во (предл.) - сопствен (прид.)

Ваквата постапка ќе го доведе до заклучокот дека единствено нешто во што не моæе да се сомнева е дека тој самиот е тој што се сомнева, па така мислењето (бидејќи сомневањето е мислење) станува основа на неговата теорија на познанието, изразена во прочуениот став - Цогито ерго сум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сигурноста во сопственото постоење, изразена во ставот „бидејќи мислам, Јас знам дека постојам или имам дух, односно душа“, ќе го доведе Декарт до остра дистинкција помеѓу духот како мислечка супстанција и телото како протеæна супстанција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пиеро Манцони отиде чекор потаму, претставувајќи го биолошкото тело на уметникот како уметност: „Во мај 1961 произведов и потоа во 90 конзерви ставив ‘гомно на уметникот’ (по 30 грама во секоја) со природен конзерванс (made in Italy).“ (Manzoni, 1962.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Мислев дека луѓето ќе се чувствуваат отворено и со љубов едни кон други.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од крајот на педесеттите уметниците од целиот свет се вградуваат во сопствените трудови - Ханс Најмут (Namuth) го снима Џексон Полок (Pollock) како работи врз платна од коишто се цеди боја; францускиот уметник Жорж Матје (Mathieu) јавно изведе една голема акциска слика; јапонската група Гутаи ги поставува своите тела во кои (акции), а Казуо Шигара слика со нозе и ваја во кал за борење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, забележав дека тие изгледаат како да се многу затворени во сопствените глави, играјќи во своевиден транс, свртени кон звучниците.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Па тие будали без мене ќе го затвораат капакот, си реков и срипав, потрчав, во последен момент се фатив за сандакот, но доживеав нешто нечујно и невидено, во сопствената куќа, со сопствениот мртовечки сандак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И самите папсуваат, - велам и со свои очи ги гледам како и тие папсуваат од зацапаноста во сопствените блата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас останав сам. Сега бев сосема сам, па уште и туѓинец во сопствената куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Многупати, задлабочен во сопствените витли, се чувствувам некорисен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нишајќи се со рацете ставени на грбот, со некое држење на филозоф или некој древен мудрец кој е длабоко потонат во сопствените мисли, на едно од стеблата на дебелите дрва забележа дека некоја битанга со нож имаше издлабено: I work for money, don’t give me loyalty, cause I’d rather do blow job to your dog ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Хм, жена, што би можела пак таа да каже за средновековните замоци, освен дека овој се сплеткал со оној, кој во чија соба ја поминал ноќта и зошто не му било удобно во сопствената соба, туку којзнае каде ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Мислите, секој продолжува да верува во сопствените убедувања ... колку да се тие оправдани или не...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Низ Тауерн, седнат во сопствената кола, само натоварен на железнички вагони, се возев десетина минути и пристигнав од другата страна на тунелот во едно од најубавите и најромантичните летувалишта на Австрија, во Бадгаштајн, кое низ историјата било прочуено и како место во кое Хабзбурзите се среќавале со своите метреси, далеку од Виенскиот дворец.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А таа, произволно пројавена пред милијарди години, развиена, од ентропија, на површината од земјата, е составена од ситни капки, секоја со генетска информација енкодирана во сопствените комплексни молекули а и ние самите сме израстоци од таа биомаса.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Да споменеме како забавен детаљ и тоа дека Хичкок во Чамецот за спасување веројатно на најдуховит начин се појавува во сопствениот филм; долго размислувал како да го реши тој проблем, бидејќи во филмот нема масовни сцени, целото случување е ограничено на чамец среде море.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Согледувањето на овие работи во сопствената култура, тоа е најтешкото нешто на светот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И друго гледиште: Всушност, светот како и понатаму да е населен со дивјаци кои се доволно глупави за во сопствените новородени деца да гледаат реинкарнација на предците.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
4. Противречната позиција на исклучениот и непризнаен патриот е извор на сите тешкотии што македонската либерално-национална интелигенција ги проживува во сопствените обиди да го артикулира она што би требало да биде македонска национално-либерална концепција за културата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во Амстердам расте бројот на оние на кои им е убаво затоа што на другите не им чини.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се множат оние кои го губат патот уште во сопствениот двор.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Препознатливоста и лесната идентификација на поетовиот пев е дополнително сведоштво дека Анте Поповски прецизно ја кодирал својата поетска шифра во сопствениот јазик, па сега и кога пее со одглас на веќе испеаното, но и кога пее со залог во новото и (можеби) претстојното, читателот мигновено го спознава неговиот отворен, оригинален, јасен и засекогаш втемелен поетски идентитет.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Слушам: секој што ја градел катедралата сакал - нејќел се заплеткувал во сопствените корени а тие биле цицел солени, од многу машка пот а и од женски солзи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секој живее во сопствениот филм. Целата земја е еден голем куклен театар.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Татко веруваше дека потрагата на Сокол Мечевски ќе ја влее во сопствената и, така, полесно ќе стигне до тајната на семејството на Окијаровци.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Боб: Зошто? Господинот е самиот со себе, се огледа во сопствената слика.