Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

* Во април оваа [2011] година, беше издадена и втората книга: Штрајк – искуства и состојби 4 којашто содржи реални приказни на работници-синдикалци кои организирале штрајкови, а покрај тоа дава и историско-компаративна и позитивно-правна анализа на сите закони во Р. Македонија кои во себе содржат одредби за остварување на уставно-загарантираното право на штрајк.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот оправдано образложи дека самото постоење на зборот жалба, во оспорениот член, создава правна несигурност кај граѓаните – што, пак, е спротивно на уставно постулираното начело на владеење на правото, коешто во себе го содржи начелото на законитост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, кога станува збор за заштита на права пред суд, во нашиот правен систем постапката не се поведува со жалба, туку со тужба – согласно ЗПП (2005).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Маргина 37 93 Грчката основа на стариот ерменски систем на писмо се пројавува, пред сè, во градбата на алфабетската низа согласно со грчкиот прототип, но со отстранување на знаците со типично грчки фонетски вредности, кои му се туѓи на ерменскиот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така дишеше, со целото тело, што се чинеше како во себе да го впива целиот воздух.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Но таа има договор со тебе.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа занимавањето со популарната култура многу повеќе зборува за општествената динамика, стратегиите на репрезентација и, целовито, за колективната подсвест, отколку занимавањето со нормативната културна продукција која во себе ги вклучува естетските, моралните и политички ставови коишто ја прават, ако ништо друго, „предвидлива“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ноќе Матвеј повеќе пати се придигнуваше, и онака гол, седеше на креветот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Киселинскиот тест не кажува ништо за точниот состав на таблетите, што содржат или колку активна состојка имаат во себе.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Целиот следен ден мина во потиштеност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога ќе погледнам во себе и околу себе, ме заблескува светлина и го слушам гласот што зборува: „Спознај дека си настанал, таков каков што си, месо и крв, животно, за мене, кој барам сексуално задоволување во една потполна женска, во црна дупка, дека си настанал без сулфур и без електрика, спознај дека си станал незанимлив и ништожен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Виолетовото значи кокаин, зеленото хероин.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тогаш младиот научник одеднаш во себе почна да изговара математички формули; нему во неговиот расколебан ум му се причини дека од нивната стабилна реалност Матвеј Николаевич ќе мине, би можело да се каже, ќе испари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пронаоѓањето на старотосемитското консонантно-силабичко писмо низа истражувачи го сметаат за резултат на творештвото на генијален поединец, но, во решавањето на прашањето за генезата на старосемитскиот систем на писмо треба да се имаат предвид и можностите за влијание отстрана, особено од страна на египетскиот хиероглифски систем на писмо, кој како писмо од комбиниран тип, во себе освен другите ги содржи и графичките симболи со единично консонантно значење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим стана да погледне во што е работата, но кога пријде, татко му веќе беше мртов. Насекаде завладеа тишина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Секако, но што се однесува до Грета, си мислам во себе, Грета, кој те ебе!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во куќата на Матвеј Николаевич стана уште полесно; само Наташењка плачеше, Вадим, по малку напрегнувајќи ја волјата, веќе се занимаваше со своите пресметки и, во себе, беше мошне горд поради тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И најпосле нешто се прекина... Старецот во себе слушна пеење и здогледа непрегледна трака како доаѓа и го прекрива целиот свет... Неговата душа заминуваше во нова, непозната сфера на постоење... 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

2 Поедноставено, популарната култура стои во служба на принципот на задоволство (бил тој проста популистичка забава или некој посструктуалистички јоуиссанце), и се однесува на многу аспекти на ова задоволство, на прашањето на телото, но и манипулацијата, консумеризмот и воопшто - моќта.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А во себе понекогаш чувствуваше икање, само што тоа не беше физичко икање, туку икање на пулсирачкото непостоење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е специфичен двоен систем, кој во целокупната типологија на системите на писмо се појавува во улога на алка, што ги сврзува доследно силабичкото (да речеме, линеарното Б) и алфабетско (на пример, класичното грчко) писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Земјата на гробот беше црвена, мокра и таква како да е гмечена со галоши.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дури и кучешкото лаење беше замотано во цврста обвивка на поинаква смисла.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка свест...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дури и добрата стока може да не е она што ти мислиш дека е.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Матвеј Николаевич стоеше бос, наведнат над заспаната ќерка; неговото лице беше вкочането сосема блиску до градите на Наташа; на Вадим му се причини дека тој мошне смрдливо и чкрипаво мласка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако земеш Екстази, веројатно во извесен момент си внел во себе едно или сите овие нешта, бидејќи повеќето од она што Херман го нарекува „срање“ си го наоѓа патот до другите земји (Британија) каде што нема тестирање, па можеш само да претпоставуваш на што си.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По спроведувањето на таа процедура се добива редослед на знаци на ерменскиот систем на писмо, кој целосно е соодветен со грчката алфабетска низа и кој во себе не содржи само неколку знаци со типично грчки фонетски вредности.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Сево ова е привремено - зборуваше Ирина, загрижена, а во себе мислеше: „Да и се случеше тоа на онаа плачлива глупача Наташа - тоа ќе беше едно; таа тоа можела и да го сонува; но Вадим... со неговото студенило, практичност...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Утрото Ирина рече во себе: „Брзо куртуливме од него“. Наташењка плачеше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сигурна длабоко во себе, безбедна однадвор!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со нејзина пот си ги зидаа и надѕидуваа еден врз друг профитите оние кои се нарекуваа новокомпонирани богаташи, се фалеа насекој чекор полни во себе...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се знае дека првиот вистински чекор за успех во иднината е самодовербата на нас луѓето, во себе си, како нација, како Македонци, да се цениме себе си, да си ги познаваме корените, да си ги почитуваме предците!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се молев длабоко во себе, со длабока верба и знаев само едно: Морам да продадам книга! Едноставно морам!...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Откога ќе дознае што има под него, веднаш го менува своето мислење: станува поспособен со поголема самодоверба во себе си, добива елан да продолжи да твори, добива мотив за креирање и изнаоѓање на модели да го промени тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кроткото спиење беше одраз на нејзината сигурност во себе а будноста на двете црни очи како внатрешни, внимателни стражари, припокриени со своите тешки капи – трепките, беа подготвени да забележат се наоколу.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Да, молам? –повторував јас, а во себе броев до пет, како сосема би го истерала стравот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Трај во себе ја имаше наредбодавачката и форма на зборот молчи или тишина а во исто време значи рајска тишина, рај во кој тишината е првото потребно нешто, за да се почуствуваат сите благодети што тој ги носи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не сте знаеле за една НОВИНА која се објави дека: Древниот македонски јазик бил супстрат кој во себе содржел најупростен графички и фонетски систем, односно најупростен вокален и консонантен во секојдневната употреба и комуникација!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Изгревот на сонцето го дочекав, со некаков внатрешен набој, ни самата не знаејќи од каква причина, го носев длабоко во себе, иако знаев дека тоа не ми е својствено.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја имаше во себе откриено својата златна жица!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Најпрво како единка, утехата ја бараш во себе, поврзувајќи се со природата чии дел си ти, или со религијата- нашето православно Тројство: Отецот, Синот и Светиот Дух!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Челото ја оддаваше нејзината сигурност во себе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А тој во себе комунизмот, како и сите други идеологии, ги прифаќаше како фасади на вистинскиот живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беа готови сами да го надојат расплаканото дете, крај изгладнетата мајка, без капка млеко во себе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој сигурно го беше победил стравот во себе, сега сакаше да ги ослободи сите козари, стари и млади...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми, кутрата, кога ќе насетеше како смртта кружи околу нејзината рожба, немајќи сили во себе, некако ѝ се предаваше на смртта, запаѓаше во смртна треска што ја држеше со денови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Човекот попусто се бореше, свесно и потсвесно, да го изгуби, да го уништи во себе животинскиот дел од сонот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

О, колку многу луѓе покажуваа дека го победиле животинското во себе, а козите дека го ослободуваат човечкото од себе!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се обидуваше причините за ваквото свртување на синот кон партијата да ги побара во себе, во својата изолација од партијата, од политиката.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга како да имаше во себе всаден непогрешлив компас со кој го насетуваше правецот на природната историја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Немаше сила во себе ниту да тажи ниту да плаче кога смртта сурово ѝ го одземаше чедото.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој беше внесен во селидбите и нивните последици, толку внатре во себе уплашен дали ќе се вкорени во новата почва, зашто не беше лесно да се откорне семејството, со генерации врзано за една земја, да се приспособи кон животот во друга земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен првпат со гладот, со гладот на своето семејство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Место мајка ми, со секнато млеко во себе, нашето братче го доеше нашата коза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во кујната влезе мајка ми сета пребледена. Ја смируваше возбудата во себе со сите сили.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој длабоко во себе имаше големо и природно разбирање за козарите со кои сега, со купената коза, ја обедини својата судбина, судбината на семејството.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка во себе се противеше да го пушти по, за неа, неизвесни патишта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

XII Кога дознаа во партијата за името на нашата коза Сталинка, тврдокорните идеолози во себе се противеа, но не можеа јавно или на друг начин да реагираат интимно страхувајќи да не бидат разбрани дека се против големиот брат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Чинам дека кога сината точка што веќе ширејќи се наидува кон мене, кога ќе увиди каков уништувачки страв доживувам, ќе ми се смилува, ќе застане недообличена во она што ми го носи и , или ќе го смени правецот, или во себе ќе пројави некаква белина од чија пријатност ќе се затоплам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми иде да ѝ се предадам да ме повлече во себе, но зелената макар колку да заплашува со својата блештавост и секавичност со која надоаѓа, ме подмамува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но сепак сината светлина, иако на изглед толку проѕирна, во себе има некоја напнатост што ме држи во постојан немир потсетувајќи ме на тоа дека не знам што се случило со мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само со едно вдишување на тој воздух човек би можел во себе да предизвика радост за цел живот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ами, сами во себе да си веруваме!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко- естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, униврзални димензии на егзистенцијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко-естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, универзални димензии на егзистенцијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Смрт или слобода! - одговорија сите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како на тој предизвик одговара писателот Ванчо Николески?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Да, јас одново треба да барам лост, лост во себе, со кој ќе ја поткренам земјата и себеси самиот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се наежував пишувајќи најубави и највосхитувачки реченици, кои меѓутоа, немаа во себе вистински восхит, и тоа се познаваше дури и по паѓањето на дирките по хартијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си зборував и се слушав сам себе си, во себе, никој друг не ме слушаше. Изгубив време.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас со тешкото чувство во себе, а Јован со казмата и со лопатата на рамо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Заради потврда на сопственото дело во сегашноста, тој се потпира на минатото онакво какво што го согледува тој и во тоа настојување тврдоглаво ќе ги пренабрегне не само историските документи туку и фактот дека автентичноста на пронајдениот ракопис, колку и заводливо тој да нуди убедливост, не може да се провери бидејќи носи во себе субјективност на наменски пишуван животопис.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со тешкото чувство, па и стравот во себе, не можев да проценам, дали ме мразат или ме сожалуваат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како што животописот на Никола Поцо пишуван со раката на извесен учител носи во себе само привид на објективност кој се открива дури кога Башевски ќе воведе и други, наводно историски документи кои го побиваат ракописот, така и другите субјективни раскажувачи во романот, раскажувачи на кои не може да им се верува докрај, се препознаваат и се проѕираат дури во судирот со другите нараторски гласови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Празен во себе пред празниот и бел лист, без оној таканаречен внатрешен творечки замав, исплашен докрај од неуспехот да се обликува некаквата повест, тргнав во потрага, во барање на факти.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Немаше многу луѓе со кои би зборувал, но и да имаше, пак не ќе зборував. Се повлеков во себе, многу молчев. Не можев ништо да смислам, а уште помалку да сторам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најмногу знае да гледа во себе, но се покажа, на погрешен начин...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се враќа мачното и, во исто време, херојско копање, борбата со длабокото и темното долу и во себе, победата и славата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вечерта истиот ден, само што се заквечери, според оној обичај, или повеќе според онаа потреба што ја имав во себе, отидов кај бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Длабоко во себе бев уверена дека ТАА беше виновна за сѐ.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таа веројатно ја загуби надежта дека со моја помош ќе може на сите да им го каже тоа што го чувала длабоко во себе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тоа толку многу ме погоди што со денови бев затворена во себе и со никога не комуницирав, па мислеа дека сум забегала со умот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А сега знам дека во себе си рекла само вашето внимание.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Некако како да бараше помош! Потајно! Во себе. Како да не сакаше да каже!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бевме многу жедни и во еден момент мајка ми толку сигурна во себе, дури и горделива, рече -ајде со мене да го најдеме бифето!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Рече дека единствена личност на ЛСД со уште нешто малку хумор во себе е Тимоти Лири.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Парадоксално, филмот како што е Haircut содржи во себе повеќе хедонизам (во делот каде Били Линч при шишањето нескриено ужива), отколку Ворхоловите порно филмови, дури и повеќе хедонизам отколку кај комерцијалното порно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Голотијата кај Ворхол се јавува без вообичаената магија со која често е проследена (во согласност со натурализмот на шеесеттите).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Едноставниот, но моќен увид дека сфаќањето се состои во знаењето на она што се бара - и, според тоа, е когнитивна состојба - е белег на експланаторната супериорност на ова објаснување над голиот поим дека фактите за согласноста со практиките на заедницата се точката во која му се става крај на објаснувањето на следењето на правилата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кај уметниците псевдонимот пред сè е начин да му се даде одраз Lion Lazer на еден внатрешен свет, на една внатрешна личност и тука механизмот на псевдонимот е поврзан со индивидуалната митологија на личноста, со онаа митологија што личноста ја чува во себе и ја создава за себе самата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пол го обвинуваше ЛСД-то за исчезнувањето на хуморот во шеесетите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сепак, сметам дека треба да се одбележи дека помеѓу Витгенштајновите разлози за спротиставување на интенционалистичкото објаснување, се наоѓаат и извесни поенти кои можат да се јават единствено како резултат на неразбирањето на она што тоа го носи во себе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Зошто го пуштија од затвор пред три месеци?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Насетувам што мисли му се ројат во главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Иако не беше пресреќна со местата, таа со радост ги пречека вестите дека маж ѝ е поканет за главен рабин на Александрија, потоа и за професор на Хебрејскиот универзитет во Ерусалим.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чувствуваше како високата позиција сè повеќе го вовлекува во себе, па наместо со децата и со неа, тој се преокупира со задржувањето на функцијата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е таа тевтонска страна на нацизмот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како дел од една стратегија која има чудно двојство во себе си: која создава историја од уништувањето на историјата, која живее од уништувањето како општ принцип и која материјално профитира од создавањето една нова производна гранка: индустријата на деструкцијата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Елеазар бен Цви одново го вперува погледот во историскиот филм што го проектира во себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција. „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не гледајте кришум, слободно свртете се и погледнете го убаво; тој и онака нема да ве забележи, како што, онака стивнат и повлечен во себе, и него, кутриот, никој одамна не го забележува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не зборуваа многу: тој, зашто не му се зборува; таа, зашто не знае што може да го праша... Го виде истоштен, повлечен во себе, замислен. Ѝ се стори и - сменет.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во нив тој го живее својот фиктивен подобар живот, допуштајќи, во длабоко самосожалување, да му се граба и она што никогаш не успеал да го изгради во себе - својот граѓански идентитет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Оваа мала просторија, толку обична и толку набиена, забележува тој со некое меланхолично задоволство, овој лифт ги има во себе сите: простор, време, причина, движење, величина, класа.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но само во себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога повторно ќе тргнат угоре, само Мартин го забележува - јасно, во себе - нејзиното отсуство.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сите овие нешта се само чисти претчувства и во себе содржат исто толку опасност колку и надеж.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Веќе не постои една единствена фундаментална противречност која во себе ги сосредоточува сите општествени спротивности.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

