Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Меѓутоа, колку и тоа да е чудно, најмногу од сите беше исплашена Ирина; таа лежеше во градината на трева и ги милуваше своите дебели бутини; стравот од лудило ја беше приковал за земја; но и во ужасот, таа покажуваше здрав разум: овој настан ги урна нејзините планови, и сега се плашеше и да помисли на тоа да го напушти Вадим; „кому би можела да му требам ваква“ - се матеше во нејзината нежна глава...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така на пример, Тома Аквински го застапува мислењето дека телото не е составен дел на душата, но душата по својата суштина е наклонета кон соединување со телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ваквото сфаќање на духот и телото придонесува да се изгради теорија според која човекот е „двојно“ суштество, односно суштество кое се состои од „материја“ и „душа“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По завршетокот на мисијата, дејноста на браќата лично и на нивниот кружок се сели во Македонија, во околината на Охрид и во Бугарија, во околината на Преслав.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Внатре таквиот систем, којшто секако е систем на институционална контрола, сепак се одвива комуникација, и уште повеќе, таа може и да функционира во нејзините рамки, а да не ја загуби својата препознатливост и традиционалната „бунтовност“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим почна да наликува повеќе на шумски дух отколку на научник, и најмногу се плашеше да не ги изгуби своите математички способности.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Според тоа, една личност го æивее æивотот низ две напоредни истории (два света), од кои едната се состои од она што се случува во и со нејзиното тело, а другата се состои од она што се случува во нејзиниот дух.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со сето досега речено не се исцрпуваат сите разлики меѓу староерменскиот систем на писмо и коптскиот и готскиот системи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе те натерам да си ги проголташ цревата од твојата валкана утроба! (Кон Бети) Оди во нејзиниот стан и доведи ми ја дома!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

1 Се претпоставува дека големиот антички филозоф Платон, под влијание на орфизмот, бил застапник на мислењето дека душата е бесмртна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Усрано издркано копиле!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исто така, таа е парадоксална со оглед на медиската изложеност на глобалната поп- култура која, иако воспоставена поради својата „употребна вредност“ или, повеќе, „прометна вредност“, сепак функционира како дисплаѕ-роба со која сме маѓепсани и кога која било можност за поседување ни е вон дофат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Токму фактот, дека на душата во нејзиното делување и е потребна на некој начин соработка со телото, според Аквински, докажува дека човечката душа се наоѓа на понизок степен на умност од ангелот кој не е соединет со телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Суштествената разлика меќу овие системи лежи во графиката на знаците на писмото и во нејзиниот сооднос со појдовниот грчки прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Моравската мисија е силно документирана во научната литература, од голем број аспекти, затоа во интерес на просторот нема да навлегуваме во нејзините детали.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За него телото е место во кое душата само „престојува во нејзиниот пат кон светот на бесмртноста“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, трагично во целиов овој случај е тоа што, и покрај постоењето на судска пресуда во нејзина корист, бидејќи во меѓувреме млекарницата од државна се трансформира во приватна сопственост – Ангелеска сè уште, до ден денес, по изминати речиси 14 години, го нема добиено паричниот надоместок кој ѝ е досуден, а коешто побарување веќе е и застарено!?6 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, уште во текстот на прочуената Јустинијанова кодификација (VI век), подоцна наречена Corpus Iuris Civilis, и тоа во нејзиниот најобемен дел кој се вика Digestae [или Pandektae] – и кој е двапати поголем од Библијата т.е. од Стариот и од Новиот Завет заедно – наоѓаме траги за постоењето на овие форми на работни спорови. 10

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ангелеска напоменува дека доколку за време на судскиот спор имаше повеќе рочишта, времени мерки и жалби против решенијата (што за нејзина среќа ги немаше) – во тој случај, судските такси и трошоци врз нејзе ќе делуваа дестимулирачки при самата помисла да тужи, бидејќи барањето правда во РМ стана привилегија само на богатите кои можат да си дозволат да ги платат скапите такси и трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд не може да ја преиначи пресудата на штета на странката која се жалела ако само таа изјавила жалба (чл. 362, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Националната установа од областа на културата има статут со кој се уредува работата и организацијата на установата и обезбедувањето јавност во нејзината работа (чл. 25, ст.1sq од ЗК).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работодавачот на почетокот начелно се согласи на ова, но во наредниот период не исполни ништо од ветеното.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на судскиот процес Ф.И. продолжи да работи на нејзиното постојано работно место, а односот со работодавачот за време на процесот може да се опише како коректен и во рамките на деловните овластувања.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По окончувањето на спорот во првостепена инстанца, не следуваше иницирање жалбена постапка од незадоволната странка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

7 По ова, таа предлага порамнување со дотогашниот работодавач, односно „расчистување на сметките“ и вонсудска доброволна исплата на долгуваното по сите основи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Триманова ѝ се зема за грев наводната блискост со нејзината дотогашна претпоставена шефица, која претходно е избркана од работа – по што следува „логички“ расплет и таа да биде истерана од фирмата, како еден вид колатерална штета од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После добивањето на конечната пресуда во нејзина полза таа потпишува вонсудска спогодба со која се регулира исплаќањето на парите од страна на работодавачот и тоа на две рати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За остварување на националниот интерес во културата, Владата на РМ, со одлука, основа национални установи – доколку со закон за одделна дејност во културата поинаку не е определено (чл. 24, ст.1 од ЗК).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4 Оттука, ако немаме парничење, во духот на светиот правен принцип Bona fide [„совесно и чесно“] – не може ниту да се развие објективно [материјално] право, бидејќи уредувањето на овие правни правила, по правило, е cura posterior!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И покрај ваквиот исход во најзиниот случај, Ангелеска начелно е задоволна од конкретната работа на судиите, а и е пријатно изненадена од тоа што решавањето на спорот се случи на само едно рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Погрешна примена на материјалното право постои кога судот не ја применил одредбата на материјалното право што требало да ја примени или кога таквата одредба не ја применил правилно (чл. 345, ЗПП). 