во (предл.) - вет (прид.)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И оној крст на неа што на трите горни страни завршуваше во вет, па под него годината и најдолу со големи букви пишуваше: СОЛУН.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)