во (предл.) - болница (имн.)

Бев во болница - со некаков механички глас изговори Матвеј Николаевич.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сопружниците, од некои причини, само што не се беа степале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се случи грешка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа со автомобил кој случајно намина ја однесоа во болница, а потоа за неколку дена ја префрлија во големиот град во психијатриска клиника.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
3 Имено, при емајлирањето на предната страна од шпорет за греење нејзе ѝ прснува парче емајл во левото око.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После овој немил настан – кој уредно е пријавен и од страна на самиот работодавач, таа веднаш се упатува во болница, каде ѝ е укажана прва медицинска помош, ѝ се отстрануваат остатоци од парчето емајл и се праќа на боледување – сѐ до ноември истата година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веднаш на дрвена кола и коњи, ја однесоа до Штип, во болница, ја оставија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ем го плаќавме, ем сѐ наопаку направи, ем испокрши едно чудо материјал ем, после, кога падна, моравме да го миеме, в болница да го носиме и да го лечиме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се разбира, ги фатија. Најпрвин ги беа однеле во болница.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си земам авторска слобода да кажам оти сѐ уште помислувам дека ме замениле во болница, блазе си им...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се двои мозокот на два дела.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имав впечаток дека подолго ќе се задржи во болница.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На вујко ти му се слоши... во болница сме... рекоа дека мора операција на срце... јавувај се... веднаш... не е добар...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да си помуабетиме и да ѝ донесам да јаде нешто.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По два–три дена дознав дека градинарот од нашиот дом разбрал дека во болницата има некое „грче“ од домот Балатон Алмади и веднаш дојде да ме посети.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ги разбркав набрзина мислите. Се вратив на работа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дека ќе и биде подобро.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа најдобро го почуствував во болницата каде што ме оперираа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Една вечер мене ми пукна слепото црево и итно ме однесоа во болница во Вспрем и уште истата вечер ме оперираа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Си реков, ако не ја пуштат дома, ние ќе одиме во болница и таму со неа ќе го поминеме!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дента кога ја оставивме во болница рече дека нема да се врати оттаму.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми расправаа дека во болницата работат над илјада души.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го пренеле в болница и штом се созел, ја прашал сестрата, која веќе му ја измерила температурата: Колкава е?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имав можност да престојувам во болницата „Фош“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Малку зборува, сето време му го посветува на болниот, а во болницата може да се сретне и дење и ноќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неодамна отидов во болницата и за момент за малку ќе се загубев во минатото.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Љупчо? прашуваме, а насобраните велат - Две деца биле, ги однеле в болница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Раката му е само шината, а образот набиен. Челото му е повредено од парче стакло. Нема ништо многу лошо. Во болницата сѐ проверија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не почекале не знаеле како да свртат и - готово... размислував.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ќе помине, братче!“ го успокојуваше Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа утро кога не се смилуваа ами преку врска го примија в болница, тоа утро му студеше на лозарот, а немаше топли чорапи, тоа утро лозарот од Неготино потајум и во себе се прашуваше - ако докторите доцнат, доцни ли и смртта?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ПРО - Еден ропак сакал да стане баба, и отишол на проба во болница. „Чисто да проверам“, прашал еден лекар: „Ти си про-бабски расположен?“ „Сум! Нема проблем за тоа“, рекол ропакот. „Добро“, рекол лекарот, „на оваа проба малку ќе те побараме, а утре фино ќе тре пребараме, да го најдеме бабскиот никулец! Така ли? “ „Само пробуричкајте“, рекол ропакот, „конечно за да се пробие затворената баба, и да прогледам просто, да се провеселам!“ „Си го гледал Психо?“ прашал лекарот. „Не, зошто?“, прашал ропакот. „Онака. ќе ти се пробистреше проблемот“, рекол лекарот и му шприцнал анестезија на ропакот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од Велес, Кларк бил преместен во Скопје “и по понатамошните испитувања бев ставен во болница заради лечење на раката и измрзнатините на моите стопала и шаки“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Откако ја прими и последната инсулинска инјекција во болницата, во Мајкините очи, Татко беше повторно оној стариот, силниот, дури ѝ се чинеше и посвеж од деновите пред да се разболи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И сега, кога Мајка се подготвуваше да оди в болница, со сиџилите, за да му ги протолкува Татко на Сокол Мечевски, тој, за чудо, беше пред порти.