во (предл.) - долен (прид.)

На пример, кога кај Авдиќ се влошува здравствената состојба со појава на „Discus hernia“ (болест во долниот дел на телото, попозната како крстоболка), нему – свесно, злонамерно и 104 тенденциозно – му е доделено ново понижувачко работно место за товарење и растоварање, сè со цел врз него да се изврши психичка и физичка тортура.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По добивањето на спорот, Авдиќ продолжува со работа во АД „Киро Ќучук“ уште 4-5 години, но на пониски работни позиции и со континуирано вршење мобинг од страна на претпоставените.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сега станавме една мала работна задруга. Луѓето ги сместив во старите простории во долниот дел од куќата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш, во долните катови, во големите и пространи ходници, сретнав една поголема група млади бремени жени кои некаде брзаа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Шабтај ѝ се заблагодари на снаата за вечерата и полека слезе по скалите во долната одаја каде што се повлече откако Јаков се ожени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Последните два пати не му успеа, остана некаде при дното на табелата, во долниот дом, како што се вели на смеа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Околу пладне, кога Бојан и дедо му изморени од жегата тргнаа кон стубелот да се исплискаат со студена вода, забрчи во долниот крај на Рамни Ливади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вака раскажуваше баба ми Катарина: Првин се разлајаа кучињата во долниот крај на селото, покрај патот што од крајните куќи излегуваше кон полето, а потоа лаежот како бран се засили низ сето село.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Оттаму се врати трчајќи: - Врапче! Врапче! Во долниот ралуп! - викаше тој.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Понеделник наутро, тој е сѐ уште во долна облека, седнат на креветот каде стуткани се испомешале ќебето, перницата, пижамата, со сувогорчливи усни, по глупо истрошениот викенд.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во долапчето во долна одаја - иконата и запаленото кандило.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие течења се вкоренуваат првин во долните класи и воопшто кај луѓето без предубедување, готови да се борат со тие предубедувања во заштита на новите идеи, од чие реализирање ќе зависи не само нивната, туку и среќата на нивниот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Според тие резултати јаболкото во центарот на основата на пирамидата на нашите јаболка трпи најмал притисок од сите јаболка во долниот слој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но младичот не наседна на крстењето, туку скокна само во долни алишта и извика: - Побегна! Јапонецот побегна!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Да те чува Господ! - се прекрсти болничарот. 206 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ете, во долна маала две сестри една по друга пометнаа, во само десет дена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А од секое пенџере се виори бело знаме од завесите, луфтираат по платената љубов и чат-пат ќе излезе некој во долна маица на некој перваз и ќе плукне одозгора.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Уште за малку не му втасало месото и да не го пуштат во долна земја, си пресекол од прасенцата (бутовите) и наранил орлите, та го однесле на горна земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве друго што ќе ви кажам: сестра ми Босилка седеше еден ден во двор на ругузина и си шиеше едно ѓерданче и од ругузината му згина.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Вистина, татко, и вие, браќа селани - му рекол Силјан - ем за приказна ет мојава работа, што бев дури во долна земја или штркоа земја, кај што чоек досега не пошол и не ќе појдит, и да ме веруате оти не је чаре да ве лажам јас, чинки не ќе ви земам нешто да си клаам в кесе за да поверуате за здраво.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми рече дека би можела да побара петнаесет дена отсуство, да патува носејќи со себе книга за да може времето да биде помалку важно и непријателски настроено во долниот свет, да ги менува врските, да чита додека ме чека, да ги гледа рекламите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Претпоставениот крадец и украденото нешто се идентифицирале во потсвеста на Duchamp, на истиот начин на кој Мона Лиза беше идентификувана со Duchamp, а потоа и со Аполинер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Фактот дека Аполинер беше камуфлиран во генералштабно одделение за цензура, можеби наоѓа одглас во криптичната цензурирана реченица: “Any act red by her ten or epergne”, која Duchamp ја беше составил употребувајќи некои од буквите (другите покривајќи ги со боја) на комерцијалната порака печатена во долниот десен агол на рекламата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но она што тука се артикулира во пресекот на трите хоризонтали, е оцртувањето во долниот домен на една перспективистичка машинерија, а во горниот домен на привидите на еден четиридимензионален организам: тело на една Невеста што се простира во четири димензии.