Тој последен ја напушти собата претходно читајќи го напишаното во болничката листа обесена на креветот, запознавајќи се со историјатот на болеста, како и одредената терапија.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
На денот на пресвета Богородица, уште еден силен астматичен напад го однесе Томо во болничкиот кревет на Пулмолошкото одделение.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Виктор по секоја цена настојуваше во болничкото сивило да внесе малку ведрина.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Томо беше сместен во болничкиот апартман кој му го обезбеди Виктор.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Богдан сега пак лежи болен, но не во болничкиот кревет во Виена, туку овде, дома, и пак ги чувствува оние исти полипи од болницата како му се заплеткуваат околу нозете и го тргаат во длабини каде што не можеше да дише и пак прави напори да им се оттргне и да дојде до здив.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тоа воопшто не го фатило. Како и да е, беше премногу доцна за враќање.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Беше јасно дека пакувањето со мраз не го даде посакуваниот ефект, и се испостави, дека дежурната сестра која што требаше да му даде шише виски немала поим што значи шише виски во реалниот свет и му дала виски во болничко шишенце кое го испил во една голтка.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Дали ми беше тешко? Најтешко ми беше кога при растоварот во болничкиот двор во камионот наоѓаш неподвижен.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Мајка, со последни сили, се префрли во носилката. Се најдов во болничката кола.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)