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во очите на мудрецот тоа е обид видот да воспостави ред во сопствената слоевитост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Никогаш не си се фатил во сопствената мрежа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Барем што се однесува до оној минимален фидбек што уметникот би требало да го прими за да опстои во сопствената опсесивност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но тоа е само привид, впрочем како што се привид и самите пингвини загегани во сопствената параноја испровоцирана од риката на лавовите што го тресат приквечерието на саваната.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Уметникот е всушност целата евидентна историја на свесното постоење, тој е целокупната археологија на цивилизацијата, тој е активен симулатор на времињата и настаните и конечно кловн и шут во сопственото време.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Горде остана со татко и мајка како со дедо и баба, тие длабоко заглибени во нивните животи, а таа штотуку стапната во сопствениот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се доживува и чувство на длабок увид во сопствената личност, живот или реалност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Глеј само како му слабее чекорот Како му истечува времето И како исчезнува во сопственото ехо во глувата пештера на сеќавањето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Постојат моменти кога човек извршува симболично самоубиство, уживајќи во сопственото исчезнување и понижување: тоа се моменти кога човек сака до толку да се понижи, што да падне сосема ниско, а да ги убеди другите дека таму доле, му е сосема добро и дека е задоволен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЗАКЛУЧОК Тераписките практики на кои јас укажувам како на „декоструктивни“ помагаат во воспоставувањето на чувство на „делотворност“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова чувство произлегува од искуството на впуштање во животот и од чувството на способност да се игра активна улога во сопствениот живот - да се влијае на промените во животот според посакуваните цели и намери.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Треба да се разбере независно, во сопствена смисла.365 Со оглед на сиве овие размисли, не би било мудро да се обидуваме да ја концептуализираме машката геј-женственост, а ни оние машки геј-културни практики што може да изгледа дека се пројавуваат во неа, издвоено од истополовата сексуална желба, која е корелативна со неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Убавината нуди можност да го надминеш срамот, да избегаш од заедницата на стигматизираните, да се воздигнеш до занесното созерцување на чисто телесно и естетско совршенство и да ги оставиш зад себе кутрине стари кралици, да ја оставиш иронијата кон романсата, да достигнеш достоинство и да постигнеш вистинска и сериозна вредност, како во сопствените очи така и во туѓите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа единствена, трансверзална општествена состојба на мажите кои посакуваат мажи води до обродување на машкиот геј-субјективитет кое е особено и несведливо на обродувањето на ниедна друга субјектна положба. ‌Така, машкиот геј-субјективитет не може да се асимилира ниту во субјективитетот на хетеросексуалните жени, како што би укажале некои теории за третиот пол, ниту во субјективитетот на стрејт-мажите, како што би сакале некои застапници на геј-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без баш да ја помеша таа вредност со убавина, тој, сепак, ѝ дава значителна естетска вредност, опирајќи му се на секој начин на оценување што би инсистирало да се примени врз предметот построг, посериозен или посодржински склоп од надворешни стандарди, било морални, било естетски. ‌Камп-сензибилитетот така го оправдува „светот како естетска појава“ (нешто што Ниче сметал дека може да го прави само грчката трагедија или Вагнер).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, потоа трикот е да се одржи неизвесноста на тие поими, да не се дозволи „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“ да се израмнат направо и симплистички со „женственост“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, треба да се каже повеќе пред да можеме сосема да разбереме од каде тоа Џоан Крафорд почнала да им служи на некои геј-мажи како заменски идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не сум баш сигурен дека многумина од нас би го прифатиле тоа како добар опис на кампската иронија, која – барем онака како што ја опишав – не им остава на своите практичари многу простор за самоизземање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во голем број од тие друштвени окружувања, особено во сексуалните иснтитуции како што се баровите и бањите, сигурно ќе сретнеше секакви луѓе со кои никако не би се запознал во сопствените друштвени кругови, како и разни луѓе со кои не би ти ни паднало на памет самиот да се запознаеш, па и куп луѓе со кои никако не би сакал да те најдат ни мртов, да беше до тебе. ‌Ама не беше до тебе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нѐ учи да не го обвинуваме општеството за нашите јадови, туку самите да ја преземеме одговорноста за себе – да најдеме длабоко, лично значење во сопствената болка и морално да се воздигнеме со нејзиното прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И многумина правеа така: тоа беше геј-соодветник на Исходот. ‌А ако ти се присакало секс, во тоа време, мораше да излезеш од дома.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите тие буквалистички толкувања, наместо тоа, имплицираат дека геј-мажите кои реагираат на Милдред Пирс можат да реагираат само сосема преведувајќи ги поимите на тој филм во сопствената стварност – така што ќе ја погејчат Џоан Крафорд и ќе ја читаат мелодрамата на судирот мајка-ќерка како буквална претстава на машкиот геј-живот – наместо да ја сфатат како фигура или метафора или како место за влез во еден настран свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја напишал „кландер“ (Кристијан Ландер), основачот на страницата, а во неа се изнесува извесен хипстерски поглед на белците хипстери.