во (предл.) - човек (имн.)

Со овие музеи повторно се планираше, проклето се планираше како да се убие Бог засекогаш во човека, да се убијат разликите, верувањето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кај овој човек ја откри величината на искреноста, сфати дека само едноставноста во човека може да биде света.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој чип, тој лост во човекот е преземен од духовната супстанца што е содржана во универзумот, во стварноста, во земјата на која луѓето живеат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Лостот во човекот се храни преку стомакот, преку енергијата што тој со храната ја внесува во стомакот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Следбениците на Адолф Хитлер го познаваат тој симбол, приказ на идејата во човекот, во знамето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Компјутерите се машини што со егзактното калкулативно мислење овозможуваат отелотворување на можностите во човекот, меѓу луѓето, и вон луѓето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Погледнувајќи го така стражарот, Пискулиев можеше да заклучи дека неговото лице не издава ништо грозно, ништо што би влевало во човека особено тревога, ами напротив, иако строго, што е во моментов сосем разбирливо, тоа изразува извесна мерка на правичност, а од тоа повеќе на Пискулиева ништо и не му треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но тие сакаат да умрат, постои желба, постои омраза кон човекот во човекот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Компјутерите се апарати, коишто со егзактно калкулативно мислење овозможуваат остварување на можностите во човекот, меѓу луѓето и вон луѓето.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ќе ми биде како да пукам во човек, како да убивам. И полошо...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ване се наведна, не толку да каже што сака колку да погледне во човекот што седеше во својот киоск, најверојатно на висок подвижен стол за да дофати по полиците околу него сè што имаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Врската дојде, се препознаа преку договорената шифра, без притоа Баге повеќе да се загледува во човекот за врска, кој и така му беше и требаше да му остане непознат, бил тој маскиран илегалец или провален диверзант.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Двајцата селани, очекувајќи протестно гледаа де во него де во човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак сфатив дека многу нешта во човекот се менуваат со текот на времето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и паметниците подигнати од цврст материјал не ги издржуваат лутите промени на сезоните".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човекот во човек постои: треба само да се пронајде – ја заврши мислата старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа е човекот, голиот чист човек е таму каде што има услови за негово осмилсување. – Оттаму е и фактот дека нелуѓе во луѓето не постојат, нечовек во човекот нема, постои само: потчовек и натчовек.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Е дури тогаш ќе ја откриеш човечноста во човекот. – Дај му тишина на умот за до го дофати свеста негова ритамот на танцот на радоста.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Да, незадоволството од самиот себе, може во човекот да роди желба за деструктивни појави.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа вечер мината по виенските улици требаше да биде лекција за мене, она што брат ми сакаше да го постигне беше да го видам животинското во човекот кое не си дозволува да го обедини телесното со чувственото, и да се згадам од тоа онака како што се гадеше тој; таа ноќ не ми даваше да заспијам помислата на телесното соединување на Зигмунд со некоја жена, ужасот на таа помисла ме превртуваше во креветот, ми го свиваше срцето помислата дека некоја жена, налик на оние кои ги видовме таа вечер по тесните улички, ќе го внесе во она што е само телесно и испразнето од душевното, и така ќе го одвои од нашите заеднички мечти. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа што зборуваат за најсуштественото во човекот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Теоријата на Коперник кажа што е човекот во однос на космосот, теоријата на Дарвин – од каде потекнува човечкиот род, но мојата теорија говори за тоа што е човекот во однос на самиот себе и во однос на другите луѓе, и од каде потекнува секоја мисла и емоција во човечкото суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој ти ги слуша скаските за војната, за борбата, за затворите и немаштијата, за верба во партијата, за револуцијата, за резолуцијата, за вербата во човекот, во иднината и за злото на сегашноста?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во луѓето со такви убедувања, како и сите Македонци незадоволни од пропагандите ќе биде во прво време силата на новото течење. Но така ќе биде само во почетокот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го покрил челото со дланка. Искинатите зборови без значење му замирале в грло, замреле, стивнале со танок писок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штабот на бригадата најпрвин гледал без разбирање во човекот под мантија како во чудо дојдено од старовремски атари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Оној што го соблекол кога го тепал ќе знае каква дупка затнал со неговата мантија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попот, човек со светечка брада и апашки очи намалени од вино и од секакви тајни на младоста, веднаш ѝ се приклучил на некоја партизанска бригада што по дембелското лето на есенската благост се готвела со уште некои единици да влезе во битките за Скопје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти си во мантија, со сомневање погледнал во човекот со креста на глава Илчо Просинек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Младиот потентен маж се претвора во климактерична баба, волкот во човек.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Старецот зборуваше така просто, мислејќи на сето она внатре во човекот, и на неговата среденост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ракијата не стои мирно во човекот, како што стои во матерката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се затскриваше со рака кутриот младич, и многупати стреперуваше подоцна низ својот живот, гледајќи колку многу во човекот има нечовечност, колку многу жестока грубост се крие во образованата друштвеност и, Боже! дури и кај оние луѓе што општеството ги смета за благородни и чесни...