217 Папазова против Градска аптека Спор за неисплатени надоместоци1 Nemo in persequendo vel agendo deteriorem causam, sed meliorem facit (Paul. – D. 50,17,87) Со покренувањето судска постапка никој не [треба да] се доведува себеси во полоша, туку само во подобра позиција Работничката Јелена Папазова од Велес (сега 51-годишна) беше вработена во поранешната јавна Градска аптека „9ти Ноември“ во нејзиниот град – којашто, по приватизацијата, го носеше целосниот назив Приватна здравствена установа „Градска Аптека“ – Струмица, бидејќи сега седиштето на фирмата сега беше заведено во оваа општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Затоа, сосем точни се зборовите на Б. Фриер (Bruce W. Frier) дека: На припадниците на пониските [општествени] класи, не им е познато ниту правото – па тие, исто така, се и жртви на социјалната структура која, не само што е прекумерно пирамидална, во нејзината распределба на богатство и влијание, туку е и врзана со груби општест- вени конвенции [и социјални предрасуди]...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, откако нејзините претпоставени одбиваат, па 219 дури во нејзиното „работничко досие“ забележуваат дека нејзе наводно и престанал работниот однос не доброволно, туку поради недоаѓање на работа три работни дена последователно (!?) – таа решава да се консултира со адвокат (А.Шоптрајанов) и да поднесе индивидуална тужба против аптеката во која порано работеше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, таа е прогласена за технолошки вишок и, од страна на работодавачот, и е врачено отказно решение.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Марковски, како посветен синдикален лидер, веќе беше за- познаен со законската регулатива – како за неговите права кои 111 произлегуваат од работен однос, така и за тоа кои се неговите права како синдикален претставник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Без размислување и без да ја контактира трудовата инспекција, бидејќи не веруваше во нејзината професионалност – а по „препорака“ од вработен во Сојузот на синдикати, тој веднаш го информираше Синдикатот на металците во склоп на ССМ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А работниците од пониските класи реално, немаат ниту средства, а ниту волја и знаење да се обратат за правно мислење до итрите правни со- ветници, консултанти или адвокати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа утро јас бев присутна во нејзината близина, и бев будна кога, откако сонцето ја пробуди, се сепна во сонот, протрлувајки ги очите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Погледот заскитан некаде, како да го гледа слободарскиот дух над Македонија, ја гледа слободата пред себе во нејзиното свилено руво,исправена како им се доближува...па потоа пак им бега, како свилена сенка од облакот на слободата која ке се зададеше за миг, за потоа пак да се скрие...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но црвената боја што има обземено сè и мене и околу мене не ми пречи стварноста да ја видам онаква каква што е, во нејзините вистински бои.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас стоев, понекогаш сам, понекогаш заедно со инженерот, горе над машината, на горниот дел од падината, и гледав како под мене полека еден канал ја цепи вдолж планината како на две токму во нејзиниот мев.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе се свијам во нејзиниот скут и ќе го слушам срцето како спокојно ми бие и како полека зајдувам во благиот сон на спокојството.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Клои, се изненади од така вешто срочениот одговор, ни самата не знаеше од каде дојдоа тие толку комплексни зборови, во нејзината четиринаесетгодишна претстава за светот, кои едвај да ги имаше чуено во секојдневните разговори.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јаболкницата во нејзиниот двор ја посади дедо ѝ, кога се роди најстариот брат на Ева, значи броеше цели дваесет години, а тоа беа долги години на поројни дождови и суши најизменично.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

За среќа, сум имал прилика да ја запознаам скопската М.М. и на моите часови, и да уживам во нејзиното виртуозно музицирање на конгите (и слободно велам дека е многу помузикална од холивудската М.М.).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тогаш ми се пожали дека не е добра.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Последните неколку години, матичниот лекар го лекуваше од спондилоза, се додека мојот многу добар пријател Даскалов не ги виде метастазите предизвикани од ракот на белите дрободи!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ние сите бевме многу зафатени за да ја разбереме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Додека сум жива уште еднаш сакам да ве видам сите заедно, велеше таа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Борис го фрлил во нејзиниот двор и така ја кандисал.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мажеше внука од внук од брат.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не оти беше во неред или имаше потреба да се среди, туку очајнички се обидував да почувствувам малку душа, миг на живот во нејзините предмети, облеката, постелнината, албумите и книгите што ѝ беа особено верен придружник.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сепак, уверена сум дека и баба ни е таму некаде во нејзиниот лик. Не толку наметливо како Ласа, ама присутна...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Наталка, дојди малку мајка, ме викна во нејзината соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сонцето не влегуваше во нејзината соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Книгите на чичко Ташко имаа особено значајно место на полиците во нејзината соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се собравме во нејзиниот стан во Ѓорче Петров сите нејзини внуци, татако ни.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Особено откако дојде сестра ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Однесувањето на Фјодоровата мачка, славниот пример, со нејзините очекувања на храна и соодветниот избор на место кадешто ќе се склопчи, според ова гледиште, не би можело адекватно да се објасни без да ѝ се припишат, и тоа на не-тривијален начин, состојби како што е имањето претстава за тоа како нештата се распоредени во нејзината околина, и според тоа, извесни верувања и желби со определена содржина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во контролната соба бевме Пол и јас, а Малиот Џо и Том Вилсон, кој го продуцираше Боб Дилан, беа тука за да ни помогнат, ако затреба.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Постои еден прочуен случај врз основа на кој може да се аргументира дека повикувањето на интенционалните концепти од оној вид за кој тука станува збор, е иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сликата што Велветите ја имаа за себе како рокенрол група не ја вклучуваше и Нико - тие едноставно не сакаа да се претворат во нејзин придружен бенд, но, за иронијата да биде поголема, најдобрите песни што Лу некогааш ги напишал беа токму оние што ги направи за Нико - песните како „Femme Fatale” и „Ill Be Your Mirror” и „All Tomorrows Parties” - нејзиниот глас, зборови и звуци кои ги произведуваа Велветите, сето тоа беше магија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На тој начин, негирањето на Фрегеовската објективност на смислата е поместено врз претпоставената неадекватност на интенционалистичката психологија која лежи во нејзиниот темел.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За Витгенштајн врската помеѓу двете тези е мошне тесна и функционира на следниов начин: доколку се прифати интенционалистичкото објаснување на разбирањето на говорникот, со тоа се прифаќа и дека сфаќањето на еден израз може да биде интернализацијата на една објективна смисла, нешто фиксирано со помош на услови кои се независни од праксата на говорникот и согласноста на заедницата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега мајските дни ја запролетија Софија и ја облекуваат во нејзиното зелено и цветно руво и затоа таа пак се разубавува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Софија денес има педесеттина илјади автомобили и уште десеттина илјади други кои секојдневно се сливаат во нејзините улици од другите градови или од странство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога оној до неодамна можеби сѐ уште полуписмен каубој од вестернот ја прифаќа шерифската значка и ставајќи го животот на коцка ѝ се спротивставува на толпата која сака да линчува, тогаш тој, стапувајќи во непосреден однос со бесконечната вредност на законот и правдата во нејзината есенцијална апстрактност, токму ја произведува митската слика на раѓање на граѓанинот, една автентична граѓанска социјализација. Маргина 35 33

