во (предл.) - друг (прид.)

Пожарникарот беше одликуван со Витешки крст на Грегоријанскиот ред, зашто не само што го спасил уметничкото дело, туку - според зборовите на Папата - го спасил „симболот на Божјата мајка“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Токму во таа смисла, Лакан истакнува дека во преминот од еден дискурс (на општествени врски) во друг, секогаш, за еден кус момент се издига „дискурсот на аналитичарот“: целта на тој дискурс е точно да го „произведе“ означителот-господар, а тоа значи, да га направи видлив неговиот „произведен“, вештачки, контингентен карактер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Т. Гамкрелиѕе СЕМИОТИКАТА НА ПИСМОТО КАКО СИСТЕМ Разгледувањето на писмото како семиотички систем го поставува истото во низата на други семиотички системи оформени од човекот и ја определува теоријата на писмото како поглавје во општата теорија на знаковите системи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чини дека станува збор за пројава на извесна тенденција, диктирана од религиозно-политичка заднина, а која се однесува на прикривање на зависноста на локалната христијанска култура од грчката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
НОЌ Краста и Тики со кола се возат низ градот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Неколку моменти подоцна Аугуст го повикаа во другата соба за Прва помош, каде една друга девојка лежи на креветот, овојпат држејќи се за работникот на Црвениот крст како да се бори за живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Очигледно е дека аналогни тенденции се пројавуваат и во другите системи на писмо, настанати во христијанската ера, конкретно, во старословенскиот свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вандализмот на рускиот уметник Александар Бренер на почетокот на оваа година во Стеделијк музејот кога тој со спреј нацрта зелен долар врз 52 okno.mk сликата „Белиот крст на сиво“ (1920-27) од Малевич, ми изгледаше како необичен и бесцелен чин на насилство, со единствена цел да се привлече вниманието на медиумите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како и да е, Giancarlo Politi, главен уредник на Flash Art, ги гледа работите во друга светлина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако спротивставени, имаше силни реакции и во другите кругови: италијанскиот скулптор Giacomo Manzu бараше смртна казна, додека пак една швајцарска група уметници го поздрави чинот како трансгресивен уметнички перформанс и сакаше да го номинира Тот за Златен лав на Венецијанското биенале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со тоа се отвора можност кон системот на писмо да се примени низа од оперативни поими, кои се разработени во други семиотички дисциплини, и пред сѐ, во науката за јазикот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се заколнав никогаш веќе да не земам никаква дрога.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Возвишеното одушевување за коешто све­дочи таа слика вооп­што не губи ништо со фактот дека ние сега знаеме на кој начин тие настани биле манипулирани (во крајна ли­нија, тие имаа врска со ударот на тајната комунистичка по­ лиција, Секуритате, против са­ма­та себе, против својот сопствен означител; т.е. стариот апарат пре­ живеа менувајќи ја својата сим­бо­личка обле­ка): за нас како и за најголемиот дел од учесниците, се­то тоа стана видливо дури на­кнадно, но она навистина важно во тоа е што масите во Букурешт ја „доживуваа“ таа ситуација „отворена“, дека учествуваа во единствена меѓусостојба на премин од еден дискурс (на општествени врски) во друг, кога за еден краток, минлив час, стана видлива празнината во големиот Друг, во симболичкиот поредок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста во едната рака го држи воланот, а во другата телефонот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Избран или именуван функционерот не смее да врши влијание за вработување или унапредување на член на 99 неговото семејство во органот во кој е избран или именуван, или во друг државен орган или ЈП, јавна установа или друго правно лице што располага со државен капитал – врз кое врши надзор органот во кој функционерот е избран или именуван (чл. 29, ЗСК).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А во одделни судови од државава има судии што, годишно, имаат во работа по 500 предмети, додека во други судови, на истиот број предмети, работат дури седум судии.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
9 Целиот процес пред Основниот суд Велес траеше половина година, а воопшто не беше потребно судијата (Ј. Лазаров) да носи првостепена пресуда – бидејќи странките, кон крајот на 2009-та, се договорија спорот да го окончаат на тој начин што тужениот работодавач доброволно ќе и ги исплати неисплатените испратнини за кои е тужен [во висина од 9.185 МКД / околу 150 ЕУР] – сосе парничните трошоци на постапката, без камата, а за возврат тужителката да ја повлече тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: II PO.бр. 573/10. 2.  Работникот има право на платено отсуство [„отсуство од работа со надоместок на плата“] во случаи на времена неспособност за работа поради заболување или повреда и во други случаи во согласност со прописите на здравственото осигурување (чл. 149, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова и беше сторено, усно на записник пред судот, на последното рочиште, во декември 2009 – но, симптоматично во целиот овој случај е тоа што адвокатот воопшто не ја извести Триманова, како негов ополномоштувач, за вака постигнатата спогодба меѓу него и застапникот на работодавачот – па таа, за цело време, мислеше дека парите кои ѝ се исплатени на нејзината трансакциска сметка [околу 130 ЕУР], на име испратнина, се по основ на донесена судска пресуда!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јавна установа може да основа РМ со средства во државна сопственост како „државна [национална] установа“, општина или градот Скопје со средства во сопственост на општината односно градот Скопје како „општинска јавна установа“ односно јавна установа на град Скопје (чл. 4, ст.1- 2 од ЗУ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако по склучувањето на договорот настапат околности што го отежнуваат исполнувањето на обврската на едната страна или ако поради нив не може да се оствари целта на договорот, а во едниот и во другиот случај во таа мера што е очигледно дека договорот повеќе не им одговара на очекувањата на договорните страни и дека според општото мислење би било несправедливо, да се одржи во сила таков каков што е, страната на која ѝ е отежнато исполнувањето на обврската, односно страната која што поради променетите околности не може да ја оствари целта на договорот може да бара договорот да се раскине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се чини дека нашите „префинети“ правници се нечувствителни за социјалните димензии на овој специфичен тип работен договор и, повеќе од сигурно е дека, не прават никакви посебни напори да им олеснат на очајните работници кои се напикани в ќош.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Избран или именуван функционер, како и друго службено лице или одговорно лице во јавно претпријатие, јавна установа или друго правно лице што располага со државен капитал не може, во вршењето на својата функција, односно служба, да воспостави деловни односи со правно лице што го основал тој или член на неговото семејство, или во кое одговорното лице е член на неговото семејство, а доколку деловните односи се воспоставени од порано, е должно да се изземе од какво и да било одлучување и за тоа да ја извести Државната комисија (чл. 22, ст.1 од ЗСК).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако тужителот во тужбата не ја назначи вредноста на спорот, судот ќе постапи согласно со закон- ските правила за „неуреден поднесок“ (чл. 176, ст.2 и ст. 4 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговиот пример е инспиративен за тоа дека, и покрај самобендисаноста и ароганцијата на своите „газди“, работникот не треба да се демотивира и треба да биде упорен во барањето на правдата низ правосудните лавиринти. 1.  Интервјуто го водеше Стефан Бошковски, на 4.III.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Триманова, која досега има учествувано и во неколку работнички штрајкови и која сега работи во друга приватна добростоечка фирма во малопродажба – вели дека, во иднина, пак би тужела доколку и биде повредено некое законски гарантирано право од работен однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Досега Уставниот суд реши да поведе постапка за оценување на уставностa во три случаи и во сите три исходот е позитивен – постапките завршија со носење касаторни одлуки за укинување на оспорените противуставни членови; во други единаесет случаи Уставниот суд сè уште се нема произнесено по однос на нашите претставки; потоа во три случаи иницијативите ни беа отфрлени, а во уште три други случаи судот реши да не поведе постапка. 3
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од целата оваа ситуација, која е прилично тешка за психофизичко издржување – земајќи ги во предвид многуте неисплатени плати, долгиот процес на трансформација на претпријатието во приватна сопственост, а во некои размери и лошата, а на моменти и непријателска работна атмосфера  – В.И. ја гледа, условно речено, добивката од добивањето на овој судски спор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, кога за утврдување на составот на судот, правото на изјавување ревизија и во други случаи предвидени во ЗПП е меродавна вредноста на предметот на спорот, како таква се зема предвид само вредноста на главното барање; додека каматите, парничните трошоци, договорната казна и другите споредни барања не се земаат предвид, ако не го сочинуваат главното барање (чл. 28, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со раскинувањето на договорот двете страни се ослободени од своите обврски, освен од обврската за надомест на евентуалната штета (чл. 121, ст.1 од ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ценевме дека токму со ваквиот пристап [„лаичка“ наративна верзија + стручен текст во фуснота] ќе ја постигнеме нашата основна цел: текстот да биде лесно „сварлив“ за читателот кој не е правник, односно да не биде премногу правнички, несфатлив и тежок за читање; додека, пак, стручната компонента од анализата да биде дадена во една интервентна и ненаметлива форма, кон крајот на текстот – за да не преминеме во друга крајност, којашто ќе ја девалвира професионалната вредност на трудот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Установа се основа заради вршење на дејност во областа на образованието, науката, културата, здравството, социјалната заштита, детската заштита, заштита на лица со интелектуална или телесна попреченост, како и во други дејности кои со закон се утврдени како јавна услуга (чл. 6, ст.1 од ЗУ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Точно е и тоа дека нашите македонски судии 6 – „многупочитуваните“ членови на благородната каста на clarissimi et amplissimi viri (Кикерон), како да се заразија од вирусот на граѓанското студенило (Т.Адорно), па не сосем ја сфаќаат сериозноста на проблемите на 5.  Цит. сп.Рајнхард Цимерман: Облигационо право – Римски основи на граѓанската традиција; Просветно дело АД; Скопје, 2009; стр. 349.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Кире оди, трчај во другата соба... Земи ја лампата бргу!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се одлучи. Го стави во едно долапче во другата соба која помалку се користеше, па го покри со крпа да не го види никој.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во едната група беше татко ми Кире а во друга мајка ми Невена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да ја пренасочам виулицата во друг правец.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Откога ја наполни до пола вреќата со компири, зема брашно од ноќвите во другата вреќа ја наполни до пола, па така натоварен полека тргна кон групата...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Опкружена од по некој внуци и правноци, затоа што голем дел од нејзините деца биле ќерки кои се омажиле во други места, а нејзините синови починале релативно млади.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А во другите социјалистички земји каде што сталинизмот остана и по исчезнувањето на Сталин, тој таму се изроди, се оплоди со домашните сеништа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дали е вистина дека козите ги убиваат масовно, со шмајзери, со топови во другите републики?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој беше внесен во селидбите и нивните последици, толку внатре во себе уплашен дали ќе се вкорени во новата почва, зашто не беше лесно да се откорне семејството, со генерации врзано за една земја, да се приспособи кон животот во друга земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но сега од овој балкански кафез тешко можеше да се излезе, можеше човек само да се префрли во друг кафез, а тоа речиси ќе беше исто како во овој кафез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше по неколку генерации кози во едно семејство, со предци во другите војни и несреќи на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И во други земји на Исток, наши довчерашни пријатели и браќа, врвните раководства се зафатиле со решавање на проблемот со козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога Рабле и Волтер сакале да ѝ се потсмеат на војната, тие ги измислиле, првиот историјата на пикрошолската војна, а вториот војната на Кандид, но ниту во ед­ни­от, ниту во другиот случај, не можат да се земат за толку сериозни сцените на масакрите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како каде. Бев во другите, повеќе или помалку козарски републики.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Истата закана која постои и во Татарската пустина на Дино Бузати и која ја сретнуваме во други дела за автократските режими...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој страхуваше дека последиците од „двоверството” односно „јаничарството” на Балканот можат да бидат најжестоки, пожестоки од тие што ги познава историјата во другите делови од светот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И во другите републики. – Што се случува таму?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но него го копкаше да дознае што се случува во другите „козарски републики” на Југославија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Одеднаш јас знам дека овие црни реки, водје што носат бели черепи и мрши на доенчиња треба да стават во друга, поинаква функција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пред мене веќе стои еден човек со чекан во едната рака и со срп во другата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ние не можеме ни во спор да влеземе зашто овие две реплики одат една во друга: додека јас ја зговарам мојата реплика, тој ја изговара својата и тие, двете спротивни реплики, влегуваат една во друга како две сламки една во друга и не се знае ни дали воопшто има спор а камо ли во што тој се состои.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Салепџијата, со калаисаниот ѓум во едната рака, а во другата со таблата со шарени филџани, викаше: - Ајде, ајде, салеп! Тазе, тазе салеп!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дури таа претресуваше и одеше од местото, каде што беше заробен пленикот на запад, Гоце со пленикот беше на исток.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нека дојде, ако е тука, и Пере Тошев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Домашните се повлекоа во другата одаја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По едно време, вратата во која седеа Турците се отвори, и на неа се покажа Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откако сувариите влегоа во другата одаја, Гоце остана сам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еден од нив рече: - Што не отвориш, бре ѓаур?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За да ги маскираат и да ги заметнат трагите насочувајќи ја потерата на друга страна, Гоце нареди да се фрли појасот на Назлам-бег во друг правец, а тие тргнаа по друг.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ќе им отвориш и ќе ги внесеш во другата одаја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се нишавме двајцата во самарот, стиснати еден во друг, врели од возбуда која не смеевме да ја покажеме, та молчевме или само повремено ќе изговоревме по некој збор, за да ја свртиме трагата од возбудата за која бевме свесни и за која знаевме дека е забранета.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе нафрлаше во почетокот на зимата, а потоа во другите зимски месеци одвај дали ќе побелеше земјата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Романот Бунар од Димитар Башевски на планот на формата е беспрекорно конструиран, речиси геометриски, како низа од хомологии, од совпадливи ликови и случувања кои се огледуваат едно во друго, и како збир од дихотомии во кој се спротивставени историјата - митското, циклично време; колективното, несвесно - индивидуалното, цивилизациско; машко (Симон) - женско (Агна); вековен семеен судир (Симон и Владе); субјективното (животопис) и објективното (историски документи); бунар - водовод; современост - минато.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го чул говорот на Сотира и, место да оди во другиот дуќан, застанал однадвор на пенџера, со мустачињата напред и со забите стегнати под поткренатите бузи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас подзастанав, но сѐ уште не погледнував ниту во едниот, ниту во другиот. Насетив што ќе биде, но требаше да се воздржам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Молчев и го гледав човекот пред мене, седнат на столицата со двете дланки споени една во друга и пикнати меѓу нозете подолу од скутот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Одлично, ќе станеме повитални благодарение на кучето и ќе излеземе од едни рутински практики, влегувајќи во други.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во мигот кога посегнав по спружените алишта и не сакајќи се слизнав на тазе подмрзнатиот балкон, кој за несреќа беше на 13-тиот кат од зградата, каде живеев заедно со моето момче, ми прелетаа низ глава сите овие реминисценции, на кои во друг случај не би се сетила сигурно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не шетаа од еден дом во друг такашто, по таа “proшетка”, децата од нашето село и од Букови и не знам колку грчиња, не однесоа во Балатон Алмада.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Помалиот брат на татко ни, кој сѐ уште живее во Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ни често знаеше да рече дека треба да гледаме на графчиња...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние одевме еден по еден во другата соба да плачеме, малку. Да не нѐ види.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па се одеше во друга крајност.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во некои случаи (Nude restau­rant) тоа донесува недостаток на вкус, а во други (The loves of Ondine) Ворхол ста­нува провокативен токму на еден сенза­цио­налистички начин кому неговите рани дела му беа антипод.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Едната половина на собата обично беше амфетамински параноична и yвереше во другата половина која беше на ЛСД.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И сето тоа за прв пат изгледаше возможно. (...) Божиќното собирање во Централ парк беше прекрасно: илјада клинци шњураа наоколу и делеа цвеќе, палеа мирисливи стапчиња, дуваа, земаа есид, делеа дрога наоколу, ја соблекуваа облеката од себе и се валкаа по земјата, боејќи ги своите тела и лица.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи елементарната кинестетичност е условена од природата на медиумот, Ворхоловото сликање на неподвижен објект со неподвижна камера во траење од осум часа може да биде доживеано како исмевање на основните атрибути на филмот, а Empire како најконцептуален филм некогаш снимен, или пак како најдоследно спроведен реализам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Меѓутоа дека тука сепак има нешто, покажува една фотографија во боја на Dr. Ack­ erman, кадешто неговото лице е маскирано а тој во едната рака држи едно сценарио а во другата кукла.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Преку значајните движења на виртуелната реалност (врз основа на вртење на главата и придвижување на податочната ракавица) примателот „патува” по четирите соби-светови, од едниот во другиот, ги разгледува симболите во нив и ги испитува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некои од нив со часови стоеја и гледаа едни во други не поместувајќи се.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сето тоа изгледаше како една журка да упаѓа во друга.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Давид во повеќе интервјуа изјави дека Monty Cantsin стигнал во Портланд, додавајќи дека има повеќе Monty Cantsin и во Унгарија, Јапонија и во другите земји и дека сите изведуваат еден голем симултан концерт.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како примателот се среќава со ова уметничко дело?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реалното време на филмот, или како што Ворхол го нарекува „протекување на времето во внатрешноста на кадарот“ и во овој, како и во други случаи, се покажа како неиздржлива постапка за гледачот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во оние правени 1967. и подоцна Ворхол конечно ја изневери својата естетика: сите по Де­вој­ките од челзи се работени во боја, а класичната монтажа стана вообичаена постапка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Или, во друг случај, од конзулатот на друга земја во своето долго, долго писмо бара инфор­мации за дејствувањето на некои терористички организации, однапред уживајќи во реакциите на заведените и во нивните пресериозни, бирократски одговори. Dr. Ackerman се труди и своите постојани познаници и партнери да ги изненади со секогаш ново лице.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас во тоа време бев познат по тоа што со себе, посебно на журките, носев најмалку по дваесетина луѓе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И така патот продолжува, со кратки одмори, кон Париз, и така, додека ја минуваш Еворпа, додека нејзиното срце го сечеш со колаи поминуваш многу државни граници без формалности, без долго и мачно прегледување на патните исправи, без удирање на печати и други формалности, не се лувствуваш дека си минал од една во друга држава, туку како да си минал од еден во друг град на иста земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако во „Топкаписи“со секој чекор, од една во друга одаја, се очекува изненадување поради блесокот на драгоценостите и накитите, во европеизираниот дворец - сарај - „Долма Бахче“ фрапира раскошната архитектура од барокот на деветнаесеттиот век, кога сарајот е и граден, полн со едно достоинство, со еден тежок раскош во мебелите, каде што сè е во кристал и позлатено: од креветите на султанот и на првата султанова жена, па до оние столови во собата за ручање, каде што и денес е останато така како што било некогаш, кога во овие огромни простории живееле султаните...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овој кварт е полн со ориенталски специјалитети и затоа овде се доаѓа за да се јаде она што тешко ќе се најде во другите париски квартови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Директорот Микнивче вели, дека цените тука се исти, како и во другите кампови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И главната улица има вакви гостилници и по сè личи дека пачата е солунски специјалитет, зашто, велат, не се приготвува во други градови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, на „Пигал“, човек, барем оној полн со љубопитност, не дошол да го испитува своето гурманство, туку тој е тука за да го почувствува она што не може да го види во друг дел од Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде како да завлегуваш во друга земја, која се разликува од југот на Белгија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И навистина, човек што првпат стапува во овој град, веќе има за него определен критериум и бара да види во нег оповеќе отколку во другите градови и многу тешко му паѓа ако претрпи и најмали разочарувања од било каква глетка или панорама.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде може да се пазари, да се наддава или да се дава помалку а што, на пример, не е допуштено во другите трговски центри, ниту во големите стоковни куќи „Лафает“, во базарот „Отел д вил“, во „Паризуник“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На крстопатот за Серез се свртува во друг правец за Кавала, а токму оттука почнуваат и најострите и најнепрегледните свиоци на оваа магистрала, каде што возењето претставува вистински ризик.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓето, брзајќи по работа, ме подбуткуваа, а јас зјапав од излог до излог, претрчував од една во друга улица и, најпосле, се најдов во центарот - на она место, од каде што се делат сите патишта за сите квартови на милионскиот Франкфурт.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во раскошните Версајски дворци, кои фрапираат и по грандиозноста и по својата монументалност, чичеронот нè водеше многу брзо од еден на друг кат, од една во друга сала и, од сето она што го гледавме, во свеста остануваше само мислата дека еден ден ќе можеш да кажеш, ако запраша некој, дека си бил во Париз, и си го видел и Версај. Ништо повеќе од тоа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Солун може најдобро да се почувствува кога се скита бесцелно низ него, од улица во улица, од сокак во сокак, од излог до излог, од еден во друг крај.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш не ќе може да помисли дека „многуте“ реки се само водите на Јантра, која во едни делови на градот тече на север а во други на југ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Преминот од едниот во другиот дел од градот е особено доживување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Половината од „Халите“ се веќе урнати и се преселени во други слични многу помодерни постојки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се откажав од помислата да влезам и во друг диско-клуб, зашто барав многу чист воздух кој го имаше во изобилство крај брегот на Рајна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ретко може во друг град да се сретне толку големо богаство на стиови на куќи, како во Амстердам.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го видов, верно беше мал по своите димензии, но вакви мали прозорци има и во други градови и места во светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Помош не се наоѓа ниту во синонимите во други јазици.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пиштолот се врати в џеб, но во другата рака заѕвечка купче клучеви.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Човек мора да доживее ужас кога како стар војник од фронтот гледа како се плука и валка германски војник-борец, или кога во други дела овие свињи ја иронизираат германската мајка како напалена курва или пражена чиешто лице одразува ступидна глупост...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
