во (предл.) - далечен (прид.)

Фразата е сентиментализирана, повторувана, отпечатена врз детски пиџами.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се сеќаваме на фразите „Некогаш дамна / во далечна Галаксија“!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
262 Божиновски против Кјуби Спорови за неисплатен минат труд, К-15, придонеси за ПИО и испратнина1 Supressio veri, suggestio falsi.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, како последица на правната сукцесија којашто настанува при евентуално припојување или купување на ваквото друштво, следува и т.н. консеквентна процесно-правна [универзална] сукцесија којашто настанува по сила на закон [ex lege] и не зависи од волјата на сукцесорот, односно правниот следбеник не може да се противи на тоа тој in concreto да биде пасивно легитимиран т.е. тужен наместо неговиот правен претходник.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 Првото работно место, во далечната 1978 година, му е како самостоен стручен референт за процена на штета, поточно за надомест на електротехнички штети, во тогашниот ДОЗ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој германски смел патописец, како што се вели за него, бидејќи имал храброст да патува во далечни и неистражени предели, е првиот кој, по Евлија Челебија, така опширно говори за Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега се сите таму.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дента кога го закопавме Вангел мајка ми се врати во далечната четириесет и некоја кога го напуштала селото -сама, гладна, уплашена...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се среќаваш во делови или во полна реконструкција со Вавилонската Кула, која дејствува помпезно и величествено и ве пренесува назад, во далечната историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите зла во вицовите припишани нему и сместени, по потекло, во далечната Херцеговина, се автентични зла на главниот град.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И Толе ја осети својата сила и големина. Почна јавно по Мариово да шета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Убеден дека Андон не се враќа назад, го дупна коњот со мамузите, го стигна првиот и му се придружи на песната, која овој беше ја почнал уште од кладенецот на наугорништето, гледајќи назад во далечните мариовски планини: „Даглар, даглар, виран даглар Јузум ѓулер карбим алар. Пеште мали сред'м таша Јаз'ланлар ѓелер баша.“ *
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу старци и старици се пренесоа во далечното минато и почнаа да тврдат дека овој ќе биде Крали Марко, кој преспал петстотини години во некоја пештера по Мариово, каде, кога влегол ја закачил сабјата во стената, која сега сама паднала, го разбудила и му рекла дека дојде времето кога треба да му одмазди на Турците за нивните зулуми.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко се упати првин до местото на старата битолска џамија, Сунгур-чауше, изградена уште во почетоците на Царството, во далечната 1434 г.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Раскажуваше како, уште за време на Првата светска војна, во далечната 1917 година, заминал кон Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Секој удар одѕиваше болно во срцето на тие мажи и татковци, браќа и пријатели што одеа во далечни земји.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веле гледаше со надеж - него го мамеше непознатото во далечниот крај.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За миг забораваш каде се наоѓаш. Се пренесуваш во далечното минато.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Имаше и нешто друго што го водеше во тие размислувања, во тие нуркања во далечното минато на Гогов Валог.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред сè, романот Ова е мојата татковина е рационален и интимен израз на силните чувствителни набои на авторот за Македонија и македонскиот народ што му го вознемирувале и облагородувале умот, срцето и интелектот за сето време на неговата работничка, студентска и интелектуална дејност во далечната земја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едно е кога Ван Гог, Гоген, Хемингвеј или Модилјани мотивот го бараат во долгите патувања во далечните, незнајни и егзотични земји и мориња а сосема друго е кога инспиративната материја се бара во психеделичкиот фактор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Славчо често гледаше во далечните мижуркави небесни светилки.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Којзнае дали беше жив тој Турчин во далечниот Стамбол кога пристигнав во Чифлик за да проверам каде сум најдена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Кога ќе ти затребам ти само викни Ведране!