во (предл.) - длабочина (имн.)

Во Наташа се разбуди искра надеж: дојде до некаков контакт, некое разбирање; но сето тоа се беше случило само во човечкиот дел од свеста на старецот, оној што исчезнуваше; само оттаму допре тој кревок знак: „не сум јас“; а внатре... внатре... во длабочината на неговата сегашна душа, тој знаеше што е со неговото „јас“; тоа стана трепет од непостоење и цицање крв. 74 okno.mk Поради тоа неговите зборови не го променија неговото однесување; изговорувајќи ги, тој неумоливо се приближуваше до ќерка си... и се впи во неа: Наташа ја загуби свеста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но стигна уште и да каже: „Јас тука ништо не можам“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со волја отидов да се потстрижам и сега кога се погледнувам на малото огледало ставено во длабочината на левиот прозорец, изгледам помлад.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека го варев кафето во длабочината на прозорецот, слушнав како некоја жена гони рој пчели, се изроило улиште.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги сечеме нагорнините и рамнините на Халкидик. Остануваат зад нас летувалиштата Агиа Триас и Переа, кои се на дофат на Солун, и токму затоа сѐ уште не се такви, какви што се среќаваат на секој чекор во длабочината на овој полуостров.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прашината споро лебди во пеколот на пладнето, К* мисли, се испотив, чувствува со целото тело, потта му се испарува од кожата, тоа некако го лади, К* мисли, треба да ја сменам маичката, се обидува да мисли К*, што тоа сакав, погледот на К* залутува кон кучето во длабочината на улицата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во чаршијата Шабтај има мало метларско дуќанче што се шири кон влезот, а се стеснува во длабочината до единствениот ќош, во кој ја држат сламата за изработка на метли и долгите дрвени рачки што ги купуваа од дрводелците.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Огромната површина го потсетува на бескрајот што се простира не само, сега, под него, туку и во длабочините на небото и потаму, на бескрајот на космичкиот свод со кој, непоколебливо верува бен Цви, владее онаа семоќна сила што тој ја замислува како Создател.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се повлекуваме во длабочините на фотелјите. Само рацете ни висат отпуштено надолу, да се ладат во фугите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но Мајка, таа храбра жена, не ќе беше тоа, ако во длабочините на Татковите сини очи, во подзгаснатиот сјај, не ја забележеше потиснатата, скриената тага.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека беше Татко силен и здрав, таа беше поотпорна, посилна, во притаената среќа, и поспособна да ги поднесе последиците од Татковите илузии и вознеси отколку сега, кога го гледаше занемен, отсутен, во постојана борба, во длабочините на неговата внатрешна тишина во која сѐ потешко имаше пристап...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигот, не можев да откријам дали краевите од очните белки, прошарани од црвените жилки кои ги поврзуваа со жилките на духот, ги оросуваше нова солза од напорот на читањето, или тоа беа таговни солзи, скриени во длабочината на неговата душа!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Такви мисли, такви прашања му се роеја низ главата, а некаков непознат страв, некакво зрнце од страв го боцкаше некаде во длабочината на душата и полека се зголемуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кај Ботеро, социјалната комедија не гаѓа грижи на совеста, неговите ликови се среќни накрај да бидат јавно, официјално, без никаков срам она што тие се во длабочината на душата; тие накрај се совпаѓаат со самите себе и тоа ги прави среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некои автори со право поставуваат прашање зошто, меѓу останатото, дрогите не би се користеле како средство за продирање во длабочините на душата, со што би се ослободиле можностите за имитирање кои се блокирани благодарејќи на постојаните церебрални навики на нашата западна цивилизација.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во филмот „Давење по броеви“ правот на секој од удавените мажи, во длабочината на водата е следен со некој значаен предмет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Без да се помрдне и со задржан здив тој ги слушаше стапките сè додека нежно одекнуваа во длабочината на неговото битие и во центарот на неговиот мозок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тој миг немаше ни најмала болка, или никакво пулсирање од болката, туку само чувство на благосостојба, која имаше корени во длабочината на нејзиното тело, каде што се развиваше новиот живот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега посака директно да налета на Даниел, некаде надвор на теренот, и да го реши тоа што е можно поскоро на отворен постор, под небо, наместо да го бара во длабочините на оваа цементна крипта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина чувствуваше единство со земјата, со самиот центар на земјата и надвор од земјата, и како нов бран од животот да ѝ протече во неа, така што таа се почувствува посилна, многу посилна од кога и да било, и тогаш немаше ни болка во грбот ни мака во срцето, туку го имаше само чувството на надуеност и набабреност во длабочината на своето тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите на мачорот беа вперени во него, а во длабочината на неговите жолтозелени зеници Милан сега го виде отсјајот на ракунот, како демне во ноќта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се заинтересира за двајца во бели мантили кои брзајќи се појавија во длабочината на болничкиот влез.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ние навистина веруваме дека на Македонија, во потрагата кон една сериозна, длабока (и во длабочина и широчина) и коресподентна со светот култура, ѝ претстои широко премерување и проблематизирање на сите досегашни вредности (не затоа што го променивме политичкиот систем туку затоа што тоа е перманентна задача на било која култура: проблематизирање и чување!) Ако има помош - пеки, супер!