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Најпосле, станува збор за прилики во коишто на местото на јавноста во нејзиниот модерен демократски облик, стои нејзиниот перверзен сурогат - кошмарот на тривијалната човечност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Лозунг што хрватската култура никогаш не го слушнала и што во нејзината традиција не оставил никаква трага.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сета „чистота, трагичност и величина” и целата онаа „спиритуална и морална бескомпромисност и непоколебливост” што ги привикува Ласиќ се содржани во нејзиниот чин на негација.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тогаш тој погледна во нејзините усни на Црнкиња и во својот ум ја вообличи песната што Таа потајно се обидуваше да ја склопи во конечен звучен мозаик.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ритуал, пак, се случи откако Хана Голдблум, родена Минцер премина во јудејска религија, што беше педантно евидентирано во нејзините документи во кои графата „националност” беше оставена празна, обележана само со коса црта, додека во графата „религија” со краснопис беше заведено „мојсеевска”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гладен по нејзиното тело, Јаков со возбуда ја очекуваше Ребека легнат во нејзината постела.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со другата, пак, ја фаќа неговата рака и Јехуда Давидовиќ чувствува како на Алегра ѝ се тресе раката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А сѐ можеше да биде поинаку.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога пак Јаков ќе заминеше, таа не можеше да заспие и ги впиваше во ноздрите, исцрпена од дивата љубов, мошусните мириси што во нејзината постела ги оставаше неговото жилаво темнокожо тело и кои одново ја преплавуваа и до болка ѝ го јакнеа копнежот по него. Утрото го обои прозорецот во румено.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гита Коец едновремено го жалеше (жив ли е? каде ли е? како му е?) и го прекоруваше својот маж и во лепливите летни, и во прозрачните есенски, и во овие пусти зимски солунски мугри што се редеа во нејзините бдеења додека ја исчекуваше завршницата со неговата интернација. Ќе го види ли повторно?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Умрена од глад и истоштеност, кон крајот на војната, непосредно пред влегувањето на руските сили” - како што читам во нејзиниот „пасош” - во логорот на смртта Освјенцим како што би рекла таа, или Аушвиц како што би рекла мајка ѝ. Кога се вратив во Скопје, Елен Голдблум беше замината на Мартиник, набрзо, слушнав, добила преместување во претставништвото на Светската банка во една азиска земја на Кавказот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа наеднаш застана. Тој изненадено ја погледна и виде солзи во нејзините очи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во име на тоа уверување, им благодарам на сите што несебично ја поддржаа појавата оваа книга како во нејзиното прво, двојазично, така и во ова издание наменето за македонскиот читател. Авторот

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Adonai Господ, едно од имињата на единствениот Бог. Според еврејската традиција, божјите имиња се седум на број: El, Elohim, Adonai, JHVH, Eh’yeh-Asher-Eh’yeh, Shaddai i Tzevaot Aggadah традиционална еврејска литература, посебно коментари, афоризми и легенди произлезени од Талмудот Arur Haman!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Исправена во задниот дел од камионот, таа не ги симнуваше очите од Јаков, нервозно местејќи го немирниот прамен, оној што го тргнуваше со занесни зафрлања на главата, секогаш кога водеа љубов во нејзината спална соба во оваа куќа во овој град, кои – Јаков добро знаеше - никогаш повеќе нема да бидат истите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чула ли некогаш за таа скромна музичарка? И за нејзината мајка. Иако презимето на Елен е Голдбаум.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не ѝ обрнува внимание, влегува во нејзината соба.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие дури како да го забораваа нејзиното присуство и никој не подозираше дека е таа заправо најжив учесник на овие вечерни собирања и дека нешто настанува во нејзината душа: под благиот глас на Пискулиева ѝ 'рти зелено пламенче од срцето, така како што целата зима неусетно 'рти тврдиот компир и чека само малце топлина да го издигне своето мало зелено бајраче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Повеќепати го оставаше весникот незадоволен, дека не наоѓаше ништо да го пренесе во нејзина близост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И само е предупредување што „Непознатиот:/Див,/Молачлив,/Суролик.“/ го извива ова знаме на закана над сѐ што било, е и ќе биде во суштина на песната и во нејзиното повратно случување врз дел од замислената слика на нејзиното постоење.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Плачам и јас стискајќи се во нејзините гради.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Не знаев, не знаев дека ќе извршат претрес ... - се тресе Калчо во нејзините раце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И тргнале. На излезот од сокачето не внимавале и веднаш тука настрадале.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со некаква тага во гласот првпат кажа како имала голема желба да учи клавир, ама во нејзиното детство тоа било многу скапо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знаел каде се резервните клучеви. Посакал да се возат. Џеронимо божем знаел да вози.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И мама многу се зарадува кога ја слушна мојата желба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледавме во неа, во нејзиното бледо лице и потемнети очи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Песната, во нејзиното основно битие, е - завет, но ниеден завет нема сила сè до смртта на оној кој заветува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Затоа, да ѝ запееме на семенката, да им запееме на оние кои само копаа и прекопуваа и кои сѐ подлабоко ја сокриваа и заштитуваа иднината.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Барем таков е мојот опит: текот на мислата и на идејата се пресоздаваат во еден дотогаш незнаен ритам, а ритамот, насетуваше Ајнштајн, е некоја заскитана цифра на семирот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Какво ли тоа завештание запишал животот во нејзината крв па сега птицата се сеќава на песната на нејзините деца и колве заумни трошки од светата трпеза на стеблото кое веќе го нема...