во (предл.) - воен (прид.)

Ги прочита и овие наслови: „Фараонот Чанга заврши во својата пирамида со козите; Чанга задушен во воени скривалишта со своите верни кози; Чанга открил непознат излез од тврдината; На Балканот, по убивањата во војните, продолжуваат убиствата и процесите против козите. Нема мир на Балканот...“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случуваше, при селидбите, во воените времиња, кога одевме по рововите, да носиме книги место ќебе, перница или торба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но, ете, скоро се случи нешто што не чини.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- После мислам да се запишам во военото училиште во Софија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во Софија Гоце се запиша во военото училиште и облече јункерски мундир 21). Военото училиште траеше четири години.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ние 5-6 души Македонци и во военото училиште основавме таен револуционерен социјалистички кружок.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Син му на Ризван бег, Абдула ефенди, долги години беше офицер во воената комора што се грижеше за снабдување на војската.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Барав од Селзник да ми обезбеди соработка со Дали.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Истата, 1944г., Хичкок отиде во Англија („Страсно сакав и јас да направам нешто за војната“) и режираше два кратки филма за британското Министерство за информации како свој придонес во воените напори. okno.mk | Margina #22 [1995] 143
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Ќе а истутнеме зимата со овој човек,— се тешеа сите полчивци кога слушаа што се прави по другите мариовски села.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да го оттргне бегот сина си од ова влијание беше го испратил некоја и друга година во Стамбул на училиште, а тој се запиша потоа во военото училиште и со една група кадети отиде и проведе две години во Германија, та кога се врати, стана муљазим, а пред една година и јузбашија!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Првата балканска војна македонскиот народ зел активно учество во воените операции на страната на Србија, Бугарија и Грција.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Голем број Македонци како доброволци се бореле против Османлиската Империја во Македонија и Тракија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во однос на Југославија на истата е постигнат договор според кој “југословенските партизани треба да се помагаат во воен материјал“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Римските императори кои потекнуваат од нашето поднебје подигале импресивни градови за кои не се знае доволно, но никулците на градската култура тешко се одржувале во воените превирања и судирите меѓу народите на Балканот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Фоте и Боге се сретнаа за првпат кога Фоте колабираше на работното место и веднаш беше однесен во Воената болница, а Боге беше во конзилиумот лекари што го испитуваа и му ја дијагностицираа болеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Националистичкиот кич во воениот кошмар ја засилува стратегијата на заведување и како вирус навлегува во сите пори на дневниот живот, претворајќи го ужасот на реалноста во - ужас на прошлоста.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Воведена е и забрана на штрајк во Министерството за внатрешни работи во воена, вонредна или кризна состојба и во Армијата на Република Македонија во воена и вонредна состојба, како и во случај на извршување меѓународни договори што се однесуваат на вежбовни активности, обука, мировни или хуманитарни операции.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тука Захаријадис ги извлече на бина од која пред сите зборуваа најтешки зборови за нив, од таа бина паднаа најтешки обвинувања за што во воено време се оди на воен суд и се добива најстрога казна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А запаметено е и по тоа што зад себе има оставено трајни белези во македонското опстојување и во граѓанската, а и по тоа дека во тукашното училиште, како и во онаа во селото Герман, во ноември 1947 година, во воени услови, беше отворен првиот курс за македонски учители.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, нам не ни е до хотелот и крапот, туку до еден значаен настан што во воено време имаше место во селската црква, Света Недела (Голема Богородица).
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука и во Герман 80 демобилизирани момчиња и моми кои имаа завршено грчко основно образование и по некоја гимназиска година и натаму облечени во воени униформи добија наредба во време од петнаесет дена да научат да читаат и пушуваат на кирилица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На бината, на чиј ѕид висеше голем портрет на Маркос во воена униформа, со прекрстени ремени на градите и обуен во извиткани чизми (секогаш кога го гледав портретот ми се чинеше дека чизмите му беа валкани) излегоа тројца и еден по еден се претставија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Утредента рано нѐ разбудија. Во групи, по села, построени, добро знаевме да се постројуваме, се качувавме во воените руски камиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го паметам училиштето каде во доцна есен таа 1947 година, по зајдисонце, се отворија вратите на училиштето и во примракот и во растреперените пламенчиња на кандилата за првпат отворивме буквари и учителката, Костандина Тодорова, облечена во воена униформа, ни ја учеше кирилицата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Животот во воено време Сѐ уште не му беше јасно зошто во овој миг чекори како што чекори и не умееше да си објасни каде оди со толкава сигурност во нозете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оваа последна година, кога конечно прифати дека започнал да живее во воено време, во време на војна, тој ја согледа и ограниченоста на својата човечка природа и на она во неа што се нарекува разумно расудување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги фалеше сите Акиноски - да им се умножат достоинствата - носители на спахиска титула, во тој контекст лично и него, Софорнија, - да му се зголемат гордостите - за успешното управување со Потковицата, за редовното и чесно исплаќање на давачките, за лојалноста спрема султаните и за нивното храбро учество во воените походи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но во замена за тоа, покрај со воени давачки (носителот на титулата спахија да учествува во воени походи, плус да опремуваат еден војнички шатор, двајца коњаници и тројца пешооди) ги обврза и половината од приходите на Потковицата, во вредност од 94.000 акчиња годишно, нему да му ја даваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еби му мајката, велам, во војно време никој во никого не верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во војно време, велам, сите луѓе се лоши, Само на крв рикаат, му велам на војничето што го носам, ко волови, ко јунци рикаат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во подрумот се чувствував како статист во воен филм.