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Долго копавме. Неколку квадратни метра во длабочина од педа веќе беа изровени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тежината на сопствениот крст Навлегувајќи во длабочината на сопственото битие, на подножјето на снежната планина тој го препозна кривулестиот пат, по кој што, во форма на шарена тенка змија, се нишаше, влечејќи се низ водената површина, долу покриена со магла, горе кон снежната планина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Поради тагата што те обзела, емоциите во бескрајот на твоето небо, каде што ќе пропаднат во длабочината на твоите таинства, ќе успееш да ги затрупаш сегашните расположби.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Јатото птици се губи, пропаѓа во длабочината на небото, и покрај тоа што се уште е таму.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тагата треба да ја потиснеш, да исчезне од твоето небо, да пропадне во длабочина, во дамарите на твоето битие.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А сега, таа занурка во морето (спуштајќи ја главата надолу, поттурнувајќи се со нозете, кои забелеа над површината) и се вовлече во длабочината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со милноста на песните и нас нѐ погодија во длабочината на градите, ни ја стоплија душата, та и ние срипавме и тргнавме кон нив, и без здив се прегрнавме, се слеавме и песна запеавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ телото на школката, не само што го слушам морето како бунтува во карпите, како дише и издишува, туку гледав чудна глетка: гледав морски брег, на брегот висока стена и во неа издлабена пештера, во длабочина трикорабен манастир со седум кипариси од левата и седум од десната страна, кај нив параклис и висока камбанарија, гледав калугери како влегуваат и излегуваат од манастирот со запалени свеќи во рацете.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја здогледа својата лика во длабочината на огледалото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се прашувал: Како и зошто дојде до тоа стиховите да ја извршат својата мисија, да погалат, да облагородат во длабочината на фронтот, а не во близината на стиховниот источник, поточно во мојата најблиска близина?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дури ни коренот во длабочина не ќе ѝ избега на кобата. Сеедно, доаѓала пролетта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со дланка се одбранив од капките светлост што ме удираа по очи. Со грб се залепив до ѕидот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каде е сега оној недозаклан бел коњ, мислев, да ме однесе во длабочините на црногорицата над нашето село?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истрча на балкон и виде: - долу, во длабочина, три ката под неа стоеше еден човек, а на рамо држеше плиток сандак преполнет со прекрасни, шарени темјанушки.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
По некогаш, мислејќи на сета онаа крв, истечена по сите снегови назад, си велеше дека не би требало да биде изненаден ни ако го најде некаде папсан во длабочината од својата сопствена трага, оној огромен самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Летната тишина и беше добредојдена за да потоне во длабочината на еден сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во еден момент, сакајќи да ги сними еленот и срната засолнати под големиот даб Ивона зачекори во празно и се струполи во длабочината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека држејќи се за раце се шетаа по брегот на Власинското Езеро, во длабочината на езерото здогледаа два пловечки острови, што беа карактеристични токму за ова езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сонот за миг го повлече во длабочината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа не се оттргнува од него и во длабочините на нејзините зеници наѕирнува занесена податливост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мирно прошетува со поглед во пространата кафеана и, некако, небрежно и повеќе се задржува во длабочината од каде што јурат нескладните звуци на оркестарот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мудро е решението на Глигор. Умри надвор од оваа зандана: во длабочините на морето или во некоја бездна, слободен и горд...