Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Веќе поучен од претходните искуства - например, од успешната Хазарска мисија, Константин темелно се подготвува и за оваа, ја создава првата словенска азбука според постоечката грчка, преведува неопходни богослужбени книги и заминува во Моравија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие нештата што може да ги користат ги гледаат во нивната нормална состојба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Престојот во Моравија долг околу три и пол години за Константин и за брат му Методиј се претвора во победа над мислењето за тројазичноста на Богослужбата, со воведување на словенски јазик во Црквата и со постојани спорови со месниот клер, кој неуморно ги попречува браќата во нивната дејност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Има луѓе како мене, и други можеби позрели луѓе, кои Екстази го користат за да си го подобрат својот секојдневен живот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исто така и парничните трошоци, во висина од 50.286 МКД (825 ЕУР), паднаа на терет на тужениот поранешен работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Збирното траење на овие два сукцесивни процеса за исто фактичко прашање, пред Основниот суд Скопје II, беше околу девет 40 години – со две негативни првостепени пресуди кои беа обжалени, па со повторно враќање од Апелациониот суд Скопје на ново судење, за да конечно третиот пат добијат позитивна пресуда во нивна корист.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од време навреме скокаа во место цепејки го небото со вресок својствен само на нив, болно плачеа коњски, а пискотот нивни се прочу низ коријата, одекнуваше од околните ридови и повторно се гушеше некаде длабоко во нивните коњски срца.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Слога владееше во нивниот дом.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога се припи до вратата се вкочани од вџашеност, кога на гумното во нивниот двор, наслушна некои машки гласови: - Ноќеска ќе има бој со нож!; Кој ќе се согласи да се бори ќе добие отсуство!;

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко ми продолжи да зборува на старата тема: – Секогаш кога во луѓето на нашиов проклет Балкан се будел ѕверскиот сон, кога се менувале империите, се ширеле братоубиствените војни, козите – тие божици меѓу луѓето – само тие ги примиле во нивниот заеднички сон...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Возбудува фактот дека француската меѓународна асоцијација UCRADEC се грижи за повторно населување на козите на Балканот, со модерна технологија на одгледување, и тоа, поконкретно, во Босна, во Бугарија, во Турција, односно, во нивната „избрана и ветена земја”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во XX век, во нивниот бес да се пресметаат со природата поради наводната индустридолатрија, капиталистичкиот, фашистичкиот и комунистичкиот систем ќе настојуваат дефинитивно да ја победат козата, зашто таа претставувала продолжување на традицијата и носталгијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми свето се грижеше за неговите книги, но никогаш не сакаше да навлезе во нивните светови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гоце, Коце и Тасе им се придружија на децата од Варош-маало и влегоа во нивниот “табур“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Јас одамна сум ја клал главата в торба, сум ја набил на кол.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие сакаат да нè впрегнат во нивниот јарем како волови во кола и да бидеме нивни робови.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој живееше во Монастир, а тука, во Маказар, во нивната куќа, доаѓаше многу често.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И така, борејќи се со џиновскиот лист хартија, на крај лидерот успеа да излезе од нејзиниот вртлог, т.е. фишек, а за тоа му беше потпомогнала и луцидната идеја, која во нивните обичаи и верувања го заменуваше светиот дух од христијанството.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ама немало тага во нивната куќа кога сите се собрале на едно место.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ворхоловата ноторна срамежливост во психолошка смисла, на овој начин си дава здив себеси.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Набавувајќи прототипови на магнетофон и полароид, Ворхол беше неуморен во нивното користење.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Овде се претставени сите превозни средства, од трамвај и автомобил, па до најмодерните реактивни авиони, во нивниот историски развој.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Затоа Барикади(те) не се подигнуваат skata politika i kultura, e според некој однапред зададен идеолошки izraz na istoriska nezrelost i simptom na konstituciska план, ниту пак а приори ги признаваат веќе slabost na makedonskoto воспоставените демаркации: ние-тие во етничка op{testvo. смисла, власт-опозиција, тоталитаристи- Ve}e ne postoi edna edin демократи, југоносталгичари-националисти, stvena fundamentalna левичари-десничари, фини граѓани-Херцеговци, protivre~nost koja vo sebe gi нормални-луди, културни-примитивни, sosredoto~uva site op{tes западњаци-балканци, политика-култура итн. tveni sprotivnosti. Kako Овие антагонизми, околу кои денес во Хрватска {to ve}e ne postoi ni edin толку наивно се структуира еден квазиполитички stven politi~ki prostor дискурс, Барикади ги прикажуваат во нивната vnatre koj e mo`no da se postigne razre{uvawe na конформистичка функција, како лага којашто sprotivnostite. општеството ја произведува поради самото себе за да не мора да се соочи со сопствената стварност, со одговорноста за таа стварност и нужноста од коренити промени.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Што веќе е многу, можеби дури и сосема екстравагантно, бидејќи кој ја твори таканаречената хрватска граѓанска сцена ако не таквите шовинистички свињи, заедно со оние коишто од кукавичлак, опортунизам или кариеризам се валкаат во нивната кал.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Секогаш сме луѓе во нивната контингенција, денес добри, утре лоши, паметни, глупи, згодни и одбивни ... никогаш, меѓутоа, не преовладуваат начлата, идеите, структурите и концепциите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Шабтај го слушаше цвичењето на пумпата за вода и ѕвечкањето на садовите од доцната вечера што снаа му сега ги домиваше во дворот. Кога влезе во нивната тесна спална, Рена го слушаше длабокото дишење на својот маж.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова е мое место, Гита, не можам да го напуштам”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги научив нивните јазици, научив ладино, научив и грчки, ги проучив нивните книги, ги знам нивните обичаи, влегов во нивната политика, ја освоив довербата на нејзините предводници.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш реши да ме побара мене. „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Небото е како на изминатиот Сукот“, констатира и се сили со таа констатација да ги истисне постојано истите прашања, чувствувајќи дека е подобро да мисли на минатото прославување на Празникот на колипките, кога во дворот, заедно со татко ѝ, го чествуваа сеќавањето на Мојсеј и на четириесетгодишното талкање до Ветената земја и осум дена јадеа и пиеа во нивната сука 2, колипката од гранки низ чиј покрив мораа да се гледаат ѕвездите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