“ ми довикуваше тој со таков глас како да се нашол наеднаш во далечните далечини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самата не знам како се случи тоа, но набрзо по овој наш разговор се заварив себеси како си го поставувам токму тоа прашање „Каде е сега мојот Ведран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога втасав во населбата веќе беше населен со колонисти, туѓоземјани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се смееше мојот Човек, довикуваше, а знаев дека срцето му плаче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А на што ти личи планината? - ме прашува Билјана, загледана во далечната сина планина. - Не знам...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Повеќе би се радувал ако чичко ми, кој беше учител негде во далечната Србија, ми донесеше грст бонбони или вистинска гумена топка, ако ми подареше било што, само не онаа книга со која не знаев што ќе правам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Други структури Во формулирањето на погодни прашања, на терапевтот може да му биде од помош да се осврне на другите структури, на пример оние кои произлегуваат од антропологијата, литературата и драмата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На пример, понекогаш посебните излези укажуваат на моментите на промена за кои е тешко да се најде било каков претходник во далечното минато.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Претставата дека лезбејките и гејовите денес треба да се сфаќаат како припадници на трет или на четврти пол или род доживува некаква преродба во многу полиња на поновите квир- и трансродови изучувања.339
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Можно ли е дека биле во право ужаснине многузналци и дека хомосексуалците навистина се ’третиот пол?‘“ прашал со неверување Едмунд Вајт уште во далечната 1969 година.340
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Многумина геј-мажи денес може да имаат слични реакции. ‌И навистина, сведоци сме на цела низа такви реакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лесно може да се замислат запрепастеноста и гневот на стоунволската генерација поради ова враќање на потиснатото во полето на машката геј- самоидентификација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, ми се причини дека го наслушна својот прекар , по кој, во далечното детство, го довикуваше татко му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не отидовме таму, а толку многу сакавме да ги најдеме нашите први детски траги оставени на туѓа земја, уште еднаш да стапнеме на истото место од каде зачекоривме по патот што не однесе во далечни земји, а толку многу тоа си го прижелкувавме, зашто од тука почна нашиот растур по светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
40 Да мислеа тие, кои не поведоа, сигурно ќе немаше да стигнеме до болниците во Корча, во Елбасан, да ги слушаме лелеците на мајките кога поминувавме низ Прењес, немаше да стигнеме до Бурели и во далечни туѓи поднебја...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Песните и паролите не ни беа туѓи. И таму, во далечните романски градови, во кои нѐ одведоа за да се спасиме од војната, само за војна ни зборуваа нашите воспитувачи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Слушаа луѓето и во чудо се прашуваа: Како, низ кои далги, низ кои витли, низ какви крточини талкал и стигнал во далечната земја нивниот бик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Разбудена од бакнежот, просветлена од необјаснивата убавина што може да ја предизвика простата физиологија, тогаш, во далечната летна вечер, таа почувствува носталгија за тој чудесен свет што никогаш пред тоа не го доживеала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Седумте кадрави трубачи од Откровението на Новиот завет ѝ се кикотеле на земната беда скриени зад прв тежок и вистински пролетен облак што ветувал плисок од кој ќе се избатачи патот за утрешните маки на дваесет и деветмината или еден повеќе со дваесет двоколки и четириесет воденички камења до тој ден веќе прескапо платени...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некогаш, во далечното детство, како што му се чинело на Лозан Перуника, неговиот дедо со благо лице на старински јунак го завиткувал во својот дебел и секогаш чист кожув, го држел на скут и го упатувал в живот преку прикаски во кои победувала храброста и чесноста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше сигурен во она што од поодамна го знаеше, дека сѐ уште е во далечната Америка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Често се загледува во далечните песочни бранови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Понекогаш му доаѓаше како во далечен сон мислата да се извлече од оваа дупка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во далечното минато во Овчеполието владеел цар.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Синот пак на чергарите кој бил кај царот, зборувал: „Да имам дрвца колку убави вретена би можел да направам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царот бил радосен но исплашен, дали ќе му се роди наследник или пак ќерка...