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Според нив дишењето е непрекинато општење на внатрешниот и надворешниот свет, невидлива комуникација помеѓу објективната и субјективната стварност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во човекот почива, тврди тој, една моќ на раскинување: тој може да се изземе од својот контекст, да избега од националната сфера, да зборува, мисли, создава без веднаш да го посведочува тоталитетот од кој еманира.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не станува збор да се пишува за другите туку за себе лично, но тој некој лично мора да биде и тие другите; тоа е така elementary, my dear Watson, што во човекот се раѓа недоверба, се прашува нема ли некаква несвесна демагогија во толкавото разбирање и препотврдување меѓу испраќачот, пораката и примателот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На тој начин, дишењето станува носител на бесмртното и божествено во човекот.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Болни и мачни траги остава борбата што постојано се води во човекот меѓу чувствата и разумот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Слично на Грос, Ото Дикс, исто така, минувајќи низ воените случувања, стана жесток пацифист, така што и тој од почетокот на дваесеттите години мина една фаза во која неумоливото констатирање на бедата и неволјите и укажување на злата креатура и грабливото животно во човекот, по пат на претерување добиваат експресивни црти.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Често немоќта да се најде излез во иднината го засилува инстинктот во човека, да се брани со криковите на своето дамнешно, митско или архаично минато.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев обземен уште во раната младост, според некои мои генерациски другари, од наивниот идеализам да верувам премногу во човекот Зарем не се вели, со право, дека дипломатијата е уметност на невозможното?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Што си можела да најдеш привлечно во човек како мене?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието, Колепка со божје ухание, Небесно, свето здание, Могила и ридание, Точка - крик и восклик, очудување, Вознес и восхитување, Точка - најкусо божје послание.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Точка-збор кој зрачи Со безброј лачи: Точка - крај, точка бескрај Точка - почеток, зачеток На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Да... - рече Дејко, - само ако нејзината крв дојде во допир со крвта на човекот... преку некоја рана, преку боцнување со јадицата на која има крв од јагулата, или ако нејзината крв влезе во човекот преку шуплив, расипан заб...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се загледуваше и во фреската на ангелот и ѓаволот, размислувајќи за легендата сврзана со нив: дека и за двата лика, на зографот како модел му послужил еден ист човек, што ни кажува, дека во човекот се крие - и ангел и ѓавол.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Човек се спознава себеси во вселената, како што вселената открива дел од себеси во човекот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Не откривајќи излез за својата утописка замисла, уверливи модели во човекот и неговата историја, тој се препушти во времето на фашизмот и сталинизмот, да трага по спасоносниот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Двајцата селани очекувајќи и протесно гледаа де во него, де во човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пријателе, се враќам, а никогаш нема да бидам Ни во пејзажот, ни во човекот И знам, некого повеќе ќе љубам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ почнува одново: одново почнува секогаш време, човек време во човек, лет а ѓаволов свет.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Уште како дете, насетуваше дека зад границите надвор и внатре во човекот, ако ги минеш, чекаат можности.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Им кажал дека насила бил мобилизиран од Бугарите, им кажал дека ниеден куршум од фронтот не испукал во човек, туку само во воздух, им кажал, дека негова љубов е добитокот, а не убивање луѓе - и тие го пуштиле.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во случај на барање на повеќе можни одговори, Кејџ ги користеше print out компјутеризираните табели според Ји Џинг.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кејџ го преокупираше барањето на одговорот (“кој е таму каде што е и прашањето”, т.е. во човекот) со помош на создавање на еден од 64-те можни хексаграми и нивното споредување со метафоричните, однапред подготвени одговори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Консултирањето со Ји Џинг за Кејџ не беше тежнение за априорно прифаќање на принципот изнесен во таа книга, туку резултат на вклопувањето на сопствените начела во механизмот на функционирање на Кинеската книга на промени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеме да морализираме до бескрај, а бескрајот е вреден само за фенерите (ако и во нив сеуште има светлина) кои ја бараат човечноста во човекот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во еден миг застана реката, го исполни коритото, се поткрена на бреговите, разгледа наоколу: што се случи, се прашува самата, каде е човекот, и со денови шеташе сама низ полето, ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите, а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото, спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса: тенкото жуборење на водата што го довикува споменот на пустината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Ќе помислиш дека пушката треба да е подмачкана и чиста и секогаш готова за стрелање... во човек, нели, готова за убивање...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Драго ми е што ве запознавам“, рече авторот и се загледа во човекот што седеше до него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас не пукав во другарот Граматниковски како во Јован Граматниковски, како во човек, јас пукав во директорот, во неправдата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Влезен е ѓаволот во луѓето, што се вели, а ,ѓаволот откај газот влегува, а од уста излегува", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и мене ми иде така. ,Диверзија е таков вид на војување која има цел да го изненади непријателот, да му нанесе што поголеми загуби во луѓе и техника.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тој се врти колце и удира во луѓето, сака да се провре меѓу нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој нивни куршум завршува во човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)