во (предл.) - голем (прид.)

Возвишеното одушевување за коешто све­дочи таа слика вооп­што не губи ништо со фактот дека ние сега знаеме на кој начин тие настани биле манипулирани (во крајна ли­нија, тие имаа врска со ударот на тајната комунистичка по­ лиција, Секуритате, против са­ма­та себе, против својот сопствен означител; т.е. стариот апарат пре­ живеа менувајќи ја својата сим­бо­личка обле­ка): за нас како и за најголемиот дел од учесниците, се­то тоа стана видливо дури на­кнадно, но она навистина важно во тоа е што масите во Букурешт ја „доживуваа“ таа ситуација „отворена“, дека учествуваа во единствена меѓусостојба на премин од еден дискурс (на општествени врски) во друг, кога за еден краток, минлив час, стана видлива празнината во големиот Друг, во симболичкиот поредок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во секој случај, тоа ветување не ќе може да се одржи сè додека не успееме во голем дел да се ослободиме од Декартовото наследство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но сè додека во детали не дознаеме како е тоа можно, материјализмот (физикализмот) не ќе може да го објасни проблемот дух-тело, туку само ќе претставува ветување за можното решение.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Моите сопствени истражувања на деструкцијата во голема мера ги потврдуваат согледувањата на Лифтон и Бетелхајм.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сопружниците, од некои причини, само што не се беа степале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ѕирнавме во големата техно соба, и во амбиент и џангл просториите на горниот спрат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Bruno Bettelheim разгледувал сличен феномен во текот на сопствените истражувања на темата насилство бидејќи, во текот на едно јавно предавање, што го слушнав во Сан Франциско 1982 г., спомена дека насилството како категорија на истражување драстично отсуствува од филозофските речници.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпосле треба да се спомене и вниманието коешто на телото му го 36 okno.mk посветуваат различните гранки на антропологија, етнологија и етологија, а сите се во голем процут. ÂÂ Дали телото ја загуби моќта на делување и стана имагинација и репрезентација на моќта? ÂÂ Човековото тело во текот на човечката историја, од стојалиште на биологијата, одвај да е променето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Повеќето од овие прашања може да се сретнат кај многу филозофи и во различни филозофски системи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„ Влегувањето во Првата хала на Digital Overdose во саботата беше просто. . . неописиво.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
При тоа не смее да се заборави дека формата на прашањата зависи во голема мера од филозофот, неговиот метод, 40 okno.mk односно филозофскиот систем (доколку станува збор за систем), но целта останува иста - да се одгатне „загатката“ за односот помеѓу духот и телото, помеѓу менталното и физичкото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа со автомобил кој случајно намина ја однесоа во болница, а потоа за неколку дена ја префрлија во големиот град во психијатриска клиника.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Следното такво подрачје каде што на виделина излегува темата на телото е комплексот прашања поврзан со технолошкиот развој кој телото го опремува со надворешни помагала, продира во него, ги надоместува или подобрува неговите расипани делови, дури може и генетски да го промени.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Топлификација“ – Скопје е конституирано како акционерско 233 друштво во приватна сопственост [Извор: Статут на друштво за производство и дистрибуција на топлинска енергија, Топлификација АД – Скопје (пречистен текст), мај 2009].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во почетокот на турбулентното транзициско време, оваа фабрика се трансформираше во големо акционерско друштво и се преименува во АД „Порцеланка“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овие златни времиња во фабриката работеа околу 3.000 работници, односно речиси и да немаше велешко семејство кое немаше некој вработен член во ова претпријатие.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Акционерската структура на „Топлификација“ АД – Скопје е во голема мера диверзифицирана.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поранешното име на оваа гигантска фабрика за порцелан беше „Борис Кидрич“ и во време на СФРЈ таа беше меѓу најпознатите и најголеми фабрики кои го покриваше речиси целиот југословенски пазар.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Еден ден, партизани и партизанки од разни места од Македонија во одредот, беа во селото пееја партизански песни, фатени во големо оро...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не можеше да се најде ниту козле, според комисиските наоди сите беа одземени, убиени при поранешните упади и претреси, преостанатите беа слеани во големото стадо на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го гледавме Сталина на сликата крај онаа на Тито, над нашите креветчиња, во големата дневна соба што ни служеше како спална.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога беа во големо јато, како црн облак ја покриваа реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така татко ми запаѓаше во големи, длабоки размисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вака сѐ мораше да се решава во големата душа и намаченото тело на мајка ми, таа света заштитница на портите на откорнатичкото семејство кое го имаше проклетството Балканот да му биде татковина...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш со криковите на нашите детства како да сакавме да ги надгласиме чавките сокриени во крошните на голе­ми­те тополи, потем во очите на тврдината издлабени од вре­мето, во големите камени столбови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја чуваше во големата челична каса, во канцеларијата, заедно со револверот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во големиот син бескрај со сликите на Шагал, во таа синевина во кое се мешаа земјата и небото, гледав семејства со кози, како патуваа во облак.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога луѓето немаат конкретни решенија за определени ситуации, излезот го бараат – во големите идеи! Најчесто утописки.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јасно им се велеше дека „јужната република“ никако не се вклопува во големите планови, или ќе избрза или ќе задоцни во основните стратешки определби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Продолжуваше животот, животот по толку умирања во големата војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Мииирррнноо! - искомандува дежурниот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Такво нешто нема во ниедна земја во Европа! Сите замолчеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
-Едно утро дежурниот офицер нареди: - Сите во големата сала!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Началникот влезе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сите јункери влегоа во големата сала.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На другиот ден пак сите јункери влегоа во големата сала.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во годината 1841 изгоре во голем пожар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ох, така кажи“, реков победнички јас, „семејствата Поцо и Кочовите биле во големо нетрпение и во еден вид натпревар за престижот во Маказар“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Продолжив со глодање, но овојпат јадев од големите магарешки сливи, некои од нив полузрели, што бев ги собрал во голема чинија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја вовлеков брзо фотографијата назад во големиот плик.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колективниот комплот и побуната на селаните против Симона доаѓа од сферата на најниските побуди, во голема мера е лишена од смисла и метафорично е претставена како деструкција по себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога се омажила мајка ми за татко ми сите живееле во една заедница и во голема сиромаштија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама нешто се случи со касетата или диктафонот, па раскажувањето на Еца остана таму во големата соба на нејзиниот стан на улицата Ваци Ут во Будимпешта. Така требало да биде!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу луѓе штом првпат слушнат „виртуелна реалност” веднаш одговараат, „О, се разбира, живеам таму цело време”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со тоа сакаат да кажат дека нивниот свет е во голема мера човекова градба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Еднаш, во долните катови, во големите и пространи ходници, сретнав една поголема група млади бремени жени кои некаде брзаа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Монденскиот свет во Париз се снабдува по будиките, а оној обичниот, во големите стоковни куќи кои се наоѓаат во „Сен Лазар“, каде што е трговскиот центар на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Солун е расположен амфитеатрално, па човек тешко може да се изгуби, ако се спушта од неговите височини од левата страна, од тврдините, од оние места на чии врвови се наоѓаа романтичните цигански маала, од оние врвови од каде што се шири панорамата на сиот град, на сето солунско пристаниште, на сиот крај, на сиот брег покрај „Беас Куле“, кој е претворен во големо и пространо крајморско шеталиште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неколкуте мига што ги минав со младиот македонски сликар Лемо Димитровски поодблизу ме запозна со животот на сликарската колонија на малата плоштатка на „Монмартр“, која во моментот беше трансформирана во големо сликарско ателје под отворено небо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Клианкур“ и „Барбес“ се трговски центри каде што се купува многу евтино, во однос на оние цени што се лансираат во бутиките или во големата стоковна куќа „Лафает“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде може да се пазари, да се наддава или да се дава помалку а што, на пример, не е допуштено во другите трговски центри, ниту во големите стоковни куќи „Лафает“, во базарот „Отел д вил“, во „Паризуник“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Белгиските Ардени се распостилаат во голем дел по текот на реката Урт, која не е поголема од наш Вардар, но, многу побогата со вода.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, со тек на времето, се претворил во голем и восок рид.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И така, „дортмунтскиот“ пристигна во големата минхенска станица.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сексуалните на настаните, иако во голема мера точно, веќе фантазии им се мешаа во ни оддалеку не нуди некаков поконструктивен главата со воените извештаи одговор и подлабоко понирање кон извориштето кои одекнуваа од одвртените на проблемите. телевизори и се пробиваа низ вратата од бањата до Нашето општество страда од конституциски нивните интими.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Политичката моќ, освен визиите и чувството за историја коишто треба да ги поседува, во голема мера се потпира и на баналните, секојдневни распореди на силите, и дури може да се тврди дека насоката на тој тромав брод наречен држава повеќе е детерминирана од тие „синхрониски“ (дневни, статус кво) каузалитети отколку од големата „дијахрониска“ оска, главно невидлива и безначајна за повеќето протагонисти, но длабински (тектонски) потенцијално фатална за стабилноста на одредено општество.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со исклучителна почит, Вашиот верен Dr. Goebbels (Lokal-Anzeiger, бр. 171, од 11. 04. 1933) VII Професорот Adolf Ziegler, претседателот на Државната комора за ликовна уметност, на отварањето на изложбата „Изопачена уметност“ (1937): Се наоѓаме на изложба која опфаќа само дел од она што е наречено уметност, ашто во голем број го купиле германските музеи и тоа со парите на германскиот народ.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Американскиот принцип кој во голем број случаи вели дека ако нешто е добро ионака ќе се продаде, што значи дека нема потреба од негово посебно финансирање, има (искривена) логика, но само ја потврдува тезата од почетокот дека е поважен производот од вредноста, односно дека не е можно сите вредности да се изразат со пари.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Толку, имено, изнесува процентот на 7.315-те лица од цела една етничка група, приведена и затворена во големата индустриска зграда во градот Скопје, од неодамна подготвена на новата намена и обиколена со висока ограда од стотици метри бодлив тел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На платното во големата хала со поставен вагон, почнуваат да се нижат живи слики од рација спроведена во некој од европските градови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откако единаесеттиот ден од месецот во раните утрински часови беше спроведена рацијата во трите места каде што живееше еврејско население, според прецизниот план, лицата од еврејски происход како што службено ги именуваа, без оглед на полот, здравствената состојба и возраста, беа донесувани, и според прецизниот план и инструкции и конфинирани во големата зграда на скопскиот тутунски монопол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во затворот се увери дека една иста сложувалка во животот се реди на многу различни начини.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тој миг Цви Корец длабоко во срцето почувствува дека судбината негова, на семејството, советот, заедницата, на целиот овој град, сѐ посилно се заплеткува во големо клопче што се намотува, се пласти и стега околу сите нив заедно од некоја огромна сила спрема којашто секој отпор е слаб, оттука и излишен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со говор што не кажуваше прецизно, со искази што само навестуваа и оставаа празнини како во голема сложувалка што не требаше докрај да се пополнува, а на која ѝ се насетуваше сликата.  Се сети на сложувалките што како дете брзо ги решаваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некои се веќе паднати на плеќи, други ги гмечат, натежнати од обилниот дожд, а сите се сплеле во големо косиште, расчорлавено, по бавчата и така се скапуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гронинг беше многу критикуван од своите колеги, иако во голем број случаи не го заслужи тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Знаев чија е тетратката. И мнозина запишани знаев. Ама тоа не се кажува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Западнав во голема неволја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сиот премалев. Капка плунка немав во устата. Што да речам?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Низ времето, како и сè друго, исчезнува и песната“ пишува поетот во големото чекање да ја снема песната, кое, знае и самиот, никогаш нема да се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Таму, сам, само со едно врзопче зборови покрај мене, допрен врз нешто безоблично и штуро, ќе се обидев во голем мир и на времето и на крајот нов да им осмислам почеток и нова смисла - според душата како ќе ме поучува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имаше голема секира и голема лузна на челото и име кое сите го благословуваа, во големите зими покрај огниште.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тука им беше сигурен и лебецот и заклонот во големите елови и борови гори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Дунчани им беше пред нос, на Полчивци пет шест сати далеку од селото, но си имаа тапија за него и не сакаа да му го отстапат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Подоцна тука блиску се заселило селото Дуње и почнало да ја пушта својата стока во ова пасиште, кое Полчивци го чувале за зимовиште, бидејќи летна паша имале во големата планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако ви е за парите, ете јас ќе ви и натокма на сете, само и само да не излегуа страмотилакот на мегдан, — им велеше тој и тие се согласија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Машките се изгубија во дупките на мелот, жените и децата влегоа во големата барака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Насмевката при допирот на ѕвездите се огледува во големиот извор и задолжително се слика за првата серија насмеани поштенски марки.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Зарипната е водата, испушта длабоки шумови... давења, во големите жолти јазли...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во времето на македонскиот владетел Филип II и Александар III Македонски Пајонците биле македонски сојузници и учествувале во голем број битки кои ги воделе Македонците.