” „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено. „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Корец седи скршен во нивниот нов квартир, додуша во најголемото еврејското гето именувано според баронот де Хирш, јудејскиот добротвор кој пред половина век го намени за засолниште на Евреи избегани од погромите во Кишинев и Мохилев.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мириса на пролетни цутови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нервозата на свадбата произлегуваше од сето тоа: од една страна од стравот на Хана како ќе се справи со обичаите на нејзината нова заедница, од другата, со фрустрацијата поради изневерата на родителите, но и од стравувањето на Леон како нивната врска ќе функционира и конечно, од немата запрепастеност на неговите родители и роднини за тоа како ќе се вклопи дојденката во нивниот строг и скромен начин на живот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И можеби мислат на нас”. Криенка во нивната колипка играше и Нина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не сакаше да внесува религиозни ритуали во нивниот салон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Една недела таа ги пушти да стапат првпат во нивната соба, што стариот не би го дозволил лесно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мајсторот не почнува анализа на партијата, како што прават обично оние што загубиле, докажувајќи му на победникот како и од каде можела партијата да земе поинаков тек, во нивна полза, но правејќи го тоа повеќе за да ги смират нервите и да не изгледаат многу потресени.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега оддалеку гледам како врват низ улицата сребрена, дишејќи го воздухот на бесмртноста, без да ме примат во нивната дружба, на нивните идновековни патувања низ безбројните златни улици, покрај милионскорачните мозочни аудиториуми, во милиони разнобојни глави на планетава.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Можеби најголемиот проблем е во сѐ понејасното разграничување меѓу реалното и виртуалното во нивната свест.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ги запишувам овие стихови, значи, во нивниот природен тек, онака како што надоаѓаа мислата и размислата: спонтано, безмалу - автоматски.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Гласот им светка со светлина од Создавањето и слушајќи ги си велам: Не продолжувај никаде, скриј се во нивниот глас и низ него исчезни. Не продолжувај, доколку господ веќе ставил точка на сè. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Птици се тоа собрани на миса - се чита евангелието по Лука, и на местата пред да се рече Амин тие заедно и тихо запејуваат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Едно утро се простија со еден бушав и страшен човек — Алекса — Леко го викаа, дотеран и тој како нив, кој не се врати веќе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гробовите беа добри метеризи, но не за востаниците, како што беше во нивниот план, ами за аскерот. Се заврза борбата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од десет овци едната да е готова за четата кога ќе допадне во нивниот реон; сиромасите беа терани на стража во работните летни денови, кога можеа да заработат по некој и друг кутел житце, а потоа дојде и индивидуалното оданочување, според силите, пак да се купуваат пушки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога се пренесе оваа вест во нивната кошара, Трајко ја кладе раката на слепоочницата и длабоко се замисли, па како за себе си промрмори: „Ех, ех, ние сиромаси, сиромаси!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Турците не трпеа чифчиите во нивно присуство да готват или јадат свинско, затоа и не им позволуваа да хранат свињи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијарпаша отсекаде добиваше извештаи дека бунтот е смирен, само витолишкиот јузбашија и мудур му се плачеа оти Толе уште врлува во нивниот реон и оти тие не се во состојба да го смират него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ние сториме шо сториме, токо нели не појде и ти во нивниот џеб, м'чи! — ја утеши Јован и ја погали по влажните образи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За неа и за сите чифчии беше голема чест да влезе во нивна куќа бегова посестрима.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митре истрча горе да му каже на Сивета, но овој го пречека насмеан и го утеши дека тука тој — Митре — ништо не е крив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Востаниците тоа и чекаа. Еден по еден ја фатија долината на Задна Река и уште до пладнина си разотидоа по домовите како ништо да не било.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Имам мана да ја прехранам војската по овие села место да ја враќам назад по Анадол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имало господ и од оваа клопка да се издутниме, — заврши Петре со утешителното и пријатно разјаснување на настанот и ги окуражи своите четници, соопштувајќи им ја и на другите војводи ново настанатата положоба во нивна корист со Толевата појава на „Гарван“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но кога се раздени убаво дотрча еден од аазите и му соопшти дека Бахтијар ја кренал војската во правец на Маргара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури тие го чекаа овој резулат состојбата во нивната одаја секој ден се менуваше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ги имаше сите адути над Организацијата да се истакне како ослободител.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш за прв пат видов дека рефлектирачките очила се хируршки вградени, среброто мазно се креваше од високите јагодици, затворајќи ги очите во нивните дупки.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Меѓутоа “дали ова ќе продолжи, јас мислам, е прашање кое оди рака под рака со прашањето колку ќе бидат демократични и либерални во нивниот третман на сопствените народи.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На 20 јуни Foce 399 во својата радиограма до мисијата Conserve барала информација дали единиците на НОВ и ПО на Македонија во нивната област имале контакт со “движењето на Отечествениот фронт или со бугарска партиска организација“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На Скопје му фали свингерски клуб, гласеше еден од насловите во нивниот дневен Весник.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А ние, кутрите чеда, додека си ги имаме родителите, веруваме во нивната вечност, во нивната вечна моќ и вечен опстој, во нивната непобедливост, ослободени од сопствената слабост.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Градот стана и седиште на митрополитот на поширокиот регион, а набргу пристигнаа и француските лазаристи, обединети во нивната верска мисија уште во XVII век.