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Посакувањето убавина нема врска со остварување заедничка цел со другите, туку со сакањето да се има нешто најдобро – и, со тоа што ќе се има, да се биде најдобар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Камп-вкусот ѝ го врти грбот на оската добро-лошо на обичниот естетски суд“, вели Зонтаг; „тоа е начин на вреднување – не суд“.273 Настрана сите естетски критериуми според кои може да се суди за таквиот предмет, камп-естетизмот ја поддржува формата – стилската кохерентност на еден целосно остварен стил – како вредност сама по себе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дотолку подобро.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Себастијан до Гица Прасица, од Венеција до Бродвеј, безброј негеј-културни облици и ликови им подлегнале на опачностите на геј-мажите. (Што тоа, на крајот на краиштата, имаат да прават опачните ако не да изопачуваат?) Како резултат на такви светотворни проекти, во кои геј-мажите си го губат поединечниот хомосексуален идентитет преку присвојување на хетеросексуалната култура, како и преку длабоко нурнување во нејзината настраност наместо во сопствената, голем број негеј-облици не само што се прелеваат во геј-облици туку и стануваат општопознати симболи на гејството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-женственоста во голема мера е хомосексуална појава, дотолку што истополовата желба не може да се раздружи од околностите во кои се создава; таа не е само израз на половата меѓупоставеност или на женственоста, без никаква еротска состојка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто го зајмат од други, во случајов од жени (или, во други случаи, од благородници).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најречовита и најсамосвесна забелешка, би рекол, му е следнава: „Но, причината поради која белците ја сакаат иронијата е што таа им овозможува да се си се позабавуваат и да им биде подобро во сопствената кожа“.419 Таквата иронија им овозможува на успешните шизички стрејт-белци, вклучително и на Ландер, да се справат со срамот поради тоа што се повластени и белци дистанцирајќи се од културата во која веќе спаѓаат, тешејќи се со можноста дека не се докрај вмешани во неа, ставајќи се над неа и надвор од неа благодарение на тоа што имаат критички поглед, како и преку идентификување со маргинализираните луѓе, што им овозможува и понатаму да си учествуваат во неа со почиста совест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За да си најдеш сексуални партнери, мораше да се фатиш за некоја од институциите на машкиот геј-друштвен живот: баровите, бањите, Црквата на метрополската заедница, месната деловна геј-асоцијација, геј-моторџискиот клуб, геј-хорот, некоја од политичките геј-организации или групи за притисок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нашето општество бара од своите неолиберални субјекти да се збучат, да се држат ведро стоички лице в лице со општествено стокменото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа сложеност не е ништо друго освен последица – неизбежна, иако, се разбира, не тотална или сеопределителна – на општествената семиотика на родот и на сексуалноста во еден хетеронормативен свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Немаше тука бирање со кого ќе се дружиш и дали ти биле по мерка, дали биле од оние типови што ги цениш и што би сакал да ти бидат пајташи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дека геј-мажите сакаат бродвејски мјузикли е, се разбира, клише, стереотип.115 Како што во сопствената книга самиот Џон Клам пишува за гејството на бродвејскиот мјузикл, „Стереотип е дека геј-мажите му се особено посветени на музичкиот театар, односно дека љубовта кон музичкиот театар е знак за гејство“(29).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го третира стилот како утопија сам по себе – колку и да е ужасен некој конкретен стил и колку и да се фрапантни општествените значења што можеби ги кодира во даден контекст.274 При тоа одбивање некој туѓ или надворешен вредносен поредок да ја деконцентрира од некоja естетска обземеност, па бил тој и поредок на напредни политички вредности или особено ако е таков, камп-културата се впушта во сопствен вид општествена критика, во сопствен вид бескомпромисна одбрана на фантазијата и на задоволството, а со тоа и во сопствен вид политички отпор (тоа е една од пораките на Пуиг во Бакнежот на жената пајак, исто како што е и една од пораките на Сартр во Сен Жене).275 И вкусот и невкусот имаат важни, иако различни, улоги во машкиот геј-естетизам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Корисно е во овој контекст да се потсетиме на нашиот заклучок од претходно дека „женственоста“ во машката геј-култура, по правило, е заменски идентитет: таа е идентитет што се користи наместо и како замена за облик на постоење што геј-мажите не можат да го добијат – односно, барем не толку лесно – во сопствените личности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ландер, кој е Канаѓанец и кој се опишува себеси како „недокториран докторанд“ што живее во Лос Ангелес, има да каже разни занимливи и забавни работи за прашањето зошто таквите луѓе ги привлекува иронијата, зошто иронијата има толку значајно место меѓу работите што ги сакаат белците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
