Можеби, сепак, најадекватен термин би бил актери/протагонисти, односно, со оглед на Ворхоловите рани филмови, дури и „модели”.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Доаѓаше сликарот, ги погледнуваше одвреме навреме сликите од Столпник и сè поупорно настојуваше да го прати татко му во сликарско училиште. Во тоа и успеа. Еден ден татко му се согласи.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во The thirteen most beatiful women протагонистките едноставно позираат, како кај фотограф или во сликарско ателје, стоејќи свртени со лицето кон вклучената камера.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Значи, одреден број од овие филмови е работен така што филмскиот медиум е користен во сликарски цели и можат да се наречат портретски.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Прво ликовните експерти, со своите вперени погледи како телескопи и со долгите нокти на малите прсти остри како пинцети, почнаа да копкаат по слоевите бои и да пронаоѓаат по нешто на неговите платна: те однос на светлина и темнина ваква, те однос на бои ваков, а не таков, те потег од оној сликар, те композиција од овој, нанос не од четка туку од шпахла, па дури и елементи што не спаѓаат во сликарски бои ами во столарски отпадоци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Во сликарската колонија во „Монмартр“ има многу југословенски сликари кои живеат од продажба на свои слики на странци а најмногу на Американци и на Англичани.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)