во (предл.) - твој (прид.)

Личиш на оние подрумски стаорци кои се закануваат да загосподарат со градот! (Со забите го отвора шишето)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Знаеш ли дека ова е првпат да мочам во твоето млеко?! (Моча во шишето) Се надевам дека не и последен!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој е и во твоето срце, затоа што е тој срце во нашите срца!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ќе бидеме овде, јас свиен во твојот скут, во овој жолтозелен простор кон кој води еден единствен, тесен пат, како што е впрочем секогаш речиси правило, тесен пат да води кон широкото и пространото; ќе останеме овде под сината вселена по која една голема жолта месечина плови како залутана лаѓа во пустина, со изветвено знаме што се вее, како што некогаш бев ти зборувал, без бои веќе и без припадност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Изгледа имаше нешто многу трогателно во твојата асоција за оваа слика - го праша Мел.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мааарк, ќе бидеш ли љубезен, ама те молам тоа е само ситница, ама Маааарк, па ти си злато, јас не се сомневам во твоите способности ...“.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А за овој патријархален примитивен дискурс (што проблеснува - чинам, иронично, но!? - и во твоите драми) извинување до фините и суптилни читатели на Маргина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ја сакам таа работа и сакам да им дадам колку можам на тие јунаци кои избрале да бидеме „браќа по оружје”. Сите комплет сте браќа или има и копилиња?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Прдливиот Марти само се обидува слободно да ѕирне во твоите убави гаќички!“ Урнебесна смеа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
”  „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено.  „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш реши да ме побара мене.  „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навикнат да слуша извештаи за побуни во целата своја огромна царевина, кои секогаш ги задушуваше во крв, султанот го повика својот одговорен службеник за Европејска Турција, Хилмипаша, и кратко му нареди: — За дваесет и четири часа сакам мир во твојот реон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толку за сега. Потаму ќе ти јавам ако излезе нешто ново, а и ти веднаш чини абер ако забележиш нешто слично во твојот мудурлак".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Прочитав, мудур ефенди, ама не ме израдува многу — му одговори кратко јузбашијата и, седнувајќи на покажаниот стол, ја извади кутијата со тутун, та му понуди на стариот Арслана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Каде ќе можеш да слезеш до дното на душата, каде ќе помечтаеш, и каде ќе излееш горчина, ако во домот, ако во твојот сопствен дом не најдеш, за сето тоа, одзвук, ехо...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ненадејно, сред оваа тишина, сред оваа долга едноличност, ти доаѓа некој и наеднаш во твојот свет на тишина и осаменост, внесува свој свет, поинаков, необичен, непознат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Леле! - се фати за глава Бојан. - Па само во твоето училиште има повеќе учители одошто ученици во моето училиште.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога децата се доближија, тој му рече на своето девојче: - Ова е во твоја чест!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По кои скали од зборови ме качуваш во твоето минаре за да го имам молчењето за сопатник а немирот за водич?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еве го твојот поглед со кој сонцето им се обраќа на плодовите Две брези имаш и некоја црна месечина меѓу нив изгрева Си ги прибрала сите светулки во твоите ливади да пасат Црна сенка минува преку твоето срце...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Патокази кон тебе ме доведоа, тоа не е пат до пеколот, Игра на животот во сложувалка наредена, зошто ова парче црна кал, сѐ уште како во твое време е навредена.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Во твојот папок е, Луцијо, оти јас го пренесов центарот на вселената од циркусот во твојот папок; каде и припаѓа, каде отсекогаш и бил, само тоа Земанек не го видел, а и ти не си видела; кажи му дека е обично добиче“, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Те молам: пушти ме во одајата на прокобата и јас ќе видам: ќе прочитам, ќе го растолкувам напишаното и мирот во тебе ќе се всели, и во твоето царство.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или пак имаше намера да ми ја наметнеш дилемата каде да ја барам вистината: во твојот изминат живот, или во онаа неочекувана тажаленка во врска со планинските беспаќа, понудувајќи ми ја токму во еден таков необичен вид прекрасната можност но и одговорност самиот да избирам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали токму ваквите збунувачки размисли што не знам од каде наидоа утринава, ја спречија твојата насмевка да се појави на моето лице?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да си паднам во твој дворој, Во твој дворој, во ѓул башти, Да изникнам ѓултрендафил.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Празно. Бубачката ја нема. - Бубачката е во твојот џеб, со крстосани раце преку гради спокојно рече Петко. - Претреси се.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