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Нашминканото огледало и мојата издолжена појава во долна облека, го пропаднаа последниот обид да доживеам утро кое не наликува на неколкуте пред него.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Дебелите обесени образи во долниот дел беа толку надуени што беше тешко да се поверува дека во нив нема мали магацини за храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа Круме ми го рече тивко, како да го кажа само за себе, и како да додаде: „Слобода ли е тоа?!“ додека двајцата гледавме во развеаната сукња на Илона, (небесно сина, широка во долниот дел, на половината припиена за телото, одназад врзана со тегетен колан), во миговите кога таа со ситен чекор по плочникот се оддалечуваше од масата на која дотогаш седевме заедно во бавчата на „Анте Портас“ на кејот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На истата страна од ходничето, само сосема во долниот крај, од лево, две исти просторијки во кои Роса ги смести своите пет моми, братот на свекорот, скркуленото старче Диониш и помалечката сестра Сава, една од близначките.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сосема на крајот, во долниот источен ќош, седи еден човек, сув, слабичок, со качкет, во рацете стиска бовча и ништо нема околу него, седи како маѓепсан, чиниш ништо не допира до него од она што се случува околу него, како да е глув или си шета по сопствената судбина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Можам да си замислам како си ги вадам сеќавањата од зад уво и одеднаш пред моите очи излегува бифокален објектив (што зголемува и што намалува) и во долниот дел ја гледам моменталната виртуална стварност, а во горниот моите електронски спомени од минатото (се работи за виртуален теле-микроскоп и во продолжение ќе зборуваме за виртуалните објекти).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во записникот вештото лице наведе дека куќата е 12,50 на 9,30 м., градена од слаб материјал: приземјето од камен, со малтер од кал, а катот од плит; меѓутаванската конструкција, таванската и покривот се дрвени - со костенови и јасикови стебла; на секој метар во висина, ѕидовите на куќата се опшиени со дрвени појаси, покривот е четвороводен со турски керамиди; олуци нема; на горниот кат одаите и претсобјето се послани со под од штици на ”перо” и жлеб; долниот кат на куќата е послан со набиена глина помешана со слама; претсобјето ”конкот”, во долниот кат е циментиран; куќата внатре е малтерисана; вратите, прозорците и скалите се дрвени; куќата има пукнатини (хоризонтални и вертикални); на северниот ѕид однадвор можат да се уоачат пукнатини и тоа на ширина од 1,30, па 2,70 и 3,90 метри, мерено од североисточното ќоше; на источниот ѕид има пукнатина на 3,30 м., мерено од источното ќоше, и на западниот ѕид на широчина од 1,50, потоа 2,40 и 4,00 м., мерено од северозападното ќоше; должина на пукнатините се од 0,30 до 4,00 м., а широчината на пукнатините од 20 до 30 мм.; внатре исто така се забележуваат вертикални и хоризонтални пукнатини во сите простории.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Претчувството што го имаше од подолго време, навистина му се оствари: куќата во долниот кат гореше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
– „Вистина, татко, и вие браќа селани, им рекол Силјан, ама за приказна е мојава работа што бев дури во долна земја или штркова земја кај што човек досега не пошол и не ќе појде, и да ми верувате оти не е чаре да ве лажам јас, чунки не ќе ви земам нешто да си кладам в ќесе, за да не поверувате за здраво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Висеше на оградата како да беше врзан за неа, со рацете протегнати над главата, прстите испреплетени во мрежата и врвовите на патиките заглавени во долните дупчиња.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оној што потпишуваше изјава, чиниш одново роден, се враќаше, си го земаше ранецот и го упатуваа во долниот логор што не беше ограден со жица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Иако сега забележувам и некои потскриени детали: сенка на прогонетиот во долниот лев агол на платното (и раце што во бекство заличуваат на гранки од дрво).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вечерта по погребот, спепелената мајка ги наоѓа мојот татко и сестра му со усти преполни диво цвеќе, и цвеќе украдено од градината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако забележувам и некои скриени детали, како на пример, сенката на прогонетиот во долниот лев агол (и рацете што во бекството заличуваат на гранките од дрвото), мојата незаинтересираност е потполна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го затвори и ја отвори фиоката во долниот дел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Внатре има исто толку светлина колку и надвор и покрај проѕирната завеса, ѕидовите бели како млеко, широк кревет од горната страна на прозорчето, а од другата, стаклена витрина со четири фиоки во долниот дел, долу светнати штици покриени со килимче какво што имаше кај тетка Евдокија во Прилеп, на средина маса со плетена покривка и модра стаклена вазничка со цвеќиња од градината.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Битката се водела за спасување уште на неколку члена од посадата што се нашле во долниот дел на бродот и постоела опасност да изгорат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)