во (предл.) - зелен (прид.)

Сепак постои круцијална разлика помеѓу, на пример, препораката на Marcel Duchamp во Зелената кутија (1934) „Употреби го Рембрант како даска за пеглање“ и извршувањето на вакво деструктивно дело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гамбони ја анализира „метафоричната иконокластика“ на авангардата, но никогаш не сугерира дека постои директен каузалитет помеѓу деструктивната реторика и постоечките случаи на вандализам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сместено меѓу висорамнините, како гнездо за луѓе, мирно межи вгнездено во зелениот тепих од околната шума и зелените пасишта по ридовите, на кои се пронаоѓа тук- таму мали сини кладенци.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И дури зборуваше, тој покажуваше со колку деликатни движења ја вршел сета работа, а црнките во зелените очи понекогаш ќе му се збереа, небаре силна светлина го заслепуваше од тие сцени што му се будеа во свеста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во зелените очи му светна сомнение. - Ти да не мислиш оти јас... за нешто.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дамкавото лице му сјаеше, во зелените очи гореше некаков горделив блесок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо дотрча сиот зазбивтан.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нешто му се фалотевме на полжавот – ќе го столчиме ако не пушти рогови и тоа со секира по глава во зелена ливада. (бре, бре што јунаци бевме спроти полжавот – не лижевме лижавчиња, бркавме полжавчиња) Отпосле, кога полжавот ќе пуштеше рогови, ни велеа дека покажува лажна храброст и сила.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тие се ослободуваат од белиот свој покривач и се променуваат во зелената ергенска долама.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Стој. Каде одиш у ова време? - извика типот во зелена јакна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се сврте уште еднаш, како да велеше со својот нем, кроток поглед „До видување. Ви благодарам“, па со лесно потскокнување исчезна во зелената шума.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во зелениот сенчест црковен двор, под круните на старите ореви и чинари, вриеше од народ. Жени, деца, мажи, старци.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
СРЕДБА СО ПЕПЕРУГА Ако можеше да избира цутот сигурно ќе го прифатеше твоето настојување да се биде истовремено на повеќе многу слични и многу различни места. (Црешовиот цвет на пример не патува, а цутот на лендрот е закопан во зелен многу кревок страк).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Колку години му треба на патот на јагулата до сонот што блескоти во зелената мов на карпите и е населен со псалмот на оплодувањето?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа утро гората не дотече на улицата за да се измијат во зелен порој од лисја испотените лица.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
"Овој зелен чеар мене ќе ми личи со кошулата", рече Брчалото удобно завалувајќи се во зелениот пластичен стол.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брчалото цело време тие дена седеше во зелениот пластичен стол упорно и истрајно загледан во Тумбица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А, кога најпосле сепак ќе се вратеше да го заземе своето место во зелениот пластичен стол пред продавницата, пак остануваше загледан во Тумбица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брчалото се врати со разочаран израз на лицето и откако повторно се смести во зелениот пластичен стол, со ненавидувачки тон рече: „Тие треба да се некои Скач пипл или Ајруши, тие американцки не знаат. Тие се диферент пипл...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се сместуваме во зелената трева, подалеку од чешмата, постиламе, се приготвуваме за ручек.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со трепетлива рака наточи ракија во зелена чаша, отпи малку и дувна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со едното око кришум погледнував кон вратите во зелената облека покиена со безброј златни гајтани.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога го читаше Бајрон почна да накривува, после Бодлер ја обои косата во зелено, а средбата со загадочните Франц толку го потресе, што веднаш на Вера својата платонска љубов од женската гимназија, отпочна да ѝ пишува долги писма, насловени со „Милена“!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И помолил, за спокој на душата, сета машка челад на Мечкојадовците да носат обетка на левото уво и да колат сѐ што е дворјанско, под самур - калпаци, во зелени долами везени со злато и во кафтани од срмен кумаш ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можел, не смеел! Тој миг можел да се нарече самоодрекување на поет и песник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На народецов не му се нужни старци, животот ќе го продолжат децата што ги купувам со своја крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За миг го виде своето лице во зелените води на Тиса. Се почувствува жива.