За нивниот вид никогаш не размислувам како да е жив, туку како целиот да се состои од оние мртви бубачки на нашиот тепих, сите новозагинати создадени со дејството на некоја таинствена животинска трага - можеби таа прашина во која понекогаш лежат - којашто лебдее во воздухот, којашто преку ноќ зацврснува и спонтано преминува од една телесна форма во друга, како што бил случајот со ларвите пред научното доба.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Обично спиев крај мажот... скаменета... чекајќи тишината да завладее со куќата, тој да заспие, и тогаш драмата на нивното минување ме фаќаше, до таа мера сосема ме обземаше што, кога најпосле ќе заспиев, само минував од еден сон во друг ни најмалку не губејќи ги сликовитоста или континуитетот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А тогаш му предложија и нови функции, во други земји.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот го фати под рака својот другар од школските денови и го однесе во другата просторија. Таму сѐ беше на своето место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Треба да оди тука близу, до еврејските канцеларии, каде што го очекуваа неговите уплашени соговорници што, Боже мој, беше поволен предуслов за успешни преговори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во 1917, по големиот пожар што предизвика пустош во градот, голем број Евреи биле настрадани и присилени да заминат во други земји, посебно во земјата на Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој ќе проведува часови и часови на рабинската конференција, а таа не е ни многу подвижна, ниту снаодлива во други места.  Рабинот ги затвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, да се вратам на мојот Минхен, гледам дека со оваа тема не се согласувате.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа навиваше за нивниот нов почеток. За некаде другаде, каде било.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Преку ѕидовите нивната смеа и викотници одѕвонуваат во другите авлии.  Браќа ѝ, така, пред некој месец ги испратија во Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го фаќа паника, брцнува во другиот џеб, вади нов флиспапир од него, панично го лепи врз претходниот лик и гледа: од огледалото го гледа насмеаната фаца на Левантинец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Живееја во една од оние улички во кои куќите се толку збутани една во друга, што комшивките знаат што манџа во чија куќа се крчка, кога се подготвува пастел, кога, бурмуелос или алхарос7.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Но, она што сакав да ти го кажам е дека ова што ти го правиш го гледаме сите ние, моето семејство и целата еврејска заедница на градов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие, си велам секогаш кога се молам во други храмови, му се посветени на истиот Бог на кој му се молел и нашиот Спасител.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму постои силно ционистичко движење кое очекува да го посведочи засновувањето на нашиот дом во Земјата на Израел”.  Му се слушаат чекори во ходникот, па сепак не сака да го прекине текот на пријатните сеќавања.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Малиот гледаше ту во едниот, ту во другиот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Знаеше дека тој дел од духовниот живот на ќерка му е важен како религијата во другите семејства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Години со ред, со него доаѓаше и Јон, единственото машко дете на млекарот, кое со тек на време почна сѐ поредовно да го заменува татка си, сѐ додека, не стави и самиот каскет на глава и не почна, место татка си, самиот редовно да го разнесува млекото.  Никој не знае кога Јон и Рашела се загледаа еден во друг, важно тоа се случи и сите го знаевме, особено по руменилото болснато на образите на Рашела, која од тремот, сета збунета, влегуваше во одаите со лонецот пресно млеко во рацете.  Така ние почнавме да се потсмеваме еден со друг кога ќе ја видевме Рашела како, во првата квечерина, внимателно загледана во огледалото, ја зачешлува густата црна коса, пред доаѓањето на Јон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тој не чу и отиде во другата соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше загазил веќе во втората деценија од своите агрономски студии што почнаа уште пред шестојануарската диктатура, а сега навлегоа во бурното време на Втората светска војна и се преместија во друга престолнина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо и бабата поминаа во другата соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Незгодата е овде што критичката мисла засега едно дете, изведено не по свое барање да го ценат, а како што му се чини на уметникот, кој е сега готов да мине во друга крајност, некако силум привлечено во вителот на оние суетни работи околу кои се ломат амбициите на големите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не верува Соколе дека во друга би се нашла таква сила да ја растревожи неговата душа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како лилјак се удира звукот во едниот па во другиот брег од клисурата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Врви мравјата работа околу нив. Лозјето се спушта благо надолу, и ако гледа подолго човек по вршките на лозите, што преминуваат натаму во другите лозја, му се чини како едно зелено мирно заталасано море да го дели од полето и од градот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кметскиот замина ослободен во другата соба, а по него сѐ така наежен, стресен од пијанството, се спушти господинот и отаде пак се чуја караници.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Поднаѕрува во другата соба: горат свеќи и мајка му тихо липа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Имав впечаток дека тоа е смислено, бидејќи на крајот од филмот, во другата сцена на железничката станица, кога возот се враќа, тоа е само мал бел обичен дим. •Хичкок: „Навистина за првата сцена барав многу црн дим; тоа е една од оние идеи за кои ќе се изнамачите, а тоа нема ни да се забележи; но, ние тука имавме додатна среќа: положбата на сонцето сосема едноставно создаде многу убава сенка на целата станица.” •Тој црн дим може да се преведе како: еве го ѓаволот кој доаѓа во градот. •Хичкок: „Да, секако.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не верувам дека проблемот се постава инаку во книжевноста отколку во другите уметности, но, ете, просто немав прилика за книжевноста да ја напишам книгата што сакав. » Книгата што ја напишав не е историја на филозофијата, туку е текст што сакав да го напишам за Фуко, за тоа како јас го доживувам и како му се восхитувам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- зборот глушец, софтверот ве носи во друг простор кадешто имате цртеж на глушецот и некои елементарни податоци за него; од таму пак можете да се вратите во основниот „расказ”, а можете и да продолжите да okno.mk | Margina #22 [1995] 95 талкате, по волја).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секој човек, бидејќи ни за себе ни за другиот не е самиот тој, како што ни тој другиот не е самиот тој ни за себе ни за нас - а бидејќи е некој друг за некого друг - ниту се препознава себе си во другиот, ниту другиот во себе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа е страшна грешка.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многумина вриштеа, мислејќи дека нацистот во мојот филм е појак од сите останати.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа бара базична доверба во другите и потпирање врз интегритетот на сопственото јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Меѓутоа, целата мајсторија се состои во онаа средишна буква што, голема и чудна, непрекинато стои, а од неа сите други одат во други насоки, што јасно ќе го покажеме во следниов пример: Gott ist mein Trost (Господ е мојата утеха).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неговото надворешно однесување е одбрамбен систем којшто е аналоген на безбројните отвори кон подземните премини за кои човек си замислува дека ќе го воведат во подземната цитадела, но тие водат во други насоки или не водат никаде.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Како што можете да видите, MacGuffin е всушност баш ништо.” MacGuffin значи одговара точно на она што во Лакановата теорија настапува како objet petit a, објект - причина за желбата, што само претставува „позитивизација на ништожноста”: чисто причинување, чијашто „реалност” е само во интерсубјективноста, во тоа што го поттикнува случувањето меѓу субјектите, празно место што делува како причина за желбата и е како такво ретроактивно воспоставено од желбата. (Кога сме веќе кај тоа, таа темелна логика на MacGuffin доаѓа уште појасно до израз во друга верзија на истата приказна: „Што има во пакетот на полицата?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Повеќе бевме како два потока кои се влеваат еден во друг за да создадат трет, кој би бил „ние”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сфаќате, можете да го натерате да гледа во една работа, во друга работа - и без зборови можете да го изразите неговото течение на мислите, текот на споредувањето - што и да направите, уживате потполна слобода.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бокалот со вода ѝ ја врати свеста. Ја придрживме за мишки и кроце ја однесовме на креветот во другата соба.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И местото на Одборот ќе треба да се префрли во друга куќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Се раздвижуваат, се преливаат една во друга и пак се раздвојуваат. Чудесна игра на светлината.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Мамо“, ја допрев по малку време „а што било потоа со тоа дете?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Потоа... потоа... ништо...“ одговори мама, „семејството се пресели во друг град и не знам што станало со него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И во едните и во другите се крие по една селска мешетерка и итроманка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Впрочем, и во други градови се случува сите ѕидови да имаат уши. Какви времиња, такви ѕидови.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Лесните се тешко нашминкани, а на тешките отпосле им се гледа шминката.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На фотографијата обајцата молчиме загледани еден во друг и скаменети веќе сами во себеси преповторуваме: Верно, животот, можеби, не беше добар но беше убав...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Анатема
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од истите оние селани што ги праќаше Толе да разберат што прави тој, тој разбираше што прави Толе во другите осумнаесет села од неговиот мудурлук.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јован го внесе Толета во другото одајче и таму, почна да го распрашува за вилаетот, за луѓето, за зулумите, додека дојде и тој на ова прашање за некоја парица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ќе си дојиш и ти кај мене — си мислеше Толе — токо дури кога ќе ти и понамести коските Раиф ефендија“! — и го сврте разговорот во друг правец.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука беа, покрај Груев, и сите главни војводи и раководители на Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе го мотам ваха како лисицата шо го мота загарот со пашката! — задоволно Толе им зборуваше на селаните кога преоѓаше од едното во другото Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, како така, бацко Толе, ами роднина сме! — почна да се брани Ѓурѓа, знаејќи ја Неда како негова посестрима и расипана девојка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од овој момент тој за мене веќе не постои и ништо не ме обврзува спрема него, бидејќи тој ја изневери борбата на народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зовреа чеканите во тунелите, чеканчињата во бараката, а веќе и фабричните камења затрескаа еден во друг да го сомелат племенитиот метал заради кој во оваа пустелија беше дошле европските лакомци и ја собрале сиромаштијата од разните краишта на Македонија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чатпат по некоја Толе им разбираше и точно разбра дека се веќе во друга држава, та го потпраша новиот патник што седна до нив и разбра дека навлегле во Србија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури Толе разговараше во оваа колиба со четниците, Петре се поздравуваше во другата со Дамета Груев, којшто како местен работник и човек им го претставуваше на тие што не го познаваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На една голема станица, што му кажаа на Толета дека се викала Ниш, Толе и Митра требаше да слезат за да се качат во друг вагон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Разбра сѐ што стана во дните по нападот, но не го сожали Мисирлијата, попот, даскалот и другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кокошки, јагниња, прасиња, алви за ручек и вечера, зоб за коњот, сѐ се носеше по конаците каде Толе кондисуваше в село, секогаш: тој, Мише Ќосото и белиот коњ во една куќа, а другите седум другари во друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во едниот дисаг беше ги одвоил авалеџијата череците, двачереци, грошеви, алтилаци и други ситни пари, а во другиот само белите меџудии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога беше во друго село, требаше некоја да ја замени и Марија и Ќосото, кого почна да го распоредува на конак со другите четници, а не со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Каленци, Крушевичани, Чанивци, Пештанци, Вепрчанци и други „прекуреканци" останаа испретепани во Дуње да ги ложат бабите со кромид и сол, а дунските сиромаси што немаа да платат, ги собра Мефаил со него да ги тепа во другите мариовски села и со нив да ги плаши тамошните сиромаси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Понатака ја разгранија работата и во друг правец...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Побарај го по десниот брег на Црна, тој јави се на левиот; прејди му на левиот — тој кажи се на десниот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден кога веќе Толе толку се осмели, та дури и му порачаа на Арслана да му го остави и Витолиште како што му ги остави сите други села, Арслан се навреди и реши да испрати една потера со Расимчауш на чело, барем да го подзбрка Толета ако веќе куршум не го фаќа да го отепа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако дојде редот пак да ни солите памет од преку граница, тогаш ќе се прашаме! — одговори еден од Борисовите четници и помина во другиот табор, инстинктивно чувствувајќи кој е со народот, а кој против него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сека зелка си се тркалаше кон сопствената вистина: една се потсмевнуваше предизвикувачки, друга намигнуваше заводнички, трета не знаеше што сака и сал туку се удираше во другите зелки и им откинуваше по некој лист од судбината - да ги штрекне, море и асолно да ги здоболи а и да им даде на знаење дека и на удолниците правилата пак ги одредуваат најсилните.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Од Чаплин научивме, вели гаравиот човек со бале преку рамо и дволитарско шише од цоца-цола лигхт во другата рака, дека не сме го чуле Господ кога веќе нè плукнал на врвовите на надежта убаво нè предупредил дека амбисот на себезалажувањето нема дно.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Чекори внимателно доктор Сашко Кедев како кога се влегува од една во друга празнина откако ќе се почувствува моќта на возвишеното.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ако не верувате, немоќно додава човекот со бале преку рамо и дволитарско шише од цоца-цола лигхт во другата рака, прочепкајте низ животот ене на оној онде, Чарли Чаплин, видете колку му е тажна насмевката на постерот пред влезот на кафулето, во таа насмевка се стуткани сите наши мечти што никако да узреат уште од пред да го гледаме Големиот диктатор.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Имено, неколку семејства поминале еден ден во друг град, изолирани од било какви масовни медии, додека Хундертвасер со тим yидари ги преуредил фасадите на нивните куќи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сѐ беше подредено на проблемот на желудникот... зарем не, на тоа се сеќавам, на едно нешто: само еден излог навечер беше осветлен со гас, затоа што во другиот немаше ништо, само едниот од двата излози беше осветлен, бидејќи другиот беше празен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Многу е полесно да се преведе еден текст напишан на секојдневен јазик, бидијќи на секој збор или израз од едниот јазик, обично може да му се најде соодветниот (со слично значење) во другиот јазик.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мислев на сево ова во мојата дупка, додека мајка ми и Витрив се маткаа во другата соба.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Металните луѓе, метална сперма во едниот и метално сеќавање во другиот миг, ќе го викаат мајка.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но оние што се соседни во еден јазик не мора да се соседни и во друг.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од Македонија богомилството се проширило и во другите балкански земји кои биле во составот на Самоиловото царство како и во Франција, Италија и др. земји.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 6 јануари 1945 во Скопје беше одржан Вториот конгрес на НОМСМ на кој присуствувале преку 1000 делегати.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во наредните месеци ке се формираат и други културни институции (основан е Македонскиот народен театар (31.I.1945), Драмскиот театар (1946), Театарот на малцинставата, а театри биле формирани и во другите градови во Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Шестата категорија припаѓа на учениците и јадната студентарија кои трошејќи 20 години од својот живот образувајќи се и финасирајќи го лешинарското општество на крај завршуваат како нус производ или поточно речено суровина за извоз во другите држави.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Продолжуваше, осуден на повеќеслоен егзил, да се провлекува по маргините помеѓу двата света, успевајќи длабоко да проникне и во едниот и во другиот, но без да го наложи својот авторитет за тие, докрај, да се дообјаснат и да се дооткријат меѓу себе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во свеста, не престанав да пластам семожни аргументи за прелевањата на религиите, од една во друга, започнав да верувам во преобраќањата како мостови на вистините, а не како граници помеѓу нив...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Веруваше дека така ќе биде и овој пат, макар што неговиот живот и неговото судење, на Балканот, беа толку комплексни, комплицирани и извртени, што интуицијата можеше Чапаева да го одвлече во друга насока.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во друга земја. Со друга нафака...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Губејќи ја својата прва Татковина, тој добро знаеше дека нема докрај да биде прифатен во другата, а уште помалку, во третата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа ќе придонесе духот на конверзиите да се пренесе и во другите области на животот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Макар што размислувањето не му беше упатено на Сокола Мечевски, тој направи обид да одговори, но еланот на Татковата мисла продолжи: - Зар секој од нас, на Балканот, колега, во суштината, во своите архетипски корени, не носи две и повеќе религии, често прелеани една во друга, со верници кои, понекогаш, им се подоследни на обичаите и на верувањата од првата вера, од праверата, отколку на оние од втората, од третата?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка, и во оваа, како и во други немирни Таткови ноќи, око не склопи, а ако ненадејно ја совладеше сонот, таа повторно, и во сонот, беше тука, до Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Барањето на тнр. „concordia discors“ е под влијание на магичната филозофија на природата и магичната астрологија, а „discordia concors“ е под влијание на езотеричниот питагоризам кој, како и во други случаи (Зукари), се стопува со неоплатонизмот и (што ќе видиме) со аристотелизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Промислувајќи, исто така, за граничните вредности на извесни уметнички гранки ќе увидиме дека тие се флуидни и се преливаат една во друга како чудни алхемиски тинктури кои во експериментот се интегрираат со ритуалните текстови (формули, мантри, магични беседи...).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не сум јас, човек, Ритон, вљубен во друг човек, туку човек вљубен во авантурата, која што никој друг не беше во состојба самиот да ја изведе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Каде очи гледаат! - одговори полека Прокоп и ја наведна главата, не можејќи од срам да гледа повеќе во Аргира и во другите околу огинот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По наредба на пашата: агите и беговите, кои вилнееја овде и им го загорчуваа и правеа неподнослив поминокот - не можејќи повеќе да живеат без зулуми, ги напуштаа своите кули и се иселуваа во други краишта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се обиде и во други градови. Ништо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цепенко го крена со едната рака и го развеа уште повисоко, во другата му блесна кама и...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сета околина како да беше изместена од својата природност, од својата обичност, па беше оставена во некој друг, непознат крај, во друга средина и други климатски и релјефни услови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Луѓето беа во другиот шатор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некој е во еден студентски дом, друг во друг, Некој е во приватен стан, некој кај некоја роднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се соблече до половината и го фрли аливцето врз торбата, па почна да се плиска со ладната вода - од лицето сосе главата, преку вратот и под мишките, до папокот и плеќите - токму како што правеше татко му, и лете и зиме, меѓу еден затвор во еден до друг затвор во друг режим, навидум цврст да издржи трет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сè што немаше во другите дуќани, отворени од народната власт како народните магазини, можеше да се најде во наџиџаниот киоск на Курназ, склепан од колонизаторска пилана, пребојадисан со окупаторска краска и подновен со домороден фирнајс - од напрсток до цурак.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Експертите по сликарство, спротивно, откако со пробивен поглед, низ трепките или окалките, ќе се здобијат со општ поглед, односно впечаток за сликата, му се доближуваат на платното со бесшумен чекор на ловец кон дивеч и со око како лупа во едната а со нокот како пинцета во другата рака почнуваат да чепкаат по боите а особено под боите, во потрага по тајната или прелагата на мајсторството.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не сите сликари, навистина, академски или аматерски, особено не оние што сликаат со палета бои во едниот палец, со соодветни четкички во другата рака и со исправен штафелај пред себе, како и секој инструменталист пред својот статив со отворени ноти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во едната гајба или црвеноперки, а во другата костреши; освен ако нема уште некоја под тезга, за постојаните муштерии што си порачуваат одвечер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Овој доктор Миха не излегуваше повеќе од својот кабинет - ни по театарските бифиња ни по писателските или новинарските клубови ни по маалските кафулиња, па дури престана кога доаѓаше на работа на едно место да си зема четврт бурек а во друга бурекџилница уште четвртинка со чашка јогурт.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грдан се врати со една чинија во едната и две виљушки во другата рака, Горда ги симна нозете од масичката за да отстапи место за салатата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прво побара работа во неговото училиште па во другите, но никаде не го примаа или пак му го одлагаа одговорот додека тој не сфатеше дека е негативен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа настаните почнаа да се одвиваат како на грамофон со труба, на напуканата плоча ставена на погрешна брзина: предвоениот доктор заедно со својата животна придружничка реши пензионерските денови да ги заврши во родното место, кое сметаше дека најпосле заслужило славниот сограѓанин да ги остави своите коски на прадедовските гробишта штотуку здобиени со нова реформистичка управа; младата мајка се уштутка во одеднаш испразнетата куќа, со доенче во едната, а скрипти во другата рака, не знаејќи дали попрво да готви ручек или да пере пелени, па најпосле најми дадилка и се префли на фармација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого и жена му под око се погледнаа, речиси напоречки, сомневајќи се еден во друг дека секој од нив извршил влијание или притисок врз изборот на своите миленици.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од еден крај на градот во друг, дури и на стадион не можеш да ги најдеш, а не пак на театар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш Фоте, од необјаснети и необјасниви причини, стекна извесна доверба во Боге повеќе одошто во другите лекари.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека се враќаше со два бајати ѓеврека во едната и свеж весник во другата рака, Боге си го замислуваше генералот како сега распиштолен под чадор за сонце му прави друштво на пријателот во разгорување на скарата и подлетнува накај жените пред да натегне од пивското шише во кое има капнато некоја голтка коњак.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имено, двата пристапа кон сликарството се упатени кон најдлабоките слоеви на човечката душа и одејќи сѐ повеќе од онаа страна на рационалноста покажуваат дека остварената ирационалност и парадокс можат да имаат зачетоци во други, не помалку длабоки типови на значења кои можат да ги ускладат и смират очигледните спротивности како што се животот и смртта; реалното и имагинарното; минатото и иднината.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Уште повеќе, специјалистите за преведување се користеа со резултатите постигнати во други маргинално сродни области.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа, да се направи сосем мал проспект (околу три страници, на сите јазици) - во овој проспект би ги наброиле доблестите на дадаистот: со еден збор, инсигнијата за еден долар или приближно толку во другите валути би ја купувале луѓето од сите земји - чинот на купувањето на оваа инсигнија купувачот би го посветил како дадаист.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во првиот случај имаме талентиран ум кој мудро се движи кон културна синтеза, а во другиот непромислено дете...“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бидејќи комплетната еквивалентност (во смисла на синонимност или еднообразност) не може да биде замена за која и да е од неговите категории, Јакобсон изјавува дека сета поетска уметност, според тоа, е технички непреведлива: Можно е само креативно транспонирање: или интралингвално транспонирање - од еден поетски облик во друг, или интерлингвално транспонирање - од еден јазик во друг, или конечно, интерсемиотичко транспонирање - од еден систем на знаци во друг, на пример, од вербална уметност во музика, танц, филм или слика.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа може да биде во смисла на „Преминување на девица во невеста“ (наслов на една од сликите на Дишан, ... „наслов кој не претставува губиток на невиноста туку пред сѐ премин од еден лик во друг... дијалекталното сфаќање на именката “passage”, поврзано со преобразбата, има длабоко значење за Дишан“), или тоа може да значи исчезнување или смрт на семејството.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нејзините чатални траги – секоја ќе те одведе во друго беспаќе, А ние сеедно се веднеме белки ќе ги откриеме патеките на нејзините бегства.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Неговиот имот се простира во други подрачја и во друго јаве.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не зборувам за тебе Те имам заборавено на друго место Во друг час Но таму животот зависеше од ковачите На соништата А ним никој не им посвети ни шугава песна.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Ние имавме среќа во некои куќи, а во други имавме само несреќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со мотиката во едната рака а во другата со купчето од четири пилиња со нозете нагоре, и во придружба на Тито, отиде зад кокошарникот и многу длабоко ги закопа нивните тела, за да не можат ниту ракунот ни лисицата да ги откопаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Понекогаш ќе заземеа предизвикувачки став, ќе си ги истегнеа накострешените шии, ќе си ги исчистеа пердувите, долго ќе гледаа еден во друг, но секогаш едниот или другиот ќе се повлечеше назад.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Болно стенкање ја исполи собата кога неговата имагинација сето тоа го пренесе во другиот кревет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се чувствуваше слаб и немоќен за да може болката повторно да се бори со множеството детали, со нештата што требаше да се координираат, една работа да се вклопи во друга, прво ова да се направи, а потоа другото да следува, целата конструкциска скица да напредува со точен редослед, и соодветниот човек и соодветниот материјал да бидат на соодветното место и соодветното време.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лежеше настрана, со едното око скриено, а во другото се отсликуваа нејзината збунетост и нејзиното страдање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се чинеше дека птицата не е свесна за нејзината близина и продолжи да трепери пиејќи од чашката на цвеќето и, пред да го брцне клунот во друга чашка, паузира неколку секунди во воздухот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доколку работникот кој смета дека трпи вознемирување на работното место, а поради тоа му е нарушена здравствената состојба, има право до завршување на постапката, да биде преместен во друга работна просторија, односно работна средина (чл. 28), додека пак на лицето кое го врши вознемирувањето или го злоупотребува правото на заштита од вознемирување, работодавачот може да му изрече една од мерките за непочитување на работниот ред и дисциплина, а ако во рок од 6 месеци повторно изврши вознемирување, може да му го откаже договорот за вработување (чл. 29).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со дополнителните измени на чл. 22 и новововедениот ст. 2 од истиот ЗИД се укажа на обврската обезбедувањето на потребата од работници преку јавен оглас задолжитено да се врши со претходно внесување на јавниот оглас во електронскиот систем на АВРМ пред неговото објавување во дневниот печат или во другите средства за јавно информирање печатени или електронски на товар на работодавачот (чл. 3 од ЗИДЗРО/јул.14); в) Измени претрпе и чл. 23 кој го регулира објавувањето на слободни работни места, на кој со новововедените пет става дојде најпрво до регулирање на максималниот временски рок во кој работодавачот може да изврши избор во зависност од вкупниот број на кандидати кои се пријавиле на јавниот оглас за едно работно место и тоа: (1) во рок од 45 дена за пријавени до 200 кандидати; (2) во рок од 90 дена за пријавени 201-500 кандидати и (3) во рок од 120 дена за над 500 пријавени кандидати.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Пред упатувањето на работниците на работа во странство, работодавачот од странската држава до Министерството за труд и социјална политика е должен да достави на заверка листа на избраните лица кои ќе бидат упатени за извршување на сезонски работи во другата држава. (чл. 3) 67 Закон за упатување на работници од РМ во други држави за изведување на градежни работи преку проектни договори и за вршење на други сезонски работи, Сл.весник на РМ, 166/12.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
До престанок на работниот однос на вработен во јавно претпријатие со статус на давател на јавна услуга може да дојде во четири случаи и тоа: (1) со спогодба; (2) по барање на работникот; (3) по сила на закон и (4) во други случаи предвидени со овој закон и колективен договор.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Се изврши дефинирање на тоа што се подразбира под објавување на јавен оглас – „секое јавно објавување на потребата на работодавачот од работник, за пополнување на слободно работно место, без оглед на тоа дали огласот се објавува во дневен печат или во други средства за јавно информирање, печатени или електронски. 18
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
69 Закон за упатување на работници од Република Македонија во други држави за изведување на градежни работи преку проектни договори и за вршење на други сезонски работи (И.К.)