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Најмногу маки, во нивниот балкански покер, си имаа со четвртиот партнер.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, значи, “нормално” би претпоставиле дека нештата најнапред треба да ги посматраме во нивниот “нормален” начин на појавување, па тогаш да ги пресвртиме за да дојдеме до нивното “вистинско” значење.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Најголемата снага на малите мултинационални држави каква е и Македонија е во нивната очајна милитаристичка слабост и нивното скоро безначајно политичко влијание.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И другите од оркестарот се вознемирени: им се нарушува нешто во нивниот, од долги години установен ред во работата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Исто како светлото во нивната кујна, кога се враќаше тој доцна дома, без да има за Неа збор, да ѝ се извини или објасни каде се задржал.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И му се чинеше дека тука, во нивната плевна, е затворен еден мал дел од летото кој ќе трае сè до новото лето, до последната јаболка, до последната вила сено.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги има и постари, ги има и млади, одат од група до група, од човек до човек, се поздравуваат зборуваат на некој изменет македонски јазик, употребуваат и некои непознати зборови, штракаат со своите фотоапарати, други ловат со филмски камери сѐ што се случува, за да кажуваат таму, преку големите води како се живее и како се празнува во нивниот стар крај.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денешниов ден беше нешто исклучително во нивниот живот...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И покрај својот остар јазик, Марче ги освои симпатиите на сите, штом се појави во нивната гимназија некаде од внатрешноста.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас сепак го замислував вториот помошник како од нашата кола во нивниот шлепер ги префрла: прво кошницата со риби и месо, па кошницата со грозје и резервната гума од багажникот; а од колата моето конфекциско костумче за капење на коктелите и туткање на промоциите, обесено на закачалка за да се исправи за вечерниот прием, службениот магнетофон на Живко од Институтот за фолклор и монтираното радио на мерцедесот, кое за разлика од моторот, веќе не работеше (и покрај тоа што во Радио велев: „радио - не радио, свира ти радио”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Идризово, си признал Баге и веќе бил готов да влезе во нивниот затвор, еден обор без добиток и катанец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На екипата под шаторот сега сè ѝ беше јасно, од заплетканата идеја во главата на режисерот до замотаниот филм во нивната камера, освен едно: што, каде, како ќе јадат?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не сум го видел. Јас го чекав надвор во џипот, немав пристап ни во нивниот поплочен клозет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Под дејството на психоделичните дроги се зголемува и се изострува концентрацијата за одредена задача, способноста за визуализација на проблемите во нивниот најширок контекст, се редуцираат инхибициите, се зголемува енергијата и одлучноста, а сето тоа му е неопходно на уметникот за време на творечкиот процес.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Имено, ова што следува претставува опис на тие девет изрази во нивната врска со филмот, со Дишановото oeuvre, и во врска со францускиот јазик како целина.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби во нивни спомен е изградено стрелиштето!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И Френк те сака. Понекогаш јас бев избувлива и те нарекував глупак во нивно присуство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Четирите парчиња од крцкавиот тост, за кои тој знаеше дека беа потпечени во нивниот хромиран тостер, кој автоматски ги исфрлаше парчињата тост и што го доби од сестра му Зоја како свадбен подарок, содржеа четири одвоени неверства.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Милан застана и погледна во очите на мачорот како да сакаше во нивната длабочина да ја прочита тајната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзиното тело го измами неговото тело и сега нејзината мисла се обидуваше да ја измами и неговата мисла, така што измамата ќе стане нераскинлива, ќе се вгради во нивниот брак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа се обиде да проникне во нивната длабочина, но очите цврсто ја чуваа својата тајна, а лицето остана затворено и таинствено.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Улам зашто отиде со рака на усните за ништо да не се слуша улам на твоето латинско име заробено во некое ѕвездено доба на дамнината, улам на овенатите плодови на твоето молчење, улам на далечините градини на Азија и на морето низ кои набркани се спуштаа Адам и Ева, улам на дождот што тропа врз твојот сон улам на тебе и велам симни ја раката од усните во нивната древна усама да преноќам.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ваквата ревносна посветеност на политичките и бизнис елити кон создавање на претприемничка клима која дополнително треба да ги привлече странските директни инвеститори е секако на линија со дводецениската заложба на сите досегашни влади во нивните обиди за беспоговорно прифаќање на диктираните механизми за економска 1 Карл Маркс, „Капиталот“, том I, стр. 134. 7 консолидација и конечно приближување до западниот стандард.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

И што бараат овие луѓе со сјајни шлемови во нивната куќа?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сакаше да летаат, да вртат над неговата глава а тој да ужива во нивниот слободен лет.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Такво нешто во нивниот дом се случуваше навистина по долго време, можеби по една година или две.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во извесна смисла, се чувствував понижен и отфрлен од сите: не учествував во нивниот обред кој ме возбудуваше и ме примамуваше; не пеев дури ни народна песна; не играв оро; не читав патриотски рецитации; јас бев паузата на нивниот обред, обичен кловн што, искачувајќи се по скалите потпрени на небото нема никакви докази за неверството на својата Петрунела. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токму така и бев рекол на Цвета во нивната плевна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гледаш колку е лековерна: лекари па лекари! Толку е сигурна во нивната секреција!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ако не можело во нивно име бидејќи такво здружение не постоело, дали можела да го користи името и авторитетот на Афежето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој ѓердан неколкупати го имав држано и во рацете.