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги покрива мраз и очај, се барале во ноќта, и можеле да не се најдат, тој Кара-Демир, русокос и благ по душа каков што ќе е подоцна внук му Ибраим Ибраим, и оној Константин, бил распоп, муцач и војник, не оставил ни во црковните книги ни во воените истории спомен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Камилски продолжи со аргументацијата: Башибозуците биле нередовни коњаници, односно биле мобилизирани како помошен дел во воени походи на Османската Империја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Советските трупи се инсталираа во воените бази на земјите учеснички (Чехословачка, Источна Германија, Унгарија, Полска, Романија и Албанија (до 1968 година).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во воената книшка на јаничарите меѓу другото било запишано: Ние сме верници... Наш пророк е Мухамед...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но со сигурност негов наследник ќе биде еден од оние десетина генерали кои на времето уште како матуранти, по силниот селективен избор на најдобрите, биле испратени на студии и специјализации во најелитните универзитети во САД и во други европски центри, да се наоружаат со знаење во повеќе дисциплини, во воените, безбедносните, разузнавачките.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И најпосле непредвидено, како што само судбината умее да ги режира настаните, наметнувајќи ја случајноста како апсолутен арбитер, настапи времето, дојде неочекувано мигот кога катарзично се ослободуваше времето минато крај Арафат во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На предавањето на акредитивните писма беше присутен и Фарук Кадуми, арафатовиот аѓутант во воена униформа, најблиските соработници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Макар што долго време минав на подготовките во СИП, како и во воената школа во Бањица кај Белград, бев свесен дека нема никакви рецепти за дејствување, за снаоѓање во вакви ситуации.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш пред заминување, барајќи клучен совет, во воената школа, во вечните прошетки во кампот, потонат во миризливото зеленило, во кое доминираа багремите, пресудно за мене, со искреност и од душа ми рече: Тешко е да се дадат совети во дипломатијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Минував крај борците со звуците на палестинската химна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа се случуваше во последните есенски денови на 2004 година кога Јасер Арафат донесен од Рамалах со социјален француски воен авион во воената болница Перси во Кламар, близу Париз, агонично ги минуваше последните мигови од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Подоцна дојде до крвави партии, со процеси и жртви Во тие денови, во знак на верност кон мојата иницијална професија француската книжевност, токму во воениот логор на Бањица со себе носев и ја читав книгата на францускиот поет на романтизмот Алфред Де Вињи Служењето и величината на воениот позив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сетив на стратегиските игри кои ги измислувавме во воената школа, под командата на еден полковник на ЈНА.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа како напуштена фаланга на која повеќе никој не смета Во текот на целиот месец минат во Бањица, во воена касарна, нѐ будеше звукот на војничката труба, како повик некаде да се замине, како во сите воени походи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас седнав да им напишам писмо на моите да ме чекаат во Скопје, да се видиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, си помислив вакви информации не треба да пишувам во писмо во воено време и го одложив писмото во една книга.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше спротивно на тенденцијата кон механизирање, која стана квазиинстинктивна речиси во целиот свет и, уште повеќе, секоја земја што остануваше индустриски неразвиена беше беспомошна во воена смисла и беше осудена да падне под доминација, директна или индиректна, на своите понапредни противници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гледајќи го така заспан ќе добиеш волја да го сметаш за интендант во воена влада...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Влегувавме во воените подморници, го посетивме меморијалниот центар Аризона каде се врежани имињата на илјадници американски војници кои загинале во нападот на Перл Харбор од Јапонците во декемри 1941 година.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Војска — како секоја војска во воено време.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога животот, во долгиот балкански егзил, нè соочуваше со брзи и судбински решенија, Мајка ги донесуваше одлуките, оставена сама во воените траншеја помеѓу две војски, пред празните чинии на своите чеда, во времето на големата немаштија, верувајќи, надевајќи се дека Татко е со неа, го гради патот на мислите кој води до спасот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- викна водителот, пристар човек, облечен во воена униформа, ама без чин.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Многу работи, Пандо, гледаш и слушаш во воените болници. Многу.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- се слушна тивка команда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само со нив нема надмудрувања, бидејќи скапо се плаќаат".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете, тоа е запишано во воените закони.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не е тоа“, велеше слепиот Тимон: „Ова чудо се случува само во воено време.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Генералот Кикицас, кој уште од младини, од деновите на школувањето во воената академија, таму во далечните триесетти години, беше близок пријател на Маркос, со кого го формира Главниот штаб на ДАГ, значително, но одвај забележливо погледна на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- покажувајќи на столот, со тон на наредба рече мажот облечен во воена униформа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Речиси сите манастири беа разурнати или беа преобратени во воени касарни.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Прости луѓе сте вие. Знаете ли вие како се оди во Франција сега во воено време или не?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во воено време сѐ ќе чуеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ме сместија во болницата на Црвениот крст, но, кога ја видоа раната, ме однесоа во воената болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)