За него тој ги означува онаа нелагода и страв на човекот коишто настануваат кога ќе се сретне со нему туѓите и непријателски сили, чиишто извори, меѓутоа, ги чувствува длабоко во себе. Das Unheimliche е она што еднаш било блиско и сосем присно, но е потиснато, па сега предизвикано од некој впечаток се враќа од таа потиснатост во ликот на тајновитото и туѓото.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неговата функција се распаднала во себе - тој веќе не е оној кој упатува на изворите на знаењето туку станал пречка на патот до него.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сите повеќе- помалку беа свесни за присуството на жената (проклета да е, ги задржа!), единствено Мартин вистински го согледува - во себе - целокупното нејзино присуство додека лифтот пак тргнува грабајќи угоре.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Немој да ми кажеш дека ќе морам пеш до долу! горко промрморе во себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но целината на космосот е сеприсутна: секој човек целокупна ја носи во себе, загубата е незамислива.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но во таа чудовишна виртуелност се вплеткал толкав хаос што дури и најпрофи гуруата тешко ја доживуваат, како Божји дар, Нешто што прима секого внатре, во себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Бремена жена која во себе го носи вирусот ХИВ може да го пренесе на своето бебе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ако си ти виновен, сврти го револверот во себе!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ноќ на плоштатката Тертр Итав кон плоштатката Тертр, но во себе криев една неверба дека во првите ноќни часови ќе сретнам некого од нив, зашто, сепак, јануари во Париз беше толку студен, та не дозволуваше да се работи на отворено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој не е милионски град, но многу е бучав и распослан во должина од десетици километри, зашто со индустрискиот развој тој ги соединил во себе блиските и околните гратчиња и села.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Го познавате ли месје Киро Урдин? Тој е од Скопје! - запрашав, но во себе најмалку се надевав дека токму овој за него нешто ќе знае.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако „Капали чарши“ е знаменитост на Истанбул, и ако во оваа чаршија се собрале трговци над трговците, сепак овие покриени сокаци кријат во себе и друга знаменитост, или реткост, која можеби е малку и неразбирлива за една современа трговија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Оваа сала крие во себе уште десетина други помали полилеи, а сите заедно содржат вкупно 4.500 свеќи и тогаш секако мирисало само на парафин, доколку тој не се неутрализирал со миристо на розовото масло.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гостите и туристите, кои дошле во Париз, најмногу сакаат да однесат спомени токму од оваа париска панорама која во себе го соединува можеби најубавото од овој дел на француската метропола.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Врие во себе, тој суров човек не се окривува себе, не ја окривува ни најмалку својата дрчост, а го окривува само Пискулиева, кога престана да го вика кај себе и веќе доста студено го поздравува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги слушаше Пискулиев овие жаловити зборови, ја подисправаше некако својата мршава, извиена снага, со клапнати рамена, како да сакаше со тоа да ѝ ја поткрепи верата во себе на таа сиротна жена, и најпосле одговори како што го учеше неговата смирена и блага душа: „Не бери гајле, тетко Спасие, ти само учи го да гледа што правам јас, јас сум ги минал тие патишта”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но нејќеше Петре така лесно да се помири, некаква силина се разбудуваше во него, некаква надеж се јавуваше и го тераше да верува во себе, во својата чудна предреченост, и да ја бара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Криев само јас, но затоа во себе одгледував едно убаво, сладосногорко чувство, што се потсилуваше од нејзината појава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Овде им било и ним местото”, - помислува Соколе и ја погледнува како пропаднат в земи, стопати колнејќи се во себе зошто се нашол овде и молејќи ја, не знае зошто, тој неа да му се смилува, како да кренал секира над неговата глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да ги добиев вчера, да ги добиев макар денеска пред тргање на школо, јас ќе го предварев овој удар што не лесно се залечува, немаше печат на катадневна потсмешливост да се одбележи на оној убав лик што го носев во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убавиот лик не го следеше тој со вртење глава, а го проследуваше, се така загледан в земи, внатре во себе, дури не му се сталожи како неусетна издишка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Ај таксират“, си повторуваше тој во себе и, сиот исплашен, гледаше право да се пикне негде во задните редови, до самиот ѕид, само да не го забележат по нешто. Попосле како да се поослободи малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој застана дури за еден мал получекор понапред, се сврти некако вкосо, и си читаше мемолејќи со усните, зашто никогаш не беше свикнал да чита сосем во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Двете други жени се збираат во себе, исчекуваат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Арна прва среќа”, се насмеа тој во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да беше дошла зиме, кога и убоста е некако притеснета и скрита во себе, можеби немаше така да го порази Соколета уште од првиот поглед, ќе свикнеше тој постепено со нејзината појава како со нешто обично.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Тоа е сѐ!“ си повторува во себе. Тоа имаше двојно значење.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сигурно ја успокојува дека мора уште да го чека, а во себе се плаши да не му пропадне една убава вечер, и ќе беше најзадоволен да се договореа веднаш на нерешено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Соколе ги превртува сосем несвесно листовите од книгата и нешто мемоли во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тих и повлечен во себе, безвиновен во ред работи, во кои спаѓаше и допирот со жените, Пискулиев сепак не е од оние луѓе со студена душа, тешко достапна за срдечни трепети.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ужасот во себе да се внесе што и да е, или кој и да е, се однесува колку на доброто, толку и на злото.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сакам да кажам: „Призраците што оттаму излегуваат, со крв не ги храневме ние”. (Лакан, според Фројд) Сакам да кажам: болно клокоткање, „внатрешно крварење на меланхолијата”, струполување во себе*; и така можат да се разберат зборовите на принцезата кон самурајот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За да го оправдаме својот индустриско-милитаристички комплекс, мораме во себе да ја уништиме како способноста за гледање на она што ни е пред нос, така и способноста да замислиме нешто подалеку од тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Имав впечаток дека тоа е смислено, бидејќи на крајот од филмот, во другата сцена на железничката станица, кога возот се враќа, тоа е само мал бел обичен дим. •Хичкок: „Навистина за првата сцена барав многу црн дим; тоа е една од оние идеи за кои ќе се изнамачите, а тоа нема ни да се забележи; но, ние тука имавме додатна среќа: положбата на сонцето сосема едноставно создаде многу убава сенка на целата станица.” •Тој црн дим може да се преведе како: еве го ѓаволот кој доаѓа во градот. •Хичкок: „Да, секако.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Отсекогаш се знае дека - ако го располовиш Битието по средина, ако настојуваш да го грабнеш ова, а да го оставиш на страна она, ако се држиш до доброто а го избегнуваш злото, ако заради едно се откажуваш од друго - замавот на злото, сега двојно повеќе кобен, ќе се сврти во спротивна насока, ќе го впие длабоко во себе и ќе го претвори во зло.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Надвор, светот се вртеше околу себе, но јас во себе носев цел еден свет.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој му припаѓа на оној вид убијци кои во себе ја чувствуваат задачата на уништувањето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секој човек, бидејќи ни за себе ни за другиот не е самиот тој, како што ни тој другиот не е самиот тој ни за себе ни за нас - а бидејќи е некој друг за некого друг - ниту се препознава себе си во другиот, ниту другиот во себе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во училиште, децата таа агонија ја впиваат во себе засекогаш.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овие песни се затворени во себе.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Со срце ѝ платив Во себе не се вратив Небаре божјак беден До изворот Жеден.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Останаа песните Што ги грамадев За тоа небо За тој ветер За таа вода. дрво Дрво жолто, Дрво тажно Тажно дрво Тебе в кора Мене в срце Ми е Црвот. кредо Ме маѓепсува Тајното Ме спасува Сјајното. посакав да бидам друг Посакав да бидам друг Другиот посака да биде Јас Сега во себе ги носам И едниот и другиот Тој. до чедо Јакимовски Ти јавувам: Гугучките Испилија три Во клуновите семе Од твоите рими.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Душичката во себе, најмилото на раце и - толку.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но, и покрај тоа, многу го сакаме: има нешто во себе добродушно и строго одмерено.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Обидете се што подобро и поубаво да проживеете во ова наше семејство, кое толку благородно и највредно во себе ги одгледува љубовта и другарството...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Пред училишниот двор сé повеќе нараснуваше вриежот на луѓето, кои гласно, брановито и со песна ја силат и незапирливо ја одгласуваат сета радост во себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мрмори во себе си а потоа и гласно: „За ова си заслужил - гаде! Многу ја имаш отпуштено опашката.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А во себе почувствував дека ми олесна една тешка грутка што наеднаш ми се собра и ме потисна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Размислувај и не бегај од она што во себе го сметаш за вистината, зашто само по тоа луѓето се ценат и се сакаат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Убаво е тоа... - се потсмевнува Калчо, а во себе додава: јас ќе му дадам убава слика...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Со болно срце и горчина го потврди во себе она што го мачеше; она што не сакаше да го сфати како вистина и на кое не му придаваше ни најмалку важност: луѓето од шумата веќе не се шегуваат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ех, уште многу нешта се зборуваат во Фиренца за Микеланѓело, а тој ладнокрвно си се пикнал самиот во себе и во тишината на Санта Кроче се мачи да им ја остави на идните поколенија тајната за оживување на мермерот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ич петпари не давам за тоа што зборуваш.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кученцата со црвени панделки се задолжителни – да подлајуваат во себе додека дамите во црвени чевлички да го фатат ритамот на промените.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сал гледам колку се убави девојките кои шетаат на кејот ВЕНЕЦИЈА ВЕНЕЦИЈА: ИСУС ВО ИСКИНАТ КОСТУМ Сетики Исус Христос си беше повторил во себе пред да киниса од Академијата во Фиренца: следбениците, како и соседите, не се избираат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ај беља работа, си вели во себе Галилео и тргнува по друга патека: фреските во скопско Нерези не се ништо полоши од овие во Пиза, а таму сетики нема ѓаволи пред манастирските порти.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тоа утро кога не се смилуваа ами преку врска го примија в болница, тоа утро му студеше на лозарот, а немаше топли чорапи, тоа утро лозарот од Неготино потајум и во себе се прашуваше - ако докторите доцнат, доцни ли и смртта?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пред портата на горбиштата еден огромен црн ѓавол со рогови му се здава на Галилео и му бара влезница за гробиштата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Демек, оттогаш кинисала скапијата и дека врз таквите призори од минатото се издигаат новите светски кризи и неизвесната иднина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Од себе што никнува во себе скончува.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Народот молчеше. Секој во себе се прашаше што сака Арслан со ова да направи, иако сите знаеја што бара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само така, помогнат во најтешките дни, ќе ја задржи верата во себе и ќе ги сплоти сите свои сили за да може еден ден да си ја извојува скапо платената своја слобода без ничија помош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Не му тежи умот и тој магарштилак да го направи", — со право си рече во себе Сефедин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Каде ли се Иван, Циле и Горѓи што ги нема да се јават? — се прашаа во себе Тодор, Петре и сите живи четници, не можејќи да ги слушнат грмежите од пушките и бомбите од Ливада, каде и нив Бахтијар ги нападна, но благодарение на честата гора овие лесно се префрлија на Ленишко, кое не беше опседнато, та над самото селце го заметнаа трагот и удрија кон југ, заблудувајќи го аскерот со сражението на Лигураса.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега таа му се стори благословена и од господ, и од народот и се заколна во себе дека ќе ја употреби само на народни душмани па макар кои да бидат тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами шо... Сигурно некој ага треба да се проплеска, та вели војводата, ти си стар мајстор за тие работи; што може друго да биде? — му одговори Шаќир на кое Толе се израдува, а како утеха за „пеењето" си додаде во себе: „Зар, пак војводата Петре не се вртка околу Пацето во Вепрчани?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Вистина било“, си повтори во себе кога го слушна Стевана со понос да раскажува што му кажало Катето сношти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мирче се позамисли на предлогов, но кога Толе му рече дека и тој ќе има дел во парите што ќе се добијат за бравите, си помисли во себе: „Стопанка му.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ако се појави некаде некој трн, ќе ги пратам одовде“, — си помисли тој во себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако сега, во најтешките моменти, го напуштиме, тој ќе ја изгуби таа вера во себе и ќе го вратиме делото за пет стотини години назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ајте ми со здравје и вардете се! Вардете ги вашите глави баш за тоа народно дело! — беа последните зборови на Ѓорчета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Шо мислиш, шо работа ќе биде, та без мене шо не може да се сврше? — го запраша Толе Шаќира, а во себе си помисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За среќа на полчивци, на самиот јузбашија, а најповеќе за среќата на Толета и Митра, овој јузбашија се погоди некако разбран и „кретен" човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шо ми зборуаш такви детинцки муабети. Кој е тој шо ќе крене рака на царцки човек? Ќе му се исуше!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Страм — не страм ќе му реча: на него на Толета Кулиќево“ си је во себе кога се бришеше и таа со она ново шамивче и гледаше да ги допре напрчени устенца баш на она место тој ги допре малку пред неа неговите. Не малку се сневесели, дури и натажи, кога го виде Толета да повраќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Селаните се поиздишија кога Трајко им соопшти дека се слободни, но да гледаат позарана да си идат в село оти падна ли мракот — аскерот ќе стрела на секого било да влегува, било да излегува од село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Капата, бре пес! — го искара Крсте детето и ова го симна од главата својот извалкан фес и го прибра барутот и сачмите, а откако се истави од Шаќира, си ја нарами кремењарката, фати горе Жиовскиот дол, та си отиде дома, мислејќи во себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледајќи ја неа така млада, росна, убава, фатена за рака со еден дркол без заби, со бела глава, пропаднати очи и погрбавен, се запраша сам во себе: „Зошто му се подало воа јаребиче на вој стар орел?“ и си одговори: „За пари“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, море, така, така. Како сте нашле вие за мунасип, така нека биде, — одговори Трајко и си помисли во себе „море лели и спасиме главите, другото сето налет нека биде!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еднаш се умира, стопанка му.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да не се распадне Организацијата и народот да се почувствува немоќен, та да ја изгуби верата во себе и своето раководство.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така бујниот Толе, притеснет од положбата во која се најдуваше, ги советуваше селаните да се спасуваат со гоштавање и придавачки, а сам во себе вркеше од гнев, сега не само на Турците, што си ги бранеа своите петвековни државни права, ами повеќе на Борисовци, Тренковци кои „дојдоа од џенемиите“ — од Бугарија — да ја запалат земјата и да го остават народот на милост и немилост на разјарениот душман“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А во себе си рече: „Овој треба да се чисти, што побргу, од мојот булук".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

