во (предл.) - утро (имн.)

Одиш по својот послан килим од гордост, ме разминуваш во утрото, во денот, во мракот, во сегашноста и минатото.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Утрински булки Каде одам во утрото на мојата пролет?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Совршени се дождовните капки по стреите неваросани.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Совршени се и звуците во утрата летаргични.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Наспроти сонцето и наспроти ридот, во утрово свежо, се нишаат врвовите на еден ред јасики и одовде, од собата, низ отворениот прозорец, го слушам ѕвонот од удирањето едно од друго на нивните ливчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во утрото на петнаесеттиот ден тенката преграда на карпата се урива. Раката на Арсо потонува во меката земја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Разбудениот град со своите секојдневни шумови и звуци, животот разнолик и секогаш еден и ист, е исправен пак во утрото на подновените човечки усилби.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нема веќе мака, леснотија само, лебдење на воздух, како ветер в утро рано, Кај што јас сакам, само таму.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Имаше дваесет и три години и беше убава како што некогаш беше Роза, најубавата од нас петте сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во утрата, додека уште можеше да се излегува надвор, се прошетував до зградата во која беа становите на Зигмунд и Роза, понекогаш ќе заѕвонев на вратата од домот на сестра ми, за да ја разбудам внука ми Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)