во него глетка премногу восхитувачка за да ја прекинат ставајќи му крај на неговото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓутоа, треба да се разграничи меѓу оној вид геј-култура што се состои од нови дела од (во случајов) геј-мажи што за првпат во историјата непосредно, отворено и експлицитно се осврнуваат на машкото геј-искуство како што се живее, односно како што може да се живее (или можеби се одживеало), од една страна, и оној вид геј-култура што паразитира врз главнотековната култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-писателите, уметниците, изведувачите и музичарите веќе подолго од еден век создаваат оригинална култура, иако многумина од нив морале да дејствуваат под покровот на хетеросексуалните теми, а само неколкумина, како Волт Витман, Андре Жид, Томас Ман, Марсел Пруст, Редклиф Хал, Жан Жене и Џејмс Болдвин, можеле експлицитно да се зафаќаат со геј-теми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“163 ‌Вдахновената крилатица на Прајор духовито ја олабавува потенцијално штетната средба така што истовремено ги прифаќа и ги отфрла геј-стереотипите, оспорувајќи им ја моќта да го напикаат во некаков калап, да го сведат, тривијализираат и да го направат егзотичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Развлеченото искуство на еротската немаштија што нужно и болно го доживуваат сите геј-мажи што растат во стрејт-општество го претвора обичното остварување на обичната хомосексуална желба во некаква недостижна фантазија – каква што честопати останува дури и кога, понатаму во животот, паланчанчето ќе се пресели во некое геј-градиште каде што сексуалното остварување на неговите претходни еротски сонувалства на крајот излегува детска играчка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, не се обидов да ги резимирам нивните идеи, да ги синтетизирам и да ги консолидирам во некаква сума.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Списокот на оригинални дела од геј-мажи што за поаѓалиште ги земаат стрејт-општеството или главнотековната култура може да се проширува речиси бескрајно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и најмала промена во тлоцртот на мојот проект ќе имаше далекосежни последици по исходната слика за машкото геј-постоење што се дава тука.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од 1970-тите наваму, ако не и од порано, геј-мажите имаат обичај да прават злонамерни генерациски споредби помеѓу геј-момците што се тинејџери или што имаат дваесет и некоја година – современите, ослободени, просветлени, напреднати, „сосема нераспознатливи од стрејт-момците... [и] крајно спокојни што се геј“ (како што напиша Ендру Холеран во 1978 г.), кои сосема добро си се вклопуваат во главнотековното општество, кои никогаш не доживеале хомофобија меѓу врсниците, кои не се гледаат себеси како припадници на никаква геј-заедница и на кои не им треба никаква геј-култура, од една страна, и три-четириесетгодишните (или дури и постари) геј-мажи, заглавени во некаква фанатична верност на некаков демодиран, застарен вид геј-култура, убедени дека тоа е единствената геј-култура што постои, задолжителната култура на секој што, ете, е геј.42
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако тоа не е доволно морничаво, Били уште морало и да ги љуби, да им прости, да ги благослови и дури и да ги прифати тие што го убиваат, како во некакво средновековно страдание што кулминира со итро оркестрирана, многу напната, невидена емотивна и телесна размена со капетан Вир – екстаза на жртвена свирепост и на меѓусебно потчинување која е многу поразорна отколку сексот, но е нешто најблиску до сексот што може да го понуди овој бучовски свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е полезно во овој миг нивните одлики да амалгамираат во некаков прост, непрецизен дијаграм, во неколку општи вистини, во универзална културна граматика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите тие ликови треба да се изучуваат во нивната особеност за да се разоткрие тајната на нивната геј-привлечност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Определувајќи се за таа стратегија, Милер се труди да ѝ даде опипливо значење на пропозицијата, која често ја изговараат геј-мажите во врска со раното влијание што врз нив ги имало едно или друго дело од популарната култура, дека тоа и тоа дело „ме направи геј“ (66; ова е уште еден белег на Милеровата смелост: мнозинството од нас инстиктивно би клонело од секакво објаснување на хомосексуалноста кое би било завиено во речникот на етиологијата, во некаква приказна за потеклото, стравувајќи онака како што стравуваме дека секој развоен приказ на тоа како некој станал геј задолжително подразбира некаква патолошка причина).