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или се случило на туѓ врат да видите сличен на нејзиниот гердан, или, што е уште поразумно, дозволете да заклучиме дека вам само ви се причинило оти ја имате видено истата скапоценост на вратот на секретарката на другарот Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ѝ одобриле бањски третман додека да ѝ порастело малото ѓаволче во мешето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едноставно речено стануваше збор за ѓердан што го забележав на вратот на Цвета Басотова додека се криев и прездравував во нивната плевна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој бил речиси сигурен дека станува збор за поединец од групата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но заборавете ја мислата што ве мачи: јавно изразени чувства или симпатии во дружењето со Басотова не беа изречени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од вашиот престој во нивниот дом поминале повеќе од печес години.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ристе не чуди се (наеднаш со повишен глас и заканувачки ми се вдаде, а ништо не бев наумил ниту да прифатам ниту да отфрламам), за оваа слобода што сите ја густираме и кутрата Таша што ќе лежи во твојот сандак, има заслуги.“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш, беше тоа во нивната девета или десета пролет, едната бреза рече: - Сестро, сегде наоколу гледам, само зад тебе не можам да видам што има?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе ги поврземе, исто така, во нивната ненадејна голотија, анатомскиот Леонардов цртеж на вулва и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, „Etant Donnes“... или она што е дадено да се види, во рамките на давинчиевскиот пејсаж подеднакво мистериозен како и иној во којшто седи Мона Лиза, тоа е енигмата не една поинаква насмевка, во овој случај верикална, врз која не фрла сенка никаква влакнавост на инаку анонимното суштество што ни се нуди.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По заедничкото разгледување на степенот до кој ваквата спротивставувачка форма ги диктира позициите во нивниот однос, ги запрашав дали овој начин станал префериран начин на однесување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беше потребно да ги прекинувам уште два пати пред да се уверат во она што го зборувам.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ДЕКОНСТРУКЦИЈА НА ПРАКТИКИТЕ НА МОЌ

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По оваа историја, тие се смирија и започнаа сѐ поретко да се појавуваат. Сега сум сам.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога се определија за поинаков начин на меѓусебно однесување, ги прашав што мислат за тоа да останат заедно на овој начин, и што би било позитивно во оваа промена.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во кратката пауза што уследи, ги прашав до кој степен оваа форма на комуникација - спротивставувањето кое тие така јасно го демонстрираа - е доминантна во нивниот однос.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако може да се говори за двете големи влијанија на американското сликарство, можеме главно да споменеме две имиња: Пикасо и Дишан, сето останато е споредно...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во терапијата, објективизирањето на овие вообичаени и општоприфатени практики на моќ значајно учествува во нивната деконструкција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како оваа спротиставувачка форма на комуникација го замаглува нивното расудување?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По ова, поставив неколку прашања кои ги охрабрија да ми раскажат за позитивните моменти во нивниот однос.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Полковникот не се брои, тој не припаѓа во нивниот свет.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Некој од улицата удавил во нивниот бунар мачка унесреќувајќи го ова семејство повлечено во четири ѕида.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Написот на Скот Џејмс е, всушност, многу информативен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Која е таа логика што провејува во нивната комбинација и ја прави толку примамлива и сугестивна?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Општествените форми се самите по себе нешта чие значење не лежи во ништо друго, освен во нивниот стил и не почива другаде, ами во формалните квалитети што ги определуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Колку и да е занесна и делириумска идентификацијата на гледачите мажи со ликовите од филмот, во нивната идентификација посредник е нивната родова различност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Само помислете на Либерачи (кој во слободно време беше и реставратор на куќи): само благодарение на тоа што си изградил сложен вештачки идентитет на отмен и гламурозен уметник, на ширач на висока музичка култура, можеше да го поништи презирот што инаку ќе си го навлечеше затоа што беше онаква кралица.362 Нема сомнение, извесен дел од привлечноста на настраните културни практики за геј-мажите лежи токму во нивната далечина од отворената сексуалност: тие на геј-мажите им овозможуваат други облици на настран израз од оние строго сексуалните.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-мажите не престанале да наоѓаат геј-значење во женските икони, од Златните девојки до Очајни домаќинки и до Лејди Гага.376 Како оние мои геј-студенти и пријатели што ги споменавме, многумина (и хомосексуалци и хетеросексуалци) што израснале по Стоунвол сѐ уште јавуваат дека во детството изградиле настрани односи со предмети од главнотековната култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е ни чудо што хомосексуалната желба редовно клони кон опседнатост со апсолутно, неовоземно совршенство, со беспрекорни архетипи или платонски суштини (совршено убавиот маж: Дорјан Греј; технички беспрекорниот лик на убавиот маж: „Совршениот миг“ на Роберт Меплторн; совршената оперска дива: лисабонската Травијата).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите тие ликови треба да се изучуваат во нивната особеност за да се разоткрие тајната на нивната геј-привлечност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, културните практики им даваат на геј-мажите вентили за страстите што му припаѓаат на ред наводно повисок од сексуалната активност и што дури може да спаѓаат во естетското, во духовното или во несебичното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не им е насочена конкретно на жените хетеросексуалки и не е наменета за стрејт- општествениот свет каде што би можела да им нанесе многу нездрави последици на сите жени, каде што би можела да ги унижи во очите на стрејт- мажите и да ги поттикне вториве и да ги успокои во нивната мизогинија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби нема да ја оспори целата анализа што ја изнесов, бидејќи сите тие геј-икони пројавуваат понекоја од одликите што ги пројавува Џоан Крафорд: склоност јавно да „се изгубат“, дарба за мелодрама и за патос, нестабилна смеса од гламурозност и абјектност, изведби на конвенционална (или претерана) женственост кои се поголеми од животот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Истото важи