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шеташе со својот поглед како да ја бараше проѕирката на спасот за да го закова во зелените очи на својата Срцка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Навечер, држејќи се за рака, вљубено чекореа по тврдината на бечејското пристаниште, огледувајќи се во зелените разбранувани води на моќниот Дунав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Остана само зелената која се беше претопила во зелените води на Тиса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пооде Јана по брегот и пак застана, загледана во зелените води на Тиса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оној другион се мени во зелена боја. И се смалува, се смалува и тој е веќе една обична блатска жаба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во која група на сообракајни знаци спаѓа она „СТОП“, во зелена боја, а го читаш во туѓите очи додека се бараш во нив за да се огледаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Можеби се работи за некои во зелени униформи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред тој да замавне на мене со зелен нож, натопен во зелен отров, истрчав од собата но, заслепен од пламенот, не ги најдов басамаците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На вториот спрат од зградата којашто на Александар многу му се допаѓаше и понекогаш дури и со отворени очи сонуваше дека живее во неа како господин без обврски (еднаш му се кажа сон во кој што седи на белата мермерна ограда со гардистката, се држат за раце, неа до рамења и пораснала долга руса коса, наместо во зелена маскирна маица и црни вреќести панталони со џепови облечена е во бело кратко фустанче, и двајцата се смеат... се разбуди кога виде дека нежните црни чорапи од нејзините бутови, преку колената полека се спуштаат во извалканите војнички чизми) - беше сместена градската радио станица.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар еднаш се чукна во девојка облечена во зелен свилен фустан која немаше повеќе од дваесет години и весело играше со еден гардиски потпоручник, веројатно нејзин врсник За малку ќе го собереше еден гардиски капетан кој со својата дебелка госпоѓа смешно се трудеше да постигне елеганција во движење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
До насмеаниот Мартин, сликан во зелената маичка на локалниот фудбалски клуб, стоеше мртво – сериозниот Александар во колективно - генерациското матурско црно сако и смешна тигреста кравата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во салонот сѐ уште имаше воздух, тие сѐ уште можеа да го видат него и тој нив, но за сето време тонеа надолу, надолу во зелените води кои за некој миг мораше да ги скријат од неговиот поглед засекогаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За тебе во зелен мундир За пролетните пољани цветни За полжавот што по дожд се буди За милозвучните кларинети За мрзеливиот и оној што се труди За славните химни и сонети За оној што љубов ќе понуди За старите ковани монети За оној што неправедно суди За луѓето – марионети За констелациите чудни За сладоледи во корнети... 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Застаната на прозорецот од таа соба, гледав во зелените ливади, сакав да го сочувам тој момент, таа глетка да остане засекогаш во моите мисли.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сотирчо, штотуку допаткал околу петтата, наврен во зелена фанелка и басмени пантолонки, туку се тегни лево десно и подвикнува Бате, ене вреќа! Бате, ене вреќа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За вдишувањето на годините по раѓањето За заминувањето пред облакот пчели За ноќта обесена на прозорецот За модрите движења во огледалото (остаток од бујатото растење) За животот во мртвата природа - Книга на животот За отвореното писмо со зарипнат глас За меурот во зелениот аквариум За пропуштените луѓе во бескрајот За полиците на кои се задава коњица (фрагмент од непрочитаниот роман) За животот на жртвата во темелот - Книга на животот За студените светови во мртвороденото Јас За узурпација на просторот за летање За сенката што оспорува и простува За мониторот што емитува срце (интермецо на илузијата во траење) За животот претпоставен од живите - Книга за животот
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Зелени очи, ме чекате ли во зелениот стан?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Водата е мошна чиста и бистра. Далеку од брегот се распознаваат струи на пенливо бела вода во зелената езерска.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Скриена во зелените врби, лежеше воденицата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но тоа не е дозволено – рече иследникот прибирајќи ги хартиите во зелената папка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако ја ослободи масата од другите хартии го крена погледот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во механичките засеци на градот потскокнаа подмачканите лостови, регулационите тркала нурнаа во зелените базени со масло.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го слушав така како ја слуша косилката додека ја косеше тревата, управувајќи рачно наместо далечински, и го гледав како ја мириса искосената трева штом таа од косилката ќе бликне во зелен порој на него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Свртени со грбот кон водата, гледавме во зелените падини на планината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Селската врева ги бакна усните замислени и очите запловија во зелените езерца на ридовите.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Кој беше јунак в борба загина, мајка му беше Славеј Планина, таја го прими, прими загрна во зелената своја промена!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Негова желба е прикаската цела да се излее во зелениот блок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе се чуе, ќе чуеме, ама не сега, туку кога планините ќе се променат во зелени фустани! додава Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се сместуваме во зелената трева, подалеку од чешмата, постиламе, се приготвуваме за ручек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)