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џејми О’Нил ја презапоседнува ирската републиканска историја за геј-ослободувањето и за машката геј-љубов во својот роман Кај Пливале, двајца момци (At Swim, Two Boys, 2001), чиј наслов упатува на еден претходен, класичен, негеј-роман од Флан Обраен.*435 И најуспешното дело на Мајкл Канингам, Часовите (1998), изгледа најгеј не кога се труди да ги прикаже машките геј-ликови, туку кога авторот се обидува да пишува како – или, впрочем, да биде – Вирџинија Вулф – некако како Руфус кога ја канализира Џуди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сметам дека моите напори се надоврзуваат на нивните, а не дека ги одменуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Второво во негеј- светот наоѓа претстави што може да се претворат во изрази на машкиот геј- субјективитет или чувство – со малку дотерување, ако мора – и кои им овозможуваат на геј- мажите имагинативно место за влез во некаква настрана утопија, некаде отаде виножитото, која не е сосема нивна творба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму кога убедените обожаватели ја нарекуваа најсјајната филмска ѕвезда, слика и прилика на милоста, токму кога писателите раскажуваа за нејзиниот пат до врвот, токму додека дрег-кралиците ја изведуваа Милдред Пирс пред огледало, во некаков раскошен, патетичен омаж на победоносницата од губитникот... таа мрееше сама во очај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што самото по себе и за себе можеби е лесно остварлива желба, кога ќе се забрани и попречи, станува невозможен сон.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Те молам една да испееме, триесет праам за некој саат“ – упорен е во некакво барање младичов.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Така сум заспала во некакво бунило.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако времето не се сочувува, ако секој миг не е спасен во некаква форма, тогаш самото време е бесмислено, тогаш сѐ што се случува во времето (а сѐ што се случува е во времето) е бесмислено, и сѐ што некогаш било, што е, и што ќе биде, е потполна бесмисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Продолжив во моето непоместување, во таа смиреност и едноличност на дишењето, не затоа што сакав да го измамам брат ми, туку затоа што не сакав да го прекинам задоволството во кое се наоѓав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со денови зборувавме за Добрата Душичка, се надевавме дека ќе се појави, а потоа ја заборавивме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трагал по своето потекло, надевајќи се да открие дека некаква голема трагедија го одвоила од неговите родители – замислувал дека тие починале веднаш по неговото раѓање, или пак дека во некакви несреќни околности го изгубиле, а потоа никако не успеале да го најдат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете секоја прва сабота во месецот ни држеше предавања во големата сала на Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од неделните пладниња, откако ги ислушав зборовите на Зигмунд, измешани со тупотењето на моето срце, чувствував како дишам сѐ побавно, како очите ми се склопуваат, лежев така ни будна ни заспана, во некаков полусон, и слушнав како брат ми тивко, едвај чујно, ме прашува дали заспав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мајка се врати од бања, ја забележа крвавата трага на ѕидот до мојот кревет, но не праша ништо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но онаа друга помисла, дека бил отфрлено новороденче затоа што бил несакан нов живот, го здоболувала до смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш низ просторијата како во хор се разлеваа гласовите кои молеа да заминат од Гнездо: меѓу ѕидовите одекнуваше композиција за човечки гласови со молби, со жалби, со уверувања; се мешаа десетици гласови во таа композиција во која се испреплетуваа различни ритми, тоналитети, брзини, а помеѓу разговетните зборови одекнуваа и нејасни мрморења и врисоци, и чудесни звуци од штракањето на забите, од брмчењето со усните, од повторувањето еден глас, од имитирањето на звуци