за голем број машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мичигенскиот огранок на Американското здружение за семејни вредности наводно собрал 15 000 потписи на петиција со која се повикуваат „гувернерот Енглер, законодавецот и Одборот на повереници на УМ да сторат сѐ што е во нивна моќ да ги спречат вработените во УМ да ги користат парите на даночните обврзници за врбување студенти тинејџери во предмет чија изнесена намера е да „експериментира“ со „иницијацијата“ на студенти во високоризичен животен стил на хомосексуално однесување кое е неморално, незаконско и кое претставува сериозна закана за личното и за јавното здравје“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој никако не треба да се сфаќа како претставителен за целата геј-култура, а не го ни отсликува целиот опсег на субјективитетот на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во најмала рака, има, се чини, веројатност еден од возможните пристапи кон непатологизирачкото, нехомофобично сфаќање на машкиот геј-субјективитет да почива во изучувањето на културните идентификации на геј-мажите, во нивната емоционална вложеност во негеј-општествените и уметнички форми.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Изгледа дека се впуштиле во културните практики на машката хомосексуалност долго пред да се впуштат во сексуални практики – пред да ја достигнат сексуалната зрелост, почнале да мислат дека се геј (или стрејт) и стапиле во контакт со некоја од формалните или неформалните институции на геј-друштвеноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е тоа што на крајот го открил Пруст и тоа е тоа што стана поаѓалиште на неговиот велик книжевен експеримент, Во потрага по загубеното време: за да ги досегнете нештата во нивната суштина, мора да ги досегнете во нивното општествено битие.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разбирливо е што она што геј-мажите би го вреднувале и би го негувале во тие дејности е токму тоа што милостиво се изземени од сексуалноста и, со тоа, од обвинителна осуда, било од други, било од самите геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бидејќи му посветуваат толку многу самотно време и самотен труд, уште од рана возраст, на изучувањето на особените одлики на своите идеални предмети на љубовта, утврдувајќи кои комбинации на одлики – или кој општествен облик – најточно соодветствува со зацртаното во нивната желба, геј-мажите се склони, додека сѐ уште се мошне млади, да воспостават многу подробна и строга умствена слика за она што точно го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо да биде телесен, животински чин што може да се доживее како недостоинствен, гнасен, срамен и изопачен (барем, ако го правиш како што треба), архитектонската реставрација, музичката изведба или собирањето уметнички дела не само што се општествено угледни, јавнодуховни и фалодостојни туку и тие, токму како и модернистичката апстракција во овој еден поглед, овозможуваат искупителска шанса да се надминат телото и неговите функции – да се избега од избербатениот идентитет на (хомо)сексуален субјект и од сета стигма што оди со него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Контекстот и приемот имаат битно влијание.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога во тој филм Кристијан Слејтер и Винона Рајдер убиваат двајца играчи на американски фудбал во нивната гимназија, а убиството го местат да личи на двојно геј-самоубиство, геј-сексуалниот идентитет на жртвите им го воспоставуваат како непобитен со тоа што, заедно со лажната проштална порака, им подметнуваат и неколку очигледни „хомосексуални артефакти“, како што ги викаат – меѓу кои и маскара, шише кисела вода и, најзначајниот, „разгледница со Џоан Крафорд“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но подробностите на нивната отелотвореност и на нивната ѕвезденост (или чудовишност) се сосема различни, а тие разлики се важни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност, тоа било сјајна тактика на италијанските вдовици од Фајер Ајленд да ја заземат и да ја преземат светата, демонстративна улога на вдовицата, бидејќи таа била единствената улога во нивната етничка традиција што дозволувала – што дури и изречно налагала – ужалените поединки да прават доживотна претстава од личната болка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр. ‌Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму поетиката – општествената и формалната анализа на разните видови или конвенции на дискурс – е таа што, уште од Аристотела наваму, ни давала систематска анатомија на жанровите. ‌Определувајќи ја поетиката како категорија врз основа на која сум решил да ја врамам и насочам анализата, сакам да нагласам дека оваа студија пред сѐ ќе се сосредоточува на општествените и на културните облици во нивната позитивност, како автономни предмети на описот и на толкувањето и нема да ги сведува на обични изрази и производи на општествениот процес.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во онаа мера во која на политиката на машката геј-култура може да ѝ треба одбрана и спасување, таа задача е поостварлива ако се има предвид дека голем дел од машката геј-култура се одвива во, главно, племенски контекст: неа ја примаат и ја остваруваат припадниците на конкретна општествена група, а предодредена е за внатрегрупова потрошувачка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нон-стоп нѐ опсипуваат со вести за „новиот геј-тинејџер“, за поделбите во геј-заедницата, за генерациските судири, за промените во начинот на геј-живеењето, за исчезнувањето на геј-политиката, на геј-игранките, на геј-сексот, на геј-културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Денешниве геј-дечки не чувствуваат политички порив да си ја обзнанат сексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Удобно им е во нивната сексуалност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, има и конкретни историски причини зошто машката геј-култура постојано ги посрамува сопствените припадници, зошто секоја наредна геј-генерација бескрајно го повторува одрекувањето на претходната геј-генерација од геј-културата, зошто секогаш излегува дека самата геј-култура е – понекогаш според помладите геј-мажи и секогаш според оние што зборуваат во нивно име – исклучиво сопственост на постарите момци, на кралиците, на луѓето што на овој или на оној начин едноставно ја надминале: накратко, на другите, особено на другите чиешто стварно или замислено прифаќање на геј-културата секогаш на крајот ги прави да изгледаат и женствено и архаично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Анализирајќи ги темелно нештата, тие имаат дарба да влезат во нивната длабочина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Подоцна се материјализираат, претворајќи се во нивна стварност, застанувајќи им пред нивниот животен пат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Битието нивно, всушност, многу страда: што сонот им е полн со кошмарни слики исто како нивното јаве, а за капка љубов молат, клечејќи пред самите себеси во нивниот сопствен манастир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се силев да бидам н-ежно, н-аивно, н-евино девојче, која чиста и љубопитна се буди во нивната заштитничка утринска прегратка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зошто тогаш и потоа, додека тие беа во сибирските логори, пак никој не изрече збор во нивна одбрана, никој не праша каде се и дали се живи?