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Кога заврши вечерата, Ататурк, со придружбата, отиде во големиот салон, каде што се служеше коњак.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега тој беше сам, во големата борба со отоманското време...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се најде во големиот лавиринт на балканското време...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Така, секој од сиџилите можеше да заживее, да се вгради како посебен блок, во големата тврдина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ние се прекаливме во големата револуција.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ќе се дооткрие себеси во големата разнебитеност на балканскиот идентитет.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека чекореше во просторот, во Татковата свест, како во голема лабораторија, се преработуваше историјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дури, тие се жртви на премногу историја, но таа, во голема мера, остана неразјаснета, без своите клучни извори.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Скопје во почетокот на 80-тите беше во голема мера провинциски град со мала сцена и голема академска авторитарност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Така уметникот никогаш не е загрозен од свињите зошто неговата сублимација во голема мера го надминува творештвото на свињите (фабрики за измет); напротив: свињите се тие кои се загрозени од делувањето на уметникот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Утопискиот напор ѝ припаѓа на суштината на урбаната метафора, а може да се сфати и како составен дел од разбирањето на мистеријата на градот, неговото подигање и планирање. (Во интересната и поттикнувачка книга за “градот меѓу емпиријата и утопијата” за ова пишува Неда Лазаревиќ.) Тегобното искуство на животот во големите градови спротивно на утопиите учи дека заради несразмерите на градот и човековите природни способности мегалополисот постојано е на прагот на катастрофа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јунакот доаѓа во големиот град - извесно станува збор за Мадрид, тогаш веќе пропаѓачката метропола на едно светско царство.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со Конча Пирковска ( која во голема мера внесе една интелектуална префинетост) и со фантастичниот Пепси зборевме за структуралната конструкција на перформансот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но ваквата претстава во голема мера е утописка и нејзиното остварување е невозможно поради силите на инерцијата, ентропијата, апокалиптичниот тестамент и партикуларниот егоизам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мал по раст и речиси изгубен во големите алишта, купени од којзнае која телалница, Веле оставаше жален впечаток.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога се качија на чардакот - сите се пособраа и им направија најнасреде место во големата приемна одаја...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Доведи ми чалгии... - нервно свика Панде и џбурна со раката во големото, со срма извезено ќесе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Питу гледаше во големиот и силен Цепенко и си мислеше: „Овој, иако е ранет - карпа е...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Двете жени го поминаа чардакот и сами влегоа во големата одаја.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како ли ја сокрива од нив тагата во големите црни очи?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од едно дрвено коритце, шуртеше бистра водичка и паѓаше во големо, долго корито, издлабено во дебел буков трупец.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Перките на вентилаторот се вртеа, се вртеа и лимоните во големата тегла со природна лимонада, долгиот излог на ладилникот беше нареден со тулумби, кадаиф, баклави, еклери, шампити, кифлички и колачиња, а празните масички со лажен мермер ги чекаа учениците, а особено ученичките од големиот одмор во блиската гимназија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Доктор Миха никаде и никогаш ја немаше учено таа наука, но ако не во големиот, барем во малиот мозок му останала уката уште што му ја предеше фурката во потсвеста - преѓа од татковска вина и пајажина од грижа на совеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во Големото стакло исто така се среќаваме со чифт ножици.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како во големите реки, како во Нил, овде постои нешто налик на слободен тек, на еманација на суштествата која се шири зад нивните сопствени граници, во која единството се проширува во чекор.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во Големото стакло полов акт никогаш не се случил. Невестата останала незадоволена, т.е. извисена.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој тврди дека искуството е во голема мера определено од страна на јазичните навики на заедницата, и дека секоја одделна структура претставува одделна реалност: Никогаш не ќе се најдат два доволно слични јазика, за да може да се смета дека ја претставуваат истата општествена реалност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Биографиите се наредени по абецеден ред во рамките на еден материјал кој полека се надоградува, а податоците непрекинато се акумилираат и создаваат еден дискурзивен, отворен и незавршен есеј за природата на СНН и, бидејќи набрзо станува очигледно дека податоците во голема мера се филмски, тие исто така даваат материјал и за есеј за природата на филмската уметност и филмските конвенции, за раскажувањето и за други нешта.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Понатамошната евиденција на конфронтираните ставови околу преведувањето може да се извлече од начинот на кој образовниот систем во голема мера се потпира врз преведените текстови во процесот на учење, без да се обиде да го проучува процесот на преведување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Уметноста на Гринавеј во голема мера е уметност на цитати, пред сѐ од ликовната традиција; тука се, значи, меѓу другите, Караваџо, Жорж де ла Тур (УГОВОРОТ...), Вермер (ЗОО), Бројгел, Рубенс (ДАВЕЊЕ ПО БРОЕВИ), Веласкез, Халс (ГОТВАЧОТ, КРАДЕЦОТ...); кога пак станува збор за труповите од животни и за полжавите врз мртвите тела тешко е да не се сетиме на Буњуел.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Од друга страна, маниризмот на Гринавеј овде не го споменуваме како нешто негативно: неговиот манир во голема мерка е негов сопствен изум, и така барем авторски е легитимен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Живеам во големиот сон на една мечка Затворен во скришна просторија на Дното од пештерата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А кога ќе се качите во големата одаја долго долго стоите пред високиот ормар на кој уште зрее одамна набрана дуња.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети сечеше танки резанки од големото парче сланина и ги редеше парчињата во големата челична тава со бакарно дно и црна пластична рачка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој беше далеку од тоа да биде маж - потчинет на жената, но помислата за машка превласт во неговите машки гради во голема мера беше ублажена од силната личност на Кети и од неговиот приземен разум.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше нешто страшно во големите камиони; се тркалаа со силина и бес и изгледаа како да не зависат од возачите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од аспект на можноста за заштита на работничките права, овде е значајно што синдикалната активност е наведена како една од основите по кои се забранува дискриминација, а која за жал во голема мера се почесто се манифестира во праксата.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ваквото драстично и непропорционално зголемување на роковите во практиката ќе биде во голема мера на штета на работникот и ќе отвори дополнителна можност за злоупотреба од работодавачите, посебно насочено кон оние работници кои ќе решат да му се спротистават и да се изборат за своите права.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со ова во голема мера се менува дотогашниот законски текст на чл. 64 ст. 1 ал. 4 од овој закон.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ваквата формулација, иако недвосмислено ја проширува досегашната рестриктивна надлежност на Судот,146 од досегашните 3 уставно загарантирани слободи и права на 15, сепак сеуште во голема мера 146 Според чл. 110 ал. 3 од Уставот на РМ: „Уставниот суд на Република Македонија ги штити слободите и правата на човекот и граѓанинот што се однесуваат на слободата на уверувањето, совеста, мислата и јавното изразување на мислата, политичкото здружување и дејствување и забраната на дискриминација на граѓаните по основ на пол, раса, верска, национална, социјална и политичка припадност.“ 133
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Сепак, мора да се напомене дека правото на штрајк согласно рестриктивноста која е веќе наметната и во самиот Закон за работни односи како lex generalis и овде е ограничено во голема мера, што најдобро се гледа од ст. 4 од овој член каде се предвидува дека раководното лице на институцијата, согласно со закон и колективен договор, со акт го определува начинот на извршувањето на надлежностите, односно дејностите од јавен интерес на институцијата за време на штрајк, бројот на вработени кои ќе ги извршуваат надлежностите за време на штрајк, како и начинот на обезбедување услови за правото 66 на штрајк од ст. 3 на овој член.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
1. Откажување на договорот за вработување а) со измените од февруари 2013 година, кои во голем дел беа посветени токму на престанокот на работниот однос, се воведе појаснувачка одредба во однос на елементите кои мора да ги содржи спогодбата за раскинување на договорот за вработување.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Освен процесот на континуирано намалување на работничките права, уште еден важен аспект кој беше нотиран и разгледан во студијата, секако е пречестото изменување и дополнување на трудово-правната легислатива, што во голема мера влијае работниците многу потешко да бидат во тек со најновите важечки одредби.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
За миг Перо себеси се почувствува како истранширано месо собрано во големо парче касапска хартија.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Рече дека пробал да живее и во големиот, и во малиот свет, но дека никаде не нашол среќа: конечно, ќе му се посвети на Бога, оти има назнаки (токму така рече) дека Бог сака да му се јави.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога денес размислувам, навистина сум убеден дека тогаш циркусот, покрај манастирот, беше едниственото место каде не важеа законите на околниот свет; тоа беше држава во држава, нација во нација, свет во свет, космос во космос; мало небо во големо небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Има и нешто друго само изгледа во големиот куфер е.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тоа го видовме за време на борбите за цивилни права каде што доминантниот поим беше оспорен од група која беше угнетувана, маргиналиризана и во голема мерка заборавена.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие докажуваат дека во постколонијаните земји идеите за нацијата се во голема мерка позајмени од запад.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Многу од тие социјални научници тврдат дека приказната или нарацијата, е она што ја дава првата рамка за ваквата интерпретација, за активноста на создавање-на-значење: дека преку нарациите или приказните на индивидуите за сопствените животи и за животите на другите, тие го осмислуваат искуството.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прашања за доживување на искуството Прашањата за доживување на искуството (White, 1988б) во голема мерка го олеснуваат реавторизирањето на животите и односите, и често тие се попродуктивни од оние прашања коишто бараат од индивидуите подиректно да размислуваат за своите животи. 52 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја користиме приликата дискретно да го воведеме Енценсбергер и да го соочиме со домашната литературна сцена на која се наметна една анахрона литературна постапка која задоцнето ја обновува, во голема мера старата и наивна форма на реалистичкиот роман.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, неговото прифаќање кај нас беше во голема мера површно поради тоа што во Чехословачка не постоеја услови за вистинско разбирање на постмодернизмот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Додека во голема мера аполитичката глетка на разноликост продолжува некого да забавува, а други да иритира, чекорот наназад е веќе направен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нашите уметнички-историски светски мапи се сѐ уште во голема мерка еднонасочно разграну­вање од една фиксна референтна точка поставена на Запад.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не само што нарациите го определуваат значењето што индивидуата му го припишува на искуството, туку овие приказни во голема мерка одредуваат кои аспекти од искуството на индивидуата ќе се селектираат и ќе бидат изразени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И покрај тешкотиите со микрофонот, настојуваме без пауза, во постојана трка со времето, сместувајќи се сега во доменот што доби повластено место од нашиот соговорник, да го покренеме прашањето за жанровскиот статус на т.н. епски дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Преку овој реавторизирачки дијалог, терапевтот ја игра главната улога во соочувањето со било кое рано враќање кон она каноничното, што би можело да укажува дека посебниот излез е само-објаснувачки.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Појадрите цреши ги пикаше во големата чавкина уста.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо, особено пред Ана, ги удираше сите врсници, предизвикуваше на борба и уживаше во големото пријателство со Баждара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во текот на истражувањето за една претходна книга, Момци земјоделци, за геј-мажите од рурално потекло,332 Фелоус забележа дека „беше изразена несообразноста со родовите улоги“ во голем број од животните приказни што ги собрал, особено во нивните рани поглавја.333 Кога биле момченца, повеќето мажи со кои разговарав особено ги привлекувале работи што биле надвор од опсегот на активностите кои се одобрувале за машките.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е одлика на нашето општество во целина, а треба да се објаснува преку општествени фактори, како и преку индивидуални. ‌Причините поради кои некои момчиња стануваат хомосексуалци, кои и да биле, мора да се горе-долу истите причини поради кои некои момчиња стануваат хетеросексуалци, со оглед на тоа што само во последниве триста и нешто години момчињата воопшто стануваат едното или другото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие стандардни, стрејт-начини на доживување на светот подразбираат начини на чувствување, како и начини на реагирање на културните објекти и активности што се веќе кодирани за родот и за сексуалноста, начини на сопствено ориентирање во однос на сите констелации на меѓусебно поврзаните вредности што се одговорни за обојување на лицата, на однесувањата и на жанровите на дискурсот со густите општествени значења кои ги носат, значења што исто така се однесуваат – без разлика колку благо – на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи машките геј-практики честопати се пројавуваат во детството, долго пред почетокот на сексуалната активност, и бидејќи изгледа во голема мера се неповрзани со каква било сексуална активност, искушение е да се смета дека претставуваат појава што е сосема независна од еротскиот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и денес, филмските критичарки феминистки и натаму спорат, и тоа многу ревносно, колку сериозно треба да се сфати филмот – поконкретно, колку сериозно треба да се сфатат феминистичките импликации на филмот – прашање што геј-критичарите во голема мера го пренебрегнуваат и кое, изгледа, не ги интересира.