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка беше подготвена, веднаш по средбата со Сокол Мечевски, да замине в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во болница, штом се оправи, ги бараше сиџилите... Ах, тие пусти сиџили!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Штом се оправи, во болницата, прво што побара - продолжи Мајка - беа токму овие ваши сиџили.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако му ги кажа сите новости за куќата и за децата, за пријателите кои го барале, Татко, неочекувано, ѝ рече: - Мила моја, на бирото, дента кога ме однесовте в болница, останаа три сиџили, непреведени докрај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Синот брзаше да оди в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги извади од чантата трите сиџили што требаше да ги протолкува за Сокол Мечевски, а врз кои работеше ноќта пред да го однесат в болница, а и додека престојуваше таму.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко веднаш беше префрлен в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко остана во болницата десетина дена, с до нормализацијата на нивото на шеќерта во крвта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пред порти беше Татковиот пријател Сокол Мечевски кој му ги остави трите сиџили, еден ден пред да го однесат в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако Татко легна в болница, таа, од жал да не ја гледа собата празна, не влегуваше во неа, освен кога требаше да ја избрише насобраната прав.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Шоферот загина, нејзе ја однесоа смачкана во болница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го барав и во болница, да не го удрила некоја кола па да паднал во кома и да не знае кој е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Сега сериозно: како спиевте? - Најмалите во ношници, како во болница пред операција.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најдобро е, ако сте со некого кој е на лош трип од ПЦП, да го однесете во болница. Никогаш не користете туѓи игли поради опасноста од СИДА. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога неговата животна сопатничка, познатата писателка Симон де Бовоар (Simone de Bauvoire) телефонирала во болницата неколку часови по земањето на дрогата и прашала како се „забавува“ Сартр, тој ѝ одговорил дека штотуку води загубена битка со дијаболична риба и дека има многу непријатни доживувања.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Во болница има специјалисти и тие ќе ја испитаат.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан беше зашеметен од ненадејната целосна смртоносност на Кетиниот свет, што се случи истото утро кога Рози беше однесена во болница, па сепак, како маж, чувствуваше потреба да ѝ каже охрабрувачки збор на жена си.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тогаш благо додаде, треба да ја одведете во болница за да ѝ направат неколку тестови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека излегуваше, се прашуваше: Зошто Сандра не е в болница?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Велеа дека е во болница, и дека тоа ѝ се случило од преголема возбуда од обредот, како и поради огромниот успех на приредбата во целина, за што пишуваше и печатот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Просто, се лутев самиот на себе: како е можно да не чувствувам ништо поради тоа што Луција е во болница?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А и Даскалов тврди дека е еден помеѓу првите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човекот што доаѓаше не ќе работеше в болница ако не беше доктор - реков додека се облекував. –Неговите намери беа најдобри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа мајка му на Димче ја пренесоа в болница на лекување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во болницата ме преврзаа и ме задржаа. Горев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А мајка ми дамла ја удри. Во болница е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Болникавиот шивач, вообразувајќи дека во сите бунари на улицата се удавени мачки, се откажа од вода, сѐ додека скоро зачаден не беше пренесен в болница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ми ја столчија во таа проклета битка за Лерин, ми ја посекоа во болницата во Елбасан и ми ја досекоа во Будимпешта...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Авторот на книгата, главниот хирург во болницата “250”, проф. дор. мајор Владислав Барчиковски, сега бригаден генерал во пензија, лично го запознав во септември 1996 година.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Санитетските коли од Швиноујшче ги превезуваа грчките партизани во болницата „250“ на островот Волин.