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Море, откако го окубате чорбаџиата Стевана, на сете му смрди да ме погледаат, не да ми престрамат — го убеди Ката Толета во нејзината верност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ајде, нека има и кај нас еден маж без мустаќи, само срцето нека е машко, та мустаќите ни помагаат, ни пречат, — се нашакува задоволен Толе и ја зачисли својата светијованка Митра во својата чета како Мише Ќосото и го продолжи комитскиот живот во нејзина близина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Направи забелешка Шаќир кога Толе почна често да се одделува од четниците само со Ќосото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Напредуваа во науката и во работата, добија и покомфорен стан, плус си стокмија хатичка во нејзиното родно место - ене го кај е, половина час со автобус: таму сега тој пишува на компјутер а таа прави куклички со насмевки во погледите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Освен одредениот спиралоиден облик, нема никаков строг геометризам во нејзиното исцртување.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Краците на кукастиот крст беа искривени во нејзините сребрени очила.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ставаш маслинки во нејзините очи.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нов принц во нејзиниот филџан за кафе, малку подизвалкан од талогот и навреден од наутот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нов цвет во нејзиното срце.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Користи, кравата, што сум заглавен во нејзините јасли за да се прегледа и таа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Прва против Османлиската Империја започнала да војува Црна Гора во октомври 1912 Обидот на големите европски сили да го спречат судирот завршил со неуспех, по што зазеле „неутрален став“.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

ЕВРОПА И ПОЛОЖБАТА НА МАКЕДОНЦИТЕ ПОД ГРЦИЈА, БУГАРИЈА И СРБИЈА МЕЃУ ДВЕТЕ СВЕТСКИ ВОЈНИ По 1918 од историската сцена биле симнати три империи: Австро-Унгарската, Руската и Османлиската и династиите: Хабзбурговската и Романови.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Османлиската Империја тоа го оценувала како мешање во нејзините внатрешни работи и извршила мобилизација на својата европска војска.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тој изготвил национална платформа во која била потенцирана македонската национална самобитност а во нејзините документи бил офицаијализиран македонскиот јазик.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија од едноставни причини што во нејзините калкулаии за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И покрај тоа што во нејзините редови имало повеќе Југословени, мисијата била обврзана да се придржува кон упатствата на СОЕ.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија, од едноставна причина што во нејзините калкулации за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Живеејќи и судирајќи се со самата револуција на Ататурк, во нејзините пресудни периоди, а понесен од своите младешки идеали, лишени од секаков конјунктурен компромис, од секакво профитирање од состојбата во која се наоѓав благодарение на високата позиција на Фетхи-беј Окијар, јас во себе ја зацврстував аргументацијата дека револуцијата на Ататурк за лаицизација никогаш не ќе биде докрај успешна и целосна доколку не го опфати и муслиманското население на Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога Татко изоде неколку чекори по уличната калдрма, додека познатите топоти од неговите чекори сѐ уште одекнуваа во нејзината свест, како тивка фуга на заминувањето во кое беше содржан и звукот на среќното враќање, Мајка истури ѓум со вода, зад Татковите чекори.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Почна и таа да верува во нејзината магиска моќ.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како задолжена за неговата врева во животот, Мајка влегуваше во библиотеката без некој поголем повод, водена од грижата во нејзината потсвест, за да си го врати мажа си, од тишината, во реалниот живот, во секојдневието на семејството.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

За лаикот, фракталната уметност наликува на производ на магија. Но математичарот е во состојба да проникне во нејзината структура и значење.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Веспа на некој начин ги користи двете „поетики“: кај неа има и тоа: налудничавост и некаква си автореференцијална субверзивност, но, од друга страна, во нејзиниот расказ постои и фино одмерена доза на нежност и, дури, на она што делумно помодно се нарекува „женско писмо“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Некаде пред нас, во маглата, се чу неговата сирена: во нејзиниот звук имаше нешто магнетно, виолетово, ужасно привлечно; од длабочините на звукот потреперуваше дијафрагмата и нам ни се лошеше; веќе како да испловувавме кон разбранетата шир.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Оружјето во нејзиниот џеб сосема се олади.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кој ли ѝ влегол во гримерната и ја прекинува во нејзините мисли! Нагло се заврте. Драган?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неуморно копа во нејзиното срце - не би ли истргнал оттаму близок, сакан трепет: заради неа, заради сите. Најповеќе заради неа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во нејзините толку убави и толку сини очи сликарот го виде и го осети собрано и згаснато сето она што овде го возбудуваше и сладосно го измачуваше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тоа што не можеше и што не му беше никому нужно да го види и знае - во неа, во нејзината свест се запечати како единствен белег, како единственото нешто што можеше и требаше да се види и знае за лустерот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Две солзи застанаа во нејзините очи, светнаа, брзо се слизнаа и се изгубија во кршовите на избразденото лице.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И колку беше таа понежна и помила, и на сѐ одвратуваше само со солзи и со молба да се опаметам и поверувам во нејзината невиност - толку посигурен бев дека се преправа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само на куќата мислам: во нејзините ѕидови како да ја имав соѕидано и душата и радоста на мојот живот!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие ѝ светнаа во нејзината костелива, збрчкана рака, која трепереше како исушен лист, готов при најмал ветар да падне од гранката. Колениците ѝ се поткинаа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ништо: како неумитни судии, како прекор, како каење - нежната добрина и благост во нејзините очи, појасни и помили од секој друг пат - се испречија пред него, му ја заматија свеста, му го зголемија неспокојството.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Размисли - можеби во писмото имало пресилен збор за кој немало место во нејзиното чисто и невино срце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И кога, на крајот, ја помоли тој стројничката да нареди таа некако да ја види момата пред стројот, тоа Панде не го стори затоа што се сомневаше во нејзината убавина, а да се увери дали е сè така сигурно, како што му раскажуваше Мискарица, за да испрати после абер во Ресен...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Имаше основа да верува во нејзиното постоење и од распространетоста на приказните, според кои многу оружје од годините на војната, кога секое дете можело да дојде до пушка, останало скриено во планината, по колибите и по старите, шупливи буки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше мазна, без некои поголеми пукнатини, без какво и да е дрвце враснато во нејзиното тело.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Истури рој светулки во нејзината коса.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во нејзините широко отворени очи се читаше сиот страв, преживеан минатата ноќ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Освен Бојан, кој беше дел од оваа планина, израстен во нејзината дивина, убавина, суровост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А притоа уште не си начисто дали таа сѐ повеќе те интересира или ракописот на делото во нејзините раце.