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Барем од Кант наваму, конвенционално се смета дека телесната убавина и уметничката убавина будат мошне различни видови на одговор кај нормалните (хетеросексуални) човечки субјекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве го Џон Клам, да се послужам со пример што ми е најмногу при рака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Контактот лице в лице во геј-маалата, кој веќе згаснуваше, сега сѐ повеќе стануваше заменлив.450 Можеше да си најдеш геј-луѓе на интернет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто ќе биде нужно да ѝ се обрне многу внимание на, како што и намеравам да ѝ обрнам набргу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-женственоста во голема мера е хомосексуална појава, дотолку што истополовата желба не може да се раздружи од околностите во кои се создава; таа не е само израз на половата меѓупоставеност или на женственоста, без никаква еротска состојка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и да не е Дејвис нужно садист во голем број од нејзините улоги на платното, нејзините ликови честопати недвосмислено уживаат во победоносноста, во расфрлањето со моќ и со авторитет, во пркосот против општествените конвенции и во терањето по свое дури и, па и особено, по цена на туѓото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа единствена, трансверзална општествена состојба на мажите кои посакуваат мажи води до обродување на машкиот геј-субјективитет кое е особено и несведливо на обродувањето на ниедна друга субјектна положба. ‌Така, машкиот геј-субјективитет не може да се асимилира ниту во субјективитетот на хетеросексуалните жени, како што би укажале некои теории за третиот пол, ниту во субјективитетот на стрејт-мажите, како што би сакале некои застапници на геј-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој случај, може да заземат одредени стратегии на избегнување кои ќе им овозможат да ги избегнат општествените повици да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во таквите дејности спаѓаат историското конзерваторство, старинарството, реставрацијата на архитектурата, внатрешното уредување, модата и стилот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, да се бараат општествените основи на субјективитетот не значи да се побиваат најдлабоките чувства и интуиции на луѓето и да им се сведуваат на статус на обични илузии и делузии.359 Тоа, едноставно, значи да се објаснуваат. ‌Втората премиса ми е дека работните обрасци на машкиот геј-субјективитет не треба да се стремат да ја оградат родовата ориентација од сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А како што одминува времето, некои жени може и да си дозволат да се подучуваат за динамиката на гледачката иронија и за играта на идентификациите/деидентификациите преку гледачките практики на геј-мажите, кои од неодамна станале толку пробивни и толку нашироко привлечни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со месеци или со години штеделе пари и најпосле се доселиле во големиот град, каде што разумните станарини во геј-маалата што се создаваа во некогашните етнички, работнички или постиндустриски делови им овозможуваа на луѓето како нив да се издржуваат работејќи како келнери или како медицински сестри, а, сепак, да живеат во урбан геј-центар – макар што можеби мораа да го делат станот со неколку цимери за да ја делат киријата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој случај, во книгава малку се кажува за машката геј-култура од оној изворен вид, за она геј-културно производство засновано врз постоењето на геј-идентитет и врз способноста на претставителските практики да го пренесат; книгава речиси исклучиво се занимаваше со машката геј-култура од поткултурен подвид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, всушност, го прават токму тоа.358 Токму затоа што општествената репродукција на машката геј-култура не се врши од страна на главнотековните општествени институции – чие дејствување како средства за културна иницијација и понатаму е невидливо и незабележано затоа што е толку очигледно – машката геј-акултурација и натаму е таинствена работа, особено кога изгледа дека во голема мера е завршена, или дека е барем во одмината фаза, во некој миг од раното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, тие се многу основани – работата е само во тоа што основата им е во нашето општествено постоење, а не во природата на нештата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поконкретно, гламурозноста на Дејвис, која е еднакво сјајна како онаа на Крафорд, изгледа е многу понесврзана со абјектност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и кога сме возрасни, не можеме да ѝ се оттргнеме на свеста дека, во очите на повеќето мажи, не се вбројуваме меѓу можните кандидати ниту за секс, ниту за љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И многумина правеа така: тоа беше геј-соодветник на Исходот. ‌А ако ти се присакало секс, во тоа време, мораше да излезеш од дома.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако сигурно е точно, како што вели Фелоус, дека „гејството подразбира многу повеќе од сексуални партнери и практики“, не мора нужно да заклучиме дека геј-културата во голема мера произлегува од женствената родова ориентација и од инаку „несексуалните димензии на природите на геј-мажите“, како што и тој тврди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој случај, веќе имавме можност да набележиме многубројни слични тврдења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако во целава книга доследно зборував за машката геј-култура, а не за машката поткултура, тоа не е затоа што се обидував да ја избегнам импликацијата дека машките геј-културни практики со кои најмногу се занимавав се вторични, поткултурни, туку само затоа што сакав да избегнам да го претрупам текстот со таа недрага сложенка од поим.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие на другар ми му откриваат многу за тоа каков тип е дечкото со кој излегува, за природата на врската што му е судена – конкретно, каков ќе им биде сексот... на долг рок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо да работат на поле или да поправаат земјоделска механизација, повеќе сакале да работат низ куќа, а на многумина од нив тоа добро им одело: бавчанџиство, готвење, правење зимница, редење цвеќе, украсување, шиење и други работи со игла.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И хомосексуалноста и хетеросексуалноста се артефакти на истиот општествено- сексуален систем, систем што во голема мера се совпаѓа со западниот модернитет, иако е систем што различно еволуирал за жените и за мажите.378
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И штом, во нашево хомофобично и сексофобично општество, е секогаш лесно да се нападне геј-сексот, а е мошне тешко да се брани, изгледа не вреди да ѝ се купува угледност на машката геј-култура со нејзино спасување од неугледната вклученост во машка геј-сексуалност, како што се мачи да направи Лари Крамер (кого Фелоус го цитира двапати): „Сигурно во геј-културата има повеќе од само курови“, вели Крамер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поконкретно, постоунволската победа на геј-идентитетот над лезбачите и над кралиците од една претходна ера сега веќе не наликува толку на мугра на ослободувањето колку што наликува на само уште една стратегија за доминација – последното поглавје во долгата историја на трансродовото угнетување од кое, дури сега, добро е, почнуваме да излегуваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Присуството на гејови „во голем број е показател на културна подлога што е слободоумна и разновидна – а оттука и благотворна за креативноста“; тоа е и „знак дека местото е возбудливо, дека таму луѓето можат да се вклопат и да си бидат тоа што се“, дека таму „човечката клима“ е поволна и дека „квалитетот на местото“ претставува важна вредност за заедницата.12
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не мораше да живееш во геј-маало, кое и онака веќе не беше многу геј и кое и онака не можеше да си го дозволиш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, бидејќи многу од тие практики имаат облик на извесни дејства што се поврзуваат со девојките и со жените, може да се толкува дека искажуваат длабока, основна, вродена, изворна, нестандардна (женска) родова ориентација, а не (геј-) сексуална ориентација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наводната разлика помеѓу нашите одговори на убавите тела и кон убавите уметнички дела треба да биде основа за темелна разграниченост помеѓу пристрасната и беспристрасната привлеченост, помеѓу користољубивата, себична, егоистична, возбудена заинтересираност и некористољубивата, несебична, алтруистичка, контемплативна беспристрасност.264 За естетизмот, понатаму, обично се мисли и дека искажува потрага по совршенство или посветеност на совршена убавина, која во голема мера е ирелевантна за погрубите, пониски дејства на сексуалната возбуда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако настрано дете можеби нема да си ги преведува еротските чувства во сексуална активност пред да порасне и пред да излезе од плакарот, што понекогаш може да потраe и многу години, тоа не значи дека тоа не доживува еротска привлечност кога сѐ уште е дете – вклучително и еротска привлечност од хомосексуален вид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повеќето други општествени групи – било малцинските групи како што се Афроамериканците, било мнозинските групи, како што се Американците без предзнак – се иницираат во своите култури и дома и на училиште, како и преку телевизијата и преку филмовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фелоус им посветува обемна, речовита и богато поткрепена книга, Страст за зачувување (2004), на „геј-мажите како чувари на културата“. ‌Како и јас, Фелоус сака да ги истражи разновидните начини на кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите, начини што – како љубовта кон бродвејските мјузикли – одат подалеку од сексуалното однесување и честопати се пројавуваат уште во раното детство, години пред сексуалната ориентација да се изрази преку конкретниот облик на сексуална активност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто немаме работа со поединечен случај, туку со колективна појава: со масовното обликување на геј- и на стрејт-сексуалности и субјективитети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Значи, маневарската жртва на лезбејското и геј-движење била, во голема мера, успешна. Дури и премногу успешна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, не мораше ни да се отселиш во голем град.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прославите на геј-гордоста во големите урбани центри сѐ уште си ги имаат својствено настраните, престапнички, карневалескни контингенти – од дајкс он бајкс (лезбуши моторуши) до љубители на момчиња, од дрег-кралици до порноѕвезди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оваа загуба на јавната сфера ја искупија подемот на интернетот и создавањето на виртуелните заедници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што призна државниот пратеник, Валде Гарсија (републиканец, Округ Клинтон), предлагач на измените, самиот предлог во голема мера бил симболичен гест: „Не мислам дека треба да ги трошиме парите на даночните обврзници за предмети во кои луѓето ќе се подучуваат како да го кршат законот“, нагласи, додавајќи дека „хомосексуалноста, сепак, е незаконска и ги навредува длабоко втемелените верски убедувања на голем број луѓе“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Средишниот дел на книгава му се посвети на исцртувањето на логичните врски меѓу неколку меѓусебно поврзани вредности што ги создаваат тие констелации и на показот како тие внесуваат обродени и сексуални значења во голем број елементи од културното поле – како тие структурираат една поширока поетика на културата во смисла на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Треба да се разбере независно, во сопствена смисла.365 Со оглед на сиве овие размисли, не би било мудро да се обидуваме да ја концептуализираме машката геј-женственост, а ни оние машки геј-културни практики што може да изгледа дека се пројавуваат во неа, издвоено од истополовата сексуална желба, која е корелативна со неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ни од спалната немаше што да излегуваш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите и понатаму трагаат по свои прикази и по одрази на своето постоење во културните творби, а заинтересирани се да дознаваат за други геј-мажи од минатото и од сегашноста, да откриваат како геј-мажите си ги раководеле животот, љубовта, борбата за слобода и за достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, иако веројатно е претерано и прешематско целото тоа конвенционално сфаќање дека двете глумици отелотворуваат спротивни идентитети и типови на личности, изгледа дека е неспорно дека особениот етос и особениот стил на Бети Дејвис предизвикуваат визуелно, емоционално, морално и сензуално дејство што е многу различно од она на Џоан Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дајер упатува на низа примери во кои машката геј-култура го третира стилот како вреден, додека содржината ја оградува како неутрална или тривијална: Геј-мажите имаат направено одредени „стилски занимања“ да станат во голема мера нивни (или барем така да се поврзуваат со нив, дури и кога според бројот на гејовите што навистина работат во тие занимања не мора да значи дека е така): фризерството, внатрешното уредување, модното креаторство, балетот, мјузиклите, ревијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Младите настрани, ни се вели, лесно се вклопувале во младинската култура; не сакале да ги етикетираат, не чувствувале потреба за посебен, особен општествен свет и не се идентификувале со геј-културата.426 И добро е тоа, би рекол, зашто општествената цена на инсистирањето на сопствената различност од нормалните луѓе е баснословна кога немаш избор, освен да се интегрираш во хетеросексуалното општество – зашто веќе не постојат битни геј-алтернативи на стрејт-светот, сега штом урбаните инфраструктури на геј-животот се во голема мера растурени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тие се склони погрешно да ги препознаваат или да ги одрекуваат видовите на културни практики во кои се впуштаат и ефектите што ги предизвикуваат тие културни практики.357 Хетеросексуалците обично не си велат себеси дека, кога гледаат филм како Титаник, всушност, се дале на иницијација во културата на хетеросексуалноста, на воведување во една многу конкретна идеологија за романтичната љубов како извор на спасение и во буквално катастрофален модел на женствениот родов идентитет како некаква несреќна состојба од која треба спас („ме спаси, во секоја смисла во која може да се спаси човек“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Згодно би било подробно да се знае како работи тој систем и како масовно ги произведува и ги распределува тие релативно нови марки на сексуалниот субјективитет – но, додека не дознаеме, бесцелно е да се шпекулира за процесот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-женственоста, значи, е културно обликување, а не само психосексуално.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, возможно е и дека клатното можеби се занишало премногу во спротивната насока.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И самото бескрајно повторување на зборовите култура и културен си е доволно лошо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, нашата желба за мажи, во голем број случаи, е невозможна од самиот почеток, невозможна како таква.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сепак, за гледачките, ироничната реакција кон филмот не е предодредена и неизбежна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секогаш е тешко да се знае дали ваквите тврдења – кои веќе ни станале толку познати и кои настојуваат дека геј-културата е нешто застарено, дека е нешто од минатото, дека е нерелевантна за помладата генерација и дека е веќе ненужна во свет во кој лезбејките и геј-мажите, ете, можат да се венчаат или да се избираат за шефови на држави (барем така е на Исланд) – секогаш е тешко, велам, да се знае дали со ваквите тврдења се искажуваат факти или желби, дали се некаква сепнатост од откривањето неочекувани добри вести или, пак, се артикулации на некоја желба просто да ја снема геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто, во голема мера, ми беше онолку срам од целиот публицитет околу предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, во голема мера ја земаше здраво за готово претставата дека машката хомосексуалност како културна практика се состои од низа поткултурни реакции кон главнотековната култура – имено, од запоседнувањето и преозначувањето на хетеросексуалните облици и артефакти. ‌Но, тешко дека сакам да го одрекувам и да го потценувам постоењето на геј-култура што ја создале гејови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дуќаните му беа подредени по работ на најпрометната улица во големиот град. Овде луѓето минуваа како надојдена река.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Соединувајќи се со стварноста, затоа што си дел од неа, ја прифаќаш како убава, почнуваш да ја гледаш како убава, вклопувајќи се како среќно камче во големиот светски мозаик на стварниот свет.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако не се определиш да се приклучиш кон некое движење, ќе мора бргу да растеш сам, бргу да учиш, претворајќи се во голем облак, кој ќе му се противстави на ветрот! Нема откажување!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