До интернетот имаше уште деценија-две, а мобилните телефони сѐ уште не беа ниту на повидок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Тоа не е точно! Сите злосторници на планетава, дури и најсуровите убијци, се верници во себе, веруваат во сопствениот манастир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ми беше подарена радоста да ја препознаат во сопствениот живот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чудесно во неделната отпочинка во сопствената соба- оаза е ретка можноста повторно да трагаме по нашите фиоки, книги, по себе во топлите отисоци на предметите и чувствата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Искрено верувам во сопствениот напредок!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ова не е пропуст или незнаење, туку намерно го направив со цел читателот да вложи личен труд во дополнувањето на списокот кој го обележува македонскиот влог во сопствената трагедија и пораз, во сопственото уништување и по заслуга на сопствените водачи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лудилото понекогаш е бекство од болката во затапеност, а понекогаш бекство од болката во уште поголема болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соочувањето со она другото и за лудилото и за нормалноста значи смрт, и претворање во сопствената спротивност и негација.” .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше нешто од тоа соединување на сенките, од тој допир на одразот, од тоа преплетување на две недофатливости, во оние мигови кога Рајнер и јас бевме заедно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само понекогаш некој ќе се загледа во сенката што ја фрлаат облаците или некое дрво, или ќе се загледа во сопствената сенка, и тој миг му изгледа како насетување на некакво откровение.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сонот би можеле да го одредиме како краткотрајно лудило, а лудилото како долг сон.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг, срипал ко опарен и се опитал со крената глава и става сам да тргне кон непријателот, повторно да ги запее и разлее стиховите, за да ја покаже и докаже својата теорија, дури ако треба да гори во огнот на непријателот или да согори во сопствените зборови и стихови. Го спречиле во намерата другарите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој читал книги собирајќи го, со голем љубопитност, книжевното опитство на светот и на своите сонародници во сопствениот качкет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега лежеше пред нив во сопствениот гроб, во сопствениот ковчег, сам и блажен, со блажена насмевка врз лицето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пеплосан, дамлосан и жален се склупчил Нуне Волта во сопствената кожа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не смее да одговори: би паднал во сопствената замка повторно немајќи увид во грешката, а потоа и без да забележи би се изел себеси покрај појадокот, гледајќи од страна потпрен на лактот - невклучен, помалку морбиден и неразбирлив, смешкајќи се со чашката млеко и вареното јајце - како еден куп долго собирано ѓубре зад кое се крие мотивот за неговото не толку очигледно самоуништување. И што:?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не припаѓаше повеќе долу во градот кај што преку ноќ почна да се плаши од своите пријатели-Македонци, да ги презира и да ги избегнува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се чинеше (и од размислувањата на оние со кои дискутираше овде, во шумава) дека човековата верба во сопствената слобода на одлучување (па дури и верување) е само илузија, заблуда и дека сето она што ни се случува е предодреденост, даденост, неменливост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овој се насмеа гласно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не беше сигурен дури ни во сопственото постоење сите овие години, не беше сигурен кој е, не беше сигурен каде припаѓа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беше станал номад дури и во сопственото срце. Мора да продолжи да чекори...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не“, го изненади стравот во сопствениот глас.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никогаш аплаузот не се губи во сопствениот извор.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа влегуваат во театарот како во сопствен дом... атмосферата во англискиот театар е како дома, лежерна“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со прсти ќе ги отстранувам прашинките од солзата стара во скинати џебови дарови пишани ќе кријам Во синџир од електрично коло со искри на стихијна страст јас пламен ќе вивнам, заробен во сопствени стихој...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во страсната атмосфера се улови во сопствената стапица...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во ова невреме ноќва, зората испраќа порака, скржавец чекори во денот, мислата умира Тони нагонот во бездна, ѕвездите солзи ронат Во сончевината на утрото, бакнежи од зракот на сонцето Солзата се капе во сопственото езеро Во ритмот на срцето, немирот болка ткае
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Градејќи го сопствениот идентитет како непосредно визирање со сондата поетесата Олга Наумовска со изразот на лириката , суптилна, со нагласена естетска нишка гравира еден спектар на судбини, поетски пронаоѓања во срцето, во душата, во сопствената големина, но и во големината на другата имагинарната страна.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И по кој знае кој пат ќе се почувствува "заглавено", во град на дивоградби и лоши луѓе, во јануари кој никако да мине, во минус на тековна, во плус на килажа, во свет кој станува сè понесигурен и понапнат, во сопствената кожа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Проститутката уживаше во сопствениот одраз од излогот на стоковната куќа на главната улица, на која само тој ден имаше право да ги сопира несовесните возачи, елегантно кревајќи го знакот „Стоп“ и дувајќи во свирчето, толку меко, речиси нечујно.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Обете фигури живеат во илузија и тогаш кога се соединети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Второ, фирмата што избира стратегија за нејзиниот нов производ мора да се обиде да ги погоди можните стратегии на останатите фирми знаејќи дека мали промени во сопствената стратегија би можеле да ја нарушат насоката на другите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потсетуваме на изјавата на Леонардо: “Своето исполнување ќе го пронајдам само во сопствената сила за предочување”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бараат исполнување во соединувањето, а можат да го најдат само... во сопствената сила на предочување”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И никако не можев да се вратам назад во сопствената кожа иако убаво ја гледав како стои збрчкана тука во автобусот на само еден мрзлив дофат на раката.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тенденцијата кон артифициелност во уметноста и литературата � соодветствува на тенденцијата најсилниот порив за доживување да не биде во природата туку во Идејата, во сопствените, “внатрешни” претстави.