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Грдан се поведе по неа, првпат влегувајќи во нејзината спална.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дури и Баге се нурнуваше во нејзиниот небаре мајчински скут.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Прво се издвои постариот - иако уште студент на Академијата, се нашол со некоја помлада колешка и заседнал во нејзиното засолниште од кое си приспособиле заедничко ателје.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Поетот Ален Гинсберг, иако далеку од тоа да се откаже од марихуаната како рекреативно средство, убеден е и во нејзината вредност во уметноста.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Незалуд Фазлалах Рашид ад-Дин во својата “Огуз - нама” вели: “Кил-барак е земја во темната (т.е. северна) страна на светот, (во нејзина близина се наоѓа) границата на Кара Хулун, то-ест Земјата на мракот”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Биди благодарен ако напати ти се случи По долгото заморно талкање по среќата Да поминеш неколку моменти Испружен во нејзината сенка.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Клекна до горниот дел на креветот и беше толку блиску до него што тој можеше да го почувствува нејзиниот здив, а во нејзиниот здив беше и здивот на другиот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дедо ми Даниел ја заѕидал сенката на својата невеста во мостот на Луда Река, во нејзините темели.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзиниот поглед беше рамнодушен и сосема наивен, но Даниел во нејзините очи виде знаење и сожалување и сиот ентериер одеднаш стана жртва на неверство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа стоела таму во речиси непосредна близина на неа, вкочането гледајќи во нејзината отворена челуст и во подадениот јазик, верувајќи дека тоа е мазнен метал или глинена змија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше збунет, не знаеше што да рече и неговите темнокафени очи за миг погледнаа во нејзините, но тој миг беше битен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози се фрли во рацете на Кети и си го зари лицето во нејзините полни гради.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ниту приказните на Кети за мудроста и дарежливоста на природата, ниту утрото што беше накиснато во сончева светлина, ниту цвеќињата што се нижеа како да сакаа да ја утешат, не можеа да ѝ ја свртат мислата од кризата која толку бргу и толку нагло влезе во нејзиниот брак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Преголемото количество храна во нејзината чинија ѝ го затапуваше апетитот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во нејзините зборови имаше звук на потпевнување, знак на слатка бавност на нејзиниот глас.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се знаеше дека во нејзиниот череп, како бисер во школка, имаше камен со амајлиска моќ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пргава и сигурна шепа ги зари своите канџи во нејзината слабина додека беше наведната над растението.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа си дозволи сама да се убеди во тоа и го охрабри тоа верување да се всели и да расне во нејзините мисли, зашто со целото свое битие гореше од желба да го отфрли постоењето на змијата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Многузначноста, поливалентната згуснатост на смислата на времето да ги сече сите можни духовни оски и рамнини, е предмет на поезијата и влегува во нејзината филозофија како нејзина централна составка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Имаше бела облека и мирисаше на јоргован И чув реброто во нејзината утроба како крцка зашто се делеше на две.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој го чувствува фактот дека максималната валентност на соответна содржина може да се постигне само и доколку таа содржина се вгради во нејзината природна метричка и акустичка структура, доколку ја зголеми нејзината тензија со ефектите на обртот и непредвидливоста, и дека носечка суштина на јазикот на поезијата е неговата рефлексивност.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Облечена во бело, како во прошетка низ библијата, Едно утро таа забележа: Затворени прозорците на дуќанот, Изгорени хризантемите во нејзината саксија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И понатаму набљудуваше, го следеше секој детаљ во нејзиното поведение додека конечно по некое време не забележа дека бројот и состојбата на садовите во кујната се стабилизираа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И тогаш, таа ја изговори својата молба со толкава простодушност што во нејзините зборови немаше ништо ни необично ни чудно: "Ако сакате да нè оставите насамо со Јосифа...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Неколку моменти седеше така загледан во нејзините бели мраморни облици и го крена погледот кон Сандра.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Подзастанав и се загледав во нејзината тажна светлина.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Стоеше така исачена од патеката да им направи пат на жените што наидуваа отспротива и кога, одеднаш, од земја, онаму отаде, од гробот на деда ѝ Нича ѝ аба и Стамена кои биле закопани тука, а не во нејзиното село, шикна од земја чадливиот оган и чиниш до небо, како топола вретенесто се извиши застрашувачки кревајќи се сè повисоко и повисоко.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" Тој еднаш, при едно вакво раскажување на таа иста случка, не се воздржа и рече: "Тоа мора да ти е некаков знак", рече, уфрлувајќи се во нејзиниот разговор со пријателката со којашто таа последно време многу се дружеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Царот нѐ повика сите, советници, асикрити и граматици, во нејзината одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Спиев со Ина, се парев со неа, ја обожував; по три месеца изведување на точката со скалата, веќе вежбав на трапез и станав третиот во точката на Ина и Светлана; ги прошетав сите европски градови; читав многу и се дружев со вистински луѓе, носев вистинска облека и пиев вистински вина; потем раскинав со Ина и своите потреби ги задоволував со многу жени од надвор; но со Ина останав сврзан со папочна врска и натаму, и вообичаено, спиев во нејзината приколка. Таа ми беше спасител; сѐ на овој свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во тој миг узнав зошто со години сум се опседнувал самиот себеси со сликата на пајакот и неговата мрежа, и безброј часови сум минувал во размисла за смислата на делото на таа животинка: мрежа, со творецот на мрежата во нејзиното среде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тоа ми беше доволно, за да заспијам во нејзиниот скут.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„А за се бев виновна самата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе спомнеше и некои недоразбирања што и ги создавала празнотијата и осаменоста во нејзината соба а бев сигурен дека заборавноста не и го беше избришала оној совет што самата ми го понуди, а тоа не се беше случило којзнае кога, туку неодамна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А куќата навистина долго време беше осамена бидејки војникот на бел коњ, на кого многу нешта не му чинеа, пред време фати пат којзнае на која страна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А да знаеш, уште пред да се случи настанот, писмото веќе било предадено на секретарот Домазетовски а потоа не знам на кој начин тој и го беше вратил, или искинал, или намерно загубил, бидејќи преку ноќ, иако и секретаријатот го беше прочитал, писмото го снема, при што, ценам, слична услуга со убава ноќ, каква што мене ми беше пружена, веројатно Стојна му подарила и на секретарот Домазетовски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Би сакал“, побарав, „другарката Басотова и лично да го потврди надрасканото во нејзината изјава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека Даскалов и другите другари ми имаа раскажувано оти некои од ранетите и болните токму од мајка му ја добиле потребната нега.