сцената на телевизорот веројатно од некој филм ме воведува во големата празна сала со свеќи- издолжените пламени се извиваат во фигури на вити танчери- сосем близу-
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Враќајќи се пијан од еден сладострасен излет со својата цицлеста секретарка, излета со мерцедесот од автопатот, многу близу до местото каде е убиен поетот, и со сета брзина тресна во големото, осамено дрво.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја замислив набабрената пита пастрамајлија како се придига во големата тава, покриена со шарено ќилимче.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Си играв со дрвени, шарени коцки по мекиот, персиски тепих во големата дневна соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас, која треба да ги лекувам пациентите- не ја чувствувам сопствената душа -сè заборавив- што сум јас- извршителка на должности- должна сум наутро да ги облечам и да ги нахранам децата-должна сум во седум часот да се јавам на работа-должна сум да давам дијагнози-должна сум да лечам-должна сум да водам љубов со маж ми-моите деца моите пациенти мојот маж-зошто ги нарекувам мои-неподвижна седам пред телевизорот-се дава некој глупав историски спектакл-мажот и децата ѕурат во екранот-мракот ме одвојува од нив-мракот ме носи во големата сала-исчекувам ли нешто-редици од свеќи-свеќи танчери-запалени свеќи-прегорени свеќи-студено ми е-толку ми е студено-кој ќе ме стопли-кој ќе ме извлече од овој подрум-само да се помрднам-да побегнам-да исчезнам-јас тука се убивам-боли ме боли-телото ми е претешко-ми треба воздух-да се одлепам-само здив-не можам-не постојам-пропаѓам-помош-помош-помош_
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Доаѓајќи пред убиената, со извесно чудење забележува дека главата не ѝ е разнесена: заспаната Ана лежи во голем леѓен, сличен на Ботичелиевата школка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме погали по глава, нешто рече на албански, стави рака на моето рамо и ме поведе пред масата каде во голем тефтер го запишаа моето име и нејзиното име, презиме и адресата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во еден од ќошевите, оној најоддалечениот, под високата црница, постојано гореше оган на кој во голем котел секогаш имаше жешка вода во која вриеја нашите алишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рече и повтори дека е родена пред осумдесет години, дека животот го проживеала во голема сиромаштија, освен овие десетина години откако се доселија тука и отворија фарма за гоење телиња и најголемиот дел од нивите ним секоја година по пат на наддавање им ги отстапува државата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И почнавме да опитваме за тоа што е тоа Дуреси, ама скришно и во голема доверба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во голем ред, редот војнички го теравме и построени по баталјони, по чети и водови, по тесните и разлулани скали се качувавме и влегувавме во бродовите и молчаливо си фаќавме толку место, колку што беше потребно да седнеме и да легнеме. Немаше само еден под.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Околината пред Тирана расте во голема индустриска зона и заедно со новите патишта кои водат кон градовите што лежат покрај морските брегови, Албанија ја живее својата сегашнина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така, преку трудот и излеаната детска пот во големата нива требаше да станеме поцврсти и похрабри во издржувањето на горештината и жедта и да ја челичиме нашата подготвеност за големите идни дела.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој уште рече дека по вечерата да се собереме во големата сала, но само тие кои се постари од четиринаесет години. Другите да одат на спиење.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На секое дете за цел ден ни делеа по едно ‘ржано пешниче леб, големо како две тупаници, по една лажица шеќер, а во големиот казан, за ручек, скоро секој ден вареа надолж посечени компири зачинети со брашно и многу црвен благ пипер.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа неколкупати еднаш месечно се собиравме во Големата сала на Гнездо, доктор Гете прашуваше што е за нас лудилото, а ние зборувавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа се криковите на оние кои се осудени да го делат своето лудило со туѓото лудило.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете секоја прва сабота во месецот ни држеше предавања во големата сала на Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само некои од нив се среќавале: во огромните трпезарии, во Големата сала во која доктор Гете држел предавања, во паркот кога шетале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Појдовме во Големата сала. Брат ми почна да се пресоблекува, јас се свртев кон ѕидот и го слушав разговорот на доктор Гете и доктор Фројд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На своите ќерки Зигмунд честопати им велеше: “Најинтелигентните меѓу младите мажи добро знаат што треба да имаат жените: благост, веселост и способност животот да им го направат поубав и полесен.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни го толкуваше лудилото, уверен дека и така може да предизвика промена кај некои од нас, а ние му се потсмевавме, го гаѓавме со стуткани ливчиња, вревевме за да го збуниме во зборувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидовме во Големата сала, таму беа расфрлани костимите кои ни ги беа позајмиле од Бургтеатарот, а кои стоеја неискористени затоа што сите сакаа сами да си ги осмислат облеките. „Еве,“ реков, „ова е за тебе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Забраната за образованието не ја натера да се оддалечи од него; му стана уште поприврзана, ги мразеше сите жени кои му беа блиски: си ги мразеше сестрите, ја мразеше тетка си Мина затоа што патуваше често со брат ми, ги мразеше и госпоѓите кои, покрај брат ми, ја проучуваа психоанализата, и единствено со една од нив, со Лу Саломе, ја врзуваше блиско пријателство, нешто што можеби ќе се претвореше во голема и страсна љубов, да не му го имаше ветено своето срце на друг – на татко си.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како и секаде, и таму биле поделени богатите и сиромашните – оние за кои нивните семејства плаќале високи суми, биле сами, или по двајца во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Крикови ја распаруваа темнината во големите спални во текот на ноќите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се смести Сликарот од Скопје на катот од Сарајот во голема просторија, старински, но вкусно уредена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Долгото отсуство од матичната средина, особено од моментот кога почна раздружбата од поранешната заедничка држава, и мене, во голема мерка, ме „раздружи“ од мојата лектира, така што многу дела од нашата тековна продукција ми останаа непрочитани.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
150. Кралот Марко (ок. 1335-1395) е последниот крал што владеел во големиот дел од Македонија пред повеќевековната власт на турските султани и станал најпознат јунак на епското народно творештво не само на Македонците, туку и на сите јужни Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За гледиштето на МекКинон дека “мажите се такви какви што се бидејќи тие имаат моќ” и дека “жените кои ќе ги наследат машките форми на моќ во голема мера ќе бидат исти такви,” (види MacKinnon 1987, 220). 10.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За возврат ова во голема мерка го нагласува прашањето како повторно да се промисли инаквоста и другоста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа историја е во голема мера безначајна за потиснувањето на жените од страна на мажите. (4) Ако, сепак, ја отфрлиме дистинкцијата материја-свест и прибегнеме кон првата од двете дефиниции на “идеологија” наведени според Иглтон, доаѓаме во конфликт со философските гледишта за вистината, знаењето, и објективноста до кои држат најголемиот број современи интелектуалци феминист(к)и кои се надеваат да ги стават во употреба своите дарби и способности во критикувањето на маскулинистичката идеологија.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ако тука и таму во Франција постои критика на умот, нпр. мојата сопствена, тогаш тоа воопшто не значи отфрлање на умот, тенденција кон ирационалното, туку, спротивно, во голема мера одговорност и освестување на одговорноста на филозофот пред умот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Феминист(к)ите се во следната ситуација: како Маркс и Енгелс, тие се сомневаат дека постепените реформи ќе го остават во голема мера недопрено скриеното и не неизбежно зло.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нивното уверување дека нивната критика на германската философска традиција супституирала реалност наместо илузија, наука наместо фантазија, беше во голема мерка зајакнато од фактот дека тие имаа револуционерна партија и програма - конкретен предлог за тоа како да се обезбеди искуствена проверка за нивното тврдење дека извесни своевремени зла (на пример доходовните разлики, невработеноста) не се нужни.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Второстепено влијание, барем за мене, имаше “The Wandering Scholars” од Hellen Waddell, препечатена во раните педесетти и значајна за младите поети од Средната генерација, кои во голем број ги напуштија манастирите и ги крстареа Европските патишта славејќи ги низ песна пошироките животни видици што ги откриваа надвор од своите академски ѕидини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Откако ќе вечераа, тој вредно ги пишуваше своите задачи покрај топлиот шпорет додека на него се вареа белите алишта во големо тенџере.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не одеше да види нешто посебно – ѕидот кој падна пред неколку години не го возбудуваше, не се интересираше какви големи концерти има во големите градови низ кои минуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бабата умре во истата куќа на другиот крај од улицата кога девојчето, сега девојка, замина да студира во големиот град.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имено, Боно за „Ајриш индепендент“ изјавил дека е во голема опасност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Југословенската поп и рок сцена во голем процент ја згрижуваше мојата глад за поп и рок музиката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Пролет е“, се обиде да ми објасни. „Ќе ни се вратат штрковите во големи јата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во кркорењето се засркнал со кучешка кашлица и станал беспомошно загледан во трепетливото небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш кога Сандре Самарија ќе зинеше се закануваше дека ќе се обеси ако не е прав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се бесеше и докажуваше невозможности: месечината е глава со очи и уста на некој господ, во големите реки живеат луѓе со жабри, мраморната жена без нос што некој ја ископал зад гробиштата на Кукулино еднаш ќе оживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како статист во големата семејна драма, кога бог, гостин ни подари најголем дар, ангелот со еротско интонирани, скокотливи навестувања... со очи ко медитативни бисери полни со љубов...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Проблематизирање на суштината на комјутерот е во голема мера клучна тема на ова дело.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За да го анализираат поведението на таквите системи истражувачите мораат во голема мера да се темелат врз компјутерски симулации бидејќи равенките кои ги опишуваат силите во сложените процеси се премногу сложени за да можат аналитички да се решат. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во Tantalizing Stories, во голема мера беа содржани раните епизоди на неговото најбогато и најуниверзално дело, Frank.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можам да дадам чесен збор, кога ја видов сета таа илуминација и радост, јас сторив изглед дека сосема не ја забележувам најневината итрина и сентименталните, простодушни обиди на градската управа да го украсат моето прво доаѓање во големиот непознат град...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Адаптивните системи, како и другите сложени системи, се состојат “од многу релативно независни делови кои се во голема мера меѓусебно поврзани и испрепелетени во заемодејствата,” објаснува Коуан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таму, во големиот 172 okno.mk бел котел за алишта, се вареше кашата, чиј што мирис великиот комбинатор го почувствува уште во вестибилот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бидејќи уметноста на нашето време, тнр. „постмодернизам“, во голема мера е коресподентна со маниризмот (наспроти крутата класичност) се разбира дека Маргина на овој или оној начин останува во рамките на “маниризмот”, посветен на историската димензија на овој клучен уметнички феномен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Динамиката на ваквиот систем во голема мера зависи од интензивноста на заемодејството меѓу видовите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сметам дека пораките што ги восприемаме во голема мера се вообличени со формата преку која доаѓаат до нас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Велат, ајде да се вратиме до исконските поими и црното ќе го нарекуваме, па ако не веднаш црно, тогаш за почеток можеби модро, а потоа дури сиво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ионака мене некојпат ме обвинуваат дека за своите заслуги мислам повисоко отколку што тоа го бара обичната скромност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во потрага по опасност од пожари, инспекторот се најде во кујната.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Држеше тогаш гостилница на крајот од улицата во големиот град.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеднаш како да се најде сама во голема густа матна вода.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чекореше од едниот до другиот крај на школскиот воен брод во големото Шибеничко пристаниште.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, во исто време се плашеше дека тие би можеле да го дотолчат неговото уморно и во голема мера истрошено тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, нејзиниот збор во голема мера влијаеше во изборот на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, синко! Пред да дојдам во големиот град, бев врзан за земјата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси ја нурна главата во големата кутија и со воодушевување извика. - Па ова е комплетна алпинистичка опрема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Рада ѝ се заковаа очите во големиот долап од кој беа „исфрлени“ камени плочи, а на секоја од нив стоеја стари петли, ѓуѓуми, котлиња, самовари, стари мелници за кафе, стар австроунгарски шлем, и што уште не. Цела мала музејска поставка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Напевно звучниот глас на Глигор ечеше во него како во голема празна сала.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе бегаш кога ќе ги препознаеш, додека меѓу луѓето во голем трговски центар, со отворена здравствена легитимација и стари истуткани резултати ќе просиш за лекови...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сѐ бојадисано рачно, во голем казан во двор, во жолта боја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Каков ти беше излогот! Ти не знаеш! Чаеви од тревки, цветови и плодови во сите можни бои, распоредени во големи тегли како епрувети, со капаци како од мармалад од шипки од Подравка“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но сосема е можно, според археолошките ископувања, Градиште да било некогашната римска населба Керамеја, која на Табула Пунтегеријана е впишана на патот од Стоби за Хераклеја, но која во голема преселба на народите исчезнала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Според тоа, гревот за уништувањето на Градиште, ако постоело, може да падне и на душите на одамнешните претци на денешниве жители на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поточето што истекувајќи од Кладенец тече низ скалести корита, некогаш дрвени сега претворени во обични вирови, долу, а во рамницата, во бавчите, се влива во Голема Вода и е поило на дивината, добитокот и овците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ами лели Велко ти рече два - три пата: "Дедо, дедо, нашио штрк ете го зад тебе!# и ти на треќио пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едночудно време боледуав, одвај дури оздравев.