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Требаше да почувствувате како во мене, со секој изминат ден, се засилуваше она “Не” и како најпосле победоносно го истисна наметливиот црв што ме јадеше и не ми даваше на мир да се загледам во сопствената живеачка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа заматеност настанува во маниристичкиот пра-порив сексуалното либидо да не се задоволува во и со помош на природата, туку често вон неа, дури против неа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Изгорев тето, изгорев во сопствениот оган.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти реков, се заколна во сопствениот и во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Снежано! Светлост и светост моја, во мигот кога ја изгубив вербата во сопствен пород, груткава во градиве никако да се стопи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- О мајн гот, вели тој. - Ти пак уживаш во сопствената личотија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но само што му се приближи, слугата ја фати и го удри своето од нејзиното лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Зар не е можно“, додадов јас, „министерот – иако го поседува писмото, а несомнено дека е така – да го има скриено на друго место, а не во сопствената куќа?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Човек и не знае што сè има во сопствената куќа“, рече девојката и двајцата се насмеавме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Глетката потсеќа на оние од разгледниците, а вие замислувате како го сечете мангото на четвртинки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Најголемиот дел од она што сум го напишал се озна­чува како ексцентрично, бидејќи никогаш не правев јасни разграничувања помеѓу живеењето и пишувањето; иако живеејќи успевам да го прикријам непот­полното учество во сопственото опстојување, сепак не можам да го изнегирам во своето пишување, затоа што пишувам токму за да не постојам или за да не постојам половично.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Небото, езерото, тревата, патките, разните шетачи, сѐ изгледа посвет­ло, почисто, помагично, телата и предметите обвиткани со силна светлост по рабовите, и на некој чуден начин потонати во сопствената тишина и во пределот околу нив. Како да пловат во просторот сами за себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега доаѓа моментот на враќање, реинкарнација во сопствената идилична хармонија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Воочливо е како ние луѓето уживаме во сопствените лаги.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа ги тера луѓето што го поседуваат едноставно да се повлекуваат во сопствените скривалишта, за да се засолнат од ненаситните мршојадци и крвопијци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Засилување на самодовербата и верување во сопствените вредности.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Творам септички јами во сопствениот разум.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Струи непријатност, а јас се чувствувам неудобно во сопствената фотелја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш ќе изгорев во сопствениот оган од страсти.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Заспивам длабоко и мирно, самозадоволно уживајќи во сопствената идила.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Субјектот (‘Духот‘) гледа во огледалото - во сопствениот објект се одразува (рефлектира) себеси.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа е, впрочем, и еден од централните поими околу кои се води дебатата на двајцата префинети интелектуалци, и двајцата претставници на една аристократија на духот која ги проживеала сите страдања на интелектуалниот хомо балканикус: Таткото е во постојан егзил (и лингвистички и географски, меѓу Цариград, Поградец и Скопје), а Климент Камилски е интелектуалец од највисок ков, шпански борец против фашизмот кој во сопствената држава е фрлен на Голи Оток!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се зближија, судбините им беа слични, најсилното беше тоа што секој од нив еволуираше во сопствениот лингвистички универзум.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој е во егзил и дома, бидејќи неговата докторска дисертација за педагогијата и развојот на детето, одбранета на Сорбона, е забранета во неговата сопствена држава!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој автор духовно се надоврзува на неговите претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената традиција.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но „оној којшто наоѓа заштита во сопствените зла, кој може да биде храбар само ако е гневен, вреден само ако чувствува страсна желба, мирен ако се плаши, мора да биде потресуван и фрлан навака-натака; таквиот мора да живее под тиранија и да падне во ропство на некоја страст”, вели Сенека и додава: „Зарем не е срамно да допуштиме пороците да ги заштитуваат доблестите?“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Некои пак велат дека таа, ако не ѝ се пружи отпор, на крајот се гуши во сопствената жива песок.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако знаеме, од основното психоаналитичарско школо, дека потиснувањето и сублимирањето на начелото на угода е културна дејност, цивилизирање на првобитниот сексуален нагон во галаксијата на Еросот и неговите слободни игри, ќе запазиме дека јужнословенскиот виталитет им одолевал на сите овие сублимации и дека на крајот се „сублимирал” во сопствената l’action directe и, така, без форма јурнал таму од каде што мислел дека бегал - во смрт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За мене тој беше непризнатиот дипломат на земјата која не постоеше, на земјата на животот на своите чеда, по чиј живот можеше да се трага, останувајќи верен на потрагата по него во сопствениот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Заглибувајќи во својот идеал човекот се изгубил во сопствената игра, па сакајќи да се надмине се скаменува во недвижење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа се должи на фактот, според Сјоран, што човекот се впуштил во авантура, надвор од своите инстинкти, па затоа секогаш завршува во лавиринт.