—Шо да му права кога тие повелаат, бре Толе? — беше одговорот на Колета, кој во себе ја одобри постапката на Толета и ни малку не се спротиви на неговите тупаници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ете и него ќе ми го продаде Адем" — си помисли Јован во себе, и кога го кладе филџанот на дизгот му се опули право в очи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кој е за оставање, другар сум му до последно издишување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Тие се" — рече во себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тегни де, што си се затресол? — го прекори Шаќир.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е море, ќе проштаваш, Толе, за утре, туку излези денеска од село! — си помисли коџабашијата во себе и отиде кај поп Ристета да се посоветува што да прави да се спаси селото од очигледна пропаст.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ќе ме топат виа пци денеска. Треба да имаат нешчо намирисано“ — си помисли во себе, но почна да го разбива мудуровото мислење, па му вели: — Море бег, ако се плаше орачот од врапците — не сее просо, токо гледај си ти ќевот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа Попов, Циле, Сугарев и другарите не им помогнаа на овие што беа сега овде опколени, но затоа пак тие се извлечкаа без жртви и опасност од опколување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука Петре од името на Организацијата го ополномошти Толета за мариовски војвода преку река старо Мариово и за секретар му го даде баш оној Крстета Гермов — Шаќира, што го кандиса да му се предаде. Не ги заколна Петре овие јунаци, бидејќи знаеше дека се веќе толку пати преку крв крстени и заколнати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ние си а гледаме нашата работа, орање, копање, жетва, вршење, што знајме шо прават и кој се батакчиите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Петко убаво го слушаше Ушка, но молчејќи си го продолжи својот пат за дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се возбуди силно и во себе си помисли: „ситна работа — сламка, од која зависи еден живот“. Долго се мисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за сето тоа проклетството ќе падне на нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа реши и тој да се прибере во нефшлело од неговиот „пашалук", но сега не како паша, ами како обичен мариовец.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што му паѓаше на ум — не се враќаше назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога Бабовчето стана од пангото и го воведе Бајракот во визбата, овој ја заврте главата и потскришум се насмевна, мислејќи си во себе: „Аха! Вистина ќе биде шо ми велеше мудурот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Двете планини се перчат и потајум си се прашуваат во себе која прва ќе се престори во небесен конец за да се оптегне од Сонцето до Месечината. Зошто да не!?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ТЕРЕЗИН ДНЕВНАТА СВЕТЛИНА НА ИСТОРИЈАТА Уште пред да дојдеме овде знаевме дека минатото е такво какво што било а иднината треба да се оттргне од канџите на опасноста Среде полјаната на скршени крилја студеше јасникот како прекор од минатото како во некоја од песните на Бертолд Брехт Тука спомените имаат тапија на неизбришливост - запишани се во погледите на жртвите и се читаат без ламба, на дневната светлина на историјата При раноутринското триење на очите некои спомени стануваат музикални како вечниот шумол на јасиките крај Лаба Се навиткуваат во мислите музичките кутии од детството преполнети со нечујна музика Натежнува тишината понекогаш како прв поглед на вљубените понекогаш како проштална воздишка во темнината Тишината речиси секогаш е стартна линија на враќањето во себе обележена со ронки горчина и надеж, надеж.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во нашиот град наречен Република Македонија (и кој во себе негува благи тенденции на отцепување од здодевната држава Скопје) веќе подолго време, во смисла на денови, постои една група луѓе (прошарана тука и таму со пар цицачи, аквариумски риби и неколку собни растенија комплет со саксиите) собрана околу тајното здружение во формирање - АРТ ИДИОТ.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Неговите дела се нарекувани „холограмски” или „фрактални”, што значи дека секој параграф може да содржи во себе компресирани секвенци што се откриваат и рециклираат во подоцнежните верзии.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во таква ситуација на Британците им останувало само да чекаат и да видат дали таа одлука вклучува во себе “некоја балканска федерација или само некое мало спојување со Бугарија во советската орбита“.369 На 10 декември 1944 година Главниот штаб на сојузничките сили добил информација дека “ЕЛАС добива оружје, муниција и помош од симпатизери во Бугарија и Југославија“ и барал од 37 воена мисија “да се преземе истражување...и ако е можно да ја спречите таквата помош на ЕЛАС“370 Меѓутоа, во телеграмата од 11 декември се барало “во случај извештаите да бидат вистинити“ да не преземаат “енергична акција“ како што се барало од нив, без претходни инструкции од британската заднинска воена мисија на Фицрој Маклин.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Много л' лежех, малко л' лежех без свест и без памјат... али кога дојдох в себе и погледнах в кашта, видох, синко, што сум сама, нема Турци клети.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Извадено од зоната на свеста на видот што го создал тоа дело уметничкото дело го губи својот контекст и станува суперезотеричен систем затворен во себе.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И не беше лошо... ти велам, Глушо, ти човеку- сцена, ти што ускладуваш четири (?!) карактера во себе, не беше воопшто лошо да се фура тој секогаш отворен за хемиски експиријанси „Дрогераш“...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Идеалистот Винсент повеќе сака да го уништи целокупниот свет - стрелајќи во себе, тој ја поништува сопствената свест во која се содржи севкупниот универзум, „убивајќи го“...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сите тие требаа една посебна вибрација која во себе ја носи најсуптилната магија на едно фасцинантно културно миље растеретено од локализам и малограѓанштина, миље во основа длабоко космополитско,миље кое најдобро би го еманирало културниот и менталитетски феномен - ЕВРОАЗИЈА. • Дали вашиот циклус слики “Хитлери” е некаква реакција на страшно нараснатите тоталитаристички струења во бившата СФРЈ, на од формалин извадениот романтичен концепт за “национална држава”?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Би носеле во себе мртовци.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Еволуцијата на науките и технологијата иницира нови медиски системи кои можат да го асимилираат во себе уметничкиот експеримент и исказ, но тоа не значи дека тој уметнички исказ нема да има идеен контекст.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

“Битието на зборот се обликува во кончетата.” (Улрих Лео) (...) Тасо сепак стои на крстосницата на вистинските напнатости - во себе самиот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Градот, меѓутоа ја прави средбата неизбежна, што носи одредена непријатност. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 161 Притисокот на неизбежноста го загрозува човекот што е несигурен во себе, којшто, за да се прикрие подобро, станува агресивен или недруштвен, ги напаѓа другите или себеси.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Вистинскиот симбол“, пишува Хегел во Естетиката, „е во себе загадочен дотолку што надворешноста низ чиј што пат значењето треба да стигне до своето расветлување, сѐ уште останува различна од значењето што треба да го прикаже, па затоа симболот е подложен на двојност, и во таа смисла треба да се третира ликот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 245

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Од вчера го барам брата си, а каде можам да го најдам освен во себе?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не илузии, туку нагон за живот. Во себе веќе сакавте да бидете лекар? Тоа да, отсекогаш. Силно! Силно! Силно! 34 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја одвитка и ја прочита во себе мрдајќи со усните. Климна со рамењата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Писателот во себе нема толку многу книги Патувањето на крајот на ноќта, Смртта на кредит - би требало тоа да е доволно.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Милиони во хор го величаат поединецот во себе. Нудат секому услуги.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Една во себе убава акција мора да успее пред мислењето или во потполност без мислењето.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Кога и да помислам на смртта, имам впечаток дека мамам, дека измамувам некого во себе“ - запиша Сиоран во Незгодата наречена доаѓање на свет. (дел од текстот на Петру Крду) Margina #19-20 [1995] | okno.mk 133 134 Margina #19-20 [1995] | okno.mkMargina #19-20 [1995] | okno.mk 135136 Margina #19-20 [1995] | okno.mkMargina #19-20 [1995] | okno.mk 137138 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Помислувам во себе: ако пати, ќе биде уште полошо, ќе се одмаздува, не вреди.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа во себе немаша ни ронка самобендисаност. Работеше до смртта.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Писателот во себе нема толку многу книги.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Враќајќи се во првобитната положба, не смеејќи се, помирливо и без срам рече: И јас имав незгоди; изгледаше дека тоа би можело да биде чекор назад.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со години го храбрел авторот, зависен од дрога, во сите тешкотии со пишувањето и сомневањето во себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Војната во Заливот, на пример, е моќно, спектакуларно, трагично сосредоточување на таквите деконструкции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислел дека ќе бидеме одушевени од самата идеја дека тој сѐ уште работел на реклами, што отсекогаш и го правел, со таа разлика што сега работел на “чиста” реклама, рек лама како висока уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истото ова значи дека оваа страст ја носи во себе судбината на не-задоволеност. Différance го продуцира она што го забранува, го прави возможно истото нешто што го прави невозможно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Всушност Бојс бил тој никој, како што, по мое мислење, бил и мртвиот зајак во wie man dem toten Hasen die Bilder erklart - тој сликите што ги направил како возрасен човек му ги објаснувал на мртвото дете во себе, за во нив да вдахне живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оттука е и негова софистицираност-невиност, бидејќи верувам дека Ворхол некаде длабоко во себе веруваше во вистинска слава - како есенција на вистинска каризма.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Објектот кој говори за загубата, уништувањето, исчезнувањето на објектот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто известувањето дека некој нешто направил влијае на судот на другиот?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И Бојсовата уметност била оздравувачка фантазија - еден вид на сизифовско оздравување при кој емоционално пореметениот пациент, борејќи се да стигне до врвот на ридот на здравјето, секогаш е во опасност повторно да се стркала доле, но кој сепак продолжува да се качува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без возможноста на différance, страста на присутноста како таква не би можела да земе здив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто е потребен јазикот кога уметноста веќе го има во себе?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