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Фермано, чорбаџи - му рекол на тепачот - ќе остани вечерва кај мене за да го сторам кати во големиот тевтер и да му го удрам муурот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Влегле во сарајот една утрина и го нашле цар Соломона во големата бавча, кај се рашетуал сам покрај убаите цвеќиња. Му кажаа за ошто дошле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поодил што поодил му текнало нешто што требало да го нарачат на жената: - Туф бре, види како заборавив нешто да је нарачам на жената ми - си рекол сам со себе - ја чекај ќе се вратам, нема чаре, за на аџил'к и утре се оди, дните в торба не влегоа, кога ќе сторам ниет, тогај ќе одам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За овие четири стварој што не чинат ни педесет грошеј, сте се скарале и сте сакале да се отепате и не сте можеле да се погодите, и сте дошле јас да ви 'и делам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога ја виде џинот замавнал со сета сила и војниците ги претворил во големи бели камења.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И друго: да не го прета огнот во ѓувечот за да тлеит огнот, оти од тоа иди сиромаштија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Е, лели и ова не ми го веруаш, бре татко, ами коа беше ти на орање во големата нива, лели ти 'и тераше Велко волојте и јас си зобав црви во браздите изорани?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Масата на судиите и поротниците е на десетина метри висок подиум и е оградена од обете страни со растенија месојадци во големи саксии од фајанс.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Црвениот тепих, имитација на некои гламурозни филмски фестивали кои што повеќето гости на балот ги имаа видено само на телевизија, се имаше распослано од влезот во големиот двор ограден со жива ограда, па се до скалите преку кои се влегуваше во Куќата на братството на патриотската гарда.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беа добро организирани, најчесто живеа во исти населби во големите градови на Западна Европа за да си го чуваат грбот од агентите на Стојан и во новите татковини беа почитувани како добри работници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вратата се отвори и се заниша на ментежињата, отворајќи се и затворајќи се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најмногу изгледи за успех би имала стратегијата која во голема мера би се потпрела на холандското и шведското искуство. Наспроти впечатокот кој погрешно би можел да се стекне, Холанѓаните не ги легализираа јаките дроги; тие практично ја комбинираат фактичката декриминализацијата на марихуаната со строгата примена на законот против трговија со јаки дроги.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Забраната на дроги доведува до огромен број убиства и кражби во големите градови затоа што создава црн пазар на кој завојуваните дилери им наметнуваат сѐ поголеми цени на уживателите, кои пак од своја страна крадат за да можат да ги задоволат своите навики.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Првиот се состои во тоа што побарувачката веројатно во извесен степен би пораснала.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Изгледа Светецот премногу јадел, па се здебелил, и светот го претворил во голем, дебел, меснат задник (впрочем, отсекогаш и бил таков, посебно за успешните луѓе. Ми се гади од нив).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но ова е многу проблематично, „затоа што дури и повикувањето на идеологијата во една акција не може да биде доказ дека таа е и причина на таа акција“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
ХУМАНА АЛТЕРНАТИВА
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓутоа, има причини да се верува дека 76 за доз­волата за приватна продажба на дрога оваа земја не би ја претворила во голема пушилница на опиум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Забраната ги поттикнува малолетниците на уживање дрога и нејзино продавање со тоа што создава подземје во кое истите тие малолетници можат да остварат таква заработувачка која е невозможна во легални услови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа во голема мера се должи на пасивноста на идеите кои се „повеќе 108 еден модел на стварноста отколку причина“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се најдов во внатрешноста Иднина на два обли бели рида. Па, тоа е Земјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Небото е распарано. Од него во голем водопад се спушта магла и сака да покрие сѐ; секоја тајна, и најмала, да остане тоа што е.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во својата портокалова проѕирност густата течност ќе спѕида се и ќе се стврдне според калапот во куќата во голема зарче за шеш-беш на џиновска дланка, за еден Голијат што ќе дојде од библиската предисторија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Масата на судиите и поротниците е на десетина метри висок подиум и е оградена од обете страни со растенија месојади во големи саксии од фајанс.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Еј, брате, слаботија си ти. И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сè наоколу компјутеризирано и роботизирано, претворено во голем вештачки мозок.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Храна ни спуштаа од вертикалниот отвор, секогаш во казан, а вода во голем ќуп.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Веќе доаѓаат, - се израдува Барбут- бег. – Ене двајца во голем чун. Веслаат кон нас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Откорнатите грамади ги преземаше втората група и ги ситнеше со чекани – бараше дијаманти. ( Ако се знае дека еден грам од таа скапоценост на 15 000 тони ископан камен, лесно ќе се замисли тешкиот живот на малите несреќници).
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оѕви се, испрати ме. Во голема невола сум.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Го слушам од ноќ во ноќ. Очите ми се затвораат... Не можам веќе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Смртта на пајакот, на тоа парче жив сафир од златно зрно на себе, ќе ме растажеше за сите времиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Така, Kant- овата категоричка рамка, иако претпоставена од сите форми на предикација, е во голема мерка „во дисконтинуитет со емпириските факти” (Husain 1983).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Богдан и Видуша кога ќе појдеа кај него, му бараа да ги разгледуваат сликите што ги имаше во голем број насобрани во неговото долгогодишно сликање и го молеа да им даде некои од сликите што не му требаа и што ги имаше во повеќе примероци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камилски оваа потрага по тајните на порцеланот во Кина и во Европа ја вршеше за да ја спореди со неговата судбина во Османската Империја, во којашто под името чини (ini) ќе се подразбере домашната керамика, со центар во Изник, каде што во голема мера ќе се користи кинеското и персиското искуство во подрачјето на грнчаријата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога те слушам, мој пријателе Камилски, размислувам дека баклавата може да се смета за еден од ретките симболи што сведочи за подемот и падот на Османската империја! Не разбирам како?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се создаваше нова митологија на Балканот, можеби и поубиствена од претходната која ги ставаше новите држави- нации во тотална амнезија кон османското минато, кон османската компонента во нивните идентитети.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко уште во младоста, кога го совлада францускиот јазик, дојде до книгата на Фаик Коница, пишувана под псевдонимот Пирус Бардхули (Pyrrhus Bardhyli), Essai pour les langues naturelles et les langues artificieles, (Брисел, 1903), со која сакаше да им зададе конечен удар на есперантистите и на другите приврзаници на вештачките јазици во големата меѓународна полемика, поддржан од Реми де Гурмон и Гијом Аполинер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Митологијата којашто ги зафати балканските историографии во втората половина на XIX и XX век, во времето на подемот на новите држави- нации, во голема мера ја деформира историјата на Царството чие постоење и цивилизациски обележја, кои често биле заеднички со истите народи, се настојуваше по секоја цена да се избришат од меморијата на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Жедта за моќ и владеење, која тешко се контролирала во големите воени походи и завојувања, ќе ги предизвика трајните делби, прекројувањата на границите и немирите на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според нив беше дојдено време да се види низ османското наследство, кое се покажуваше дека е тоа и балканско и дека во голема мера било жртвувано, особено во завршната фаза од агонијата на Османската Империја, се претвори, според тогаш западните освојувачки пропаганди во борба на цивилизацијата против варваризмот, на напредното против племенскиот примитивизам, на прогресот против ендемската заостанатост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ги изеде двата кроасани потопувајќи ги одвреме-навреме во големата тркалезна шолја исполнета со бело кафе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Недоразбирањата, дилемите, неизвесностите кои владееле во Царството, колку и да биле разрешени во големите војни, кои конечно довеле и до падот на Османското Царство, не можеле конечно да исчезнат и во зборовите со османско потекло во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LVII Татко и Климент Камилски по херојското соочување со сите речници во потрагата по ориентализмите во балканските јазици по којзнае којпат се соочуваа со невозможната мисија да допрат до сите заемки и конечно да ја состават наумената листа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски со нов елан на мислата продолжи: Реков во големиот амфитеатар на Сорбона, пред угледните професори, дека новата наука за детето, претпоставува теоретски и практични познавања од психолошка и педагошка гледна точка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За разлика од европското право, каде што постоеле разграничувања на носителите на правото судијата, адвокатот, кадијата бил носител на правниот систем во Османската Империја, како и во голем дел на Балканот, каде што кај сите народи била честа изреката: Кадијата те тужи, кадијата те суди!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, на Пророкот му се припишуваат зборовите: Навистина гајретот е дел од верувањето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Впрочем, и денешниот облик баклавата го доби откако влезе во големите кујни на царската палата Топкапи во Цариград и стана култно јадење во царството и надвор од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Институциите брзо се менувале, но табиетот на владетелот како пресуден си останал непроменет!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Припаѓаа на три вери, беа рисјани (православни и католици) и во голем број преобратени во муслимани, без да бидат тврди во ниту една религија, повеќе од различните вери најмногу ги поврзуваше албанството, стапуваа често во мешани брачни заедници, не познаваа верски судири во историјата, видни дејци, интелектуалци, писатели, живеејќи во туѓина повеќе беа прелеани со клучни вредности кај другите отколку кај своите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но за потребите на дворот и високите достоинственици ќе се увезува оригиналниот кинески порцелан, којшто денес може да се види изложен во просториите на некогашната царска кујна на дворецот Топкапи сарај во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ете, тоа јас го сонував, мој пријателе, како никогаш да не сум се вратил од Голи Оток, како таму ме погребуваат во голема јама со моите стари соборци и, замисли, со сите почести, дури и со посмртен марш!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко и Камилски си имаа обичај долгите прошетки во источниот и западниот брег на градот, односно лево и десно од реката, поврзувајќи ги со камениот мост изграден уште од султанот Мехмед II, да ги завршат во големата Железничка станица, која беше една од најубавите станици не само во овој дел на Европа туку и пошироко, гледајќи ги меѓународните возови Балкан-експрес и Балкан-ориент, како патуваат преку границите кон исток и запад, север и југ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, и народите на Балканот го сочувале зачувале овој збор, со блиска, но никогаш различна конотација? рече Камилски, насочувајќи го разговорот кон ставот кој требаше да се заземе за зборот табиет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така јаничарството ја доживеа својата пропаст во Цариград и во големото царство, означувајќи го и падот на Империјата, но и натаму остануваше закоренето во европската свест и како проверен метод за употребата на странските војници во реализацијата на империјалистичко-колонијалистички цели, продолжи Камилски со уверлив глас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски продолжуваше да бележи во еден голем жолт нотес, донесен од последното патување од Париз, купен во големата книжарница во Латинскиот кварт пред мостот Сена, во којшто, како што му се довери на Татко ги запишуваше главните идеи, односно les ides generales коишто му недостигале хронично на Балканот, а тие обајцата биле на пат да ги најдат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски внимателно слушаше и, како по обичај, нешто бележеше во големиот нотес пред себе, па ја крена главата и замислено праша: Поимот гајрет може да се толкува историски, филозофски, но и верски?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата, и Климент Камилски и Татко, се чувствуваа како победници во големите порази на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие зборови не беа толку многу во оптек во новите времиња, но тие, сепак, остануваа незаобиколни, кога се сакаше што подлабоко да се проникне во тајните на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар овие позајмени зборови во голем дел си ја завршиле мисијата?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако Татко, реферирајќи за овие зборови, му ги изложи основните податоци, за нивното присуство и попатни лексички и семантички метаморфози на балканските јазици, надоврзувајќи се со претходно третираните поими (ајде-јаваш, јаничар, зандана, кадија...), со кои беше во голема мера претставено владеењето на Османската Империја, рече: Отсекогаш владеењето најмногу зависело од табиетот на врвниот владетел, отколку од институциите под него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имаше големи тешкотии во новата комунистичка земја да се вработи во судската професија, макар што во голем недостиг на судски кадри работеше во еден краток период како судија во општинскиот суд на предмети за шумски деликти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нови примери искажуваше, по втор, по трет, по тринаесетти пат ни ја изнесуваше биографијата на заблудениот другар, тој бил ангел, ние сме живееле во голема заблуда, слепци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тука беа и пријателството и љубовта и, другарството, и погледот на пријателот и смеата, неговата смеа, желбите и вербата во Големата вода, вистината за Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Убиец! - одекна во големата, северна соба.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О, мило мое, о, мајкино срце! - го слушате нејзиниот глас. Сѐ беше во Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Разгледувањата на прозата на Чинго кои се лоцираа во вториот аспект, откривајќи го потеклото на тоа раскажување, барајќи ги неговите детерминанти во начинот на раскажувањето, трагајќи по раскажувачките системи врз кои се надоврзува, во критиката кај нас се доближија до едно сознание што во голема мера е општо.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во основа секоја литературна креација се потпира врз јазикот но во голем дел и врз секојдневната јазична практика, врз живиот говор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потребата да се согледа прозата на Чинго како мерник на едно време, како видување на тие големи настани и процеси во нашиот живот поттикната е, во голема мера, и со видот на таа проза, со нејзината произлезеност од тоа време.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едно, малку поголемо, спиеше среде сета викотница, завиткано во големо црвено ќебе со штампа на роглести елени.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Освежено и опуштено се погледнав во големото огледало, ја исплукав пенливата течност и вомјазено се залепив на ѕидот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Пари, статус, патувања, уба гардероба, ќе живејш во голема резиденција, ќе имаш вила на некој грчки остров, ќе се дружиш со богатите...“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Европа и Америка се во голема политичка и економска криза, владее беда, сиромаштија, безработица!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