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Имајќи ја предвид специфичноста на фактите и природата на наводите во ваков тип на случаи (...), во практиката би било многу тешко жалителите да докажат дека имало дискриминација, без преминување на товарот на докажување“ (Хелсиншки комитет за човекови права на РМ, „Основните граѓански и политички права и слободи“, 2014, стр. 44) 81 91 за заштита на учесниците во постапката за заштита од вознемирување на работно место и (7) не го премести привремено вработениот во друга работна просторија или работна средина.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Следните промени во оваа област дојдоа со рогацијата од февруари 2014 година со додавање на два нови става кои пропишуваа дека „преместувањето на странци кои веќе имаат засновано работен однос кај правен субјект во Република Македонија од еден правен субјект во друг правен субјект, нема да се поврзува со пазарот на трудот“, а дозволите за вработување на преместените работници се издаваат без да бидат исполенти посебните услови утврдени во овој закон.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Прегледот содржи: податоци за пријави и одјави од осигурување; податоци за пензиски стаж; податоци за периоди на осигурување; податоци за часови на работа, односно осигурување; податоци за плати, односно основици на осигурување; податоци за стаж на осигурување кој се смета со зголемено траење, податоци за навршени периоди на осигурување навршени во друга држава.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
За едно друштво да може да учествува во распределба на квотата на работници треба до Министерството за труд и социјална политика да достави барање од трговското друштво, документ за регистрирана дејност во Централниот регистар на РМ или документ за тековна состојба на правното лице, потоа документ за вкупниот број на вработени во трговското друштво од кои најмалку десет работници да биле во работен однос на неопределено време најмалку 6 месеци пред пријавување на трговското друштво на јавниот повик, образец М1 и М2 за вкупниот број на вработени работници во трговското друштво, со преглед на пријави и одјави во задолжително социјално осигурување за друштвото издадено од Агенцијата за вработување на РМ, потврда од Управата за јавни приходи за платени даноци, придонеси и други јавни давачки, потврда од надлежен суд дека не е отворена стечајна постапка и потврда од Централниот регистар на РМ дека не е поведена постапка за ликвидација. (чл. 5) Трговското друштво кое добило право на упатување е должно пред упатување на работниците во другата држава за работа по конкретен проект да достави до министерството надлежно за работите од областа на трудот: барање за добивање на согласност за упатување на работници кон кои приложува договор за работа со фирма од друга држава за конкретен објект со превод на македонски јазик и неговото кирилско писмо, меѓусебен договор кој мора да биде потпишан од работодавачот и работникот со кој се регулираат правата обврските и одговорностите на работодавачот и работниците кои се упатуваат на привремена работа во друга држава кои по правило треба да се исти како и на работниците во тоа друштво во земјата и список на работници кои ги упатува на работа со назначување на датумот од кога се во работен однос. (чл. 15) Со законот е превидено дека корисникот на правото на упатување е должен да ги почитува одредбите од договорот или спогодбата за 78 упатување како и општите прописи за работните односи во врска со испраќањето на работниците во друга држава. (чл. 18) Корисникот кој има право на упатување на работниците е должен писмено да го извести Министерството за труд и социјална политика за датата за започнување на користењето на ова право.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со цел да се следи начинот на кој трговското друштво го врши упатувањето на работниците, корисникот е должен на секои три месеци да доставува до надлежното министерство прегледи односно листи за упатените работници. (чл. 19) Доколку по пат на контрола се утврди дека дека корисникот на правото на упатување им отстапувал дел или целото право на упатување на друго трговско друштво, или вработува повеќе работници од бројот од бројот што му е доделен, вработува работници спротивно на законот или на работникот не му ја исплатува платата што е предвидена во претходно склучените договори како и во други случаи кога постапува спротивно на законот, договор или спогодба, Државниот инспекторат за труд ја информира Комисијата за распределба на квота за упатување на работници за изведување на проектни договори, која пак донесува одлука за исклучување на тоа друштво од правото на упатување на работниците во рок од три години. (чл. 21) ЗАКОН ЗА АГЕНЦИИТЕ ЗА ПРИВРЕМЕНИ ВРАБОТУВАЊА Законот за агенциите за привремени вработувања е донесен во 2006 година68 и истиот беше предмет и на првиот дел од оваа трудовоправна анализа.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Така, со овој закон е предвидено дека за да може да биде упатен еден работник за извршување на градежни и други сезонски работи во други држави, во случај кога упатувањето се врши преку проектни договори потребно е да има склучен договор помеѓу РМ и земјата во која работникот ќе ги извршува работите како и договор за вработување склучен помеѓу работодавачот кој го ангажира работникот и самиот работник. (чл. 2) Упатувањето на работниците се врши така што работодавачот којшто има потреба да ангажира работници претходно доставува конкретна потреба од работници до министерството надлежно за работите од областа на трудот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Работното време кое ги надминува законски утврдените 40 работни часа во една работна недела се засметува и надоместува во пократко работно време во други работни денови или преку слободни работни денови за времетраењето на договорот за вработување, а прераспределените работни часови не се сметаат како прекувремена работа и за нив не се наплаќа додаток на плата, со што директно се укинува прекувремената работа за оваа категорија работници, како посебен услов за работа кој согласно чл. 106 од ЗРО треба да биде соодветно надоместен.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Потоа го премести во друго дупче и пак заврте. - Молам! - се слушна во слушалката еден глас.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му брзо стана и отрча во другата соба. Застана до прозорот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоше не седи далеку. Веднаш во другата улица.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И веќе знаеше дека таа го разбира, дека се разбираат, двајцата еден на друг си се две бистри води што се слеваат една во друга.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беа занесени еден во друг толку многу, што не го ни забележаа редот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Без да сакаат, тие се најдоа в очи загледани еден во друг по што, додека така се гледаа, срцата им зачукаа во склад со чукањето на срцето на светецот и при што тој виде каква жена е таа, а таа виде каков маж е овој намерник, пред нејзините очи токму сега кога срцето ѝ чукаше во склад со срцето на светецот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Погледите на двајцата им беа потонати еден во друг со чувство на нуркање во топли лековити водје.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во меѓувреме, оние двајца селани, некако збрани еден во друг, вчудовидено го гледаа човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Двата записа се разликуваа само во дребулии: уводните стихови во двата записа имаа различно „јас“; во едниот случај тоа беше царот Соломон, а во другиот – царот Дариј; во нашиот препис го немаше зборот „жена“, со кој започнуваше пак текстот кај Лествичникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Сфаќам! Разбирам - климнав со главата иако ми се чинеше дека од една слепа улица влегувам во друга, или во трета и тоа уште потемна и понепроодна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до случајот со момчето што го фати обезбедувањето во мојот двор, навистина нема што да се објаснува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ќе можат да го доживеат на сличен начин како и јас оној момент кога мајка ми одредуваше каде ќе треба да копам со истион показалец што го користеше одвреме навреме за да ми го сврти вниманието кон птицата што ја прелетува нашата куќа; или, во други случаи, за да ме предупреди дека некој непознат или некоја од нашите сосетки од зад Долни Рид наближува по каменливата патека?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мајка ми не сакаше да ја погребам на гробиштата долу, во градот - објасни Иван. -Далеку биле. Како во друг свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и помислив дека тајната што се обидувам да ја разјаснам потсетува на раката на давеник која откако се кренала над водата и успеала уште еднаш да зафати од воздухот, за жал не е во состојба да ја принесе таа скапоценост до устата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таквите посети во нашиот живот беа толку ретки што нема потреба да ги барам и да ги извлекувам од долапите на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ФРОСА: (во едната рака носи погача, а во другата го води Танета кој се држи за Спаса.) Добро утро!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Велат дека повеќе се заработува отколку во другите гурбети.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Во едниот кат спијат Митре и Мара, а во другиот Анѓеле и Ката полуоблечени.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Неговото незадоволство од ова дело се должи и на фактот што тоа толку очигледно зависи од идеи претходно развивани во други негови дела, така што во него е неизбежен извесен степен на повторување, постапка од која Дишан се згрозуваше.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во намера да ја оствари оваа цел, изложбата не беше презентирана во линеарен, хронолошки манир, туку беше поделена на тематски сектори.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа може да се однесува на нејзиниот безобразен наслов, кој ако се комплетира, би гласел “Tu m’emerdes” (во слободен превод: “досаден си како пролив”).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Извади под црната престилка три стуткани банки и една по една ги премести од едната рака во другата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Морате да ги пронајдете. ‌Самата итност на вашата желба ве тера да посочите, а и да разјасните (ако не другому, тогаш барем себеси) што е тоа во мажественоста на мажите кои ве палат што толку ве трогнува, какво тоа еротско значење е кодирано во една или во друга отелотворена одлика (наспроти нејзините ситни варијации) и што во неа толку ве вдахновува и ви ја прави толку мамлива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Привидниот пад на геј-културата, всушност, произлегува од структурни причини што немаат многу врска со сѐ поголемата општествена прифатеност на хомосексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Многу од тие видеотеки во Сиднеј и во другите геј-урбани средишта досега веќе пропаднале: оној вид на општествено учење што некогаш го крепеле, сега го презеле интернетот и неговите страници за друштвени мрежи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту во едниот ниту во другиот случај не се работи за прашање на секс; во обата случаја се работи за прашање на културни норми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што допрва треба да се разгледува се посебните општествени фактори што го доведуваат опстанокот на геј-културата во сомнеж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа практика на промена на начинот најкарактеристично се остварува и има најголемо дејство врз гледачот кога се нагласува, како што обично бидува во бродвејскиот мјузикл, со самата ненадејност на преминувањето од еден начин во друг – на пример, кога исполнителите, кои изговарале обичен дијалог, наеднаш, без претходна оркестарска придружба и без никакво друго предупредување, ќе заорат песна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но општествените значења, како родот и националноста, не се површни: тие се конститутивни за човечкиот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уште во 1970-тите години, токму мојата генерација мислеше дека веќе здраво сме ја надминале потребата да бараме геј-значење во главнотековните филмови, во бродвејските мјузикли и во другите главнотековни културни работи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но хетеронормативниов систем може да поднесе одредени помали варијации на сексуалната преференција без да доживее никакви значајни промени на својата основна структура – и без да ја загрози општествената доминантност на единствениот облик на живеење во кој хетеронормативноста го има својот најмоќен и најнаметлив израз. ‌Хетеронормативноста, затоа, може да го преживее крајот на монополот што хетеросексуалноста го има во сексуалниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто го зајмат од други, во случајов од жени (или, во други случаи, од благородници).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто како што можеш да учествуваш во геј-културата без да бидеш хомосексуалец, така можеш да учествуваш во хетеронормативноста без да бидеш стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа нуди отуѓен светоглед кон интензивната емоција што – за разлика од судот на мојот стрејт-другар кој го спепели Сон за страст – не е ниту скептичен ниту редуктивен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исход е на три големи настани: на рекапитализацијата на внатрешниот дел од градот и на последователната гентрификација на градските маала; на епидемијата на ХИВ/сида и на изумувањето на интернетот. ‌За да се согледа природата на промената и на нејзините решавачки, далекосежни ефекти, треба да се присетиме на околностите во кои се појавила геј-културата во годините што непосредно им претходеа на тие три големи настани.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На рана возраст во животот, во кои и да е миг кога стануваме силно свесни за своите желби, геј-мажите откриваат дека повеќето човечки суштества што нѐ привлекуваат ни најмалку не се заинтересирани за сексуална врска со нас, дека не ги привлекуваме и дека не може да ги привлекуваме и дека некои од нив самиот факт за нашата желба ги грози.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Женственоста“ е средство преку кое геј-мажите можат да заземат конкретен, нестандарден, антисоцијален начин на суштествување, чувствување и однесување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Корисно е во овој контекст да се потсетиме на нашиот заклучок од претходно дека „женственоста“ во машката геј-култура, по правило, е заменски идентитет: таа е идентитет што се користи наместо и како замена за облик на постоење што геј-мажите не можат да го добијат – односно, барем не толку лесно – во сопствените личности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто она што го овозможува иронијата, во согласност со прагматиката на кампот, е можноста да се доживува театралноста на семејниот живот истовремено и како ужасна и како урнебесна, без притоа едната димензија на тие театралности да се асимилира во другата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, потоа трикот е да се одржи неизвесноста на тие поими, да не се дозволи „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“ да се израмнат направо и симплистички со „женственост“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи е, како што е, постојано место на мелодрама, семејството практично налага да го гледаме од иронично гледиште.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да изгледа дека си го ограничувам концепцискиот модел на површни појави, на етикети или знаци или категории или идеологии, избегнувајќи ги длабоките, внатрешни процеси преку кои се формира и се ориентира поединечниот субјект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тешко дека и во едниот и во другиот случај двете доблести ќе се совпаднат во истото лице.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А, впрочем, еден ироничен однос, т. е. односот кон драмата на гледач што е истовремено и внесен во неа и оттргнат од неа – во случајов, особениот однос на геј-гледачот кон женската мелодрама – може да биде најдобрата, можеби најдобрата возможна одбрана од задушната емоционална клаустрофобија на семејниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа создава етика на лична и колективна репродукција, имплицирајќи насоченост кон иднината.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто иднината на геј-културата навистина изгледа обвиена во магла, а многу гласови веќе го имаат најавено нејзиниот непосреден пад.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во изминативе три децении имаше огромна преобразба на материјалната основа на геј-живеењето во САД, како и во други велеградски средишта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На добрата забава и во добрата дрег-претстава идеално ќе има и убави младичи и кампести кралици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Спокојно ја следеше новонастанатата ситуација, гледајќи ту во едните, ту во другите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Раздвижен круг од вода, бран кој успешно ја криеше својата тајност, претворајќи се во тврда, или гасовита форма, преоѓајќи лесно и брзо од еден во друг вид, пред да може човечкото око да ја регистрира таа промена, која, пак, во зависност од притисокот и температурата на воздухот се трансформираше во дел од секундата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога очите се сини или зелени, тие ја отликуваат планетата Земја. (Кога таа е во ден, кога сите нејзини бои се сини од океаните или зелени од зелените површини, кога ги меша боите, преоѓајќи една во друга, исто како водата во морињата пред одблесокот на сончевите зраци.) Кога очите се кафеаво-зеленикави, тие ја отсликуваат планетата Земја кога таа е на преодот помеѓу денот и ноќта.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На небото, над градот, се протнаа двата сиви облаци еден во друг, носејќи го во себе потенцијалното семе на дождот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Откога ќе го видат лошото во другите луѓе, тогаш ќе го видат и кај себе, па им заблагодаруваат што им помогнале.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сепак, не забораваме дека во оваа опчинувачка, загадочна формула на опстанокот, луѓето-змии не ја поседуваат само моќта да се преобразат од еден во друг прекрасен облик на животот, туку и чудесната дарба да се вратат од конечната бездна откаде што повратокот нема за оние чиј единствен лик е човечкиот, дури и за чудотворците како веќе спомнатиот Асклепиј, кого гневниот Зевсов гром го спржи токму затоа што се осмелил да воскреснува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оној кој не сакаше да влезе во едната или во другата дружина - остануваше на празната страна...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во друг дел на градот се наоѓа куќата во која беше прифатена Дитта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Зборуваш македонски? - Лафам, ама не многу гласно зашчо се ушче има руфјани...2 – рече тивко и погледна на масата во другиот крај на кефеаната. – Туа о леринцко помногу се лафи... и се пее...македонцки...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А многу си ги чекаа жените и децата кои им беа во други држави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа проклета ноќ баба ѝ ја зела да спие кај неа, бидејќи тогаш сама живеела во друга куќа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А роднините, тие поблиските, живееја во друг град и така обично, бевме сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се зачудив, бидејќи бев сигурна дека не можеше да ме види зад пердето и влегов во другата соба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тетка Рајна, секако, намерно излезе во другата соба и брзо потоа го викна и татко ми таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Наставниците како да чувствуваа дека не сум толку концентрирана како во другите денови воопшто не ме прашаа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си мислев дека сигурно маќеата побарала Марина и баба ѝ да одат во друг стан, или, можеби, баба ѝ на Марина не можела да седи со оваа друга жена на својот зет, откако ја загубила ќерка си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Живееше во друг град и поради своите обврски многу ретко наминуваше и кога мама беше жива.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сестрата на мајка ми, нашата тетка, остана со нас неколку дена, но, мораше да си оди, бидејќи живееше во друг град.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не реков ништо, само влегов во другата соба каде што ги приготвував уроците.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Многу боледував во детството, и мама постојано беше крај мојата постела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едноставно – непостоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Пред да заминат им рекле дека таму ќе им биде подобро.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во ноќите тие забрзано дишат, или плачат, или се молат иако не знаат кому да му ја упатат молитвата затоа што од Бог се откажале одамна, откако тој се откажал од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев на мојот кревет, гледав во празниот кревет на Отла, ги префрлував од една во друга рака работите што таа ми ги имаше оставено: неколку рала гаќи, еден фустан, една сукња, две кошули, чорапи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постои само во слики, а и тие се претопуваат едни во други.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако не гинат во бездната, тие сепак минуваат низ смрт – да се премине од брегот на лудилото на брегот на нормалноста, или од брегот на нормалноста на брегот на лудилото, е исто што и да се премине од еден во друг свет. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека со разумот може да се стигне до разрешување на загатката на постоењето, од која дарвиновата теорија за потеклото на човекот беше само почеток – она што требаше да следува по откритието како настанал човекот, беше – што е човекот, што е она во него што го прави она што е.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Војниците бараа некој од возрасните да оди со нив. Се пријавив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А пред неколку дена, маж ми со стотина други луѓе го транспотираа во друг логор,“ рече, ја крена едната рака од стомакот, и помина со неа прво по едниот, па по другиот образ, бришејќи ги.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнавме на долгите тесни клупи, покрај масите кои се протегаа од едниот до другиот крај на просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.“ Фридрих Ниче: Отаде доброто и злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Вети ми,“ рече, „вети ми дека ќе го побараш таму маж ми. Павел Попер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во сите тие гласови го немаше гласот на Клара Климт, во криковите на тие ноќи кои се прелеваа едни во други и се нижеа во години, во моите обиди да ги чујам нејзините ноќи, Клара остануваше нема, Клара копнееше по тишина, Клара сакаше само едно малечко парче од овој свет во кој би можела безбедно да ја свие главата и да преноќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тврдеа дека во христијанството трагичното е поништено: оние кои страдаат или се виновни и казнети со страдања, или пак, ако страдаат без вина, тогаш ќе бидат наградени во задгробниот живот и нивно ќе биде царството небеско.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој од нив се подвојува – еден дел од него, еден дел од неговото Јас, е она кое го создава измечтаениот свет и постои во него, другиот дел од Јас комуницира со стварноста, која за него не постои, и која е само затвор на кој е принуден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара раскажуваше за синовите на својот брат, кажуваше како малите Густави, кои и натаму ги викаше „мали“ иако веќе беа возрасни мажи, ја посетувале во Гнездо, раскажуваше за нивните сопруги и деца: „Кога доаѓаат со своите деца, ми се чини дека цел свет доаѓа таму – некое тукушто прозборело, на некое му никнал заб, трето паднало и си го раскрварило коленото, четврто научило да лета змејови, па седиме цело попладне во паркот и гледаме кон небото,“ рече, и погледна низ прозорецот кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчевме. „Те боли ли нешто?,“ ме праша.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној февруарски ден 1933 година Зигмунд навистина веруваше во тоа, но веќе беше започната една поинаква низа на настани – дојде нов владетел на Германија и нашите сестри се вратија во Виена; кога новиот германски владетел ја освои и Австрија, брат ми со оние чии животи одлучи да ги спаси замина за Лондон; ние, неговите сестри, бевме депортирани во еден, па во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во деновите кои се прелеваа еден во друг чекорев по улиците, со наведнат поглед со каков што чекорат осамените, небаре мислат дека изродство од светот им е втиснато во зениците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку дена потоа се породи Ева.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете ни рече дека Клара е преместена во друга соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Треба да се помириме со тоа дека смртта не е премин од еден вид на постоење во друг, туку прекин на постоењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Играта требаше да го исцели Рајнер, но тој остануваше подалеку од другите деца, подалеку од сѐ на овој свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушав во тие ноќи Клара како забрзано дише, како плаче, ја слушав како се моли иако не знае кому да ја упати молитвата затоа што од Бог се откажала одамна, откако тој се откажал од неа, ја слушав Клара како ја прекинува молбата, и како престанува со плачењето, ги шмркнува мрсулите и се издишува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежевме на големиот кревет на кој некогаш спиеја моите родители, и гледавме една во друга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А неговите зборови дека секој човек треба да се труди да има што помалку тегобност на овој свет, во миговите на тегобност кои ги преживувавме моите сестри и јас, ми звучеа како потсмев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓето со такво Јас живеат среде стварноста, ама гледаат, чувствуваат, мислат некоја друга стварност, некоја своја не-стварност, и кога стварноста им се обраќа ним, тие луѓе знаците и пораките на стварноста, уште пред да ги примат, ги трансформираат во поинакви знаци, во други пораки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро ѝ кажав на Ева дека сите старици од нашата барака ќе бидеме одведени во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Праќаат вагон со стотина деца во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не е во собата во која помина години?,“ прашав, а доктор Гете само одмавна со раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дојдоа војници и нѐ воведоа во трпезаријата, во другиот дел од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поминаа и есента и зимата, а потоа, како и секоја пролет, на балконот изнесов два стола.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд ми кажа дека Фридрих Рихтер ѝ давал часови по цртање во другите денови, затоа што Сара Ауербах имала тешкотии во одењето, а нашите часови по цртање повеќе беа игра, брканица, криенка-миженка, а помалку совладување на цртачката вештина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во криковите на тие ноќи кои се прелеваат едни во други и се нижат во години, има луѓе кои остануваат неми, кои копнеат по тишина, кои сакаат само едно малечко парче од овој свет во кој би можеле безбедно да ја свијат главата и да преноќат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Водите удираа првин во стените на едниот рид, потоа во другиот, од што постојано се слушаше некакво чудно шумолење, некаков потаен говор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Отидов во другата држава со стари, извиткани, испукани, згрбавени чевли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Следнот ден веќе бевме во друг град во туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Имам нешто како колиба меѓу Адот и Рајот. Не ме примија ни во едниот ни во другиот, туку ме оставија на средина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се присетив на земањето мерка, на обѕидувањето, на заробувањето или преселувањето на здивот и животот од еден во друг створ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пиштеа луѓето како полжави на врела ламарина, риеја и се криеја во калта, копаа бразди, се вовлекуваа еден во друг, да се спасат од мечот на свети Архангел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Примерите како: „Ајде чедо, ајде синко, стани, со рано пат си фани, крени клепки недоспани“ и слични, ќе се повторуваат често, и во други раскази, но тие примери, кои повеќето ќе ги врзуваат за поетскиот впечаток, се површни, и не секогаш успешни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој свиок, веднаш ќе видиме, ќе донесе промена во дескрипцијата: „Водите удираа првин во стените од едниот рид, потоа во другиот, од што постојано се слушаше некакво чудно шумолење...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Расказ е, почеток на расказ е“, му се спротиставив на соседот, пензионираниот професор по литература кој живееше во истата зграда во која живеев и јас, само во друг влез.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така задуман, или одвеан, еден ден забележав како претрча или прелета од едното во другото ќоше на одајчето, од едниот во другиот агол на окото, мало, црно глувче.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зошто: ние, го прашав. Зашто сме двајца, одговори и погледот го сврти во другиот крај на лакот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така и сторив. Го зедов ќесето со старите чевли и излегов на главната улица, меѓу непознати минувачи, во друг град и туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таквиот Македонец обично до стапувањето во српското училиште бил и во бугарско или во грчко или и во едното и во другото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој си спомнува како во едното училиште го уверувале дека тој е Грк, во другото – дека е Бугарин, а тука – дека е Србин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Македонскиот народ не толку има нужда, барем сега-засега, за официјален јазик на мнозинството, за генерал-губернатор од народноста со мнозинство и за слободен печат, колку: за отстранување или парализирање на дејноста на националните и религиозните пропаганди; за отстранувањето на непријателството меѓу приврзаниците на разните национални и религиозни пропаганди; за отстранување на таа недоверба и обособеност што е сега меѓу македонската интелигенција воспитана во разни балкански државици и им служи на религиозно-националните пропаганди во Македонија; за официјално признавање на македонската народност и за внесување на името “Македонец” во нуфузите и во другите официјални документи на лицата од словенско потекло во Македонија; има нужда за земјиштен дел, како што на селаните им беше доделена земја при укинувањето на крепосништвото во Русија, Галиција и во др. земји.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
54. Додека во овој прилог, пишуван пред донесувањето на Мурцштегската програма за реформи во Македонија, Мисирков условно и привремено дури и ја допушта дејноста на постојните црковни организации, во другите прилози во книгата тој е веќе против каква и да е туѓа ” црковно-училишна организација или институција на пропагандите на македонската територија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И во едната и во другата што ќе прави?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
136. Таа задача би можело да ја исполни западнобугарското или шопско наречје, да не беше малку распространето и со многубројни оригинални особености што се немаат во другите наречја во Бугарија, Тракија и Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не еднаш на митинзите во Софија и во другите градишта се имаат примано резолуции со излагања на нуждите на Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога едно движење во едни места се распространувало со убедување, а во други со сила, може ли да се нарече општо?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Често пак од еден народ историските прилики бараат или корено изменување на народните идеали, коренен обрат на идеалите во друг правец, или го загрозуваат него со полно уништожување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кого мислат да го излажат тие со статиите во ,Право’ и во другите весници оти Македонците ја сакаат Македонија за Македонците?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, исто така, не е можно да се тврди строго разликување меѓу теориски, етички и естетски дискурс, бидејќи тие, иако на комплициран начин, би биле преведливи едни во други. Нема инкомпатибилност, нема непреводливост.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Другата група на grunge пионерите, можеби порелевантна за суштинското согледување на сцената и нејзината иднина, отиде во друга крајност - вртење кон фолк-country традицијата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ако тоа што го правам би сакал сумарно да го соберам, би рекол, служејќи се со аналогија, дека се обидувам да пишувам текстови, значи да продуцирам нов контекст каде што нпр. естетскиот и филозофскиот текст би можеле да се преведат едниот во другиот, а притоа да не ја загубат разликата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Бев во Кореа,” рече тој откако едно од телата се распадна од невнимателното носење, „можам да разберам момци да пукаат едни во други убивајќи се, ама ова - “ ја заниша главата. „Исусе Христе.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
ИСЧЕЗНУВАЊЕ НА ПРИВАТНОТО “ЈАС” Во електронскиот поредок, информациите и содржините, не само што се движат од еден приватен простор во друг, туку патуваат низ цела мрежа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За да се премине растојанието меѓу двете села, односно да се влезе од едното во другото село, потребни се специјални ч...., коишто можат да се купат во една продавница во селото Р........