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеше да помине шест часови во скривалиштето и уште девет часови во сопствениот кревет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во моментот кога ја виде како паѓа врз врзаната рака, му се стори како нејзината болка да ја чувствува во сопственото тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше клоцан и камшикуван и навредуван, врескаше од болка, се тркалаше по подот во сопствената крв и повраќаници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, секоја од трите супер-држави е толку пространа што може да си обезбеди и доволно материјали што ѝ се потребни во сопствените граници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зашто, тајната на владеењето е да се комбинира вербата во сопствената непогрешливост, со способноста да се учи од грешките од минатото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наследниците на француската, англиската и на американската револуција, веруваа делумно во сопствените фрази за правата на човекот, за слободата на говорот, за еднаквоста пред законот и слично, па дозволија дури тие фрази да влијаат до извесна мера и на нивното однесување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Запечатениот свет во кој живее тој во таков случај би се распаднал, а стравот, омразата и вербата во сопствената исправност, од кои зависи неговиот морал, би можеле да исчезнат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме опфати необјасниво чувство на самопрезир и вина, но и увереност дека сето тоа е безначајно: зошто беше важно што чувствува Ема, каде се движат нејзините размислувања, што е таа самата во сопствените очи, што сум јас во нејзините очи?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Господи, погледни во нас, гости во сопствениот живот.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Гордоста ти недостасува да бидеш смешен во сопствените очи, зашто направениот грев е секогаш поголем од нас луѓето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Копање во сопствената совест.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не сакајќи да биде за потсмев, Милка престана да мава по снагата на Вангела, си тупна две три тупаници во сопствената глава, а потоа така седејќи си го префрли веленцето преку себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа жена се губи во сопствената реченица како мало дете во супермаркет... - се гушеше Лари во очајнички бес.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Така си ја дополнуваа и си ја доградуваа стратегијата за спасот на семејството, во заедничкото проверување во сопствените илузии дека излезот е тука, или некаде на друго место, или во враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Изборот на Америка значеше определба за ширината, за вербата во сопствените сили, толку многу зајакнати во егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потем, тој продолжи: - Ах, тие јагули, тие свети и клети јагули, како сирените на северните мориња, влегуваа во реките, езерата, на нашата руска земја, нè поврзуваа со светот, означуваа безброј излезни патишта, кога човекот се гушеше во сопствената судбина...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И Татко и Цветан Горски понираа длабоко во себе, во сопствената смисла на потрагата по јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, во својата егзилска стратегија, во основа сакаше да го оствари враќањето во себе, во сопствениот идентитет, трагајќи по излез во егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
мачката никогаш не заспива сосема или номадството како инспиративна деструкција ...како оптегната топлокрвна мачка пред разурнатите порти на златниот храм рамнодушна за светите знаци на каменот за тебе и за твоите шумски распојасани придружници овие ракописи со векови недостапни за надворешниот свет се само листови хартија ѕидовите на тишината те нервираат би ги здробила со жешкиот крик на летото во пот во трк кон отворено небо свирепа јавачке колку безначајни те се тромавите мислители што по библиотеките умираат за бесмртноста би ги впрегнала под себе би ги камшикувала во сопствената крв да ја сетат сласта на минливоста напред напред тагата чувај ја внатре зад погледот нека другите страдат за тебе нека прскаат мускулите потоа испружи се со испрекинат здив дива прекрасна сред моите нечитки неважни песни...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Почнувајќи од Lost in the Funhouse, проблемите на пишувањето, положбата на писателот во креативниот процес и врските помеѓу стварноста и помнењето се меѓу неговите главни теми; самиот Барт често се појавува како лик во сопствените дела (на пример, во споменатата збирка, во ро­манот Letters, па и во овде објавениот расказ).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во обата случаи, на уметникот што пости и анорексикот, битно е дека тие го требаат големиот Друг којшто набљудува што тие прават и когошто се обидуваат да го уверат дека можат да одат уште понатаму во сопственото жртвување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зошто езерото зјапа во сопственото дно и се запенува како расен коњ во галоп?