какви што можат само во некаков сон или некаков кошмар да бидат чуени, па некаде отаде зборовите се чувствуваше судбината на оние кои зборуваа, кои офнуваа, кои брмчеа, кои штракаа, кои мрмореа и врескаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога низ Гнездо ќе се раширеа пеколните крикови, кога тие крикови се хранеа едни со други, се бодреа, се потсилуваа, мене ми се чинеше дека сме фрлени во некаков непознат, страотен свет, во кој сепак сме заштитени со ѕидовите на нашата соба; понекогаш, кога низ Гнездо ќе се раширеа пеколните крикови, кога тие крикови се хранеа едни со други, се бодреа, се потсилуваа, Клара кажуваше: “Оваа наша соба е како матка.” .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа попладне сѐ потона во некаква чудна тишина. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потполна бесмисла доколку времето е една самоуништувачка категорија која се стреми кон Ништост, Ништост која го проголтува сѐ она што било, е и ќе биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога некој ќе влезеше во нејзината соба, во текот на разговорот погледот ѝ се вртеше кон масичката, таа забораваше дека безброј пати претходно го имаше повторено истото – “Ова е мојата малечка Лоте,” и ги земаше праменот коса и запчето, ги држеше на дланките, гледаше во нив онака како што децата гледаат во стакленце како во некаква бесценетост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сите нивни подоцнежни средби ги имаа тие нијанси од првото видување, таа радост и таа непријатност, тоа исчекување, тоа љубопитство, тоа воздржување, таа несигурност, сите тие нешта кои се мешаа со зборовите, а сепак завршуваа во некаква неизговорливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас секогаш бев покрај нив, како сведок на нешто што се случуваше зад изговореното, бев сведок на нешто што никогаш не си го кажаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во деветнаесеттиот век религијата и затворските институции конечно ѝ ги препуштија лудите на психијатријата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако некој простак однадвор сакал да ги види и да ужива во нивната мака, чуварите му го дозволувале тоа задоволство за малку пари, а понекогаш дури и замавнувале со камшик по телата на несреќниците, како во некаква циркуска претстава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги минував тие денови во некаква збунетост над сознанието дека не можам да почувствувам болка; како заедно со плодот од мене да беше изваден и оној дел од мојата душа кој можеше да страда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи, во усмената литература не само што авторот е анонимен, туку рапсодите и народните пејачи по своја волја ги организираат и поврзуваат фрагментите во некаква континуирано подвижна целина нефиксирана од запишувањето, почетоците и краевите секогаш се поместуваат, па всушност веќе и не постојат на класичен начин, се извршуваат непрекинати вметнувања и промени: целината е флуидна, недетерминирана, плурална, токму како и хипертекстот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со тоа сакате деконструкцијата да се смести во едно веќе заградено поле, во институционални подрачја, евентуално во некаква универзитетска дисциплина, на пример некаква лингвистичка струка, естетска, итн. и Вие сега велите, ако деконструкцијата таму никаде не се наоѓа, каде ќе ја сместите?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Второ: тоа не е метајазик. Не верувам во можноста за метајазик па затоа она што го пишувам не може да се наоѓа во некаква металингвистичка состојба.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но постои, меѓутоа, во сциентизмот, ако не дури и во науката, донекаде наивна верба во некаков тип на транспарентност на јазикот, во некоја форма на вештачки јазик, во некој вид на апсолутен конвенционализам или апсолутна формализација на јазикот, на која може да се редуцира она што му е својствено на природниот јазик.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дали некој наскоро ќе има трпение да го прелистува кој знае кој по број том на Енциклопедија Британика барајќи ја одредницата која му е потребна, па потоа следната која е во некаква врска со она што му е неопходно, доколку со притискање на копче обете ќе може да ги добие паралелно на екранот, или сукцесивно повеќе од нив, па и измешано.