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш, откако ми се пожали колку е осамена, се послужи и со онаа веројатно од порано стокмена додавка дека тишината во нејзината соба многу се зголемила откако престанала да ми го слуша дишењето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никако да ја сфати загриженоста на нејзиниот татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но со кое право си ги поставував? Зар смеев да се вплеткувам во нејзините бессоници?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа се насмевна на мојата забелешка и побрза да ми објасни дека овој збор го употребила само како замена за оние, другине, кои звучат можеби повистински но затоа пак и се чинат погрди.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И дали благодарејќи на некој таинствен ветер во нејзините размисли ќе зашумолеле понекогаш тие трски?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што можеше да произлезе од моето вмешување?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Патот од таа ноќ во нејзините мисли засекогаш останал како патување кон небото кое и се причинувало истовремено многу блиско но и толку далечно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во нејзината оценка беше присутна пред се поуката. – Знаеш, сине, таквите игри можат да бидат и непријатни! - Зошто? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истово и го бев забележал и на мајка ми кога за првпат го употреби овој збор во нејзиниот израз дека и наближил часот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира во мое присуство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Често имам помислувано дека во нејзината куќа, во планината можеле да наминат волци; можеле и разбојници да се втурнат; но во времето на војната можел да намине само понекој херој за да си ја згрее смрзнатата снага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така во слика и во зборови како во убаво замислен филм го изведе сето она што го имаше опишано во нејзиното писмо со пет потписи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако знаев дека во нејзиниот дом можеле да свратат сите што биле прогонувани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до Јана, таа и сега седи во нејзината соба. Поточно во собата до мојата. Самува!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во секој случај таа никогаш отворено и со конкретни зборови немаше изразено незадоволство поради начинот на кој ја прифатила понудата од човекот на кого ни името не му го знаела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Може да се случи да вечераш со некого кој, откако ќе го примиш в друштво, ќе се обиде да го искористи тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали и откриле во разговорот со неа понекоја од своите тајни?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од тоа таа ќе се нажали и ќе се насолзи, а мене ме болат солзите во нејзините очи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

За ова време откако беше дојден во нејзиното одделение, учителката можеше да рече за него само олку: „Кон учењето и задачите што му се поставуваат, се однесува сериозно.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас ѕирнувам во нејзините очи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Приказната на старецот остави длабока трага во нејзината јдуша.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ја замолив Еми да ги вреднува овие анти-аноректички состојби: Дали таа ги смета за попривлечни и пожелни правци на развој во нејзиниот живот, или пак за тривијални и непривлечни?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Индија во нејзиното искуство со британскиот колонијализам била покорена не од народ, туку од нација, далечен апстрактен ентитет.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа му кажала дека нејзиното име е Ивона и дека во согласност со желбите на својата мајка, станала сликарка.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Исто така ја поттикнував, врз основа на овие посакувани правци на развој, да размисли и да каже што смета дека е важно во нејзиниот живот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Навистина, тој повеќе пати предупредувал една од своите девојки, Беатрис Вуд, млада актерка која што ја сретнал во Њујорк во 1916 (и која се уште е жива), никогаш да не ги меша сексот и љубовта, што според неговото мислење таа го правела во нејзината неуспешна врска со неговиот пријател Хенри Пјер Рош. (7) 110 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дишан и неговата жена се договориле да се сретнат со ќерка ѝ по неколку дена во нејзиното атеље на Монмартр.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како што се чинеше дека Еми сѐ посилно ги поддржува овие анти- аноректички активности, јас ја охрабрував да ми помогне да ја разберам основата на тие активности во нејзиниот живот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На изложбата исто така беа изложени и неколку други подготвителни студии, како и реконструкцијата во потполна големина на делото “Цепелин со воденица во соседни метали”(1913-1915) (“Glider Containing a Water Mill in Neighborinng Metals”) и “Девет шеќерни рељефи” (1914-15 - “Nine Malic Molds), Ричард Хамилтон ги изработи за изложбата во Тејт галеријата во 1966.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како резултат на тоа, разбирливо е што поголем дел од неговите интимни познанства со жени никогаш не прераснале во посериозна емотивна врска.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова доведе до идентификација на различни настани кои имаа анти-аноректичка природа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа разговаравме за причините поради кои ги преферира токму овие правци на развој.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како важно дополнение на редимејдите, 108 Margina #4-5 [1994] | okno.mk изложена во истата просторија со нив, беше последната композиција на Дишан, работена во маслена техника, “Tu m’”дело кое од него го откупила Катрин Дрејер во 1918 година, за да го пополни празниот простор над полицата за книги во нејзиниот апартман во Њујорк.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ја остави јамата и се пресели во нејзината куќа. Тоа беше црковно врзана двојка што уживаше во златниот заб на жената и жолтите чевли на мажот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сетив нешто тажно во нејзиниот глас.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Шината, повеќе за себе, рече но јас сетив прекор во нејзиниот глас.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Токму во нејзината сенка, под нејзино покровителство и преку идентификација со неа, настраното момче кое ѝ е, ете, син добива поттик/забрана да се воздигне до сопствената општествена и субјективна дејственост – односно, да изведува – и со тоа му се овозможува да си го обезбеди, неизвесно и малку веројатно, сопствениот идентитет, сопственото несигурно и провизорно место во еден ненаклонет општествен свет. ‌Во контекстот на Циганка, Милер може да тврди дека мајчиното отфрлање на ќерка си и мајчиниот обид да ја преосвои сцената за себе на крајот од мјузиклот предизвикуваат особено обессилувачки и разорен шок кога се гледаат од гледиште на момчето чиј сопствен пристап до изведбата првобитно го дозволил ликот на мајка му – мајка која своевремено го навела да верува дека, преку неа, и тој ќе може да си има место.