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Умираме по сувите острови, гинеме по карпестите планини, како овни не колат во сопствените куќи и ниви и не покажуваат пред кафеани обесени на столбови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од тогаш почнува традицијата на неговите појавувања во сопствените филмови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Алфред Хичкок Тематот за една од најфасцинантните личности на дваесетиот век, Алфред Хичкок, човекот чие име значи жанр, како што вели Трифо, го почнуваме со славните разговори меѓу, пред сè Хичкок и Трифо, а потоа Хичкок и Питер Богданович (книгата за Хичкок на Трифо не е само една од најзначајните книги за филмската уметност, туку таа во шеесетите години многу придонесе за ширењето на границите на слободата и на она што значи уметност; оттаму таа книга е посебно значајна и за нас, кои на тие културно-историски нивоа, онака глобално, социолошки, сме барем триесетина години назад); во вториот дел на тематот поместени се два „психоаналитички” текста за Хичкок, а најнакрај ви препорачуваме дел од многубројните книги напишани за него и го донесуваме прегледот на сите негови појавувања во сопствените филмови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во продолжение ви го пренесуваме списокот на најпознатите појавувања на Хичкок во сопствените филмови. Станар - во сцената во книжарата Хичкок е свртен со грб кон камерата; при апсењето тој е еден од многуте набљудувачи. Убиство (The Murder 1930) - се појавува на патот. Уцена (Blackmail 1929) - во метро чита весник додека од соседната клупа го посматра едно мангупче. Триесет и девет скалила (The Thirty-Nine Steps 1935) - оди преку улица. Млади и невини (Young and Innocent 1937) - на судската расправа тој е еден од фотографите. Госпоѓата која исчезнува (The Lady Vanishes 1938) - за момент се појавува на лондонската железничка станица. Ребека (1940) - стои покрај телефонска говорница од која се јавува Џорџ Сандерс. Дописник од странство (The Foreign Correspodent 1940) - на улица оди покрај Џоел Меккреј. Господин и госпоѓа Смит (Mr. and Mrs. Smith 1941) - на улица оди крај Роберт Монгомери. Саботер (Saboteur 1942) - крај една трафика. Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt 1943) - во партијата карти во возот тој има Full House. Чамец за спасување (Life Boat 1944) - неговата фотографија во профил се наоѓа во огласниот простор на веникот што го чита Вилијам Бендикс. Маѓепсаниот (Spellbound 1945) - излегува од лифтот во хотелот. Озлогласена (Notorius 1946) - на приемот истура чаша шампањско врз душекот. Случајот Парадин (Paradine Case 1947) - носи голема кутија од виолончело. Јаже (Rope 1948) - оди по обоените делови од улицата. 44 Margina #21 [1995] | okno.mk Во знакот на Јарецот (Under Capricorn 1949) - се појавува двапати; на приемот кај гувернерот, и на скалите на владината палата. Трема (Stage Fright 1950) - на улицата зјапа во Џејн Вајман. Непознати во возот (Strangers on a Train 1951) - влегува во возот и носи контрабас. Се исповедам (I Confess 1953) - минува на врвот на големото скалиште (на кое има, како што забележува Трифо, точно 39 скали!) Повикај У за убиство (Dial M for Murder 1954) - еден од учесниците на групната слика која Реј Миланд му ја покажува на Ентони Давсон. Прозорец кон дворот (Rear Window 1954) - во станот на музичарот го дотерува ѕидниот часовник. Држете го крадецот (To Catch a Thief 1955) - покрај Кери Грант, во автобус. Неволјите со Хари (Trouble with Harry 1956) - оди покрај местото кадешто Џон Форсајт се разделува. Човекот кој премногу знаеше (The Man Who Knew Too Much 1956, римејк на Хичкоковиот филм од 1934) - на плоштадот во Мароко. Погрешен човек (The Wrong man 1957) - Хичкок го раскажува прологот на филмот. Вртоглавица (Vertigo 1958) - преминува улица. Север-северозапад (North by Northwest 1959) - трча по автобусот кој му ја затвора вратата пред нос. Психо (Psycho 1960) - стои пред вратата на трговецот со недвижнини, кај кого е вработена Џенет Ли. Птици (The Birds 1963) - со две кучиња излегува од продавницата за животни. Марни (Marnie 1964) - од хотелската соба излегува во ходникот. Искината завеса (The Torn Curtain 1966) - во хотелскиот хол седи со едно дете во рацете. Топаз (Topaz 1969) - на аеродромот седи во инвалидска количка. Лудило (Frenzy 1972) - еден од посетителите при уводното предавање. Семеен заговор (The Family Plot 1970) - неговата сенка на прозорецот од канцеларијата за статистика на жителството.  http://www.filmsite.org/hitchcockcameos.html Margina #21 [1995] | okno.mk 45 46 Margina #21 [1995] | okno.mkR.D. Laing е (анти)психијатар чие културно влијание е големо и неоспорно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А потоа наеднаш пак му се наслушнува одот; Од на преморен коњ Затечен во редок шамак Со облаци инсекти околу вратот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Глеј само како му слабее чекорот Како му истечува времето И како исчезнува во сопственото ехо во глувата пештера на сеќавањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И баш во новово време кога тешко се наоѓаат пристаништа за мирно да впловиш барем во сопствените спомени, помладите колеги на работа ми подарија рачен часовник.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Меѓутоа, “Набргу тоа стана начин на живот: ТИ И ЈАС, ЈАС И ТИ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Џарман му беа потребни неколку недели да го прифати фактот за присуството на вирусот во сопственото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По тој повод, Дидје Семен (Didier Semin), куратор на изложбата во соработка со Серж Лемоан (Serge Lemoine), му постави на Арман неколку прашања за актуелноста на тво­рецот на MERZBAU.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што да кажам, а повторно да не поверувам во сопствената лага.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па вие си јадете од вашата душа, вашите деца го пијат вашиот отров, ќе се удавите во сопствената кал, ќе потонете во живиот песок.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И каде најинтимно можете да ја барате судбината ако не во сопственото срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тука сме сега, а каде ќе бидеме утре, тоа е судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па можеби таму ќе го најдам изворот на подмолнава сила кои некој ја нарекуваат немир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ДЕЛ СУМ ОД ТВОЈОТ СВЕТ, МОЈАТА УБАВИНА Е ЗАМРЗНАТА ВО ТВОЕТО СРЦЕ, НА ДУШАТА ТИ СПИЕ МОЈАТА ЉУБОВ, А И МОЈАТА БОЛКА И МОИТЕ СОЛЗИ НЕ ТИ СЕ ТУЃИ...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да ја слушнете неговата музика, па тоа се нотите на вашиот живот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гордоста e најудобното скривалиште за душата која ја губи верата, ако не собереме сила да ја скротиме ќе пропаднеме во сопствената ништовност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги заривам забите во сопственото тело и тонам на дното, тонам и го гледам лицето на понорот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Горделивоста не носи до дното на гордата осуетена осаменост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со духовно проникнување во сопствените вредности ќе изградиме нескршлив карактер и силна волја за да ги избегнеме ударите на судбината и да се соочиме со животните предизвици.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некои реони се толку многу загадени, што идните генерации ќе мора да ги трпат последиците од загадувањата, да живеат во градот што не може нормално да функционира и се задушува во сопствените еколошки проблеми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Со состојба во сопствена средина се задоволни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