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Она што јас го нарекувам деконструкција може, се разбира, да произведе правила, постапки, техники, но во суштина земена таа не е метода и не е научна критика, бидејќи методата е техника на прашања или лектири, која без оглед на идиоматските карактеристики треба да биде повторлива во други врски.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Притоа би се обидел да покажам дека аргументациските постапки строго се одржуваат, се разбира во друг контекст, со други правила што јас ги произведувам, што ги предлагам, што не можат лесно да се дешифрираат, но кои постојат. okno.mk | Margina #1 [1994] 63
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа не умееше да му каже ни тогаш, по толку време, по речиси цел еден живот зад себе, зошто љубовта за секого од нас се крие токму во еден, а не во друг човек.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не зборуваа многу ни во другата просторија во која ги подигна оружјето и униформата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговите сеќавања, како и секоја современа концептуална уметност, кај него предизвикуваа цела редица сетила и чувства на едно ниво, но и се множеа во други, несвесни асоцијации.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, тој наместо да се повлече, тргнал во друга офанзива, па почнал да ги намамува раководните луѓе од студиото на Дизни да работат за него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И откако Петре му удрил една убава шлаканица, паднале еден во друг во прегратки и повторно си заживеале како големи пријатели.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Летајќи на „слепо“, со лошо научени лекции, ја префрлаат ноќта од еден театар во друг, па публиката се чуди зошто е така ниско приземјена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останал сам, никој не му се придружил за враќање. Продолжувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не е за мене?“ викнав. „Зошто - слеп ли сум, сакат?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледал ту во еден ту во друг како низ чадлив превез.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојдете, ќе ви раскажам како се сожалив.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега зад колата беа две глави на кол. Со љубопитност гледаа една во друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак како пред тоа беа глави на колови, загледани една во друга и сакаа да поговорат за таа земја, сеедно, за таа или за некоја друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трет нивни мртовец, рекол во себе давајќи му некое посебно значење на броењето небаре потоа полесно ќе можел да пресмета колку живи останале на целата човекова земја, но веќе сметката се менела: видел како паѓа уште еден од последен истрел во таа битка и видел како двајца од две страни со неприфатливо исти движења и исти искривени лица збрцуваат еден во друг презашилени алатки на смртта, едниот сличен на мртовецот пред неговите нозе, другиот неповторливо сив и влакнест, со обетка на увото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година умира композиторот на Норма, Белини, и се обвиваат со филц и гума тркалата на парниот автомобил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Еј, Спиро“, се сврте кон мене со тил. „Ти си носел со кираџии железо од овој крај. Далеку ли сме од селото на свети Гаврил Лесновски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја кренал здрвената рака забигорена до самото рамо и најпосле, како со туѓ показалец, го повлекол железното јазиче на кубурата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак нешто раскажуваше за Кратово и за топилниците на сребро, дури и повеќе, и за некоја жена што тој можел да ја поведе со себе ако во Кукулино не го чекале дечињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, во тие натчовечки нагризувања на студените одаи, човекот и каменот сраснувале еден во друг: за дел топлина карпите им подарувале на луѓето студенило што ќе го носат во своето месо додека се живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ХРИСТОВ: Ви благодарам. Повелете во другава соба.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
СИТЕ: (се гледаат вчудоневидени една во друга). А...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Така е љубов, ден те сака, ќе ти прави веѓи, ќе те љуби, а утре во друга ќе се заљуби и нејзе ќе и се колне и ќе и прави метании, а тебе не ќе те погледнува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ко сезонско овошје час го има час го нема... и повторно се појавува но во друг облик.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Загледани една во друга како во себе ние-сонце и месечина, две свилени бубалки, меѓу две голтки траеме и го чекаме - Денот кога на бела основа од подвижни облачиња под перде со тантела и на масичка со жолти шољички за чај како миризливо масло ќе испарува тој ден, првиот ден од Почетокот на нашите животи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Почна да кочи но колата се излизга и удри во друга, паркирана покрај тротоарот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И писателите беа помилувани, од страв дека ним може да им се случи истото што и на познатиот Нобеловец С.Р., кога лик од неговата последна книга најпрвин го врзал гол за неговата работна маса, вербално злоставувајќи го со најздодевните реплики, и читајќи му ги, со особено навредлив тон, пасусите со бескрајни описи на само едно дрво (по кои писателот беше особено познат во упатените кругови), за на крај да му го направи истото што и авторот му го сторил на неговиот лик - го фотографирал во таа, а и во други деградирачки пози, и потоа фотографиите ги ставил на Фејсбук, зачинувајќи ги со злобни коментари.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ги гледа колите низ прозорецот (’ко-ко’), мобилниот ѕвони во другата просторија, за миг го оставаш, и додека се враќаш замислуваш дека го нема, дека се наведнал и паднал, и дека ти ќе бидеш виновна.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во тој момент, гледачот може да забележи дека неговите зборови имаат различно значење во друга реченица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Особено кога станува збор за преносот на реалии од еден јазик (и пошироко, култура) во друг, што секогаш претставува процес на загуба на определен дел од информацијата и од смислата, стилистиката и т. н.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А најбитно, а најбитно, на такво место!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но дури и со прозната сатира што ми легна во преводот постоеја определени проблеми, со кои се сретнува секој преведувач.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“волчешки” (или, да преминеме во друга приказна, “штурчешки”) архитектонски концепт, наспроти идеолошки доминантните концепти на градење на прасињата и мравките.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сè додека телематичката енергија не исчезне во рамнината на тишината наспроти трепкачките команди.¶ okno.mk 33 ДОМ: МРЕЖА ИЛИ ХИЕРАРХИЈА? Manuel de Landa Замислете дека сте добиле работа која од вас бара да се преселите во друг град.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Настануваат мешавини од кврги, пупки, јазли, полжавски куќички и удови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не, јас тоа не можам да го допуштам... Ќе одам и во другите класи, насекаде ќе наслушнам. 160 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Агрегатните состојби минуваат една во друга - прамочуриштето станува последна, впрочем и мошне сомнителна, метафора.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Веселост - Најчесто означува промена Детство - Човекова возраст, во која тој на една здодевност во друга. си игра со кукли.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Интерактивните медии се идеални за преплетување на работи што во друг случај никогаш не би можеле да ги имате во ист контекст или секвенца. OГЛО: Како ја претставивте годината 1956 и кршењето на револуцијата? IГЛЕ: Има секвенца со книги на оваа тема.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во таа разоденост и во тој сѐ поблизок и сѐ посрдечен разговор со својот побратим напред тој и не забележа кога ги помина трите огромни долини, што ги знаеше и како се префрлува постојано од една во друга шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној секако не стаса уште ни да го види откриениот опинок во снегот, сега веќе сиот закопан во јамата, што ја испрета со сите четири нозе, кога сите други наскокаа врз него во еден налет од сите страни, вплетувајќи се во едно жилаво зачекнато клопче, кое почна да се преметнува, пиштејќи со шесте различни, нападнувачки гладни и бранечки молезливи и исплашени процвичувања, уште потесно прежилувајќи ја впиеноста еден во друг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сандакот му беше останат само уште еден сомун леб, стврднат и начнат на едниот раб, а во другиот агол стоеја уште пет сотни компири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа цврсти заби, толку цврсти не можат ни да бидат замислени кај еден таков парталав створ, удираа еден во друг во една морничава стрвност, а до него сега беше чујно дури и нивното крцкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од сите прозорци, од сите врати, од сите процепи на бараките, сите ѕидари и сите малтерџии го гледаа пак оној човек, оној Големиот Ристан, целиот заскокан, како елен, како ги дига и ги префрла камењата од старите гробови, како ги дофаќа и ги фрла сите тие огромни стари ќиури, како ги заиверува еден во друг и како притоа камењата испуштаат црвени огнила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На волците не им требаше многу време и за да наскокаат и за да се вплетат еден во друг, насобирајќи се во својата жилава топка, што отскокнуваше, прштеше, цвичеше и крцкаше со забите, неразделно вчекнати околу голите коски на смртта, како во својата единствена и неизбежна патека кон сите идни вакви ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Преминуваа од една шума во друга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско  легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Четири сини очи се капеа едни во други.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со ѓезве кафе во едната рака и слушалката во другата средовечниот капетан само го слушаше својот соговорник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствено што ѝ остануваше беше болката да ја канализира во еден правец, а таа со учењето да тргне во друг правец.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Саво, кој беше на средината од двата разговорни пара, како џокер се уфрлуваше час во едниот, час во другиот разговор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Туку, како не се сетив да ја замолам да седне на стариот клавир на Ханс, но во друга прилика сигурно ќе ја чуеш!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, се надевам дека тоа задоволство ќе ми го пружите во друга прилика.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како номад на секои две три години се селеше во друг град.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сплотени еден во друг се лизгаа гушнати од зелените брегови кон својата заедничка цел.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По оваа грешка Јана влета во друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И Арсо скршнува во другиот сокак. Тој сокак не оди на крчма туку на друго место. Таму живее учителот. Со него останува повеќе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Повеќе доаѓаа и сосема малку заминуваа во други затвори, или се враќаа на слобода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тромо се влечкаат затворениците - излегуваат и влегуваат, и бараат шегаџии и веселници во другите кауши, да ја убијат здодевноста и тоа неподносливо вгледување во себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бесот премина во другите кауши. Кој, кого и зошто удираше во темнината? Глигор и Арсо тоа не можеа да го сфатат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Такви луѓе среќавал и во другите затвори. И секогаш тие се едни исти: одмаздољубиви. Глигор не ги поднесуваше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Можеби во друг град, друга улица, на вратата од некое училиште, на родителска средба...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Астраганката ја остави дома, за некои други пригоди, за во друго време.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој убав, со прегради, добро организиран, со фотографија од децата и кредитни картички кои имаат улога: од една вадиш, во друга ставаш и обратно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Трпејца Ти доаѓа како да си се преселил во друга скопска населба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тоа што во другите населби листовите за сарма се оловни е затоа што...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оној големион, што игра шах во моментов со стариот во другата соба, но и она малото, што, пак, се посеало во матката од ќерка ѝ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Самата сум била глумица во филмот „Раѓање во седум минути“, во кои сум раскажала два кумановски вица, и во друг филм, кој се случи како песна во свесност, без трошка страв и болка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мошне сет за жалене овдеа кутрите селјани, наши бракја, што сет по другите села; фати овдеа селата во Битолска каза, во Прилепско, во Охридско, на многу села из Кучовско, това по Тиквешкото, по Воденско, по Струмишкото и по други кази оште на тамо, както на вамо, по сичките цркви што сет по селата се пеит по грчко: а во гореказаннити кази и во други оште мноооого градови и села из Македонија, нема баре половина грек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Погаништилак и празни верувања, си мисли, но оти сè е безнадежно и оти и ноќва е трудна со неизвесности, и тој е озбемен од тоа Се истава од прозорецот и некое време шета од едните во другите прозорци на одајата, од тие на западниот ѕид, пред кои до пред малку стоеше, до другите на источниот ѕид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш садриазамот се подисправи во седлото на коњот и со слободната рака, во другата, во десната, го држеше јатаганот, го извика кај себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во едната рака носи дрвено троножно столче, а во другата книга.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веројатно дека во други термини тоа го правеа и останатите јужно-словенски браќа.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ја мајкатата? Се думаш да не е случајно Коледе со декрет преместено од петти јануари во друг термин?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Дали затоа што се случуваше во друга држава? Нема врска.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Се преправала на жена, на мачка, на јаре и друго.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Виде - невиде сиромајио, го кренал и кошето, та го исфрлил на буниште, и враќајќи се да го земи џигеро, чорбаџиицата го пречекала со две празни стомни да му ји дава да ји залеи со вода: - Стори уште еден завмет, бре чоече, да ми залеиш од чешмана вода, да ако ти дојде некоја иктиза некоаш од домаќино, с¯ ќе ти поможи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа чул царот оти момчето сакало да излези пред него, со радос беше го примал и се сторило дауџија на царот оти да го клаит во друга одаја, како под затвор.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стани жената утрото рано, вџасена му кажала на мажа је и го молила да бегаат од таја куќа и од тој град во друг.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Врвејќи момчето со рибата шарена пред неа, ја видела и го повикала за да му ја купи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И му го зел јагнето во една рака, џигеро во друга, чорбаџијата напре со чибуко в рака, тргнал по сокак за дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Само тие биле врска со синот. На гробот не давала ништо друго да порасне, освен цвеќиња.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се вратиле во едни ливаѓе да преноќеваат тамо, чунки видоа еден кираџија кај си пасел коњи, за од нешто страшно да не му бидит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тепала, тепала, дури сите погани луѓе и истепала и откоа беа останале чесните, си прешла во друга земја и тамо потепала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И така одејќи од град на град, дошло дури во царцкио град и тамо веќе беше го допродало сето злато, та беше се сторило прв богат во тој град.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Баа, братко, оти да не отцепи!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја послушал мажот је и уште на часот беше тргнале да бегаат во друг град.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ноќта беше стигнала (родила) жената дете машко.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во еден град ако продаеше едно парче за илјада грошеи да речиме, во друг - за две илјади; во треќи - за три илјади.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Куќата ѝ се пустосала, раскуќила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Заошто така да је напраиш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога напролет сиот народ ќе жугнел по полето, по нивичките, по лозјата, таа ќе го земела дикелот во една градинка да посади малку пченка, компири; во друга оградка ќе посеела малку пченичка, 'рж за да си ја прехрани душичката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
"Овие парчиња треба да сет алтан - си рекло со умот момчето - јас треба да одам во друг град за да прашам колку пари чинат и да 'и продаам поскапо за да не се излажам; оти чоек што се лажит, за страмота јет от тие што го лажат.# Си го зело момчето златото и тргнало од град на град да одит и да го продаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се плетат една во друга, играат, проклетниците, по ѕидовите на старата и мрачна европска архитектура.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе влезе во нова улица, како човекот со кучешката замка в раце што влага од еден ден во друг.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сите четворица молчеа, не гледаа еден во друг.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од едни гробишта идеме, во други влегуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај отиде водата, си мислам и ја гледам во друга бразда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не знае кај замина, вели Огнен Ѓорго, може пак да се вратил во Америка, или во друга земја може да се вратил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На сите им студи, вели, некои собрани во купче се пикаат еден во друг и се тресат, се пореваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ова е само дел, имам по цели библиотеки во другите соби.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Невообичаено за јуни, почна повторно да врни и олукот на куќата почна да испушта звуци кои што на Александар во друга прилика би му биле пријатни.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Можам да поминам низ прозорец без да го отворам, исто како што влегувам од една во друга соба во мојот стан... магија...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но значајното лице, меѓу другото сосема задоволно, од домашните семејни нежности, сметало дека е пристојно за пријателски односи да има пријателка во другиот дел на градот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така, значајното лице се симнало по скалите, седнало во санка и му кажало на кочијашот: „Кај Каролина Ивановна!“, а самото откако раскошно се завиткало во топлиот шинел, ја задржало онаа пријатна положба, од каква што не можеш ни да измислиш подобра за рускиот човек, то ест, кога самиот на ништо не мислиш, а меѓутоа мислите сами влегуваат во главата, една од друга попријатни, не оставајќи ти дури ни таков напор да луташ по нив и да ги бараш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сето ова ги легитимира различните концепции во пристапот кон светскиот расказ, што пак се одразува врз самата продукција, преводот и приопштувањето на расказите од една во друга јазична средина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Другите, others, во друг.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Останува да се види колку тоа се случува и во другите јазички семејства; зашто, иако спротиставените значења би морале изворно да бидат присутни во секоја мисловна човечка раса, не е нужно дека тие секаде, во значењето, се одржале и дека можат да се препознаат.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го напуштаме клубот и одиме во друг.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Си замислувам дека сум пропаднал во Зоната на самракот, гледајќи како реалноста полека почнува да исчезнува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Забраната на дроги доведува до огромен број убиства и кражби во големите градови затоа што создава црн пазар на кој завојуваните дилери им наметнуваат сѐ поголеми цени на уживателите, кои пак од своја страна крадат за да можат да ги задоволат своите навики.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
4.30 Се наоѓам во друг клуб. Повторно свират Primal Scream.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И станувам свесна дека реченицата ја изговорив природно, не мислејќи, дека мојот теле-мозок почна на сите работи на овој свет да им ја дава истата тежина или леснотија, секому право на истите секунди, секому својот sound-bite, во еден кадар некој ждере хамбургер, во друг некој умира...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со неа се поттикнува криминалот и во другите земји, доведува до појава на мафијашки организации, па дури и терористички акции кои ја загрозуваат нестабилната цивилна власт во сиромашните земји.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ни ја покажува празната торба, се кикоти и го снемува лизгајќи се по зидот на кој се потпираше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гледаа еден во друг, со доближени лица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ако ѝ се поверува на последната прикаска како на неоспорна вистина, случајот со коњот што љубел вино е сосема поинаков, речиси дури и понеобичен отколку во другите раскажувања.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И куцајќи, поблед од светец, отиде да побара во другата соба вино. Тоа беше сѐ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Овде е како во друга димензија, а јас сум младенче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не верувам во приказни и бабини деветини. Верувам во други нешта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Работата, а веќе гледаш интересот се набива и за околностите во друга држава.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само се претвора од едното во другото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие навлегуваат од една во друга димензија, вкрстено, така што ја формираат сега за сега четвртата димензија (1.материја, 2.простор, 2.време, 4.магнетизам). Значи, светов сега е четиридимензионален.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се барам себе, но во друг. Кога ќе го најдам другиот ќе се најдам и јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Интерпретирај се себе си на друг начин, во друг склад од контексот кој бил досегашен.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само енергијата почнувам да ја концентрирам на друго место. Во друг правец.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ние, претворањето на енергијата од еден во друг вид го нарекуваме умирање.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сѐ е толку младо, кревко, крцкаво, зелено и во други бои.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Запаѓам од една неволја во друга, уште поголема.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ја празнеше и иситнетиот камен го фрлаше во други, одамна истражени јами.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од една ноќ се урнав во друга, далеку подлабока, ноќ без месечина, без ѕвезди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Додо, јас и неколцина востаници – тоа бевме нели? – влеговме од одајата во друга одаја, помала, и без двоумење уништивме неколку табли со разнобојни копчиња, преку кои, најверојатно, човечецот во антерија од чоја управувал со механизмот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И подоцна – куќата што воздивнува, луѓето од Шумшул- град и џуџестиот Жеро Жерав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од облачето се исцедија неколку капки. Излезе сонцето и си го завитка облачето околу глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Појадуваме и вечераме редовно. Сите во јамата, бездруго и оние горе, имаме своја дрвена паница.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А како ние ќе се сместуваме во другите предмети, кои се во светот? ]е гледаме ли колку шкафот е подолг, поширок и повисок од нас?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Богатството на самовилата Еден момент бевме милионери во најтешката валута на светот, во другиот бевме питачи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Како што вели (Rychlack 1991, стр. 11): „Значењата добро - лошо . . . интрисички навлегуваат едното во другото во своите значења.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Токму тука, во оваа проекција, во ова претворање на една форма во друга, имаме една дефиниција на механизмот на метафората.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Симулацијата на, да речеме, програмот за процесирање на текст (кој се извршува на Macintosh) на IBM машина би се состоела од систем на податочни структури 90 Margina #3 [1994] | okno.mk и алгоритми кои го моделираат однесувањето на таа машина: тоа е софтверска имплементација на еден компјутер во друг.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се стискавме еден во друг слушајќи си ги биењата на срцата што ќе ни ги разнесеа градите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За да му дојде умот, почесто го затвораа во една од собите во куќата, но тоа го челичеше и му ги изоструваше сетилата: се допираше со ушите до ѕидот за да слуша што зборуваат за него во другата соба: дали со ова затворање само ќе го заплашат како другпат или подолго ќе го заджат без леб и вода; дали некој од неговите домашни се сожалува на него и дали заради него пак почнуваат да се караат меѓу себе како што обично правеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа почесто и подолго загледување еден во друг им премина во игра, им прави задоволство, но им внесува и немир.