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа е некаков прозорец. Во длабочината на прозорецот се тестат и задушуваат озлојадени гримаси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сето тоа минува крај двајцата борци и се таложи во длабочината на свеста, а таа обеспокоена ги гледа и не разликува кој треба да биде оној со кого разговараше, кој внукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кутар младичу, тебе ти нема спас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Розова, со многу нијанси, во длабочината темна, а по рабовите станувајќи сè посветла, нежно зрнеста, со нерамномерно засирена крв, отворена како надземен рудник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Земјата долу е проѕирна, чиниш некои нови и пресилни гама зраци и ги откриваат тајните на утробата - корења и коски, под нив понорници, во длабочината усвитена јатка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ах, далеку. Таму во низините, во длабочините на кракот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нејзиното нуркање во длабочината на претпоставките ја грчеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Понекогаш нурнувам во длабочината на мигот и добивам впечаток дека времето запрело.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Знаеш и самиот - трискок во длабочина.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Неморален морал Неуверливо уверување за продирање во длабочината на плитката морална димензија на совршенството.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Потоа дојде една непријатност и тој ја зема штичката обвиткана со памук, ја бутна под повредениот прст, сето тоа го врза со завој, размислувајќи дека овој прст поради скок преку некаква дупка или поради некој нездогледан корен, поради охолост или лекомисленост - накратко, дека, се чини, е скршен во длабока врска со текот на овој живот и со судбината, а тој сега мора да се грижи за него како за некој што е далеку или избегал, па наслушна во длабочината, каде што како во некаков момент на болка се слушна уште некој глас. Маргина 36 57
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ова е барем јасно: кога посакуваниот полусон, некоја опиеност предизвикана во длабочините, како да е од мока, со еден трепет, дрско, ќе и прискокне на свеста? кога, за жал, ќе бидеме испалени во вис, кон светлата?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Војната е начин да се разнесат на парчиња, да се истурат во стратосферата, или да се потопат во длабочините на морињата, материјали кои поинаку би можеле да бидат употребени за да им овозможат на масите премногу комфор и, оттука, на долга патека, да ги направат премногу интелигентни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа се поднамести на удобното седиште, заземајќи став кој на кажувањето му придаваше нијанса на особена важност , внесувајќи се со погледот во длабочината на крупните црни очи на госпоѓа Мариела, додаде: „Можеби нашите животи се само обични приказни што некој ги раскажува!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Молкум ја свртив наопаку и ја ставив во длабочината на прозорецот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ти размисли разумно: умре како двегодишен, т. е. ги прибра крилцата и како камен падна надолу во длабочината на нашите души, - а вака ќе растеше, растеше и ќе порастеше во некаков тикван.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури ни чистокрвните Балканци не прават зеленкасти топчиња направени од репроматеријал пронајден во длабочините на носот.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Нејзината тивка моќ беше длабоко, длабоко задржа­на во длабочината на душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Внатрешната светлина, како светлина во длабочината на душата, како запалена свеќа која никогаш не догорува, како да си ја имаше прекриено, со тивката тага која прикриено зрачеше од нејзините очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа имаше две верзии за својот престој во Албанија: една верзија која ја знаевме сите, до поединости, и една друга верзија, само нејзина, којашто ја криеше во длабочината на својата тишина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Градот, во нејзината свест, се облику­вал во некаква источна бајка која беше речиси скриена во длабочините на нејзината душа...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш Мајка ја опфаќаше тивка возбуда, затреперуваше нешто во длабочините на нејзината душа, пламнуваше сеќавањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во секој нејзин посребрен кичер се криеше тајната на нејзиното страдање, вкоренето во длабочините на нејзината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во плитакот, се изложува на опасности, во длабочините, ја губи силата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се заинтересира со двајца во бели мантили кои брзајќи се појавија во длабочината на болничкиот влез.