во (предл.) - врел (прид.)

Тој требаше повторно да се впрегне во исцрпувачката работа од зора до мрак и пак да го дочека Белчета за да дува и ука на рацете кога ќе вади слама за беговите волови, кога ќе сече дрва за беговата одаја, кога ќе го крши мразот по водениците за да сомеле што побело и поситно брашно, од кое неговата друшка — робинката — треба да меси бели погачи, да сучи танки мазници, баклави, да прави слатки алви и шеќерпариња за силникот — бегот, а таа со својата рожба да ги топи сувите корки во врела вода во котелот на верушките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дотогаш намовнатите дремливи мисли се апеа под неговото теме во врела темница; нивното долго и продорно пиштење избиваше во остри бликови низ ушите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Отиде и ја донесе прачката. После дуваше во врелите дланки а во очите на неговата наведната глава светкаше бел порцелан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А овој, цртежот, што влече накај тројка, на кој попусто цртам насмеани сонца и облаци што си одат, цветни полјанки, овошки зрели, сместен во ормарот на сеќавањата, никако да го згрее Северецот што бричи и да го претворат во врел Југо, што гали како чаршаф свиленкав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вистинската уметност изникнува,тоа одамна се знае, со прецизноста на секој потег, за која, а тоа ми стануваше сè појасно, немам доволно време (подвлечено три пати!) - пријателите, дури и кога сум најжестоко убеден во тоа што им го кажувам, сè помалку ме слушаат, па имам впечаток дека им зборувам на глуви и дека е крајно време да почнам да ги запишувам речениците за да не се трошат залудно, но и покрај тоа, и натаму постојано дрдорам или си дрдорам, а речиси ништо не запишувам - во разговор со Мики, еден од тие оглувени пријатели од детството, не можев да се сетам како се викаше оној јужен ветар од Водно што им ги креваше фустаните на жените.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што сѐ не направивме. Ги стававме јамболлиите во врела вода, ги прскавме со отров.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Арсо се капе во врела пот. Длетото лудува и руши и земјата се сурива под колената, градите, брадата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А полните усни беа уште наместени така како да дуваат во врел чај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа мирисав на етар и затоа носев капки крв на своите чевли, секогаш кога се враќав од болницата, и ноќе и дење, секогаш со сладок умор во прстите врело стиснати во врели дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Додека влегуваше во собата беше како оние сосема нечујни облаци што залажуваат дека ништо не кријат, ништо не носат, но кога наближи и се истури на мене престорувајќи се речен брзак, и кога потоа ме зафати во врелата матица, богами го загубив здивот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Такви убавини не ни се случуваат секој ден, батка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Седнав во првата клупа укајќи во врелите дланки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сепак одев и пропаѓав до коленици во врелиот песок, сè повеќе чувствувајќи дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не се исплашив и се стрчнав но лонецот и животните коко да испарија.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Црвени, бели и сини ракети меко согоруваа во врелиот воздух, згаснувајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И тие малкумина што се надевале на спас од боговите, завршиле во врелиот пепел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)