д) Што се однесува за нас - најмладите екологисти - укажа дека секоја навидум мала работа е голем придонес за Еколошкото друштво; изградување на еколошката свест низ наставните и воннаставните активности, одржување хигиена во училиштето, во училишниот двор и секаде во градот, во сопствениот двор и во непосредната животна околина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И џагорот стивнува, и в миг се групираат по одделенија, и влегуваат во училишната зграда, низ скалила, низ ходници - се рапределуваат секое одделение во сопствена училница.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Лежи во сопствената соба: двокрилен прозорец со бели пластични ролетни, со бела мрежеста завеса и сета таа белина пропушта мека млечна светлина; под прозорецот работна маса - од татко му - столот е од татко му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во ваква празнична атмосфера и возрасните се враќаат во сопственото детство, се враќаат од далечната магија, се внесуваат во играта што ја гледаат и во звукот што го слушаат, па со нозете тупкаат во ритамот на песната - Дојде Дедо Мраз!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И. К.: Сметам дека првобитниот пар - уметникот како пророк од една страна, и публиката задолжена да слуша од друга - веќе не постои, не функциионира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Би го нарекол тоа еден вид иронија, што ви дозволува да ја изразите својата ситуација во сопствената околина, тоа е хумор на нашата епоха. okno.mk | Margina #10 [1995]
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Единствено можам да разговарам за моите блиски пријатели кои ги познавам 30 години, тие работат на истиот јазик, на истите проблеми и идеи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Проблемот е во тоа што тие никогаш не биле способни да ги асимилираат тие елементи во сопствената култура.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тука се раѓа чистиот архитектонски објект, оној кој го негира градот и неговата намена, го негира интересот на поединецот и заедницата, истрајува во сопственото лудило и на кој единствен парник му е гордоста на ренесансните градови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ним не им се заканува опасност да поверуваат во сопственото својство на маси: исклучени од субјективноста и живиот збор, тие никогаш не поминале низ стадиумот на политичко огледало.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дерида го наведува Бенјамин на следниов начин: Бидејќи, исто како што фрагментите на амфората, доколку некој може да ја реконструира целината, мора да се поклопуваат до најситни детали, но не се неидентични, така преводот, наместо да се приближува до значењето на оригиналот, попрво, со љубов во полна живост, го пренесува во сопствениот јазик модусот на интенција на оригиналот: на тој начин, така како што остатоците се препознаваат како фрагменти на иста амфора, оригиналот и преводот се препознаваат како фрагменти на еден поопфатен јазик.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Џорџ штајнер, исто така, нѐ потсетува дека “Борхес е кустос во душата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
“Борхес”, вели тој, “го изградил своето дело, а ми се чини и самиот свој живот, од оној ист напор да си создаде себеси дом во сопствениот ум...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговата Аргентина останува место на соништа. Борхесовиот ум тука е најстварното нешто.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Конструкција на инфо- околини во сопствените невросветови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој никако не нѐ доведува во близок допир со сопствената земја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поврзување на сопствениот невропростор со другите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Кутриот Чавка, - си помислив, - тој верува во сопствената измислица дека старичката е негова баба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не можеше да поверува како можело да му се случи досега воопшто да не се сети да го отвори локалниот телефонски именик и да види дали не ќе најде и уште некој Едо Бранов. Овде, во сопствената земја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нели сме ние оние нападените во сопствената земја?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа мораше и него да го внесе во сопствената судбина веќе разоткриена пред мајката Перса и сигурно сега е вистинскиот миг додека уште престојува во нејзината глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Што значи да си нападен во сопствената земја?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Веќе беше седум ипол, а јас се топев во сопствената агонија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сами меѓу себе фрлајќи си пакосни мрежи и камења, потоа се фаќаа како рипчиња во сопствените мрежи. Јас не требаше многу да се мачам околу тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се задлабочив малку во сопствените мисли, полека и незабележано се замелушував сѐ повеќе и повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Отпосле се свестив што кажа, дека има петнаесет години и тогаш, во тој момент се почувствував многу горда, многу значајна во сопствените очи и многу задоволна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, со кого одиш? – го прашав Саше. - Со друштво.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уживај во сопствениот избор – ме посоветува тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)