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не можејќи да најде, му идеше помислата да се врати најпосле дома в село, да заврши со овој скитнички живот што го започнаа со Којо Пипилето, работејќи најпрво како ѕидарски работници во родното село, па и во соседниот град, па во други градови, оддалечувајќи се сѐ повеќе од родното место, како реки што одат во спротивен правец.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одат од една улица во друга и стасуваат до Кучешкиот пансион.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По долго гледање еден во друг душмански, зад кучето замјаукаа неколку мачиња барајќи ја мајка си, и душкајќи по нејзината миризба.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ја напушти родната куќа во Поградец крај Охридското Езеро и ја мина границата со семејството, па се најде на другиот брег, во друга земја, со други луѓе, со друга нафака, никогаш не можел ниту да замисли дека неговата балканска скитија по достигната цел во зенитот на младешката моќ во Цариград, ќе заврши во овој град, кој османските султани по неуспешните походи по европските територии кон Рим, Венеција и Виена, го нарекоа, како можеби нивно последно упориште во Европа, Капија на Ориентот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И за Татко секоја книга предизвикуваше еден друг сон, кој при читањето можеше или не можеше да продолжи кај читателот или да мине во друга книга на библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во првичното значење во турскиот јазик поимот kudo го забележа како проводаџија, посредување при женидба, но и како никаквец, озборувач, додека во другите балкански јазици значењето се пренесуваше со различни нијанси на дејство на пренесување на лошотии од кодошот за друг човек, најчесто за материјална корист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оваа појава тешко можеше да се објасни, освен со култната поврзаност на луѓето кон овие зборови кои не сакаа да ги менуваат, покажувајќи одбивност кон латинската генеза на зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски можеше да помине на претставување на новиот турцизам атер, од првично арапско потекло, кој семантички се надоврзуваше на инаетот и севапот, се појавуваше и самостојно во балканските јазици (hairy на новогрчки, hater на романски, hаtr на албански, хатер на српски), со првично значење на турски (hatar) мисла, памет, паметење, прифатен во другите јазици и како милост, љубов, обѕир, добра волја да се направи нешто за некого или за некаква повисока цел, почит, кон Севишниот, кон другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За тоа сведочат и големиот број турски заемки со различно значење кои биле преземени во јудеошпанскиот што се говорел во Македонија, но и во другите средини на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и обајцата во тоа не беа до крај убедени: Камилски предупредуваше на јаничарството што продолжи во други модифицирани, и не помалку опасни облици на Балканот и во Европа и по неговото крваво задушување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во овој драгоцен труд се паралелно бележени турцизмите и во другите балкански јазици покрај ароманскиот и во новогрчкиот, српскохрватскиот, албанскиот, македонскиот и во бугарскиот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Старата беговска куќа, градена пред двесте години, во низата други слични куќи крај реката, имаше приземје и кат, со убав издаден чардак, авлија која водеше кон убаво средената бавча со насадени цвеќиња во првиот дел и со зарзават во другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На инаетот, севапот и атерот истакна Камилски би можел да се надоврзе зборот аир, со потекло од турскиот збор hayr, а тој од арапскиот khjr`un.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога тој го слушаше Климент Камилски како со одбрани патетични зборови зборува дека постои книга која треба да биде центар на библиотеката во систем околу кој гравитираат значењата на другите книги, како книга во другите книги, тој во себе наоѓаше убедлива потврда за моќта на својата теза за посебноста на секој поредок книги во сечија библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, нема други, но овдешните Сефарди на исти заемки во балканските јазици им давале и посебно значење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој на почетокот не можеше да разбере каде и во што целеше Татко при посочувањето на овие две заемки, со сосема различна конотација, но за тоа требаше да се дебатира, откако ќе се исцрпеше сета можна конотација на овие два збора во балканските и во другите европски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Барутот започна Татко којшто означи нова ера во војувањето и во уништувањето на човекот и неговите придобивки, не беше измислен, ниту создаден на Балканот, туку тој, како и многу други смртоносни оружја, беше овде пренесен!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Елизе Реклус беше речиси фанатичен противник на инвазијата од англиски зборови во францускиот јазик, но и тој беше свесен за неизбежноста на процесот, кој во некои времиња бил посилен, а во други послаб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сега се наоѓаше пред еден нов предизвик поттикнат од судбината на својот мајчин јазик, но во едно друго време и во други услови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не помала љубов и постојана грижа Мајка внесуваше во одгледувањето на зарзаватот во другиот дел од градината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Читав дека во тоа време постоеле, и покрај многубројните даноци, давачки во облик на бакшиш? праша Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веројатно се работи за исти турски заемки кои се преземени и во другите балкански јазици? запраша Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа Камилски забележа дека поврзаните капиџици можеле да обединат цело маало, од еден во друг двор, без да се излегува на улица.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Касарните биле жестоко бомбардирани, опожарени, загинале илјадници јаничари, други илјадници биле убиени во другите делови на империјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ја насети дилемата на Камилски, на моменти како да беа еден во друг, еден за друг, никако еден без друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Такви зборови патуваа и престојуваа, заминуваа и се забораваа и во другите балкански и медитерански јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вообичаено ознаките за деловите на телото ретко се случува да се од странско потекло, но сепак Татко најде необично голем број како во својот албански мајчин јазик, така и во македонскиот мајчин јазик на Климент Камилски, како и во другите балкански јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така настанал сурггунот, како турска варијанта на западниот поим на егзилот, односно прогонството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој утврди дека со исто или слично значење се употребува зборот комшии пенџере (од турски соmu penceresi), запирајќи потоа на: пенџер, пенџера, пенџер, прозорец (од персиски pencere), заемка мошне присутна во балканските јазици, посебно во книжевните текстови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со стотици години тие зборови патувале од еден јазик во друг, одржувале јазично братство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборот зандана од персискиот збор zendan поминал како zindan во турскиот јазик, а потоа се проширил во другите балкански јазици, во албанскиот како zindan, во бугарскиот како зандан, во ароманскиот како zindane, во македонскиот како зандана.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првин османските султани, кога стапувале на престолот, но и во други пригоди, им давале добар бакшиш на воените лица (јаничарите, спахиите...), улемите и на видни чиновници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како што се селат луѓето од еден во друг предел, така и зборовите се движат од еден јазик во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му се восхитуваше на тоа мало човештво составено од толку различни луѓе, кои живеат со векови заедно, без многу да се мразат, успевајќи да ги совладаат разликите, кои во другите предели на некогашното царство толку тешко се хармонизирале.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одгледуваше кромид, лук, морков, целер, магдонос, дури и по некој страк бамји и модри патлиџани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден миг сум на твоите гради, а веќе во друг, само го барам твојот глас...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како што еден облак заспива во другиот така јас во тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Понекогаш тој не си веруваше и на сопствените очи, претпоставуваше дека и тие би го излажале. (Кутриот, во сè се сомневаше - во себе, во другите, во денот, во ноќта, дури и во земјата што ја газеше под себе).
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, како да не беше тука, како да живееше во друг свет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Методија Гришкоски, кој во сè дотогаш беше прв и со најласкава карактеристика во друг случај да го убиеше не би прифатил таква улога, но сега тој се согласи од подла, гнасна побуда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Не, навистина“ , рекоа. „Нашите џебови се празни.“ „Верувам“ , им призна. „Вашите џебови се празни, а ни моите не пукаат од тежина.“ Наквечерината сееше од сито модар прав, сенките се ширеа и се впиваа една во друга.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знаеш и сама - тој ќе не чека и во други вакви ноќи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Луд сум, рече:неговите години како шеесет вагони се удираа една во друга и создаваа неред и неспокојство.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сепак сфаќаше - беше богат. Ги впи усните една во друга и со сета сила ја повлече вратата на касата. Остро крцкање запара по него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Челичните заби се вклештија еден во друг, се стиснаа како ѕверска челуст, и тој, Стојан Ванков, се исправи со суво шушкање во душникот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секако - од Отец Симеон научи да ја сака само ноќта. „А ти, Мануш?“ Отец Симеон со едно око погледна во другиот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но и таа знаеше: ако Иван се сретне со него, ќе прснат искри, ќе загризе гаменот во тврдото, младо месо Иваново, не ќе загризат еден во друг, потем и едниот и другиот ќе речат - да ја оставиме таа Јана и да појдеме по други врвици, а таа тогаш не ќе може ни без едниот ни без другиот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И во едниот и во другиот случај зборот ќе надвладее.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Од неа добив желба да му објаснам дека жената ми е мајка, дека таа во други околности би му помогнала, ако не нему, тогаш барем на некои поубаво облечени луѓе.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
8 Во друга смисла, „крајот на историјата” може да се користи и како метафора за ситуацијата во која големите земји (пред сѐ на Запад) бараат начин да одредат долгорочна стратегија во однос на процесите на глобализација.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како усвитен метал, дигиталната буква стана правоаголно тело, и тие тела се претопуваа едни во други.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во едниот случај, патот води кон вода и треба внимателно да се вози; во другиот, планинската патека е безбедна за козорогот, но не и за јавачот. 192 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И во едниот и во другиот случај станува збор за рушење на цивилизациската норма, за еден неисториски unico ratio чиишто носители, во обата овие екстремни случаи, се едни исти луѓе.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот Диздаревиќ ми остана во сеќавање по својата тивка но продорна моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа дојдени, некои други луѓе во власта кои не почитуваа институционален континуитет како и во други земји во транзиција на Балканот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остануваше надежта во другиот син Сами да појде кон белиот свет во времето кога беше Али Фетхи Окјар амбасадор на Турција во Велика Британија (1933 година).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можев и да го очекувам, речиси и не можеше да се замисли обновата на некогашната покана на претседателот Бен Али која ми беше упатена во друго време и во други околности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Многу повеќе во Словенија, Хрватска, отколку во другите држави, а најмалку во Македонија!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во еден говор во Женева, во јуни 1973 година, тој ќе рече дека од една прашина од поединци, од магма племиња, потплемиња, сите веднати под тежеста на резигнацијата и фатализмот, создаде народ на граѓани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но со сигурност негов наследник ќе биде еден од оние десетина генерали кои на времето уште како матуранти, по силниот селективен избор на најдобрите, биле испратени на студии и специјализации во најелитните универзитети во САД и во други европски центри, да се наоружаат со знаење во повеќе дисциплини, во воените, безбедносните, разузнавачките.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но нема да изостави да нагласи дека не бил ослободен од стравот од тоа што тој во други пригоди го нарекувал демонот на Нумидите, овој демон кој ќе ги наведе народите на Картагина на делби, на племенски борби, поради кои Тунижаните ќе бидат губитници по големиот револт на Југурта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Работи и во други градини за да си го изгледа семејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот Амбасадорот во бабината свест добиваше митска моќ, многу повеќе од таа основната, како висок чиновник на една во друга држава, само затоа што веруваше дека нејзиниот полубрат амбасадорот Али Фетхи Окјар ќе ги спаси нејзините синови, ќерки, семејството. Иднината на нејзиното семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Разменивме неколку збора. Сега судбината ме донесе пред неговиот брат, во друга, обврзна функција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите мои белешки, корисни адреси на лица и фирми, каде што можеше да се инвестира, да се одржуваат и прошират старите пријателства завршија како куп безвредни, пожолтени ливчиња, feuilles mortes, како што би се рекло на француски јазик, коишто времето ги ослободи од првичното значење. Се помирив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жените ќе се здобијат со големи права, непознати и незамисливи во другите арапски земји. Полигамијата бидува забранета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Раиз, човекот со кралско име, врсникот на Бургиба, си го заокружил денот со изгревот и залезот на сонцето во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не бев примен во претседателската палата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еднаш ќе си речам, овој фустан, потоа не тој, во другиот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зеде предено во друга боја за да ги ишарам, се сеќавам, од некои стари, расплетени чорапи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нашето село немаше доволно паша за повеќе стока, затоа ги тераа овците во друго место како што се Кожуф, Момина Чука, Црвени Брегови и други места.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Додека баба ми отиде во другата соба јас – право на гробишта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тоа време дојде и јавката од еден во друг окоп – Милка да истапи напред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа повторно настапи една сиромаштија. Затоа моравме, откако ќе ги завршевме нашите работи, да одиме во друго село за да прашиме афион.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога видов спискав, а бидејќи мажот ми спиеше во другата соба а со мене спиеше свекрва ми, таа ме предупреди да не пуштам глас и ми нареди: Ти не го налегна, тоа така си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас со страв погледнав во другите деца а тие само неколку бисквитчиња во раце, па ми беше незгодно да го примам пакетчето, зашто имаше сигурно три килограми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој беше тишлер, се викаше Заре, одеше во другите села да работи, а жена му сама ќе родеше детенце а тоа набргу ќе умреше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ги изми прстите колку што можеше подобро со ладната вода од чешмата и се врати во другата соба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон продебатира во себе дали да го одликува другарот Огилви со Орден за специјални заслуги: на крајот реши да не го одликува, затоа што тоа би ја наметнало потребата од внесување нови податоци во други документи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според термините од нашата претходна класификација, проловите се ниската група: зашто, ропското население од екваторијалните територии, кое постојано преминува од едни раце во други, не е постојан или неопходен дел на структурата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во моментот кога му го фати погледот, таа погледна во друг правец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На моменти беше можно дури, омразата да се префрли со свесен чин во еден или во друг правец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека пловеа по преполните тротоари, никогаш сосем еден покрај друг и никогаш не гледајќи еден во друг, тие водеа необична конверзација во продолженија, која блеснуваше и се гаснеше како светилката на светилник, ненадејно прекината од приближувањето на некоја партиска униформа или од близината на телекранот, продолжена неколку минути подоцна од средината на реченицата, потоа нагло пресечена при разделбата на договореното место, и продолжена речиси без секаков вовед наредниот ден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ти си бил млад, ние сме живееле на врвовите од дрвјата“, рече барменот, погледнувајќи во другите муштерии.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во една или во друга комбинација, овие три супер-држави се во постојана меѓусебна војна и така е во последниве дваесет и пет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А потоа, наеднаш, животот излегуваше од нив и тие седеа околу масата гледајќи еден во друг со згаснати очи, како сеништа што бледеат на кукуригањето на петелот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја оттурна својата порција настрана, го зеде парчето леб во едната деликатна рака, сирењето во другата и се наднесе над масата за да може да зборува без да вика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Барем триесетина луѓе што Винстон лично ги познаваше, не сметајќи ги неговите родители, беа исчезнале во една или во друга прилика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Преминувањата од една група во друга се далеку помалубројни отколку во капитализмот, или дури и во прединдустриската ера.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Традиција беше - неизречена традиција: ја знаеш од некаде, иако никогаш не си ја чул изречена - да те застрелаат од назад: секогаш во задниот дел од главата, без предупредување, додека одиш низ некој ходник, од една ќелија во друга.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со едната рака во џебот и со парче леб со џем во другата, Џулија шеташе низ собата, погледнувајќи незаинтересирано на полицата со книгите, предлагајќи го најдобриот начин како да се поправи масата на расклопување, спуштајќи се во излижаната фотелја за да провери дали е удобна и разгледувајќи го бесмислениот часовник со бројчаник само на дванаесет часови со еден вид толерантен потсмев.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во другиот агол се наоѓаше една мала полица за книги и Винстон веќе тргна кон неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Овде секој секого ебава и секој од секого е ебан,“ го надополни проќелавиот господин со луле во едната и со акт ташна во другата рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ханка со својата ќерка Азра живееше во една од неколкуте трошни куќи начичкани една во друга како печурки меѓу хангарите во индустрискиот дел од градот, на десната страна од населбата Автокоманда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сенките беа во движење, се претопуваа една во друга, се разминуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И додека Илона им се препушташе на таквите чувства, речиси продолжително со развлеченото Д-е-н-и-ц-а-п-и-ц-а нежно ѝ ја легна својата десна рака меѓу нозете на Деница која, чувствувајќи го допирот меѓу благо раширените нозе, се поднамести на столот, подавајќи си го телото нанапред, но само по неколку мига ја префрли левата над десната нога, ги притисна една во друга не дозволувајќи им движење на прстите на својата пријателка, и продолжи да ја шмука јаготката макната во купчето шеќер турен во порцеланска тацна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се кикотеа стуткани една во друга во претсобјето меѓу малата кујна и спалната, додека јахтата рамномерно се нишаше на брановите на езерото, и шепотеа: “Курдоколено ова, Курдоколенко она, Кудоколенко вака, Курдоколенко онака.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога двајцата мажи се доближија до Таки Ников, господинот со долга седа коса врзана во реп, со нотес, во едната, и со врбово гранче во другата рака, го поздрави со „Добар ден, убав ден!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двајцата, стиснати еден во друг, како сенки се мушнаа меѓу двете бакалници на аголот на Корејска улица и чикмакот што завршуваше со висок ѕид од бетонски тули, и брзо се вратија назад, разделувајќи се со обострано тапкање по рамената.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние стоевме отпростум во собата, неподвижни. Го гледавме танцот на сенките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„И сега ти е сеедно?” „За што?“ ја праша, собирајќи ги веѓите една во друга и за прв пат погледнувајќи ја в очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Играта во која влегувавме, голи и топли, беше единствениот начин да го скријам чувството на сожалување кон Ема која таа тмурна ноќ во која паѓаше студен дожд (впиени еден во друг слушавме како се исцедува и во рамномерен интервал тропа вода во олукот, а потоа се распрснуваа на плочникот, како кога марта упорно настојува да ја продолжи до некаков бескрај досадната морничава зима), беше нестварна и лесно предадена на мракот, во обид (не рационален, во тоа бев убеден) да и се открадне на стварноста и да заживее нов живот, во некој негов сѐ уште неоткриен дел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На почетокот влеговме со јасно одредена цел, сигурни во себе, моќни, но и со сомнеж едни во други.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Среќен ден!“ на Таки му се обрати проќелавиот господин со луле во едната и со акт ташна во другата рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не можев да оддолеам на таа заразна смеа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Едниот од двајцата мажи, кои пред малку влегоа во дворот на ресторанот “Кај Таки”, беше висок, со долга седа коса назад врзана во реп, со нотес, во едната, и со штотуку скинато гранче од врбата, во другата рака, вториот проќелав, во кремаст костум со кафеави риги, со луле во едната и со акт ташна во другата рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сенките беа во движење, се претопуваа една во друга, се разминуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Овде секој секого ебава,“ рече господинот со долга седа коса врзана во реп, кој во едната рака држеше нотес, а во другата врбово гранче.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Па и мислите на ибн Тајко да се ослободи од зависноста на еминот, го носеа тој несфатлив белег: ако избега одовде, ако ја промени средината, можеби во друга самиот тој ќе изгледа поинаку? - мислеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпосле, откако Петре ќе решеше да влезе во друг дуќан, дуќанџиите, како што му палеа темјан при влегувањето, така при излегувањето го попрскуваа со ѓулсуи, и тој излегуваше на дрвени нозе, поревајќи се и не знаејќи сега на која врата да излезе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, запомни го и овој мој совет: кога ќе сакаш врз некого да се потпреш и да го употребиш, немој да го земаш на ум само она што го знаеш за него од порано: човекот може се изменил: зашто телото на синот човечки се менува постојано, небаре од една состојба во друга.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Со поп е крстен, со поп и ќе го закопаме”, рече мирно тој, ама се слушна дури и во другото маало.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Рибарот знаеше, иако со мало искуство во други краишта, дека човекот од друга средина станува веднаш посебен во новата: ако таму бил зол, овде е интересен, ако таму бил добар и наивен, овде е под сомнение, ако таму бил изложен на подбив, овде е прифатен како знамение: и дека најпосле, дури и посебноста во неговата средина овде може да важи за нормална појава.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неколкумина Турци се проврткаа, му ги врзаа вилиците и палците на нозете еден за друг, а рацете му ги положија на мевот, па откако прошепотија неколку џенази според коранот, се тргнаа во другите одаи да каснат нешто од тоа што го беа донесле комшиските жени, зашто во куќата на мртовецот не смееше да се готви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
10. ОД ОВАА КОЖА НЕ СЕ ВЛЕГУВА ВО ДРУГА - така ќе е, веројатно, сѐ до часот смртен, нацртај си ги, затоа, своите девет круга и со Данте појди си од цртеж во цртеж...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