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа им кажувам дека вчера тука го донесовме тој и тој, а тој е во болница, оној прилегнал и ретко станува од кревет, а другите се здрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не сум чул дека некој таков беше виден во болницата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Па дури иако е ранета, и морале да одат во болница, сè тоа не ми се чинеше страшно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не сакам да го изгубам детето во тајниот оддел за абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега таа помагаше во домовите во кои живееја жените избркани од своите сопрузи и во домовите за деца без родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дишеше тешко и дишењето го прекинуваше со кашлање кое му ги раскинуваше градите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежев на болничкиот кревет и си ги гледав раскрварените дланки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не сакам да одам во болница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мене во болницата ме донеле луѓе кои виделе како трчам по кејот, како молам за помош, како паѓам на колена, како удирам со дланките од плочникот на кејот, како паѓам во бессознание.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека во болницата седев крај креветот на Хајнерле, се обидував да му го оттргнам вниманието од маките кои му ги задаваше телото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ја земав Клара со себе, кога одев во посета на брат ми во болницата, и тогаш се распрашуваше како да им се помогне на оние жени кои без потреба и насила ги носат во лудниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се омажија и Паулина и Марие и со сопрузите заминаа за Берлин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веднаш откако Зигмунд отиде да живее во болницата, се омажи Ана и замина со сопругот да живее во Америка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му кажуваше дека доволно е некоја жена да се побуни за своите права во бракот, и мажот да ја пријави како луда, па да ја сместат зад решетки; доволно е сестрата да побара имотни права по смртта на родителите, и браќата да ја сместат во лудница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се разбуди во болница, од светлината на вперените камери, и гласното зборување на новинарите дојдени да земат изјава од единствениот преживеан од катастрофалниот пад на Боингот 747.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не обрнуваше внимание на честото сушење на устата, сѐ додека еднаш, речиси во кома, итно беше пренесена во болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму на тригодишнината од нивната заедничка врска, некаде околу Голема Богородица, Томо беше итно повикан во болницата во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Лани повеќе беше во болница отколку дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во еден миг, Томо се присети на престојот во болницата и своето себевидување во ликот на Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гушењето и недостатокот на здив беа причина неколку пати итно да биде префрлен во болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За скопскиот доктор Во ходникот, како во стан, а не во болница, 3 на 3, сто души секој понеделник.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со баба ти си правевме муабет, па си рековме сега, додека е невестата во болница, ти си сам. А, ние мажите, не можеме сами.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Веќе имав подзаборавено, кога пред 17 години ме викнаа во болницата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во болницата немаше топла вода за капење, но двапати во целото наше престојување бевме две „Голи Маји“, нормално со инфузиите во вена, закачени на шајка во бањата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Целата населба, секоја куќа, секоја плевна, секое трло се превори во болница а полето во гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А жителите на Потковицата, оние истите што во Првното српско, во 1012-та, ги дочекаа со леб и сол, како сојузници и пријатели, сега, по заповед на војводите, со ништо не им излегуваа во пресрет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ситните пезети кои подоцна почна да ги заработува со изработката на уметничко цвеќе, ѝ дозволуваа привремено олеснување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Немаа време ниту да седнат. Задушувајќи се во солзи, Марија му раскажа за бедата во болницата, за варваризмот на болничарките, за храната која како да е за кучиња, за бескрајните ноќи во кои не можеше да заспие од ужас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зад себе не остави ниту долг ниту пари во готово, ниту тестамент, ниту некакви наследници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш отиде во болницата на италијанските Фрањевци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, веќе од третата недела, малку по малку почна да се придржува кон животните активности во болницата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најлош и најопасен беше волчјакот од воениот пензионер, кој кога одеше во болница на лечење, го оставаше кучето по неколку дена во Пансионот додека излезеше од болницата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги крева рацете Богдан, се фаќа за железните шипки од креветот и прави напори да се крене, да стане, но оние исти полипи што го тргаа во болницата, пак го тргаат надолу кон водните длабини да не може да поземе воздух.