во (предл.) - заден (прид.)

Или само знаев дека би ми го рекол зашто тамам мислев дека се спасив од онаа ѓупштина што ми бербатеше по куќата, кога, ги слушнам некаде зад куќата од каде што ќе влезат во задните простории.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во состојба сум точно да разграничам, дека од работите што ги правев и што ги правам, бунарот или водоводот, на пример, се за другите, или главно за другите, моите барања тука се во заден план, во секој случај, потпотиснати, додека пишувањето на повеста е само моја работа, и само за мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Полека сфаќав дека обидот да се напише повеста, ќе отиде во заден план.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш имаше пари во паричникот што го носеше во задниот џеб од панталоните.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За домот, за огништето кое го виде по шеесет и кусур години на фотографиите што ги донесов по првата посета на Сакулево.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Станот му припаѓаше наа Том О Хорган, но тој му го издал на Стенли Амос, кој пак живееше само во задниот дел, (предниот и задниот дел беа споени со полутајни врати), но сиот Томов мебел беше сè уште внатре.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(...) Велветите живееја во стан на Третата улица во Вест Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Исправена во задниот дел од камионот, таа не ги симнуваше очите од Јаков, нервозно местејќи го немирниот прамен, оној што го тргнуваше со занесни зафрлања на главата, секогаш кога водеа љубов во нејзината спална соба во оваа куќа во овој град, кои – Јаков добро знаеше - никогаш повеќе нема да бидат истите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Џејмс Вовел ми даде простор во задниот дел од списанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Остануваа закопани некаде во купот хартии и јас заборавав да ги сменам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Седи во задната клупа, наспроти Бузо, во она место што е определено за печката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А ние за тоа време ќе ги ликвидираме неколкумината Германци што се наоѓаат во задниот вагон...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гледам: куќичка, лозје, во преден план лозница со натежнати гроздови... во заден план жолта корија... најобичен септемвриски пејзаж, од најобичен календар - со дванаесет месеци, за секој месец соодветен пејзаж...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ги погледна луѓето во задниот дел од возилото и се насмеа...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Собирајќи ги својата чашка и неговата кригла, Азис го поведе зад шанкот каде што зад завесата во задниот дел беше закачен за ѕидот старомодниот апарат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И тогаш се стресе од помислата на Домаќин, како ползејќи излегува од визбата и како се сонча во задниот дел од куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бидејќи беше беќар, живееше во две соби, во задниот дел на својата канцеларија, што личеше на една од оние продавници каде што луѓето одеа да бараат стари списанија и плочи со песни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Дојди, Рози.“ Со кутијата в раце, Милан почна да оди по песочната патека преку градината накај малата куќарка за пилиња, што се потпираше на кокошарникот, кој се наоѓаше во задниот дел на имотот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие беа толку многу понесени од работата што во прво време и не забележаа кога Брчалото со жолтеникавиот плик превиткан на две во задниот џеб од панталоните заминал и го нема да се врати.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Одеднаш Саздо застанува, гледа во задниот вагон на возот што одминал а мислите му летаат далеку. Сане го посматра загрижено.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И кога тој ги одминува, долго гледаат во задниот вагон кој станува и подалечен и помал.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ЛИПСИНКА оди во задниот дел на сцената и ѝ се придружува на придружбата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тина во преден план, Џоан во заден план, на воланот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој миг на победоносна визија и отпор, ќерката ја остварува својата морална независност – иако историскиот одговор на мајка ѝ, увеличен со алкохоличарската дементност на ликот и разгорен од нејзината шумоглава лишеност од секакво чувство за општествена умесност, лесно го потиснува во заден план искрениот и самозадоволен морализам на ќерка си. ‌Во Милдред Пирс, пак, токму одбивањето на ќерката морално да надмогне во расправијата, нејзиното одбивање на сите семејни вредности, ја прават толку неодоливо привлечна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тина во преден план, Џоан во заден на платформа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тина во преден план, Џоан во заден план, соочени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го одрекува единствениот дух на бидувањето геј. ‌Оваа навика идентитетот да се става во преден план, а субјективитетот да се става во заден план не се доживувала отсекогаш како стега.