24. ИАКО ТИ ГОРЧИ, ТИ РЕЧИ ГО СЛАТКО - црвенее потцртувано и во тестаменти и во други пораки до синот од татко, а всушност е издишка, на душата вентил...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Мене и во други околности ми е тешко да пишувам на нова тема, а камо ли овде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му ја вратив јадицата в раце и станав. Тој остана да седи на карпата, неодлучно префрлајќи го конецот од едната рака во другата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Двете сестри - за в други куќи млади невести веќе заминати.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се загледал во друга мома.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но, дојдоа годините на пубертет, на младешките преокупации, ветровите на животот ме однесоа во други насоки.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Отидов во друга издавачка куќа со книгата во рака.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Потоа отидов во други служби за да извадам извод од матичната книга на умрените и на венчаните.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во друг случај, пак, траењето на приправничкиот стаж може и да се скрати, на предлог на одговорното лице – но, најмногу до 1/3 од првобитно одреденото траење (чл. 57, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, се воведоа и три нови права: •  правото на работникот или работничкиот претставник на синдикално образование (чл. 154, ЗРО/05); •  правото на платено отсуство од работа заради образование од сопствен интерес, и тоа само за деновите кога работникот првпат го полага испитот (чл. 155, ЗРО/05); и •  правото на платено отсуство од работа заради вршење на функции или обврски кои произлегуваат од посебни закони (пр. непрофесионални избрани функции, судии-поротници, воени обврзници и/ли резервисти, како и при вршење одбранбени должности, должности на заштита и спасување и сл.) – чл. 150, ЗРО/05; д) во сферата на мирување на правата и обврските од договорот за вработување, покрај дотогаш постоечките случаи (при неплатено отсуство, при избор или именување на државна или јавна функција и при упатување на работа во странство), се прецизира и мирувањето во случаите на: (1) притвор; (2) изречена казна или воспитна односно заштитна мерка, за период пократок од шест месеци; (3) отслужување воен рок; (4) вршење цивилна служба со надомест и (5) во други случаи определени со закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со измената и дополнувањето на ЗВОСН од декември 2008 година, пак, беше укината одредбата според која, во случај на невработеност, можат да бидат осигурени и државјаните на Република Македонија на работа во друга држава, кои по своето враќање во нашата земја не можат да ги остварат правата во случај на невработеност по друга основа (чл. 3, ЗИДЗВОСН/дек.08).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
1. Со ЗРО (1993) се избриша изречната одредба на ЗРО на СРМ (1990) која, кај општите услови за вработување, прецизираше дека корисник на лична пензија не може да заснова работен однос (чл. 3, ЗРО/90); а, исто така, беше избришана и одредбата која предвидуваше заштита на работодавачот од т.н. нелојална конкуренција којашто би се предизвикала ако работник, кој има посебни знаења од областа на технологијата и производството или, пак, ако располага со извесна деловна тајна, истовремено, би работел и во друга организација (чл. 4, ЗРО/90).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во декември 2008, согласно измените во другите закони, се промени критериумот за исплата на средствата од просечни плати во просечни нето плати и се прецизира дека под „плати“, кај претходно наведеното утврдување на висината на доделените средства според бројот на вра- ботени, се подразбираат просечни нето плати исплатени за претход- ната година пред поднесување на барањето (чл. 1, ЗИДЗВИЛ/дек.08).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тие беа преимену- вани во „Начини за престанување на важноста на договорот за вработување“ и беа проширени на седум случаи: (1) со изминување на времето за коешто договорот бил склучен; (2) со смрт на работ- никот или на работодавачот-физичко лице; (3) поради престанување на работодавачот, согласно со закон – пр. стечај, ликвидација и сл.; (4) со спогодбено раскинување – по пат на писмена спогодба; (5) со врачување на писмен отказ, даден од страна на работодавачот – пора- ди лични причини, причини на вина или деловни причини (т.е. заради економски, организациони, технолошки, структурни или слични про- мени); или, пак, оставка дадена од страна на работникот; (6) со судска пресуда и (7) во други случаи утврдени со закон – како, на пример, трајно губење на работната способност; исполнување услови за доби- вање старосна пензија и др. (чл. 62, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Луѓето во другите држави не се како нас, - зборуваше од кујната - Никој не е како нас.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марша и татко му понекогаш ќе му спомнеа за тоа дека неговата мајка е во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури беше во Германија, - продолжи сестрата, но подзастана, - не... во други држави, Марија многу ни помагаше. Ни испраќаше и алишта.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дента кога веќе ги подготвуваа куферите за преселување во друга земја, таа одлучи: не смее да одлага.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одвреме-навреме ја викаа во другите простории, каде што немаше болни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали само во нејзиниот живот или и во другите животи е така - Марија не знаеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сигурно отпатувал некаде, да работи. Во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Или барем во друг град.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа претчувствуваше дека Хелвиг всушност сака да ѝ каже оти ќе патуваат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали е уште дома кај неговите, или пак замина во друга земја?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако сака, да патува и во други земји. Сама, или со Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Штом е крај нив, тој се претвора во друга личност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Спрема ова што пишуваше во писмото и од она што го разбра од разговорот меѓу татко му и Марша, тој навистина има уште една мајка, во друга држава...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога заврши со монтирањето на машините, Хелвиг ѝ покажа телеграма од фабриката, дека треба веднаш да заминат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многупати, потајно се надеваше дека ќе се јави потреба Хелвиг повторно да отпатува во друга држава по работа. Како порано.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Понатаму, и во другите денови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Работат по повеќе часови отколку некои други, во други фирми, но и редовно земаат плата. Фала му на господа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не се решаваше да се пресели таму, во неговата земја, засекогаш да се насели во друг град.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во вообичаеното време за легнување, ќе ја бакнеше и одеше да спие во друга соба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Па сепак, тоа што ќе отпатуваат во друга држава, во друг град, ќе биде некаква промена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Следеше дали ќе дојде во другите куќи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл не можеше да поверува дека мајка му, што е во друга држава толку долго, толку години е болна...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А тој им велеше: Господар беше и некогаш кога се сметаше дека еден елемент не може по вештачки пат да се претвори во друг.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вулканот Везув во Италија кога избувна, уништи три града; вулканот Каракату однесе илјадници луѓе; вулканот на Мартиник исто така; та Мајон на Филипините, та Асама во Јапонија, та Калима во Мексико, та Келуд на Јава и другите вулкани во Индонезија и во други земји...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нарачав четири коли такси: во едната седнав јас, во другата тој, во третата го ставив весникот во кој беа објавени резултатите, во четвртата мистријата и фанглата со кои работев, и им наредив на таксистите да возат, да кружат низ градот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И дека душава не е птица што ќе се пресели да живее во друг предел...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Преминавме во друг, поубав ресторан - исто така; во трет - исто така: се натрескавме до немајкаде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Легнуваа на кожни постеќии и се впиваа еден во друг.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Одеше од една земја во друга, вртеше по светот со љубопитноста што го влечеше сè понатаму и понатаму...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа спиште колку што можеше, но Ибраим го извлечка надвор и му го предаде на друг сејмен да го отера во друга одаја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На една од средето и ја поткрена главата и ја потштипна по црвениот образ; на друга во другата редица и ја разбушави косата; третата ја фати со двата прста за срменото коланче и ја позаниша, а последното, најмладото од сите го плесна по образите со двете раце и му го поткрена брадулето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите ги прегледуваа пушките и пиштолите скриени од очите на Суља зад големите карпи, држејќи цела редица врски со очите еден во друг.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Девојките се прекрстија, момчињата се загледаа еден во друг, а стариот човек со белата коса не го испушти ковчегот, туку проломоти Дине Ковачот го баравте?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Туку влеваат едни во други и пак се разделуваат, некои невидливи раце како да ги тегнат на разни страни.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не може да е ова некое пусто место! шета мисла во Чана, а таа мисла е и во главите на другите од вагонот, а веројатно и во главите на другите во другите вагони.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана беше среќна што Митра не ја опсипа со прашања па така и си легнаа, се стиснаа една во друга за секоја на свој начин да го повикува кадрото на Пелагија пред себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Всушност тие стигнуваат до последниот вагон, до вагонот на Чана, застануваат, се погледнуваат во чудо една во друга и тргнуваат назад испаничени А нашиот вагон бре Милке кај го однеле!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во едната Петра, а во другата таа и Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Истото го направи и во другиот дел каде што ја имаше сместено Митра, а со помошта на момите на Роса, го дотераа и нивниот брлог.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сигурно сонувам, си помисли бабата Петра обидувајќи се да ја заврти својата голема снага во друга положба и при тоа ја поткрева главата сакајќи да се увери дека сите се околу неа, особено внучињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За Борис Биџов се кажа дека е на горната плоча во другиот влез, каде што се сместил и Коста Ципата со својот накот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во VPL често си игравме менување во други облици - ракови, газели, ангелчиња со крилја.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ете така. (Се загледува во друг портрет.) А мадам Вагабундова е многу задоволна, затоа што ја сликам во бел фустан на шпански фон, а не сфаќа колку е тоа страшна тантелена гротеска...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Полињата кои периодично се повторуваат во Метаморфоза, како и во другите негови дела, секако содржат навестувања за бесконечното, меѓутоа постојат некои други негови цртежи каде визиите за бесконечното се уште поделирични.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сето тоа време, имало големи промени од еден тип на свесност во друг.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но толку очајнички посакувам овој сензибилитет да вплови и во другите области, како што се компјутерите. ñЗначи, како еден Африканец, или Бразилијанец, или некој друг, го ослободува компјутерот?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бах успева пред носот на слушателот да изврши модулација (промена на тоналитетот) и неговиот канон завршува така што безболно се надоврзува на почетокот, но во друг тоналитет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За тоа време ние одамна ќе можевме да отидеме во друг град, друга земја, на друга планета.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Рече: “Вашиот живот штотуку се сврте во друга насока...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
СИМКА: (Следена од другарките и мајка и, се повлекува во другата соба, додека другарките ја продолжуваат песната.) Не ли ти велев, девојко, не оди често в комшии, комшии ти се душмани.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Вратата десно води надвор, левата води во другата соба.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На ти и тебе, бре ајдамак, да пораснеш голем!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СТОЈЧЕ: (Штом стрико Кољо влегува, го зема тефтерот од Јордана и го носи во другата соба.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ти ме знаеш: од празно не пијам... (Стојче и го однесува пагурчето на Рајна во другата соба и пак се враќа).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во училиштето Крсте доби место паралелно со Нешка Рожденжина, само што таа сега седеше во друга редица, во редицата од второ одделение, а наш Крчо седеше во прво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Оти во другите деца не ми се гледа?" — се прашаше Нешка, кога влегуваше и фрлаше поглед во училницата, во сите ученици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се измешаа така и се разделија на групи и секоја група бодињаше по една уличка, за да се сретне со друга во друга та да нема каде да се поминат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При крајот на овојата „беседа", се ослободи и погледна во публиката од еден ред во друг и стигна со очите до третиот каде што стоеја Бојана, Достите и до нив малата Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во еден кош в'на од пред печес години се пилеле глувци, во друг кош се мачиле мачки, во трет се окучила кучката и така Пиловиот земник станал: глувчарник, мачкарчик и кучкарник и еден ден не е чудно кога ќе му и подјадат ушите на сете Пиловци, — одговори потсмешливо Доста, не кажувајќи и на Митра и сега што мисли да прави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Братот лекар сакаше да ме пре­ду­преди, но со сестра ми излезе во друга соба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За нив, љубовта отсекогаш значеше доверба на ед­ниот во другиот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во другите поблиски и подалечни краишта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, со своето семејство, во куќата крај Езерото, а помладиот брат, сѐ уште неженет, остана да живее со мајка им и со сестрите во другата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја следевме сите, со еднакво загрижен по­глед, нејзината силуета како навлегува во другата гранична зона.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чекаше еден ден да го стори големиот чекор, да се одвои со своето семејство, во друга куќа, во ветената куќа крај Езерото, но требаше да мине доволно време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во други времиња, да беше жив Татко, ќе беше вистински празник за неговата душа, а и Мајка немаше да го крие своето љубопитство, својата возбуда. Но сега беа други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И се знаеше, кога доаѓаше, сите сакавме да ни ја меси питата тикуш, а во други времиња, и питата петаник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пилето го вадеше од супата со изматените јајца, потоа парчињата месо или, во друга варијанта, исечканото месо, го редеше врз поголемата кора во тепсијата, а врз неа, со сукалото, ги положуваше горните кори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше тоа мала победа над нејзината голема самота која, потем, ја славевме, со нејзините внуци, во другиот дом, до новото Мајкино заминување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За Мајка, ова неколкудневно патување беше еден цел мал живот којшто таа имагинарно си го прошируваше во други простори, го продолжуваше отаде неговото збид­ну­вање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Водите нѐ смирија. Нѐ облагородија. Во спокој, заеднички, верувавме во Бога и во другите!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За Татко, социјализмот беше голема, благородна идеја за социјална, праведна разврска на противречностите во животот на луѓето, во сите времиња, но тој стравуваше од злоупотребата на големите идеи на големите филосо­фи, во други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лесно минуваа од еден во друг идентитет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мигот како мала, скротена, интимна вечност на двајца трајно вљубени еден во друг, но без да си го кажат тоа, никогаш, еден на друг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си реков, сигурно е во друга просторија, на друг преглед. За миг, се смирив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние, деца­та, со Мајка, си чекавме крај прагот, секој со една света книга во едната рака, а со торбичка, во другата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во куќата крај брегот на Езерото, под Италијанците, живеевме ние, со вас, а во другата куќа, под Грците, беше баба ви, со вашиот чичко и неговото семејство, со нив беа и вашите тетки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Макар разделени од судбината, нико­гаш не престануваа да се имаат еден во друг и во среќните и во трагичните мигови на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- кметот стана и влезе во другата одаја каде што беше братучетка му Цара.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXVIII На положаите над селото и манастирот започна силно пукање; луѓето исплашени истрчуваа надвор и гледаа накај положаите да видат што се случува; најпосле дознаа дека војниците се веселат што ќе си заминат дома, што не дојде до војна; пиеја од чутурките ракија купена од селото и пукаа; се пукаше и од албанската страна, се веселеа и албанските војници што ќе си одат дома; изгледаше дека се натпреваруваа кој повеќе ќе пука или можеби така, со пукање се поздравуваа едни со други; излегуваа и едните и другите од рововите и земјаниците да се видат подобро, да си ги видат униформите, оружјето, да си ја видат радоста што куршумите не си ги вперуваат еден во друг, туку во воздух; се пукаше во бранови или зачестено.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се закопа Танаил бо гробот што си го имаше направено, но не крај Китан, еден крај друг како што ги закопуваа нивните убиени дедовци и татковци, туку настрана, во друг крај од гробиштата каде што Танаил со време си одбра место.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но ноќта фатиле силни ветрови, го распалиле огнот, разлетале пламенчиња нагоре, го потпалиле дрвениот таван, и пламенот се кренал и се пренесол и на покривот, навлегол во другите простории и се раширил на сите страни.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трчаше старата Депа која беше како бабица во селото, де во една куќа, де во друга, де кај една жена, де кај друга, им помагаше да им се смират болките, да се породат полесно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се правеа потери: се опколуваа и пребаруваа сите места во селото и околу него, се правеа проверки и во другите села, упаѓаа џандарите ненадејно во куќите, плевните, кошарите, бачилата, пештерите, се пребаруваше секое делче каде што се претпоставуваше дека Анко се крие, но безуспешно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Најпосле Англичанецот доби инструкции од својата влада да не инсистира на измени на Протоколот од 1913 година за да не се создадат други гранични проблеми меѓу двете држави во други реони за кои постои заинтересираност меѓу двете страни, а со тоа уште повеќе да се усложни и влоши ситуацијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа беа неколку татнежи слеани еден во друг.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Говорам вистина. Нѐ чека во другата улица.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој не претчувствуваше ништо и беше со неизменет лик: усните му беа впиени една во друга, сокриваа под катинар збор - остар кристал - долго чуван и никому некажан.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Уште превивки“, пак побара, и пак бело и црвено; и пак низ клучалката на вратата со ѕвонењето на олуците се пробиваше времето и удираше тапо - капка по капка, со ретки удари на смалаксан пулс, на преслабо срце. * Пак беа во другата соба, тие двајца и тој, мрачниот победник во оваа ноќ, тој, полн со нешто што боли и што пее во зглобовите на рацете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Капките се лееја една во друга и образуваа матна баричка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во другата улица изби од земја неподвижен столб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Стариот материјализам со својот чисто емпирички метод никојпат не можеше да го види нивното единство, нивниот премин една во друга, па затоа неговото познавање на објективниот свет и на општеството беше ограничено, неполно, мртво.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Но да се пренесе вселената, објективниот свет, една реалност што постои надвор од човекот да се пренесе во него самиот единствено со мистиката на самоспознатиот дух, а оваа реалност да биде сметана и понатаму како прост привид, како обично олицетворение на логичките категории и „идеи на апсолутниот дух“, значеше и да биде „укинат“ апсолутниот дух, да се пренесе во друга состојба, да се објасни „духот“ со појавата на материјата, а законите на дијалектиката — со законите на развитокот, настанувањето и условите за неговото познавање од страна на човекот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Кој во други дела или фрагменти од тие дела, одделно од „Логиката“, го сфаќа или го присвојува Хегел, тој никојпат не го разбрал.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Беа постојано проникнати едниот во другиот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се обидуваше според својата интуиција, која никогаш не го напушташе, да му дава друго, дополнително значење на обичниот природен феномен: долетувањето на галебите, по стотини километри низводен лет, за да стигнат кај други луѓе, во друга земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Требаше да се трага по смислата на неговите книги во неговата библиотека, во нивниот распоред и односи со другите книги, требаше да се трага низ еден лавиринт, за да се најде некаков излез, или влез во друг лавиринт, да се живее само низ утехите на потрагите, да се има спокој на надеж само на крстопатите на балканските лавиринти.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во неговите мисли беше јасно, барем во однос на континуитетот на власта, дека едниот тоталитаризам минува во друг, при што како константна ја насетуваше институцијата на јаничарството и јаничарите, која си имаше своја историја уште од античките времиња на Балканот, првин со македонската фаланга, па Римската Империја, со преторијанската гарда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тие биле блиски, свртени едни кон други, проникнати едни во други низ разните јазици, различната култура, различните кујни, обичаи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мини ја со чунот, ноќе, границата на Езерото, и ете си во другата земја. Ама сега се други времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А тогаш, границата помеѓу двете „братски земји“, кои ги поврзуваше мостот на сталинизмот, не беше вардена како во други времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше невидлива нитка - премин од едната во другата душа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уверен дека и во едната и во другата - во крајна линија ќе се загрозеше семејниот идентитет, ќе се обезличеше засекогаш, макар што тоа не се случи во долгиот петвековен период на Отоманската Империја, тој, следејќи ја природната парадигма, на сè уште незавршениот пат на јагулите - беше решен да се определи конечно за патот кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше недофатлива нитка, таинствен мост што овозможуваше премин од едната во другата душа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А сега, овој Рус, со чудна судбина во егзил, слична на неговата, му го доближуваше Езерото, од кое Татко сакаше да се оддалечи, следејќи го патот на јагулите... VII Спасените јагули, напати сплотени едни во други, напати во колона, водени од силниот инстинкт, спасувајќи се од семожните стапици од природата и луѓето, го продолжуваа вечниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, понекогаш смртта си иде како природен крај на еден голем и страдален живот чија мисија се преточува во друг живот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мислеше и во другите времиња да си го промени името, ама сетики одложуваше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Требаше да се смири времето, брановите, па границата, ако не беше скината долгата сајла, да се врати на старото место и да се појават белите гумени или метални балони, врз кои најчесто запираа уморните галеби летајќи од едната во другата земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нему му беше јасно дека на Балканот при секое излегување од еден лавиринт го очекува влегување во друг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќаваше уште на зборовите на Игор Лозински, кои речиси за душа му се залепија, му беа блиски небаре се работеше за неговиот живот: ,,Ние силно страдавме, можеби страдањето во извесна смисла е слабост, но во друга возвишена смисла е храброст.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Твојот страв Во друг живот. На некое друго место.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе бидам твое засолниште. Во друг живот. На друго место.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Се знаеме јас и ти од некое друго време.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Овој е преполн со разврат и црвени светла. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе лежам на твојот кревет. Сега ползам под него. Се кријам. Подмолно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе се најдеме пак и во наредниот. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Твојот најголем кошмар. Најголем страв пријателе. Дали се одрекуваш од Сатаната?