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За него, јазикот не е нешто автономно и затворено; тој е вкоренет во длабочината на субјективното, во телесното и духовното искуство.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дури отпосле, тука нашинците ќе забележат дека кенгурскиот скок не е скок во далечина или во височина ами вистински скок во длабочина.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Нештата за кои зборуваме ние (“деконструкции”, ако сакате) не допи­раат во длабочината на она што ќе биде и што ќе се препознае како “историја”, историја во чијшто склоп се снаоѓаме со помош на периоди, епохи или преврати, мутации, појави, ломови, резови, епистеми, парадигми, themati (да ги споменеме најразличните и најпознати историографски кодови).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овде би ве упатил на она што се обидов да го изнесам во текстовите De l’esprit i L’autre cap... 4Дали сакате да зборувате за последиците од антропологијата? 4Антропологијата како научен проект сигурно не е некоја задоволителна причина, како ни било кое знаење по себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но ако премногу се навикнеме на конформистичката зона на самотијата деновите на осаменоста неподносливо бавно ќе одминуваат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дедо Мраз со санка и шишенце КОКА*КОЛА еквилибрираше по падините на покривот и се цедеше во длабочините на олуците и по рабовите на оџаците плашејќи се да не се стопи како дебела илузија додека во подножјето на елката од пластика и трепкалки ги паркираше шарените пакетчиња од фабриката за евтини чоколада вафли и бомбони небаре е нејзин трговски патник а не црвен исполнувач на желби ***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Се отвара врата во длабочината. Излегува Јаков, гол до појас, приватно се однесува, со едната рака се одшминкува, во другата носи текст. Пауза. Полека се упатува кон просцениумот.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во длабочината, најблизу до езерото Мала Преспа - Превалот и малите ридови на селата Медово и со посебно внимание на селото Раби, последното упориште пред влезот во Пероо, преминот меѓу двете преспански езера.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој е додуша вечен глумец, но глумец од природа, бидејќи преправањето му е природено и дури е една од карактерните црти на состојбите на човекот. (...) Да се биде човек значи да се биде глумец, да се биде човек значи да се симулира човекот, да се однесуваш како човек, а притоа во длабочината да не бидеш тоа, значи да се рецитира човечноста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Или: од аголот на собата гледам во длабочината на станот, во темница.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Железата се засекоа до силна физичка болка и нивното остро присуство предизвика едно нагло враќање, отфрлање на телото назад, кон сигурноста на железата околу рацете. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 120
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Долу, на четвртиот кат, знаеше, крештаво закркоре радиото со прегорен електролид, живнаа и други шумови од дворот и низ отворените прозорци на куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И како да тргнува во тоа меко летање низ празнината, во тоа долго паѓање во длабочината, човекот се наведна со целото тело напнато во лак на вртоглавата празнина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме спасиле во последен момент, кога веќе алигаторот се подготвувал да ме повлече во длабочините.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Авторот се најде збунет зашто сега, како што збучувањето на моторите, гласно изговорените зборови и повремените сирени зачестуваа во длабочината на дебелиот, густ и гнасен облак, она што го слушаше стануваше сè помалу јасно, понерасебетливо, се спојуваше така што почна да заличува на татнеж што го поткопува тешкиот облак под којшто беспомошно лежеше градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утредента авторот во „Златното буренце“ ги најде една група од петмина седнати во длабочината на ресторанчето, околу маса претоварена од скара, чаши и литарски шишиња Смедеревка и Пелистерка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во длабочината се поткрева водоскок од златни славејчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам само дека, кога почнавме да се спуштаме, под нас најпрво забележав густи шуми, а од што беа густи изгледаа не како да се зелени, туку беа модри, темни, како што е водата во Охридското Езеро ако се оди во длабочините со чамец, ама секогаш по малку се плашам кога ќе се оддалечиме премногу од брегот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)