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан му раскажа за лечењето во болницата и за бегањето ваму.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан лежи на креветот потпрен со грбот на перницата во болницата во Виена.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога закрепна во болницата, кога можеше сам да оди, пак умот му појде на гајдата и усните сами од себе му се собираа и свиркаа; свиркаше и кога на болничарот му помагаше да ги внесат ранетите во болницата; свиркаше и кога му помагаше да ги носат на операција; свиркаше и кога ги враќаше од операција; свиркаше и кога некој мртов ќе го вадеа од болницата; свиркаше и кога ранетите исполегнати на дрвените кревети офкаа и се грчеа од болки.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Марија не сакаше да ја види уште од оној ден кога го донесоа во болницата и кога лекарите му рекоа дека има тумор и дека мора да се опериса.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа веќе знаевме, тешко тој што ќе биде приведен в болница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едно време се пренесе дека, имено тој, другарот Анески, бил организатор на некаков бунт во болницата и така нешто слично, што не беше за потценување.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само што мигнал малку, нешто главата го болела, пред еден ден имал тешка операција во болницата и од тоа уште не можеше да се ослободи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тој миг само едно на бога му се молев, господ дух на стриче Силе Николоски, Кејтен да не го однесат в болница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Докторе, доаѓаат ли уште во болницата долгобради набожни калуѓерки со библија в раце и гонореа под мантија?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Луд е оној бивш поп, оној Исус со остри заби и болно зрце.“ Иван се намурти. „Не, јас ни во болница не верував дека сте луд, како што не верувам ни сега.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го жалеше Ивана, веруваше од својот корен - тој е презафатен во болницата со луѓето за да верува дека освен болестите постои на светот и друга опасност...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Другиот праша: „Како се обесила месечината на врбова гранка, Исусе?“ „Вие сте мајмуни“, воздивна. „Тешко тоа ќе го сфатите.“ Го жалеа. „Момче во болницата сѐ ќе сторат за тебе. Верувај ни, сѐ.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ додека еднаш во болницата не заклаа едно поголемко животно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Всушност, едниот брат рано заминал во Америка и никогаш се вратил, другиот го отруле во Кавадарци, зашто не сакал да ја даде мајка ми за некој кафеанџија, па во неговата кафеана, божем на грешка, го отруле и умрел во болница во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еднаш, како дете, вели тој, кога бев во болница, во детско, на едно друго дете му дојде мајка му во посета.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Следниот ден пак јас, Матеј и Гаврил рано сабајле дојдовме во болница.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На 5 март јас, ти и Тасе, твојот брат, отидовме во болница.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти веднаш доаѓај во болница, на тато не му е добро“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во деновивите кога Милја и Нино не можеа да доаѓаат бевме како врзани без нив, моравме да се снаоѓаме сами, среде ноќ ќе ме молеше: "Носи ме во болница, тешко ми е".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога влегов во болницата сликите од деновите што ти ги помина таму се појавија пред моите очи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Толку време беше во болница никогаш не ми побара такво нешто.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Отидов во болницата да го земам отпусното писмо.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Неколку дена дежуравме во болницата покрај твојот болнички кревет.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Околу девет месеци по операцијата, една вечер седевме дома, покрај телевизорот, ти јадеше киви, одеднаш ми рече дека не се чувствуваш добро и да те носам веднаш во болница.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Каков контраст, овде столбови, споменици, убавини…, а онаму во болниците се потребни толку работи ...“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Една вечер, некаде околу 22 часот, ни рече на мене и на Матеј: "Носете ме во болница, не можам да дишам".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не му е лесно - ја пресече Хелвиг. * * * Дента кога во болницата дојде писмо за Марија од Германија, веднаш му го дадоа на лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На настаните што беа поврзани со доаѓањето на Марија и Хелвиг во домот на неговите родители, Марија во болницата воопшто не сакаше да се навраќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во библиотеката почнаа да навраќаат и луѓе вработени во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На крајот од месецот, како и сите вработени во болницата - своја плата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена, само два дена откако ја виде својата другарка во такви несреќни услови во болницата, намина кај Марија дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега мораме да бидеме многу попретпазливи. * * * Откако се врати Марија во болница, заради нејзината неизменета состојба, посетите на нејзините сестри беа ретки.