(...) Како и да е, неуспесите на Ворхол имаат помалку пресудно значење за она што остана од Фектори сега, а тоа е идејата за слободна популарна уметност - пракса на музика, зборови и слики која прибрано ги урива постоечките критериуми, која го одбира својот пат низ антидатираната комерцијална забава, и ароганцијата на институционалната доблест до некои колоквијални синтези. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 153

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Секоја будала може да каже дека тоа е метла“. (...) Цигарите во Лос Ангелес кои ги потпиша Дишан и кои беа испушени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ако, како што пишува Ерик Ериксон, првата психолошка задача на детето е да развие доверба, обично преку топлиот однос со родителите, тогаш Бојс го развил чувството на доверба кај себе преку своите фантазии за себе како овчар, родител на своите овци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од ова следува дека фактите за dif- férance воопшто не можат да се изразат со помош на лингвистички искази.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што го привлекло детето била интиуцијата за неговата сопствена историја и време и за присуството на нешто што никој не го забележал”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најпосле, без оглед на тоа дали постојат или не постојат суштински ограничувања, целото поле покриено од страна на кибернетичката програма ќе биде поле на писмото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Искуството на жалост и ветување ја воспоставува заедницата, но исто така ѝ пречи да се врзе, чувајќи го во себе залогот за друго заедништво кое, на инаков начин, ќе потпише некои сосема други договори. 4Постои нешто зачудувачко во нашиов разговор: не зборувавме за “деконструкцијата”. 4Тоа не е нужно, а баш и не препукнувам да зборувам за тоа. 4Дали поимот деконструкција го означува вашиот темелен проект? 4Никогаш немав “темелен проект”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Имајќи верба во своите родители, децата стекнуваат верба во себе, врз основа на која развиваат независност, иницијатива и марливост и ги надминуваат таквите себеоткажувачки болни чувства како што се срамот и сомнежот, вината и инфериорноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Под претпоставка дека теоријата на кибернетиката може во себе да ги смести сите метафизички поими - сѐ до поимите на душата, животот, вредноста, изборот, сеќавањето - кои до неодамна се употребуваа во смисла на спротиставување на машината и човекот7 таа треба да го задржи, сѐ додека не се открие неговата историско-метафизичка припадност, поимот на писмо, трага, грама или графема.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Навалувајќи се наназад, со столот на две нозе, смеејќи се, Џонс рече: Моите конерви од пиво немаат пиво во себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа ситуација отсекогаш се навестуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Затворена во себе. Усамена. Само со своите спомени... Тажно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И ете тие си легнаа, а тој не најде во себе сили, да го стори тоа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го слушаше само гласот на матното и необузданото во себе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И во себе повеќе сакаше да не се врати, оти како ќе го пречека таа вака пропадната, поцрнета, остарена?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секогаш е тажно кога се живее со спомени!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Драга Петровиќ, чита во себе, удира со рака во лисјата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И кога приказната заврши, од платното гледаа двете толку убави и толку сини очи на младата девојка кои, како да го впиле во себе сето обајание и синило на овој крај - зрачеа неискажлива убавина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А Живко, кој пиеше и јадеше барабар со татка си, се прибираше во себе, смислувајќи ја во главата ако веќе не му беше запишана во тетратката, својата нова приказна така испроверена до вистинитост во измислената Пасквелија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На Гого не му остануваше ништо да му каже, само да си признае во себе дека токму по тоа личи на него, а дали ќе стане како него?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Можеби предвоениот доктор во извесна смисла имаше и право: ако не си признаваше во себе дека тоа му е еден вид одмазда што го послушал да студира медицина, на Миха психијатријата сепак му беше на некој начин бегство од неа (небаре зазор од ѕвекот на коските кај анимираниот костур) или барем дистанцирање од нејзините основни и директни дисциплини.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога се врати од Цариград, Татко, со кадиската диплома, ја криеше, ја потиснуваше во себе средбата со Ататурк, како да не се случила никогаш.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

На добивката што сиџилите ја содржеа во себе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Длабоко во себе чувствуваше дека влегува во некој свој незавршен судски процес.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И така, колку и да бил осуден на порази и на жртвувања, во својот изоден живот во кругот на балканскиот егзил, Татко, сепак, успеваше, длабоко, длабоко во себе, да остане непоразен... XXXVIII Меѓу блиските Таткови пријатели со кои ги споделуваше своите балкански идеи беше и научникот Климент Камилски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше сигурно дека во себе стивнува бури.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко точно ја разбра пораката, но другото го задушуваше во себе, до некоја постојано одложувана внатрешна експлозија што не знаеше кога ќе избие.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Жив е, жив е, си рече во себе, ама ова не е на арно. навеваа нови сомневања.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

По природа е тивок, молчалив, не зборува многу, но не престанува да мисли, длабоко во себе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А кога ќе го обземеше лутина, тој успеваше да ја прикрие, да ја потисне во себе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но не беше туку-така. Тоа во себе криеше повеќе значења.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Можеби тоа беа знаците на Татковиот протест што сакаше да го задржи во себе...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чувствував дека сака да каже, да објасни, многу работи што ги насобирал во себе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Успеваше да го организира својот отпор, длабоко во себе, без да ги губи духот и цврстата почва.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, обземен од опојната магија на миризбата од прецветаните јорговани и од првите цутови на липите, слушајќи ги во далечината придушените гласови на својата мајка, во себе повторно го чувствуваше поривот на заминувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Живеејќи и судирајќи се со самата револуција на Ататурк, во нејзините пресудни периоди, а понесен од своите младешки идеали, лишени од секаков конјунктурен компромис, од секакво профитирање од состојбата во која се наоѓав благодарение на високата позиција на Фетхи-беј Окијар, јас во себе ја зацврстував аргументацијата дека револуцијата на Ататурк за лаицизација никогаш не ќе биде докрај успешна и целосна доколку не го опфати и муслиманското население на Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во себе си мислеше: уште некој процес кој би бил вон од аршинот на правдата, па со него ќе биде готово! Не ќе може повеќе да издржи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во младоста, кога духот најмногу талка, воден од непредвидливиот текна илузиите, започна да ме обзема и преданието на кабалата, според кое хебрејските букви кријат во себе творечка моќ што човекот не може да ја открие поради изместениот распоред на пасажите на Тората.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Првин се тешеше велејќи си во себе дека Татко, конечно, ќе може да здивне од нив.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бев сигурен дека Татко, во тие мигови, длабоко во себе, со силите што му преостануваа, се мачеше да ги задржи солзите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кутриот, си велеше Мајка, зар, длабоко во себе, не гледа во какво купонско време живееме, често гладни остануваме...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Уште кога набабруваа првите пупки на јорговановите цветови, Татко, во себе, го насетуваше генот на заминувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ја носеше во себе оваа тајна во монархистичкиот период на својата родна земја, ја носеше и кога, како судија и адвокат, патуваше низ Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Заменикот Палигоров си мислеше дека е повикан на обична работна консултација кај шефот, но кога тој ѝ рече на секретарката да не му ги пренесува телефонските повици, а ова ретко му се случуваше, во себе си помисли дека работите не одат на арно, но си го задржа спокојот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Пусулчето ги содржеше во себе сите Таткови дипломи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не се сакаше таков, бараше во себе сили да ѝ се противстави на таа зачмаеност, но не успеваше да ги најде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само ја чувстуваше бескрајната празнина во себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сепак ископа во себе напор да ја крене раката и да ја принесе до челото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Издржи, Денко! Издржи, другар!“ шепотеше во себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Доктор Коста ги слушаше простосрдечните зборови на Антим и му се чинеше дека градите му растат, растат, се отвораат да ја примат во себе сета добрина, сета убавина на денот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан, цврст во рацете, набиен со некоја нова непозната сила и верба во себе, почна вешто да се спушта удолу.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ајде, најди во себе некоја здрава жиличка пушти напролет некое листенце, па ќе долета кукавичката, ќе слета на тебе, и ајде - кукавица кука на зелена бука!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Моите нема да стигнат толку брзо - бараше во себе сили, бараше причини што ќе му ја вратат цврстината и решителноста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во тој судир со дрвото кое бранеше некаква сила, некаква цврстина затворена во себе, збиена во тие еден до друг вклештени јазли, Бојан добро се испоти и првпат откако беше влезен во борба со многубројните грижи и пречки што го опркужуваа, се сретна со таков лут, таков тврдоглав непријател, па мораше да го слече палтото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денко зборуваше мирно, обично, како да раскажува нешто сосем неважно, а за Бојана секој податок што онака, површно ќе го изнесеше Денко, беше необично интересен: ... „има над триесет училишта... живее на другиот крај од градот...“ повторуваше Бојан во себе и се обидуваше да си создаде претстава за тој огромен град, сиот исполнет со училишта и ученици, со татковци, мајки, доктори, инженери, лекари...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Рок музиката во овој контекст може да се сфати како синтетичка естетска форма на нови искуства, бидејќи ѝ претходи психоделична промена на свеста во која личноста привремено ја напушта конвенционалната свест и патува во себе, низ просторите на несвесното.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Аргументите на овој напис одат до таму што говорат дека инфекцијата со ХИВ не мора да заврши со СИДА, но стилот на живеење кој во себе ја вклучува употребата на вакви дроги и поминување на цели викенди во играње го слабее имунолошкиот систем.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го разбирам мошне добро она што ми го објаснуваат, но длабоко во себе сум сојузник на оние кои никогаш нема да разберат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Поседувањето е легално и покрај тоа што печурките во себе содржат псилоцин и псилоцибин кои се класифицирани во групата на А дроги.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На систематизираната филмска сцена, човечкото тело и со повеќе од метафора ја отсликува сопствената биомеханичност која пак во себе содржи подеднакво ужасни и црнохуморни одлики.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ваквиот медицински модел на професионален прејудициум, модерната психологија не може да го прифати, бидејќи творецот, иако во текот на процесот на создавањето поминува низ епизодични состојби на душевна абнормалност, ретко губи доверба во себе, додека невротичарот или друга душевно болна личност не верува ниту во себе ниту во светот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во таа цел, Hence Dante Gabriel Rosseti 1861. година изјави дека работата на преведувачот во себе носи стремеж на себелишување и задушување на сопствените креативни импулси,сугерирајќи дека често преведувачот ќе се послужеше со идиоми на својата епоха и со свои сопствени, за да го разубави текстот, но само кога неговото би му припаѓало нему; често по некоја каденца ќе му послужеше, но за структурата на авторот - и по некоја структура, но за авторовата каденца... okno.mk | Margina #8-9 [1994] 27

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

2. Еден од патиштата кон поднослив живот / е секој во себе да го спречи злото, / а најдобриот начин злото да победи / е добрите луѓе да не прават ништо!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Историја: опиумот е исушеното млеко од афион и во себе ги содржи морфеинот и кодеинот (од морфеинот понатаму се добива хероин).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мојата Литература, мојата Убава Книжевност, мојата Belles Lettres, повторував во себе, стискајќи ја во раката својата единствена лична карта - моите книги...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Според правилата за рекламирање, забрането е рекламирањето на жестоките пијалоци, како и рекламите наменети за младите кои во себе носат пораки кои го поврзуваат пиењето со возење кола, или кои поттикнуваат прекумерна употреба на алкохол.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Значи, таа само им олеснува на некои личности да се ослободат од инхибициите и да го изнесат на површина она што веќе го носат во себе во некоја специфична естетска форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оттаму некој речник на таканаречените синоними може да го даде совршен како синоним за идеален или возило како синоним за превоз но во никој случај не може да се каже дека постои комплетна еквивалентност, бидејќи секоја единица во себе содржи множество од непреносливи асоцијации и конотации.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Поради тоа рок музиката, за разлика од т.н. сериозна музика, во себе носи поинаков облик на креативност - создавање на нови стандарди, вредности, како и скриени облици на комуницирање внатре во психоделично ориентираната супкултура.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, покрај знаењето Павел во себе поседува и една чудна, делумно бизарна нота, што неговите “есеи” ги прави за нијанса поинтригантни.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така, на пример, не може да се заобиколи фактот дека транснормалните облици на свеста, кои спонтано се јавуваат во текот на творечкиот чин, дури и кога се поттикнуваат со помош на вештачки средства, можат да бидат корисни за личности кои во себе носат креативни можности, бидејќи доведуваат до напуштање на конвенционалните психички граници, до распад на категоријалните функции и идеационите бариери кои нормално ја одредуваат перцепцијата на времето, просторот и нашиот однос со физичкиот свет.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во себе кришум веројатно разговараш со птиците единствените пријатели на поетите, што пролетуваат реки полиња гори (само птиците ја паметат исчезнатата Атлантида опколена со откраднатото море на поетите)