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој од илјадниците борци што таму во Бурели не имаа собрано по поразот, не дигна глас во нивна одбрана. Зошто?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто тогаш таму во Бурели кога ги тераа на импровизирана бина и на сет глас Захаријадис и неговите – редум, еден по еден, по име и презиме, ги прогласија за предавници и шпиони, никој од нас не застана во нивна одбрана?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дали ние ги браневме? Дали рековме барем еден збор во нивна одбрана?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто не го дигнаа својот глас во нивна одбрана?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А за некои Ташкент беше последната станица во нивниот живот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој во масата борци не крена рака, не испушти глас во нивна одбрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Поминале неколку години и во нивната куќа не се родиле деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дали се шетаа по улици, или одеше кај нив, во нивната куќа, - не знаев.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во деветнаесеттиот век религијата и затворските институции конечно ѝ ги препуштија лудите на психијатријата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дотогаш јас ја знаев само како лик кој набљудуваше низ прозорецот, а потоа нејзиниот татко му беше рекол на брат ми дека во нивниот дом сега доаѓа неговиот колега од факултетот, доктор Ернст фон Брике, сликар – аматер кој почнал да ѝ држи часови на ќерка му, и кој побарал на часовите да доаѓа уште некое дете, затоа што така би се постигнала подинамична работа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една вечер неколку дена потоа, Зигмунд ми јави дека Херман, синот на сестра ни Роза, загинал со стотина други војници, кога во нивниот ров биле фрлени и експлодирале неколку гранати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа Густав реши да ја смести Клара во психијатриската клиника Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Посакував да можам да ги видам сликите кои трепереа во нивните мечтаења и да ги насетам нивните мисли, сакав да знам што ќе си речеа кога би паднале воздржаноста, непријатноста, срамежливоста, сакав да ги видам движењата на нивните тела во мигот кога желбата би надминала сѐ останато и би направила кожата на нивните тела да биде единственото нешто што ги одвојува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа се свртев и излегов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со месеци во нивниот дом единствена храна биле лебот и солта, а кога им останале уште само неколку заграби брашно, решиле да се преселат во Виена, каде што Јакоб Фројд почнал да му помага на таткото на Амалија во трговијата со ткаенини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Телата им биле разнесени, се измешале трупови, откинати раце, нозе и глави, и наместо во гроб, ги оставиле таму, во ровот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако некој простак однадвор сакал да ги види и да ужива во нивната мака, чуварите му го дозволувале тоа задоволство за малку пари, а понекогаш дури и замавнувале со камшик по телата на несреќниците, како во некаква циркуска претстава.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги гледав Ева и Амалија, како да сакав низ нив да гледам наназад во времето, во долгата нишка мајки и ќерки, не само оние мајки и ќерки кои течеа во нивната крв, туку сите мајки и ќерки, од почетокот на човештвото па до тој миг, секоја крв во крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А понекогаш посакував да сум сведок и на она што се случуваше кога не беа заедно, она што им се случуваше во отсуството на другиот, во нивната самотија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара беше една година постара од мене, и имаше три години постара сестра, Берта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ја враќале во нивната куќа, Густав ја прашувал: “Зошто побегна од дома?,” таа секогаш одговарала исто: “Јас овде не сум дома.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Креваа раце кон Господа кој во нивната умисла личеше на нив, само во небена големина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бугарите можат да се утешуваат дека прашањето за народноста на Македонците е решено во нивна полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, Турците во нивната држава не признаваа народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттука е јасно оти добро разбраните интереси на Турците и на Македонците им диктираат не да си ги трошат нивните сили во меѓусебна борба во полза на заедничките нивни непријатели, ами да си подадат еден на друг рака и да ги отстранат сите фактори што им пречат во нивните пријателски односи и заеднички интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може ли таа за атер на Бугарија да ги навреди другите балкански самостојни православни држави, чија самостојност е извојувана со руска крв и со руски пари и да ги направи тие држави да се одвратат од неа кон другите западноевропски држави и да се направат во нивните раце орудија насочени против Русија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали Македонците во нивната историја пројавувале некаква општа работа политичка и духовна?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега членовите од Тројниот сојуз имаат одделни спогодби по меѓународните прашања, работат заедно по нив и ги парализираат сите каприци на малите држави, кои со тие каприци сакаат да ја изменат политичката рамнотежа во нивна полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не му мислат Србите оти со успехот на востанието, ако се праша: на кој јазик ќе треба да зборува судијата, да речеме, во Тетово? – автономната влада што ќе биде од „мнозинството“ ќе одговори: на бугарскиот: истото ќе го одговорат и месните жители, зашто во нивните очи Бугарите, а не Србите излегоа херои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Србите направија преврат и во сфаќањата и стремежите на Македонците, преврат вистина не и во нивна полза, но уште помалку во бугарска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Песната на градот секогаш се смируваше во нивната уличка во топло, речиси љубовно адаџо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој ја спушти кутијата и си ја избриша потта од челото кога влезе во нивниот ходник.