О слушај ме, ти можеш да слушаш крик мој секој пат: Час побргу ти сврзи ме со либето, мој боже, во твојот рајски светол кат!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Таа само така нема да се најде во твоите очи – зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во твојот манастир е запалена свеќа. Таа свети без престан. Пред иконите на твоите обожувани светци.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Твојата огорченост е толку силно изразена, што предизвикува нетрпеливост во твоето срце – продолжи старецот. – Јас ќе дојдам пак до одговорот што ти го посакуваш, но на подобар начин.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тагата е причина и за очај. Твоите надразнети сетила за лутина се гледаат во твоите очи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Замоли да те почека овде, па минавме некое време во твојата соба, ама не е баш разговорлив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Расказот го поместив во оваа книга, сега во твоите раце, пред твоите очи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Откако ќе заклучи дека конците на претставата веќе се во твоите раце, објавува дека трката по признанија може да почне...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, најлошото не било да сретнеш туѓи прсти во твојот фишек за семки, туку ако го промашиш семкарот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сакам да ти подадам грст среќа да се мултиплицира во твоето големо срце. Безнадежно...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сакаш да ме видиш во обрач од бездна, или да ме стопиш во твои дланки, ко коцка мраз врз усвитено железо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ѕвездите се топат во твоите валкани раце...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Насмевката ќе остане да го отвори ковертот На моите скриени желби Твоите ветрови ќе уриваат во тесните одаи На моето почивалиште, оставајќи ја последната ружа Но, мирисот ќе остане во твоите прегратки вечно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Засекогаш ќе остане празнината во твоето срце за мене а во твојата глава ќе виси ликот мој како фотографија на бел ѕид.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ќе го пригушам нежното распаѓање на мислата... „МОЖАМ СЕ“ Ко капка роса на лозов лист, ќе го пронајдам патот, за да ги збришам сите темни дамки во твоето срце...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Научи наутро неколку туѓи шеги и умеј да ги кажеш во погодно време... 122 okno.mk Има и друг начин да се говори забавно без памет, само нека јазикот ти е виток и жилав; но, тоа е тешка наука, која само од жените може да се научи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Обидувај се да ги имитираш, обидувај се во твоите зборови да нема ниту врска, ниту смисла, твојот разговор на минута да менува по пет теми, пцостите, пофалбите, смеата, сожалувањето, обичниот расказ - сето тоа, речиси помешано заедно, нека лета покрај ушите што те слушаат, обидувај се, како барабанот, зад себе да оставаш само пријатна бучава во ушите... без да оставиш каква и да е смисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Место сето тоа ти, застанат така пред жената и со оние тројца мајстори, што ти дишеа во вратот, пред жената, целата раздрохтавена како пауница од задружната благота, не можеше да смислиш ништо друго, освен да ги требиш сламките од засушениот малтер на чекичот во твоите раце, дури не ти притекна онаа мудрост, која успеа да ја протепкавиш во неколкуте збора, што ги исцеди од својот гнев како мајчиното млеко:
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Скапоцениот камен, верувам, дека сѐ уште се наоѓа во твојата близина зашто и последните сознанија ми го потврдија тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На тој ден, љубов моја, во твоето мало сопче близу до Металскиот завод започна нашето заедничко живеење како маж и жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А, кога ќе го видиме само погледнува во твојот џеп и во моето тенџере на шпоретот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Скришно гледав во твоите очи, ти го читав погледот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Драга моја тето! Мојата судбина е во твоите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На тој збор и таа сигурно паѓа и бестелесно плови во твоите небесни очи, пиејќи ја со сласт амброзијата од твоите усни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во твоите очи го видов мирот и спокојот кога „лотосот“ ги голташе првите голтки на животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже, зар толку бев страшна во твоите соништа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Кажувај ја причината за сјајот во твоите очи!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ана, ти си изморена и... возбудена. Ќе те одведам во твојата соба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Упатен кон смртта, јас немав очи да ја видам светлоста во твоите овлажнети зеници, отворени прозорци кон мене, само кон мене!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Перокселинот во твоето собиче. - Под мојот кревет, - додава Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не те зафати бура, а така нешто во тебе се скрши, во твоите мисли, во твоето чувство кон луѓето и светот нешто се променило и сакаш себеси да се убедиш дека не постоиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И бојата и формата се во твој стил.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Обратно треба да се одбира од оние со и без деца - подобри се оние многудетните зашто се навикнати на бучава, викотници и кавги, па полесно ќе се прилагодат на тебе во твоите „блескави“ моменти, кога се „продераваш“ за нешто за кое само денес си убедена дека е така, а веќе утре не се ни сеќаваш што била темата, поентата и поводот, а за причината ич да не правиме муабет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А кога ќе му заѕвониш, веќе тој одлучува дали комуникацијата ќе оди во твоја корист или не.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, гравот е знак дека и во твојата куќа заиграла „варјача”, дека си врв од домаќинка и дека, во зависност од тоа како си го зготвила, така и ќе ти помине остатокот од денот до замрачување, а богами и ноќта!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ана Дамевска Во твоја интерпретација .... сѐ е некако полесно.... треба некогаш да ми ги раскажеш моите проблеми :-)))