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Зборовите што настојувам да ги сведам на пристојно бладање понекогаш како да се знак на неминовноста иако зафатеноста со нив ми се чини како враќање во некое дамнешно лудило од кое упорно бегам а тоа сè поупорно ме следи или, што е уште поверојатно ова лудило, без да забележам, отсекогаш сум го носел во себе како залог, како амајлија, како објаснување за моето чудење пред она што ми се чинеше живот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Гладта на пронаоѓачот ако ја водиш со себе значи си ја дофатил насмевката на детето во себе. (Дали станува збор за риби во летен азил?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сѐ подобро го разбираш детето во себе. Почнуваш и вистински да сакаш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Крие ли поезијата во себе музика?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Освен оние закони кои директно ги тангираат работничките права, ќе бидат обработени и останатите закони кои во себе влучуваат одредби значајни за остварувањето на правата од работен однос.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Овега во себе го нареков Сновалка, иако неговите предолги чекори и расклатениот горен дел на телото заедно со вратот и главата ми беа највпечатлива слика за него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Баба Севда во себе се исплаши зашто мислеше дека никој ни ја видел ниту, пак, ја гледа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" вели и потоа во себе, подзасрамена, но и подфудулена, си додава: "Јас пустата како листот на брезата сум.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш госпоѓата Гологанова се наведна, не за да го погали за збогум - на тоа таа не се осмелуваше да реши - туку само одблизу да му истепка некој љубезен збор, но Грифонот така се назаби и подзгрче, што таа во себе почувствува олеснување од помислата дека ќе се спаси од него, ја натера да зажали и да стане свесна колку погрешила што го зела дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Младите премолчуваа, се чудеа, уште не знаеја што е старост, средовечните се потсмеваа, а постарите најчесто во себе си повторуваа: „Арно се рекло, Господе, чувај нѐ од лоша сетнина!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Поради сплесканоста на лицето, во себе го нареков Плоскурот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Господин Гроздановски, длабоко во себе, особено по споменувањето на зборот „мистериозно“, веднаш се присети на единицата „Грифон“ во Британика, а потоа како да почувствува возбуда што немаше време да си ја објасни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

"Уште тој срам ми требаше, некој да ме разбере што мака ме мачи мене", си рече таа во себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Уште колку коинциденции ќе доживеам денес, секавично, во себе помисли господинот Гроздановски и со мислите се врати на податокот за кучето што му го соопшти младиот колега.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Чудо! Чудо!...“, рече госпоѓата Гологанова отсутно и како за себе, но длабоко во себе со чувство на повреденост.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ама ако се сети, си велам јас со сомневање и потсмевнувајќи се во себе и на себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За сите нив, по нив, остануваа само добри зборови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Погледнуваа скришум во сонцето и колнејќи ги во себе Дамческите, Турците, судбината христијанска, ги наговараа жените да се стрпат и да почекаат додека да се попристемни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пес, рече огорчено во себе за соговорникот од Имотот и уште еднаш зажали што не му го знае името.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Притоа, длабоко во себе, таат надеж дека ако Хаџи Ташку и дружината не нападнаа вчераноќ, веднаш по тепачката на Алилово и кога Потковицата беше сета завеана со снег, а луѓето поматени од убиството на стрика Анѓела, сигурно дека ќе се плашат да го сторат тоа ноќеска.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сомневам дека таа идеја ќе може да ја потисне бугарската ако остане само како чисто и голо спротивставување па затоа српската идеја би имала голема полза од еден свој сојузник кој би бил остро спротивставен на бугаризмот и кој би содржел во себе елементи што ќе можат да го привлечат народот и кои ќе му бидат блиски на неговите чувства, и кои ќе го отцепат од бугаризмот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мажите точно знаеја што го предизвикува навалувањето на жените, но знаеја и дека одењето дома, предвреме, крие непријатности во себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште една ропска ноќ, со толку можности во себе за правење чудесии, си мислеше, се спушта врз мене, ме завиткува во себе, ме поплатува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со големи раце самиот себе да се прибере и мене и него во себе, и срцето да го смири во тивко треперење.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Сеж така совршено би можело да биде, кога среќата во себе би ја барале, наместо да ја раздаваме.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Се смеам во себе, сите ние сме исти, несовршени. што е сосема, ненормално.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Дали сета болка, мачнина, револт, бес и што уште не, ги потиснував длабоко во себе за да избијат еден друг ден.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако Бог не постои, зошто тогаш немир, борба против возвишената сила, борба во себе, резонира таквиот атеист.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Рускиот атеист, колку и да го одрекува постоењето на Бога, тој длабоко во себе, во својата потсвест, продолжува да верува во Бога. Дури и го предизвикува!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Течеше малку питка вода додека стигна врелата, па колку-толку пивнав и ја згаснав малку пеколната жед за да имам резерва во себе за наредниот ден, до првата чешма на патот што не можеше да биде ставена под контрола.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кутрите, помислив во себе, уште ќе страдаат!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татко го крена погледот од отворената книга. Задоволно во себе одобруваше.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За решавањето на овој идеолошко-естетски проблем имав утешна варијанта: си велев во себе, ќе може да се избере класичен светски автор, но не домашен по секоја цена.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Молчев, но во себе си помислив да му речам: ,,Убивајќи ги верите во душите на луѓето, вие, ќе им ја вкорените новата религија, со Водачот како Бог”.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Елијас Канети Пролог Има мигови во животот кога долго потиснуваната вистина во себе предизвикана од необични настани силно избива во надворешниот свет.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Требаше да се згасне огнот од ракијата што го чувствував во себе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така се оправдуваа во себе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Х.Х., тогаш го губеше човечкото во себе, ако не беше веќе целосно изгубено.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сепак, во последниот момент, пред самото излегување, по силно двоумење во себе, му се доближив повторно, но сепак на крајот се предомислив, одложив за еден ден да се раздвижи една друга линија на проклетото полициско прогонување...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа ме испраќа со тивка загриженост која ја сокрива во себе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога е така, си велам во себе, зошто тогаш постои Атеистичкиот музеј?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А.А. ќе оди далеку, си велам во себе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татко не остануваше рамнодушен на мајкината загриженост, ја чувствуваше длабоко во себе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кои се? Што ќе и речеше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се осмелуваат дури и да нѐ изневерат, и тоа токму сега“, и велев сосредоточувајќи се на нејзиниот поглед од сликата што ја носев скриена длабоко во себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Токму таа е и смислата на прашањето што го наслушнувам во себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми постојано велеше: „Не се родило такво шилеже што ќе тргне кон пасиштето ослободено од сите грижи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа замисли си го во себе моментот кога Јана излегувала од продавницата. Како ќе и пристапеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А во себе си велам: зборовите што ги употребив беа толку добронамерни и од најслатките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Каква е смислата на невообичаеното однесување на размислите претставени како слики?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помисли и на првите зборови што ти доаѓаат на ум!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Огнена Гулева се обидува на Ристе декоратерот да му разјасни дека не знаела оти синот е толку горделив, непристапен, или поточно повлечен во себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Може само офкајќи, и тоа во себе, да ја носи и да ја прикрива?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Грижите ни се прилепуваат уште со првите пелени“...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа укажувало дека е на мајка си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа се наведнав и го зедов грутчето земја што се стркала дури до мојата нога и го вратив на могилата. (Бев помислил: го поттурнала таа за да потврди дека ме слуша).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Еј, Боге, да не се измори? Сакаш ти да се качиш а јас да слегнам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Какво е тоа гледање? - се прашувам јас во себе, се мачам да разберам што сака со тоа Билјана.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ги проколнував во себе и убавиот ден што нè натера да завлеземе подлабоко во шумата, и кутнатата бука што ни се испречи на патот, и мигот што се совпадна со искокнувањето на срнчето од под буката, и моето кревање на секирата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Како важно дополнение на редимејдите, 108 Margina #4-5 [1994] | okno.mk изложена во истата просторија со нив, беше последната композиција на Дишан, работена во маслена техника, “Tu m’”дело кое од него го откупила Катрин Дрејер во 1918 година, за да го пополни празниот простор над полицата за книги во нејзиниот апартман во Њујорк.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На крајот уште ќе ве погледне крајно внимателно, потоа ќе плукне пред себе и ќе си замине.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Иако сликата е крајно комплексна - во себе обединува елементи на кои уметникот работел неколку години - на Дишан никогаш не му се допаѓала.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Едно време вие гледате по него и во себе си го велите она што го зборуваат сите негови жртви, токму: „Каков е овој, сепак, загадочен човек!...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа високо момче со предолг нос за своите години веруваше премногу во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не, тоа не беше Пенчо. Тоа беше лушпа, убава, цврста и привлечна што во себе крие сува и начната јатка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На нејзиниот час, повторувавме во себе, несвесно, развлечено и ритмички: „Наталија, Италија - чизма ... Наталија, Италија - чизма ...“

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во сето тоа имаше нешто невредливо, нешто што ме доведуваше до чудна магија да пронајдам во себе и друго дете, не она што се ведне пред големината на Баждар, среќно кога овој го забележува дека тоа дише прав од овој свет, туку дете со скоро созреани мисли: ова е злото, ова што стана денес.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По половина час веќе му ја предадов тајната на Пенча, еден од најголемите меѓу нас од улицата, своеволен, тврдоглав сирак, вљубен во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рабовите на мојата животна гуња прскаа и јас барав пат да се извлечам од тој задушен правоаголник во кој единствена знаменитост беа петте беспризорни пасторчиња на маштеата судбина и тројцата распеани студенти, од кои еден веќе се сомневаше во животот, во луѓето, во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Господи, дај му да измисли нешто големо и важно, се молев во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Веќе ги набројував во себе луѓето на кои ќе им пишувам и ќе го барам она што сакам да го барам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Затоа и беше горделива, лесно раздразлива, оти гордоста доаѓа од слабоста, од недостигот на верба во себе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми тврдеше дека првиот ред од секое сочинение го содржи во себе сето она што потем се преподава во него, како зрното пченица што во себе го содржи целиот подоцнежен клас, зрната многубројни, целата нива род.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти, она Ж, средето на клопчето, во себе ја има страста на жената; што е тоа што ги привлекува буквите да се подредат во зборови, а зборовите во мисли, ако не љубов, страст женска, привлечност на телата нивни?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем Пелазгиј не верува во себе?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во истиот миг целата вселена на пајакот се склопчи, во клопче се претвори и го зароби во себе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Патем ги гледав луѓето; ниеден од нив немаше лице; ги гледав и рекламите во разни бои; сите тие бои беа безбојни, без име; ниедна црвена боја не беше црвена, туку во себе само содржеше нешто апстрактно црвено; но ниедна не беше вистински црвена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едноставно, се разбудив едно утро без средето на светот во себе, и знаев дека не ќе можам да изведам веќе ниедна точка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А логотетот потем падна на коленици пред Филозофот и со солзи радосници почна да го моли да го научи и на други мудрости подобни и богоугодни, на сите уки и тајни откровенија што во себе ги хранат буквите и словата од родови разни, изумрени или живи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дванаесетмина бевме, а единаесет души, оти душата моја се собра како маково зрно, сета во себе се скри, оти насетуваше заговор таен, собитие грозно, дело бесчесно, грев. О, клеветници! О, горди и самољубиви!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Човек како Бил Девит, бавен и смирен, сигурен во себе и во својата вештина, за Даниел значеше плоден и добро реализиран живот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нежноста на мачорот кон неа се вклопуваше во општата шема на љубезност со која беше опкружена, нешто за што таа сметаше дека е поради тоа што носеше дете во себе, но и нешто што, одвреме навреме, ѝ предизвикуваше злокоба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Длабоко во себе Даниел ги носеше традиционалните и магични верувања на генерациите ѕидари од Стариот крај.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа, длабоко во себе, веруваше дека нејзината болест беше причина за молчаливоста на Даниел, за тагата која одвреме навреме ѝ го крадеше спокојството и предизвикуваше душата длабоко да ѝ се стегне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со ново чувство на исполнетост и сила во себе, Рози тргна накај куќата, обземена од благопријатната надеж дека Даниел повторно ќе биде тој што беше порано и дека сè ќе биде добро со него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зашто снегот, па дури и кога носи смрт, никогаш во себе не содржи терор и жестина, каква што содржи една разулавена река.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека патував низ Македонија во мојата глава ми брмчеа следниве стихови на Волтер Скот: Живее ли човек со душа толку мртва, та никогаш да не си рекол во себе: Ова е мојата сопствена родна земја.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А бидејќи, длабоко во себе, беше убедена дека болеста беше причината за неговата тага, таа беше решена да не зборува за болеста, колку и да ѝ беше неподнослива болката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Човек имаше чувство дека таа живее без храна или вода, па дури и без воздух, дека во себе ги содржи сите органски, хранливи и атмосферски елементи потребни за нејзиниот опстанок, за нејзиното милениумско постоење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Генеричката разлика што ја прави подлогата на оваа културна бинарност, значи, постои веќе подолго време. ‌Насловниот лик во „Случајот на Пол“ од Вила Катер (1905) во себе го втелесува сиот спектар на машкиот геј- сензибилитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може тој и понатаму да си доаѓа во вежбалницата, но, за вас, исто како да вежба во штикли.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Секогаш кога говорот, движењето, однесувањето или предметите пројавуваат некаков отклон од најдиректниот, најкорисниот, најбезразумниот начин на изразување и на суштествување во светот, можеме да сметаме дека имаат „стил“ и дека се и автономни и примерни.391 ‌Токму затоа што стилот е отклон од нормата и начин на автономно постоење, бидејќи истовремено е и чуден самиот по себе и пример за себе – бидејќи самиот за себе си е нешто настрано – ете, токму затоа е тешко да му се објасни значењето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа инстинктивна трка до дното, тој импулс да се идентификува со скандалозно срамотното и со гротескното, може да објасни зошто, како што понекогаш се жалат феминистките и како што веќе видовме, кампот особено ужива и систематски ги експлоатира најабјектните, најпретераните, најнедостоинствените верзии на женственоста што може да ги смисли една мизогина култура.201 Во една таква култура, дури и гламурозните жени имаат во себе нешто карикатурално.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Убавината, бидејќи е предметот на сексуалната желба – зашто пали – нема во себе ништо суштински иронично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа е причината поради која и предметите на културните студии се до лудило тешки за анализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наједноставните од нив сјадриле во себе долга историја и огромна и сложена низа од меѓусебно поврзани значења, значења нераскинливо отелотворени во самата нивна форма или во самиот нивен стил – обликот на славината, наглиот премин од говор во песна што му е карактеристичен на бродвејскиот мјузикл, осветлувањето на лицето на Џоан Крафорд и нејзиниот изговор на репликата што ја искажува гламурозната крајност на мајчинската абјектност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наеднаш спротивставувајќи ѝ се на презирната ќерка со секавичнa јарост во онаа прочуена кулминациска сцена, таа ѝ дава речовит и гламурозен израз на жестината што веќе им тлее на долго маргинализираните и малтретирани луѓе – жестина што лесно се разгорува во услови на краен стрес.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да ја објасниме задоволително привлечноста на Милдред Пирс за гејовите, мора да извршиме стилска анализа на речиси секој кадар во филмот, да направиме поцелосна верзија на анализата што предмалку се обидов да ја исцртам за онаа една сликовна низа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наречете го тоа моќ на хистеријата или наречете го востание на абјектните, наречете го дури и феминистички гнев: можеби сите тие се различни имиња на едно и исто нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Двата пола на машкиот геј- субјективитет се претставени – соодветно, иако прилично чудно – од две класични американски новели, обете објавени пред повеќе од сто години.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во секој случај, она со што си имаме работа во сцените од Милдред Пирс и од Најмила мамичке не е терористичката моќ на машкото заплашување и доминирање, туку моќ на жртвата која веќе нема да трпи и која се враќа триумфално, „ранета и доминантна“, да им се спротивстави на своите прогонители со сета силина на својата болка.294 Кога би можело задеваното и тормозено настрано дете, втерано онаму в ќош на игралиштето, или кога само би можел злоставуваниот љубовник, предаден и измалтретиран од дечкото, да ги смогне и да ги канализира таа праведничка, победоносна јарост, жестината и гламурот на Џоан Крафорд, можеби би нашол во себе смелост, сила и сигурност да го возврати ударот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наспроти поплавата избрзани реченици во себе, пред него молчеше, вдишувајќи нагло врел воздух.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Двајцата кружиме во некои засебни простории, слушајќи очајници повици да го урнеме ѕидот, а сепак исплашени, испотени и со бесцелна срдба, остануваме сами сѐ додека жедта не избувне, а потоа како сладосрасни мачки, лакомо се земаме, „општиме“ како што вели таа, повлекувајќи ја собата во себе.“