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како што ја омаловажи Магдалена, како што ги омаловажи скромните христијани од Антиохија јадејќи и пиејќи во нивниот дом, а потоа откажувајќи се од нив како што се откажа и од Учителот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И така, во нивниот слеп полет со лоши инструменти, го одредуваат не само местото каде тие ќе се приземјат, туку каде ќе ги приземјат оние што не им се блиски или што не им се на очи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дванаесет години после смртта на Јонеско (1994 година кога умира Јонеско, Кендзебуро ја добива Нобеловата награда), во едно списание кое навлегува не само во творештвото на авторите, туку и во нивниот приватен живот, наидов на интервју со јапонскиот нобеловец Кендзабуро Ое.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На сите што ги сметал за непоправливи, тој не им давал само пари, туку ги подржувал во нивната нечесност.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И така жените го посвоиле попот да ги извртува псалмите Давидови во нивна чест и да ги возвишува зашто го прогнале и не им дале на враговите негови да му се одмаздуваат, да пее со толку мило лице што и не барале да знаат на каков јазик пее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И земјата, заедно со ѕвездите, е дребулија на ставата на вселената, како што е и таа веселана ситно животно со некои свои смукалки закачена за друго, секако најголемо чудовиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Експериментот на Тајген се состоеше од избор на дваесет и четири добро познати поговорки и нивно трансформирање во нивна спротивност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, најважниот услов за успех ќе биде изборот на уредник за ваков владин орган.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Останатите болни се разбудија и беа многу незадоволни со промените во нивниот болнички режим.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Уредникот треба да биде човек достоен во секој поглед, познат по својата усрдност и верност, кој ужива литературна слава без оглед што се наоѓа на државна служба, готов за корист на владата да го пренебрегне јавното мислење и почитување заради цврстото убедување во нивната целосна некомпетентност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој е манирист во секој поглед: изборот на боите е под влијание на Камбиасо, тука е хиероглифскиот пејсаж, магичните простории, визиите од соништа итн.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Организмите во тоа езерце имаат достап до ограничени ресурси и стратегии за опстанок кои се енкодирани во нивниот генетички материјал и нервниот систем.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Веднаш треба да се фаќа!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу програмски го наметнува.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше таа една негова добра жена, беше за неа секогаш нешто топло и пријутено, што го чекаше во нивната куќичка на крајот од селото, што ќе продолжеше да го чека сè додека не си дојде тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше да биде сведок и посреден учесник на тоа, како најубавата работа во нивниот живот се престорува во најлошата работа, што можело да ја има во нивното село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волците еднаш сепак мораа да свикнат на таа безопасна светлина, што ја носеше тоа чудно суштество во нивната шума; за нив тоа се престори во едно ситно парче од големата месечина, донесено на тоа старо дрво, тие полека почнаа да настапуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еден силен писок, кој дотогаш постојано се доближуваше, почна прво да крчи, како дивината да имаше проголтано некое остро парче коска, тука, во нивната стреа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се обиде и тој да му напише една од оние прости картички, што се продаваа во нивниот кооперативен сектор. Не успеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа мораше да се случи уште првиот ден, кога оној се појави во нивниот кварт.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тука беа сите оние нивни избележани стебла, а сега тој можеше на едно дебело дрво во корубата да го прочита и она, што го имаше врежано тука со својата секира еден од младите, што доаѓаа преку летото долу, во нивната пилана.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа се паѓаше во еден од следните денови, веднаш по оној ден, кога видоа првпат дека и во нивниот ходник влегло сонцето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волците тој нов глас во нивната шума го примија отпрвин со една тишина, од која по ребрата минуваше уште поморничава неутешност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше како кога се јави првпат оној силниот, што завиваше до пред малку во нивниот прозорец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа вежбари во еден вод. Другаруваа, заедно со сите земјаци во нивниот полк.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше во нивната средина, како во толчникот на еден таков огромен бел цвет, и можеше да ги опфати сите нив само со еден поглед и без да направи ниедно движење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А велеа: „Жената на главниот инженер“. Велеа: „Таа, кога отишол еден ден во нивниот стан“.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само да ѕирнеш во нивната судбина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Утредента по поминувањето низ сите вообичаени процедури, малиот синоок ангел беше во нивните раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Радица лежерно ги влечеше нозете по изабената кумановска калдрма. Го броеше секој камен, се загледуваше во нивниот облик и боја.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За да ја скроти неговата љубопитност Ивона ја впери камерата во неговата глава, зумирајќи ги неговите сафирни очи фаќајќи го огнометот на искрите рефлектирани во нивниот сјај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Утредента Томо веќе беше удобно сместен во својата омилена нишалка во нивниот двор во Куманово.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, ниту Снеже ниту Саво не ја губеа надежта. Знаеја дека еден ден и во нивниот дом ќе се чуе детскиот плач и смеа и дека ќе бидат добри родители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ако веќе некој ги пуштил од дома значи дека им верува во нивниот ум и постапки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овој секојдневен џагор на животот зад ѕидот создаваше во него илузија дека меѓу него и оние таму не постои камена преграда што ги дели и, едноставно, тој е неразделен учесник во нивниот живот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Поскоро да потоне во мрачините и да се стопи во нивната тишина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зарипнат машки глас ќе се заплетка во нивната мелодична врева. Високо и ѕвонко трепери женска смеа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сите убедувања на стариот се разбиваат во нивната тврдост, како вода плисната на восочна површина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

“ прозборе војсководецот, можеби петтиот ден од мојот престој во нивната соба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И се пазат од тебе, и од посетите твои во нивниот дом, ама тоа женичките само... . . .