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кловнот брза во далечниот минат свет и се сретнува со еден друг Август Рицман. Млад и прав, стегнат во црвено трико.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше дека токму од тоа го доби срцебиењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Камилски го забележа главниот книжар со побелена брада како ги послужува посетителите, слика што ја понесе во свеста уште во далечната 1936 година, кога често доаѓаше во оваа книжарница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гурбетчијата го носи своето семејство во себе во далечната туѓина, останувајќи туѓинец за народот со кој живее. Нема погорчлива судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа беше често отворена и за емигрантите од нашите краишта кои пребегнале преку ѓаволски затворената горница во почетоците на сталинистичките времиња, со намера да заминат во далечните Америка, дури и Австралија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко и Камилски делови од нивните животи минаа во на гурбет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тие денови нашата куќа беше исполнета, се пееја до доцна во ноќта, прв пат, во целосен состав, дури и старите четиригласни полифони песни не само од родниот крај туку и од подалеку, од југот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа што се организираше голема и важна модна ревија баш во Битола и не беше баш некоја случајност: првите текстилни претпријатија во Македонија се од битолските села Магарево, Трново и Дихово уште во далечната 1880 година.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Големиот фонт-дизајнер Frederic Goudy го постави прашањево во далечната 1918 г., во еден напис во списанието Monotype Recorder: „Нашето восхитување од работата на врвните мајстори не треба да води кон апсолутна идолатрија, со што би се попречувало создавање на нови Маргина 36 177 пробиви на полето на фонт-дизајнот.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Додека се присетував на историјата на бродот Галеб и на неговиот пристан во Тунис, со кој Тито во јули 1953 година патуваше во прва посета на Велика Британија, се вратив во далечната 1952 година, во времето на раното детство кога се најдов на големиот митинг во Скопје на големиот плоштад, на кој говореше маршалот од средишниот свечен балкон на Офицерскиот дом (се сруши во земјотресот од 1963 година).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во доцните години на животот, амбасадорот Петер Себастијан, минувајќи ги пензионерските години во Санта Фе, на еден туниски историчар-истражувач, ќе му нагласи дека ја употребил сета дипломатска моќ за да го предомисли Бургиба да ги прекине дипломатските односи со САД, по бомбардирањето на палестинските позиции во Тунис...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот Петер Себастијан набргу ќе биде заменет од амбасадорот Роберт Пелетро, и тој длабоко проникнат во сите енигми и тајни на палестинското прашање уште во далечната 1970 година кога во Аман ги имаше првите разговори со преставниците на Палестинската ослободителна организација за време познатиот црн септември.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За секој клуч постои некаква брава, но секоја брава си има своја историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само една птица не можеше да го одржува летот на јатото, за на крајот да остане на брегот, за да ги зајакне крилцата и повторно да полета кон своите, во далечна Турција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Често замислен шетав крај морето и покрај урнатините на Картагина. Во далечниот хоризонт се наѕираа контурите на палатата. Во неа суверенот ги минуваше последните години на своето владеење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Југословенскиот простор кој Тито успеа да го обедини и одржи во авторитетна државна заедница во текот на половина век, што никогаш не му успеало на друг владетел на овие простори, започнуваше да напукнува...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така се случуваше во далечната 1978 година, на брегот на светската поезија да се слават две чудесни враќања од егзил, можеби единствени во светот во книжевната историја (еден друг начин на влегување во историјата освен владетелското), овозможени од моќта на поезијата, на шпанската и палестинската поезија, на поезијата воопшто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа не прифаќаше дека среќата не постои, дека единствената победа лежи во далечната иднина, долго по нивната смрт, дека од моментот кога ќе и објавиш војна на Партијата подобро е да мислиш за себе како за мртовец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па којзнае! – воздивна Арслан и се пренесе во далечното Мариово да ги гледа родителите, браќа му, сестра му и целиот тој народ како се бори против секоја сила и насилство што сака да им наметне друга вера и насилничка власт.