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе кажеш дека сум само твоја. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
боејќи, еритроцити или со нејзината крв до сопственото ослободување ...можеш да си одиш и велам на онаа другата со парченцето памук на показалецот ние остануваме на балот до полноќ можеби со иронична насмевка веќе безгласносе оделува од блескавиот предмет наречен микроскоп во сосема спротивна насока... ...далечините се тука и водите и копното пловечки распрснати сонца пробудени острови гладни што се впиваат едни во други...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
С-дур Неколку мига стојат загледани еден во друг, додека таа нежно не ја тргне раката: - Па, раскомотете се.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
...се набљудуваме еден во друг ја храниме жедта сѐ повторно се враќа сé повторно бега утрата ги засолнуваат крвавите траги во зеницата ја потиснуваат вистината на ноќта под погледот добро утро убав ден им отпоздравуваме на соседите мило мое ги гушкаме децата ќе ти се јавам им телефонираме на оние од кои не бараме премногу вратите се отвараат и затвараат куќите повторно градат повторно уриваат... ...дојди ми го извикуваш името змиите се множат толку брзо секој миг отровот ќе се разлие зарем тоа го сакаш да умрам за обајцата отфрлена осрамотена дојди татко си ми и љубовник спој се со мене заштити ме дојди ќе газиме по змиските глави ќе го минеме очајот без да погледаме надолу ќе се разбудиме во истата постела и нашите облеки расфрлени околу...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Тие луѓе се штрковите наши што ни идат овде, браќа, им рекол; тамо во градот кај што бев има два извора: во едниот да се искапеш ќе се сториш штрк, а во другиот да се искапеш, да се сториш човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Беа занесени еден во друг толку многу, што не го ни забележаа редот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Луѓето во другите делови на светот - Индија, Јужна Америка, Русија - имаат пристап до сè што правиме ние.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Универзуми во кои не само што станале љубовници, туку и се венчале, во некои случаи среќно, во други не.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Протегнувајте се, велат некои од нас - впрочем, стариот Зорба исто така ги протег­нува своите категории во друга насока, кога допушта една папаја поетички да ја претставува целата класа Папаи, како меѓу поединечните примероци од секој вид да нема разлики - помеѓу Џо Папаја и Фред Папаја, на пример, да не ги споменуваме Фред и Гледис - кои во некои случаи се исто толку важни како и нивните линеовски сличности.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дури ми се чинеше и дека ги разбирам нејзините зборови бидејќи пристигнуваа прилично читливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Вие не сакате Јана да се вљубува во друг” реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тие мислеа дека вградувањето на железни прачки ќе ме одврати од намерата да летам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа дообјасни: „Мислам, дали планираш нешто слично на онаа твоја замисла за преселбите во други времиња?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изречувањето на секоја нова и поинаква мисла од оние што дотогаш биле присутни веднаш ќе заземеше место во нејзината насмевка па и во однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Речиси ги гледав усните на Катерина како се движеа таму, во другата соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ако ја прифатиме постапката на нашава колешка, во иднина, охрабрена од денешнава подршка, да ли нема да се случи таа да се обиде да наѕирне и во другите уште поинтимни катчиња на нашите потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојата помисла за жал залута во друг правец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Отворено искажуваше сомневање дека господата во бели мантили ја искористиле грешката што ја сторила при обидот за премин во другото време за да вградат во нејзиното кревко тело железни прачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ваквото храбро втрчување на Јана од една во друга ситуација го забележав уште онаа вечер кај нив дома и тоа повеќепати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Не го кажувате тоа од срце. Или, како што обично велиме, не го зборувате она што го мислите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев збунет. Другите времиња беа нејзина опсесија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Професорот Седларски понатаму објасни дека ќе се обидел да пренесе одредени поединости забележани во записите на спомнатиот монах иако го споделува ценетото мислење на некои свои колеги дека дури и со поместувањето на обичниот мртов предмет од едно во друго време или од еден во друг простор може да дојде и до промена во толкувањето на веќе презентираните вредности не само за спомнатиот предмет туку и за времето на неговото настанување, за изгледот па и за настанатите промени во неговите особини.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Толку беа внесени еден во друг, (или мракот го создаваше тој привид), па на Анастасија ѝ се причинуваше дека настојуваат да ја испијат еден од друг сета слобода за која веруваат дека им припаѓа, дека ја поседуваат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За жал и во вашиов како и во други случаи заслепеноста се јавувала како придружник на злото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но спомнативе виденија што напати се појавуваат и во другите краишта на земјата, сепак се само сенки од сонот, или пренесен сон во чудесната кутија на денот со задача да вознемири а напати и да поттикне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Едноставно речено, навреме скршнуваа во друг сокак.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само ќе си ги собере зраците ќе си ги заташка пегите и ќе прејде во друг дом!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Егоцентрична река. Упатена накај белото море па она друго и друго сѐ додека не се нурне во овоземниот облик на бескрајот - океанот.  Реката е предолго загледана во својот крај - уточиштето премногу втренчена во преобразбата.  Реката така чека и го дебне мигот на својата смрт - слевањето во другиот.  Од идентитетот ѝ останува само морската струја. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Пловидба којзнае дали корените на флората се изворите на езерото дали билките ткаат космички страсти во твоите очи или на разбој дали се опоравува љубовта кога едриме дали сме тоа ние изненадени од гостопримството на сонцето дали преоѓаме еден во друг и гинеме ли изненадени не се креваат облаците и нискиот притисок со небото од исти работи боледуваме никогаш нема да го разбереме знакот на пловидбата будни како извори носиме студена струја струја.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Несотрена, стрвна стерна стенка под Преспа, пресипана од едната во другата очна длапка.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како да не се приврзеш за ова езеро кое ги прелива боите една во друга божем небрежно, а безгрешно сѐ до последниот здив - див из-див ај-ај-ај-ај-ај-аја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ќе пораснеш во друго поимање ајде пак да бидеме истородни болки и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде сега дојди петкамен да се играме во бесчас дојди среќите да си ги измислиме без нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Преобразби „Срцето ме влече да ги опеам преобразбите во други тела“,23 на Ѓаволот конецот намотан на макара да го замрсувам јазикот да го вртам вртоглаво на врвот врв да најдам во коцката, коцка-бесконечност во кругот, точка-вселена за габите легло, да го откријам -пред да пропеат првите петли- мистериозниот отпечаток, совршено обол божјата преса по европските полиња додека житото живее знак дава човекот да се прилагоди на чуда и да мисли низ чудеса небаре сѐ е од два краја составено на два раздвоено, непостојано хаос и космос секаде и секогаш отровен и неотровен свет двојници свет условно отворен на слобода пуштен за да биде поблиску до смртта најаве одошто теориски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И се отвори небото како екстаза, луцидна за себе слепа за сѐ друго! Човек пред човека не се отвора на таков начин ни во исклучителните мигови на премин од еден во друг и излез вон себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Еден во друг еден без друг малку да сме Едно да сме Сѐ ***
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во едната рака држи одрана кокошка, во другата бокал со крв.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Па...“ рекол тој, и веќе биле на фармата, одвај забележувајќи дека минале речиси два километри, загледани еден во друг.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
До експлозии дојде и во другите дворови, и во другите улици. Несвесно, госпоѓа Морис вресна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А потоа Земјаните отидоа да живеат во друга галаксија, за да побегнат од болеста што ни ја донесоа самите, откако го ограбија нашиот свет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А јас ќе лежев тука, со широко отворените очи и ќе треперев, а Мама во другата соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Господ би знаел. Кога вчера се симнавме во другиот град Смит рече дека во изминатите десетина илјади години на Марс немало живот.“ „Замисли.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И кога стаса до крајот на животните и луѓето, се сврти и погледна во друг правец, гледаше како нешто да загубил и не знае каде да го пронајде.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Момчињата одеа некаде – сите различни, а сепак во тоа минување што го гледав, држејќи се за мајчината рака, тие ми заличеа на река од лица кои се претопуваат во други, нови лица – некои од нив ги правеа можеби своите судбински чекори, и сето тоа изгледаше толку неминовно, таа колона што заминува без повраток, неизбежно.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Возот зад мене збифташе со здив на рането животно, а јас во обете раце држев патнички торби – во една книга, а во другата чиста облека.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- Ти и во другите денови си ми крадела, веднаш сите да ми ги вратиш!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Го бараа по станот и кога го немаше во другите соби и бањата, се сетија дека е под масата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се потпрев на дирекот. Си помислив: „Господе, зар и таа?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Скршен од болка и ниско наведнат, го прегази џадето и, гледајќи пред своите нозе, оди накај бараките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој ден пристигаа нови ранети, а оние што заздравуваа ги префрлуваа во други болници, а најчесто во Сук.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така ја викаа и во другите чети.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По десетина дена го преместија во друга соба, а потоа го префрлија во воената болница во Тирана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Отпрвин не сакаше да слуша за што зборуваат жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А знаеш ли зошто во други земји и други краишта гробовите зборуваат?.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Свиткани на четири, едниот крај пикнат во другиот и адреса. Само име на селото...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Она што ми се допаѓа во 39 скалила, тоа се неочекуваните пресврти и оние брзи скокови од една во друга ситуација.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во мојот кревет, во другата соба, око не можев да затворам од што ја пцуеше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се чувствував крајно слаб како **** Рокет - име на затвор крај Париз (забелешка на преведувачот) Margina #21 [1995] | okno.mk 135 да сум боледувал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За да го докажеме тоа, не е потребно да се избере некоја суспенз-сцена; „хичкоковскиот” стил ќе се препознае дури и во сцена со разговор меѓу две личности, едноставно по драмскиот квалитет на кадрирањето, по вистински единствениот начин да ги раздели погледите, да ги поедностави движењата, да воведе тишина во текот на дијалогот, по вештината да создаде чувство меѓу публиката дека една од двете личности доминира над другата (или дека е заљубена во другата, или љубоморна на другата), да сугерира, надвор од дијалогот, точна драмска атмосфера, и најпосле, по уметноста да нè води од една кон друга емоција, според својата сопствена интуиција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
-Ах! Добога, Клеманс! Ме слушаш ли! Крв му ебем! Ќе легнеш ли, да му се сневиди!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одвратна! И еве се селам! Се отплеткувам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама во некој поглед бев подобро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со тоа модерното општество го продолжува тоа чувство на зависност до возрасното доба, се појавува кај луѓето кои во други околности би морале секако да ги ограничат своите слободи во своите лични области - ограничувања што се иманентни на самата човекова положба - со развивањето на своите раководни и деловни компетенции, со развивањето на скалесто поставените нарцистички состојби.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми намести во друга соба...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова е епохална анализа на улогата на „акустичниот” глас во Хичкоковите и во другите филмови (пред сè, Тестаментот на Др.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден е саатот насабајле! Ах! Ебате беља!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така толку ќе си ги разранеше рацете што стануваше бесен. Ѝ викаше да внимава...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Главната при­влечност на оваа серија на Хичкокови филмови е во самото патување, зашто јунакот во диво темпо паѓа од една ситуација во друга и доживува цела низа од трагикомични авантури (“Саботер” е најслабиот од серијата токму затоа што тој елемент во него е најзастапен); така, во сите три филма од серијата ја пронаоѓаме варијацијата на истата тема: јунакот во бегство пред злосторниците непредвидливо се наоѓа пред 32 Margina #21 [1995] | okno.mk наивното граѓанство, што од него очекува јавен настап и во момент, тој мора да се сети на решението: како најдобро да го при­добие очекувањето на публиката; честопати го решава истото и пред прогонувачите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми, целиот завиткан во завои, не можеше да си ја сврти муцката, се душеше во чиревите, ама сепак добро ја слушаше мајка ми низ катовите, како дига џева од една соба во друга, со ногата што ѝ се влечкаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Телето потскокнува, како бафало, со своите 150 килограми. – Ти да си теле, што би правела? - прашува Гаге. – Би скокала – одговара Танче, не подигајќи го погледот од својата дланка во водата околу која се сјатило стадо плашици.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зар не го чувствуваш мирисот на липите?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Патувања на сказната“ (есеи, 1996); „Да направиме филм, заедно“ (раскази за деца, 1997); „Ars amator-ia“ (раскази, 1998); „Слика тркало“ (хаику, 1998); „Анти-упатства за лична употреба“ (Нешто помеѓу, 1995, 2000); „Постмодерен Вавилон“ (есеи, 2000).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, љубовникот, ако се приближи, може да биди дека од закрилата на тешкото актерство тело ѕирка главичка со зашилени уши на една чивава што се обидува да лае.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Бележи како душата со леснотија се сели во други суштества...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа време како намерно да нѐ соочува еден со друг, еден во друг зошто внатре другиот сме го замрзнале, а сега таа негова слика се крши, се двои на два различни лика (уште повеќе ако имаме заедничка фотографија, станува толку видливо дека животот е подолг и посложен од миговите складирани во фотографии).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секое претпладне ти пржеше свежи, тукушто купени џигерчиња, заедно ги пеевте „На срце ми лежи“ и „Миле Поп-Јорданов“, те водеше со себе во дуќанот во Чаршијата и додека, со окуларот на десното око, ги испитуваше зголемените механизми на часовниците, ти трчаше околу, од еден дуќан во друг.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Додека со „тикото“ се враќавме по „Партизанска“, си мислев на сегашната кастрирана еснафска фела, туку во „метрополата“ Скопје и во другите македонски градови со долга еснафска традиција, значи – на лекарите, инженерите, новинарите, научниците, уметниците, т.н. „факултетски образован“ кадар, кој, со мали исклучоци, е минимизиран, преку економска присилба, во своите професионални и креативни можности.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Тоа беше Киш - се насмеа Надица кога ѝ кажав за телефонскиот повик. – Чудно ти е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ниту во едниот, ниту во другиот џеб немаше ништо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Доцните, доцните... – го дочекува возбудено г-н И. г-нот А. пред влезната врата на својот стан: ...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Простаци! Луѓе без манири и обврски!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се отшетав со книгата во едната, и чашката виски во другата рака.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Бележи како душата со леснотија се сели во други суштества: калинки, полжави, јајца, афион, бубачки и особено во ...птици.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Толку се занесе во таа борба со сатаната, кутриот, што во момент на слабост или на лутина, и тоа среде олтарот го изусти и она што никогаш во друг случај не би го изустил за сметка на оној во кого најдлабоко веруваше, ја раздра по сета должина мантијата и ја фрли од себе а потоа, онака разгаштен, се упати кон надојдената река и повеќе не се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, помеѓу сите тие имиња поместени во списокот на Борис Степанович не се наоѓало името на генералот Ролан Јаковлевич, бидејќи тој, како и Василиј Јенков се качиле на друг брод и во друг град, ако воопшто се случило да избегаат од Русија со бродови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, залутав во друга приказна. Слободно опомени ме кога ќе се случи тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако не почнеше Војната полицијата ќе го расветлеше случајот. Ќе го казнеше злосторникот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во осаменоста постојат многу врати. И тие за жал водат само од една во друга, поголема осаменост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се посомневале во некој селанец од Крупиште и од она друго село преку реката но се покажало дека тие луѓе имаат сведоци со кои заедно ловеле, во друг атар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„О, госпоѓата на нашиот Генерал дошла да нѐ посети“, вели тој откако ја забележа Трајчеица и некако загадочно се осмевнува, како да ја насетува миризбата на разговорот што до предмалку шеташе помеѓу нас двете, а потоа пријде, се поздрави; Што има ново кај вас, прашува, ну, как паживаете, как здаровје, жизн, постапува сѐ по моите упатствата, како оној зет кога требало да ги посети тестот и бабата во другото село па жената го подучила како да се однесува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми ме фати за рака и ме внесе во другата соба.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За излегување од дома си даваа знак преку прозорците од нивните куќи кои гледаа еден во друг.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Постојано бараше да се премести во друг шатор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но по извесно време пак истото се случуваше во друга самопослуга.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога излегуваше, Билјана која цело време плачеше во другата соба, му рече на лекарот: - Јас сум крива што ѝ купив...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не кажа ни зошто изутрината Дачо го фрли појадокот, ни зошто Дачо бараше да го напушти шаторот на Ранч и да се премести во друг.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ако ме победиш, утре ќе те чека. Ако не, ќе се преселиме во друг град. Во некои други градови.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Паузата зад „повелете?“ беше прекратка, скоро не забележлива, и воопшто не успеав да го стивнам немирот. – Зарем е можно – ме прогонуваше – толку да се преземе мојот лик во друг?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Долу, на плоштадот, црните џуџиња безглаво се движат, се мешаат, упаѓаат еден во друг, се двојат – на точно омеѓениот простор на положената дланка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
9 Мотив: црквата и гробиштата: Оддалеку најпрвин се забележуваат крошните на столетните дрвја припиени една во друга, грабејќи го лакомо просторот полн сончевина и отворен кон езерото до кај што окото гледа; црковната ограда е ниска и тие ја наткрилуваат, се префрлуваат преку неа со своите крошни, ги пробесуваат и ги спуштаат како зелени водопади; кога ветерот ќе го разниша зеленилото, се покажува камбанаријата и црквата издупчени од гранати; при секое удирање на камбаната, малтерот се лупи и паѓа како кожа од рани; на влезот од црквата сѐ уште стои на ѕидот св. Ѓорѓија качен на коњ и со копјето ја држи змијата прикована за земјата; наместа малтерот е паднат, та змијата е излупена во опашката, но јазикот ѝ е црвен, свеж и заканувачки издаден; гробиштата околу црквата се расфрлани без ред.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Војниците ги симнаа кантите со бензин од камионите и јурнаа по куќите да ги штркаат: пламенот вивна и луѓето почнаа да лелекаат, да се раздвижуваат, да напинаат да го скинат обрачот, но војниците со бајонетите и кундаците ги натискаа еден во друг.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Господе, кажи што ти згрешив... - заолцка повторно Маруш: што лошо сум ти сторил што ова ми го направи... - почна повторно со главата да удира во ковчегот од Висар, но Трајан го крена и го однесе во другата соба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А таа и шумарот Веселин, засолнувајќи се од дождот, влегоа во лозјето од Цанул и се пикнаа во колибата; внатре најдоа оптегната мечкина кожа, се завиткаа во неа, се впија еден во друг и долго време претаа во кожата како да оживуваше мечката.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Екнуваше пукот со часови, ги решетеа прозорците, го корнеа малтерот и сè повеќе се стеснуваше обрачот околу училиштето; се префрлуваше учителот со жена му и син му од едно ќоше на друго, од една просторија во друга и се засолнуваше од куршумите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нему му е умот во друга севда зададен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лисјата на дрвјата го почнуваат својот внатрешен немир; избувнуваат, пламнуваат и гаснат во севозможни бои; капат и ги покриваат двете патеки што водат до куќата на брегот: едната се витка по брегот спирално криејќи се меѓу дрвјата, а другата искршена како недоотворено мајсторско метро, се крева нагоре од едната страна во ци-цак; птиците црцорат, прпкаат низ крошните, ги ронат лисјата обземени од возбуда на своето скоро заминување во други краишта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тие се потргнуваат од него и се стискаат една во друга.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Како што вели Дерида (5 стр. 26): ... différance нема никакво име во нашиот јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но битката за власт и различните процеси за нова прерасподелба на овој авторитет претставуваат денес во Русија секојдневна преокупација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4 Вашите први две книги Le probleme de la genese dans la philosophie de Husserl (1955 - Проблемот на генезата во филозофијата на Хусерл) и L’origine de la geometrie (1962 - Потеклото на геометријата) зборуваат за Хусерл. Дали уште тогаш имавте некој филозофски проект? 32 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс, кој не гледа со рамнодушност на фотографијата од фронтот, како во слободен простор меѓу некаква уметничка верзија на „У-87“ и вистинска воена машина, не потпаднал ниту во едната ниту во другата реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, вистина е, и во тоа сѐ повеќе верувам, дека по неговиот пример и јас се упатив во друга насока.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е тешко да се согледа проблемот што тоа го предизвикува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Хегел и Жене едновремено, лице в лице, едниот во другиот и истовремено едниот зад другиот, ако воопшто се можни геометриите на заземање такви положби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Следната година, во деветнаесеттата, кога како бруцош се запишав во Louis-le-Grand, тоа просто беше моето прво патување во животот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа кожа е исто­времено удобна и агресивна како и хипостазата на руската свест: тради­ционален занес и мазохизам, русофилско непријателство и лошотија, едното и другото спротиставувајќи се меѓусебно без причина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со скромност и себезатаеност, сфаќате што сакам да кажам, и по должност, но тоа нашиот разговор веќе го води во други води.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Станува значи збор за инаков простор, инаква читачка навика, инаква егзегеза. 36 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакам да кажам дека писателот мора да биде подготвен да преживее нееднаква изведба, што може да биде погубно во другите професии.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но едновремено додека се задлабочував во читањето и во други осаменички нешта, живеев, би рекол, на посебен, паралелен начин, со живот на еден млад мангуп, во својата “тајфа” која повеќе се интересираше за фудбал и излети отколку за некакво проучување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но ние веќе знаеме ако таа е неименлива, дека тоа не е привремено така, затоа што нашиот јазик сѐ уште не го пронашол или попримил ова име, или затоа што би требало да го пронајдеме во друг јазик, вон конечниот систем на нашиот сопствен јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За примерено да им се пристапи на социо-политичките или социо-историските прашања во врска со литературата (Која е улогата на литера­турата?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој ден треба да се обидеме да ги инспирираме другите, можеби не сме совршени, но во сите од нас постои светлина, харизма, шарм, глас кој ги инспирира другите околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Емоционалната интелигенција ќе ни помогне правилно да го интерпретираме тоа што срцето сака да ни го каже, да ги следиме реалните сонови, желби и потреби за де не отидеме во погрешни правци, мислите да не запловуваат во други надреални места, зошто тоа не е и нема да биде стварност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во миговите на најголемо задоволство ги заривавме забите еден во друг.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во други делови на светот, степенот 36 Денес, милиони луѓе немаат националност и се без државјанство.43 Според проценките на УНХЦР, во светот има околу 11 милиони луѓе без државјанство.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Надзорот служи за да се одржат границите преку дефинирање на основите за исклучување и вклучување.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Види Gary T. Marx, “Some Conceptual Issues in the Study of Borders and Surveillance, in Global Surveillance and Policing: Borders,” Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 13. 56 David Lyon, “The Border is Everywhere: ID cards, surveillance and the other,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Se- curity, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 67. 43 „Спротивно на трендот од последните неколку децении, многу општествени граници се сега потешки за преминување – било да станува збор за влегување во друга земја, соседство или зграда, барањето на емиграциски статус или статус на азилант или информации – додека некои лични граници се полесни за преминување како резултат на новите закони како што е Patriot Act“.57 Всушност, токму личните граници стануваат попропустливи, а не општествените, што има негативен ефект врз човековите права.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Потсетуваше на мене по многу работи, само што мене немаше кој да ме види и да ме опише затоа што се удрив во четири часот наутро, на ѕидот оставив цела црвена шлаканица и од еден сон потонав во друг, црвен, тежок, и се разбудив слично како и тој, со некои лекари околу мене и со отворена уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан го сретнав во дворчето. По два дена од мојот притвор сфатив дека можам да шетам низ тоа дворче заедно со другите мумии од одделот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не сакам да пишувам со моливи затоа што многу бргу отапуваат, а потоа буквите ми се слеваат една во друга, се дебелеат и изгледаат како да се неизмиени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А брат ѝ тукушто заминал на факултет во друг град, таму се запишал на нешто... што не знаеше да го каже на друг јазик освен на француски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Полека ги требев буквите една по една за да напишам стих во празниот простор што треба да личи на лист.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И во зградава ги има. И во другиве влезови. Ќе имаш многу другари.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