По распаѓањето на „Мост” неговите пејсажи, актови и жанр-сцени - под влијание на ван Гог и Мунк - во голема мера се насочени кон Сезановата надградба на сликата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Одредени дисциплини (културната и социјалната антропологија, на пример) своето постоење во голема мера им го должат на обидите поимот култура адекватно да се дефинира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Палестинците веќе беа заминати во голем дел од Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се најдов во една од најделикатните ситуации во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Една цела фаланга националистички ориентирани политичари, писатели, фарисеи, профитери започнаа да го нагризуваат споменот на некогашниот владетел кој според едни, и не беше ангел, но не се и луѓето ангели, додека според други ако е политиката уметност на можното, Тито го правеше и невозможното.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од рацете не ја испуштав книгата на Емил Сјоран. Како да ми беше сопатник во потрагата по тиранските одисеи во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И додека пред три години го гледав во далечината приближувањето на Галеб, тој во далечината ми се виде токму како птица, која доближувајќи се до брегот ги шири своите крилја, се престорува во лаѓа, па во голем бел брод.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Илјадници латици од јасминовите бело-синкави и розови цветови се преобликуваа во голем букет од кој се ширеше силната јасминова миризба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше меѓу овие зборови и тишина која беше всушност мајчиниот јазик, неискажани значења, кои продираа до душа, завршуваа во голема порака која може да ја подари само душата на една Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На синот- наратор, кој ја наследи татковата библиотека, враќајќи се од своите дипломатски мисии, како амбасадор на двете држави кои во голем дел го обележаа животот на бегалското семејство - Југославија и Македонија, кои го ширеа кругот на семејниот егзил, продолжи да трага по преостанатите тајни во татковата библиотека, кои не можеше да ги провери во животот, посебно обземен од наследената таткова опсесија да трага по тајните на владеењето, за кои балканската историја нудеше безброј искуства.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие ти се тука, додека сум жива... тие остануваат и со тебе... со нас... ќе продолжат да го покажуваат татковиот пат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како на многумина деца на француските сојузници во Големата војна на Балканот. Но Албанците на која страна беа?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можеше да му го сретне погледот. Да го предупреди. Тој беше во голем занес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во големиот врзоп записи речиси секоја страница била некогашен празник, потрага по неколкуте рајски мигови на одложеното откритие на бараната порака во непознатите страници на книгите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И ние, амбасадорите на неврзаните земји (Индија, Индонезија, Египет, Алжир и Југославија), се состанувавме еднаш во неделата, во различна амбасада за да ги разгледуваме актуелните политички и меѓународни прашања од областа на движењето на неврзаните, чија криза стануваше сѐ поочигледна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот на некогашната голема во мала земја, а сега на мала во голема земја се соочуваше со реалноста. Не инсистирав на одговорот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се работеше за спротивставени страни во Големата војна! Се работеше за разминати времиња!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Трети велеа дека никогаш овој простор во глобални рамки не бил позначаен како што бил во голем дел од Титовиот живот како за Балканот, така и за третиот свет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пребрзо како да беше дојдено едно друго време!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да пловевме сите во големото Медитеранско море, во бродови крај флотите на САД, Франција, Велика Британија, СССР и други, во очекување на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби само Јасер Арафат беше исклучокот. Тој веруваше во воскреснувањето од падовите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој повторно е во право: со милениуми, апетитот за моќ, за владеење е распространет во голем број малечки или големи тирании кои цветале, се извишувале или пропаѓале, завршувале во една тиранија, со сите соништа и илузии за моќ и власт, со гладта да ја нагризуваат планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште еднаш им викнав: Џуно, Бико, дојдете кај мама! и потоа слушнав како стропаа синџирите и во голем трк воловите им избегаа на Турците и се загубија во темнината, а тие останаа да пцујат по турски.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во една долга ноќ во голема тишина се симнавме во Демир Капија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Постарата генерација беше главно ликвидирана во големите чистки од педесеттите и шеесеттите години, а малкумината кои преживеаја, одамна беа испреплашени до тотално умствено предавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мотивите што во извесна мера веќе беа присутни во големите војни од почетокот на дваесеттиот век, сега станаа доминантни и свесно се признаваат и според нив се постапува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од моментот кога машината за првпат се појави, исчезна потребата од човечкото ринтање, па според тоа во голема мера и потребата од нееднаквост меѓу луѓето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа се случи во голема мера во текот на последната фаза на капитализмот, приближно помеѓу 1920 и 1940 година.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На другиот крај од просторијата имаше еден мал бар, обична дупка во ѕидот каде што можеше да се купи џин за десет центи во голема чашка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Хеликоптерите сега повеќе се употребуваат отколку порано, авионите - бомбардери се во голема мера заменети од самонаводни проектили, а лесно ранливите подвижни воени бродови им го отстапија местото на речиси непотопливите Пловечки тврдини; во секој друг поглед не е направен речиси никаков напредок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можам да кажам дека во голем број случаи им успева.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но - иако тоа беше еден од престапите што обвинетите во големите чистки без исклучок го признаваа - тешко беше да се замисли дека таква работа воопшто може да се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Живееле во големи велелепни куќи со по триесет слуги, се возеле наоколу во автомобили и во запреги со четири коњи, пиеле шампањско, носеле цилиндри...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од предната страна на зградата, на терасата што продолжуваше на осум столбови над реката, во големи земјени ќупови беа посадени леандри кои во првите зимски денови газдата Таки Ников ги собираше во стаклениот цвеќарник што беше придодаден на зградата од страната на Камениот мост.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона неколку пати одеше во туш -кабината и се враќаше завиена во голема розова фротирка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ставаше во голема каца зелка, зелка што алтан не ѝ беше рамен, а во земјени ќупчиња и разни туршии и речели, направени со тикви, шира, дуњи и мушмули, а од свинското што не смееше да се продава по касапниците, зашто и касапите беа само Турци, Тодора нареди да се направат пастрма и суџуци, та кога скришум ги направија со неговите три жени, скришум и ги пренесоа есента со товарни добичиња од селото в град.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
41. ВО ГОЛЕМА ВОДА ГОЛЕМА РИБА ПЛИВА - би пливала и в поток кој има вир така син и бистар и така тивок како просторите на небесната шир...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Прво, требаше да се исфрлат непотребните предмети, па потребните да се подредат по некоја логика: според нивната намена и намената и капацитетот на просториите и мебелот и, по можност, според барањата на естетиката, иако таа е веќе во голема мера задоволена ако е задоволен предходниот критериум, оти убавото во домот го прави пред сѐ чувството дека е по човечка мера.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сепак, треба да се има предвид дека оваа промена во голема мера е определена од големото зголемување на бројот на работодавци до која дојде во меѓувреме.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, од друга страна, преку воведувањето на системот на бруто плата, односно со вклучувањето на претходните исплати на работниците за хранарина и превоз во основицата за пресметка и плаќање придонеси (чл. 14), поволностите што ги донесе ЗПЗСО за нив во голема мера беа неутрализирани.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Причината за тоа во голема мера се должи на широко- распространетото прифаќање на митот за транзицијата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Таа го сакала. Се решила да тргне во голема неизвесност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Честите царе, сонце наше сјајно! Го добив твоето свето решение од 30 шевар 959 год. и се зафатив со работа да ги фатам и покорам бунтовниците, но нивните водачи избегаа во големите планини и оттаму ја бунат и понатака рајата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата чкртна со забите и му се заколна во големиот Алах дека ако го фати навистина ќе го дере и пече...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му ја поткрена наведнатата глава и му се заѕури во големите крвави очи – Кажувај, бре сине на ѓаволот? Сега пак те поткупија?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија од рани зори ја вртеше рачката на машината за ронење, прва доаѓаше а последна си одеше и пченката од гредите на тремовите се преселуваше во големите вреќи, а вреќите во запрегата со која таа ги носеше во воденицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ништо за тоа кај кого сум сместен, како се прехранувам, и воопшто што правам така сам во големиот град.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тогаш престојував кај Ристо Брзиѓанот. Нивната куќа (или стан во голема куќа) се наоѓаше близу театарот, речиси веднаш на почетокот на уличката која излегуваше на малото плоштадче пред театарот, чинам скаличката од Камениот мост ме симна директно на широкиот чардак кога пристигнав кај нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Значи тоа било во пет наутро, пред да појдам на часови, во големата недоправена зграда на долниот крај од градот, во населбата Мичурин.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Деверот на Богородица сака да им се развика, се завртува два три пати со сѐ дема, ама наместо глас, таа оти тешка, ќе му се откине од рацете и плеќите и ќе бапне во големиот вир пред првиот влез.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На одблесокот од ќумбенцето се чинат како две сребрени врвци што достигаат до нејзините разбранувани гради и на кошулата се претвораат во големи мокри пари.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Си одбрав век за самување Крај пренатрупани куфери За заминување Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Јас самувам сам И ти велам И си велам: Отровот во бои ќе го разлеам Виножитото во рамка ќе го зберам И ќе те создадам Низ нова фабула Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Исто така, чувствувам дека сомнежот што е вграден во голем дел од Марксистичката теорија, исполнет со страв од моќта на угнетувањето, не може да функционира прагматично, дури и ако овие теории произлегуваат од сигурноста на академскиот контекст.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пред многу години, уште пред времето на Silicon Valley, кога компјутерот едвај го собираше во голем простор, и пред да си ја создаде репутацијата на LSD гуру, др.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЈОРДАН: (Препишува сметки од џепното бележниче во големиот тефтер).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Истребија жените еден котел царевка, уште еден грав; ги сварија во големите латвици, и кога дојдоа сповојничарките, секоја со по двет-три деца, ја исркаа царевката, го макнаа грашокот со топлите булиња и погачи, го поткренаа сите „новиот човек".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште на другиот ден Крчо ги навираше своите слаби раце во големите нови машки калци, на кои Нешка навезе и две букви: Н.К. за да се потсетува Крсте од кого се и да му ја потврди својата желба дека така сака да се вика Неда Крстева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И да бидеш среќен што си мало зрнце сол во големата, испомешана, вкусна, во три води варена манџа на народите.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во еден момент, во големиот семеен чун, тој собрал чалгаџии и се упатил со нив кон езерската шир.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најпосле, сосе каталогот, се најдовме во големиот град, во куќата со чардак, крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во првиот поглед што му го упати на Татко, таа како да бараше заштита од него, разбирање пред неизвесноста на судбината која ја очекуваше во големото патријархално семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше отсутен, далеку со мислите, отсутен од ситните радости кои ги подготвуваше Мајка, за да го оттргне од внесе­но­ста во големиот пат, во големите идеи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А за мене започнуваа маките со сите вас! – И што стори ти тогаш, Мајко? – запраша најстариот брат со возбудата што ја делевме сите. – Останавме сами, среде војната, во големата куќа крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXXI Во големиот град требаше да си го запалиме новото огниште на егзилот, да ни биде пријател, заштитник во нашата нова куќа крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ние оста­навме засекогаш во големиот град крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Рим, Татко ѝ купил на Мајка, во големата сто­ковна куќа Ла Ринашенте, убав син фустан, со бели точки, што таа долго време го носела, а потем го чувала со години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги гледала, потем, живописните персиски теписи спружени пред бројните дуќани, сребрениот накит обликуван во големи и во мали форми, садовите од светнат бакар, посребреното оружје, тиркизните украси, многу, многу други украсни предмети кои ги гледала за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За чудо, почувствувала спокој на ова островче на изгубениот балкански рај, на брегот на Меди­теранот, загубено во големата вавилонска тврдина, каков што бил Солун во таа клучна година за балканската исто­рија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кај се чуло или видело, дури и во големи семејства, девојка да замине да студира во туѓина, дури во Италија или во Австрија, во Букурешт или во Цариград, кај што можеа да одат само момчињата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така, ѝ мина животот во големата илузија за враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За оваа состојба најуверливо сведочи епизодата за Мајкините знамиња од времето на италијан­ско-грчката војна во Албанија, во голем дел одигрувана во крајезерскиот роден Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше сигурно дека се влегуваше во голем ризик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Албанците, според Татковите претпоставки, најверојатно останале нивниот најархаизи­ран дел, оставени во голема самота и во заборав во исто­ријата, со постојани граници околу нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За неа, верувањето во Бога прераснуваше во голем чин на храброст да се спасуваат чедата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војничето ништо не рече. Го зеде големиот клуч, ка­ко кубура, и го внесе во големата брава.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе ги фрлат женките икрите во големите морски длабочини, мажјаците им стркаат млеч и потоа заедно угинуваат обезбедувајќи си потомство...