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но насмевката и покрај сета љубезност, беше затскриена, тајновита, како да не се обраќаше кон светот пред него, туку кон оној што го впил внатре, во себе...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но поетот го преколна казната што побргу да се изврши, зошто бил убеден дека со повторното раѓање, уште посилно ќе ја поседува во себе неуништивата љубов.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Маж ми, децата, понекогаш се сосема на другиот брег, а јас одвоена, заслушана во себе, од каде ме довикуваат исплашени гласови, што шушкаат како болен ехо, не давашшш љубов.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, кога тој се појавува, беспомошен млад човек, облеан со солзи и со болникаво бледило, наспроти сиот бесен врисок на мнозинството околу мене, во себе чувствувам некоја нејасна сродност со него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Не верувај во себе сè до денот на смртта своја!“ му го истакнувал примерот на Шимон, синот Зомин, кого поради остроумноста и милоста го нарекуваа само Бен Зома, драг дури и во изреката „Кој го здогледа Бен Зома во сонот, ќе стане мудар“, а кој, замеан од тајните учења, влезе во пардес и се збогува со умот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во чистото тело на човеколикото морско животно, таа можеше да ја победи злата магија во себе,во црната кралица.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога девојчињата почнаа да скокаат по бината, и самиот во себе го почувствував истиот оној трепет со кој, во суровите времиња, слушав џез.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

-Ние сме толку големи, колку што имаме знаење во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој си помисли во себе исплашено, плукајќи во неа: - Сега еве ти еден дел од мене, со кој ти ветувам дека по многу долго време сигурно ќе ти се вратам, давајќи ти го сето ежсвое тело.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Зошто луѓето често се несигурни во себе? – праша Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Затоа те подучив да пронајдеш начин како да ја ослабиш сомничавоста, што сите ние ја носиме во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога сомнежот ти работи брзо, ти неможеш да го скротиш, си помисли веќе научи една од главните лекции на животот: Смири го сомнежот во себе за да можеш мирно да носиш решенија!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човекот е жив – колку што има живот во себе Еразмо се уште го разјадуваше лакомоста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Љубовта е тоа совршено и блажено чувство кое треба да го негуваме во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дали си подготвена да го потиснеш негативното во себе, оставајќи го мирно во тајните на твоето битие?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На небото, над градот, се протнаа двата сиви облаци еден во друг, носејќи го во себе потенцијалното семе на дождот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Но како да го погодам тој пат, како да го пронајдам во себе? – Праша Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Според тебе, секој има двојник во себе!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сакајќи да извлече, да впие, во себе поголем дел од знаењето на старецот, се концентрира на разговорот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Го гледаш ли овој камен? – со раката покажа кон големиот камен со темно сива боја. – Кога човекот не верува во себе, тежи како камен на едно место, не може да се движи напред ниту да се воздигне; значи стои на едно место – продолжи старецот. – Кога верува во себе, тој е предаден на дејствувањето на природата, како пердув предаден на ветрот, лесен, се движи без тешкотија напред, па може бргу да достигне духовно визвишување – одговори, без да сети некаков замор од долгото зборување.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Не, ти се уште не располагаш со знаење во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако ја загубиш најважната работа, довербата во себе, самодовербата, ти не си подготвен да одиш понатаму, да се качуваш и да достигнеш до својот духовен врв – продолжи старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И покрај тоа, што сите луѓе сакаат да ја имаат во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ти имаш топлина во себе, топлина од сонцето, впиена, украдена од вулканите, најжежок живот пренесен во тебе, со блесок.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Белката е небото што во себе ја крие земјата, која се стреми со сите свои негативности удолу.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаеше дека Еразмо веќе поднаучи да ја слуша песната на птиците, да ја впие длабоко во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо слушаше, но во себе не можеше се уште да ги поврзе работите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Напразно се исцрпуваме ако нашето срце нема искрена желба и ние се сомневаме, не веруваме во себе дека можеме да постигнеме нешто.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие се со голема самодоверба, со многу мудрост во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На тој начин предизвикуваат само болести во себе – го даде своето мислење старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Човекот е толку жив, колку што има живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа се што родила, прибира во себе да го обработи пак во земја.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А ние растеме колку што имаме живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Колебливиот човек има најмногу сомнеж во себе: тој е штетен не само за себе, туку и за околината.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Земјата стои на стаклени нозе, луѓето чувствуваат несигурност во себе, несигурност во погледот на тие што ги опкружуваат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие не само што не се во состојба да произведат позитивни мисли во себе, туку, обратно од тоа: во себе раѓаат ( и им дозволуваат да се размножуваат) многу видови невидливи честици со негативна енергија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Со цел да ги видат негативностите кои, можеби, цел живот ги носеле во себе неодгатнати.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дупката не пропаста, исто така е жива, не треба да ја будиш во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Змијата е убава, иако носи отров во себе –одговори старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неговата верба беше потисната од сомнежот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Расудувај здраво! Постојат многу млади, тие имаат сосема малку живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Староста треба да се прифати како најдобра пријателка, бидејќи секој човек ја носи во себе. Треба да се спријателиш со неа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Твоето ситно тело не е тело: низ него не пробива светлината, зошто ти ја имаш во себе однатре, исконска, стара, блескава во душата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Така, ако бара риби, рибите живеат во водата, ако бара птици, птиците се во воздухот, но ако бара човек, ќе мора да го побара во себе: тој е таму, затоа што таму се наоѓа, таму мора да го има.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неподвижно од немоќта на Еразмо да оди по невидливиот пат на духовното, лежеше на едно место, приковано од Еразмовиот сомнеж во себе, без нималку верба; одвај дишеше, живуркаше полно со желба за живот во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Тоа не е точно! Сите злосторници на планетава, дури и најсуровите убијци, се верници во себе, веруваат во сопствениот манастир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тајната на животот во себе ја крие дождот - зборуваше старецот – ние мислиме дека е обичнасекојдневна појава, но дождот во себе ги носи формулите на животот на земјата и во водата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Така гневот го одржуваш во себе жив! – продолжи старецот. – не сакаш да го победиш: затоа што си го испуштил надвор од темниот кафез.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Ајде да им се приближиме! – храбро понесен од својата сигурност во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Победи ги злото во себе. Сега.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Треба длабоко во себе да го разбудиш чувството на свесност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јастребот е твојот сомнеж, кој не смееш често да го будиш во себе, биди претпазлив со него, тој ќе биде кроток.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Значи ли тоа дека секогаш постои причина човекот да се затвори длабоко во себе, да ја крие својата човечност, поведен од стравот да не биде повреден? – се обиде да заклучи Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Иако повеќето луѓе мислат дека не ја носат во себе, се лажат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Разбудените можат да го контролираат својот духовен свет, знаат дека во себе го носат и детето и мудриот старец... - говореше Еразмо... - треба да се трудат да го пронајдат мудрецот во себе...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие луѓе во секој однос со другите луѓе гледаат закана, се плашат дека каква и да е блискост со друго суштество ќе го проголта и она малку што останало од нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден ден брат ми реши да ми покаже дел од она за што Сара, Клара и јас имавме само слушнато.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во мене веќе сѐ е мртво. И веќе ништо не може да го врати во мене животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓу двата брега не постои мост, а сепак некои луѓе преминуваат од едниот на другиот брег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така луѓето, заради сродноста на зраците кои ги носат во себе, прават човекосоѕвездија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тоа е дел и од природата: мајката е онаа која го носи детето во себе пред да го роди, од нејзиното тело тоа се храни пред раѓањето и по раѓањето.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не ѝ кажав од што се плашам, но таа претчувствуваше дека не ми е страв од она што го гледав таму, туку од она што го носев во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу подоцна брат ми напиша дека секој човек останува дете на својата епоха, дури и во поглед на неговите најлични својства, а исто така и секоја љубов е дел од времето во која се раѓа, бидејќи таа се раѓа меѓу две суштества кои се дел на своето време.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека седеа, ги држеа рацете на стомаците, како така да ги заштитуваа плодовите во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа го наведува да дојде до самиот раб и загледаниот паѓа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги отворив очите, околу себе гледав болнички кревети.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако нормалноста внимателно се загледа во лудилото, таму ќе ги согледа неподносливите вистини не само за лудилото туку и за себе, па ќе напукне нејзината фасада, ќе исчезне оклопот, и ќе се наѕрат сите ненормалности кои во себе ги носи она што себе се нарекува нормалност, па на местото на разорената нормалност ќе завладее лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Безброј луѓе се дел од секое од тие човекосоѕвездија; секој човек припаѓа на онолку човекосоѕвездија, од колку што зраци му е составена светлината; безброј луѓе се поврзани во секое човекосоѕвездие дури и кога не се познаваат, дури и кога нема никогаш да се видат: за да се биде дел од исто човекосоѕвездие не е важно со другите од тоа човекосоѕвездие да се биде близу и да се живее во исто време, туку да се носи, во својата нематеријална светлина, оној зрак што е карактеристика на човекосоѕвездието.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Појдов на доктор и тој по прегледот ми потврди: „Имате причина за радост – бремена сте!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа и оној кон кого беше упатена љубовта од оној кој љубеше беше воздигнуван како небесно суштество, а така се потиснуваше во себе она што беше сметано за животинско.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Годините минуваа, и еден октомвриски ден почина татко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И затоа звучи како омраза и како одмазда кон својот народ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не,” рече. „Никого нема. А можеби тоа е смртта: да се постои засекогаш, да се биде свесен, и да се биде потполно сам. Потполно сам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми се лошеше и следните денови, а имав и уште една, многу посилна причина, да помислам дека носам нов живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара подразмисли некое време, па одговори: „Оние женки кои им припаѓаат на копитарите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со овие зборови брат ми го започна своето последно дело, но „Мојсеј и монотеизмот“ не е само потрага по вистината; тоа е дело кое во себе содржи и негација: дека Мојсеј не е Евреин; и осуда: дека Евреите го убиле Мојсеј.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се запознавме – се викаа Лина и Ева. Започнавме разговор, но Отла ми рече дека е време за бањање, и ние тргнавме кон нашата барака.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не барам утеха. Утеха бара оној кој уште има живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како во тој миг да ми го допре срцето со својата рака, затоа што во Гнездо сите ги носевме тие зборови во себе, и ги криевме од себе како што од себе го криевме и разумот, или тие зборови се криеја од нас, а ние ги баравме и место нив го наоѓавме лудилото; и сега се појавија тука, по толку години, кажани едноставно како кога жеден бара вода.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Постојат луѓе чие Јас не е сигурно во себе, нивното Јас некогаш одамна почувствувало дека нема право да постои и остатокот на светот во секој миг може да навлезе во него, па сега за нив не постои граница помеѓу нивното Јас и она што е не-Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„И натаму размислуваш фаталистички. Како и пред да заминеш во психијатриската клиника,“ рече Мина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сите се овде,“ му реков, „само ти премногу гледаш во себе, па не можеш да ги видиш другите.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не,“ му противречев, иако видов дека во себе и самиот си противречи, „сѐ повикува на живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш некој од брегот на нормалноста толку силно се загледува во себе и во бездната меѓу двата брега, па не може да го оттргне погледот од нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги кажував тие зборови во себе, со затворени очи, и ја испружував раката кон Рајнер, а раката ми удираше во ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и оној мртов дом,“ реков, и покажав преку улицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Истиве зборови си ги повторував во себе цели осумнаесет години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога синот исчезнуваше во зградата, мајката стануваше, и лицето веќе ѝ беше потполно изменето (како на него одеднаш да се спуштила некоја несреќа, но не нова, тукушто дознаена, туку некоја долга несреќа, која веќе не предизвикува ужаснување туку се носи со некакво помирување кое во себе има само мачнина), и со уморни очи, и исто такви движења, се упатуваше кон излезот од Гнездо. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Постојат луѓе чие Јас не е сигурно во себе, затоа што нивното Јас некогаш одамна почувствувало дека нема право да постои.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Зошто чудна?“ „Чудна, а тоа се гледа и кај животните,“ рече Клара, па праша: „Кажи ми кои животни, според тебе, имаат нешто најмајчинско во себе?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Соочувањето со она другото и за лудилото и за нормалноста значи смрт, и претворање во сопствената спротивност и негација.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во домот на брат ми нѐ пречека Марта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега за првпат ги кажувам гласно,“ рече, ја сврте главата кон напукнатото огледало на ѕидот и му се поднасмевна на својот лик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш некој од брегот на лудилото престанува да гледа без престан во себе и во бездната, и како при некакво чудо се појавува на спротивниот брег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како некаква бездна да зјае помеѓу оние кои меѓусебе се сметаат за нормални, и оние кои нормалните ги прогласиле за луди.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сѐ се разликува од човек до човек. Од мајка до мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како некаква бездна да зјаеше помеѓу оние наши животи некогаш, и овие постоења сега; бездна која ги помируваше некогаш и сега, проголтувајќи ги во себе горчината и омразата, оставајќи само тапа помирливост и густо молчење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- О не, не... Нема никаков проблем да останам сама ѝодговорив на Изабел, а веќе во себе дури и се радував на тоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Си го слушав својот глас и истовремено во себе се прашував дали да не ми се случеше да се заљубам во Оливие сеуште ќе ја продолжев мојата врска со Филип.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Дури во себе скоро да бев сигурна дека тоа не е тој човекот на мојот живот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Јас во себе рачунав. Кога работев о пер во нивното семејство јас имав осумнаесет, а тој дванаесет години.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ико еден дел од мене не беше задоволен од тоа како го живеам животот и имав некои неисполнети мои желби и посакувањеа, јас сепак имав во себе акумулирано резерви од минатото, односно од убавите моменти што ги имав поминато во Франција пред многу години, па тоа донекаде ме правеше попозитивна и пооптимистички расположена.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога на крај ќе излезам веќе заладило, пределот се вовлекол во себе, и денот е заокружен.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Еци ден ине?24 Се свртев кон него и како потврда на неговото тврдење и прашање, му намигнав и во себе си реков – мајката, оваа болна Грција изгледа полека почна да зaздравува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Браво! – му велам, напорно совладувајќи го во себе вриежот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И си велиш во себе, да не дај Господ и со мислата се крстиш, со мислата зашто рацете ни беа фатени од носилката, трупецот, сандакот, од лопатата, од секирата и казмата и каменот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Прекинав. Во себе си реков: - Ете, пак некој братучед на Коте од Руља...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа што го видов и доживеав засекогаш ми се врежа во паметењето, но раскажувањето на мајка ми, Фимка, која тука, заедно со илјадници други, доживеа мачно и тешко време што траеше цели шеснаесет месеци, долго го носев во себе одлучен да го спасам од заборавот и да го сочувам во пишан збор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со години во себе ја носев големата желба да одам во Корча и на тие луѓе на нивниот јазик да им речам - faleminderit и на мојот: благодарам!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И кога го носиш ранетиот си велиш во себе – дали некоја друга мајка така ги носи моите чеда?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу двете поминувања на камионите, наспроти забраните и заплашувањата, некои скришум се искачуваат до горе, до превалот и од таму, гледајќи ја големата вода, а преку неа високите врвови на сивите планини, си шепотат во себе и покажуваат со прст еден на друг, велејќи – “Ене, онаму е нашата дома”.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се обидуваат да избегаат од тој свет, но длабоко во себе, во својата свест и паметење ги чуваат сликите од тој свет што како неизлечива рана го носат во себе...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стануваше сѐ позатворена во себе и посериозна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