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но и неговата душа се извивала во некаква празнина - тој ќе патува, а кога таа душа ќе отпатува еднаш, ненадејно како и другите души на луѓето од тоа парче на прегазениот Балкан, тој веќе не ќе патува и ќе ги заборави сите патишта на овој свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот негов напор се претвора во некакво своевидно пелтекање, сето сочинето од испокинати зборови:) Душичке... Како да речам... Знаеш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неговите пријатели стануваа сè позагрижени. Веќе се сомневаа во некаква психијатриска дијагноза.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како во некаква сцена на лов на ренесансните таписерии, луѓето, со кошници наместо со копја и харпуни, пазареа за празниците.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не сакам да живеам во некаков хипер-функционален објект кој служи само затоа да не го забележам и да ги исполнува моите неизговорени а од некаков демијуршки архитект совршено предвидени желби.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не, тоа останало постојано тука, постојано во некакво милкање околу фатената мечка, во некакво дошепнување со неа, во некаков плач во сите негови движења и врткања околу неа, врзано за неговата стапица многу поцврсто преку млекото и преку крвта, отколку што може да се врзе за секаков синџир, врзано преку сè, што имала уште допрва да му покаже нему за животот неговата мајчица, пред да може да го остави само меѓу тие буки, во тие гори, во таа дождлива есен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во лицето, место сѐ друго, го штипеше една лута осојница, а виделината изгаснуваше во некакво сиво димење меѓу честите скочанети стебла со долги бели бради, од зад кои чиниш постојано си го подаваше своето таинствено морничаво наѕиркање некаква лута, сива магливост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа секое од тие клинчиња се престројуваше во некакво малечко, смешно и непослушно животинче, секое од нив знаеше врашки, да измрда од меѓу неговите големи прсти, но тој не ги пушташе нив така лесно, не ги оставаше, сѐ додека секое од тие вражиња не беше заковано токму на она место каде што го сакаше тоа тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само една огромна, до болка раззината ужасна глад, во тие испрекрстени писоци, пред кои се отвораше и молкнуваше целата Долина, сета ноќ, сиот свет, престорувајќи се во некаква бездна празнина, што не можеше дури ни да се одзвие, ни да одекне, ни да одѕвони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И по законот на ноќта во Белата Долина, која некој ја нарекол бела сигурно во една ваква ноќ, од некаде од далечината почнаа и сега да поникнуваат дивите писоци, целите во некакви кристални одзвуци и на некој начин сосема свои, сосема домашни, тука, во овој бел заблескотен свет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се престоруваше, онака напнат и жилав, сито во некаков црвено усвитен лак беснило, пред кој сè, што ќе дофатеше, одеше на своето место, пред кој во сè наоколу зрачеше еден немир, едно покравање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На месечината понекогаш ќе светнеше стаклесто црно само по некој поглед, како поглед од истечено око, ќе проблеснеше само по некој отскриен заб, но сега сето се престори во некакво чудно сновење околу неговата пилана, едно такво забрзано одминување, при кое секој од нив, со една чудна фанатичност во таа проклета осамена недоверчивост во оние сиви, изребрени тела, како да мораше да мине на секое место, така што неколку пати се случуваше да се судрат по два, а притоа само остро ќе прикрцкаа нивните очници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ наоколу исчезнуваше во некакво оловно сенеење, а тие во него остануваа сосема сами.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите живеат во некакви диви бракови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се стресе од помислата кога пред очите ги здогледа двете ангелчиња однесени во некаков прифатен центар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во ушите му удира и ѕвони крвта. Неосетно се упатува во некаква интересна, слободна и дрска караница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо паѓа во некаков опасен транс, лудило што не знае за мера и граница. Тој сѐ повеќе се дразни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Колку повеќе се будеше, сѐ поодредено разбираше дека она одвратното и