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не можеше, а да не се забележи како дојденците вртат со главите гледајќи по ѕидовите и во ткаените таписерии, плетените „витражици“ на секое нешто што личи на стакло и огледало, па дури и гарнитура нацуцулена на машината за перење алишта „Ободин“, како врв на технологијата во нивната куќа, нормално ставена во претсобјето за сите да може да ја видат и веднаш да знаат дека во оваа куќа не се пере на рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во нивниот бит, во нивните меѓусебни општења, во верската традиција и празнувањата, многу нешто се задржало од паганските славјански времиња.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Меѓутоа, прв кој се споменувал во пишуваните документи што се однесувале на Акиноските, односно во нивниот тевтер, бил некојси Григорие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се поздравуваат со Дај Бог, често се крстуваат со Перун и Митра, во нивна чест, во чест на овие старославјански божества, садат перуника и ги виткаат портите, вратите и прозорците на куќите со зеленило.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се надеваме дека императорската влада, откако ќе се увери во нивната невиност, ќе заповеда да бидат ослободени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А што се однесува, пак, до Имотот, иако неговите стопани Акиноските преку глава претурија многу грозотии, во нивната долга родословна историја повеќе пати се случуваше цели колена да бидат истребувани, тој, во градежна смисла, до скоро си остана негибнат, и од забот на времето и од луѓето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто бил Славјанин и оженет исто така со Славјанка, некоја си Митра од тамошните, солунските, села, во една побуна против византиските солунски управувачи, се ставил на чело на Митрините соплеменици, а по поразот се склонил овдека, во Потковицава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За сите нив, по нив, остануваа само добри зборови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во војска, или на далечни патувања, се испраќаат со седење пред разделбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, потковичаните, дојдени или доведени од сите краишта на Македонија, лека полека се свикнуваа едни на други и лека полека ги прифаќаа, како свои, традициите на староседелците: почнаа да им се придружуваат во чествувањето на светите води и места, ги прифатија обичаите сврзани со Латинска Црква, го прифатија Свети Никола Летен за заеднички селски сведен, а Турците се однесуваа како сето тоа да се правеше во нивна чест.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Треба живи да горат, вели Маса Ќулумоска, може во нивниот живот е и животот на болеста...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Љупчо, сосем логично сакаше да го исфрли на клоци, но на инсистирање на мајка им која без збор го чистеше изметот на Феликс, како што го крстија мачето, тоа остана во нивниот стан цели две недели.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Околу Бојана се врткаа многу млади гардисти, а првиот ден кога дојде на работа во секретаријатот неколкумина од подмладокот на гардата ја поканија да дојде на торта во нивната канцеларија.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Замисли да фатат два - тројца наши членови со филмот во нивниот компјутер или усб стик?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Секоја вечер чекаше мракот во неговото сопче да го растера светлината од спротивниот дом и стоеше зад прозорецот како питач, страсно насладувајќи се со онаа мала и драга блискост, со онаа семејна топлина во која уживаа други, во која уживаше и тој, како дете, за време на ретките мирни вечери во нивната куќа, кога мама... мајка му... како оваа овде...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од Вишеград и од Рогатица доаѓаа граѓани и му се восхитуваа, жалејќи дека тој се наоѓа во таа пустелија и дивина, а не во нивната касаба. – Требаше да се роди везир! – им одговараа жителите на Жепа и удираа со дланката по камената ограда која беше права со остри рабови како да беше изделкана од сирење, а не од камен пресечена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почека избезумена, алчно слушајќи го познатиот звук, тажна и испотена, еднаш, двапати, трипати, и конечно го слушна гласот на мажот на својот живот, кој живееше без неа во нивната куќа. – Да?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Уште двапати Клотилдина му понуди светилка, но залудно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зимоска, додека не се работеше, како да не си одите на десетина-петнаесет денови?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да се сетиме како децата со радост си играат со гласовно превртување на зборовите и како често работата на сонот се служи со превртување на неговиот претставувачки материјал. (Darstellungsmaterial) со најразлични цели. (Овде веќе не се превртуваат букви, туку слики во нивниот редослед.)

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Наизглед безусловно прифатен, нему му се ускратува било каков маневарски простор, прилика да избега, му се забранува оригиналноста и тој станува фатен во стапицата на својата различност; верувајќи дека од апстрактен се дошло до вистински човек, помеѓу личноста и колективитетот се укинува онаа игра во која просветителската антропологија не само што не чепкаше туку тежнееше да ја зацврсти; во име на алтруизам, Другиот се претвора во хомоген блок, па на тој ентитет му се жртвуваат останатите во нивната индивидуална стварност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој би бил длабоко повреден и конфликтот што тоа би го започнало би можел да го уништи бракот кој што служел за пример меѓу младите во нивната црква.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нивниот заеднички живот бил концентриран околу водењето активности за младите во нивната црква.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Меѓутоа, истата таа идеја ги лиши од било каква моќ во нивната сопствена заедница.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тие, покосени сончогледи во мрак, имаат животни жили во себе и наоѓаат во нивната недоисушеност изминати есени со болка но без рани и без толку доближен здив на смртта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Еден вид пајаци се спаруваат со муви уловени во нивните мрежи: не дочекувале пород и ги шмукале крилестите невести: потоа се повлекувале во пукнатина на карпа за да загинат од отровот на своите пајачици по нивното оплодување.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Очигледно, во нивниот речник ги немаше зборовите „Буна“ и „ Бој“.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И тогаш, под хипноза на сонот, малите рудари станаа од сламата на која спиеја, но не ги зедоа копачите.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Видуша сета радосна ја зеде сликата и отрчаа со Богдана да ја стават на ѕидот во нивната сликарница.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Му кажа дека поминала убав живот со него, дека бил идеален маж, нежен и внимателен, сè додека не запознал друга жена, сè додека таа не го завела и не им се замешала во нивниот живот и тој не почнал секоја втора ноќ да ѝ доаѓа: една ноќ да спие кај неа, а втората кај другата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Меѓутоа, судбината на зборовите ајде и јаваш го доби заслуженото место во нивната листа на (без)опасни османотурцизми.