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш си чул. Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твојот пород, ќе те убијам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Диџејот се возвишува во твоите очи. Звуците ароматично ги микса, како да си игра со нив во твојата глава. Го обожуваш секој негов потег врз плочите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Верувај во твојот Господ, зошто тој те сака најмногу, без разлика дали неговото име е Исус или Буда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ја ставив дискетата назад во твојата чанта.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Од својата торба извадив нов пасош, холандски, швајцарски банковен чип на исто име и ги пикнав во твојата чанта.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Зар може да има друг јазик, освен мајчиниот? Има, тоа е јазикот во твојата уста!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски иронично се насмевна на оваа шега, но Татко продолжи со сериозен тон: Јазикот ја има главната функција во зборообразувањето, но и во утврдувањето на вкусовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме научи да гледам со твоите очи, во твоето време... така постојано живеам во твоето... зошто моето одамна го нема...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Разбудена среде ноќта те барам тебе во дел од моето тело.... тебе, мирисот на убавина во твоите раце... не се раѓаат повеќе такви како нас... срцето ми кажува стихови за тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во твоите очи се наоѓа сиот свет, таму сум јас кога светот ми се руши....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во твоите очи ги чувам моите сништа, како благослов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Со љубов во денот чекам да те видам јас морам, морам да ја љубам ѕвездата во твоите гради За да ми светиш во мракот на мојот живот......
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во твоите очи најдов ново огниште, топол дом за моето срце...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Обид Се обидувам да ги наредам боите на виножитото во твоите очи... наутро жолтата да ме буди како сонцето, напладне црвената да ми дава живост, попладне зелената да ми го смирува уморот, а навечер сината да ме потсетува на залезот во синилата на морето, да можам спокојно да заспијам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Птицо, дали ѕвони златото во твоето грло зад решетките на ваков кафез?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оче Симеоне, не ти е достапен мракот на војната, наталожен во твоите зеници?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во твојата насмевка видов треперлив копнеж.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Можам да останам заглавена нијанса во твоите ириси, темна сенка на емоција исчезната од спектарот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Океаните ќе беа капки во твоето срце.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Се топам во твоите прегратки, не можеш да ми побегнеш од овие сништа слатки.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
„Имаше нешто во твоето лице. Си помислив ќе ризикувам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Во твојот случај“ рече О'Брајан, „најлошата работа на светот случајно се стаорците.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваш ли дека напиша во твојот дневник 'Разбирам како: не разбирам зошто'?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сета приказна е во твоето попусто барање одговор на твоите ненужни прашања.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многу е измешано во твоите тефтери, ибн Пајко ефенди!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Туку сега, оче, јас сум во твои раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш Христос Извикал: - СЕ СТОРИ! ОЧЕ, ВО ТВОИТЕ РАЦЕ ГО ПРЕДАВАМ СВОЈОТ ДУХ! - и така, на Крстот распнат умрел...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Никој не можеше да те боцне толку прецизно во вена и убаво да ти ја дозира инфузијата како Нино, ја темпираше така што капка по капка течеше во одредени интервали и се слеваше директно во твоите вени.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти лежеше во твојот кревет со инфузиите кои што течеа низ твоите вени.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дека и во твоите најинтимни прашања од животот, нивната одлука ќе биде пресудна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја мереше и се јадосуваше што водата, место да ја зголемува температурата, како што очекуваше, таа ја намалуваше и тоа беше знак дека нема да избие лава и да ти помогне во твојот научен потфат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стални ме, во твоите корени скри ме никојпат да не се разделиме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Раскошните дрвја, бујните градини и шарените цветови со илјадници бои шират магични ароми, коишто во твоето срце не внесуваат спокој.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Гледајќи го својот земски бог погледни малку во бедотијата своја ништожен поданик, нималку вреден жеден за внимание, беспомошен слуга Коленичиш пред тој изрод и крвник во твојата внатрешност сѐ е пусто обезличен дух на обичен смртник со мирис на катран и горчливо чуство