навредливото е токму тоа што постои, а она што го прекина овој смел глас е така полнолико гордо, силно и младо и сета негова намачена душа жедува за она што веќе не постои и што престанало да биде живот и се претворило во некаква оддалечена светлина а без која е тескобно и мрачно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој синкав лач во неговите очи ја растопува во некаква заборавна умиленост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Неговиот глас громовито ја цепеше тесната ќелија, зборовите заканливо јуреа, се заплеткуваа во некаква злобна караница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега ми судат во некаков дамков мрак во кој луѓето, оние љубопитници што си го губат времето со следење на туѓи судбини, се чувствуваат помали од мравки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И сѐ беше во некакво движење; говедата се митареа, чешајќи се по дрвјата, младото ветерче скришно се задеваше со овошките и овошките крцкаа, занишани и од цут, од пеперуги и од пчели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека Бути намерно сака во таа просторија да се чувствува отуѓен како во некаква хотелска соба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А одвај го издадоа сопчето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ни пола од тоа колку што се завесите, целите обвиткани во некаков златест сјај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Продолжувам да мислам, “Аха, чувствувам нешто”, а потоа повторно, “Можеби трипот е обично ѓубре. 5.00 MTV е сè уште на програмата и сега е веќе многу поинтересно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега лежи Анутун Крстин во некаква треска од чиј оган му се чини дека се јагленосува додека околу него и над него се движат пламени пци и го лижат со долги и врели јазици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Непрекинато е во некаков бескраен залез, во онаа прва, пред четирите годишни времиња, петта доба.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега ми судат во некаков дамков мрак во кој луѓето, оние љубопитници што си го губат времето со следење на туѓи судбини, се чувствуваат помали од мравки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Друг глас, врескав, му се противстави возбудено: - Секој што живее, верува во некаква иднина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дело ограничено со една тромава естетика, производ на една уметност на најмало напрегнување, творба на една епоха на низок водостој и слаб проток, што би била состојбата во која се најдоа уметноста и естетиката во вторава половина на дваесетиот век; тоа дело го претставува одговорот на уметникот на оној став на публиката кој тежнее еден Лоеонардов портрет да биде преобразен во „ла Gioconda” - т.е., во нешто повеќе од едно дело, во некакво над- дело, во едно пренапрегнато дело, мит, амблем на секое уметничко дело - толку упорно присутна во своето самољубие, што и кога веќе не ја гледаме, нејзината насмевка, што наликува на насмевката на Carrol-овата мачка, не престанува да нѐ прогонува, дури ни тогаш кога сликата исчезнала.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Така, значењето на „добро” мора да вклучи негова асоцијација со „лошо” и сместување на овој опозиционен пар во поголем систем на конструкти со коишто тој е во некаква врска.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Според посакуваната судбина од мајка си, синот да му биде ветен во искачувањето и останувањето во цариградските висини на власта, Татко по завршените студии и поддршката на својот вујко во Цариград, ќе го продолжи животот во некаква балканска одисеја со семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На балканските ветромети Татко се увери, по доживеаните балкански и светски војни и падот на Османската империја, епохата на комунизмот, дека најпосле Балканците треба да си ја пишуваат својата историја, како хронологија на настаните, личностите, епохите или како историја на обичните зборови кои живееле во хармонија, дури и во сојуз со различните јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во семејството на еден скржав имам неговата домаќинка била принудена да меле пченка, кочан и кора од дрвје за да си ги нахрани децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да можат да се исхранат луѓето, голата сиромаштија дури мелеле дрвја за да ги јадат помешани со брашно во некаква чорба голата сиромаштија....