По тие посети Марина се затвораше уште повеќе во себе.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Следниот ден, во среда, на 22. јуни 1633 година изутрина, го доведоа Галилео Галилеј во големата сала на доминиканскиот манастир Санта Мариа сопра Минерва во средиштето на Рим, каде што обично се одвиваше тој вид обреди.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Логично, механизмот на културалните промени вклучува во себе комуникација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заврши живеејќи во Тарзана, Калифорнија. ТЛ: Ти ќе завршиш живеејќи во вселенска колонија наречена Неуроромансер. ВГ: Тоа би било ОК.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не може тоа да си го претстави.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се обидува да си се замисли како стои на носачот, во едната рака држејќи го бебето кое во себе си го вика Недела.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ГАЛИЛЕО ГАЛИЛЕЈ ПРЕД ИНКВИЗИЦИСКИОТ СУД

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Возможно ли е воопшто денес да се разбере културата поинаку отколку како крстосница на разлики, размени и препластување на разнородното? okno.mk | Margina #32-33 [1996] 84

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето ова зборува дека толеранцијата како морално начело на однесување Margina #32-33 [1996] | okno.mk 79 нема многу можности.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Убедувањето дека мораме во одредени ситуации да постапиме на одреден начин и никако поинаку, содржи во себе и барање другиот во еднакви околности да постапи исто како и ние, како и морална осуда на сите оние кои не постапуваат така.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отворената, повеќекултурна општествена средина, во којашто под паролата на „слободниот проток на луѓе, стока и услуги“ побргу или побавно се преобразуваат сите села на овој свет, детериторијализирано мешање на традиции, коишто е тешко да се стиснат на едната или другата страна на границата меѓу јавното и приватното, само до пароксизам ги степенува тешкотиите со идентитетот, разбран како во себе стуткана самобитност, на која што не ѝ е потребен друг за да постои и самата себе добро да се разбере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Конверзијата во себе е за нив конверзија на другиот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 85

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ти... како нешто да мислиш... - што ти паѓа на ум!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Императивот на општоста на моралните осуди може во еден свет на културни разлики брзо да се преобрази во империјализам, ако обврската што ја чувствуваме кон она што го нарекуваме “наш идентитет”, во однос на другиот ја разбираме како “понуда што е невозможно да се одбие” и му ја наметнуваме без за него прифатливи причини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Индивидуите се активирани да се променат кога од останатите во својата група ќе примат сигнали за некоја нова идеја.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Другите, што ќе согледаат дека тоа “човечки” не е можно, имаат добра причина своето враќање кон корените да не го разберат како враќање кон изворното единство, туку како откривање на другиот во себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Жената исплашено сподави во себе крик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Императивот на дијалогот, што се наметнува во повеќекултурната средина, бара повеќе од само рамнодушно допуштање на другиот - бара негово активно признавање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој се измори од него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мислам, најпосле, како се чувствуваше Бароуз длабоко во себе, во врска со Тарзан, знаете?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дојди, седни тука. - Ова ти е третпат како си тука.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во мигот кога во себе ја плетев оваа надежна мисла, на највисоката гранка на дрвото над кучкарникот, слета гиздав сокол. Застана на гранката гордо и достоинствено.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тегобата од таквата помисла ја криев во себе и со себе ја носев.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш, во себе чув шепотлив глас, небаре сам себе си зборувам или ко некој да ми зборува:„Зар ваква судбина...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тој миг, тој во себе во некој таен агол од својата глава, повторно ги слушна неразбирливите, плачливи детски гласови, онакви какви што ноќум слушаше во Сарајот, зданието на Фазли паша, умниот, но скрбен архитект од Истанбул.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со години сестра Ангелина, троа по троа, заличувала на ангел (во себе и за себе), зашто единствено тоа и сакала да биде.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А сето ова го слушав, но не го видов, затоа и верував, и не верував, но длабоко во себе стравував.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со куќата-во-себе и низ нејзините врати ќе излегуваш на сокаците на Ур и Урук, на Лагаш, Киш и Нипур, на ридовите на Вавилон и Нинива, ќе талкаш низ нив како низ длабините на клинестото писмо и ќе се враќаш повторно назад со песните за Гилгамеш во себе, и не ќе знаеш зошто токму тој со тебе и болката на Енкиду низ тебе, зошто токму твоето тело и твојата душа се одредени за да се исповедаат низ просторот кај што диши твојата сенка, на јазик кој ќе го разбираат сите, небаре самите шетале по долините и горите на писмото изрежано во калта.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се вратив во собата и во себе, во своето тело.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И луѓето кои минеа крај нејзиното песјо живеалиште, ќе го поитаа одот, ќе го подголтнеа зборот, ќе се сокриеја во себе за да не ги здогледа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом ќе дошле такви, сестра Ангелина се повлекувала во Горната одаја, се сокривала далбоко во себе и со часови чекала тишината повторно да ја покани да се извлече од својата тегобна кожурка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По три дни и три ноќи, дури сосема не се прибрав во себе и не си ја стишив болката во празнината кај што ми беше срцето, натажен и болен, тргнав на пат за татковината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Тоа е дело на божјото живинче, на малото црно глувче“, си реков и се повлеков во себе задоволен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ден, два ќе сум мртов, на третиот ќе се вратам во себе, повторно ќе оживеам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Чекав исполнет со чудесијата на спокојството во себе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таква чест, до ден денешен никој не заслужил, такви медали никој не добил, зашто не се најде никој со таква длабока и силна верба во моќта на зборот и поезијата каква што во себе ја имаше Нуне Волта.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стиховите и песните, издишани и напишани со даровитост, во себе кријат магична моќ.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но штом луѓето ќе го здогледаа Дрвото- на - сознанието, некој уште постуден молк ќе им го шибнеше сонот како со ладен камшик, та тие во сонот се занишуваа, се разбуричкуваа и се повлекуваа уште подлабоко од најдлабокото делче во себе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Подзамижал, во себе се скрил, се засолнил, се замислил, го собрал своето знаење во зрно, во јадро, кадро да експлодира со невидена енергија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сите бележани со истиот знак на среќа, загледани и заслушани во себе, во кафезите со глувчиња во своите глави, и што е најинтересно: помалку или воопшто не јаделе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тие предвечерни часови, по молитвата, таа повторно се чувствувала како ангел (во себе и за себе), просветлена, босилочна, темјанеста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Приказната што ви ја раскажав, ја чув од Менка, една од внуките на баба Ристосија која во себе крие мало црквиче што го соѕидала баба ѝ кога се родила, во истата куќа, во истиот двор кај што цутело цвеќето подабиче, кај што се извела змијата домашарка, куќната чуварка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сите како да заборавија на тегобното време и во себе и во домовите. Падна мрак. Си разотиде народот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пријателите поетот Волкашин Нунески го викаа Нуне Волта, зашто тој, покрај поетските вдахновенија, во себе ја носеше дарбата за научни откровенија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Одеа молкум, загледани во себе и пред себе, во земјата која како единствено да жалеше зашто тој ден не ги почувствува табаните и живата душа на Сане Сандин, не му ги сети нозете кои како да не беа од крв и месо сочинети, туку од грутки печена црвеница, како од корки сува јеловица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ќе изградиш Куќа-во-себе, како во себе да си ископал темели, како да си изѕидал ѕидови и калкани, меѓу ѕидовите неколку одаи, еден чардак, еден потон, два оџака, на оџаците-петел и за петелот-ветер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Такви се кутрињата што во себе ги носам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„‘Тоа е дело на божјото живинче, на малото црно глувче’, си реков и се повлеков во себе задоволен.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од овој површен поглед врз историските настани во Македонија се гледа оти горе-долу сите македонски котлини имаат една и иста историска судбина, горе-долу сите нивни жители имаат особен, одделен историски живот, неретко самостоен, или пак вклучува во себе заедничка борба за политичка слобода.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