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Повеќето од напишаното ја опишуваше состојбата во која се наоѓала кога е примена. Овде, во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе го носат во болница, - си помисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И во болницата, и дома...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, запознавајќи го добро тој неискажливо хуман и сестрано образован човек во бел мантил, во сето ова изминато време во болницата, знаеше дека тоа "добар пат" , кажано од него, не е само вообичаената изрека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа беше нејзина прва насмевка откако се врати во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја забележа уште кога ѝ го донесе сестра ѝ в болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вие ја сместивте во болница...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека лекарот ѝ замерува, што во целиот овој изминат период, откако е сестра ѝ во болницата, домашните малку ја посетуваа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дека ја поведоа в болница...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена му ги прераскажуваше на лекарот на Марија, при нејзините не ретки посети во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Колку долго време е во болница!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дента, кога тргнаа во болницата, заедно со Елена, во автобусот, Наде рече: - Што мислиш, дали да ѝ ги покажам на Марија фотографиите на Карл и писменцето, што ги испрати Хелвиг?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На последните, пред враќањето во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа знаеше дека не смее да си дозволи да се враќа на тие случувања што ја одведоа в болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Не ме вика да одам назад во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На адресата што ја беше ставил на ковертот од писмото, што ѝ го донесе Наде во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како таа, Марија, да не е болна... да не е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сè направивте за сестра ми да заврши во болница...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, со повисок тон, но и со некој израз на вина, се обидуваше да му докаже на Хелвиг дека треба да ѝ го врати детето, штом таа веќе не е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Била на лечење во болницата за душевни болести.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лекарот се плашеше од моментот кога таа ќе сфати дека повторно е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А и беше свесна дека само до пред неколку недели беше в болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Марија ѝ беше сè потешко во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш потоа, пред очи ѝ се мерна лицето на лекарот. Ѝ прозвучеа неговите зборови дека треба да се бори со ваквите состојби, да ги совладува, ако не сака пак да се врати во болницата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Колку време е во болница? - праша пак Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не знаев дека е во болница. Но, добра е. Разговаравме.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја однесоа во болницата. Долго време лекарите не можеа да ѝ го извадат плодот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Притрчаа луѓето, послугата од барот, почнаа да го тријат, да му укажуваат помош, но кога видоа дека не помага, со кола го префрлија во болницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од стравот или настинка се разболе тешко и го однесоа во болница.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се исплаши Дукле да не ѝ се случи истото она што ѝ се случи порано, го викна докторот Татули, тој ја прегледа и нареди да се однесе во болницата во градот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- рекоа луѓето. XXV Кога телеграмата стигна во интернатот со која му јавуваа на Богуле дека татко му е умрен, тој се наоѓаше во болница; неколку дена пред тоа го сонуваше оној ист сон: како вулканот пак избувнал, како го затрупува селото кое е празно и во кое само татко му е останат; скокаше од креветот и викаше по татка си да бега; викањето негово пак ги будеше неговите другари во спалната, го фаќаа и не му даваа да излегува надвор; му плиснуваа вода в лице и го разбудуваа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тенеси ја уфрли во својата off- бродвејска претстава Small Craft Warnings и тоа беше најблизу што некогаш му пристапилла на шоу бизнисот. 1974. доби рак и со недели лежеше во болницата Колумбус, спроти Фектори, и полека умираше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Откако ме доведоа во болница Џерард отишол по мајка ми и во текот на целата ноќ тој и Вива биле со неа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Додека бев во болница, Пол постојано ме известуваше за снимањето на Џон Шлезингеровиот филм Полноќен каубој.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас само мислам дека се наоѓам во болница.”