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
„Поинаку“, рече агентот. „Малку сол во твојата отворена рана, малку пламен од запалка.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чу: „Твојата несреќа ќе биде во во твоето молчење.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние сме во тебе, во твоите очи, заедно со белите птици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му се внесе в лице, се претвори во две огромни очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се завртев и погледнав кој е позгодно скроен од мене, кој го предизвикува оној сјај во твоите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зошто во твојот вид е забуцан гаврански клун, одговори празнината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега не знам зошто одбивав да излегуваме ноќе - заради својата зафатеност или заради сјајот во твоите очи?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас не можам да сонувам писок на ветар во твојата мртва уста. И јама на едно чело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И најде: да се борам, требаше да се борам со сјајот во твоите очи. Тогаш во театарот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лекар сум и знам каков е тој сјај во твоите очи кога в кафеана или на театар или каде и да било, има зад мојот грб други за кои мислиш дека подобро се скроени од мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Висеше на жици, а лут ветар свиреше во твојата празна уста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Топла крв Си отидов. Осети ли? Мојот здив веќе не е во твојот врат.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Благодариме!... и натаму ќе те пресретнуваат познатите зборови или ехото на истргнатото ...најважна е неизвесноста вели тато пази ја светлината на првата страница колку бавен ни се чини и долг почеток на нејзниот од но книгата веќе ја отворивме и ти патуваш сине излези од бањата не свлекувај ги тревожно измокрените гаќички туку појди по блесокот прескокни ја корицата- ограда остави ја оваа страна мене домот мртвите сестри и браќа онаму е поезијата ќорлестото маче со рахитични предни нозе ќе биде твојот водич токму тоа мачето кенгур ќе те изведе низ светот на прекршените огледала и зборот осамен што толку патетично ти звучи сега таму ќе биде највистинското задоволство ќе му припаѓа само на твојот сон ќе се гнезди само во твојот занес трагај... тигарот или полезноста на проекцијата на законите на џунглата врз собната атмосфера ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Се јавив во твојата канцеларија”, рече докторот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мигот на јарката убавина во твоите очи е толку силен што не мислам на долгата темница што ќе го замени.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А и самиот знаеш дека, за среќа, она што можело да биде лошо во твојата судбина веќе е поарчено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А за несреќата што те снајде не треба да ме обвинуваш мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Напати ми се причинува дека се обидуваш да ме искушуваш а во твоето искушување како да е присутна некоја грда намера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Многу слободна, дури и искривена интерпетација! – реков – Не стануваше збор за никакво счудовидување туку за обично разменување на размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но исто така го немаш спомнато ни оној случај: кога си останал счудовиден од намерата на Господ Саздов да си ја изврши граѓанската должност откако во твое присуство изјавил дека ќе ги обавести надлежните служби за противдржавното однесување на тројцата развластени команданти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– Место да изнесеш прифатливи објаснувања за случувањата во месарницата; потоа за твоето пријателство со оној албанофоб Милошевски; за смртта на Самоников и посетите кај Зрновски кој континуирано врбува истомисленици за своите деструктивни дејствија, ти постојано инсисираш на некои чудни дури и неразумни доживувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Белки нема да одречуваш дека досега не сме го делеле доброто и злото, и тоа во сите варијанти - реков без да спомнувам дека во минато повеќе пати таа била виновна за потфати за кои не би можело да се тврди дека биле којзнае колку оправдани и прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да постои барем малку вистина во ова што го застапуваш потребни е да се сомневаш во пријателите и пријателките, во познатите и непознатите, во државните служби, во твоите комшии – Иследникот се подаде преку бирото кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
3. Зад огромните магли што ги дига ветрот во твојата пустина Матно во погледот нешто се престорува во вода И капка по капка во коренот на сончогледот паѓа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А малку подоцна, пред да се разбудиш, видов и како се враќа во твојата уста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нишан (поделено јас) Договор е јаболко да не клаваме во разговорот - кутија отворена: раздорот, пан-доратот на мегдан сам ќе дојде во ситен кас, ненасит јаболкото е за по дома уште повнатре за интимни дела (пред употребата добро да се одмери) уште повнатре во умот без него -една глава сто ума- расцеп на личноста, пизма без име како јас-бол, како разроко јас поделено јаболко: поделено ти камен-меѓник (кај и да погледнеш!) во мојата нива коренот во твојата плодот а сенката паѓа на сите страни на светот, АДАМ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Пловидба којзнае дали корените на флората се изворите на езерото дали билките ткаат космички страсти во твоите очи или на разбој дали се опоравува љубовта кога едриме дали сме тоа ние изненадени од гостопримството на сонцето дали преоѓаме еден во друг и гинеме ли изненадени не се креваат облаците и нискиот притисок со небото од исти работи боледуваме никогаш нема да го разбереме знакот на пловидбата будни како извори носиме студена струја струја.