108. Дека и оваа мисла на Мисирков е точна покажува целиот понатамошен развиток и посебно нашата денешна слобода врз точно истите основни принципи, но дека тоа се согледувало и во тоа време, најдобро сведочи пак загрижениот за бугарштината во Македонија Е.Спространов, кој, меѓутоа, не можел да се ослободи и од македонското во себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа се случува кога читањето е најдобро, кога застанувате, и накратко, погледнувате длабоко во себе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Го исфрлија од Универзитетот во Вирџинија по две години и како и другите војнички портири имаше садистичка жица во себе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но сега сфати дека тоа било само заблуда – тој само мислел дека во себе ги има вистинските зборови, но всушност немал ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но неговиот избувлив карактер немаше никаква врска со она што тој го имаше во душата, оти иако лесно пламнуваше, во себе не ја носеше лутината долго, ниту пак страсно ги мразеше оние што ја предизвикуваа таа лутина кај него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Шест до осум месеци – си повтори и го отвори прозорецот на спалната соба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нема подобро објаснување од она што го имал тогаш, нема нова вистина која во меѓувреме ја сфатил, нема поука, нема насока, нема големо просветлување во душата што може да го сподели со оние на кои цел ден им пишуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Морам, оти полека умирам во себе, и кога еден ден навистина ќе умрам, нема ни да почувствувам, оти одамна веќе јас нема да бидам јас, и некоја жена со која ќе одберам да се будам секое утро, веќе одамна нема да ја гледам како жена, ниту пак таа ќе може да ме спаси од тоа долгогодишно згаснување...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега тој мрмореше полугласно, како во себе да повторуваше лекција која подоцна требаше напамет и наглас да ја каже пред некој друг.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со колената притиснати околу неговата половина, го туркаше подлабоко во себе и ѝ се чинеше дека тој расте и ја исполнува сè повеќе со секое движење.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не знаеше точно да го објасни овој феномен, но кога ќе дојдеше на работа наутро, тој секогаш во себе носеше некој различен ритам.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стравот дека никогаш веќе нема во себе да го сети мекото стврднување на исконското, вонтелесното, вонземското спојување на разделените половини ја скамени со истата онаа силина како што скаменува стравот од смртта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Повторно со рацете си ги притискаше градите и со неверување си ги принесуваше поблиску до очите, а потоа нервозно разгледуваше околу себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Веќе подолго време во себе го носеше сознанието за болеста, без да умее да каже од каде знае.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Од таа вечер кога љубовта ѝ се откри во сета своја непредвидливост, таа постојано, со години исчекуваше да ја сретне повторно, повторно да го доживее она целосно отворање, кога телото се губи самото во себе како што моливот и хартијата се губат во зборовите што ги пишуваш, а четката и бојата се губат во сликата што ја создаваш.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не, Тој само му покажа дека во себе со години ја носел таа мачна жед за пишување, а не умеел да ја засити.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така, нејзината насмевка во себе го носеше студот на тагата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш, ненадејно, некој силно затропа на вратата...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Триесет и петгодишен дедо – уморен од она во себе што сега го препознаваше како немоќ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега, по толку време, не знаеше дали токму некој од нив двајцата, татко му или Гамалиел, неговите први учители, кај него ја всадил онаа безмилосност со која подоцна ги прогонуваше христијаните до смрт, или пак неа отсекогаш самиот ја носел во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Човечката природа, сега тоа му беше јасно, истовремено и подеднакво во себе го носи престапот на Адама и жртвата на Учителот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како сите оние години скитање по копно и по море да беа со цел тој да види дека единствената смисла на неговото постоење е ова постојано откривање на новите зборови во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега, среде оваа небиднина на суровиот студ на Шара, тој опцу во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш му се чинеше дека ѕидовите на станот ќе се срушат од дивиот ритам на бесот што го слушаше во себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Секој што не бил од малата легија носел во себе коба и подмолност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Патот за Лесново, го знаеш ли? прашала игуменијата, и веќе не можела да го стивне во себе преданието за овоземниот призрак, речиси му се предала неподвижна, сѐ уште исцибрена но без воздишка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слични во нишањето на дервиши, ги сведувале зборовите на молитвата на збивање, на ритмичко повторување - Иии-еее, - и никој од нив не мислел што било тогаш и што ќе се случи потоа, станувале сѐ повеќе едно сега и едно скаменување со затворено и неподвижно време во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со една голтка го смирив огнот во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме обесчести. Сега се смееш во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По малку време некои од луѓето го виделе попот како потскокнувајќи бега пред бледоносите жени. Не можело да е поинаку.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, мислел, не е глува и не е нема, мајка ѝ само сакаше да ја спаси од бегот и од неговите измеќари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бладањето и згрутчувањето на крвта во ноздрите на тројцата чумосани, потоа скоро бесвесното умирање и видливото загнездување на смртта во зјапнатите челусти - ги прогонеле од миг до миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил премлад да ја соголува во мислите како што ја соголувал во себе, ја кинел и ја апел Арсо Арнаутче пеколната богородица без рожба, златоликата Фиданка Кукникова. Бол, скреж на животот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можел да загризе и во врат на ѕвер. И сепак ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Зошто своето воле не го помилува со нож, Онисифоре?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ненадејно еден глас чудно издупчен од ветар и од уплав, и пак со дива вера во себе, брзо, побрзо отколку што може да се изговори, рекол - Господи, не заборавај нѐ!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Почитателите на поповото враќање во минатото се сомневале дека така едноставно се умира без куршум и без тресок на железна круша со мал вулкан во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без причина појдов по нив. Шумолењето на потокот се притаи зад мојот грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето се собирале по потоците, се миеле со гласни извици и переле дел по дел од облеката, ја симнувале брадата од лице и ја поткаструвале косата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со стиснато, скоро безживотно срце се сеќавал за убиените Онисифор Мечкојад и Куно Бунгур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак некои од луѓето можеле да наслушнуваат брзо чукање, скржлаво во звукот, тивко; тоа или земјата си го одбројувала крајот или нечие срце било пред молкнување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јаков Иконописец за миг подзинал од неочекуваното прашање. Каква стапица му готви Онисифор Проказник?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја кренал здрвената рака забигорена до самото рамо и најпосле, како со туѓ показалец, го повлекол железното јазиче на кубурата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, сполај ти на правдината што си ни ја подарил, липав во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Забелот, како изделкан од огромна грамада стврдната смола, можеше да крие во себе други еребици што ме исчекуваат со залепени гради за суви тревки и слични на безживотни базја, или криеше жолтоок лисец со мудрост и итрина закопан во некоја грмушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се подбуцнувале душејќи го кикотот во себе: кришум од нив Симон Наконтик ги фителел мустаќите и одел натаму-наваму како моќен сајбија на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега слуша нечие плачење - најверојатно Лозан Перуника има уште солзи во себе - и сакал да биде гласен и глув за сите звуци и шумови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ведро е. Ене, и месечината изгрева. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И како и секој споулавеник што од дните на разумни расудувања крие во себе итроштини кои го бранат и му даваат сила во некои часови, смерно се наведнал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кон нив сè било свртено со заби и со нокти, се морничавеле од најмал шум, глас или какво и да било движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со првите пролетни дни, по сите зимски мори и плашења, едноокиот дошол ноќе од непознат крај, убил туѓа кобила и со големите нокти ѝ ја искинал утробата; ѕверскиот корен можел да му се напои само со густа врелина на крв...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бегај, малечок предавнику, не бутај ме во грев.“ Се свртев и појдов со морници под тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислев дека она што треба во мене да е страв станува дива болка од која ќе можам да се избавам далеку од ова чудно земјиште со многу жили во себе, негде на некое бачило запаметено од детството или од прикаските на тоа детство: во несоблазнет дом на недоразвиени јагненца до чии меки слабини топло се дише, бескрајно се сонува цутењето на праските и јаболкниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трет нивни мртовец, рекол во себе давајќи му некое посебно значење на броењето небаре потоа полесно ќе можел да пресмета колку живи останале на целата човекова земја, но веќе сметката се менела: видел како паѓа уште еден од последен истрел во таа битка и видел како двајца од две страни со неприфатливо исти движења и исти искривени лица збрцуваат еден во друг презашилени алатки на смртта, едниот сличен на мртовецот пред неговите нозе, другиот неповторливо сив и влакнест, со обетка на увото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Патувај, синко, мислел во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зло предизвикување: „Дојди, земи ни го. На јамкава можат и двајца да висат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, се прашав, секогаш ли младоста на момчоците почнува на првиот пролетен ден?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во него се дигал тап бран на очајно чувство во кое се мешале сожалување (ја мразел но и ја сожалувал својата младост) и подмолност на немил сведок. Лежел и слушал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој многу се восхитувал на прозното дело на Гете, „Страданијата на младиот Вертер“ (кое истиот го напишал само за четири седмици оти постапил според природата во себе).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Значи, за да создадеш слика на светот, мора да покажеш степен на креативност во себе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Одлично! Ме наведоа да сфатам дека тоа длабоко сум го имал во себе - оти тивкото брстење на тревата не те води само на гибел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Расказот го примам како случка што потскажува дека на патувањето по животот најважно е да имаш исправен акумулатор во себе и тој, само тој, да ти овозможува услови за кратки и слатки задоволства во миговите на одмор.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Да се затворат очите, да се искорне во себе макар и последната трошка покорност и да се...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Отпрвин е изненаден од појавата на шишето пред него, потоа диво, како некој да ќе му го грабне, го зема и скоро го сокрива во себе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Затоа ли што таа твоја сентиментална душа не може да ги собере во себе вистините кои не ѝ одговараат?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Читај го во себе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во црно писмо, со бели букви регистар на времето што ме убива во себе...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Лажната гордост, умира пеејќи под небесно сивило на твојот поглед Откриени се тајните патеки на твојата изопаченост Осаменоста убива ко најсилно оружје Успеа да го впериш во себе, губитник!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Секое дете верува во себе, ќе научи и ќе сфати учителката Наде, на МАСТЕР ЕКРАН постојано ги прати Успехот од децата на ЕДИНСТВЕНИТЕ МАТЕМАТИЧКИ ИЗРАЗИ Со софтверот SynergyNet е во 45 четириесет и пет а стариот систем на учење е 16% по ред.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сѐ повеќе станува јасно дека Олга Наумовска со своите песни, стреми кон нови значења што ја потсилуваат моќта и вербата, а во себе носат пораки и вредности неопходни за секој човек.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Во себе се чуствувам друг, и понов од вчера.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

ТАА Умна, таа мислата остра к'о тупаница пркосно ја стега А кршлива, ровка со едното око сега во себе, со другото кон надвор гледа Тивка к'о снегулка, чека ли, чека.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И црната јама велат е точка голем вселенски хематом потемнет од маката во себе сè да собира...

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во рачето здивот ми го чуваш. Денот ми го вградуваш во себе.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Загледани една во друга како во себе ние-сонце и месечина, две свилени бубалки, меѓу две голтки траеме и го чекаме - Денот кога на бела основа од подвижни облачиња под перде со тантела и на масичка со жолти шољички за чај како миризливо масло ќе испарува тој ден, првиот ден од Почетокот на нашите животи.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Некои други примери на контрастирање на стории во себе вклучуваат звук.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

“Идејата е дека кога ќе умрете, или заради која било причина сте бестелесни, имате своја основна душа, која е вашиот индивидуален идентитет, вашата искра на животот, но таа во себе ги содржи ставовите, или цртите на личност, што се пројавуваат во нејзините различни инкарнации.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас во себе ги изброив сите свои органи и го одбрав најнежниот: - Ме болат очите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

“L’amor che mouve il Sole e l’altre stelle”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Најнапред, дали мораме да се помириме со тој дуализам на апсолутите? okno.mk 243

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тие можат да покажуваат сложено, хаотично поведение што ја отежнува нивната употреба за создавање на прецизни претскажувања; можат да бидат нестабилни, така што и најмали промени во еден дел од моделот да доведуваат до многу големи промени во неговите претскажувања; можат во себе да вклучуваат некои величини кои што, едноставно, не можат, ниту во принцип, да се пресметаат; во нив може да има некакви врски што тешко можат да се разберат а нѐ спречуваат да го анализираме поведението на моделот со тоа што, на пример, би го разбиле на помали и полесно сварливи делови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас лично, можев некако да ја оправдам агресијата доколку okno.mk 65 таа носеше во себе висока одговорност, но, во случајот, сигурен сум, агресијата беше сосема неодговорна и што е уште пострашно, верував дека е предизвикана од крајно користољубиви цели.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Доблестите на маниристичкиот тип на човек, според Херберт Рид, се состојат токму во неговата лабилност, неговата неодреденост, несфатливост, во неговата постојана игра со она скриеното во себе и во нештата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дали денешниот свет, денешната уметност, денешниот “проблематичен” и оној наводно “среден”, во себе хармоничен човек, не стојат пред истата дилема?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- продолжи да ме прашува татко ми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас како што ме дал господ, неверник со крстот на чело, уште истиот час ги прогласив сите за злобници а особено моите ближни, ги раскинав ама баш сите врски со „пријателите“, и докрај се затворив во себе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во исто време, кој ќе посака во тоа да ги види знаците на Апокалипсата, му се дава можност истото слободно да го каже.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Би сакал да го започнам моето објаснување со кратко истражување на птичјите гнезда и улогата што во нивното создавање ја имаат експресивните квалитети на песната и бојата. okno.mk 35 Планирани домови Кога прв пат беше поставено прашањето за начинот на којшто птиците ја создаваат својата домашна територија (од страна на етолозите како Лоренц и Тинберген) одговорот на него беше Домот е планиран, и ја содржеше во себе контроверзата во врска со проблемот Кој го прави пленирањето, гените или мозокот?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не се дозволува само да се премолчува, да се сокрива во себе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите моделирани организми се опремени со „хромозоми“ кои во себе содржат офанзивни и дефанзивни стратегии.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ги имаше урнатините на цел еден свет во себе, со едно проклето чувство за својата бессилност за спротивставување, со еден впечаток за себе, како сега во времето додека беше буден, да се загубиле од него сите маѓии за животот, кои му ги правеле онака негови и онака вистински сите дотогашни негови денови, и чиниш сега, тука, на тоа тврдо легло, да почнала да никне на неговите рамена, по неговото лице, во неговиот поглед, една тешка тупа муцка на коњ.