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може да го опише стилот, но не и значењето на тој стил. ‌Стилот има содржина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поентата, мислам, е добро изнесена, иако консензусот во нејзин прилог не е толку широк колку што јас би сакал да биде. Наместо тоа, сега сакам да изнесам инаква, речиси спротивна поента.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите овие видови луксуз ти овозможуваат да живееш во подобар свет, кој не мора да биде поскап.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повикувајќи ја да се прибере и да застане пак на нозе, најпосле покажува извесно нетрпение; далеку од тоа дека може да смета на некакви изливи на сочувство за сопствените испади, морал да се снаоѓа без нив, а тоа е зошто неговиот завршен повик истовремено искажува и нежност и цврстина пред глетката на женска гламурозност и абјектност. ‌Тоа што О’Хара свесно ги комбинира тревожната грижа и збунетата оддалеченост го бележи неговото спознание дека тој не се квалификува за субјект на таков раскошен и мелодраматичен дискурс на ѕвезда, макар сведочело тоа и за неговиот восхит и за неговата завист кон оние што се квалификуваат.370 Неговото иронично изрекување на насловот, на крајот на краиштата, го обелоденува својот дискурс како неоснован, освен во тропата на самата мелодрама на славните.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-идентитетот – гејството сведено на идентитет или сфатено како идентитет – не ја остварува машката хомосексуална желба во нејзиниот непредвидлив, несистематски состав.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Напротив, тоа било... животна улога. ‌На тој начин Најмила мамичке ретроспективно внесува во Милдред Пирс елемент на неавтентичност што веќе е имплицитна во драматичната поставка, во одигрувањето, во општествениот израз и во јавната изведба на секоја страсна емоција. 14 ОД ТРАГЕДИЈА ВО МЕЛОДРАМА ‌Емоционалната неавтентичност може да биде погубна за трагедијата, но таа не ѝ штети на мелодрамата, а не ги упропастува самодоживувањето и културата на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа е лик на мјузиклот (86) и лицето во чие име се разработува жанрот мјузикл (83).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е тоа само затоа што имам некакво наивно и догматско верување во истрајноста на геј-културата, во нејзината вечна релевантност, во нејзината непроменета и непроменлива величина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Критиката на црната серија (филм ноар), и покрај сета своја префинетост и сите постигнувања, не може да ни помогне тука; нема што да каже за особеното значење на овој стилски елемент во контекстот на овој филм.380 ‌Точниот ефект што тој кадар, осветлувањето на лицето и самото лице го произведуваат го надминува она што техничката анализа на визуелната реторика во кинематографијата ни овозможува да го доловиме, зашто визуелната анализа не може да навлезе во контекстуалната, општествена димензија на сликата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот на краиштата, токму дозволата од мајка му не само што успевала да го одложи, иако само привремено, забранувачкото женско обродување на театарската сцена туку и му дозволувала на момчето да претендира на оној вид општествен идентитет и субјективна целовитост што можел да го достигне само со имагинативна изведба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Идентификацијата класично ја дефинирал Фројд како желба да се биде, а не како желба да се има, но мошне е неизвесно дали геј-мажите (или другите приврзаници на геј-културата кои ги возбудува Милдред Пирс) буквално сакаат да бидат Џоан Крафорд – колку и да уживаат во чувството кога се проектираат себеси во нејзината персона или кога се замислуваат себеси во нејзината улога.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нема никаква длабочина во нејзината љубов кон децата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120) ‌Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Учествувајќи во нејзината неоснована возбуда, О’Хара го проектира сопственото отсуство на сериозност, особено кога се суди според критериумите на хетеросексуалната мажественост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој впечаток го дополнува отсуството на интерпункција, како и намерната шлакнатост и беспредметност на неговиот спор со пријателот околу точниот опис на времето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Особениот вид еротска естетичност на машката геј-култура (или, пак, треба да речеме естетска еротичност?) и нејзиното инсистирање на совршенство во нејзините еротско-естетски предмети, се склони да создаваат апсолутна привилегираност на убавото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Себастијан до Гица Прасица, од Венеција до Бродвеј, безброј негеј-културни облици и ликови им подлегнале на опачностите на геј-мажите. (Што тоа, на крајот на краиштата, имаат да прават опачните ако не да изопачуваат?) Како резултат на такви светотворни проекти, во кои геј-мажите си го губат поединечниот хомосексуален идентитет преку присвојување на хетеросексуалната култура, како и преку длабоко нурнување во нејзината настраност наместо во сопствената, голем број негеј-облици не само што се прелеваат во геј-облици туку и стануваат општопознати симболи на гејството.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За голем број геј-мажи, Џоан Крафорд, Голден грлс (‘Златни девојки’), Лејди Гага и многу други камп-икони и натаму имаат извесна моќ и привлечност, иако главнотековните геј-коментатори како Саливан, кои би сакале да не е така, тврдат дека немаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Второво има многу врска со сѐ што во нејзината персона и во нејзината изведба нема експлицитна геј-тема.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Машката геј-култура, пак, е позната по обичајот да ги спојува еротиката и естетиката.265 ‌Ова, можеби, е причината поради која секогаш има нешто реакционерно во машкиот геј-култ на убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може да навлезе во формата, но не и во нејзината содржина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие претставуваат потенцијални места за влез во начин на суштествување усогласен со твојата визија за еротско и естетско совршенство, наместо постоење што ти бара да си ги жртвуваш сништата во служба на стварноста – на тмурниот, исполнителен живот како оној од улица Корделија во Питсбург кај Катер (бистро именувана според скромната, нестремежлива, буквална ќерка на кралот Лир) – како што стрејт-општеството би сакало да правиш.281 Во таа смисла, борбата на Пол во приказната од Катер или борбата на Веда во Милдред Пирс е борбата на машката геј-култура како целина.282 Веда не само што ја застапува каузата на бегството, со помош на пари (во нејзиниот случај), од задушниот свет на хетеросексуалните семејни вредности; таа исто така се бунтува и против самиот биолошки детерминизам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-мажите, најпосле, се исклучени од високата сериозност на трагедијата.311 За нас нема место во нејзиниот егзистенцијален јад – иако мораме да се носиме со штетноста на културната надмоќ на жанрот, што значи дека неизбежно мораме да создаваме (дисидентски) однос кон неговата прагматика, вклучително и кон општествените и емоционалните конвенции, вредносните хиерархии и структурите на чувствување што трагичниот жанр ги мобилизира и ги зајакнува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исто како што нејзините поттици биле таму со првите зборови и со првите чекори на синот, така и нејзината благост дава трајна дозвола за неговата изведба – која тој истовремено ја изведува за неа, со неа и како неа (86).