-Влатко воздивна, небаре се издишува ритмично, запаѓајќи во некаков сон... - идиличен пејсаж - акварел со сино - зелени нијанси, што се прелеваат една во друга... тоа прелевање Влатко го чувствува така што го слуша како некакво бранување, како реката што се бранува низ каменото корито... на брегот на реката ја довтасува Јана, ја довтасува зашто таа таму запира, седнува, си ги собува патиките и гласно смеејќи се шлапка со босите стапала.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дали верувате во нешто – Верувам! Доколку верувате во што Или во кого верувате? - во Исуса? - Бог да чува! - во Маркса? - Ни помисла! - во друг? - Ни на сон!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Но глеј, и овде на небото, како и на земјата, ќе се појават стари и нови денунцијанти, некогашни пријатели, кои како сведоци ќе дадат докази за мојата ситна, но постојана ,контрабанда на зборови од едни јазици во други.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа новата гранична линија ја предизвика Отоманското Царство, кога едни ја задржаа старата вера по цена да го минат Јадранското Море и да заминат во други земји, по цена на создавање неколкувековна граница со предците кои останаа во земјата, и по историскиот отпор, голем дел ја прифатија верата на освојувачот, создавајќи нова граница.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во земјата се рукаше. Се случуваше самоубиствениот синдром, својствен и во други ситуации и кај други балкански народи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моите книги, мојата балканска култура, мојата судбина беа прелеани во друг свет, во друг живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Повеќе години, се документирам во пишувањето и на романот Тврдина од пепел, за кој ќе ви пишувам во друга пригода и очекувам да го завршам идната година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа сигурно во својата меморија ја задржуваше повеста за времето на козите и прашањето за нејзината автентичност, но ја задржуваше и за други времиња, небаре да ферментира во нејзината свест и да ми ја изложи неочекувано во друга пригода и со сосем подруг контекст од очекуваниот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таткото, веруваше во друга врска со клучеви, а тоа беа јазиците, сите јазици на Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имам уште многу работи да ви кажам за тоа што го прочитав.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ја чувствував од далечината толку блиска моралната поддршка на Елен Лејбовиц во моменти на дефетизам поради опасноста настаните во Македонија да добијат трагичен епилог како во други поранешни југословенски републики.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Неговиот портрет претставен од Антоан Перо беше крајно необичен и впечатлив, пред с затоа што ние ретко можеме да сретнеме, кај еден ист човек, толку исклучителни морални способности кои одат заедно со една извонредна морална и физичка храброст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На моето чудење му немаше крај кога играчите во бели кошули, земаа еден вид мечеви односно издолжени светли куки, со кои во трансот на играта ги прободуваа образите, некои протнувајќи ги куките од едниот во другиот образ.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, неговата величина беше во друг контекст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И да не продолжиш да ја запишуваш, посветувајќи и се целосно!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Веруваше дека кога се совладува границата со минување од еден во друг јазик, се совладува и границата помеѓу две земји, два народа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секој автор има само една книга во која го крие својот основен код, а во другите можеби станува епигон на самиот себе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Или во друг случај, би требало да има чудовиште на чело на земјата (од видот на Енвер Хоџа, Чаушеску, Милошевиќ итн.) и тогаш да го проектираат писателот пред сцената како порt-парол, во извесна смисла, на жртвите на чудовиштето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе ви пишувам и во друга пригода за објавувањето на оваа и другите книги кај Фајар...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почнувајќи да ја пишувам мојата балканска сага по педесеттата година од животот, имав постојано чувство дека беше доцна да ја остварам пишувачката мисија, каква што ја замислував низ балканската сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И така пред ,небескиот трибунал ќе морам да си се бранам сам, како што тоа го чинев кога пишував на земјата на двата јазика на мојот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Од една, во друга Македонија...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бевме во една заедничка меѓузона, заедничка татковина помеѓу Европа и Балканот, но никогаш целосно ниту во едната ниту во другата...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Говореше за успешните зафати на угледната асоцијација во Босна, со надеж дека таа ќе се прошири и во другите краишта од орустошената поранешна Југославија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беше нејзиниот тесен премин во другиот свет, си помислив!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И така дојде повторно, на друг начин и во други димензии времето на козите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Каква игра на случајот, блиските Врионовци, по мајкина линија и блиските Окијаревци, по таткова линија ги зближуваше пријателство, за кое дознав многу, многу години подоцна, за што ќе ви пишувам во друга пригода.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но за тоа можеби во друга пригода.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И долгогодишната кореспонденција помеѓу Гете (Goethe) и вајмарската дама Шарлота фон Штајн (Charlotte von Stein), мажена госпоѓа со седум деца, ја доживеала својата драмска транспозиција: пред некои триесетина години германскиот драматичар Петер Хакс (Peter Hacks) напишал успешна монодрама со долг наслов Разговор во куќата Штајн за отсутниот господин Гете, која со голем успех се изведувала на многубројни европски сцени; во тие години на подем на таканареченото женско писмо, актерките просто уживале да ги екранизираат пустите машки мани на големиот светски класик...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога Рабле и Волтер сакале да и се потсмеат на војната, тие ги измислиле, првиот историјата на пикрошолската војна, а вториот војната на Кандид, но ниту во едниот ниту во другиот случај, не можат да се земат за толку сериозни сцените на масакрите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кози впрегнати во мали колички кои носеа бомби од еден во друг ров за време на Првата светска војна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Макар што тоа никогаш не го формулирала експлицитно ниту тогаш, ниту во другите свои писма, што Ти ги испраќала с до 24 декември 2002, кога соопштува дека повеќе нема да се јавува, туку Те остава под закрила на твојот имагинарен ангел чувар... оваа внимателна читателка на Твоето книжевно писмо целосно е убедена дека тебе те создала и те промовирала во писател токму силната љубов на Твоите родители, под чија сигурност и закрила живееш и сега, години по нивната смрт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За мојата италијанска евазија ќе ви пишувам во друга пригода...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Господине ...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Косите ни растеа и се преплетуваа една во друга. Се родивме од булки.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Помагајте, се гушам. Не сакам да гледам, не сакам да примам, во друг простор бегам, во друга приказна за душа.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
СОЊА: Нешто во другите соби, нешто во подрум.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И сакам да станам и да тргнам пеш преку свет, преку ридови и долини, да стигнам во друго место, да спијам во друга куќа, со друти луѓе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се отвара врата во длабочината. Излегува Јаков, гол до појас, приватно се однесува, со едната рака се одшминкува, во другата носи текст. Пауза. Полека се упатува кон просцениумот.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Е бе Марк, Марк. (Пауза) Ајде поздравете се, ракувајте се. (Им ги зема рацете. Им ги става една во друга. Русинот и Американецот се ракуваат.) Така. Секогаш така да правите. А не војни.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Несомнено, незадоволството се јавило прво во Србија, а потоа и во другите делови на Кралството, за кои пристапувањето на Кралството Југославија значело потчинување на нацистичка Германија и напуштање на српските вековни сојузници Франција и Англија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Несомнено, незадоволството се јавило, прво во Србија, а потоа и во другите делови на Кралството, за кои пристапувањето на Кралството Југославија значело потчинување на нацистичка Германија и напуштање на српските вековни сојузнички Франција и Англија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Демонстрациите што уследиле како резултат на пристапувањето на Кралството Југославија биле организирани од страна на српските опозициски политички партии кои соработувале со Британската разузнавачка служба СОЕ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Демонстрациите19 што уследиле како резултат на пристапувањето на Кралството Југославија биле организирани од страна на српските опозициски политички партии, кои соработувале со Британската разузнавачка служба СОЕ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како целина, народот е многу необразован и некултурен.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ако некој сака да студира медицина, право или инженерство, мора да замине во друга држава на студии.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По извршената операција Јане го легнаа во друга одаја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Немаа постојано живеалиште, туку на два, на три дена спиеја и се хранеа во друга куќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги имав скриено во друга јама, та...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фатените премести ги во друг вод. Стоп“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фрли ја, вели, големана икона во огнот ѝ се радува затоа што така направиле некаде во други земји...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Барем така, преку рид, преку трап, со пешник леб во едната и парче сирење во другата рака, да се пцуеме, да се караме, а не да пукаме и да се убиваме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговите мисли го враќаат назад, во неговите млади години, во други светови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командантот влезе во бункерот и му нареди на Киро да премине во другиот бункер и да го преземе тешкиот митралез.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се буди. Станува. Ја фаќа мајка за рака и заедно одат во другата одаја. И тука е топло.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едната нога во едната, а другата во другата бразда. И свиткан напред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тој, даскалот де, конакуваше во една куќа, ама секои три дена се хранеше во друга.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исто така со тунели поврзете ги и резервните ровови за да можете лесно да се префрлувате од едни во други.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сонцето не затече вгледани еден во друг. И одеднаш тишината ја развеа лаеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејзините сетива и наговестиле дека сум заљубен во друга.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа ми соопшти нешто што направи работите да тргнат во друга насока.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Додека во другите куќи преку лето беше врваленка од луѓе, тие двајца беа сами.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во тој момент јас бев заљубена во друг.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Претпоставувам дека една состојба се менува во друга, што спречува острината да отапи поради страдањето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И она што го облекуваат и тоа како го 58 Margina #10 [1995] | okno.mk поминуваат времето? (...) Дали се револуционерни и во други погледи?  Б: (...) Многу од нив сега се.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не знам кога една строфа се менува во друга.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мојот живот, бидејќи се случува во другиот, станува тајна за себе самиот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Еден од луѓето наеднаш стана и отиде во другата соба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Висините не се работи за допаѓање или недопаѓање (ви раскажував за дијаграмот што Шилингер го постави на својот Ѕид под таванот: сите табели, ориентални и западни, кои воопшто се користат, секоја во друга боја, се поставени наспроти една црна табела, таква каква би била да е физички основана во низата од аликвотни тонови), освен за музичарите кои се во тек; соочени со навиките, што да правиме?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Маките ми продолжуваат во другите музеи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тематиката на „враќањето”, се пренесува низ повеќе мотиви: на моменти таа се поврзува со доживеаната историја, а во други, со елементите на меморијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нараторот би ризикувал да ја преземе обичната улога на симболичниот татко, доколку прогресивно не заземал критички став кон тој што ќе го именува како „голем губитник во сите победи и во сите порази со кои е обележана историјата на Балканот”, но затоа ќе биде во можност да ја нијансира својата мисла во друг момент: „Но, во секој од своите порази, неговата душа ќе биде победничка.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше моменти кога промената на бога, како во Аја Софија и во други храмови на Балканот, верниците ја чувствуваа и во нивните души.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ќе започнеше голем сон во една татковина, ќе го продолжеше во друга, ќе го завршеше во трета.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко често запираше крај големите сенки на Аја Софија и разлетаните гулаби, небаре во отсутната молитва на минливоста да ги разлачи составните делови на измешаната балканска судбина, на неговиот албански и другите балкански народи: народи првин многубошци, па пагани, рисјани, муслимани, Евреи, преобраќани од една во друга вера и на крајот атеисти, апсолутни атеисти.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не заборавајте, трите конфесии со кои го вкоренуваа народот во историјата беа и три јасни можности за негова постепена асимилација, исчезнување од историјата, претопување во други народи...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше јасно како ден: водата во мојата соба ја грееле, прегревале, а во другите соби не можеше да се замисли топла вода.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка на патот го бараше просторот каде што пред многу, многу години, тогаш во обратен правец, со едно прастаро вовче кое исчезна со тесната пруга, со Татко и со нас децата патуваше кон Скопје, крај реката Вардар каде што останавме засекогаш, во друга земја, со друг народ и дел од нашиот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Таму во другион вагон, - покажа со прст Беличот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Бргу, како стрели се провреа низ коридорите натискани со патници, од еден вагон во друг.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога лутината што нѐ обзема е света, покажуваме дека сме подготвени в миг да го голтнеме повикувањето на толеранција и во другиот да го исплукаме она во што навистина сме загрозени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едниот тој вели: „Јас сум оној кој среде ноќта брои слогови, а во другиот зборува за себе како за “човек што мавта со единаесетерец“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како и во другите два цитата, и овој воведува странска - и тоа како - митологија, за да ја поремети логиката, логоцентричната логика, би рекол Дерида, на западниот дискурс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зборувајќи за неостварените книжевни стремежи на својот татко, Борхес во својот “Автобиографски есеј” напиша: “Од времето кога бев момче, кога слепило го снајде мојот татко, премолчено се подразбираше дека јас треба да ја остварам книжевната судбина којашто околностите му ја одрекоа на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе се задржам на ова пред да се вратам на Борхес како човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последната во низата сали е реконструкција на злогласните тушеви во Аушвиц.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако Борхес стана култен лик за Фуко, Дерида или Ролан Барт, тоа е токму поради систематската маргиналност којашто овде ја анализирав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш прибеснуваат на видело страстите, коишто очигледно неуспешно сме се обидувале да ги урочиме со благозвучни зборови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денес сигурно знам дека таа вокација во мене ја поттикнал мојот татко затоа што самиот сакал да биде писател, но судбината го одвела во друга насока: стана адвокат и професор по психологија...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На свое лично ниво во однос на тоа секој е искусен; ако говориме за нивото на колективните идентитети, можеме да се сетиме дека во Европа, и не само кај нас, веќе подолго време, а особено по падот на Берлинскиот ѕид, течат толерантни кампањи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поезијата - и литературата впрочем - така се разбираат не толку како средства да се изразат искуства, туку како занаетчиски творби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја прочитав првата книшка во мојот живот и како да се најдов во друг свет, со други луѓе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Моравме да се враќаме од училиште право дома и одвоени еден од друг, сѐ до пред спиење, да се занимаваме секој сам во друга соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не разбрав што е примитивец, ама знаев дека е нешто неубаво за мене и токму кога сакав да му се нафрлам, чичко ми нè крена двајцата, едниот во едната, другиот во другата рака и рече: - Ајде сега да ве видам јунаци!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ПРЕЛЕЗ- премин, обично од една нива во друга.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо попот и Даскалот ја погледнаа прво срната, па се погледнаа еден во друг вџашени, не знаејќи што да мислат ни што да речат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Посебно незаборавно ми е она кога тој излезе од олтарот гологлав и облечен во онаа широка црвеникава мантија целата извезена со сребро и нашарена со жолти шари, со отворена книга во едната рака и со расчадената кадилница во другата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние се приближивме уште повеќе, стискајќи се еден во друг како некои преплашени добичиња.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Немај гајле, ми вели Влашето мене и зеде од коњот една вреќа струнено, ги пикна двата краја од газерот еден во друг, направи ќулавка, ја стави преку глава и заринка во снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во едната рака имаше јаболко, а со ножето во другата сечеше фелчиња и ги принесуваше в уста.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите се свртеа еден кон друг, со накривнати глави се подзагледаа се вртеа сѐ додека не ги слепија рамениците свртени со грбовите кон војниците па заодија така стегнати еден во друг надолу по патот како некогаш кога беа деца.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Најпосле војската се собра во толпа на отстојание пред непријателските војници кои преплашено, стегнати еден во друг се држеа еден со друг цврсто прегрнати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Темнината ги прелеваше формите од една во друга нејасност.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите, како незаоран ѕвегар, тргнаа кон портата туркајќи се еден во друг од вџашеност.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури подоцна, без команда, командирот се сврте назад кон заодената чета, па војниците, од неочекуваност, се натуркаа еден во друг од позади.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стаписано застанаа и зачудено се погледнаа еден во друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Остатокот од пешникот ѝ го подаде на Мара и потоа тројцата засркаа од гравот, држејќи ги во едната рака коматот леб, во другата лажицата. Братучедите лакомо јадеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во шаторот настапи некоја турканица, се крена врева после што истрчаа војници заоблечени и недооблечени, некои со пушки, некои со шлемови, се растрчаа во неодредени правци не знаејќи што се случува, а братучедите се тутнаа еден во друг и само се вртеа на сите страни неодлепувајќи се еден од друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Загледани еден во друг направија по еден внимателен чекор напред, па уште по еден и уште по еден.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Почнаа во темнината да се стискаат еден во друг и да држат отстојание од другите колку што можеа, додека во еден момент не им тргна по рака да бидат поведени заедно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Заздивани, се најдоа во некој дол фрлени од некоја сила еден во друг; преплашени сами од себе, јурнаа по долот надолу како кон излез.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Само на една маса седеа двајца млади луѓе со очајнички изрази на лицата, беа со погледни втренчени еден во друг и со главите виснати над чашките ракија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во другиот имала обичај да навраќа кога расположението ќе ѝ било такво. Едо никогаш не сфати какво.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш Едо престана да прави бељи тука во градот, ама не поминало многу време и ќе чуевме оти што во некое село некому му го испразниле амбарот, во друго село ноќе некому лозјето му го обрале, коњи се украле, пари се украле...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Долж целата десна страна беа распоредени три простории: едната беше убаво наместена канцеларија на сопственикот на механичарската работилница „Лихнида“ на Едо Бранов од Охрид, а во другите две соби, во продолжение на канцеларискиот простор, живееја двајцата од вкучно четворицата вработени работници.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бевме толку убаво расположени што по улица одевме гласно кикотејќи се како луди на брашно, се клатевме и секој час се удиравме еден во друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа расмеаност, во моментот кога им сретнаа и скоро заварија погледите еден во друг меѓусебно продирајќи се, особено откако и тој просто ѝ се израдува, таа нејзина расмеаност како да црпеше сок од некаде длабоко во нејзиното торзо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таму застанаа некаде, меѓу некои обраснати ѕидишта, офицерите се сретнаа со други офицери после што војниците направија обрач околу зелената ограда на некоја неголемка ливада сред која беа наседнати и некако забиени еден во друг цела толпа од околу сто и педесет мажи од најмали до најстари, немоќни старци со кечиња, забрадени или небричени, со испиени лица како да гладуваат, со пропаднати очи и со веднати глави и замислени лица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поради турканицата, се разделуваа и пак се бараа за да бидат со можност да се стискаат еден во друг, да се стрват за првата следна прилика.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А романот излезе во печат дури потоа, со друго име за Паца и во друг град.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека не ги фатија едниот од нив во друг арамилак...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури и на таа височина, на место проверено од Летка во други прилики, беше исто толку непријатно, колку горешто толку и спарно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Токму тогаш капетанот Мрвичиќ, со рацето стегнати една во друга на грбот и налутено подведнат, уште погласно повтори: „Глуви!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нешто потоа, седеа на една маса на тротоарот и пак пиеја кафе, Едо пластичната кеса со телефонскиот именик од Сан Диего и кесата со блокот, пикнати една во друга, ги имаше ставено на масата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Митра и Роса ги најдоа со солзи и стиснати една во друга.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дури не ни живее со нив - Борис, Божана и Зоја, а и Кире, неговиот најмал брат, живеат во другиот влез од зградата, а тој, под калето, во незавршената градба наречена Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во материјалчето за фустан е уд мен, уд сестрата на момчето, во другиот материјал уд братот и снаата, уд најголемиот, во другто е уд руднини на момчето!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така здушени, малечката и големата уста, упатувајќи си топли здивуви една во друга, најпосле Пелагија беше совладана од вистински длабок сон.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Порано тука се учеше на српски. Ако останевте во Војводина сигурно ќе учеше на српски или, не дај боже, да не побегнела мајка ти наваму туку да останела во другата Македонија што е под Грција, ќе мораше на грчки!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле се создадоа услови Пелагија да ѝ го даде поклонот, една прекрасна азмајникава басма за фустан и едно брошче со две бели срца на црна основа навлезени едно во друго.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа нова кујќа е една долга барака во која се чувала стока: во еден дел свињи, во друг краби, а имало и дел за коњи кои служеле за орање и влечење запреги.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дали во друг вагон се качи, дали си го смена лицето, формата?...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сето тоа стана како на сон: небаре цело време преоѓав од еден сон во друг, ни за миг не будејќи се.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поттурнуваат поваму, потаму: од една дупка во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ета правда, вели Маша Русланова, а гласот како да ѝ се претура од една чаша во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги гледам рацете: крвта ми капе од едната дланка во другата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се бега некаде, барам во друга земја да ме префрлат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги чекам болничарите да ме пренесат во друга соба, но ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали е така и во другите краишта на Грција?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влегувам во едната куќа — полно, влегувам во другата — не можеш да се провреш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гласот твој, вели, го пренесуваат од една соба во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свртуваме во друга уличка, а на средината гледаме лежат жена и девојче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да се наоѓав во друга димензија каде сето тоа е толку неважно, би рекла состојба блиска на бестелесност и никакво чувство за материјалното постоење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мислам дека за никого на светот освен лично за себе или за добра работа не би ризикувала да одам да живеам во странство или во друг град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Шатев инсистирал и во едниот и во другиот случај тој да признае дека е член на Организацијата и на нејзиното раководство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите, веројатно со цел да ја прошират својата дејност и во другите градови во Македонија, користејќи ја врската со Делчев и Организацијата, поднеле молба со барање некои од нив да бидат назначени за учители во Штип и во Струмица, но не успеале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
* Под ударот на репресалиите во Солун, па и во други градови, паднал и богатиот слој Македонци од егзархиската средина, коишто немале никаква врска со динамитарите, но многумина од нив ниту со Револуционерната организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие гласови наоѓале поткрепа во други гласови, според кои тефдердарот му рекол на денот пред Ѓурѓовден на својот готвач-христијанин на 6 мај да не доаѓа на работа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Иако претходно се пишувало и се претпоставувало дека “нешто“ се подготвува во Солун и во други градови на Македонија, сепак не се очекувало дека гневот на македонските револуционери ќе се насочи кон динамитни акции директно против европските интереси.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со своите акции Сарафов создал впечаток кај европските влади и јавноста, и одделно во другите две соседни на Македонија држави, дека сѐ што станувало во Македонија, сите подготовки на угнетениот народ за отфрлување на султанскиот јарем, се негово дело.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Предлогот да се убие Гарванов како одмазда за изгубените 1.000 кг динамит и скратување на можноста гемиџиската акција да се прошири и во други македонски градови бил прогласен за некорисен, бидејќи со тоа не се постигнувало ништо.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се забранувало граѓани да земаат учество во прогонувањето и задржувањето на други граѓани, да вршат претреси по куќи, да се собираат во поголеми групи во кафеани и во други центри и со цел да пренесуваат лажни вести и слично.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бидејќи сестрата Писи била непосредно до настанот и временски и просторно, нејзиното пишување може да се смета за поверодостојно од било кои други што за тоа чуле од друго место и во друго време.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Уште пофрапантна неспособност Хамидовата полиција покажала подоцна, кога низ сите страни се ширеле гласови, а некои европски весници ја објавиле веста, дека македонските револуционери подготвувале напади врз разни значајни установи во Солун и во други градови во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, ако се исклучат најјужните околии коишто биле населени со грчко или со турско население, во другите делови на Македонија грчката „сила“ ја сочинувало, главно, македонското и влашкото население, кое ја признавало Цариградската патријаршија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стопанскиот живот во Македонија бил потчинет на сите закономерности што владееле и во другите делови на Империјата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Турските власти, под изговор дека тие биле почеток на слични акции во други македонски градови, како и сигнал за востание, а користејќи го негодувањето што тие го предизвикале во Европа, решиле репресалиите да ги прошират и надвор од Солун, со цел да ја обезглават Револуционерната организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Слична била ситуацијата и во другите краеви во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во другото раче нежно го држи букетчето со жолтите јаглики.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секој од нас има неброено животи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неизоставно така прави и секогаш одново го разгледува со љубов и внимание.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И таму се сретнавме со многу наши популарни артисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Слушај ме – нежно, но заповеднички ми се обрати Игбал. – Ние во Индија веруваме во реинкарнација, а тоа значи во живот по смртта, во друг облик.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)