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гледаа гладно и без трепкање во некаква блондина со танки брчки на сувиот врат, мавтаа со раце и говореа секакви бесмислици.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Живееше во грда, сива двокатница на крај град како жител број 8, во некаков Нојов ковчег пред кој беше голем куп на различни отпадоци (горди Хималаи) и зелена густа бара (Венеција, чао) *
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не ме одврати ни испробаното тврдење дека таму не можеше да се пушти ни игла, а да не се забие во некакво не употребливо нешто.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Па потоа сосема ќе згаснеше, со погледот веќе втренчен во некаква ноќ: за дванаесетте хемиски елементи станува збор, тие се соединиле, но не на негова заповед, како што и ќе се раздвојат без прашање.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Потоа дојде една непријатност и тој ја зема штичката обвиткана со памук, ја бутна под повредениот прст, сето тоа го врза со завој, размислувајќи дека овој прст поради скок преку некаква дупка или поради некој нездогледан корен, поради охолост или лекомисленост - накратко, дека, се чини, е скршен во длабока врска со текот на овој живот и со судбината, а тој сега мора да се грижи за него како за некој што е далеку или избегал, па наслушна во длабочината, каде што како во некаков момент на болка се слушна уште некој глас. Маргина 36 57
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа, меѓутоа, не се случи; воените стравотии поттикнаа бројни апокалиптични визии, но визии коишто, во некаков вид на негативна дијалектика, само ја потврдуваа нужноста на утопиите. (...) Оска на сите експресионистички напори внатрешната стварност да се доведе до остварување е барањето за единство на уметноста и животот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Минатата година во библиотеката на Quorum му беше објавена првата книга „Glasovne promjene”, од којашто ние преведовме неколку песни што ги сметавме значајни (во, да речеме, „(авто)поетичка” смисла, како, на пример, песните Повик, Carmina, Paperwork; или во некаква „политичка” смисла, како на пример песните На ова место и Далечина) за нашево списание и нашиот контекст.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Политичките причини секако можат да се уважат, а со националните има многу манипулирање, бидејќи со нив најлесно се манипулира. »» Не ли Ви се чини дека кај нас националните чувства се пренагласуваат, дека премногу им се дава значење во некаква цивилизациска смисла?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
- Размислуваше во некаков измачен бес.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но не веруваше во прогресот во цивилизацијата, ниту во некаков морален прогрес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но никогаш не го напушташе вечниот жртвен оптимизам кога конечно се врати во Рамалах со утехата дека пророкот Мојсие не се вратил во Ветената земја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постојано веруваше во некаква буна на самата судбина која ќе ги доведе работите на праведното место!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Париз беше претворен во некаков арсенал на историјата, во музеј на времето, во еден вид енциклопедија на мртвите крај живите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев во некаков митски напон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А Французите можеби имаа и најмногу историја со која се справуваа во текот на вековите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивните дисхармонични крици, кога ловот е завршен, и големите туни се предадени на смртта, се претвараа во некаква песна на победата, во еден хор на лудило, во една химна на апсурдот, со погледи упатени кон небото, во знак на благодарност кон овој дар од небото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакаа овие педесетина силни и добро обучени ловци на туни, на чело со нивниот капетан Монги да покажат дека се јунаци на денот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие беа некаде долу, во некакво подземно место - на дното на некој бунар, на пример, или во многу длабок гроб - но тоа беше место кое, веќе далеку под него, и самото се спушташе удолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него, мајка му седеше, исто онака како што имаше обичај да седи на парталавиот кревет со бела покривка, со детето обесено за неа, но сега во некаков потонат брод, длабоко под него и тонејќи сѐ подлабоко со секоја минута, но сѐ уште гледајќи угоре во него низ сѐ потемната вода.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еднаш кога се случи да ја спомене, во некаков контекст, војната против Евразија, таа го изненади изјавувајќи незаинтересирано дека, според нејзино мислење, таа војна воопшто не се води.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секогаш се бараме во некакви небиднини, несоници, во разни прегрешенија мудроста нѐ збудалува, милоста е дар кој најретко го даруваме, богатството на ближниот е наша потреба, и туѓото лицемерие е секогаш поголемо од нашето, а ние невини, насмеани пред сѐ ново и неразбирливо, измешано со надежта на новите намери, го мериме преостанатото време за воскресение.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
