Финтата е во тоа што јас не живеам во никаков град.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Тие денови имав работа во центар на градот и се изнервирав кога видов купишта споменици што се прават: „Онаму од кај што излегов… луѓето се лекуваат под ненормални услови, во никакви болници…
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Се искачи до последната наша нива и ливада, дури до оние горе в планина кои не се зарегистрирани во никаков имотен лист.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Му реков дека не сум во никаква врска.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тој ја разубедуваше... Ѝ рече дека нема да може да стапи во никаков контакт со неа.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Видот на кохерентноста што ја има културата не мора да се огледува во никаква униформност на ставовите и на однесувањето на дел од популацијата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако, во текот на десетина години еден човек, од рангот на Толстој, не успеал да најде помош во никаква верска поука што ја добил, тоа значи дека таквата поука не му недостига на тој што не бил приморан да ја добие.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Таа зајакнуваше низ новите страдања, таа се прочистуваше од новите удари на судбината што требаше да ги поднесе, излегуваше поголема од новите искушенија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Му дале дури на една од мансардите на Ке д`Орсе свое катче да продолжи да пишува, да анализира, да предвидува, се разбира за свој грош.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Неговите записи не биле во никаква официјална комуникација.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
А Господ додаде: - Нели ќотекот господ го измислил, така тврди народната мудрост а јас ја почитувам таа мудрост и не ја доведувам во никаква врска со религијата - а потоа најде за потребно да додаде дека и оваа наша власт, иако атеистичка, ја почитува традицијата на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ми нашепна во доверба дека нему му било познато дека употребата на ременот била применувана од секоја власт; дека ременот со право бил сметан за основно помошно сретство при откривање на вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Шефот се консултира со третиот член на комисијата кој постојано молчеше, па продолжи: – Луѓе, вашата коза Сталинка не може да влезе во никакви пописни листи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба, кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)