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се исплакаа на брегот на морето и се пренесоа со мислите во далечното свое Мариово. – Што ли прават сега тие? – праша Сирма и ја виде свекрва си Велика како го стисна в раце малото Ангелче, a двајца сејмени со исукани јатагани стојат пред неа и и го бараат детето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И јас сум прероден Јас сум свој по векот минат Во ова чистилиште Во оваа палата од запален сон Сместена во далечна Туѓа ноќ А, сепак, моја ноќ Што, ене, ви мавта Од последниот прозорец на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Си замислуваат патувања во далечни земји, без да треба да ја напуштиш сопствената дневна соба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ќе го видеше, напати, обично в мугри или конквечер, загледан во далечниот хоризонт на Езерото кој беше пресечен со невидлива гранична линија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во маалото крај реката, многу се зборуваше за младата Гонџа, кога заминала во Институтот на Девицата Марија, познат под името Сестрите од Лорета, во далечната Ирска, кога ќе го прими името на Сестрата Мари Тереза, според Светицата Тереза од Лизје.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Следејќи ги во летот, дури како точки кои се губеа во далечниот хоризонт на реката, Мајка полетуваше во мислите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама вујна Клементина не сакала да падне во стапицата на „милитантните конгре­га­ционисти”, па откако ги открила француските лазаристи, вкоренети во Солун уште во далечната 1783 година, вујна­та сметала дека ја открила градината за своето цветче Ерве­хе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка првин го раздипли италијанското знаме, зди­пле­но уште во далечната 1940, за време на грчко-италијан­ската војна во Поградец а, потем, и грчкото знаме. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се наоѓаа на крстопатот на своите спомени, во балканските времиња збиднати во далечната 1917 година, кога Татко, на прагот од младоста, ја започнуваше својата долга линија во егзилот, својата отоманска и турска врска, а Мајка, во цутот на детството, ја започнуваше својата „грчка врска“, во Солун.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овие два облика на дистанца, временска и просторна, како да ми беа вистински неопходни, особено со шармот и со расцутот на провансалската природа, да се вратам во далечните спомени кои, како грутка исполнета со болка, беа задржани во душата, особено да се сетам на моето неславно враќање, во пролетта 1979, кога во родната Албанија се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Погледот запираше на родното градче Поградец, почетната точка на последниот егзил на татковото семејство во далечната 1942 година, кое оттогаш небаре осудено на припадност на земја без враќање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А јагулите, зарем не беа познати и како божји претскажувачи, впрочем таква улога им припишуваа во далечните митологии, за да му го покажат на Татко и на семејството вистинскиот пат, во потрага по излезот од грешниот круг на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И една ноќ - една телеграма ме затекна во далечниот Сибир: „Товариш Игор Лозински, повикан сте итно да се јавите во Москва.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Татко му стануваше повторно јасно дека мораше да го следи патот на јагулите пред тој да биде затворен... XVIII Трагедијата на градителите на Беломорскиот канал во далечната Русија, според драматичното кажување на Игор Лозински силно ги возбуди Татко и Цветана Горски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Низ Езерото минуваат, всушност, јагулите на пат низ малите и големите реки кои се влеваат во далечните мориња чии имиња предизвикуваат соништа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа сега губејќи го семејниот столб, сè повеќе размислуваше како да замине по своите во далечната Турција.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да останеше во земјата, сигурно ќе завршеше во далечниот Гулаг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овие води, пребистри води, настанати уште во далечниот терциер, многу, многу време пред луѓето, ја одржувале рамнотежата помеѓу нив и природата, во самите луѓе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напомена на авторот Препрочитувајќи го во далечната 2005 година романот Неподобниот пишуван негде во деведесетите години на минатиот век почувствував незадоволство од некои од решенијата во него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во писмото таа ми пишуваше којзнае по кој пат за талкањата на братучедот Благоја, кој, барем според нејзините приказни, сега се наоѓал во далечните светски метрополи а дека неговите другари за жал станале и премногу алергични на оваа приказна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Писмово допатува од некоја пустинска населба во Израел во далечните шеесети години.