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го гледаше своето лице во големото огледало на ѕидот, мрак во полумрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога Татко ја откри претпоставената вистина за патот на јагулите и за нивното враќање низ новите генерации, тој добиваше дополнителни сили, од длабината на своето битие, да истрае во големата битка со егзилот, да издржи во минувањето низ сите негови пеколни кругови, во потрага на рајот на враќањето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Цветана Горски му беше доста од прочитливата фарса што ја подготвуваше и играше до крај Јагулче Дримски во големата сенка на Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И така, прелистувањето на вистинската страница, според променливиот распоред на татковите книги, значеше прелистување на самата судбина во големиот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Италијанците како да играа во голема фарса, малку беа подготвени за вистинска војна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само, не дај боже да се повторат неговите луди игри, да се разместуваат води и народи, како што тоа се правеше во големата Русија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не беше во прашање само цената на илјадниците животи, со која беше платена електричната енергија, туку и прашањето на нејзината, во голем дел неостварена намена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Му беше благодарен со својата жена на Богот на преселбите, што во големата европска скитија го запре пред ова Езеро, за да му биде татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, трагањето по патот на јагулите по реката од излезот на Езерото, преку морето, океанот и назад, и сличностите со нашата емигрантска сага, се совпадна со еден пресвртен чин во татковиот живот, кој во голема мера ја промени судбата на нашето семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Имавме среќа брате, - продолжи Гури Порадеци, - што во големата зла судба, спасивме од семејството што можеше да се спаси.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, слушајќи го ова од Игора Лозински, добиваше нов доказ за својата теза дека империите се допираат во екстремните потези, во големите грешки, кога цената на поразот треба да се плаќа со невините животи на жртвуваните. Така би со сите империи на Балканот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите го покажуваа правецот на судбината на семејството, како стрелка во големиот компас на постоењето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Додека тетка појде да бара фотографија на мајка си во големата кеса, мене во мислите не ме напушташе претставата за оваа жена со толку неизвесна и страдална судбина, а со толкава моќ на истрајба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите беа внесени во големиот проект на нивниот учител да ја состават единствената колекција на езерските реликвии, на живите фосили, која како да беше осудена еден ден да исчезне од Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Влегоа во фурната. Во големи тепсии и плехови се печеше пченкарен леб.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ми помогна да сфатам дека се наоѓаме веќе во Пицеријата и дека најсетне можам да ја видам Ана како насмевната ни понудува во големите бели чинии барем дел од себеси.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Познато ви е, нели, дека и најмалиот поток никој не го води, никој не му одредува патека по која ќе се движи, а сепак слегува во долината и ќе се влее во големата вода.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе се качеше во камионот од другата страна и тогаш ќе се одвезеа во големиот град по долгите улици сѐ додека не доаѓаа до местото од каде што отпочнуваа со работа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Токму фактот дека Бредбери во голема мерка се ослонува на традициите на т.н. готски роман укажува дека тој не се вредува во големиот број жанровски автори на тогашните забавно-книжевни журнали иако е формално афирмиран во нив и преку нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Царот, слугата и летачот застанаа во големата градина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во шест часот веќе се возеше на работа, а кога стаса го паркира автомобилот во големиот двор каде сите други исто така ги паркираа своите автомобили штом ќе изгрееше сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сонуваше како танцува во Големата сала на детството.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Немирката мора да отишла во големата градина, - си рече и тргна натаму.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во неа - во голема чиста крпа го завиткаа Мацко, се поздравија со дедото, не сокривајќи ја лутината, и заминаа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Во Битола стигнав... и малку понатаму, туку пред тоа ме фатија и ме вратија во големиот манастир.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така тие дваесет дена ни поминаа во големата радост и желба за поскоро враќање.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога малку се потстопли, почнавме да излегуваме во големиот манастирски двор и да шетаме по паркот, па одевме дури до долу, до манастирските гробишта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Изгледа оттаму ги протерале калуѓерите или калуѓерките и нѐ сместија во големи одаи со кревети на кат, по дваесет и повеќе деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире наведна глава, долго се загледа во тревата, си го подигна чорапот и, држејќи се за коленото, замолча.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
” (Сите на оружје, се за победата!), а подолу: “Сите на оружје се за победата”.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па штом одам обратно по шините, ќе стигнам до Битола, а таму ке се распрашам како да стигнам дома.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Почнаа прво грчките деца да поставуваат скечови, а потоа и ние.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Значи, ги гледаш ѕидовите, се огледуваш и во големите огледала.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одговор­носта поместена од индивидуите сега им се враќа - Вие и јас во голема мерка сега сме си препуштени себеси при донесувањето одлуки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Она што луѓето уште од раѓање ги угнетува е јазикот, наметнатите вредносни категории, наметнатите конвенции за идентитет и перцепции што се развиле и коишто, во голема мера, атрофирале во развојот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оној што ѕирка (низ една од дупките избушени скоро како за објективи на камерите) е Дипигус, се разбира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е таа а приори поставена но обично подсвесно наметната принуда на свеста, што подјармува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога останува сам, Сенка, притискајќи едно копче во масата, целиот огромен ѕид отспротива го претвора во големо огледало кое сега ја отсликува целата долга маса со тринаесет столови, и господинот Сенка во центарот, сличен на некој чуден светец, но сепак повеќе, така сокриен од светлината, налик на дамка од разјаденост врз површината на огледалото, или пак како давеник во таа живина локва, „чии испарувања, кога-тогаш, ќе нѐ задушат сите“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаме морален код што би претендирал да биде апсолутен и универзален.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се расприкажал Хорацио, мрда со дебелите очи, а таксистот намерно во четврта, менува во втора: Доведен сум во голема заблуда, машко, и не знам кој пат да го фатам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И тогаш? Пак Хорацио доаѓа на помош: како да ги употребам зборовите – и тие што откриваат, и тие што затскриваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само уште дедо Бошко седеше крај огништето во големата чадлосана одаја со земјено душеме и чепкајќи го лулето што го имаше допушено, нешто си мислеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Вечерта Зоки побара да спие во големата соба, заедно со шарената елка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но, кога влегоа во големата соба со многу столчиња и масички, и кога сите деца седнаа на своето столче, се виде дека за Зоки нема празно место.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дали е тоа поради пријателството со Зоки, или поради тоа што најпосле сфатил дека во големите градови е подобро да бидеш на таван отколку на улица?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога е Зоки Поки во бањата, по ходниците се слуша: - Фррр, пљас, фррр, пљас! – како некој кит да се преметкува во големото море.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Татко ти многупати пред мене има зборувано дека Иван Степанович им дозволувал на многу љубопитници од кафеаната да ја разгледуваат таа слика и да уживаат во неземната убавина на девојката но и во големите можности и талентот на Јенков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јенков навистина имал божја дарба, тврдеше татко ти, но за жал ја поарчил правејќи ги оние минијатурни портрети на Кралот и на Кралицата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таму, во големата сала, еден дојденец, за кого не сум сигурна колку беше Козак, почна да аплаудира како споулавен кога беше соопштена веста за раѓањето на наследникот на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Водата во големиот чајник вриеше, па дед Павел уште еднаш повтори дека можеме веднаш да се напиеме чај, дека потоа ќе можеме да го прошетаме имањето, а кога ќе ожедниме, ќе му се вратиме на виното.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она што не е обично, и што не се случува секој ден, велат дека најдолго се памети.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За две години Рогуш израсна во голем и силен овен.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но подоцна кога израсна во голем овен, такви шеги не смеев да правам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Колипката беше претопена во голема концертна сала.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Панталоните од џинс биле идеални бидејќи тешко се кинеле, лете во нив не било претопло, зиме не било престудено, имале долгогодишен рок на употреба, а покрај сето тоа изгледале добро кога по многу перења ќе го добиеле својот славен испрано-блед имиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мотивите на Енди се секогаш опскурни, дури и тогаш кога се само-анализира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Демографската експлозија во средината на 19-от век беше погодна за претворање на малите семејни мануфактури во големи индустриски гиганти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И тој повторно верува дека неговиот метод му овозможува да стори подобри нешта одошто традицијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа сум јас.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие карактеристики не се помалку значајни од оние што тој не ги споделува со нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Немав чувство дека учествувам во голем прелом.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури во текот на тој повратен удар мојата работа на наставник се здоби со повидлив, да речеме “милитантен” облик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Грубата ткаенина добила име blue jeans, а кај нас е позната и како тексас. 108 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иновирањето станува вредност по себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“Racism’s Last Word”, trans. Peggy Kamuf, Critical Inquiry 12 (1985): 290-99. 4 Positions, 28-30.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во своите дела: “The Philosophy of Andy Warhol” (1975), “Andy Warhol’s Exposures” (1979), и “POPism” (1980), Ворхол во голема мера кажува за себе, но на еден монотон, наизглед плашлив начин со кој си поигрува со нештата и кој стана негов заштитен знак - додека неговиот конверзациски стил се базира на општествениот репертоар од доцните години на дваесеттиот век.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гледиштето дека неговите учења радикално прекинуваат со традицијата е едно од оние нешта што го прават Дерида во голема мера дел од неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата теорија не прави така остар и радикален прекин со традицијата како што понекогаш се прикажува, и Дерида е во голема мера дел од модернистичкото, христијанско, и Западно наследство од кое тој толку многу се гади.26 Превод: Ж. Трајаноски
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Снема струја во топол летен ден и умреа од жештина пингвините што Џ ги чуваше во големиот фрижидер.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Вревата во големите градови речиси ме полудува. Прави панично да трчам по улиците барајќи го мирот во некое скриено ќоше за кое знаат само уличните кучиња, бездомниците и најочајните наркомани.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сегментација на 118 Joe Goss, “The ‘Magic of the Mall’: An Analysis of Form, Function, and Meaning in the Contemporary Retail Built Environment,” Annals of the Association of American Geographers 83 (1993):18. 119 Naomi Klein, No Logo (London: Flamingo, 2000), 194. 101 пазарот станува „водечки принцип на оваа мешавина од комерцијална и граѓанската активност“.120 Како резултат на тоа, клупите сѐ повеќе се отстрануваат од улиците во големите градски центри, не само за бездомните лица да ме ги користат како место за спиење, туку и за да се спречи одмор без потрошувачка.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
119 Иако трговскиот центар сака да се легитимира себеси како вистински центар на заедницата, заедницата што тој ја создава е исклучива по социо-економска линија: несаканите урбана групи како што се бездомните лица и сиромашните немаат право на влез.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во голем и видлив фонт, Реслеровите билборди повикуваат на преиспитување на постојните односи на моќ и нудат алтернативи кои би биле „помалку хиерархиски, засновани врз идеите на директна демократија и би вклучувале што е можно повеќе луѓе во процесот на донесување одлуки“ 139.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Јавната сфера се смета за универзален и апстрактен простор на демократијата којшто оттаму е во голема мерка нематеријален.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Купувајќи си место во јавните простори, комерцијални интереси се закануваат да го сведат производството на значење во јавната арена на едностран проток на информации, трансформирајќи ги граѓаните во пасивни примачи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во серијата на билборди, плакати и банери поставени во јавни простори во внатрешноста на низа градови во Европа и Јужна Америка кои го сочинуваат проектот „Алтернативна економија, алтернативни општества“, Реслер ги користи средствата за надворешно рекламирање за претставување на алтернативи на постоечкиот општествен и економски систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
За Хабермас (чијашто теорија за структурната трансформација на јавната сфера и нејзините импликации врз демократијата ќе бидат разгледани во повеќе детали во Глава 3), јавната сфера е универзална и затоа во секаква значајна смисла „просторно неиздиференцирана“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Маркетиншкото преоптоварување предизвикано од овој „бараж од комерцијални звучни ефекти“150 во голема мерка ги намалува позначајните можности за слобода на говорот, со штетни последици за демократијата бидејќи, како што нагласува Петер Слотердајк, „онаму каде што не постои место за противтежна моќ, таму владее страв, ограничување и ропско посматрање“.151
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Веќе бев седнал на шолјата и бев почнал да се концентрирам на моите вознемирени црева, кога ми се стори како да начув леки чекори врз мекиот теписон кој од тоалетот излегуваше право во ходникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да ѝ ги помилува образите и да ја бакне во големата уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Разделувањето на подароци и големото запознавање го направивме во големиот салон со белиот мебел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јадења од разни сорти и вино во големи златни пехари, по трпезите долги поставени а преку нив сите наседнати.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тој ги соедини народите во големо човечко братство!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
На Филип кој малку пред тоа ја освои Потидеја, во исто време му стигнаа три вести: Првата: „Парменион ги победил Илирите во голема битка!“
