Но околу полноќ пак се вратија полицајците и во затворен воен камион ја кренаа и протераа од целото гратче саканата и почитувана старица...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само покрај ушите, како лилјаци на таван, му поминуваа зборовите на раководителот со мижуркава светулка на висменското чело: дека смртта настапила како последица од труење на виталните органи од организмот предизвикана од гасните испарувања на запалената кола во затворена просторија.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И мислата што риеше како врело олово во затворена рана: како? зошто? како баш сега? зошто токму него?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ракијата не само што им ги зажари образите и им ги светна очите, ами и им ги разврза јазиците и им удри во главите, па почнаа сѐ погласно и речиси едногласно да зборуваат, надвикувајќи се како да се на отворена сцена а, не во затворена просторија.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Гледа пред себе во затворената тетратка.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Описот кој не содржи критичко размислување за позицијата од која тој се артикулира не може да има други принципи освен интересот придружен со неанализираниот однос што истражувачот го има со тој објект. (Bourdieu, 1988, стр. 15) Отворената, нејасна, привремена и променлива природа на светот преку овие вистинитосни дискурси, се преведува во затворена, одредена, непроменлива и постојана.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Така тие го избегнуваат соочувањето со моралните и етичките импликации на нивните практики на знаење.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Од лицата им се губела зимската мувла.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И пак месото им останало наежено: руменилото паѓало на чисти и здрави кожи, можеби тоа ги закитувало младите образи и во мразулчави јануарски дни и ноќи, секогаш, на ветар и под виулици, како ни од претскажувачко жолтило што не се ослободувале старците, посебно побогатите, по низа години без допир со надворешно струење на воздух и со навики за севозможни уживања во затворени одаи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
МЕТОДИ: Го ставив, како што рече ти, во затворен пајтон.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Молчи си, Велико! Во затворена уста мува не влегува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Коњаникот со куси нозе слепо го гледаше својот творец, тој нов бог што не го започнува раѓањето на новото човештво од кал туку од суво јасеново дрво со еден Адам без Ева, првенец од кога утре ќе жугне кентавр, човек-коњ, но во затворен кесон низ кој не пробива ни вода ни човечко толкување за она што ќе се случи подоцна.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На неговиот крај висеше постер во боја, премногу голем за изложување во затворен простор.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На сон или буден, додека работиш или јадеш, во затворен простор или на улица, во купатило или в кревет - нема спас.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беше таму откако го втурнаа во затвореното комбе и го одведоа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но дури и тоа беше настан што се памети во затворената осаменост во која човек мораше да живее.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но тоа не беше важно, зашто беше просто незамисливо дека би можеле да се состанат некаде во затворена просторија, или да разменат некаква писмена порака.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И во стравот што се нашла во затворен простор, место да излета низ отворениот прозорец крај Мил, таа удри на другиот, затворениот, и од ударот се ошемети и падна на первазот од рамката; ѝ пријде Мил и виде каде што претка со нозете превртени на грб.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Од другата страна на Вангела се размрда Родна, ама тоа го правеше така како да си е само со својот Петар во затворена одаја.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Кога повторно дојде Чана не им завиде што се вовлекле во затворена просторија, туку заедно со големата ќерка, а и со самата Роса, сросаа два одара, поткренати од земјата, ги послаа со веленца и во нив можеа да ја дочекаат следната ноќ.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Неговите дела го зацврстуваат сидеричното време и бесконечниот простор во затворен уметнички предмет.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
И веднаш сфатив дека тоа е единствениот простор низ кој ќе морам да го изведам на слобода моето стадо.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Стоев и се џарев во затворената врата и испрсканиот со кал џамлак.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во „39 скалила“ јунакот запаѓа сред политички собир и импровизира соодветен говор; во „Саботер“, на добротворната приредба, тој сака на граѓанството да му ја разјасни опасната ситуација и така предоцна (сите гледаат надвор) дознава дека му е вперен револвер, и разгласува дека драгоцениот ѓердан е понуден на јавна продажба за добротворни цели; во „Север-Северозапад“ јунакот се наоѓа на аукција во затворен простор, во којшто сите излези се надгледуваат од шпиони - така решава да земе учество во аукцијата, на што организаторите повикуваат полиција што него мирно го одведува.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Но сите одбија да влезат внатре, зашто во градината околу куќата беше толку убаво и свежо, што никому не му се влегуваше во затворена соба.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Како да се вртиме во затворен круг - без излез.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Вели, некои одат на фитнес - во затворени простории се раздвижуваат на разни справи, а тој си ја сака природата, сака да се раздвижи и испоти во природни услови, па така секоја недела Еко оди со група ученици на Водно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Тато, сепак ми се чини дека се вртиме во затворен круг!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во споредба со американските “downtown” квартови и блоковите облакодери, Дефанс ја губи архитектонската предност на вертикалноста и претераноста со тоа што ги вклештил своите згради во сцена на италијански начин, во затворен театар омеѓен со периферен булевар.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Но, остануваше последната утеха дека излезот сепак постои, ако не во затворената тесна врата на идеологијата, тогаш сигурно ќе го покажат татковите книги.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
- Штурчо! Штурчо! - викаа помладите мравки и мравови, на кои веќе им стануваше здодевно долгото седење во затворениот мравјалник.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)