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога ќе се слушнев со луѓето со кои не сум се видел уште од моето заминување во болница, неретко некој од нив и заплачуваше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Градот е пекол, градот е студ градот е преплавен со разврат и блуд и секој чесен го сметаат за луд во градот е потребен страшниот суд Редици на шалтери, редици во банки редици во болници, редици во Бутел ефтина шминка на ефтини луѓе ефтин дух во градот прескап
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мора да биде пренесена итно во болница! – Дали има надеж да издржи, да оздраве, да стане? – го прашав, со солзи во очите, загрижениот постар брат. – Сè што може медицината за да се спаси, ќе биде направено!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во болница? – Не е. Кај ќерка ѝ е.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа, кога дојде по мој нож в болница, пропаднатиот кловн беше трезен и јасен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Независно од мене, моите нерви биеја со тастер: еднаш тоа она ќе го стори. ќе го подари тој сјај в мрак, еднаш кога јас ќе се сечам во болницата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не смееме да го носиме в болница.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И се почесто седев в болница.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмеа: „Под мои раце умре човек во болницата. По моја вина.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Си помисли да оди во болница.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во болници модни, во кревети чисти не ќе најде почин дружината млада, во војните не се правилата исти, и нема бел бајрак за народ што страда.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Сестрата во болницата во Елбасан ми рече дека мојата нога ја изнела во количка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жив си, жив си, Нумо! Јован ми кажа дека си тука. Тој е во болница.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Зар сакаш цел пат да туркаме? - праша вториот офицер чие име Коста досега не го слушна, а лицето му го виде дури вчера во болницата во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во сивиот мрак одвај го препозна Нумо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги гледав во болницата во Елбасан голи и боси.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Земи ја, - Пандо ја извади од вреќата и, држејќи ја во растреперената рака, замоли, - Земи ја... Како на син ти ја давам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мојата домаќинка секогаш ми даваше парче пченкарно лепче, по некое бонбонче, а јас им ги давав на партизаните што лежеа во болницата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаете... - Да, Кире, - рече Нумо. Тоа беа нашите ранети партизани во болницата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во болницата одевме секој ден и на ранетите им пеевме песни и им рецитиравме стихотворби. Со „Македонската крвава свадба“ не стигнавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одевме и во болницата. Многу деца таму си ги најдоа своите татковци или постари браќа и сестри.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По нова година дури до крајот на јануари во болницата постојано пристигаа ранети.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А кога лежев в болница осакатен од едната нога, до креветот ми застана еден мој братучед, и откако ме распраша за здравјето и ја исплакавме мојата нога, ми рече: - Е, сега браче, ќе дадеш мужде?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имиња, имиња, имиња. Извикувани со плач, со љубов, со надеж, со болка, со топлина и со солзи во очите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ајде, оооп! Уште малку - ја попушти сопирачката, џипот се дотркала до половина угорнинка и запре.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Доста, жити Бога... И тоа го правам, ама обратно. Сѐ наопаку.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имам и нешто од облеката на син ми што умре во болницата во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не возбудувај се, смири се, Нумо, мораш да се смириш и не подавај ми рака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите ние што бевме во болницата застанавме крај прозорците и ракоплескавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една недела подоцна Коста и Јован се сретнаа во болницата во Елбасан. Коста како возач на Високиот, а Јован закован за креветот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден од пациентите во одделението беше слабичок средовечен маж, со жена и семејство, кој беше, мислам, службеник.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку што ми е познато, единственото испитување во психијатријата што направило споредување меѓу таканаречените нелекувани луѓе во некоја простојна околина и луѓето лекувани во клинички контекст, покажа дека опоравувањето на психијатриски нелекуваните личности е подобро од оние кои се правилно лекувани во психијатриски контекст.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Следните шест месеци, сè додека не можев да ги полагам испитите, работев на замена, полно работно време, со половина плата, како неквалификуван интернист, живеејќи во психијатриското одделение во болницата Стобхил во Глазгов.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Покрај тоа што беше вообичаен вид психијатриска единица во општа болница, тука беа здомени околу осумдесет мажи и жени кои го имаа добиено грипот во 1927 (тогаш така се сметаше), а што подоцна се испостави дека е encephalitis lethargica.