ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Над испупчениот мев стегнат во сив елек глупаво висеше жолта муцка со модри тркалца; и тие потсетуваа на нули.

Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.

Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.

Старчето, речиси ненормално суво, во сиво, испеглано одело, ме пречекува со насмевка: - Voulez-vous voir les albums? – Avec plaisir, merci.

По еден или два часа зад полноќ, кога веќе ни месечината го немала она нужно значење на таинственост, далеку и со острината на рабовите забуцана во неподвижен облак како парче на посребрена лопата во сива и лилава земја над самата земја, ридовите се згуснале, биле исплашено и гровнато кртило на непознати животни, речиси повеќе правоаголници, триаголници и искинати елипси на светлост и сенки отколку скаменети крмници со џиновски стави.

И стражарите, иако со раце врз пушките, спиеле со зјапнати усти, тешко.

„Листенце, мое пожолтено листенце!“ - извика Надица, како да го повикува да се врати, но тоа се загуби во сивата магла од којашто ситно, ситно подврануваше...

Раководителот на хорот во сив капут од тоалденор и во тоалденор пантолони, со двете раце го удираше тактот и вртејќи се, викаше: - Втори гласови, потивко!

Со напрегнати, истегнати вратови, гледајќи го расцутениот маж кој стоеше во центарот, стариците пееја.

Стасавме некако до тоа. Лазаретот што го викаат. Нешто како болница. Во Сива Вода, место викано беше. Близу до Битола.

Уште малку, говореше. Уште малку, малку, малку... И гледаше: врелото олово удираше во сивите ѕидови врз него, распрснуваше малтер, стакло.

Секавично почна да прска сѐ околу него, да испарува, да го обвива во сиви крпи магла.

Стево Трајчов се обидуваше да го праша нешто својот адвокат кој набрзина внесуваше белешки на листот истрган од папката со материјали од истражната постапка.

Запиша нешто во потсетникот и погледот го упати низ прозорецот, на содржината на големиот квадрат прекриен со бела, едвај забележлива завеса: голи гранки од липа на кои слетаа неколку птици раштркувајќи ги од нив капките наредени како мониста, и жена, од другата страна на железната ограда, стуткана во сив мантил, со црна плетена шапка на главата, забрзана по плочникот прекриен на места со вирчиња вода.

На рецепционерскиот пулт еден од црнците го остави клучот, дојде до нашата маса, го потупна по рамото мојот пријател и заедно со другиот црнец и девојката со брзи чекори ја минаа бавчата на хотелот и влегоа во сиво ауди.

Рацете на Круме Волнаровски му беа залепени со дланките и спуштени меѓу колениците (имав впечаток дека рацете му беа во силен стисок меѓу колениците, за што тој, најверојатно, не беше свесен), а главата му висеше напред така што од мојата страна можев да му го гледам само левиот образ и дел од темето во сиви нијанси како лишај на кутнато дрво.

По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото

На таа страна планините мртво лежат под облачното виме; удавени се во сиво млеко.

Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.

Оној е Украинец. Има козачки мустаќи – русокосиот, жилав и нервозен тип беше слика на правнукот на Тарас Буљба во сив, старомоден костум.

Во Варшава, држејќи картон со моето испишано презиме, ме дочекаа девојка и младич, асистент од славистичкиот оддел при Полската академија на науките.

Врати во лер, па го отвори прозорецот од својата страна до четвртина: Да влезе малку свежина. Сопатникот, за чудо, ништо не му одговори.

- Повелете – му ја отвори предната врата на крупниот човек во сив, педантно испеглан костум. - Фала много.

КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.

Внесувам игра во сивата едносмерност на секојдневието.

Значи, ветериштата се тие што го носат островчето завиено во сивиот кожурец на своите магли.

Доминантно место доби цртежот на Филип, оној во сиви и темни нијанси - депонијата Вардариште.

Тотално реалистичен пејсаж: Вардариште, купишта смет, будложери во акција, се во сиви тонови, а над таа апокалипса се извишуваат нови солитери... Дисхармонија во просторот.

Во сива замаглина сповиена е Сињачка и над неа полека се појавува белузнава боја, се издигнува таа и по неа, во испреплетени партали се редат жолтеникави, розови, златни, црвени, пурпурни појаси. И пурпурен е блесокот и отсјајот во облаците...

На портата се појави жена во костум во сива боја, панталони со тесни ногавици до над глуждовите и црни чевли обуени на босо.