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас, на пример, морав да кружам наоколу со месеци, а можеби и некоја година згора за да наидам на една од личностите што била заточена во безднава во далечните времиња на османлиското ропство по наредба на тогашниот скопски бег и кадија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како штурците во далечната пустина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Егејското море се разбрани во благи, бели далги што се разлеваа во далечната шир со винска боја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да, ова побелено, безабо, испиено старче беше Ѓорѓи Прчев, големиот актер на повоениот македонски театар, необјасливо исчезнат од својата комфорна куќа на Водно, сега пред смрт во скромна католичка болница за сиромашни во далечната Индија.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чувствував прејадено и сонливо, но се надевав дека ако се концентрирам можеби ќе ми олесни тежината што почна да се претвора во далечна, тапа болка. Но, ништо не се случи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред да почнеме да јадеме, тетка ми Олга намрштено го погледна приборот на кој имаше неколку дамки од водата од миењето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сум се препознал во твојата постара сестра што ја оставив во далечниот југ.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Роже Кајоа пред точно дваест и пет години, во месец јуни во далечната 1976 година, како гостин на Здружението на писателите, ја посети Рерублика Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше време кога се зборуваше на сите страни за крајот на книгата пред напливот на новите електронски медиуми.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Овде, во Струга, на бреговите на Езерото уште во далечните 60-ти години се одржа една голема поетска манифестација, со учество, при крајот на летото, на поети, есеисти, писатели од шеесетина земји.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Првпат овде јас допатував во далечната 1965 години со воз и се најдов потоа на островот Бујук-Ада, крај Цариград, во резиденцијата на татковиот вујко, некогашниот Ататурков пријател од сите битки за создавање на нова Турција, пречекан од ведрата и пријатна сопруга односно таткова вујна Галибе Анум и од неговиот син професорот Осман Окијар, тогаш ректор на Универзитетот во Ерзурум.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И во тие три-четири дена, доцна во ноќта во далечниот остров Готланд, ја исполнуваше нормата преведувајќи го длабоко во ноќта последното дело на Кадаре.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се враќав на Балканот во времето кога вистината за моите балкански кози од романот Времето на козите, макар објавена првпат уште во далечната 1992 година, пет години подоцна во својата француска верзија, доживуваше за мене, ново, неочекувано толкување, за да добие во вашето писмо и еден сублимен израз.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас, син на некогашен албански емигрант, пребегнат од Поградец (Албанија) во Струга (Македонија), во далечната 1943 година, бегајќи со семејството од фашизмот во Албанија, преживувајќи во социјализмот во Југославија, станав прв амбасадор на новата Република Македонија во Франција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тогаш беше познат како еден од најголемите француски есеисти, беше член на Француската академија, преведувач и претставувач на големите латино-американски писатели Борхес, Неруда, Астуријас, Кортезар, близок пријател на Сен-Џон Перс и Жорж Батај, но важеше и за голем истражувач на мистериозните предели на земјата, беше колекционер на ретки минерали и кристали.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
КРИСТИНА: Зошто дејствието на твојата пиеса се случува во далечна иднина?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Нека си прават тие таму како што им е добро, ама нека неуки не ги подучуваат нашите неуки затоа што таму во далечните руски степи некому му текнало да изгори се што е дамнина, па и тука да ја снема нашата дамнина...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Генералот Кикицас, кој уште од младини, од деновите на школувањето во воената академија, таму во далечните триесетти години, беше близок пријател на Маркос, со кого го формира Главниот штаб на ДАГ, значително, но одвај забележливо погледна на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се однесуваше со мене како да бев осуденик, кој во кафеаната бил на сослушување, обви­нение и процес, чија пресуда била изречена на друго место, во далечната Централа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Стоеше се така загледан во далечните ѕвезди, а очите му гореа во огнен сјај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Или случајот на милитантните Христијани што се обидуваат да ги натераат буџетски финансираните училишта да подучуваат библиските теории за постанокот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За да ја илустрираме важноста на јазикот во културната солидарност, го наведуваме примерот на Иранскиот шиитски ајатолах кој дава 5 милиони долари награда за “главата” на авторот Салман Ружди, заради неколку табуизирани зборови во еден роман објавен во далечната Англија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- А на што ти личи планината? - ме прашува Билјана, загледана во далечната сина планина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)