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеш да дојдеш до живот во гламур преку секс во најмала рака така што ќе уживаш во непопречувани сексуални задоволства со незнаен број посакувани луѓе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако не го претставува тоа што „никогаш не паднал“ како некакваси доблест (најпосле, човекот вели „ме имало на многу журови / со поведение крајно срамно“), неговото релативно стамено однесување претставува спротивност на повластените испади на ѕвездата, чија слава ѝ дозволува да ги ползува повластиците и почитта што тој не може да ги ужива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа го покажува и начинот на кој Џоан Крафорд ја прикажува Милдред Пирс како изведба, во смисла на тоа дека открива колку и самата Крафорд, далеку од маченичка поради својата беспомошна, самопожртвувана посветеност на ќерка си, всушност, во Милдред Пирс дивно лажирала.310 Штом камерите ќе престанеле да снимаат, Крафорд – а не ќерка ѝ – била таа што, всушност, ги влечела конците. ‌За Џоан Крафорд, излегува, долгото мачно мајчинство не било абјектна несебичност, како што укажува Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Последица на тоа е што геј-привлечноста на нејзината песна сега почива во поп-музичката форма, во нејзиниот ритам и во хармониите, а не во содржината на нејзините болно искрени стихови.139 Формата е тоа што ѝ ја спасува песната.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму сиот тој културен систем на родот, на моќта и на жанрот, политиката на емоцијата што тој ја создава и ја одржува, како и разликите во положбата, класата и статусот што се втемелени врз него се она што се обидов да го опишам во претходното поглавје. ‌Машката геј-култура, обележана со преземањето на женските мелодрами како Милдред Пирс, може да се сфати како инстинктивен одговор на тој систем и како стратегија за отпор кон вредностите што ги крепи.312 Тоа е значењето на мелодрамата како геј-стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да ја осознаете докрај мистеријата на хомосексуалната привлечност, вниманието морате да си го сосредоточите кон предметот на својата желба во нејзината најцелосна контекстуална оствареност, во нејзината целосна општествена конкретност, во нејзината особена општествена систематичност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што тоа пренесува ова крајно стандардно црносериско средство?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, тоа навидум самоуверено тврдење не е одраз на фактите, туку на желба – и тоа желба што не е многу изгледно дека ќе се оствари наскоро. ‌Дури не е ни извесно дека поимот „идентификација“, позајмен од его-психологијата просто затоа што е згоден, досегнува до она за што навистина се работи во внесеноста на машката геј-култура во ликови како Џоан Крафорд.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Или, кога ќе предизвикаат, конвенционалните присутни се збунуваат, бидејќи нивните општествени и дискурзивни очекувања – далеко од исполнети – се превртиле наопаку. ‌Всушност, тоа што дрег-кралиците ги прекршиле прагматичките конвенции на дискурзивното однесување што раководат со човечката интеракција во секојдневното општествено живеење толку ја збунило антропологинката лезбејка и толку ја потресло што таа остава простор (во цитираниот пасус) за можноста дека има грешка во нејзината забелешка – можност дека едноставно сѐ разбрала сосема погрешно и дека, можеби, како моине пријатели парижани во Ен Арбор, е жртва на некакво основно културно недоразбирање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Во природата, во нејзината вантрешност, има многу елементи што го создаваат животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тврдата вода во своето корито созава камења кои и пречат во нејзиниот тек.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- За да сфатиш и најситно делче од моето кажување за нештата, првин треба да се потсетиш на начинот на настанувањето на светот – зборуваше старецот понесен од здивот. – Во Земјата и во нејзината пролет.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја зеде својата чанта од плетена тенка кожа, ја отвори и се загледа во нејзината содржина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Под влијание на околината која го прибира во нејзината аура, го обработува, менувајќи му ги дотогашните негови слики за себе, го пушта да замине видоизменет по состав – истрча со одговорот Еразмо, скокајќи околу старецот како дете.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Бараа допир со земјата. Нивната мајка која ги држи на своите невидливи раце, во нејзината орбита, не дозволувајќи има да ја напуштат воздушната граница на земјата за да не одлетаат од неа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можеби затоа, по години отсуство, го чувствувам оној непријатен грч во градите, додека се гледам во нејзиниот сон со сивата осумкатница, чувана од гардисти со жолти панделки на испегланите сини униформи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бев во розовата кутија, а пајачето и бродот, малечок како него, сосем се вклопуваа во нејзиниот свет.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како таа сонуваше - така Реа тој сон го обликуваше во нејзината коса...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Неусогласеноста меѓу изгледот и облеката се очитува и во нејзиниот сон во подземните одаи на пирамидата, во кои најнапред е запленета како наивен, изгубен турист, каде останува како доброволна љубовничка на фараонот - Сонце, синот на порозната сфинга.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Така сакаше таа Марјанти. Во нејзиното уво секогаш мораше да удира само еден звук на чекорот во трчање, а тој звук мораше да звучи војнички. Крап – крап – крап! Крап-крап - крап!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се исправив пред големата икона на Богородица, запалив свеќа и откако трипати се прекрстив со вковани очи во нејзините очи и шепотам: - Богородице живите не си ги дочувала, барем сега чувај ги нивните души...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ами како ќе живее таа држава која е толку малечка и сиромашна? – прашуваше и загрижено мрдаше со глава, искажувајќи го на тој начин своето сомневање во нејзиниот опстанок.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ни прозбори на грчки, но во нејзиното зборување не го слушнав акцентот на грчкиот јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Напуштена е и ја гризе забот на времето и нема никаков белег дека во нејзината внатрешност некогаш се враќаше животот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Високата жена ми ја стегна главата во нејзиниот скут, потоа ми бакна чело и ме однесе до чешма да се измијам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ден, уште штом ја видов другарка ми Марина при влегувањето во класот, по изразот на нејзиното лице сфатив дека се случило пак нешто, ново, нерадосно во нејзиниот живот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кој можеше нешто да стори за да се пополни таа празнина во нејзиниот живот?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кај Ели, во нејзината уста тоа звучеше толку уверливо, сосема нормално - мајка ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако ќе ја сместев Ели во нејзиното креветче, заградено од страните со високи мрежи, и ќе ја натрупав со сите играчки, се зафаќав со приготвување на уроците.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Често, кога ќе се загледав во нејзиното скоро сосема остарено набрчкано лице и малите, сини, сè уште светли очи, ме опфаќаше голема необична нежност.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Само по светликавите искри во нејзините зелени очи се гледаше дека ќе го продолжиме разговорот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никој не можеше да каже од кој момент и дали некој ја научи, но секој трет, четврт збор во нејзината уста беше мама Вера .

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.