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом ќе се разбудев, а јас секогаш се будев порано од моите сестри, одев во кујната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега можев да одам во задниот двор со моите сестри кои таму си играа со децата од соседството, но некој нејасен страв ме тераше да останувам покрај прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ливајн ја затвори книгата, ја свитка на пола, ја усука во ролна, и ја пикна во задниот џеб.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Невнимателно ја здипли картата и ја пикна во задниот џеб.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Пред полноќ почнаа да се собираат. Најпрвин маалските деца, поспретни во рацете, со нив нивните татковци, чичовци и вујковци, од сите вери и народности. Женското лоби, со плетала, во задните редови.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Штом ќе се симнев од автобусот, ќе погледнев лево-десно да не случајно се најде некој што ме знае иако претходно во автобусот, 70 okno.mk обично скукулен во задниот дел, со внимателност и лукавост на инспектор ги согледев сите лица што се качуваа и се симнуваа на постојките а особено ги запаметував тие што повеќе од двапати се имаа довозено до таа “моја” последна станица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеше да биде каков сака, оној, можеше да биде и еден од оние, што крадат, требаше само да ја сврти пушката кон она ѕвере, да ја насочи кон неговите ребра, или нишанејќи во нив, барем да го закачеше во задниот колк, сандакон сега ќе ни беше полн така што ќе да ги викневме нагости дури и сите оние волци надвор, и пак да остане за нас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ги трујам со апчиња, сѐ е чисто и не е прскано. Дојди да видиш во задниот двор“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во преден двор, младите на пластична гарнитура за седење, во задниот, натртени возрасните... плеват.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имам остар, горчлив вкус во задниот дел од устата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Изгледаа како неколку секунди. 24.00 Се симнувам по скалите од третиот кат и сега сум на улицата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Традиција беше - неизречена традиција: ја знаеш од некаде, иако никогаш не си ја чул изречена - да те застрелаат од назад: секогаш во задниот дел од главата, без предупредување, додека одиш низ некој ходник, од една ќелија во друга.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Брат ми Ристо и сестра ми Лена заедно со снаата имаа маса негде во задниот дел на салата, а ние учениците ги забавувавме гостите со рецитации и хорски песни.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А во задниот земник веќе се чуваат на прво место ковчезите со рубата, каците со маст, сирење, урда, пиперки, сланина, зелки, кисело млеко, бочвите, брилата со вино, ракија и други резерви од храна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Влегувајте!“ Ја фати кваката и ѕирна во задниот дел од колата, во малата келија со решетки.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Па не знаеш тогаш веќе кај да го туриш! Се моча насекаде!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Добро се држеше благодарејќи им на физичките вежби, на теговите, боздоганите, вратилата, тремплините... што ги применуваше редовно и особено пред доручек, во задниот дел на дуќанот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А паметот кога нема веќе мускули тоа ти е електрицитет без генератор!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Многу е скап. Ја раниме во задниот двор, таму може да седи колку што сака, - рече тетин ми и накратко ме погледна со жмиркавите очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Среќа, немаше никој во ходникот и се чинеше како сите да спијат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така и сторија. Дедо Владимир седна, а Влатко со садниците тополи стоеше во задниот дел на автобусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Додека Пелагија беше зафатена со малечката и трите внучиња на Петра, Танаско го цапаше длабокиот снег низ градот и успеа да призне во сите местенца по предградијата на Скопје каде имаше засолнато Егејци и на крајот одлучи своето јато да го пресели под Калето, во Фестивална, односно, во задниот дел на Фестивална имаше едно слепо место што гледаше кон кривината на Вардар и голите дрвја на Паркот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Целата се шаренеев по просторијата од ламбадестото здолниште, кое не суптилно ме оцртуваше во задниот дел, и топло портокаловата тесна маичка која ги истакнуваше голите црни раменици под мојата коса.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)