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку што ми е познато, сè додека не почнало да се случува „ова”, тој бил нормална личност и живеел нормален живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пред средствата за смирување, електрошоковите и лоботомиите, третината од сите оние што доживеале нервен слом и со дијагностицирана психоза биле примени во болница, покажуваше тенденција потполно да се среди и да излезат за три месеци, и тоа без било каков третман, којшто денес по правило се дава веднаш по приемот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше во болницата по иницијатива на жена му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Моето прво соочување со вистински психијатриски пациенти беше во одделението на психијатриската единица во болницата на Дјук Стрит во Глазгов, каде што ги посетував моите први клинички часови по психијатрија под водство на д-р Склар, чиј син тргна по стапките на неговиот татко и стана исклучителен психијатар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се случуваше некоја и да експлодира да го фрли неколку метра од дупката, да го затрупа со земја или да му зделне од раката, од нозете, го носеа во болница, го лечеа, а потоа пак го тераа да вади бомби и гранати.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зашто разбрав во болницата: тие што останале во ровот, веднаш по моето пренесување во болницата, изгинале од гранатите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја однесле во болница, детето се родило живо, но таа, сиротата, умрела. Тоа дете си ти.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мајката ни се расплака во болницата: полоша болест и полошо лечење не сме виделе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во болницата место немаше: по скали, по ходници лежеа ранети; во кревети по двајца лежеа: болничарите и милосрдните сестри не стигнуваа ни вода да им подадат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пролетта - со Вива и Пол Морисеј заминува да држи предавања по Западното крај­брежје; во исто време го снима и филмот „Филм за сурфирање“ во Калифорнија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Трети јуни - застрелан од Валери Соланис, основач и единствен член на S.C.U.M. (Здружение за критика и сосечување на мажите). Поминува речиси два месеца во болница. Ги прави „Облаците“, сценографија за претставата Reinforest, балет на Мерс Канингам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1971 Промоција на неговиот филм Свинско месо во Раунд Хаус Театар, Лондон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога го донесоа во болница изгледаше како да не е при свест.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми олесна кога другарките си отидоа. Кикиритките што ми ги донесоа веднаш ѝ ги дадов на Марија, мојата цимерка со две болни уши, која нема таков проблем со јадењето како јас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане седеше на тротоарот на улицата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа бргу-бргу го одвлечкала во болница за да може да ја измие крвта од креветот и никогаш да не се дознае дека Дејан бил таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе застанам на прозорецот за да го видам Дејан како си оди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја носат во болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
СОЊА: Каде да го носам ваков? БОРИС: Во болница.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Таму во болницата ја препознав.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им велам дека многу се болни и треба да се лекуваат во болницата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се моли за овие кои така истоштено и смрзнати сега дремат во влажната и студена земјанка и за оние кои се на стража и за оние кои не се вратија од бојот и за оние кои се на пат за в болница...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По два дена, со длабока рана во градите и со откината нога, го донесоа во болницата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се слушна дека во болницата во Елбасан и ги поресекле...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во болницата никогаш не се оладуваат креветите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Важни принципи кои се однесуваат на приватноста во околината се идентични за ментално болните кои живеат во болница и т.н. нормални луѓе кои живеат во предградијата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Абрахам Хофер, и во болницата Саскачеван во Веибурн, под супервизија на др.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Весковиќ 1957 год. ја истражуваше перцепцијата на некои од пациентите во болницата Саскачеван во Вејбурн.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
XXII. Наредуваме да нема никаква разлика во однос на споменатата вера при примањето студенти на универзитетите, гимназиите или училиштата, како и при примањето болни во јавните болници, во болниците за лепрозни и во јавните милостини. (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помнењето му беше уништено, не се сеќаваше на мене.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави но наскоро умре од шлог.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
