во (предл.) - одајче (имн.)

Драги Славејко, дали стана богат и славен, прашував сега јас, потпрен на перницата во одајчето, дали се насити душата твоја со разните бои што таму чекаше да ги има во изобилство, дали твојот мекам за шарење одаи го засакаа тамошните луѓе?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Наеднаш почувствува силна светлина во одајчето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По таа причина огнот во одајчето не можеше веднаш да се појави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе нѐ испечат, ако не нѐ испекоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поштарот на прсти оди. Така и влегува во одајчето, веднаш до излезот од тремот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Душемето во одајчето уште беше доволно здраво за да издржи тежина на човек.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе го наполнеше бокалчето со вода од маалската чешма и со грациозен од ќе се вратеше во одајчето, единственото што го имаше во куќата на брата си.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
БАБА АНЧА: Место баба Анча да не спие, да се радува што ѝ спијат младенци во одајчето и на постелата, таа се раззаспала!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тој во одајчето крие злато, вели некој од ослободените молци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не се слушна сега ни шум, ни воздишка во одајчето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- И му го кладе вапсаното јајце во десната рака. Потоа влегла во одајчето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Грубата дрвена масичка со лузни од разни засеци со белата прекривка како да ја зголеми светлината, а секојдневните шејови за готвење, јадење и пиење онака чисти и наредени секој на своето место, го зголемуваа пријатното чувство при влегувањето во одајчето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не може да се помири дека ртењето ќе трае девет месеци и дека треба да го роди токму во одајчето, во испосничката келија на Димостена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Инаку, остатокот од денот, по завршувањето на часовите, без да навратам во одајчето, го поминував на клупите во градскиот парк.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во моето сеќавање нема тропање на врата ноќе, па ни она дека татко ми рекол дека ќе оди да преспие во одајчето на Нанчо кое во мојата глава е втиснато како негатив фотографска плоча.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А пак ветувањето што си го зададе со преселувањето во одајчето на Димостена се спротивставуваше на таквата задскриена мисла или одлука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Си дошол и Ристе и на веста што ја стори Злате, беше ја запалил ламбата (една во цело село), во одајчето, (едно во цело Мариово) и чека „мили гости".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
До септември... Ќе живее тука во одајчето над гаражата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека секавиците прават ден во одајчето и таа може убаво да го здогледа своето девојче како мирно и слатко си спие, таа во себе си вели Нели еднаш ѝ простив на Мајката над Мајките?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Попладнето седеа во одајчето на Пелагија, ама сега не беа тројца, туку петмина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мене ми остана да си ги соберам пљачките од кај мајка Роса каде што побарав спас во друштвото на нејзините моми и се преселив во одајчето на Димостена близу Одборот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вечерта, додека вечераа под слабата светлина во одајчето Чана прво го искара Дончо дека иако има сила и снага на големо дете, не треба да заборава дека е во седмата и дека оваа есен ќе треба, заедно со Пела на Пелагија, да појдат на школо и таму, седејќи на кареклите, да го учат животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ѝ се обрати на Перса со молбен глас Мајко Персо, овие сандуци со свои раце ги направи Танаско и во нив чинам е сиот мој живот, голема молба имам да бидат во одајчето со нас покрај твојот убав старински мебел!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)