И се загледа во некаков сон - небаре најаве...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама сите тие стравотии секогаш биле некаде далеку, далеку од нив, во некакви земји н е б и д и и.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ѕвезда сети - за првпат сети - небаре пропаѓа во некаква витлива длабочина.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но импресијата и експресијата кај нашава поетеса не стојат во некаков јалов, одн. „школски”, коректен, корелативен момент од кој се забележува некаква „гола акрибија” или евентуален обид да се испроба вештината на „стилските вежби” во зададен поетички формат кој би бил самодоволен или „самозадоволен” од апсолвираната лектира...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Кому досега му беше гајле што мене шест години ме стуткуваа и ме растегнуваа, додека не се претворив во некаква, од судбината осудена провинциска газела - со крупни очи и со ништо друго?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Човекот сега може да се промени во некаков тип на дух кој води љубов на дистанца.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Така ми се појави како во некаков полусон, полубладање - како сурогат на бессоницата, такво нешто како клиничка слика...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти размисли разумно: умре како двегодишен, т. е. ги прибра крилцата и како камен падна надолу во длабочината на нашите души, - а вака ќе растеше, растеше и ќе порастеше во некаков тикван.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти мене самата ме вовлекуваш во некаква матна, леплива, ниска ситуација на чувствата. А јас не сакам!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти знаеш колку јас ја сакам твојата мајка и знаеш, колку ми е драго што таа живее кај нас, а не во некаква удобна собичка со часовник што звучно ги отчукува секундите и со такво некое ловџиско куче, макар два реона подалеку одовде, но, - извини што ќе се искажам, малечка, нејзината последна творба во вчерашниот весник е вистинска катастрофа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Откако го пронашол ваквиот код, следниот чекор за Гедел бил во детали да го трансформира парадоксот на Епименид во некаков формален израз од теоријата на броеви.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ја виде и жената по маската, подврзана во некаква црна вреќа, со црна шамија подбрадена, па си вели со умот: „Види а, вретенарката една, шо к'смет имала: од Стоанка да ѝ кине злати алишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го владееја, а го криеја од нас... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Макар што била свесна дека лаицизмот и клерикализмот не се римуваат, туку се спротивставуваат, се мешаат, вујна Клементина лесно разбрала дека овие конгрегационисти на Балканот се во некаков „свет сојуз”, кога беше во прашање спасувањето на младите балкански души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Градот, во нејзината свест, се облику­вал во некаква источна бајка која беше речиси скриена во длабочините на нејзината душа...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тогаш веруваме во некаква моќ во нас, во некоја сила, можеби тоа е Бог! – Убаво речено, мила! – И почувствувано, мили!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа го криеше знаењето на францускиот јазик од нас, децата, како да беа во некаков антифранцуски сојуз, обајцата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека стоев така, во некаква стража пред животот на Мајка, во просторијата влезе еден лекар, во бел мантил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Постојано си во некаква стапица на идентитетот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа знаеше, беше длабоко убедена во тоа, дека Татко се внесуваше во некаква виша стратегиска цел од интерес за семејството во тие пресвртни времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Запираше да го протолкува прекинот, трагаше како по атоми на изгубеното време, како во некаков систем, кој сигурно ја содржеше семејната полнота.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Адвокатурата го ставаше во некаква одбранбена дистанца во однос на режимот што му овозможуваше полесно да се здобие со довербата на обичните луѓе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулче Дримски ги знаеше сите истории на водите, големи и мали, дури и на потоците кои се влеваа во Езерото и беа во некакви односи со луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ми беше оставена во некаков семеен аманет на дотолкување татковата потрага по патот на јагулите, како наследена парадигма, со сета реалност и мистичност, небаре во проверба на времето, во кое беше свесен дека нема да стигне.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сѐ беше во некаква чудна подготовка, исчекување и на штрек.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Не сакам да попаднам во некаква стапица!“ „Се плашиш од празниот град?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