XXVII. За што повеќе да ги приближиме желбите на нашите поданици, што е наша намера, и во иднина да ги отстраниме сите жалби, изјавуваме дека, без оглед на спротивните заклетви, сите што ја исповедуваат или ќе ја исповедуваат верата што се прогласува за реформирана, се способни да го задржат својот сталеж и чести и да вршат секакви јавни, кралски, благороднички или градски задолженија во нашето кралство, нам покорните земји, територии и феуди, и мораат да бидат на тие места примени и нашите високи судови и други судии ќе примаат податоци и факти за животот, обичаите, верата, чесните начини на комуницирање на сите оние што ја исповедувале или ја исповедуваат како едната така и другата вера, без од нив да се бара друга заклетва освен онаа дека при вршењето на своите обврски добро и верно ќе му служат на кралот и ќе ги почитуваат наредбите, како што од секогаш важело. (...) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 95
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
LXXIV. Припадниците на споменатата вера во иднина нема да можат да бидат дополнително обременети со ниедна обична или посебна задача повеќе од католиците, и тоа во склад со својот имот и способности. (...) Објавено во Нант, во месец април во милосното лето илјада петстотини деведесет и осмо на нашето владеење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Почнав да работам во болница кадешто повторно го сретнав својот прв маж кого го беа оперирале од тумор на мозокот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не очекуваа дека ќе преживее.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе треба да остане малку подолго в болница.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Страхувам и да не го повикаат итно татко ми в болница, но исто така и од тоа да не рече мајка ми: - Ајде, побрзајте со вечерата, да ве легнам, зошто имам да пишувам текст за утре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Утредента моите ми соопштија дека умрел, замолувајќи ме да се погрижам за Бреза која сè уште знаеше дека дедо е в болница.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја знаеш, - секој ден поминуваш крај неа кога одиш во болницата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дознавме дека старичката ја однеле в болница.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дента, веројатно за да добијат во време додека и самите да се снајдат, ни рекоа дека ноќта ќе ја минеме кај баба Санда, и дека дедо го однеле во болница зашто ми се слошило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Ништо. Марко нормално го однел во болницата во Сан Диего каде што го задржале да го оперираат...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама не можам да влезам во болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се повратив, се најдов во болницата на главниот штаб.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас пак, за тие дваесет дена, колку што седев во болницата, исто толку кила ослабев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ме сместија во болницата на Црвениот крст, но, кога ја видоа раната, ме однесоа во воената болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во болницата го држеа само за реклама на советската медицина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш сè уште се наоѓаше во Скопје зошто, како што кажа, во болницата преболуваше заушки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се стемни пред очи кога ми рече дека пак е во болница.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Стомачето ги дал клучевите на неговите другари и додека тој бил во болница поради заушките, тие тука си правеле журки и забави до раните утрински часови.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Првата интимна вечер со мојот таканаречен дечко се случи некаде при крајот на неговиот престој во болницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бараше, т.е. ме замоли да му отидам на посета во болница. Морам да признаам многу се изненадив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За жал, рече, сега вистински бил во болница.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тие сметале дека атентаторите можат да ги нападнат и нивните конзулати, па така во болницата фамилиите ќе им бидат посигурни109.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, по молба на францускиот конзул, сите членови на посадата биле сместени во болницата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Така властите сите оние што полицијата во моментот на нередите ги затекна на улиците и ги довела в затвор и сите оние што без никаква вина биле ранети од башибозукот и биле доведени во болницата, ги третирале како “виновници“ за она што го предизвикала муслиманската толпа со помош на некои органи на власта.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во болницата не ги растоварувале еден по еден туку ја превртувале количката и сите паѓале на земја и отпосле ги одбирале кои биле ранети а кои мртви.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ако е дома – одговорив. - Па тој, дома ли е некогаш! – се насмеа чичко Ставре – само скита!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тој е лекар, и заедно работат во болница, а другари се уште од прво одделение.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ох, ужас! – викнав. – Кутриот мој татичко! – и се стрчав во спалната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А и во болница, во Интензивна нега се јави, да не случајно таму те однеле, што знам поради каква несреќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)