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тинејџерска Ме заболе за родното село на поетот, за неговото сиромашно детство, за седумте браќа и сестри, за школото на десет км. од дома, за првата писмена по литература, за овците, полињата, шумата, гората, за првата љубов во градот со гимназија, за наградената песна набргу објавена, за студентските денови во големиот град, за Есенин, за опивањето, за истакнувањето, за првите дваесет генијални стихозбирки, за наградите, спомениците, венците, за цветната палата во елитниот кварт, за неговата отсутна сеприсутност (дури и по неговата задоцнета, гласна смрт).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Се најде во голема дилема.. не, Нина е многу зборлива, може не сакајќи да ја открие пред другите неговата реакција.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во голема возбуда тој се обѕрнуваше зад себе да провери до каде се другите што го следеа а потоа одново продолжуваше да лази, чипчејќи се со раскрвавените прсти за карпата, за коренчињата, за стебленцата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Но јас често во едно писмо пишував повеќе писма знаејќи секогаш дека тие ќе најдат место во големата душа на мојата голема читателка и ќе ми се вратат во нов, облагороден облик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пишувањето е постојана молитва чии верници се откриваат во големата, непозната читателска процесија, во постојаното верување...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа изложба, со која во голем дел беше исполнета мојата дипломатска мисија, покрај другото, ми овозможи и почести контакти со советниците на претседателот Жак Ширак во Елисејската палата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Додека тоа што вие го раскажувате, во вашата книга, е дотолку попенетрантно останувајќи во голема мера неопипливо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таму ќе го нема ниту сефардското маало во чудесната гора која с уште листаше во неговото сеќавање, изгорена во големиот пожар во 1917 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И сепак - во големата уста останал забот.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ако побегнеш, ќе се изгубиш во големиот свет.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Според нивните анализи "комунизмот во Романија не постои и преовладува антируското чувство", но сметале и дека ако Романците ги одбијат Советите, имало голема можност крајниот резултат за Романците да биде уште потежок, односно "да состават влада која ќе биде потчинета на Советската".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во анализите на советскиот интерес во балканските држави, тие ќе истакнат дека Советите во Романија, по анектирањето на одредени територии кои тие ги посакуваат, ќе настојуваат да се постави "пријателска влада, врз која ќе можат, во голема мера, да имаат своја контрола".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Умилно се загледа во големите и црни очи на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На носила го пренесоа отаде трапот, во големата земјанка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Политичкиот се загледа во неа и во шинелот, спушти поглед на нејзините нозе обуени во големи и извалкани цокули, а потоа ѝ рече: - Дојди поблизу.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка за миг откина лице и одново се загледа во големите црни очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во голем котел, од оние за топење свинско сало - врие планински чај. Над котелот се издига пареа и шири мирудија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во големата одаја се собравме сите домашни: дедо, баба, татко, мајка, сестри ми и браќа ми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си замислува како тие таму, далеку од пеколот, со стапчињата под мишките, загледани во големите топогафски воени карти, очекуваат да с помести стрелката, да падне црвеното знаменце и на негово место да се забоди сино; да се избрише пцрвената иззабена одбранбена линија и да се нацрта нова - сина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јуфките лизгаа по длабоките чинии, а беа со убава жолта боја, направени од домашни јајца од кокошките што баба и дедо ги чуваа во големиот кокошарник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Она што ја привлекло неа е тоа што тој бил еден од редките млади луѓе во тоа време што се школувале во големите градови и бил многу едноставен, скромен човек и приатен соговорник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Возачот ми го позеде куферот и го смести во големиот багажник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Зорица Ѓеорѓиевска Животот од една слива (2014) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634 На мојот брат Д-р Тихомир Крцкоски ЖИВОТОТ ОД ЕДНА СЛИВА Како дете долгите лета ги поминував во големата селска куќа на мојот дедо по мајка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Додека формалистичките приоди се во голема мера врзани за граматичките закони, и се обмислени за да постигнат графичка точност и прецизна референца, Деридиниот курс е повеќе едно емпириско лутање, кое не е врзано за одговорноста на философијата, за традицијата, за еволуцијата на јазикот и мисловните системи, туку наместо тоа, го истакнува во преден план движењето по површината на пишаниот јазик, играта без калкулирање, лутањето без некаков крај или телос.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш кога ќе продадеме слика земаме само малку од парите; главнината се користи таа слика да се направи достапна за повеќе луѓе, преку каталог на пример, или книга, постер и сл.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, идејата за уметникот како говорник, како проповедник: тоа е денди.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А. Денет: Имаше ли елемент на провокативен дендизам кога првпат започнавте да работите како тим, во голема мерка во опозиција на стилот на она време?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А. Денет: Вашите каталози, публикации се во голема мерка дел од целиот проект.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Стануваше мигум дел од големата ментална направа за измачување, насочена кон посочената жртва, во големиот жртвен процес кој беше зазел во земјата синдромски димензии и од кој не можеше никако да се ослободи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го следев верно во животот големиот татков молк што ѝ да се случеше во земјата на нашите корени, во големиот лак на нашиот егзил.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Па ја скршил статуата со сета сила во голем број парчиња.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Така, во почетокот на XX век, во големата меѓуна­родна полемика во парискиот неделник „Еуропеен”, се крена со борбен глас, под псевдоним, против застапниците на вештачките јазици, еден од нив да се прифати како меѓународен, универзален.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во хотелот престојуваа членовите на сите странски делегации во земјата и многу генерации врвни политичари на земјата кои во голем број ќе бидат жртви на ненадејните судски процеси и ликвида­ции.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оваа централна идеја во книгата, претставена во голема драматика која сведочи дури за степенот на загрозувањето на животот и слободата на нараторот, повторувам, ова силно минување низ пеколот на духот е силно предадено во романот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ќе ја добиеме последната битка во големата борба за „спасување на душите“, дополнуваше генералисимусот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но се мамев, горко се мамев, сè беше горко заплеткано во големата пајажина, најмалиот допир отстрана го задви­жу­ваше целиот проклет систем пајажина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога Татко реши конечно да го напушти засекогаш Цариград, доаѓаше често во големите храмови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Целата земја насилно е претворена во голем музеј со безброј бункери, како по­стоја­ни и неодминливи експонати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. продолжи самоуверено: - Првите атеистички музеи никнаа по Октомвриската револуција во СССР во големите катедрали во Ленинград, Москва, Киев и во многу други градови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој во својата задлабочена филозофска мисла го разбираше трагизмот на својот народ кој стануваше заробен во самиот себе, немоќен да се ослободи од другите, да се прелева во големи делови во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Влегуваме во големата сала која брзо се полни. Мигум сите стануваат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Коница и Ноли беа во голема мера заслужни за создавање на албанската држава во 1912 година.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да ми навлезеше Х.Х. во најновиот тек на мислата, по новите инструкции на Централата, сигурно ќе ги зајакнеа дозите на принудна жед, ќе ме задржеа принудно во големиот лавиринт на жртвувањето, на крајот со „измиен мозок“.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Промена на умот (реформатирање) може да се случи само во услови што ја дуплираат “домашната култура”. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 32 Тимоти Лири ЕЛЕКТРОНСКИ КУЛТУРИ Ако родителите не читаат или ако дома нема весници, списанија, книги, децата се во голема мера хендикепирани кога срамежливо (или дрско) ќе влезат во застрашувачката, обезличена првоодделенска училница. (Многу добри учители го разбираат овој принцип, па ја претвораат училницата во домашна атмосфера на поддршка.) Сите ние ги чувствуваме импликациите за реформатирање на умствените фајлови (широко познати како помош во читањето).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес дојде во женева да ја побара земјата која, како што годините минуваа, во голема мера стана негова сопствена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сум сигурен дека резултатите од референдумот изведен кај нас би покажале мнозинска согласност со Jefferson.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Феноменот е дотолку поинтересен, затоа што алтернативните науки во голема мера се прекриваат со појавата, која што со други зборови се нарекува “new age” или “нова духовност” и им се пика в нос особено на традиционалните цркви.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Културите или индивидуите кои сакаат да се променат мораат да користат различен јазичен медиум.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, за Борхес, претставуваше купче пријатели, неколку национални и семејни митови, шпанскиот јазик, драгите места и драгите улици во Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа се извлече од својата обвивка и погледна настрана нудејќи ми го својот извонреден благороднички профил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следниот ден, во среда, на 22. јуни 1633 година изутрина, го доведоа Галилео Галилеј во големата сала на доминиканскиот манастир Санта Мариа сопра Минерва во средиштето на Рим, каде што обично се одвиваше тој вид обреди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Една ноќ, додека лежевме испреплетени во големата бела тврдина на нејзиниот кревет, ја симнав пластичната капуљача и ја прашав дали било кога ќе ми верува толку за да водиме љубов на начин познат со столетија, сирово и незаштитено.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, неговата земја - чувствуваше - за него беше загубена, а швајцарија му го понуди оној мир што не можеше да го најде во својат родна земја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Облечен во бела кошула, потклекна пред своите судии што се собраа додека му ја читаа пресудата: “(...) Изречуваме, изговоруваме, пресудуваме и изјавуваме дека ти, Галилеј, поради сопствените објаснувања, изречени за време на процесот, и што си ги признал, си се покажал пред овој инквизициски суд како мошне осомничен за ерес, бидејќи си застапувал учење што е погрешно и спротивно на Светото писмо, имено, дека е Сонцето центар на светот и дека не се движи од исток кон запад и дека Земјата се движи и не е центар на светот и дека е можно да се застапува и брани како веројатно некое мислење и откако неговата содржина била прогласена за спротивна на Светото писмо; и како последица на тоа си се испоставил на сите цензури и казни што светите закони и останатите општи и поединечни законодавства ги вовеле и ги утврдиле против таквите престапници.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Да“, рече, со длабок глас, „да, се разбира. Кога резултатите ќе бидат готови.“ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 159
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои црквени и некои научни кругови се објективно сојузници против духовната алтернатива. Thomas Jefferson запишал дека поединецот може да ужива јавна доверба без оглед на своето мислење за бог и геометријата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечерта со Бреза заедно си легнавме во големиот кревет во спалната.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па, што не одиме во Германија, или Америка, за да ги имаме во големи количини? - се зачудив јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Синга ми се виде многу пираснат, и радосно лаеше околу нозете на дедо ми, а по него полека одеше мојата мала водена желка Ѓуро, што ја чувавме дома во големата стаклена тегла, се сеќаваш?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Девојките за него беа по фабриките, по фризерниците, а некои и чистачки во големите згради на градот. Најубавата со која бил, беше од Домот за сирачиња.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Попушти конецот по рабовите и таа не се обиде да ги презашие, туку ги испра, ги исуши и свиткувајќи ги во неколку дипли, ги стави најдолу во големиот сандук.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Белки ќе ја послуша, белки ќе му дојде акалот во големата гола глава оти нема многу денови кога треба да го седнат во школска скамлија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога дедо Господ си ги затвори очите ѝ секнаа водите од небото, ненадејно се појави Пелагија со малечката Пелагија, Танаско со многубројната челад, и, се разбира, дедо Костадин легнат во големиот ламаринен сандук во очекување да ја види животната сопатничка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зар не го знаеш чичко Атанас на баба Вета? И тие живееја во големата егејска зграда!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Влеговме во големиот логор ко полазана магла во пустина, во мртво море.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, наместо во возот, нѐ пикнаа во големата чекалница пред пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, гемиџиите не можеле да бидат сигурни и да знаат што би можела да открие полицијата сега кога била потсетена дека во големите градови се подготвуваат атентати.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога Комитетот зборува за емиграцијата, секако го има на ум раководниот слој од емиграцијата, кој во големо мнозинство навистина бил таков каков што го карактеризира в. “Отмъщение“. 12 Истото, 67 (“Отмъщение“). 13 Истото,69 (“Отмъщение“). 14 Истото, 60-61 (в.“Глас“). 15 Истото, 65-66 (“Отмъщение“). 16 Истото, 59-60 („Отмъщение“). 17
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во таков случај, веројатно, и притисокот на Организацијата за одложување би бил во голема мера излишен.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не бевме блиску и ние навистина бевме две девојчиња, сами и изгубени во големата и страшна шума.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби беше тоа тајната на мојот живот што се постилаше пред мене, очекувајќи ме да навлегувам во неа и да ја откривам секој ден, секој час, секој миг?!?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По оваа изјава, во голем број филмски магазини се појавија текстови со наслови од типот „Каприција, заробеното девојче”, „Девојчето од далечното Скопје”, „Врати се Тринида”.....
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да ѝ раскажам сè и да го поднесам нејзиното викање и сета лутина што ќе ја обземе, или да продолжам да си молчам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој не ја виде, не ни можеше да ја види, но ја чу.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се престорија во голем, шарен и возбудлив калеидоскоп што почна да се врти заедно со мене вовлекувајќи ме сѐ подлабоко и подлабоко во нешто огромно и таинствено, прекрасно и застрашувачко истовремено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но тоа го открив многу подоцна, а во тој момент сè уште имав прилично надеж и храброста не ме беше сосем напуштила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бев во голема дилема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со ококорени очи ја гледав неа, тоа мало девојче загубено во големата, темна шума, тоа мало и храбро девојче што мавта со рачињата во ноќта, очекувајќи да ја здогледа чичко Љубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Своите уметнички способности ги докажува и во Македонија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)