30 Навалија на неа, ја грабнаа и ја понесоа... отпрвин се спротивставуваше, потоа молеше, па заплака... во некаков тунел, соба, одајче, ја треснаа вратата и ја заклучија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Никој не знаеше какви се тие луѓе кога се вон душевните болници, бидејќи штом ќе паднете во една од тие состојби, веднаш се наоѓате себеси врзани во некаква задна просторија, или однесени во душевна болница.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Реков: „Како би било кога, едноставно, би живееле во заедница, повторно воспоставувајќи ги искинатите врски меѓу нив и нас?“ Margina #21 [1995] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Велат го возвишиле во некаков важен службеник. Издавал точки за штоф.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не го спомна дури ни како можна претпоставка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, мојот господин Семјон го премолча името на убавицата за која се посомневал дека би можела да биде во некаква врска со тој негов случаен соговорник од кафеаната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Па нели сме како роднини?“, се обидела Рајна да ги доведе во некаков ред работите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А во Соколаната организирал приредби. Дури и филмови прикажувал. Богами!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лео Барнет и луѓето од неговата агенција конципираа кампања базирана само на слики на мажи кои изгледаат или се занимаваат со работи што се симболи на машкоста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најголем успех постигна концепцијата со каубоецот кој, во некаков okno.mk | Margina #11-12 [1994] 113 пуст предел на Дивиот запад, пали цигара качен на коњ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
ИНХЕРЕНТНА ДРАМА И оваа метода му се припишува на Лео Барнет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но човекот како да заборави да ги открива делициозните тајните на срцето, како да е тешка нерешлива апорема и живее во некаква елузија и елегичност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа топлината и влагата се претворија во некакво пецкање, па пак во течна топлина и на крајот во болка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби надвор некаде залутала... - рече таа загрижено и го стави првиот залак во уста, - Тврдо е. Не чини месото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Настапија компликации, неминовни во периодот на транзиција - транзиција... трансформација... дестабилизација... приватизација... изговара Влатко со забавено пулсирање... мислата се кине, концентрацијата попушта, се завиткува во некаков бел превез, нема сила да му се спротистави на сонот, му се предава без отпор - сонот е смирувачки, благотворен, мирислив, мек - небаре е скутот на баба Мирјана...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
-Влатко воздивна, небаре се издишува ритмично, запаѓајќи во некаков сон... - идиличен пејсаж - акварел со сино - зелени нијанси, што се прелеваат една во друга... тоа прелевање Влатко го чувствува така што го слуша како некакво бранување, како реката што се бранува низ каменото корито... на брегот на реката ја довтасува Јана, ја довтасува зашто таа таму запира, седнува, си ги собува патиките и гласно смеејќи се шлапка со босите стапала.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
1 Стоеше на балконот загледан де удолу - небаре во некаква бездна, де во стеснатиот хоризонт каде што меѓу бетонските вертикали се наѕираше делче од некаков пејсаж, а нему му се привидуваше трепетот на тополите на крајот од дедовата ливада - отаде реката.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Едгар Морен ми велеше дека има големи и мали книги, а не големи и мали издавачи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Согорував во некаков пишувачки транс.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оливие и Ален беа сместени во некаков си интернат во близината на Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Зарем се замислував во некаква надулога во драмата на апсурдниот театар што никако не завршуваше, но во чиј епилог се спасував од улогата на актер - жртва!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во некаква незавршена балканска алхемиска игра на случајот, се надоврзуваа неговите источни и западни идеи во потрага по вистинскиот излез на семејството, за на крајот да се препушти на верната интуиција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Не верувам дека има човек кој, кога бил на твоја возраст, барем еднаш во животот не учествувал во некаква тепачка, - ми рече тато.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На аеродромот во Атина тој немаше време да стане свесен за својот замор зашто таму веднаш го сретна некој Јани кој, бидејќи значително помлад, а веројатно и доволно љубезен, му го подзеде малиот куфер и се пикнаа во некаква негова кола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ме пикнаа во еден бокс. Во некаков тесен долап, обложен со превртена кожа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И шетањето ти влегува во некакво следување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пишувајќи за навистина тешката економска и психичка ситуација во која се нашло речиси целото христијанско население во Битола, М. Ристиќ ги изнесува и следниве интересни сознанија до кои дошол: „Христијанското население живее постојано во некакво очекување дека нешто ќе се случи што еднаш ќе тури крај на оваа неподнослива ситуација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Негова најголема желба била, пишува Шатев „по секоја цена да не отстрани од Солун, па дури и да умреме во некаква затворска ќелија, само и само да не бидеме во Солун, каде што тој сакаше да биде спокоен за да ги спроведува своите цели како натрапен водач на едно движење на кое тој, поскоро му беше противник, а сега, по една случајност на сложените настани, беше станал раководна личност“74.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)