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Па држи се, чето, со последни сили, ти одбор си, чето, од народов мачен, и крвта што тече во твоите жили за слобода дај ја и за живот зрачен.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Сега е 2019 година. Шеесет години во твоето минато.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не! Ќе трае и во моето и во твоето колено и во колената на колената наши се додека ќе бидеме вакви, без дома, или, како што се вели на митинзи и свечености – без татковина...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само ти гледај во твоето марширање да не си ги извалкаш чизмите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пак ќе пропаднеш во твоите будалштини!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Повторно во врска со признавањето на својот патент- систем, најдобриот, најхерметичниот, за секаков вид пумпи за точаци...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше тоа во „Генитрон”, омиленото списание (дваесет и пет страни) на пронаоѓачите-занаетчии од Париското Подрачје, кога мојот вујко Едуар ја имаше таа среќа да го запознае еден ден...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Луѓето се учат од животот, а децата најмногу.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да им дадеш по нешто на сите оние кои учествувале во твоето збогатување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар требаше да се посомневам во твоето чудесно откритие?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Реков: „Руски човече, не сакам да измрдуваш, не сакам да ме потопуваш во твоите важни и неважни работи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Легнуваме во тревата, меѓу ноќните бубалки – Ти си мојата божица во невернички раце. Се насмевнуваш: - Сега сум во твоите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Леле, колку би сакал да потонам во твојата топла прегратка во која кога студи во Москва каде-каде подобро ја разбирам тагата на Константин Миладинов и збрлавените сонца во неговата глава.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Да се зачува нешто вредно е природна реакција,но неможам повеќе да го издржам ова лудило во мојава глава.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ќе се сетам што најмногу ми недостасува, тоа е насмевката што се раѓа на моето лице и спокојот во мојата душа кога ќе се појави нов сјај во твоите очи кога доаѓаше да бидеш со мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „А каде е душата?“ Ако е во очите тогаш во твоите очи јас ја најдов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само во твоите прегратки наоѓав сила да се разбудам и да вдишам од свежиот зрак на новото утро.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Возот со голема брзина се движи накај планините, дали еден ден ќе ме врати во твоите прегратки?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дишиме бавно, длабоко, повторувајќи ја молитвата, се обидуваме да дојдеме до состојба на мир, спокојство, светлина која би не исполнила со неискажана радост, милост, блаженство и благодарност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да те сакам, зошто премногу добро се навикнав на спокојството во твоите темно зелени очи и сигурноста во твоите цврсти прегратки!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Оваа питома и кротка душа се топеше во твоите нежни и топли допири во долгите и студени зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За последен пат со црно вино во твоја чест наздравувам!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Маглива елипса ја покрива мојава душа, можам ли да живеам без тебе!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никој нема да ти го допре срцето, зошто таму е моето срце, во твојот поглед е мојот лик, во твоите очи мојата убавина, на твоите усни мојот копнеж, на твојата душа мојата љубов, на твоите гради мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дај ми само уште еден гриз од убавите, вкусните и неодоливите моменти, во сочните и зрели делишес плодови на разиграните секојдневија ќе уживаме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе се будиме ли еден ден сами со своите тајни, тешки како олово, поради изборите што сме ги направиме за да преживееме или тоа ни е само изговор зошто немавме храброст да останеме и да се соочиме со животот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас и два живота да живеам нема да се доволни да простам и заборавам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Песни ечат во твои пазуви, рофка земја со трактор се оре, план сеидбен, норми надфрлени, поле мое, ко широко море!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Армијата наша, народите наши се слеани сите во Твојата сила, Те градиме дружно в Петолетка прва, - Републико моја, мајко, наша мила!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
„Ама, знам дека само во твоја надлежност не е островов што допира длабоко во морските води.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зар мислиш не проѕрев во твоето срце и не видов колку ме сакаш?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сум се препознал во твојата постара сестра што ја оставив во далечниот југ.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И Пјотр Илич Чајковски налетал ненадејно на својата таинствена дама-заштитничка, која цели тринаесет години треперела над него, грижејќи се за сите негови потреби, вклучително и оние најбанални и најсекојдневни, а не само за неговата музика; бидејќи композиторот и односната (грофица Надежда Филаретовна фон Мек) никогаш не се сретнале (на двапати случајно се нашле на исто место, меѓутоа молскавично избегале еден од друг!), морале да разменуваат многу писма зачувани се околу 1200...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Макар што тоа никогаш не го формулирала експлицитно ниту тогаш, ниту во другите свои писма, што Ти ги испраќала с до 24 декември 2002, кога соопштува дека повеќе нема да се јавува, туку Те остава под закрила на твојот имагинарен ангел чувар... оваа внимателна читателка на Твоето книжевно писмо целосно е убедена дека тебе те создала и те промовирала во писател токму силната љубов на Твоите родители, под чија сигурност и закрила живееш и сега, години по нивната смрт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Фиксиран во твоите книги, тој свет не е само оска околу која се сложуваат и се развиваат Твоите фамилијарни приказни (целава Твоја сага што продолжува), туку е оска за самото твое пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ако ли глава наведеш, чедо, пред турци јадачи, камен да синко залулам сега в твојава колевка.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Ова е конечно. Ништо не е како во твојата драма, сѐ е нако во мојата стварност. (Се слуша далечен звук кој се засилува.) Невозможно!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОЖО: Ништо не е како во твојата драма, сѐ е како во мојата стварност.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И гледам во твојата месечина и се прашувам што правам овде со вас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Стрпи се драга моја мајко, наскоро ќе се најдам во твоите прегратки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Аце, Аце, само немој за косу кралска крв во твоите Аце, Аце, ти господ, ти цар вени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега и овој е упропастен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Бреда?“ „Тоа е одвратно“, рече таа. „Тоа навистина е одвратно.“ „Но мислев...“ Се повлекував. „Извини“, реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Езерото беше пурпурно, розова занес, бисерен аметист со квечерина, а потоа се потопи во ноќна црнина со чипка од свилена пена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се бакнувавме цел ден - цело лето - бакнежи со вкус на разни видови сјај за усни и премногу Кока Коли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Завиткани во твоето излитено Навахо ќебе, лежевме бакнувајќи се со длабока страст сѐ додека ти не залипа од копнеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во Јужна Америка и во Африка. Еден вид мува ќе те касне и ги полегнува своите јајца во твојата крв, и кога јајцата ќе созреат, ларвите - мали бели црвчиња - преминуваат во твоите очни јаболкца, токму под мембраната, такашто можеш да видиш како се грчат.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од другата страна на жицата имаше молк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во твојот златен кафез затворена песната моја ќе секне.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Добро, - рече тој, - ќе разговараме во твојата соба, по ручекот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му рече: „Секоја вечер кога ќе си легнев, заспивав со твоите раце под плешките и рамената во твоите дланки...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас го наоѓам во твојот глас“, му рече таа. „Обиди се да го најдеш и ти“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А сега стани со светлина во очите, раздувај ги црните сеништа што буричкаат во твојата душа, отвори се за твоето чедо и за сите други!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија само климнува Така е, мајко Персо, во нејзиното срце има место за многумина, за сите Егејци, како и во твоето! Перса длабоко издишува.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мила тетко Персо, не можам да влезам во твоето срце, во твојата куќа, во твоето одајче, а за ова да не знаеш!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Беше тоа едно чувство слично на висок степен на медитација, меѓутоа состојба во која конците не се во твоите раце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пријателе, таква нитка светна утринава и во твојот стих.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Во право сум или не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да не била оваа поток во твоето детство? – се распрашував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Другар ми е, овде живее, во твоја близина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мора да имаш нешто смислено! – се насмеа. – така ми изгледаш, како да имаш некаква идеја што си ја вртиш во твоето мало паметно главче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го сретнав вечерва во твоите мисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си заборавила на телепатијата? – се изненади Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Замисли да имам телефон во мојата глава, а ти исто така во твојата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не – се насмеа мајка ми – беше иста ваква уличка, ама тогаш немаше асфалт, туку калдрма, камења наредени еден до друг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас цело време претходно ти ѕвонам, ти не слушаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да не е некој давеж? – праша таа и му намигна на Борче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)